Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2014r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział IV Karny- Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Winkler-Galicka (spr)

Sędziowie: SO Hanna Bartkowiak

SO Dariusz Śliwiński

Protokolant: aplikant radcowski M. P.

przy udziale A. H. Prokuratora Prokuratury Okręgowej Prokuratora Prokuratury Wojskowej del. do Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2014r.

sprawy E. K. oskarżonej o popełnienie czynu opisanego w art.278§1 i 3 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w P. z dnia 9 sierpnia 2013r. sygn. akt.VIII K 443/12

1.zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjmuje, że czyn przypisany oskarżonej wyczerpuje znamiona art. 278§5 k.k. w zw z art. 278§1 i 3 k.k.,

2.w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

3zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. S. zwrot kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu przed Sądem II instancji w kwocie 516,60zł,

3.zwalnia oskarżoną od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów za postępowanie odwoławcze i nie wymierza jej opłaty za II instancję.

D. M. W. H. B.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w P. z dnia 9 sierpnia 2013r. uznano oskarżoną E. K. za winną tego, że dopuściła się czynu polegającego na dokonaniu kradzieży energii elektrycznej, w okresie od 21 lipca 2011r. do 20 września 2011r., w mieszkaniu przy ul.(...) bramką 6/9 w P., przy wykorzystaniu drutu włożonego do otworu w obudowie licznika, który zablokował tarczę licznika, wskutek czego pobierana energia nie była rejestrowana i uznając, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. występku z art. 278§1 i 3 k.k. Jednocześnie na podstawie art. 66§1 i 2 k.k. i art. 67§1 k.k. postępowanie karne warunkowo umorzono ustalając okres próby na 2 lata. Sąd I instancji orzekł także o kosztach należnych obrońcy oraz o kosztach postępowania zwalniając oskarżoną z obowiązku ich ponoszenia.

Apelację od powyższego złożył prokurator zarzucając wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego poprzez nie wskazane prawidłowej kwalifikacji przypisanego czynu. W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wskazanie, że swoim zachowanie oskarżona wyczerpała znamiona czynu opisanego w art. 278§5 i 1 i 3 k.k. oraz utrzymanie wyroku w pozostałem zakresie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się w pełni zasadna.

Na wstępie należy stwierdzić, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób prawidłowy i zgodny z zasadami zawartymi w art. 424§1 i 2 k.p.k.. Zawiera ono bowiem zarówno wskazanie jakie fakty Sąd uznał za udowodnione i na jakiej podstawie oparł wnioskowanie w sprawie, jak i wskazanie, którym dowodom Sąd nie dał wiary i dlaczego. Dokonując ich oceny natomiast nie przekroczył ram zakreślonych przez art. 7 k.p.k. Wnioski zaś wyciągnięte na podstawie zebranych dowodów są logiczne i prawidłowe. Znajdują także odzwierciedlenie w zasadach doświadczenia życiowego.

Sąd II instancji stwierdza, że podobnie jak skarżący, nie znajduje postaw do kwestionowania ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji w zakresie dokonania odtworzenia stanu faktycznego oraz warunkowego umorzenia postępowania.

Sąd II instancji natomiast w pełni podziela podniesiony przez skarżącego zarzut dopuszczania się przez Sąd I instancji obrazy prawa materialnego. Wskazać należy, że obraza prawa materialnego może polegać na błędnej wykładni zastosowanego przepisu lub na niezastosowaniu określonego przepisu w sytuacji gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe. Obraza prawa materialnego może polegać na wadliwym zastosowaniu (bądź niezastosowaniu) przepisów prawa materialnego w orzeczeniu opartym na prawidłowych ustaleniach faktycznych. Wyżej cytowane stanowisko doktryny potwierdził w szeregu orzeczeń także Sąd Najwyższy podkreślając, że zarzut obrazy prawa materialnego można podnieść jedynie w sytuacji nie kwestionowania ustaleń faktycznych (porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.07.1974 sygn. akt V KR 212/74 OSNKW 1974 z. 12 poz. 233; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.06.1996 V KKN 41/96 OSNKW 1996 z 9-10 poz. 70; Sądu Najwyższego z dnia 21.05.1984 (...) 72/84 OSNKW 1985 z 3-4 poz. 19).

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy podkreślić należy, że zgodnie z treścią art. 278§1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. Przepis ten, zgodnie z treścią §5, w przypadku zaboru energii stosuje się odpowiednio. Zatem oczywistym jest, że wskazanie §5 w kwalifikacji prawnej przypisanego czynu było obowiązkiem orzekającego Sądu, co zostało przez Sąd I instancji przyznane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wobec powyższego uznać należy, że w pełni zasadnie skarżący podniósł, że nie wskazując cytowanego przepisu Sąd I instancji dopuścił się obraz przepisów prawa materialnego. Wobec powyższego Sąd II instancji zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjął, że czyn przypisany oskarżonej wyczerpuje znamiona art. 278§5 k.k. w zw z art. 278§1 i 3 k.k. W pozostałem natomiast zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Zgodnie z treścią §14 ust 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu , Sąd II instancji zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. S. kwotę 516, 60 złotych brutto, tytułem nie opłaconych kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżoną od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów za postępowanie odwoławcze i nie wymierza jej opłaty za II instancję albowiem uznał, że oskarżona w żadnym stopniu nie przyczynili się do ich powstania.

D. M. W. H. B.