Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 155/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 21 grudnia 2021 r., sygnatura akt V K 221/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

X w całości

w części

☐

co do winy

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

X

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

X

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

X

uchylenie

X

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 607 e § 1 i 3 kpk, polegający na prowadzeniu postępowania pomimo, że czyn będący przedmiotem rozpoznania nie był objęty europejskim nakazem aresztowania na podstawie którego nastąpiło przekazanie D. M. i zagrożony jest karą grzywny i pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3, co stanowiło bezwzględna przyczynę odwoławczą określona w przepisie art. 439 § 1 pkt 9 kpk;

2. obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na wydany wyrok, tj. naruszenie art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego D. M. wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, w konsekwencji poprzez orzeczenie z naruszeniem zasady obiektywizmu, przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych i uznanie, że wyjaśnienia oskarżonego stanowią jedynie przyjętą linię obrony na użytek tej sprawy, w sytuacji gdy znajdujące się w aktach sprawy dokumenty zwłaszcza w postaci opinii fonoskopijnej, a także niepotwierdzenie przez świadka D. W. w niniejszym postępowaniu swoich pierwszych wyjaśnień i skorzystanie z przysługującego mu prawa do odmowy składania zeznań, potwierdzają wersję przedstawiona przez oskarżonego D. M., że nie wiedział on o przekazywaniu amfetaminy z terytorium Polski do Szwecji za pośrednictwem firmy kurierskiej;

3. obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na wydany wyrok, tj. naruszenie art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadka D. W. poprzez bezpodstawne uznanie, jako zasadniczo wiarygodnych pierwszych jego wyjaśnień, w sytuacji gdy na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2018 r. w sprawie o sygn. V K 56/18 zawisłej przed Sądem Okręgowym Warszawa- Praga w Warszawie nie potwierdził swoich wyjaśnień i skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania zeznań;

4. obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na wydany wyrok, tj. naruszenie art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny opinii fonoskopijnej poprzez uznanie, że osobą która prowadziła konwersację telefoniczną na temat rzekomego przemytu amfetaminy z Polski do Szwecji z D. W. był D. M., podczas gdy z przeprowadzonych 12 badań cząstkowych rozmów, 3 z nich dały wynik niepewny , przychylający się do pewności;

5. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony D. M. popełnił zarzucany mu aktem oskarżenia czyn, w sytuacji gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o winie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania;

6. obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na wydany wyrok, tj. naruszenie art. 424 § 1 i 2 kpk poprzez lapidarne odniesienie się przez Sąd a`quo, dlaczego nie uznał wyjaśnień oskarżonego za wiarygodne, a dlaczego za takie uznał zasadniczo pierwsze wyjaśnienia D. W., który następnie je zanegował, w sytuacji gdy Sąd meriti powinien ww. kwestie szczegółowo uzasadnić, jakie fakty uznał za udowodnione i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych oraz wyjaśnić podstawę prawną wyroku w przedstawionym stanie faktycznym, a nie jedynie przywoływać treść przepisu, albowiem ma to istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

zasadny

X częściowo zasadny

niezasadny

☐ zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obraza przepisów postępowania, jako tak zwana względna przyczyna odwoławcza to naruszenia norm procesowych w toku postępowania i w samym orzeczeniu przez zaniechanie przez sąd orzekający określonych nakazów przewidzianych w procedurze np. nie przeprowadzenia wszystkich niezbędnych, a możliwych dowodów, działanie sprzeczne z określonymi normami określającymi zakazy danego działania i wreszcie naruszenie przepisów dotyczących samego orzekania, wyrażających się przykładowo w sprzeczności między wyrokiem a jego uzasadnieniem. Zmiana lub uchylenie orzeczenia z uwagi na naruszenie przepisów postępowania może nastąpić nie przy każdej takiej obrazie, a jedynie wówczas, gdy obraza ta mogła mieć wpływ na treść orzeczenia konkretnego przypadku. Z kolei, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, nie może się sprowadzać do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się organ a quo w dokonanej przez siebie ocenie.

Przenosząc te reguły na przedmiot zarzutów środka odwoławczego, stwierdzić należy, że w stopniu uzasadniającym uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, zasadnym okazał się zarzut mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazy art. 607 e § 1 i 3 kpk. Przy podkreśleniu, że zasadny charakter tego zarzutu nie skutkował zaistnieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 9 kpk, należy rozpocząć od ogólnego stwierdzenia, że zgodnie z wyrażoną w art. 607 e § 1 kpk zasadą specjalności, osoby przekazanej w wyniku wykonania nakazu nie można ścigać za przestępstwa, które stanowiły podstawę przekazania, ani wykonać orzeczonych wobec niej za te przestępstwa kar pozbawienia wolności albo innych środków polegających na pozbawieniu wolności. Co do zasady, oznacza to, że brak zgody na przekazanie wyłącza dopuszczalność ścigania, to jest stanowi negatywną podstawę procesu z art. 17 § 1 pkt 11 kpk, a w postępowaniu odwoławczym powoduje zaistnienie przywołanej wyżej bezwzględnej przyczyny odwoławczej. Zasada specjalności doznaje ograniczeń wymienionych w § 3 art. 607 e kpk, których urzeczywistnienie pozwala na prowadzenie postępowania i wykonanie kary oraz innych środków orzeczonych za przestępstwo, chociażby przekazanie osoby nastąpiło w związku z innym przestępstwem. Skupiając się na wyjątkach opisanych w § 1 pkt 3, 4, 7 i 8 tego artykułu, należy wskazać, że pierwszy z nich dotyczy wykonania kary lub innych środków o charakterze nieizolacyjnym orzeczonych przed przekazaniem osoby ściganej, natomiast drugi otwiera możliwość prowadzenia postępowania w sprawie o przestępstwo, którego nie dotyczyło przekazanie, jeżeli w ogóle nie jest zagrożone karą pozbawienia wolności albo środkiem izolacyjnym. Trzeci ze wskazanych wyjątków dotyczy możliwości zrzeczenia się z przywileju opisanego w § 1 tego artykułu przez osobę, która została przekazana chociażby nie wyraziła zgody na przekazanie, gdyż może ona - po przekazaniu - wyrazić zgodę na takie zrzeczenie się w stosunku do czynów popełnionych przez przekazaniem.

Z kolei, wyjątek opisany w art. 607 e § 3 pkt 8 kpk dotyczy sytuacji gdy właściwy do rozpoznania sprawy sąd okręgowy w następstwie realizacji swojego wniosku do państwa wykonania nakazu (sądu orzekającego w przedmiocie ENA) o wyrażenie zgody na prowadzenie postępowania za inne przestępstwa aniżeli stanowiące podstawę przekazania jak też o wykonanie kar za przestępstwa inne niż będące przedmiotem przekazania. Przenosząc na zasady na przedmiot postępowania karnego przeciwko D. M., należy podnieść, że oskarżony ten został zatrzymany przez szwedzkie organy ścigania na podstawie ENA wydanego postanowieniem Sądu Okręgowego w Gdańsku z 17 marca 2017 r. sygn. akt XIV Kop 35/17, celem wykonania pozostałej części kary pozbawienia wolności, orzeczonej w sprawie II K 742/13 Sądu Rejonowego w Gdyni (k.629-638). Zważywszy, że ENA nie obejmował czynów objętych niniejszym postępowaniem karnym, na etapie śledztwa prokurator, powołując się na przepisy art. 607 e § 3 pkt 7 i 8 kpk wystąpił do Sądu Okręgowego o przyjęcie od przekazanego D. M. oświadczenia w przedmiocie zrzeczenia się korzystania z zakazu ścigania za czyn nieobjęty ENA popełniony przed przekazaniem – a na wypadek odmowy zrzeczenia się zasady specjalności przez D. M. - o wystąpienie do właściwego organu sądowego państwa wykonania ENA, który przekazał ściganego o wyrażenie zgody na ściganie za czyn nieobjęty ENA popełniony przed przekazaniem. Ignorując wniosek prokuratora w zakresie przyjęcia od przekazanego oświadczenia w trybie art. 607e § 3 pkt 7 kpk, postanowienie z 23 stycznia 2020 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie sygn. akt V Kop 1/20 nie uwzględnił wniosku prokuratora o wystąpienie do właściwego organu sądowego państwa wykonania ENA o wyrażenie zgody na ściganie za nieobjęty tym nakazem czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wskazując w uzasadnieniu, że w sytuacji gdy postanowieniem z 11 października 2019 r. prokurator uchylił tymczasowe aresztowanie wobec ówcześnie podejrzanego D. M., w sprawie zachodzi wyjątek z art. 607 e § 3 pkt 4 kpk w postaci tego, że postępowanie karne nie wiąże się ze stosowaniem wobec ściganego środka polegającego na pozbawieniu wolności, co pozwala na ściganie D. M. za inne przestępstwo aniżeli będące podstawą przekazania bez potrzeby kierowania wniosku do władz Królestwa Szwecji o rozszerzenie ścigania oraz, że dopiero wykonanie prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia wolności wymagać będzie uzyskania zgody organu państwa wykonania nakazu (k.676-677). W postępowaniu jurysdykcyjnym, Sąd Okręgowy Warszawa Praga w Warszawie nie uwzględnił wniosku o umorzenie postępowania wobec oskarżonego na podstawie art. 17 § 1 pkt 11 kpk wskazując, że w jego sytuacji procesowej zachodzi wyjątek z art. 607 e § 3 pkt 4 kpk. Z kolei, w uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał, że podstawę ścigania oskarżonego, jako obywatela polskiego za czyn popełniony na terenie Szwecji stanowił przepis art. 113 kk, gdy zarzucany mu czyn należał do kategorii przestępstw, do których ścigania Polska zobowiązała się umową międzynarodową.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, jakkolwiek nie ulega wątpliwości, że z treści art. 607 e § 3 pkt 4 kpk wynika, że zakaz ścigania, o którym mowa w paragrafie pierwszym tego artykułu, nie dotyczy sytuacji gdy postępowanie karne nie wiąże się ze stosowaniem wobec ściganego środka polegającego na pozbawieniu wolności, co obejmuje stany faktyczne, w których osoba wydana jest pozbawiona wolności, chociażby w innej sprawie odbywa karę pozbawienia wolności za zgodą państwa wydającego (tak: SN w wyroku z 11.01.2022 r. II KK 341/20 LEX 3342242. Podobnie SN w postanowieniu z 15.07.2020 r. V KK 680/19 LEX 3277061), to w sytuacji gdy dalekie od perfekcji uzasadnienie Sądu Okręgowego w zakresie wyjaśnienia faktycznej i prawnej podstawy procesu karnego przeciwko oskarżonemu D. M. pozostaje w całkowitym oderwaniu od zagadnień istnienia bądź nieistnienia podstaw wyłączających stosowanie zasady specjalności na podstawie art. 607e § 3 kpk, ewentualności samodzielnego bytu art. 113 kk wysławiającego zasadę stosowania polskiej ustawy karnej do przestępstw konwencyjnych (delicta iuris gentium), w tym przestępstw dotyczących obrotu narkotykami oraz kwestii dotyczących relacji tych przepisów, z procesowych przyczyn, nie jest możliwe ustalenie powodów, którymi kierował się Sąd Okręgowy badając warunki dopuszczalności procesu karnego przeciwko oskarżonemu.

Z punktu widzenia zasad procesu karnego, w tym przede wszystkim z punktu widzenia praw gwarancyjnych, nie budzi wątpliwości, że oskarżony - ścigany ENA - ma prawo znać i w przewidziany prawem sposób kwestionować podstawy prowadzenia przeciwko niemu postępowania karnego za przestępstwo nie objęte podstawą przekazania. W realiach niniejszej sprawy podstawy te stanowiły przywołane wyżej okoliczności faktyczne związane z brakiem rozpoznania wniosku prokuratora o przyjęcie od D. M. oświadczenia w trybie art. 607e § 3 pkt 7 kpk oraz nie uwzględnienia przez Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wniosku prokuratora o wystąpienie do właściwego organu sądowego państwa wykonania ENA o wyrażenie zgody na ściganie za nieobjęty tym nakazem czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z argumentacją, że w sytuacji uchylenia tymczasowego aresztowania wobec ówcześnie podejrzanego D. M. - samoistną podstawę ścigania wyżej wymienionego za wskazane przestępstwo stanowi przepis art. 607 e § 3 pkt 4 kpk. Tymczasem ignorując te przepisy, to znaczy ignorując zagadnienie możliwości pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej za zarzucone mu przestępstwo, którego nie objęto ENA, Sąd Okręgowy jako podstawę możliwości osądzenia oskarżonego wskazał przepis art. 113 kk, a stanowiska tego w żaden sposób nie uzasadnił, co z jednej strony przeczy zasadom rzetelnego procesu, natomiast z drugiej strony, przy braku możliwości przeprowadzenia postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym, determinuje konieczność wydania wyroku kasatoryjnego, a tym samym, z powodu przedwczesności ocen, zwalnia z obowiązku rozpoznania pozostałych zarzutów środka odwoławczego.

Nie negując możliwości stosowania art.113 kk, jako materialnej, samoistnej podstawy stosowania polskiej ustawy karnej do obywatela polskiego oraz cudzoziemca, którzy za granicą popełnili przestępstwa ścigane na mocy ratyfikowanej przez Polskę umowy międzynarodowej albo przestępstwa określonego w Rzymskim Statucie Międzynarodowego Trybunału Karnego, dal porządku, należy wspomnieć o przesłance negatywnej, uniemożliwiającej stosowanie tej regulacji w postaci braku postanowienia o wydaniu sprawcy, co oznacza, że pierwszeństwo ma jego ekstradycja lub postanowienie wydane na podstawie ENA. Jeżeli nawet, w oparciu o własną, suwerenną ocenę okoliczności faktycznych, jako wyłączną podstawę pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej za zarzucone mu, nie objęte ENA, przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk, Sąd Okręgowy przyjmie zasadę represji wszechświatowej konieczne będzie odwołanie się do konkretnej normy ratyfikowanej konwencji dotyczącej obrotu narkotykami oraz rozwiązanie problemu dotyczącego zagadnienia unormowań dotyczących wyjątków od zakazu ścigania za czyny nieobjęte ENA.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

X częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów przedstawionych wyżej, częściowo zasadnym okazał się wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku, natomiast wobec braku podstaw do uwzględnienia stanowiska apelującego co do zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 9 kpk, niezasadnym okazał się wniosek o umorzenie postępowania karnego. Wobec konieczności ponownego przeprowadzenia postępowania przed sądem I instancji, wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z 22 grudnia 2021 r., sygnatura akt V K 221/20

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie dotyczy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

X art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Wyjątkowy charakter unormowania art. 437 § 2 kpk w zakresie konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości dotyczy nie tylko sytuacji związanej z potrzebą powtórzenia dowodów, ale też naruszenia przez sąd i instancji przepisów procesowych, które nie mogą zostać sanowane w postępowaniu odwoławczym, co powodowałoby niedopuszczalne powtórzenie całości procesu przed sądem odwoławczym.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy wykorzystaniu uwag, przywołanych w pkt 3, przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy powinien dokonać całościowej analizy faktycznych i prawnych podstaw pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej za przestępstwo, które nie zostało objęte przekazaniem w ramach procedury ENA.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

7.  PODPIS

Przemysław W. Radzik

Katarzyna Wróblewska Dorota Radlińska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z 22 grudnia 2021 r., sygn. akt V K 221/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana