Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Jolanta Cierpiał

Sędziowie: Małgorzata Woźniak-Zendran

(del.) Renata Pohl (spr.)

Protokolant: Karolina Majchrzak

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2020 r. w Poznaniu

sprawy H. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość renty

na skutek apelacji H. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 28 sierpnia 2018 r. sygn. akt IV U 573/18

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z 1.03.2018 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z., na podstawie ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1383) i ustawy z 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t,j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1773 ze zm.) dokonał z urzędu waloryzacji renty H. S. od 1.03.2018 r. przez pomnożenie świadczenia ustalonego na 28.02.2018 r., tj. 1498,16 zł przez wskaźnik waloryzacji 102,98 %, co dało kwotę 1542,81zł, ale rentę wypadkową podwyższono do 80 % zwaloryzowanej podstawy wymiaru, tj. do kwoty 3273,86 zł .

Odwołanie od tej decyzji złożył wnioskodawca zarzucając naruszenie art. 55 ust. 6 ustawy z 26.07.1991 r. o podatku dochodowym (Dz. U. Nr 80, poz. 350 ze zm.) oraz art. 3 i 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z 23.01.1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz. U. Nr 3, poz. 8 ze zm.) wnosząc o jej zmianę przez podwyższenie renty z tytułu niezdolności do pracy poprzez przyjęcie 90% zwaloryzowanej podstawy wymiaru, zamiast 80% wskazanych w zaskarżonej decyzji.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z 28 sierpnia 2018 r. sygn. IV U 573/18 Sąd Okręgowy w Zielonej Górze oddalił odwołanie.

Podstawą powyższego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

Wnioskodawca H. S., ur. (...), jest uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od 24.04.1972 r., początkowo jako inwalida III grupy, później od 20.09.1976 r. - jako inwalida II grupy, a ostatnio od 2003 r. - jako trwale, całkowicie niezdolny do pracy.

Wnioskodawca 26.07.1971 r. uległ wypadkowi przy pracy. Od 1989 r. wnosi odwołania praktycznie od każdej decyzji waloryzacyjnej. Począwszy tylko od 1.01.1999 r. zostały oddalone jego odwołania od decyzji waloryzacyjnych:

- z 21.05.1999 r. wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 23.02.2000 r., sygn. IVU 8057/99, a apelacja wnioskodawcy została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 13.12.2000 r., sygn. III AUa 571/00,

- z 23.05.2000 r. i 22.05.2001 r. wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 23.10.2002 r., sygn. IVU 2087/02, a apelacja wnioskodawcy została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 28.04.2004 r., sygn. III AUa 1996/02.

- z 11.05.2001 r., 22.08.2001 r. i 25.02.2002 r. wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 22.01.2003 r., sygn. IVU 2088/02, a apelacja wnioskodawcy została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 22.06.2004 r. sygn. III AUa 451/03,

- z 20.02.2003r. i 1.03.2004r. wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 31.08.2005r., sygn. IV U 2789/04,

- z 1.03.2008 r. wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 24.03.2009 r., sygn. IX U 817/08,

- z 1.03.2010 r. wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 9 czerwca 2010 r., sygn. IV U 1513/10, a apelacja wnioskodawcy została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 19 stycznia 2011 r., sygn. III AUa 826/10,

- z 26.09.2012 r. wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 20.12.2012 r., sygn. IVU 4606/12, a apelacja wnioskodawcy została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 11.09.2013 r., sygn. III AUa 255/13,

- z 1.03.2017 r. wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 10.10.2017 r., sygn. IV U 1031/17,

Organ rentowy decyzją z 1.03.2010 r. dokonał z urzędu waloryzacji renty H. S. od 1.03.2010 r. przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28.02.2010 r., tj. 1.205,18 zł przez wskaźnik waloryzacji 104,62 % przez co wyniosła ona kwotę 1.260,86 zł.

Rentę jednak podwyższono do 80 % zwaloryzowanej podstawy wymiaru, tj. do kwoty 2.675,54 zł (80 % x 3.344,42 zł). Podstawa wymiaru renty po podwyższeniu wskaźnikiem waloryzacji 104,62 % od 1.03.2010r. wynosi kwotę 3.344,42 zł (3.196,73 zł x 104,62 %). Po odprowadzeniu zaliczki na podatek i składki na ubezpieczenie zdrowotne wysokość renty do wypłaty wynosi od dnia 1.03.2010 r. kwotę 2.206,74 zł,

Organ rentowy decyzją zaskarżoną 1.03.2018 r. dokonał z urzędu waloryzacji renty H. S. od dnia 1.03.2018 r. przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28.02.2018 r., tj. 1498,16 zł przez wskaźnik waloryzacji 102,98 % przez co wyniosła ona kwotę 1542,81 zł.

Rentę jednak podwyższono do 80 % zwaloryzowanej podstawy wymiaru, tj. do kwoty 3273,86 zł (80 % x 4092,32 zł). Podstawa wymiaru renty po podwyższeniu wskaźnikiem waloryzacji 102,98 % od 1.03.2018 r. wynosi kwotę 4092,32 zł (3.973,90 zł x 102,98 %). Po odprowadzeniu zaliczki na podatek i składki na ubezpieczenie zdrowotne wysokość renty do wypłaty wynosi od dnia 1.03.2018 r. kwotę 2.906,05 zł.

Wnioskodawca wytoczył pozew przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w Z. o zadośćuczynienie w kwocie 4.016,91 zł, gdyż organ rentowy nie przestrzega od 30 lat prawa, pozbawiając go gwarantowanych świadczeń pracowniczych, prawa do renty w wysokości 177,9 % średniej płacy krajowej netto.

Sąd Rejonowy w Zielonej Górze wyrokiem z 23.10.2009 r., sygn. IC 498/09 oddalił powództwo, a apelacja została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 25.02.2010 r. sygn. VI Ca 72/10.

Wszystkie sądy we wszystkich sprawach wytoczonych przez odwołującego przyjęły, że organ rentowy prawidłowo naliczał świadczenia rentowe wnioskodawcy oraz właściwie dokonywał ich waloryzacji.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy uznał odwołanie za nieuzasadnione.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wskazał, że odwołujący błędnie zarzuca organowi rentowemu naruszenie art. 3 ustawy z 23.01.1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz. U. Nr 3, poz. 8 ze zm.), gdyż utraciła ona moc w oparciu o art. 51 ustawy z 12.06.1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 1983r. Nr 30, poz. 144 ze zm.). Ta ostatnia ustawa utraciła moc zgodnie z art. 61 pkt 2 ustawy z 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.). Do renty z tytułu niezdolności do pracy wnioskodawcy stosuje się przepisy ustawy z 30.10.2002 r., co wynika z art. 50 ust. 1 tej ustawy oraz z art. 50 ust. 1 uchylonej ustawy z 12.06.1975 r.

Dalej Sąd Okręgowy podniósł, że w oparciu o art. 18 ust. 1 pkt 8 ustawy z 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, renta z tytułu niezdolności do pracy nie może być niższa niż 80 % podstawy jej wymiaru dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy. W przypadkach nieuregulowanych tą ustawą stosuje się przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Odnośnie zaskarżonej decyzji z 1.03.2018 r. Sąd I instancji stwierdził, że sposób i mechanizm dokonywania waloryzacji renty znajduje pełne oparcie w art. 88-94 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U z 2018 r., poz.1270 t.j.). Wskaźnik waloryzacji świadczenia wynoszący 102,98% wynika z treści komunikatu Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z 9 lutego 2018 r. w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2018 r. (Monitor Polski z 2018 r., poz. 185). Prawidłowo więc od 1.03.2018 r. organ rentowy przeliczył świadczenie wnioskodawcy przy zastosowaniu wskaźnika waloryzacji 102,98% mnożąc kwotę przysługującego mu świadczenia na dzień 28.02.2018 r. – 1498,16 zł przez podany wskaźnik waloryzacji.

Podstawę wymiaru renty również prawidłowo podwyższono wskaźnikiem waloryzacji 102,98 % (3.973,90 zł x 102,98 %) i od 1.03.2018 r. wynosi 4092,32 zł (art. 88 ust. 1–3 ustawy emerytalnej), a 80 % jej wymiaru daje kwotę 3273,86 zł. Powyższy komunikat został wydany na podstawie art. 89 ust. 6 ustawy emerytalnej i podany w nim wskaźnik waloryzacji emerytur i rent w 2018 r. jest bezwzględnie obowiązujący.

Sąd I instancji stwierdził, że organ rentowy prawidłowo przeliczył rentę wnioskodawcy decyzją z 15.03.1992r., począwszy od dnia 1.01.1992 r. w oparciu o art. 55 ust. 6 ustawy z 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 90 z 1993r., poz. 416). W związku z wprowadzeniem powszechnego podatku dochodowego od osób fizycznych organy rentowe zostały zobowiązane do podwyższenia należnych od 1.01.1992 r. emerytur i rent poprzez ich przeliczenie w taki sposób, aby po potrąceniu podatku nie były niższe niż przed przeliczeniem, a także żeby nie uległ obniżeniu wskaźnik wysokości świadczenia (art. 55 ust. 6 ww. ustawy). Sposób przeliczenia określony został przepisami zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 17.12.1991r. w sprawie sposobu przeliczania emerytur i rent w związku z wprowadzeniem podatku dochodowego od osób fizycznych (Monitor Polski Nr 46, poz. 326). Przy zachowaniu tych przesłanek organ rentowy dokonał ubruttowienia renty przyjmując wskaźnik wysokości świadczenia 147,74 % i podstawy wymiaru 184,67 %.

Od tej decyzji odwołanie złożył wnioskodawca, ale Sąd Wojewódzki w Zielonej Górze wyrokiem z 3.06.1992 r., sygn. VU 511/92 oddalił odwołanie.

Prawidłowość tego przeliczenia potwierdzają oddalenia odwołań wnioskodawcy od następujących decyzji waloryzacyjnych:

- z 15.12.1992r. wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z 17.03.1993r., sygn. VU 3134/92 (k. 118 tom I akt rentowych),

- z 1.03.1994r. wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z 8.07.1994r., sygn. VU 646/94 (k. 151 tom I akt rentowych),

- z 1.12.1994r. i 1.03.1995r. wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z 11.05.1995r., sygn. VU 937/95 (k. 169 tom I akt rentowych),

- z 1.12.1995r. wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z 18.03.1996r., sygn. VU 393/96 (k. 178 tom I akt rentowych),

- z 21.08.1996r., 28.10.1996r. wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z 24.02.1997r., sygn. VU 2494/06, a apelacja oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 15.09.1998r., III AUa 265/97.

- z 20.02.1997r., 23.06.1997r., 20.08.1997r. i 17.02.1998r.wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 10.12.1998r., sygn. VU 1943/98, a apelacja wnioskodawcy została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 10.12.1998r., VU 1943/98 (k. 21, 45 akt VU 1943/98 oraz k. 220, 226 tom I akt rentowych),

- z 1.03.2010 r. wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 9 czerwca 2010r., sygn. IV U 1513/10, a apelacja wnioskodawcy została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 19 stycznia 2011 r., sygn. III AUa 826/10

- z 1.03.2017 r. wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 10.10.2017 r., sygn. IV U 1031/17.

W wyżej podanych sprawach oraz w sprawach wymienionych w ustalonym stanie faktycznym wnioskodawca ciągle podnosi zarzut naruszenia art. 55 ust. 6 ww. ustawy podatkowej, którego nie przyjęły sądy w prawomocnych wyrokach, poczynając od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z 3.06.1992 r., sygn. VU 511/92. Wyroki te są prawomocne, nie nastąpiła zmiana okoliczności, wiążą one nie tylko strony ale i sąd (art. 365 § 1 kpc).

W konsekwencji Sąd I instancji nie znalazł podstaw do uwzględnienia odwołania, wobec czego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc je oddalił.

Apelację od powyższego wyroku wniósł H. S. zaskarżając go w całości. Zarzucił Sądowi I instancji naruszenie przepisów art. 55 ust. 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 3 i art. 4 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz.U. z 1968 r., Nr 3, poz. 8 ze zm.). Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji przez podwyższenie renty z tytułu niezdolności do pracy do wysokości 90% zwaloryzowanej podstawy wymiaru, zamiast 80% wskazanych w zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na apelację pozwany organ rentowy wniósł o jej oddalenie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I Instancji przeprowadził postępowanie dowodowe zmierzające do wyjaśnienia spornej kwestii, a zebrany materiał poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne, które tutejszy Sąd w pełni podziela i przyjmuje za własne bez potrzeby ponownego ich przytaczania.

Odwołujący domaga się ustalenia wysokości świadczenia przyznanego mu na podstawie decyzji z 19 czerwca 1972 r. Jak wynika z ustaleń Sądu I instancji H. S. nieustannie od 1989 r. wnosi odwołania od decyzji ZUS ustalających wysokość świadczenia i to podnosząc te same argumenty. Decyzje wydane w tym okresie były wielokrotnie poddane też ocenie przez organ odwoławczy – Sąd Ubezpieczeń Społecznych. Żadna z zaskarżonych przez odwołującego decyzji ZUS od 1989 r. nie została zmieniona przez organ odwoławczy.

Przechodząc do oceny zarzutów apelacji, wskazać należy w pierwszej kolejności na historię ustalania wysokości świadczenia odwołującego wynikająca z jego akt rentowych.

Decyzją z 19 czerwca 1972 r. przyznano odwołującemu prawo do renty inwalidy III grupy z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku przy pracy z 26 lipca 1971 r. i to poczynając od 24 kwietnia 1972 r. Podstawą przyznania tego świadczenia i obliczenia jego wysokości była ustawa z 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz.U. z 1968 r., Nr 3, poz. 8 ze zm.). Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, renta inwalidzka dla odwołującego zaliczonego do III grupy inwalidów wynosiła 65% zarobku.

Następnie orzeczeniem z 18 października 1976 r. odwołujący został zaliczony do II grupy inwalidów w związku z wypadkiem przy pracy, wobec czego organ rentowy decyzją z 25 listopada 1976 r. ustalił wysokość świadczenia w wysokości 100% podstawy wymiaru renty, zgodnie z obowiązującym wówczas art. 19 pkt 1 ustawy z 12 czerwca 1975 r. (Dz.U. z 1983 r, Nr 30, poz. 144 ze zm.), a nie w wysokości 90% zarobku, jak stanowił z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy. Ustawa ta z dniem 1 stycznia 1976 r. utraciła moc prawną na podstawie art. 51 ustawy z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Po wejściu w życie ustawy z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1991r., Nr 104, poz. 450 ze zm.), świadczenie odwołującego zostało przeliczone zgodnie art. 27 ust. 1 w związku z art. 29 ust. 3. W myśl art. 29 ust. 3 w/w ustawy, renta inwalidzka z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, obliczona w myśl ust. 1 i 2, nie mogła być niższa niż:

1)  80% podstawy wymiaru renty - dla inwalidy I lub II grupy,

2)  60% podstawy wymiaru renty - dla inwalidy III grupy.

Ustawa z 30 października 2002 r . o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1773 ze zm.), na podstawie której utraciła moc ustawa z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, zachowała zasady ustalania wysokości świadczeń z tytułu wypadków przy pracy. W oparciu o art. 18 ust. 1 ustawy z 30 października 2002 r., renta z tytułu niezdolności do pracy z ubezpieczenia wypadkowego nie może być niższa niż:

1)  80% podstawy jej wymiaru - dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy;

2)  60% podstawy jej wymiaru - dla osoby częściowo niezdolnej do pracy.

Odwołujący orzeczeniem z 14 września 1994 r. został zaliczony do II grupy inwalidów w związku z wypadkiem przy pracy na trwałe, dlatego renta wypadkowa stanowi 80% zwaloryzowanej podstawy wymiaru, co jest zgodne z powołanymi wyżej przepisami.

Nie jest słuszny podniesiony w postępowaniu przed Sądem I instancji i powtórzony w apelacji, zarzut naruszenia art. 3 i art. 4 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz.U. z 1968 r., Nr 3, poz. 8 ze zm.). Za Sądem Okręgowym powtórzyć należy, że ustawa z 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy, w oparciu o którą została ustalona pierwotnie wysokość renty odwołującego z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z 26 lipca 1971 r., utraciła moc na podstawie art. 51 ustawy z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 30, poz. 144 ze zm.). Z kolei ustawa z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych utraciła moc zgodnie z art. 61 pkt 2 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.). W rezultacie do przyznanej odwołującemu renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy stosuje się przepisy ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, o czym stanowi art. 50 ust. 1 tej ustawy.

Nie ma zatem racji dowołujący kwestionując kolejno dokonywane waloryzacje z powołaniem się na przepisy ustawy z 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy. Waloryzacja renty odwołującego przeprowadzania jest w oparciu o przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1383). Zgodnie bowiem z art. 17 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, mającej zastosowanie do renty odwołującego, w przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Odnośnie do zaskarżonej decyzji z 1 marca 2018 r. sposób i mechanizm dokonywania waloryzacji renty znajduje pełne oparcie w art. 88-94 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Wskaźnik waloryzacji świadczenia wynoszący 102,98% wynika z treści komunikatu Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z 9 lutego 2018 r. w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2018 r. (Monitor Polski z 2018 r., poz. 185). Prawidłowo więc od 1 marca 2018 r. organ rentowy przeliczył świadczenie wnioskodawcy przy zastosowaniu wskaźnika waloryzacji 102,98% mnożąc kwotę przysługującego mu świadczenia na dzień 28.02.2018 r. – 1498,16 zł przez podany wskaźnik waloryzacji. Podstawę wymiaru renty również prawidłowo podwyższono wskaźnikiem waloryzacji 102,98 % (3.973,90 zł x 102,98 %) i od 1.03.2018 r. wynosi 4092,32 zł (art. 88 ust. 1-3 ustawy emerytalnej), a 80 % jej wymiaru stanowi kwotę 3273,86 zł.

Nie jest również uzasadniony zarzut naruszenia art. 55 ust. 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. (Dz. U. Nr 90 z 1993 r., poz. 416). W związku z wprowadzeniem powszechnego podatku dochodowego od osób fizycznych organy rentowe zostały zobowiązane do podwyższenia należnych od stycznia 1992 r. emerytur i rent poprzez ich przeliczenie w taki sposób, aby po potrąceniu podatku nie były niższe niż przed przeliczeniem, a także żeby nie uległ obniżeniu wskaźnik wysokości świadczenia, o czym stanowi art. 55 ust. 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. Przy zachowaniu tych przesłanek organ rentowy dokonał decyzją z 15 marca 1992 r., od 1.01.1992 r. przeliczenia renty odwołującego poprzez jej ubruttowienie przyjmując wskaźnik wysokości świadczenia 147,74 % i podstawy wymiaru 184,67 %. (k. 88 tom I akt rentowych)

W konsekwencji apelację jako nieuzasadnioną należało oddalić, o czym Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 385 k.p.c.