Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2022 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2022 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powoda Banku (...) S.A. w W. kwotę 25.826,12 złotych (dwadzieścia pięć tysięcy osiemset dwadzieścia sześć złotych dwanaście groszy), wraz z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 23.739,25 złotych (dwadzieścia trzy tysiące siedemset trzydzieści dziewięć złotych dwadzieścia pięć groszy) od dnia 28 października 2021 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powoda Banku (...) S.A. w W. kwotę 4.909,00 złotych (cztery tysiące dziewięćset dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygnatura akt I C 79/22

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko M. K. o zapłatę:

- kwoty 23.739,25 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie za okres od dnia 28 października 2021 roku do dnia zapłaty,

- kwoty 830,37 złotych z tytułu odsetek umownych liczonych od należności głównej za okres od dnia 28 listopada 2020 roku do dnia 18 maja 2021 roku,

- kwoty 1.256,50 złotych z tytułu odsetek karnych liczonych od należności głównej naliczanych za okres od dnia 29 października 2020 roku do dnia 27 października 2021 roku.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że zobowiązanie pozwanego wynika z umowy pożyczki zawartej z powodem w dniu 21 grudnia 2017 roku.

Pozwany nie dokonywał regularnych wpłat na poczet spłaty zobowiązania, w związku z czym pismem z dnia 24 stycznia 2021 roku został wezwany do spłaty zadłużenia przeterminowanego.

Z uwagi na nie wywiązanie się z obowiązku spłaty pismem z dnia 26 marca 2021 roku wypowiedziano pozwanemu umowę. Całość zobowiązania stała się wymagalna z dniem 19 maja 2021 roku.

(pozew, k. 3-4)

Pozwany przyznał, iż złożył swój podpis pod umową pożyczki z dnia 21 grudnia 2017 roku, niemniej zarzucił, iż zawierał umowę z Euro Bankiem, zaś powódka nie wykazała następstwa prawnego po pożyczkodawcy.

Ponadto podniósł, że powódka nie przedstawiła pełnomocnictw udzielonych osobom zawierającym umowę w imieniu pożyczkodawcy. Z kolei Euro Bank nie potwierdził zawarcia umowy.

Zdaniem skarżącego powódka nie przedstawiła dowodu wykazującego to, aby wypłaciła pozwanemu umówioną kwotę pożyczki, a także nie wykazała tego, aby wezwanie do zapłaty z dnia 24 stycznia 2021 roku i wypowiedzenie umowy odnosiło się do określonej umowy pożyczki, albowiem pismo to nie zawiera numeru umowy, a jedynie numer rachunku. W zakresie złożonych oświadczeń pozwany zakwestionował nadto upoważnienie osób dokonujących czynności do reprezentowania jako nie wykazane dokumentem.

Pozwany zakwestionował ustaloną w umowie wysokość wynagrodzenia prowizyjnego jako rażąco zawyżoną. Nadto, wskazywał na abuzywności zapisów umowy dotyczących ubezpieczenia.

W odniesieniu do dodatkowej ewentualnej inicjatywy dowodowej powoda pozwany uznał ją za spóźnioną.

(sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 39- 45)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 grudnia 2017 roku pomiędzy (...) Bankiem Spółką Akcyjną we W. (jako pożyczkodawcą) a M. K. (jako pożyczkobiorcą) została zawarta umowa pożyczki nr PG\ (...) – E.. W imieniu banku umowa została podpisana przez K. G., która naniosła pieczęć (...) Banku S.A. w miejscu swojego podpisu.

Na podstawie przedmiotowej umowy bank udzielił pożyczkobiorcy pożyczki w kwocie 36.708,48 złotych na warunkach określonych w umowie oraz Regulaminie udzielania pożyczek i kredytów w (...) Banku S.A. na okres od dnia 21 grudnia 2017 roku do dnia 3 stycznia 2025 roku (§ 1 ust. 1 i 2). Kwota pożyczki miała zostać przelana zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy na rachunek wskazany w umowie o nr (...) (§ 1 ust. 3).

Pożyczkobiorca zobowiązał się także do zapłaty opłaty przygotowawczej za rozpatrzenie wniosku oraz sporządzenie i zawarcie umowy pożyczki w kwocie 100 złotych, prowizji bankowej od udzielonej pożyczki w kwocie 2.396,18 złotych i składki na ubezpieczenie na wypadek czasowej niezdolności do pracy w kwocie 4.212,30 złotych. Wymienione koszty miały zostać pobrane przez bank jednorazowo z kwoty pożyczki (§ 1 ust. 4 i 5). Bank miał przekazać pożyczkobiorcy kwotę 30.000 zł (§ 1 ust. 6).

Pożyczkobiorca zobowiązał się do spłaty pożyczki w 84 stałych ratach w wysokości 583,19 złotych (poza ostatnią ratą wyrównawczą w kwocie 582,86 zł), płatnych do każdego piątego dnia miesiąca, począwszy od 5 lutego 2018 roku na rachunek do obsługi pożyczki nr (...) (§ 2 ust. 1-4).

Oprocentowanie nominalne pożyczki wynosiło 8,50 % w stosunku rocznym i było stałe. Odsetki były naliczane od kapitału pozostającego do spłaty. Oprocentowanie nominalne nie mogło w stosunku rocznym przekraczać stopy odsetek maksymalnych (§ 1 ust. 8).

Niespłacenie raty pożyczki w terminie ustalonym albo spłacenie jej w niepełnej wysokości powoduje uznanie niespłaconej należności za zadłużenie przeterminowane. Od zadłużenia przeterminowanego z tytułu kapitału bank pobiera odsetki karne wg zmiennej stopy procentowej odpowiadającej odsetkom maksymalnym za opóźnienie przewidzianym w art. 481 kc (§ 2 ust. 7).

W przypadku braku spłaty, w terminach określonych w umowie, pełnych rat pożyczki za dwa okresy płatności, bank wzywał pożyczkobiorcę na piśmie do zapłaty zaległych kwot w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki. W przypadku, gdy pożyczkobiorca nie ureguluje zaległości w powyższym terminie, bank miał prawo rozwiązać umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia (§ 2 ust. 10).

Jednocześnie, pozwany udzielił (...) Bank S.A. nieodwołalnego pełnomocnictwa do pobierania z rachunku bankowego określonego w umowie środków na zaspokojenie wymagalnych wierzytelności banku wynikających z zawartej umowy.

(dowód: umowa pożyczki, k. 6-12, umowa cesji praw z ubezpieczenia, k. 14, wniosek o zawarcie umowy ubezpieczenia, k. 15, harmonogram spłat, k. 17a-19)

Pożyczka została uruchomiona w dniu 21 grudnia 2017 roku.

(dowód: potwierdzenie złożenia dyspozycji przelewu, k. 70)

W dniu 24 stycznia 2021 roku Bank (...) S.A. z siedzibą w W. skierował do pozwanego na adres wskazany w umowie ostateczne wezwanie do zapłaty zadłużenia w kwocie 1.158,20 złotych w terminie 14 dni roboczych od dnia doręczenia pisma. W treści wezwania wskazano datę zawarcia umowy pożyczki (21 grudnia 2017 roku) oraz rachunek, na którym umowa została zaewidencjonowana (nr (...)) oraz rachunek służący do obsługi pożyczki ( (...)). Na zaległość pożyczkobiorcy wg stanu z daty wystawienia wezwania składały się kwota 994,08 złotych należności kapitałowej i 164,12 złotych odsetek umownych i przeterminowanych.

W treści wezwania pouczono pożyczkobiorcę o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację pożyczki w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania.

Wezwanie zostało podpisane przez T. W., który legitymował się pełnomocnictwem banku m.in. do samodzielnego kierowania wezwań do zapłaty.

Wezwanie zostało wysłane przez powoda w dniu 25 stycznia 2021 roku i zostało odebrane w dniu 29 stycznia 2021 roku przez L. K..

(dowód: wezwanie z dowodem doręczenia, k. 24- 25, pełnomocnictwo, k. 71)

Pismem z dnia 26 marca 2021 roku Bank (...) S.A. z siedzibą w W. złożył oświadczenie o wypowiedzenie umowy pożyczki w związku z nieuregulowaniem zaległości (utrzymujące się zadłużenie przeterminowane) z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia biegnącego od daty doręczenia pisma. Zgodnie z treścią wypowiedzenia zadłużenie przeterminowane pożyczkobiorcy na dzień wystawienia pisma wynosiło 2.304,26 zł.

W treści wypowiedzenia wskazano nr rachunku umowy ( (...)), a także numer rachunku do obsługi umowy pożyczki ( (...)).

Wypowiedzenie zostało podpisane za bank przez J. S. (kierownik wydziału dochodzenia należności detalicznych) i K. K. (dyrektor departamentu dochodzenia należności detalicznych).

Wypowiedzenie wysłano na adres wskazany w umowie w dniu 29 marca 2021 roku i zostało odebrane w dniu 2 kwietnia 2021 roku.

(dowód: wypowiedzenie z dowodem doręczenia, k. 26-27)

Bank (...) S.A. z siedzibą w W. jest następcą prawnym (...) Bank S.A. z siedzibą we W..

(dowód: wydruk z KRS, k. 31- 32)

Zadłużenie pozwanego z tytułu przedmiotowej pożyczki wynosi 25.826,12 zł i składają się na nie następujące kwoty:

- 23.739,25 złotych z tytułu należności głównej wraz z dalszymi odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie za okres od dnia 28 października 2021 roku do dnia zapłaty,

- 830,37 złotych z tytułu odsetek umownych liczonych od należności głównej za okres od dnia 28 listopada 2020 roku do dnia 18 maja 2021 roku,

- 1.256,50 złotych z tytułu odsetek karnych liczonych od należności głównej naliczanych za okres od dnia 29 października 2020 roku do dnia 27 października 2021 roku.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych, k. 5)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd w całości ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej wskazanych w ustaleniach stanu faktycznego dokumentów prywatnych. Dokumenty w postaci umowy pożyczki, wypowiedzenia umowy, wezwania do zapłaty zostały podpisane (co w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości umożliwia ustalenie osoby ich wystawcy) i zostały przedłożone w formie odpisów uwierzytelnionych przez występującego w niniejszej sprawie zawodowego pełnomocnika powoda. Zgodnie zaś z treścią art. 245 kpc dokumenty prywatne korzystają z domniemania autentyczności oraz domniemania pochodzenia oświadczeń zawartych w tych dokumentach od ich wystawców, a domniemania te nie zostały w żaden sposób wzruszone przez którąkolwiek ze stron w toku niniejszego postępowania. Sąd z urzędu również nie doszukał się żadnych okoliczności mogących wzbudzić wątpliwości co do autentyczności i wiarygodności ww. dokumentów prywatnych.

Podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy art. 720 kc i art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim. Wedle art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1083 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Wedle ust. 2 za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki oraz umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego. Zgodnie z art. 78a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2021 r. poz. 2439) przepisy tej ustawy stosuje się do umów kredytu i pożyczki pieniężnej, zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości mimo licznych zarzutów podniesionych przez pozwanego. W pierwszej kolejności pozwany podniósł zarzut braku legitymacji procesowej czynnej powoda. Pozwany podnosił bowiem, że z przedłożonych dokumentów wynika, że umowa została zawarta nie z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W., lecz z (...) Bankiem S.A. z siedzibą we W.. Zważyć jednak należy uwagę, że do pozwu został dołączony odpis z KRS (nr (...)), z którego jednoznacznie wynika, że powód jest następcą prawnym pożyczkodawcy, albowiem doszło do połączenia obu banków, zgodnie z art. 492 § 1 pkt 1 ksh poprzez przeniesienie całego majątku (w tym także aktywów) (...) Banku S.A. na powoda. Zgodnie z art. 4 ust. 4aa ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz.U. z 2021 r. poz. 112) pobrane samodzielnie wydruki komputerowe aktualnych i pełnych informacji o podmiotach wpisanych do Rejestru mają moc zrównaną z mocą dokumentów wydawanych przez Centralną Informację, tj. mają moc dokumentów urzędowych.

Pozwany zarzucił również, iż powódka nie przedstawiła pełnomocnictw udzielonych osobom zawierającym umowę w imieniu pożyczkodawcy, a także, że (...) Bank S.A. nie potwierdził zawarcia umowy.

Zważyć należy, iż zgodnie z art. 97 kc osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. W judykaturze wskazuje się, że pojęcie „osoby czynnej w lokalu” należy rozumieć szeroko, a działania pracownika banku, posiadającego dostęp do bankowych pieczęci, posługujących się bankowymi drukami i wykonującymi swoje działania w lokalu banku, nawet w ramach tzw. back office, winno być objęte domniemaniem z art. 97 kc.

Nie jest konieczne, aby czynność, o której mowa w art. 97 kc, miała miejsce w lokalu przedsiębiorstwa (a jedynie osoba dokonująca w imieniu przedsiębiorcy winna zachować walor osoby czynnej w lokalu przedsiębiorstwa). Ponadto stosowanie art. 97 kc winno uwzględniać specyfikę funkcjonowania przedsiębiorcy, w tym również coraz większą liczbę czynności podejmowanych na odległość (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 12 października 2020 roku, VI ACa 598/18, L.). W rozpatrywanym przypadku umowę podpisała K. G., która posługiwała się pieczęcią firmową (...) Banku S.A., a także formularzami stosowanymi przez ten bank w ramach swojej działalności bankowej.

Nadto, odnosząc się do argumentacji pozwanego nawiązującej do art. 103 kc należy wskazać, że zgodnie ze stanowiskiem orzecznictwa jeżeli umowa jest dotknięta sankcją przewidzianą w art. 103 § 1 i 2 kc, kontrahent osoby, w której imieniu umowa została zawarta, może powołać się na nieważność umowy dopiero po odmowie jej potwierdzenia przez tę osobę lub dopiero po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego do potwierdzenia umowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 1997r., II CKN 431/97, L., wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 lutego 2018r., I ACa 1835/16, L.).

W przedmiotowej sprawie strona pozwana nie wyznaczyła powodowi terminu do potwierdzenia umowy, toteż nie może w toku niniejszego postępowania powoływać się na zarzuty wynikające z przepisu art. 103 kc. Mało tego, strona pozwana przystąpiła do wykonywania tej umowy, gdyż – jak wynika z zebranego materiału dowodowego – spłaciła część pożyczki. Oznacza to, że pozwany nigdy nie kwestionował umocowania osoby zawierającej umowę w imieniu powoda.

Zdrowy rozsądek i doświadczenie życiowe pozwalają wyprowadzić z faktu spłacania rat pożyczki i odsetek na rzecz banku stanowczy wniosek o tym, że osoba wpłacająca na rzecz banku z tego tytułu środki pieniężne jest nie tylko związana z tym bankiem umową, ale także postawiono do jej dyspozycji (w wykonaniu tej umowy) określone środki pieniężne, z których skorzystała (art. 231 kpc).

Ponadto, M. K. zarzucił powodowi, że nie przedstawił dowodu wykazującego to, aby wypłacił pozwanemu umówioną kwotę pożyczki. Zarzut ten również nie mógł się ostać wobec przedstawionych przez bank dowodów. Zważyć bowiem należy, iż w odpowiedzi na zarzut pozwanego bank przedstawił dowód w postaci potwierdzenia złożenia dyspozycji przelewu bankowego, z którego jednoznacznie wynika, że kwota pożyczki została udostępniona pożyczkobiorcy w dniu 21 grudnia 2017 roku. Jednocześnie nie sposób uznać, aby złożenie tego dowodu było spóźnione. Zgodnie bowiem z art. 205 ¹² § 2 kpc jeżeli nie zarządzono przeprowadzenia posiedzenia przygotowawczego, strona może przytaczać twierdzenia i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej aż do zamknięcia rozprawy, z zastrzeżeniem niekorzystnych skutków, które według przepisów kodeksu mogą dla niej wyniknąć z działania na zwłokę lub niezastosowania się do zarządzeń przewodniczącego i postanowień sądu. W doktrynie i orzecznictwie wskazuje się, że dowody zgłaszane w toku postępowania, ale stanowiące rozwinięcie i sprecyzowanie twierdzeń powoda przedstawionych w pozwie i będące adekwatną reakcją na sposób obrony pozwanego, w zasadzie nie mogą być uznane za spóźnione w rozumieniu art. 205 ¹² kpc (por. K. Flaga-Gieruszyńska, A. Zieliński (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Wyd. 11, Warszawa 2022; wyrok SN z 4 grudnia 2015 r., I CSK 928/14, Legalis).

Kolejny zarzut pozwanego dotyczył nieudowodnienia tego, że wezwanie do zapłaty z dnia 24 stycznia 2021 roku i wypowiedzenie umowy odnosiło się do załączonej do pozwu umowy pożyczki. Jak bowiem argumentowała strona pozwana w obu pismach nie wskazano numeru umowy pożyczki (nr PG\ (...)), a wskazywano jedynie numer rachunku. W ocenie Sądu nie sposób podzielić powyższego zarzutu. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że w umowie pożyczki wskazano numer konkretnego rachunku bankowego przeznaczonego do obsługi przedmiotowej pożyczki (nr (...)). Ten sam numer rachunku wskazano zarówno w wezwaniu do zapłaty, jak też w wypowiedzeniu umowy pożyczki. Dodatkowo w wezwaniu do zapłaty wskazano datę zawarcia pożyczki tożsamą z datą zawarcia umowy pożyczki nr PG\ (...). Powyższe dane pozwalają w wystarczający sposób powiązać oba dokumenty z przedmiotową pożyczką. Jednocześnie, strona pozwana nie wykazała, że rachunek bankowy wskazany zarówno w umowie jak i kolejnych pismach był dedykowany spłacie także innych pożyczek i kredytów, co ewentualnie mogłoby powodować wątpliwości co do związku przedłożonych pism z przedmiotową umową.

Pozwany kwestionował również upoważnienie osób dokonujących czynności w postaci wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy do reprezentowania banku jako niewykazane dokumentem. Zważyć należy, iż w toku sprawy w reakcji na zarzuty pozwanego powód przedstawił dowód w postaci pełnomocnictwa udzielonego osobie podpisanej na wezwaniu do zapłaty tj. T. W. m.in. do samodzielnego kierowania wezwań do zapłaty do dłużników banku.

Natomiast w toku postępowania bank nie przedstawił pełnomocnictw udzielonych osobom podpisanym pod wypowiedzeniem (J. S., K. K.), niemniej – w ocenie Sądu – nie powoduje to skutku w postaci nieważności wypowiedzenia.

Zważyć bowiem należy, iż żadne przepisy nie zobowiązują pełnomocnika do okazywania dokumentu pełnomocnictwa, aby można uznać jego działania za skuteczne. Z istoty zaś pełnomocnictwa wynika, że pełnomocnik w celu wywołania bezpośredniego skutku dla mocodawcy swojej czynności dokonanej z osobą trzecią (z którą zawiera umowę) - musi oświadczyć osobie trzeciej, że działa nie we własnym imieniu, lecz w imieniu swego mocodawcy i musi wymienić osobę mocodawcy. W przeciwnym razie należy uznać, że działał on we własnym imieniu, a nie jako pełnomocnik osoby trzeciej (por. wyrok SA Łódź z dnia 7 września 1993r., I ACr 415/93, L.).

Ponadto należy zauważyć to, iż dokonywanie czynności w imieniu mocodawcy można wywieść również z faktu zatrudnienia pracownika na określonym stanowisku, którego zakres działania obejmuje co do zasady czynności związane z zawieraniem i wypowiadaniem umów pożyczek. Skoro bowiem pracownik banku dokonuje zwykłej czynności związanej z jej zakresem działania należy przyjąć, iż posiada w tym zakresie umocowanie.

Natomiast w przedmiotowej sprawie na piśmie stanowiącym wypowiedzenie umowy, w imieniu powódki, podpisali się jako pełnomocnicy banku dwaj pracownicy banku (dyrektor departamentu i kierownik komórki organizacyjnej banku). Jednocześnie bank składając pozew i powołując się na skuteczne wypowiedzenie umowy, w sposób dorozumiany potwierdził, że osoby te działały w jego imieniu. Mając powyższe na uwadze brak jest jakichkolwiek przesłanek do stwierdzenia, że wypowiedzenie umowy kredytu zostało dokonane przez osobą nieuprawnioną, zaś pozwany w żaden sposób powyżej okoliczności nie udowodnił.

Jednocześnie, powód wykazał istnienie podstaw do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy (zadłużenie przekraczające pełne raty pożyczki za dwa okresy płatności), jak i dochował przewidzianej prawem procedury (uprzednie wezwanie do zapłaty w terminie 14 dni roboczych z pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację).

Ostatni z zarzutów pozwanego dotyczył wysokości wynagrodzenia prowizyjnego, które – zdaniem pozwanego – było rażąco zawyżone. Sąd dokonał oceny postanowienia umownego zastrzegającego obowiązek zapłaty wynagrodzenia prowizyjnego w oparciu o przepisy o postanowieniach niedozwolonych (art. 385 ¹ kc i art. 385 ² kc) i doszedł do wniosku, iż zapisy umowy w tym względzie nie kształtują praw i obowiązków pożyczkobiorcy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i nie naruszają rażąco jego interesów. Zważyć bowiem należy, iż wysokość wynagrodzenia została określona w niniejszym przypadku w rozsądnych granicach w stosunku do kapitału pożyczki. Kwota pożyczki wynosi 36.708,48 zł, podczas gdy prowizja 2.396,18 zł, a więc stanowi zaledwie 6,5 % kapitału pożyczki. Kwota kosztów pożyczki, w tym prowizji, nie przekracza w niniejszym przypadku maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu, które mogą być pobierane od konsumentów (art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim). Jednocześnie, mając na względzie długość okresu, na jaki została zawarta umowa, a także całokształt czynności banku, jakie wiążą się z obsługą pożyczki, należy przyjąć, że kwota może odpowiadać faktycznie ponoszonym wydatkom banku.

Bezzasadne okazały się również zarzuty dotyczące ubezpieczenia kredytu. Zważyć bowiem należy, iż powód dołączył do pozwu m.in. wniosek podpisany przez pożyczkobiorcę o zawarcie umowy ubezpieczenia, jak również polisę ubezpieczeniową. Z przedmiotowych dokumentów jednoznacznie wynika, że pozwany miał wiedzę zarówno o okresie objęciach go ochroną ubezpieczeniową, zakresie ubezpieczenia, wysokości świadczeń ubezpieczeniowych, albowiem powyższe okoliczności zostały w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta wskazane w treści polisy. Z kolei, wysokość składki została w sposób jednoznaczny określona zarówno w umowie, jak też w polisie ubezpieczeniowej. Podkreślić przy tym należy, iż powód sam wnioskował o objęcie go ubezpieczeniem i nie wykazał, że taka forma zabezpieczenia została mu w jakikolwiek sposób narzucona przez bank.

Wysokość zadłużenia została przez powoda wykazana za pomocą dowodu z dokumentu prywatnego w postaci wyciągu z ksiąg bankowych. Strona pozwana nie wykazała, że rozliczenie zostało dokonane w sposób niewłaściwy, z pominięciem zapisów umowy, a także nie podnosiła, że powód nie uwzględnił jakichkolwiek wpłat (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7 lutego 2018r., I ACa 278/17, L.). W tym stanie rzeczy należało uznać, że strona powodowa wykazała również wysokość dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia.

Mając powyższe na względzie, na mocy art. 720 kc i art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim, Sąd uwzględnił powództwo w całości.

O kosztach Sąd orzekł na mocy art. 98 kpc i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającego niniejszy spór pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.909 zł, na którą składają się: opłata sądowa od pozwu (1.292 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika powoda w stawce minimalnej (3.600 zł) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).