Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. (dawniej (...) Spółka Akcyjna) wnioskiem z dnia 30 września 2021 roku wniosła o zezwolenie jej na złożenie do depozytu sądowego kwoty 2 000 zł tytułem spłaty 3 raty układu przyjętego na zgromadzeniu wierzycieli w dniach 22 i 25 stycznia 2019 r. w przyśpieszonym postępowaniu układowym (...) S.A. w restrukturyzacji w W., zatwierdzonym postanowieniem Sądu Rejonowego W. F. we W., Wydział VIII Gospodarczy do spraw Upadłościowych i Restrukturyzacyjnych z dnia 6 czerwca 2019 roku, sygn. akt VIII GRp 4/18, należnej obligatariuszowi będącemu w posiadaniu obligacji serii OU numer (...) (w formie dokumentu) oraz na zezwolenie do złożenia do depozytu dalszych rat układu, w chwili gdy staną się wymagalne, tj. w ostatnim dniu roboczym 6. miesiąca przypadającego po miesiącu, w którym płatna była poprzednia rata, zgodnie z poniższym harmonogramem:

a)  31 marca 2022 roku – 4 rata układowa w wysokości 2 000 zł,

b)  30 września 2022 roku – 5 rata układowa w wysokości 7 000 zł,

c)  31 marca 2023 roku – 6 rata układowa w wysokości 7 000 zł,

d)  29 września 2023 roku – 7 rata układowa w wysokości 6 000 zł,

e)  29 marca 2024 roku – 8 rata układowa w wysokości 5 000 zł,

f)  30 września 2024 roku – 9 rata układowa w wysokości 11 000 zł,

g)  31 marca 2025 roku – 10 rata układowa w wysokości 11 000 zł,

h)  30 września 2025 roku – 11 rata układowa w wysokości 12 000 zł,

i)  31 marca 2026 roku – 12 rata układowa w wysokości 10 000 zł,

j)  30 września 2026 roku – 13 rata układowa w wysokości 9 000 zł,

k)  31 marca 2027 roku – 14 rata układowa w wysokości 7 000 zł,

l)  30 września 2027 roku – 15 rata układowa w wysokości 6 000 zł,

m)  31 marca 2028 roku – 16 rata układowa w wysokości 5 000 zł.

Wnioskodawca wniósł również o ustalenie, że świadczenie złożone do depozytu sądowego zostanie wypłacone obligatariuszowi będącemu w posiadaniu obligacji serii OU numer (...), po wykazaniu przez takiego obligatariusza dostarczenia wnioskodawcy dokumentu obligacji lub odcinków zbiorowych obligacji, uprawniających do otrzymania świadczeń z tych obligacji (wniosek – k. 4-7).

W odpowiedzi na wniosek uczestnik postępowania (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. nie wyraziła zgody na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego i żąda zwrotu wszystkich należności (odpowiedź na wniosek – k. 31-31v.)

Pismem datowanym na dzień 31 marca 2022 roku wnioskodawca zmodyfikował żądanie wniosku i wniósł o zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego kwoty 4 000 zł tytułem spłaty 3 i 4 raty układu przyjętego na zgromadzeniu wierzycieli, przeprowadzonego w dniach 22 i 25 stycznia 2019 roku w przyspieszonym postępowaniu układowym (...) S.A. w restrukturyzacji w W., zatwierdzonym postanowieniem Sądu Rejonowego W. F. we W., Wydział VIII Gospodarczy do spraw Upadłościowych i Restrukturyzacyjnych z dnia 6 czerwca 2019 roku, sygn. akt VIII GRp 4/18, należnej obligatariuszowi będącemu w posiadaniu oryginału 8 sztuk obligacji serii OU numer od (...) (w formie dokumentu) oraz o zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego dalszych rat układu w chwili, gdy staną się wymagalne, tj. w ostatnim dniu roboczym szóstego miesiąca przypadającego po miesiącu, w którym płatna była poprzednia rata zgodnie z poniższym harmonogramem:

