Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 351/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nisku z dnia 19 września 2022 r. w sprawie II K 421/21.

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec K. Ż. kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat oraz orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, do których prowadzenia wymagane są uprawnienia kategorii B na łączny okres 5 lat, podczas gdy stopień jego zawinienia oraz stopień społecznej szkodliwości zarzucanych mu przestępstw, w tym rodzaj i charakter naruszonych dóbr, rozmiar wyrządzonej szkody, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia, w tym naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym w postaci niezachowania szczególnej ostrożności, poruszanie się samochodem osobowym z nadmierną prędkością, w stanie wysokiej nietrzeźwości, a także wzgląd na cele zapobiegawcze , wychowawcze oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za orzeczeniem wobec oskarżonego K. Ż. surowszej kary i środka karnego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższy zarzut jest zasadny.

Analizując motywy pisemne zawarte w uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku w zakresie zastosowanej względem oskarżonego K. Ż. represji karnej Sąd II instancji podziela stanowisko Sądu Rejonowego w Nisku odnośnie wymierzonych w/w kar jednostkowych za poszczególne przypisane mu przestępstwa. Adekwatną karą jednostkową wymierzoną oskarżonemu w zakresie czynu. z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk jest bowiem kara 10 miesięcy pozbawienia wolności, odnośnie zaś przestępstwa z art. I78a § 1 kk kara 6 miesięcy pozbawienia wolności (o co zresztą wnosi sam autor wywiedzionej apelacji w jej wnioskach końcowych).

Pomimo jednak prawidłowo wymierzonych przez Sąd Rejonowy w Nisku kar jednostkowych pozbawienia wolności względem K. Ż. w ocenie Sądu II instancji zarówno kara łączna 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat jak i środki karne w postaci zakazu prowadzenia pojazdów jedynie kat. B na łączny okres 5 lat noszą w sobie znamię rażącej niewspółmierności tj. łagodności.

W tym miejscu należy wskazać, że rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo SN (por. III KR 254/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 51 i aprobatę tego stanowiska: M. Cieślak, Z. Doda, Przegląd orzecznictwa, Pal. 1975, nr 3, s. 64; wyrok SN z 13.02.2003, WK 1/03). Ponadto w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że wymierzona oskarżonemu kara łączna 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat nie spełni swoich celów prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. W tym miejscu należy bowiem podkreślić, że oskarżony w chwili zdarzenia miał w pełni zachowaną poczytalność, co powoduje, że w niniejszej sprawie podejmowane przez niego decyzje były świadome. K. Ż. pomimo jednak pełnej świadomości zdecydował się na jazdę samochodem w bardzo wysokim stanie nietrzeźwości, a konsekwencją tego wyboru było dopuszczenie się dwóch przestępstw tj. prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości wynoszącym nie mniej niż 2,25 ‰ alkoholu w organizmie czyli w stężeniu przekraczającym ponad czterokrotnie wartość wskazaną w art. 115 § 16 pkt 1 kk oraz spowodowanie w takim stanie wypadku komunikacyjnego w którym obrażenia cała doznała pasażerka kierowanego przez niego pojazdu. Wobec powyższego, gdyby oskarżony mając świadomość swojego stanu nietrzeźwości nie podjąłby decyzji o prowadzeniu pojazdu - to do całego zdarzenia by nie doszło. Uprzednio spożyty przez oskarżonego alkohol osłabił jego procesy myślowe, refleks, obniżył zdolności psychomotoryczne i rozluźnił hamulce moralne, powodując nieuzasadnioną pewność siebie, co doprowadziło do niedostosowania prędkości prowadzonego pojazdu do panujących warunków drogowych i w efekcie utraty panowania nad prowadzonym samochodem na łuku drogi zjechaniem po uderzeniu w barierki ochronne i słup elektryczny do przydrożnego rowu, wskutek czego pasażerka J. S. doznała obrażeń ciała w postaci wieloodłamowego złamania kości udowej prawej nogi z przemieszczeniem odłamów, rany ciętej na czole oraz otarć naskórka na całym ciele skutkujących uszkodzeniem ciała, rozstrojem zdrowia i naruszeniem czynności narządów na okres powyżej siedmiu dni.

Wobec powyższego kierowanie przez K. Ż. pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości stwarzało nie tylko bezpośrednie zagrożenie dla porządku na
drodze, ale również dla życia i zdrowia wielu osób. Powyższe zaś przemawia za przyjęciem znacznej społecznej szkodliwości zarzucanych oskarżonemu czynów, które de facto mają wpływ na wymiar kary łącznej. Nie można również zapominać, że analiza akt przedmiotowej sprawy wskazuje, że K. Ż. początkowo winą za spowodowanie wypadku chciał obciążyć swoją partnerkę J. S. twierdząc, iż to ona kierowała pojazdem przed wypadkiem (notatka urzędowa k. 2), czy zeznania J. S., w których twierdziła ona, że kierowała pojazdem A. (...) (k. 44-45), wyjaśnienia oskarżonego (k. 53v). Wobec powyższego oskarżony świadomie starał się zdestabilizować prowadzone postępowanie przygotowawcze, w taki sposób kierując świadkiem aby uniknąć odpowiedzialności karnej.

Zestawienie powyższych okoliczności w powiązaniu z faktem, dotychczasowej niekaralności oskarżonego, oraz wynagrodzeniem krzywdy pokrzywdzonej J. S. i świadczona jej po wypadku pomoc, wskazuje, że negatywnych okoliczności wpływających na wymiar kary jest więcej. Wobec powyższego w ocenie Sądu II instancji karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów będzie kara 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta w ocenie Sądu II instancji spełni swoje cele w zakresie indywidualnego i społecznego oddziaływania. Jej wymiar uzmysłowi oskarżonemu, że naruszenie porządku prawnego, charakteryzujące się znaczną społeczną szkodliwością czynu będzie wiązało się również dla sprawcy uprzednio niekaranego z orzeczeniem kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym, gdyż brak naruszenia uprzednio porządku prawnego – co jest sytuacją typową dla większości społeczeństwa – nie może w sposób całkowity zniwelować innych okoliczności negatywnych wpływających na jej wymiar. Nadto przedmiotowa kara pozwoli K. Ż. na dokonanie stosownych przemyśleń nad swoim dotychczasowym postępowaniem. Orzeczona wobec oskarżonego bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy, wywrze również odpowiednie oddziaływanie w zakresie społecznym. Uzmysłowi ona, że dokonane przez oskarżonego przestępstwa są złe, a ich popełnienie zostaje potępione przez wymierzenie sankcji karnej. Ponadto przedmiotowa kara będzie racjonalnie oddziaływała na społeczeństwo i umacniała w nim poszanowanie prawa i postawy obywatelskie. Jednocześnie jej wymiar w ocenie Sądu II instancji nie jest przejawem karania nadmiernie surowego, przekraczającego miarę konieczności.

Zauważyć też trzeba, że decydujące znaczenie dla wymiaru kary łącznej mają przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Natomiast wypracowane wcześniej przez orzecznictwo i doktrynę koncepcje wymiaru kary łącznej w oparciu o bliższą, lub dalszą więź przedmiotowo – podmiotową i czasowo – przestrzenną, zachodzącą pomiędzy poszczególnymi czynami jednostkowymi, także mogą mieć tu znaczenie, jednakże, co najwyżej, pomocnicze. Bowiem kara łączna powinna być postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej sprawcy. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Z drugiej strony, orzeczona kara łączna powinna być niezbędna dla osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien mieć na względzie, czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy też przeciwnie – w imię racjonalizacji karania, wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Stosowanie zatem kumulacji albo absorpcji, jako że są to rozwiązania skrajne, wymaga istnienia szczególnych przesłanek przemawiających za jednym, albo drugim rozstrzygnięciem te zaś w niniejszej sprawie nie występują. Popełnienie natomiast większej ilości przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektyw absorpcji (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12 lipca 2000 roku, II AKa 171/00).

Odnosząc się natomiast w tym miejscu do orzeczonego przez Sąd I instancji wobec K. Ż. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów kat. B należy wskazać, że takie jego zawężenie w przedmiotowej sprawie również świadczy o rażącej niewspółmierności środka karnego. Środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów pełni funkcję eliminacyjną sprawcy, cel wychowawczy wobec sprawcy oraz funkcję odstraszającą. Pierwszy cel osiąga się najskuteczniej w sytuacji, gdy sprawca zostaje trwale pozbawiony możliwości prowadzenia pojazdów. Jednak również terminowe pozbawienie prawa prowadzenia pojazdów skutecznie pełni te funkcję. W piśmiennictwie pojawił się pogląd, że dopiero pozbawienie prawa na czas powyżej 5 lat zapewnia eliminację sprawcy (K. Buchała, Z zagadnień, s. 746–747). Cel wychowawczy realizowany jest poprzez ugruntowanie w psychice sprawcy poczucia odpowiedzialności za własne zachowanie, które następuje wskutek odebrania prawa prowadzenia pojazdów. Niekiedy twierdzi się nawet, że przedmiotowy zakaz to przede wszystkim środek wychowawczy, oparty na dolegliwości moralnej, a często również materialnej (A. Bachrach, Przestępstwa drogowe, s. 73). Wagi indywidualnego odstraszania zakazem prowadzenia pojazdów nie sposób w pełni docenić, jeśli nie uświadomi się sobie znaczenia jakie zyskały pojazdy mechaniczne w naszym codziennym życiu. Już prawie pół wieku temu pisano, że w epoce masowej komunikacji samochód wypiera wszelkie inne środki komunikacji, a człowiek z wolna zapomina chodzić pieszo (T. Cyprian, Odpowiedzialność, s. 88).

W orzecznictwie zdaje się przeważać teza o pierwszeństwie celów zapobiegawczych nad wychowawczymi w odniesieniu do omawianego środka. Przykładowo w wyr. z 4.4.2007 r. Sąd Najwyższy wskazał, że obowiązek orzeczenia wobec nietrzeźwego sprawcy przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, uczestniczącego w ruchu, środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju, ściśle sprzęgnięty jest z celem, jaki zakaz ten ma realizować. Chodzi najpierw o cele, które zakaz ma osiągnąć wobec oskarżonego, przede wszystkim cele zapobiegawcze, wysunięte przed cele wychowawcze. Taka hierarchia celów została przyjęta przez ustawodawcę także przy orzekaniu środków karnych (zob. art. 56 w zw. z art. 53 § 1 kk) – por. wyr. SN z 4.4.2007 r., III KK 14/07.

Sąd odwoławczy stoi przy tym na stanowczym i niezmiennym stanowisku, że ustawodawca kodyfikacją karną wprowadzoną w dniu 15 grudnia 2000 r. wyraźnie wypowiedział kategoryczną i bezwzględną walkę z nietrzeźwymi kierowcami. Pomimo zwiększenia represji karnych za te czyny i wprowadzenia obligatoryjnych środków karnych, ilość przestępstw drogowych nie maleje. Wobec powyższego w ocenie Sądu tylko zdecydowana polityka karania sprawców występków z art. 178a § 1 kk, a szczególnie występków z art. 177 kk w zw. z art. 178 § 1 kk i orzekanie wobec nich relatywnie dolegliwych zakazów prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych może doprowadzić do pożądanych efektów i wyeliminowania sprawców tych występków z ruchu lądowego. W innej bowiem sytuacji w dalszym ciągu polskie społeczeństwo będzie zasypywane zatrważającymi statystykami, co do liczby zatrzymanych nietrzeźwych kierowców oraz liczby spowodowanych przez nich wypadków komunikacyjnych i co najbardziej dotkliwe wysokiej liczby ofiar śmiertelnych będących konsekwencją tych wypadków. Kierujący, którzy świadomie i celowo siadają za kierownicę, będąc pod wpływem alkoholu, nie mogą liczyć na pobłażliwość wymiaru sprawiedliwości. Prezentowanie takiej postawy jest bowiem przejawem zupełnego lekceważenia podstawowych norm współżycia społecznego. Wobec powyższego przy uwzględnieniu stanu nietrzeźwości oskarżonego, który wynosił nie mniej niż 2,25 ‰ alkoholu w organizmie, oraz skutków jakie niosło ze sobą postępowanie K. Ż. w dniu 19 września 2021 r. - należy przyjąć, że w zakresie dokonanego przez w/w przestępstwa z art. 177 § 1 kk w zw. art. 178 § 1 kk zasadnym jest orzeczenie wobec oskarżonego na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk tytułem środka karnego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat. Odnośnie zaś przestępstwa z art. 178a § 1 kk adekwatnym środkiem karnym w ocenie Sądu II instancji będzie orzeczenie wobec K. Ż. na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, oraz w konsekwencji w oparciu o regulację z art. 85 § 1 kk i art. 90 § 2 kk orzeczenie wobec oskarżonego łącznego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 lat. Powyższy środek karny zarówno orzeczony jednostkowo w zakresie każdego z popełnionych przez K. Ż. przestępstw oraz łącznie, nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Należy również podkreślić, że polityka karania nietrzeźwych kierowców zgodnie z którą, a konkretnie z art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk sąd orzeka, na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa wymienionego w § 1 był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia określonego w art. 173, art. 174 lub art. 177. a może go orzec nawet na okres do lat 15. Należy przy tym pamiętać, że co prawda zgodnie z treścią art. 115 § 16 kk odpowiedzialności karnej z art. 178a § 1 kk podlegają kierowcy, którzy prowadzili pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości przekraczającym 0,5 ‰ alkoholu we krwi lub 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, nie mniej jednak nigdy nie jest tak, że osoby kierujące pojazdem mechanicznym z mniejszymi wartościami alkoholu we krwi lub w wydychanym powietrzu nie ponoszą z tego tytułu odpowiedzialności, albowiem w sytuacji gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do: stężenia we krwi od 0,2 ‰ do 0,5 ‰ alkoholu albo obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg/l do 0,25 mg/l to takie zachowanie wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 87 § 1 kw, za które to wykroczenie ustawodawca zgodnie z art. 87 § 3 kw również przewidział orzeczenie obligatoryjnego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów na okres od 6 miesięcy do 3 lat. Tym samym w ocenie Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu skoro ustawodawca sam zdecydował, że w zasadzie konsekwencją jakiejkolwiek jazdy pojazdem mechanicznym po wypiciu alkoholu, czy to w stanie nietrzeźwości – art. 178a § 1 kk, czy to po użyciu alkoholu – art. 87 § 1 kw ma być orzekany obligatoryjny zakaz prowadzenia pojazdów - nie może być tak, że sądy powszechne będą teraz orzekały, środek karny tak aby jak najbardziej zminimalizować związane z nim dolegliwości. Każdy bowiem kierowca musi sobie zdawać sprawę, że siadając za kierownice samochodu - pod wpływem nawet przysłowiowego: „kieliszka wódki” czy „małego piwka”, i ustalenia, że kierował samochodem czy to w stanie nietrzeźwości, czy to po użyciu alkoholu, a nadto spowodował wypadek komunikacyjny - utraci posiadane prawo jazdy, a stwierdzony u niego stan nietrzeźwości wpłynie jedynie na długość tej dolegliwości. W innym bowiem wypadku walka całego systemu prawnego z nietrzeźwymi kierowcami, do której zobowiązuje nas polski ustawodawca, wydaje się z góry skazana na przegraną.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego K. Ż.: za czyn z punktu I aktu oskarżenia kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat; za czyn z punktu II aktu oskarżenia kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat; orzeczenie kary łącznej w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczenie łącznego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 lat; oraz uchylenie wyroku w zakresie punktów IV i V.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle naprowadzonych wyżej okoliczności za częściowo zasadne należy uznać wnioski oskarżyciela publicznego, że względem oskarżonego karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynów będzie kara łączna przekraczająca 1 rok pozbawienia wolności, co powoduje niemożność jej warunkowego zawieszenia. Za zasadne w pełni należy uznać wnioski o konieczności orzeczenia względem oskarżonego środków karnych w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w wymiarach jednostkowych jak to uczynił Sąd I instancji oraz w wymiarze łącznym wynoszącym 6 lat. W konsekwencji zaś konieczność uchylenia pkt IV i V zaskarżonego wyroku.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Na podstawie art. 437 § 1 kpk Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu utrzymał zaskarżony wyrok w jego pkt I, II,X, XI,XII.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozpoznając zarzut wywiedziony przez oskarżyciela publicznego Sąd II instancji nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie kar jednostkowych orzeczonych przez Sąd I instancji pkt I i II przedmiotowego orzeczenia względem osoby oskarżonego natomiast pozostałe punkty wyroku, nie były przedmiotem wywiedzionej apelacji, a podjęte w tym zakresie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w Nisku są zgodne z obowiązującymi przepisami.

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie III wymierzył oskarżonemu K. Ż. karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Uchylił pkt IV i V zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności oraz orzekanej obok niej kary grzywny, co stało się konieczne z uwagi na wymiar orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności. Konsekwencją powyższego stało się przyjęcie w pkt VI zaskarżonego wyroku jako podstawy prawnej zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności art. 63 § 1 i § 5 kk i zaliczenie oskarżonemu okresu zatrzymania od dnia 19 września 2021 r. godz. 7:00 do dnia 20 września 2021 r. godz. 18:15 na poczet kary łącznej pozbawienia wolności.

Sąd odwoławczy zmienił również pkt VII zaskarżonego wyroku przyjmując jako podstawę prawną orzeczonego środka karnego odnośnie czynu z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk treść art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk i na podstawie tych przepisów orzekł wobec oskarżonego K. Ż. tytułem środka karnego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, zaś w pkt VIII zaskarżonego wyroku jako podstawę prawną orzeczonego środka karnego za czyn z art. 178a § 1 kk Sąd II instancji przyjął również treść art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk i na podstawie tych przepisów orzekł wobec oskarżonego K. Ż. tytułem środka karnego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Konsekwencją powyższego rozstrzygnięcia stała się również konieczność dokonania zmiany w pkt IX zaskarżonego wyroku i przyjęcie jako podstawy prawnej łącznego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych treści art. 85 § 1 kk i art. 90 § 2 kk i orzeczenie go w łącznym wymiarze 6 lat. Powyższe rozstrzygnięcia Sądu II instancji skutkowały też uchyleniem pkt XIII zaskarżonego wyroku, w którym Sąd Rejonowy w Nisku rozstrzygnął o kosztach sądowych postępowania I instancyjnego.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd w większości podzielił zapatrywania oskarżyciela publicznego co do rażącej niewspółmierności tj. łagodności kary łącznej i orzeczonych środków karnych względem K. Ż.. Skutkowało to dokonaniem powyższych zmian w ramach zaskarżonego wyroku. Motywy, którymi kierował się Sąd II instancji znajdują się natomiast w pkt 3.1 niniejszego uzasadnienia i brak jest podstaw aby w tym miejscu ponownie je powielać.

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zasądzenie od oskarżonego K. Ż. na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych za obie instancje kwoty 2.319,03 zł znajduje swoje uzasadnienie w treści art. art. 634 kpk, art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 10 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego K. Ż.: za czyn z punktu I aktu oskarżenia kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat; za czyn z punktu II aktu oskarżenia kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat; orzeczenie kary łącznej w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczenie łącznego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 lat; oraz uchylenie wyroku w zakresie punktów IV i V

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana