Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Łomży III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodnicząca - sędzia Jolanta Pardo

Protokolant - Katarzyna Gawrońska

po rozpoznaniu 31 marca 2023 r. w Ł., na rozprawie

sprawy M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z 31 stycznia 2022 r. nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje M. K. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 lutego 2022 r. do 28 lutego 2023 r.;

2.  nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji o przyznaniu prawa do świadczenia.

Sygn. akt III U 114/22

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z 31.01.2022 r. znak: (...), na podstawie przepisów ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 291 ze zm.) oraz art. 31zy ^{( 9)} ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.), ponownie ustalił M. K. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.02.2022 r. do 28.02.2023 r. Jednocześnie Zakład poinformował, że od 01.11.2021 r. do 31.01.2022 r. prawo do renty zostało przedłużone bez wydawania decyzji, na podstawie przepisów ustawy z 2 marca 2020 r.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł M. K., nie zgadzając się z ustaleniem częściowej niezdolności do pracy zamiast całkowitej niezdolności do pracy. Wniósł o zmianę decyzji.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o odrzucenie odwołania. Wskazał, że odwołujący się nie wniósł sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS w ustawowym terminie. Organ rentowy wskazał, że odwołujący się złożył sprzeciw i wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu i termin został przywrócony. Dodał, że postępowanie nie zostało zakończone.

Sąd postanowieniem z 05.04.2022 r. oddalił wniosek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. o odrzucenie odwołania.

M. K. pismem z 04.04.2022 r. wniósł o zawieszenie postępowania do czasu zakończenia postępowania przed ZUS. Wniosek został oddalony postanowieniem z 29.04.2022 r.

Pismami z 13.04.2022 r. i z 28.04.2022 r. strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

M. K. (ur. (...)) ma wykształcenie zawodowe - monter instalacji. W roku 2015 r. przebył interwencję neurochirurgiczną w postaci radioterapii stereotaktycznej z zastosowaniem(...)-K. z powodu oponiaka zatoki jamistej i wcięcia namiotu po stronie lewej. Przebywa pod kontrolą C. G. K., gdzie ma wykonywane kontrolne badania MR głowy. Ostatni wynik z 2020 r. brak wznowy - wysycenie kontrastem tkanko-pływowej okolicy zatoki jamistej, pojedyncza zmiana najprawdopodobniej n=pochodna w sąsiedztwie, sklepienia komory bocznej, poza tym struktury (...) w normie wieku bez istotnych zmian ogniskowych i ognisk paleopatologicznego wychwytu. Przebył operację wrzodu żołądka, operację kręgosłupa l/s z powodu dyskopatii.

01.12.2015 r. M. K. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Po przeprowadzonym postępowaniu Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z 10.12.2015 r. znak: (...) przyznał mu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 03.11.2015 r. do 30.11.2017 r. Po złożeniu przez M. K. 13.10.2017 r. wniosku o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i wydaniu orzeczenia przez lekarza orzecznika ZUS, decyzją z 10.11.2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeliczył mu rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do 31.10.2020 r. Kolejna decyzją z 02.02.2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wznowił M. K. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do 31.10.2021 r.

21.09.2021 r. M. K. złożył ponowny wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z 20.10.2021 r. stwierdził, że M. K. jest częściowo niezdolny do pracy do 28.02.2023 r. W uzasadnieniu wskazał, że w oparciu o przeprowadzone badanie i analizę dokumentacji medycznej stwierdzono upośledzenie funkcjonowania organizmu. Dodał, że naruszona sprawność organizmu ma charakter przewlekły, uniemożliwia wykonywanie pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, co skutkuje ustaleniem częściowej niezdolności do pracy. W związku z powyższym decyzją z 31.01.2022 r. znak: (...) (obecnie zaskarżoną) Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponownie ustalił M. K. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.02.2022 r. do 28.02.2023 r. Jednocześnie Zakład poinformował, że od 01.11.2021 r. do 31.01.2022 r. prawo do renty zostało przedłużone bez wydawania decyzji, na podstawie przepisów ustawy z 2 marca 2020 r.

W międzyczasie Zakład Ubezpieczeń Społecznych 22.03.2022 r. przekazał odwołanie M. K. od powyższej decyzji do tut. Sądu. Jednak po wniesieniu odwołania Główny Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że w sprawie M. K. zachodzą okoliczności uzasadniające przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez lekarza orzecznika ZUS. Wskazał, że w odwołaniu wskazano nowe okoliczności dotyczące niezdolności do pracy. 15.03.2022 r. Zastępca Głównego Lekarza Orzecznika ZUS przywrócił M. K. termin na wniesienie sprzeciwu wobec orzeczenia lekarza orzecznika i sprawę przekazał do rozpatrzenia komisji lekarskiej. Decyzją z 31.03.2022 r. po przeprowadzeniu postepowania orzeczniczego (orzeczenie Komisji Lekarskiej z 18.03.2022 r.) ZUS ponownie ustalił prawo odwołującego się do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach organu rentowego, których wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd nie znalazł również podstaw do podważenia tych dokumentów z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesione odwołanie należało uwzględnić.

Przesłanki uzyskania renty z tytułu niezdolności do pracy określa ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 504), zwana dalej „ustawa o e.r.f.u.s.”. Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 i 2 ustawy o e.r.f.u.s. renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach przewidzianych w ustawie;

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 58 ust. 1 i 2 ustawy o e.r.f.u.s. warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1) 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2) 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3) 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4) 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5) 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Ponadto okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Zatem w treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego, która łączy się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1 ustawy o e.r.f.u.s.). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej, a także celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek, czy predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy o e.r.f.u.s.). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 ust. 1 ustawy o e.r.f.u.s.

Przepis art. 12 powołanej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy, czyli całkowity i częściowy. Zgodnie zaś z ust. 2 i 3 tego przepisu całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściową niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (wyrok Sądu Najwyższego z 8 grudnia 2000 r., sygn. akt II UKN 134/00).

Rozstrzygnięcie odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego wymagało ustalenia, czy schorzenia występujące u odwołującego się spowodowały całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i czy nie rokują odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

Na tę okoliczność Sąd w toku postępowania dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i medycyny pracy.

Biegli z zakresu neurologii i medycyny pracy, w oparciu o wyniki badań i badanie przedmiotowe, rozpoznali u odwołującego się: przebytą radiochirurgię stereotaktycznąG. K. guza o cechach oponiaka zatoki jamistej lewej i wcięcia namiotu móżdżku po stronie lewej 07.08.2015 r., dwojenie obrazu, zawroty głowy, bóle głowy, osłabienie ostrości słuchu do diagnozy, zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne w odcinku 1/s kręgosłupa z podawanym przewlekłym zespołem bólowym, przebytą operację na kręgosłupie 1/s. Biegli stwierdzili, że obecne naruszenie sprawności organizmu odwołującego się powoduje niezdolność do jakiejkolwiek pracy - całkowitą niezdolność do pracy do końca lutego 2023 r. W uzasadnieniu opinii biegli wskazali, że odwołujący się w obecnym stanie zdrowia nie może pracować. Stwierdzane odchylenia w badaniu podmiotowym i przedmiotowym stanowią podstawę powyższej kwalifikacji. Biegli stwierdzają w badaniu podwójne wodzenia, zez oka lewego, nasilone bóle głowy, zawroty głowy (wywiad) z chwiejną próbą R.: nieznaczne ograniczenia ruchomości w odcinku 1/s kręgosłupa bez podrażnienia/uszkodzenia nerwowych. w ich ocenie powyższe okoliczności stanowią podstawę powyższej kwalifikacji i orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy. Przebyta operacja stereotaktyczna G. K. oponiaka zatoki jamistej lewej i wcięcia namiotu móżdżku po stronie lewej pozostawiła na obwodzie dolegliwości, które nie uległy istotnej poprawie. Są takie same jak w poprzednich badaniach lekarskich, które były podstawą kwalifikacji do uznania całkowitej niezdolności do pracy. Biegli wskazali również, że odwołujący się przebywa pod stalą opieką i kontrolą poradni G. K. w W.. Zostały u niego naruszone funkcje organizmu w zakresie ruchu i układu nerwowego obwodowego, co potwierdza badanie podmiotowo-przedmiotowe oraz dokumentacja lekarska. Sprawność organizmu jest naruszona w stopniu umiarkowanym. Dysfunkcja układu nerwowego obwodowego powoduje upośledzenie funkcji organizmu odwołującego się w stopniu dającym podstawę do uznania całkowitej niezdolności do pracy. Biegli sadowi nie popierają decyzji w sprawie kwalifikacji odwołującego się przez lekarzy ZUS (opinia k. 35-38 akt).

Do tak sporządzonej opinii zarzuty wniósł organ rentowy wskazując, że analiza opinii nie wskazuje na naruszenie sprawności organizmu odwołującego się w stopniu powodującym utratę zdolności do jakiejkolwiek pracy. Dodał, że opis badania przedmiotowego, poza utrzymującym się od lat niedowładem nerwu odwodzącego oka lewego, co skutkuje skargami na dwojenie obrazu, nie wykazuje innych istotnych deficytów neurologicznych. Odwołujący się jest przy tym zabezpieczony przed podwójnym widzeniem, gdyż korzysta z okularów z obtulatorem lewostronnym. Dodali, że biegli cytują opis ostatniego kontrolnego badania MR głowy z 17.06.2020 r. zupełnie pomijając jego interpretację. I o ile w poprzednich badaniach neuroobrazowych wykazywano obecność guza o cechach oponiaka, który uległ częściowej regresji, to we wspomnianym badaniu stwierdzono brak wznowy. Zatem, wskazał organ rentowy, dowodzi to faktu, że nastąpiła istotna poprawa stanu zdrowia odwołującego się. Wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu neurochirurgii, celem pełnej oceny wyników zastosowanego leczenia oponiaka (pismo k. 55 akt).

Mając na uwadze powyższe zastrzeżenia, Sąd przychylił się do wniosku organu rentowego i postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii na okoliczność ustalenia, czy schorzenia występujące u odwołującego się spowodowały całkowitą lub częściową niezdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i czy nie rokują odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu (postanowienie k. 61 akt).

W międzyczasie odwołujący pismem z 06.12.2022 r. uznał, że przeprowadzenie powyższego dowodu nie znajduje żadnego uzasadnienia. Opinia biegłych, jego zdaniem, jest jednoznaczna (pismo k. 70-72 akt).

Biegły na początku opinii wskazał, że wydał opinię zaoczną, z uwagi na fakt niestawienia się odwołującego na badanie i po uzgodnieniu z Sądem odstąpienie od bezpośredniego badania. Po analizie dokumentacji lekarskiej biegły rozpoznał u odwołującego się: stan po radioterapii (...) oponiaka zatoki jamistej lewej (AD 2015), niedowład nerwu odwodzącego lewego z dwojeniem obrazu, stan po operacyjnym leczeniu dyskopatii, niedosłuch - do diagnozy. Biegły orzekł, że zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu odwołującego się powodują częściową uratę zdolności do pracy zarobkowej, jednak nie czynią go całkowicie niezdolnym do podjęcia pracy zarobkowej. Wskazał, że niezdolność [częściowa] do pracy zarobkowej jest powodowana zaburzeniami układu nerwowego, w tym niedowładem nerwu odwodzącego lewego oraz zaburzeniami równowagi. Wskazał też, że częściowa niezdolność do pracy zarobkowej istniejąca u odwołującego się jest stała (trwała) i istnieje w kontynuacji, zgodnie z datą wskazaną przez orzecznika ZUS. W uzasadnieniu opinii wskazał, że dane zawarte w aktach sprawy wskazują, że odwołujący się w 2015 r. przebył interwencję neurochirurgiczną w postaci radioterapii stereotaktycznej z zastosowaniem (...) z powodu oponiaka zatoki jamistej i wcięcia namiotu po stronie lewej. W kontrolnych, ostatnich badaniach neuroobrazowych cech wznowy nie stwierdzono, zatem biegły uznał, że proces podstawowy (niezłośliwy nowotwór opon mózgu) został wyleczony. Dalej podał, że objawy kliniczne w postaci niedowładu nerwu odwodzącego i związane z tym dwojenie obrazu, aczkolwiek są uciążliwe i wymagają specjalnego zaopatrzenia, to nie powodują całkowitej eliminacji z możliwości podjęcia pracy zarobkowej. Analogicznie przedstawia się problem lekkich zaburzeń równowagi. O ile wskazane zaburzenia mogą zdecydowanie utrudniać odwołującemu się powrót do zawodu wyuczonego, to biegli wskazali, że istnieje szereg zawodów i stanowisk pracy, w których zaburzenia istniejące u odwołującego się nie będą na tyle istotne, że wykluczą możliwość podjęcia pracy zarobkowej. Mając na uwadze stan zdrowia odwołującego się, opisany w badaniach zawartych w aktach, biegły wskazał, że jest zgodny z opinią orzecznika ZUS, że stan zdrowia odwołującego się czyni go częściowo niezdolnym do pracy zarobkowej, a nie powoduje u niego całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej. Odwołujący się, zauważył biegły, jest zdolny do szeregu prac po dokonaniu stosownego przekwalifikowania (opinia k. 84-90 akt).

Zarzuty do powyższej opinii wniósł odwołujący się wskazując, że w jego ocenie jest on całkowicie niezdolny do pracy. Wskazał, że biegły potwierdził, że objawy kliniczne w postaci dwojenia obrazu oraz lekkie zaburzenia równowagi, mogą zdecydowanie utrudniać podjęcie pracy. Dodał, że brak zachowania równowagi i nieprawidłowy wzrok dyskwalifikuje go jako dobrego i bezpiecznego dla siebie i otoczenia pracownika. Wniósł o odrzucenie opinii jako niezasadnej (pismo k. 104-106 akt).

Sąd postanowił dopuścić dowód z uzupełniającej opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i medycyny pracy celem odniesienia się do opinii biegłego z zakresu neurochirurgii (postanowienie k. 107 akt).

Biegli w uzupełniającej opinii wskazali, że rozpoznanie schorzeń u odwołującego się, postawione przez wszystkich biegłych, nie zmienia się. Jedynie zmienia się kwalifikacja. Biegli nie zgodzili się z decyzją biegłego neurochirurga. Wyjaśnili, że odwołujący się uznany był przez lekarzy orzeczników za całkowicie niezdolnego do pracy od 2017 r. do 2020 r. Po kontrolnym badaniu MR głowy został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do okresu przejścia na emeryturę, tj. lutego 2023 r. Biegli podkreślili, że objawy neurologiczne po istniejącym oponiaku zatoki jamistej i wcięcia namiotu móżdżku nie uległy zmniejszeniu. Skargi podawane przez odwołującego się są takie same jak poprzednio. Również badanie neurologiczne, na podstawie którego odwołujący się był kwalifikowany do całkowitej niezdolności do pracy jest identyczne, a więc brak podstawy do zmiany kwalifikacji. Dodali, że brak wznowy w mózgu nie przekreśla istnienia na obwodzie zmian, które w sposób istotny utrudniają funkcjonowanie i uniemożliwiają wykonywanie pracy. Podnieśli, że są podstawą do uznania całkowitej niezdolności do pracy do czasu uzyskania emerytury, tj. lutego 2023 r. (opinia k. 114-116 akt).

Do powyższej opinii zarzuty wniósł ponownie organ rentowy, który wskazał, że biegli nie podjęli merytorycznej polemiki z opinią biegłego z zakresu neurochirurgii. Dodał, że jedynym argumentem biegłych jest stacjonarny stan neurologiczny odwołującego się, co w ich opinii nie powoduje zmiany kwalifikacji stopnia niezdolności do pracy. Tymczasem w stanie zdrowia i funkcjonowania odwołującego się nastąpiła istotna poprawa. Wskazał, że w sprawie bezspornym pozostaje fakt, którego biegłe nie kwestionują, że doszło do wyleczenia niezłośliwego nowotworu opon mózgu. Jest także prawdą, że jedyną pozostałością w stanie neurologicznym jest niedowład nerwu odwodzącego i związane z tym dwojenie obrazu. Odwołujący się korzysta przy tym z okularów z obtulalatorem lewostronnym, co zabezpiecza go przed podwójnym widzeniem. Nie zmienia to faktu, że zgodnie z oceną lekarza leczącego w zaświadczeniu o stanie zdrowia z 13.09.2021 r. odwołujący się funkcjonuje jako jednooczny. Zdaniem organu rentowego jest zjawiskiem oczywistym, że w miarę upływu czasu dochodzi do adaptacji do widzenia jednoocznego i odwołujący się może obecnie wykonywać szereg prac, gdzie widzenie obuoczne jest zawodowo niezbędne. Zwraca na to uwagę biegły z zakresu neurochirurgii, natomiast pomija w swojej opinii biegła specjalista medycyny pracy. Organ rentowy podkreślił też, że o ile można zgodzić się z oceną neurochirurga, że częściowa niezdolność do pracy istniejąca u odwołującego się jest stała, o tyle trudno zgodzić się z biegłymi z zakresu neurologii oraz medycyny pracy, iż aktualnie utracił on zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych z zakresu neurologii oraz medycyny pracy (pismo k. 129 akt).

Ponadto Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że podstawą orzeczenia powinna być opinia biegłego z zakresu neurochirurgii, która jest tożsama z opinią przewodniczącego komisji lekarskiej ZUS.

Sąd, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 KPC postanowił pominąć wnioski dowodowe organu rentowego jako zmierzające jedynie do przedłużenia postępowania. Sąd uznał, że na tym etapie postępowania wszystkie sporne okoliczności zostały dostatecznie wyjaśnione.

W ocenie Sądu należało podzielić wnioski i wywody zawarte w opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu neurologii i medycyny pracy. Przede wszystkim zostały one wydane przez lekarzy specjalistów z zakresu specjalności dobranych adekwatnie do schorzeń zgłaszanych przez odwołującego się. Biegli sporządzili opinię po wnikliwej analizie dokumentacji lekarskiej jego dotyczącej, a także po bezpośrednim jego badaniu. Opinia zawiera fachową, spójną, logiczną i wyczerpującą argumentację. W sposób rzetelny i jednoznaczny opisuje schorzenia odwołującego się, ich wpływ na jego sprawność psychofizyczną oraz uzasadnia powody, dlaczego schorzenia te powodują całkowitą niezdolność do pracy. Dowód z opinii biegłych jest specyficznym środkiem dowodowym, ocenianym według odmiennych, właściwych tylko dla niego kryteriów. Ocena ta dokonywana jest z punktu widzenia fachowości osób, które ją sporządziły, dokładności przeprowadzonych badań oraz trafności uzasadnienia w powiązaniu z wynikami badań (wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2002 r., sygn. akt V CKN 1354/00).

Oczywiście to, że biegły neurochirurg ma odmienne zdanie na temat stanu zdrowia odwołującego się, nie może być pominięte przez Sąd. Jednakże Sąd uważa, że w przypadku oceny zdrowia odwołującego się i jego ewentualnych kwalifikacji zawodowych, większe znaczenie ma opinia biegłego z zakresu medycyny pracy.

Medycyna pracy jest teoretyczną i praktyczną dziedziną medycyny, której przedmiotem jest badanie wpływu środowiska pracy i sposobu wykonywania pracy na stan zdrowia pracujących, oraz minimalizowanie negatywnych skutków zdrowotnych pracy poprzez odpowiednia profilaktykę. Zaś lekarz medycyny pracy odpowiada za sprawdzenie, czy pracownik może wykonywać pracę na danym stanowisku, co stanowi obowiązkową procedurę mającą na celu ochronę zdrowia pracowników.

Dlatego też, w ocenie Sądu, wnioski płynące z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, w połączeniu z biegłym z zakresu neurologii, są bardziej miarodajne niż wnioski płynące z opinii biegłego z zakresu neurochirurgii. Tym samym Sąd zgodził się z opinią biegłych z zakresu neurologii i medycyny pracy, że brak wznowy w mózgu nie przekreśla istnienia na obwodzie zmian, które w sposób istotny utrudniają funkcjonowanie i uniemożliwiają odwołującemu się wykonywanie pracy. Sąd zgadza się, że jest to podstawa do uznania odwołującego się za całkowicie niezdolnego do pracy do czasu uzyskania emerytury, tj. do lutego 2023 r.

Dlatego też Sąd uznał w oparciu o obowiązujące przepisy oraz w oparciu o ww. opinię biegłych sądowych z zakresu neurologii i medycyny pracy, iż w przypadku odwołującego się jego schorzenia kwalifikują go jako osobę całkowicie niezdolną do pracy.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 KPC, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał M. K. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 lutego 2022 r. do 28 lutego 2023 r.

W punkcie 2 Sąd Okręgowy, na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy o e.r.f.u.s., nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego przewidzianej w tym przepisie, gdyż konieczne dowody mogły zostać przeprowadzone dopiero przed sądem.