a)  30 września 2022 roku – 5 rata układowa w wysokości 7 000 zł,

b)  31 marca 2023 roku – 6 rata układowa w wysokości 7 000 zł,

c)  29 września 2023 roku – 7 rata układowa w wysokości 6 000 zł,

d)  29 marca 2024 roku – 8 rata układowa w wysokości 5 000 zł,

e)  30 września 2024 roku – 9 rata układowa w wysokości 11 000 zł,

f)  31 marca 2025 roku – 10 rata układowa w wysokości 11 000 zł,

g)  30 września 2025 roku – 11 rata układowa w wysokości 12 000 zł,

h)  31 marca 2026 roku – 12 rata układowa w wysokości 10 000 zł,

i)  30 września 2026 roku – 13 rata układowa w wysokości 9 000 zł,

j)  31 marca 2027 roku – 14 rata układowa w wysokości 7 000 zł,

k)  30 września 2027 roku – 15 rata układowa w wysokości 6 000 zł,

l)  31 marca 2028 roku – 16 rata układowa w wysokości 5 000 zł.

Wnioskodawca podtrzymał również swój wniosek o ustalenie, że świadczenie złożone do depozytu sądowego zostanie wypłacone obligatariuszowi będącemu w posiadaniu obligacji serii OU numer od (...) po wykazaniu przez takiego obligatariusza dostarczenia wnioskodawcy dokumentu obligacji lub odcinka zbiorowego obligacji, uprawniających do otrzymania świadczeń z tych obligacji (pismo wnioskodawcy – k. 67-69)

Postanowieniem z dnia 15 lipca 2022 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla W. M. w W. XVI Wydziale Cywilnym oddalił przedmiotowy wniosek (postanowienie – k. 87, uzasadnienie – k. 95-97).

Skargę na ww. postanowienie referendarza sądowego wniósł wnioskodawca, zaskarżając je w całości. Zaskarżonemu postanowieniu wnioskodawca zarzucił naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 693 ¹ k.p.c. poprzez przyjęcie, że czynności dotychczas podjęte przez spółkę w celu spełnienia świadczenia do rąk wierzyciela są niewystarczające dla uwzględnienia wniosku,

- art. 486 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i oddalenie wniosku spółki o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego wskazując, że nie zaistniała przyczyna uzasadniająca uwzględnienie wniosku, podczas gdy wnioskodawca nie może spełnić świadczenia z przyczyn leżących po stronie wierzyciela,

- art. 467 pkt 4 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i oddalenie wniosku spółki o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu wskazując, że wnioskodawca nie podjął wszelkich niezbędnych czynności zmierzających do spełnienia świadczenia,

- art. 921 ⁶ k.c. poprzez jego niezastosowanie i nie uwzględnienie dyspozycji przepisu, zgodnie z która jeżeli zobowiązanie wynika z wystawionego papieru wartościowego, dłużnik jest obowiązany do świadczenia za zwrotem dokumentu albo udostepnieniem go dłużnikowi celem pozbawienia dokumentu jego mocy prawnej.

W oparciu o powyższe zarzuty wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia w całości i uwzględnienie wniosku spółki (skarga na orzeczenie referendarza – k. 99-101).

Pismem datowanym na dzień 30 września 2022 roku wnioskodawca zmodyfikował żądanie wniosku i wniósł o zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego kwoty 11 000 zł tytułem spłaty 3, 4 i 5 raty układu przyjętego na zgromadzeniu wierzycieli, przeprowadzonego w dniach 22 i 25 stycznia 2019 roku w przyspieszonym postępowaniu układowym (...) S.A. w restrukturyzacji w W., zatwierdzonym postanowieniem Sądu Rejonowego W. F. we W., Wydział VIII Gospodarczy do spraw Upadłościowych i Restrukturyzacyjnych z dnia 6 czerwca 2019 roku, sygn. akt VIII GRp 4/18, należnej obligatariuszowi będącemu w posiadaniu oryginału 8 sztuk obligacji serii OU numer od (...) (w formie dokumentu) oraz o zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego dalszych rat układu w chwili, gdy staną się wymagalne, tj. w ostatnim dniu roboczym szóstego miesiąca przypadającego po miesiącu, w którym płatna była poprzednia rata zgodnie z poniższym harmonogramem:

a)  31 marca 2023 roku – 6 rata układowa w wysokości 7 000 zł,

b)  29 września 2023 roku – 7 rata układowa w wysokości 6 000 zł,

c)  29 marca 2024 roku – 8 rata układowa w wysokości 5 000 zł,

d)  30 września 2024 roku – 9 rata układowa w wysokości 11 000 zł,

e)  31 marca 2025 roku – 10 rata układowa w wysokości 11 000 zł,

f)  30 września 2025 roku – 11 rata układowa w wysokości 12 000 zł,

g)  31 marca 2026 roku – 12 rata układowa w wysokości 10 000 zł,

h)  30 września 2026 roku – 13 rata układowa w wysokości 9 000 zł,

i)  31 marca 2027 roku – 14 rata układowa w wysokości 7 000 zł,

j)  30 września 2027 roku – 15 rata układowa w wysokości 6 000 zł,

k)  31 marca 2028 roku – 16 rata układowa w wysokości 5 000 zł.

Wnioskodawca podtrzymał również swój wniosek o ustalenie, że świadczenie złożone do depozytu sądowego zostanie wypłacone obligatariuszowi będącemu w posiadaniu obligacji serii OU numer od (...) po wykazaniu przez takiego obligatariusza dostarczenia wnioskodawcy dokumentu obligacji lub odcinka zbiorowego obligacji, uprawniających do otrzymania świadczeń z tych obligacji (pismo wnioskodawcy – k. 108 - 112)

Sąd zważył, co następuje:

Skarga na orzeczenie referendarza sądowego zasługiwała na uwzględnienie.

Artykuł 398 ²² §1 k.p.c. stanowi, że na orzeczenia referendarza sądowego służy skarga w przypadkach, w których na postanowienie sądu służyłoby zażalenie. Zgodnie natomiast z art. 398 ²² §3 i 5 zdanie pierwsze k.p.c. w przypadku wniesienia skargi orzeczenie referendarza sądowego traci moc. Po utracie mocy orzeczenia referendarza sądowego sąd rozpoznaje sprawę jako sąd pierwszej instancji. Skarga na orzeczenie referendarza ma więc charakter restytucyjny, gdyż jej wniesienie czyni zaskarżone orzeczenie bezskutecznym i prowadzi do ponownego rozpoznania sprawy przez sąd. Zatem, wobec utraty mocy postanowienia referendarza sądowego z 12 stycznia 2022 r. w całości, jako orzeczenia co do istoty sprawy, wniosek należało rozpoznać in meriti. W konsekwencji nie było także przeszkód by rozpoznać także w niniejszym postępowaniu część wniosku rozszerzoną pismem procesowym z dnia 30 września 2022 roku w zakresie 5 raty układu.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 467 k.c. poza wypadkami przewidzianymi w innych przepisach dłużnik może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego:

1) jeżeli wskutek okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności, nie wie, kto jest wierzycielem, albo nie zna miejsca zamieszkania lub siedziby wierzyciela;

2) jeżeli wierzyciel nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych ani przedstawiciela uprawnionego do przyjęcia świadczenia;

3) jeżeli powstał spór, kto jest wierzycielem;

4) jeżeli z powodu innych okoliczności dotyczących osoby wierzyciela świadczenie nie może być spełnione.

Owe inne przypadki to zaś m.in. art. 465 § 1 i 3 k.c. w myśl których, jeżeli istnieje dokument stwierdzający zobowiązanie, dłużnik spełniając świadczenie może żądać zwrotu dokumentu. Jednakże gdy wierzyciel ma interes w zachowaniu dokumentu, w szczególności gdy świadczenie zostało spełnione tylko częściowo, dłużnik może żądać uczynienia odpowiedniej wzmianki na dokumencie (…). Jeżeli wierzyciel odmawia zwrotu dokumentu lub uczynienia na nim odpowiedniej wzmianki albo pisemnego oświadczenia o utracie dokumentu, dłużnik może powstrzymać się ze spełnieniem świadczenia albo złożyć jego przedmiot do depozytu sądowego.

W myśl zaś art. 693 k.p.c. we wniosku o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego należy: określić zobowiązanie, przy wykonaniu którego składa się przedmiot; przytoczyć okoliczności uzasadniające złożenie; dokładnie oznaczyć przedmiot, który ma być złożony; wskazać osobę, której przedmiot ma być wydany, oraz warunki, pod którymi wydanie ma nastąpić.

Na uwadze należy mieć, że w postępowaniu o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego sąd nie bada prawdziwości twierdzeń zawartych we wniosku, ograniczając się do oceny, czy według przytoczonych okoliczności złożenie do depozytu jest prawnie uzasadnione (art. 693 ¹ k.p.c.).

W postępowaniu o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego sąd, w granicach kognicji określonych przez ustawę, nie przeprowadza zatem postępowania dowodowego, a jedynie ogranicza się do badania złożonego wniosku pod względem formalnym oraz ustalenia, czy według przytoczonych we wniosku okoliczności złożenie do depozytu jest prawnie uzasadnione. Podkreślić należy, iż artykuł 693 ¹ k.p.c. wyklucza prowadzenie postępowania dowodowego w ogóle. W związku z tym, wskazanie przez wnioskodawcę okoliczności uzasadniających złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego, nie tylko stanowi wymóg formalny wniosku, lecz także decyduje o tym, czy wniosek taki zostanie przez sąd uwzględniony czy też oddalony. W istocie zatem stanowi element wniosku zbliżony do okoliczności faktycznych uzasadniających powództwo, które decydują o uwzględnieniu lub oddaleniu żądania pozwu. Ustawodawca ustanawia więc domniemanie niewzruszalne prawdziwości twierdzeń wnioskodawcy i z tego względu niedopuszczalne jest czynienie przez sąd odmiennych ustaleń na podstawie przeprowadzonych dowodów lub niedowodowych środków ustalenia (zob. też Komentarz do art. 693 ¹ k.p.c., Markiewicz, w: Kodeks postępowania cywilnego. Tom II. Komentarz art. 367-729, pod red. K. Piaseckiego, 2016, wyd. 7, Legalis).

Sąd sprawdza zatem nie tyle, czy okoliczności przytoczone przez dłużnika są prawdziwe, ale czy można je zakwalifikować jako jedną z podstaw złożenia świadczenia do depozytu sądowego na podstawie właściwych przepisów. Twierdzenia wnioskodawcy powinny być konkretne i dawać podstawę do sprawdzenia przez sąd, czy przepisy prawa mogą uzasadniać przyjęcie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego. Niewskazanie tych okoliczności będzie obciążało wnioskodawcę. Natomiast informacje uzyskane od uczestników postępowania, sprzeczne z twierdzeniami wnioskodawcy, nie mogą być podstawą ustaleń sądu.

Podkreślić należy, iż w postępowaniu depozytowym sąd nie rozstrzyga kwestii, czy złożenie do depozytu sądowego pociągnęło za sobą skutki materialne. Sąd przyjmujący depozyt powołany jest tylko do oceny, czy okoliczności przytoczone we wniosku o przyjęcie do depozytu uzasadniają, w myśl postanowień prawa cywilnego, to przyjęcie pod względem formalnym.

W realiach niniejszej sprawy wniosek wierzyciela zasługiwał na uwzględnienie na podstawie art. 467 pkt 4 k.c. Zgodnie z twierdzeniami dłużnika, w przedmiotowej sprawie występują inne okoliczności dotyczące osoby wierzyciela, ze względu na które to okoliczności świadczenie nie może być spełnione. Wnioskodawca wskazywał, że uczestnik nie zwrócił ani nie udostępnił spółce dokumentu obligacji mimo, że taki warunek wynika wprost z art. 921 ⁶ k.c. Zaznaczył, że do identyfikacji poszczególnych obligatariuszy i wypłaty świadczenia z tytułu obligacji konieczne jest przekazanie oryginału obligacji lub odcinka zbiorowego dla emitenta. Nadto podkreślił, że nie posiada narzędzi, które mogłyby spowodować wykonanie przez uczestnika powyższych czynności. W dalszej części wnioskodawca podniósł, że chcąc spełnić świadczenie na rzecz wierzyciela opublikował 7 kwietnia 2020 r. wezwanie, w którym wezwał wszystkich obligatariuszy do złożenia do spółki oryginałów dokumentów obligacji. Zgodnie z twierdzeniami wnioskodawcy każdy obligatariusz posiadał czas na złożenie oryginału dokumentu obligacji.

Podkreślić, należy, iż podstawę zasadności wniosku opartego o regulację art. 467 pkt 4 k.c. rozpatrywać należy przez pryzmat postaw i zachowania się tylko osoby wierzyciela. Obojętne natomiast dla rozstrzygnięcia takiego wniosku pozostają inne zdarzenia, pozostające poza przywołanymi wyżej regulacjami. ( zob. postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku z 30.12.2010 r., sygn. akt III Ca 844/10, LEX nr 1713713). Ponadto wskazuje się, że inne okoliczności, o których mowa w art. 467 pkt 4 k.c. są to przede wszystkim te, które nie zostały wymienione we wcześniejszych punktach, ale ze swej natury powodują niemożliwość spełnienia świadczenia do rąk osoby uprawnionej, np. spór wierzycieli solidarnych. Kategoria ta przede wszystkim dotyczy również braku współdziałania po stronie wierzyciela ( zob. R. Tanajewska [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. J. Ciszewski, P. Nazaruk, LEX/el. 2022, art. 467.).

Twierdzenia wnioskodawcy o braku współdziałania po stronie wierzyciela i braku złożenia dokumentu obligacji, o których mowa we wniosku czyniły zasadnym w świetle art. 467 pkt 4 k.c. wniosek o zezwolenie na złożenie do depozytu. Z pism przedłożonych przez wnioskodawcę wynika, że wnioskodawca podjął próbę kontaktu z wierzycielem również w drodze mailowej (wystosował bezpośrednio do wierzyciela wiadomość e-mail dnia 14 lipca 2021 roku), czy też ponownie pismem datowanym na dzień 14 marca 2022 roku, co jednak nie przyniosło oczekiwanego rezultatu. Podkreślić należy, że uczestnik w postępowaniu sądowym odbierał pod wskazanym przez wnioskodawcę adresem korespondencję oraz wdał się w spór co do zasadności wniosku. Tym samym stwierdzić należało, że wnioskodawca wykazał, iż podjął próbę spełnienia świadczenia na rzecz wierzyciela, lecz ten odmówił współpracy, w szczególności odmówił przedstawienia dokumentu obligacji.

Konsekwencją powyższego ustalenia jest stwierdzenie, że nie ziściła się przesłanka z art. 467 ust. 1 k.p.c. Wnioskodawca wie bowiem kim jest wierzyciel, a w toku niniejszego postępowania uczestnik potwierdził, że w dalszym ciągu jest posiadaczem obligacji oraz że nie doszło do zbycia praw z nich wynikających.

Zdaniem Sądu ziściła się jednakże przesłanka z art. 467 ust. 4 k.p.c.

Przechodząc tym sposobem do istoty kontrowersji stron, Sąd uznał, iż wnioskodawca zasadnie mógł domagać się od wierzyciela przedstawienia dokumentu obligacji przed spełnieniem na jego rzecz świadczenia wynikającego z układu. W szczególności zwrócić należy tu uwagę na pkt II. 2) 2.1. postanowienia Sądu Rejonowego dla W. F. we W. o zatwierdzeniu układu, w myśl którego „Spółka (tzn. wnioskodawca) spełni świadczenie pieniężne z tytułu wykupu Obligacji (…) w zakresie określonym treścią Układu (oraz zgodnie z pkt 2.2) w sposób określony w warunkach emisji danych Obligacji (…) w terminach określonych w pkt 2.2 w zw. z punktem 9 poniżej” (k. 16v). Jak wynika zaś z warunków emisji obligacji serii NZ (str. 19, tytuł: (...)) „Wykup nastąpi w Dniu Wykupu Obligacji za okazaniem w siedzibie Emitenta dokumentu Obligacji oraz wszystkich innych dokumentów wskazujących osobę uprawnioną do otrzymania kwot należnych z tytułu wykupu obligacji” (fakt znany Sądowi z urzędu z innych analogicznych spraw, przy czym uregulowanie to pozostaje analogiczne do ustawowego wymogu określonego w art. 465 k.c. – o czym dalej). Tym samym, jakkolwiek tytułem do określenia wysokości i daty spełnienia świadczenia jest postanowienie o zatwierdzeniu układu, to poprzez odniesienie się wprost w treści tego postanowienia do sposobu realizacji wypłaty w pozostałym zakresie, określonego w warunkach emisji, okazanie dokumentu obligacji jest niezbędnym elementem dla realizacji świadczenia. Brak jego okazania emitentowi, uzasadnia zaś wniosek o zezwolenie na złożenie świadczenia do depozytu sądowego (art. 467 pkt 4 k.p.c. w zw. z art. 465 § 1 i 3 k.p.c.).

Jednocześnie celem usunięcia wszelkich wątpliwości, w ocenie Sądu niezbędne było doprecyzowanie warunków obioru świadczenia z depozytu sądowego przez wierzyciela, tj. określenie ich analogicznie jak to zostało przewidziane w art. 465 k.c. Użycie przez wnioskodawcę pojęcia „dostarczenia dokumentu” nie jest bowiem dość precyzyjne, czy chodzi tu jedynie o okazanie, czy też wyłącznie złożenie dokumentu, co w świetle faktu, iż świadczenie będzie spełniane w częściach, było warunkiem zbyt daleko idącym i nieuprawnionym. W sytuacji spełnienia jedynie części świadczenia, dłużnik ma prawo domagać się bowiem jedynie dokonania wzmianki na dokumencie stwierdzającym jego wierzytelność.

Następnie wskazać należy, że zgodnie z art. 693 ² §2 k.p.c. jeżeli przedmiotem świadczenia są pieniądze polskie, złożenie do depozytu może być dokonane również przed uzyskaniem zezwolenia sądu. W takim wypadku dłużnik powinien równocześnie ze złożeniem pieniędzy zgłosić wniosek o zezwolenie na złożenie do depozytu. W razie uwzględnienia tego wniosku złożenie do depozytu uważa się za dokonane w chwili, w której rzeczywiście nastąpiło. W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że przedmiotem świadczenia są pieniądze polskie, a dłużnik równocześnie ze złożeniem pieniędzy do depozytu zgłosił stosowny wniosek. Wnioskodawca mógł zatem zgodnie z dyspozycją art. 693 ² §2 k.p.c. dokonać złożenia świadczenia do depozytu przed uzyskaniem zezwolenia sądu.

Na gruncie art. 693 ⁵ § 1 k.p.c. jeżeli dłużnik jest zobowiązany do świadczeń powtarzających się, a zachodzą warunki do złożenia do depozytu sądowego świadczeń już wymagalnych, sąd może zezwolić dłużnikowi na składanie w przyszłości do depozytu dalszych świadczeń w chwili, gdy staną się wymagalne. O złożeniu każdego świadczenia sąd zawiadamia wierzyciela. W niniejszej sprawie, jak już wcześniej wskazano, zachodzą warunki do złożenia do depozytu sądowego świadczeń już wymagalnych. Niewątpliwie również wykonanie układu stanowi świadczenie powtarzające się, bowiem wnioskodawca zgodnie z pkt. 9.1 i pkt. 9.2 postanowienia, obowiązany jest do spłat 16 rat układowych, w ratach należnych co 6 miesięcy. W świetle powyższych okoliczności Sąd uznał za zasadne zezwolenie dłużnikowi na składanie w przyszłości do depozytu dalszych świadczeń w chwili, gdy staną się wymagalne.

Biorąc pod uwagę powyższe, uznać należy, iż zaistniały przesłanki uzasadniające wydanie postanowienia o zezwoleniu na złożenie świadczenia do depozytu sądowego i z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia, oddalając wniosek jedynie w marginalnej części dotyczącej sformułowania warunków wypłaty świadczeń z depozytu.

Z/ (...)