Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2023 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Radomska-Stęplewska

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2023 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko (...) S A z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powódkę

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu

z dnia 3 czerwca 2022 r., sygn. akt I C 1716/20

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.019,51 zł ( dwa tysiące dziewiętnaście złotych 51/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 marca 2019 r. do dnia zapłaty;

2. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3. koszty procesu rozdziela stosunkowo między stronami, obciążając nimi powódkę w 43%, a pozwanego w 57% i z tego tytułu:

a) zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 800,41 zł,

b) nakazuje ściągnąć tytułem nieuiszczonych wydatków na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu od:

- powódki kwotę 100,95 zł,

- od pozwanego kwotę 133,80 zł;

II.oddala apelację w pozostałej części;

III.koszty postępowania odwoławczego rozdziela stosunkowo między stronami, obciążając nimi powódkę w 20%, a pozwanego w 80% i z tego tytułu zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 230 zł.

Małgorzata Radomska - Stęplewska

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 20 sierpnia 2019 r. powód R. K. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 3.565,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 18 marca 2019 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając powyższe pełnomocnik powoda podał, że w dniu 14 lutego 2019 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego stanowiący własność H. W. pojazd marki S. (...) uległ uszkodzeniu w sposób uniemożliwiający jego dalsze używanie. Pojazd trafił do zakładu naprawczego powoda, a poszkodowanemu wydano auto zastępcze. Poszkodowany udzielił przedstawicielom powoda pełnomocnictwa do załatwienia wszelkich formalności oraz otrzymywania informacji dotyczących szkody ww. pojazdu, a także do odbioru należnego odszkodowania. Poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego T. (...) w okresie od 14 lutego 2019 r. do dnia 08 marca 2019 r. Na mocy umowy cesji powód nabył wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów czynszu najmu pojazdu zastępczego oraz kosztów parkowania, holowania, jak również kosztów z tym związanych. Pełnomocnik powoda podał, że zasadność zgłoszonego roszczenia w całości oraz jego wysokość udokumentowana została fakturą VAT nr (...) obejmującą należność w wysokości 5.547,30 zł, w tym: 3.788,40 zł tytułem wynajmu auta zastępczego (22 dni x 140 zł netto); 1.205,40 zł z tytułu opłaty parkingowej; 492 zł tytułem powypadkowego holowania pojazdu oraz 61,50zł z tytułu obsługi poza godzinami pracy biura. Na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił kwotę 1.279,95 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego (16 dni x 79,95 zł); kwotę 500,00 zł tytułem parkowania pojazdu oraz 202,95 zł z tytułu holowania uszkodzonego pojazdu.

Powód dochodzi kwoty 3.565,15 zł: za holowanie – 289,05 zł, za najem – 2.509,20 zł, za parkowanie – 705,40 zł, 61,50 zł z tytułu obsługi poza godzinami pracy biura.

W dniu 27 września 2019 r. referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając żądanie pozwu w całości. 

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając powyższe stanowisko pełnomocnik pozwanego zakwestionował roszczenia powoda zarówno co do zasady, jak i wysokości. Pełnomocnik pozwanego podniósł, że szkoda została w pełni zaspokojona na etapie postępowania likwidacyjnego, w związku z czym brak jest podstaw do zasądzenia kwot wskazanych w pozwie.

W pierwszej kolejności pozwany zakwestionował legitymację procesową strony powodowej, bowiem umowa cesji z 15 lutego 2019 r. nie zawiera żadnej informacji co do podstawy przysporzenia, w szczególności co do informacji, że przelew przez dłużnika na wierzyciela dokonuje się „dla rozliczenia się” wierzytelności przysługującej temu dłużnikowi względem osoby trzeciej.

Pozwany zakwestionował potrzebę wynajmu pojazdu przez poszkodowanego u powoda z uwagi na to, że poszkodowana uzyskała informację o możliwości organizacji najmu pojazdu zastępczego i obowiązujących u pozwanego stawkach.

Pozwany zakwestionował stawkę wynajmu pojazdu u powoda oraz czas najmu.

Z uwagi na załączone do sprzeciwu od nakazu zapłaty dokumenty należało uznać, że strona pozwana pozostała przy stanowisku, iż dobowa stawka najmu w przedmiotowej sprawie winna odpowiadać kwocie 65,00 zł netto dla pojazdu klasy B, do której należał uszkodzony pojazd. Nadto pozwany przedstawił nieodpłatną możliwość organizacji wynajmu pojazdu zastępczego, a poszkodowany z propozycji tej nie skorzystał. Także dochodzona kwota z tytułu kosztów parkowania jest niezasadna i zawyżona wobec stawek panujących na rynku lokalnym. Także w opinii pozwanego, nie ma podstaw, by wypłacić kwotę 61,50 zł tytułem obsługi poza godzinami biura. Zakwestionowano też rynkowości kosztów holowania, czyli stawka powoda rażąco odbiega od stawek występujących na rynku lokalnym.

Wyrokiem z dnia 03 czerwca 2022 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I C 1716/20, Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu:

I. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.632,06 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 18 marca 2019 r. do dnia zapłaty,

II. oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

III. kosztami procesu obciążył pozwanego w 46 % i z tego tytułu:

1. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 468,98 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty,

2. nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu kwotę 126,76 zł tytułem reszty kosztów biegłego,

3. nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu kwotę 107,98 zł tytułem reszty kosztów biegłego.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka, zaskarżając go w części, tj. w zakresie co do:

1. punktu II. zaskarżonego wyroku oddalającego powództwo co do kwoty 1.933,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 18 marca 2019 r. do dnia zapłaty;

2. punktu III. zaskarżonego wyroku w zakresie kosztów procesu.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie:

I. przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

1. art. 233 § 1 k.p.c. polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, co doprowadziło do błędnego przyjęcia, iż uzasadnioną stawką za najem pojazdu zastępczego jest średnia stawka w wysokości 89,16 zł netto, podczas gdy z opinii biegłego sądowego M. C., którą to opinię Sąd uznał za rzetelną i przydatną dla rozstrzygnięcia sprawy, wynika, że stawka powoda w wysokości 140,00 zł netto jest stawką rynkową, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia wysokości odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego po stawce 89,16 zł netto zamiast po stawce powoda w wysokości 140,00 zł netto,

2. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego z pominięciem jego istotnej części i uznanie, że stawka w wysokości 172,20 zł brutto za dobę najmu pojazdu jest wygórowana, podczas gdy dokładna analiza materiału dowodowego w szczególności opinii biegłego, jak również ocena tego dowodu zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego winna prowadzić do wniosku, że stawka powoda mieściła się w analizowanym przedziale wysokości stawek, a zatem była stawką rynkową mimo, że przewyższała średnią stawkę za najem tego typu pojazdów, oraz pominięcie okoliczności, że decyzja powoda, co do wynajęcia pojazdu zastępczego za wskazaną stawkę podyktowana była faktem, że firma z oferty, której skorzystał powód, funkcjonuje na rynku lokalnym oraz nie uwzględniała limitu kilometrów oraz nie pobierała kaucji za najem, w sytuacji, gdy jest to okoliczność istotna uzasadniająca wysokość tej stawki i warunkująca wybór poszkodowanego w tym zakresie,

3. art. 233 § 1 k.p.c. polegające na dowolnej a nie swobodnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, co doprowadziło do błędnego przyjęcia, iż uzasadnioną stawką za holowanie uszkodzonego pojazdu jest średnia stawka w wysokości 383,60 zł brutto, podczas gdy z opinii biegłego sądowego M. C., którą to opinię Sąd uznał za rzetelną i przydatną dla rozstrzygnięcia sprawy, wynika, że stawka powoda w wysokości 492 zł brutto jest stawką rynkową, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia wysokości należnego odszkodowania z tytułu holowania uszkodzonego pojazdu w kwocie 180,65 zł brutto zamiast w wysokości 289,05 zł brutto,

4. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, polegającą na pominięciu okoliczności wynikających z opinii biegłego sądowego M. C., którą to opinię Sąd uznał za przydatną dla rozstrzygnięcia sprawy, a mimo tego Sąd nie uznał wniosków wynikających z tej opinii, które wskazywały, iż stawka za najem pojazdu zastępczego w wysokości 140,00 zł netto oraz stawka za holowanie w wysokości 400 zł mieściły się w granicy stawek rynkowych za najem i holowanie, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia wysokości należnego odszkodowania za najem pojazdu zastępczego i odszkodowania za holowanie,

5. art. 233§ 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego i błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy w sposób sprzeczny z zebranym materiałem dowodowym, a mianowicie uznanie, że poszkodowana nie była obsłużona poza godzinami pracy biura, podczas gdy, z zeznań świadka, które to Sąd uznał za wiarygodne, wynika, że poszkodowana została obsłużona poza godzinami pracy biura, co w konsekwencji doprowadziło do nieuzasadnionej odmowy zasądzenia należności za obsługę poza godzinami pracy biura, mimo iż powodowi przysługiwała dodatkowa opłata za obsługę poza godzinami pracy biura,

6. błąd rachunkowy polegający na błędnym obliczeniu:

a) odszkodowania za najem pojazdu zastępczego uznając za zasadną średnią stawkę najmu pojazdu zastępczego w wysokości 89,16 zł, a zasądzając odszkodowanie za 22 dni po stawce 86,16 zł netto zamiast po stawce 89,16 zł,

b) odszkodowania za parkowanie uszkodzonego pojazdu zasądzając kwotę 470,86 zł zamiast kwoty 705,40 zł, mimo iż Sąd za zasadne uznał 28 dni parkowania wyliczone po stawce powoda w wysokości 43,05 zł,

c) odszkodowania za holowanie uszkodzonego pojazdu zasądzając kwotę 108,92 zł, mimo iż Sąd uznał, że należne jest odszkodowanie z tytułu holowania w wysokości 180,65 zł,

II. przepisów prawa materialnego, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenia:

7. art. 361 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie tj. brak zasądzenia należnej powodowi kwoty odszkodowania w pełnej wysokości, a tym samym naruszenie zasady pełnego odszkodowania,

8. art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 363 § 1 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że wydatki poniesione za najem pojazdu zastępczego ponad łączną kwotę 2.331,48 zł nie były celowe i ekonomicznie uzasadnione, a w związku z tym nie pozostawały w normalnym związku przyczynowo-skutkowym ze szkodą i w konsekwencji nie podlegają indemnizacji, w sytuacji, gdy wydatki te zostały przez powoda poniesione, w związku z doznaną szkodą, a zatem powinny podlegać refundacji.

Wobec powyższego, apelujący wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie dodatkowo od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.933,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 marca 2019 r. do dnia zapłaty;

2. zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie kosztów postępowania za I instancję i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, zgodnie z wynikiem postępowania apelacyjnego;

3. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za postępowanie przed Sądem II instancji.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja powódki zasługiwała na częściowe uwzględnienie.

Sąd Okręgowy jako ponownie rozpoznający sprawę w granicach zaskarżenia, na podstawie art. 382 k.p.c. w pełni podzielił dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w aktach, poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne, uznając je za własne, jak i wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocenę prawną, przyjmując tym samym, że zarzucane apelacją uchybienia są nieuzasadnione. Niemniej, korekcie podlegała wysokość zasądzonej zaskarżonym wyrokiem kwoty.

Odnosząc się jednak w pierwszej kolejności do zarzutów dotyczących oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na tej podstawie ustaleń faktycznych, to wbrew twierdzeniom apelacji, dokonana w tym zakresie ocena jest swobodna, lecz nie dowolna, nie jest też sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Tym samym brak jest podstaw do stawiania Sądowi Rejonowemu zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c.

Przypomnieć należy, że Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez stronę skarżącą stanu faktycznego przyjętego przez nią na podstawie własnej oceny dowodów; strona skarżąca może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por.m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8 poz. 139 i z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000/10 poz. 189). Strona musi wykazać, że ocena ta nie da się pogodzić z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego lub też jest ocena niepełną, bo nie biorącą pod rozwagę, w ramach jej dokonywania, istotnej części materiału procesowego. Określonej tymi granicami rzeczowej polemiki z tą oceną nie może więc zastąpić przedstawienie oceny własnej przeprowadzonych w sprawie dowodów i wynikających z niej wniosków w zakresie ustaleń, które to ustalenia (uznawane przez autora zarzutu za odpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy) są przeciwne konstatacjom faktycznym dokonanym przez sąd. Co więcej, zarzut ten nie jest usprawiedliwiony nawet wówczas, gdy wnioski w zakresie ustaleń sformułowane przez autora tego zarzutu – oparte na dowodach zgromadzonych w postępowaniu rozpoznawczym były równie usprawiedliwione jak te, które, chociaż odmienne, sformułował sąd na potrzeby orzeczenia poddanego kontroli instancyjnej. Swobodna ocena dowodów jest bowiem jednym z podstawowych atrybutów kompetencji jurysdykcyjnej sądu rozstrzygającego sprawę.

Tego rodzaju uchybień nie można się doszukać na gruncie rozpoznawanej sprawy. Powódka kwestionowała zarówno przyjętą przez Sąd Rejonowy stawkę dobową za najem pojazdu zastępczego, jak również stawkę za holowanie pojazdu. Niekwestionowana natomiast pozostawała odpowiedzialność pozwanego za szkodę, jak również uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego. Powódka nie zgodziła się też ze stanowiskiem Sądu Rejonowego co do braku podstaw do odszkodowania za obsługę poza godzinami pracy biura.

Przede wszystkim należy zauważyć, że celem odszkodowania ubezpieczeniowego jest kompensacja realnie powstałej szkody. Sąd Okręgowy wskazuje, że przy uwzględnieniu brzmienia art. 16 ust. 1 punkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poszkodowany ma obowiązek minimalizacji szkody rozumiany jako zapobieżenie, w miarę możliwości, zwiększeniu się szkody. Nie powinny zatem zostać uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione te wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w postaci utraty możliwości korzystania z uszkodzonego (zniszczonego) pojazdu, gdy następstwo to może być wyeliminowane – bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego – w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób.

Podzielić należy rozważania Sądu I instancji, że powódka wynajęła poszkodowanej pojazd klasy („C”) wyższej niż uszkodzony („B”). W sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania opinii wskazano jednocześnie, że średnia opłata dobowa za wypożyczenie samochodu na okres jednej doby o parametrach zbliżonych do pojazdu uszkodzonego S. (...) segmentu B, wynosiła w 2019 r. od 105,70 zł netto dla wynajmu do 4 dni, 94,58 zł netto dla wynajmu do 14 dni oraz 89,16 netto dla wynajmu do 30 dni. Maksymalna kwota najmu wynosiła 145 zł netto, a minimalna 47,97 zł netto. Tym samym kwota 140 zł netto występowała na rynku lokalnym w danym okresie dla segmentu „B” i „C”.

Apelująca podnosiła, że stawka dobowa w wysokości 140 zł netto powinna zostać wzięta pod uwagę przy rozliczeniu powstałej szkody. Sąd Okręgowy zwraca jednak uwagę, że biorąc pod uwagę okoliczności sprawy zasadnym było uśrednienie przyjętej z tego tytułu wartości. Jak już wskazano wcześniej, poszkodowanej udostępniono pojazd w segmencie wyższym niż pojazd uszkodzony, a to nie może być traktowane jako działanie mające na celu minimalizację szkody. A biorąc pod uwagę, że powódka jest profesjonalnym uczestnikiem obrotu gospodarczego i zajmuje się bezgotówkową naprawą pojazdów, najmem pojazdów zastępczych, a następnie dochodzeniem odszkodowań ze zdarzeń komunikacyjnych, to nie sposób uznać, by nie miała realnej możliwości zaoferowania poszkodowanej pojazdu zastępczego o tej samej klasie co uszkodzony.

Oprócz tego zauważyć należy, że w sporządzonym w przez biegłego tabelarycznym zestawieniu dotyczącym przeciętnej stawki dobowej najmu pojazdów klasy „B” przez firmy zajmujące się wynajmem samochodów w 2019 r. (k. 227) najwyższa stawka to 120 zł netto. Przyjęta zatem przez powódkę stawka 140 zł netto nie mieści się w obowiązujących wówczas stawkach rynkowych za przedmiotową usługę.

Z tego też względu zasadnie Sąd Rejonowy przyjął średnią stawkę za najem pojazdu zastępczego w kwocie 89,16 zł netto, co daje 109,66 zł brutto.

Odnosząc się do podnoszonej w apelacji kwestii stawki za holowanie uszkodzonego pojazdu, to faktycznie w 2019 r. kształtowały się one na poziomie od 122 zł netto do 400 zł netto. Należy jednak podkreślić, że przyjęta przez powódkę stawka 400 zł netto to stawka maksymalna, jaką można było uzyskać wówczas na rynku lokalnym. Sąd Rejonowy prawidłowo zauważył, że z piętnastu firm jedynie trzy stosowały stawkę w tej wysokości, z czego dwie z nich prowadzone były przez tę samą osobę – M. P.. Po wyeliminowaniu firm stosujących stawki maksymalne, średnia jej wartość rynkowa to 269 zł netto, natomiast już bez uwzględnienia dwóch zakładów M. P. oraz dwóch firm stosujących stawki najniższe, średnia stawka osiąga wysokość 307,36 zł netto. Tymczasem biegły sądowy w sporządzonej opinii stwierdził, że średnia stawka netto za usługę holowania pojazdu to 311,87 zł netto (383,60 zł brutto), a zatem faktycznie – jak uznał Sąd Rejonowy – stawka w tej wysokości jest adekwatna i realizuje zasadę minimalizacji szkody.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego co do braku podstaw do przyznania odszkodowania za obsługę poza godzinami pracy biura. Podkreślić należy, że z zeznań świadka H. W. wynika, że pojazd zastępczy został jej wydany przez kierowcę lawety, która zabrała jej uszkodzony pojazd do serwisu, już po godzinach pracy biura serwisu. Jednak wszelkie formalności z tym związane zostały załatwione dopiero następnego dnia w godzinach pracy biura. Skoro zatem do wydania powódce pojazdu zastępczego doszło bez udziału pracowników biura, to nie sposób uznać za uzasadniony koszt obsługi poszkodowanej poza godzinami pracy biura, gdyż do wykonania takiej usługi nie doszło.

Niezależnie od powyższego, apelacja okazała się zasadna w zakresie, w jakim poddała w wątpliwość wyliczenia, które Sąd Rejonowy poczynił przy wydaniu zaskarżonego orzeczenia. Pierwsza dostrzeżona omyłka rachunkowa dotyczy kwoty odszkodowania za najem pojazdu zastępczego. Przy uwzględnieniu bowiem stawki za najem takiego pojazdu w wysokości 89,16 zł netto (109,66 zł brutto) oraz uzasadnionego okresu najmu (22 dni), koszty z tego tytułu wynoszą 2.412,66 zł. Po pomniejszeniu tej kwoty o wypłacone przez pozwanego odszkodowanie w wysokości 1.279,20 zł, zasądzeniu podlegała więc kwota 1.133,46 zł, podczas gdy Sąd Rejonowy zasądził 1.052,28 zł. Dopłacie podlegała różnica w wysokości 81,18 zł. Drugi błąd dotyczył niewłaściwego wyliczenia zasądzonych kosztów za parkowanie uszkodzonego pojazdu. Sąd Rejonowy w rozpoznawanej sprawie uwzględnił roszczenie powoda w tym zakresie, uznając 28 dni po stawce 43,05 zł brutto, jednak błędnie wyliczył, iż należna z tego tytułu kwota to 970,86, podczas gdy faktycznie wynosi 1.205,40 zł. Po odjęciu od tej kwoty należności wypłaconej przez pozwany zakład ubezpieczeń na etapie likwidacji szkody w wysokości 500 zł, pozostaje do zapłaty kwota 705,40 zł. Tymczasem Sąd Rejonowy zasądził kwotę 470,86 zł, a zatem do dopłaty pozostaje kwota w wysokości 234,54 zł. Z kolei ostatnia omyłka dotyczyła zasądzonych kosztów za holowanie pojazdu, ponieważ Sąd I instancji mimo, że za zasadną uznał z tego tytułu kwotę 180,65 zł, to zasądził 108,92 zł. Wobec tego, dodatkowo winna zostać zasądzona należność w wysokości 71,73 zł. Należało zatem podwyższyć dotychczas zasądzone świadczenie o łączną kwotę 387,45 zł.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz powódki 2.019,51 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 marca 2019 r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Konsekwencją zmiany orzeczenia w powyższym zakresie jest również zmiana rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem I instancji. Sąd Okręgowy orzekł o nich na podstawie art. 100 k.p.c. Powódka domagała się zapłaty kwoty 3.565,15 zł, obroniła swoje roszczenie co do kwoty 2.019,51 zł, przegrała więc sprawę w 43%, a pozwany w 57%. Na koszty powódki złożyło się: wynagrodzenie pełnomocnika 900 zł wyliczone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, opłata sądowa od pozwu 179 zł oraz zaliczka na wynagrodzenie biegłego 1.000 zł. Na koszty pozwanego złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika 900 zł wyliczone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, a więc 917 zł.

Łącznie koszty wyniosły 3.013 zł, z czego pozwany winien ponieść 1.717,41 zł, a poniósł 917 zł. Biorąc pod uwagę stopień, w jakim pozwany przegrał to postępowanie, winien zwrócić powódce 800,41 zł.

Pozostałe koszty to niepokryte z uiszczonej przez powódkę zaliczki wynagrodzenie przyznane biegłemu sądowemu dr inż. M. C. za sporządzoną opinię w kwocie 234,75 zł. Mając na uwadze stopień, w jakim powódka (43%) oraz pozwany (57%) ulegli roszczeniu, na podstawie przepisu art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazano ściągnięcie od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu 100,95 zł, a od pozwanego 133,80 zł z tytułu nieuiszczonych wydatków.

O powyższym Sąd Okręgowy w całości orzekł w punkcie I. wyroku.

W pozostałym zakresie apelacja powódki podlegała oddaleniu na mocy art. 385 k.p.c., o czym orzeczono w punkcie II. wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono również na podstawie art. 100 k.p.c., stosunkowo je rozdzielając między stronami postępowania. Powódka tym samym winna ponieść koszty w 20%, natomiast pozwany w 80%. Na koszty powódki złożyło się: opłata od apelacji 200 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika 450 zł, wyliczone zgodnie z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Natomiast na koszty pozwanego złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika 450 zł, wyliczone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Powódka winna ponieść koszty w wysokości 130 zł (650 zł x 20%), natomiast pozwany winien je ponieść do kwoty 360 zł (450 zł x 80 %). Biorąc pod uwagę stopień, w jakim pozwany przegrał postępowanie odwoławcze, winien zwrócić powódce kwotę 230 zł, o czym Sąd Okręgowy orzekł o tym w punkcie III. wyroku.

Małgorzata Radomska-Stęplewska