Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 101/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 22 listopada 2021 r., sygn. akt II K 695/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

W. W.

Demontaż elementu konstrukcyjnego stanowiącego portal podyktowany był złym stanem technicznym owego elementu; dotyczy czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 108 ust. 2 w zw. z ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Opinia biegłego z zakresu budownictwa

k. 454-458

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

Opinia biegłego z zakresu budownictwa

Dowód został sporządzony przez uprawniony do tego podmiot w ramach jego kompetencji. Opinia nie miała znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego - nie potwierdziła wyjaśnień oskarżonego co do tego, że element konstrukcyjny stanowiący portal był w złym stanie technicznym i z uwagi na bezpieczeństwo pracowników i możliwość zawalenia się wymagał demontażu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  art. 410 k.p.k. polegającą na pominięciu istotnych okoliczności wynikających z:

a)  zeznań M. P. i J. Z. oraz wyjaśnień W. W., z których wprost wynikało, że element, który uległ zdemontowaniu nie stanowił portalu, a jedynie typowe konstrukcyjne wzmocnienie nadproża bez żadnych detali zdobniczych, a co za tym idzie nie stanowił on zabytku w rozumieniu przepisów ustawy o Ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,

b)  zeznań świadków P. W., T. M., P. S., J. Z. oraz wyjaśnień W. W., z których wynikało, że ani na radach budowy, ani podczas oględzin, ani już po odkryciu nadproża, nikt nie wskazywał na to, że może ono stanowić zabytek w związku z czym nie może ono zostać zdemontowane oraz że istnieje konieczność zawiadomienia o tym konserwatora zabytków,

c)  zeznań J. Z., T. M., P. S. oraz wyjaśnień W. W., z których wynikało wprost, że to J. Z. wydał decyzję o demontażu portalu, natomiast W. W. jako inżynier budownictwa nie miał uprawnień kierownika budowy, a co za tym idzie nie mógł samodzielnie podjąć i wydać decyzji dotyczącej demontażu tego elementu konstrukcyjnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  art. 201 k.p.k. polegającą na niepowołaniu innych biegłych, mimo iż opinia pisemna i uzupełniająca ją opinia ustna biegłej M. D. są niepełne, gdyż niepoprzedzone oględzinami obiektu, jakimikolwiek badaniami, odkrywkami, a oparte jedynie na zalegających w aktach sprawy 2 fotografiach słabej jakości oraz pozbawione są jakiejkolwiek metodologii wyliczenia szkody, a ponadto sprzeczne, gdyż biegła wyliczyła wysokość szkody stwierdzając jednocześnie, że nie jest upoważniona do wyceny finansowej wartości obiektów zabytkowych, a dodatkowo dokonała w swojej opinii prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego co stanowiło wyjście poza jej kompetencje.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.  art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. polegającą na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o powołanie biegłego z zakresu budownictwa, mimo iż wniosek ten nie zmierzał w żadnym stopniu do przedłużenia postępowania, a do wykazania czy zdemontowany element stanowił portal, czy jedynie nadproże stanowiące element konstrukcyjny ściany budynku, która to okoliczność miała kluczowe znaczenie w kontekście ustalenia czy został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4.  błąd w ustaleniach faktycznych, zgodnie z którymi zdemontowany element stanowił zabytek, czego świadomość miał W. W., jak i świadomość tego, że nie może on zostać zdemontowany, a mimo to jako osoba władna wydał on polecenie jego demontażu podczas gdy prawidłowa ocena powyższych dowodów niepomijająca żadnych okoliczności z nich wynikających prowadzi do wniosku, iż zdemontowany element stanowił nadproże a więc typowy element konstrukcyjny budynku, który nie jest zabytkiem, nikt nie przypuszczał, że może on stanowić zabytek i nie można go demontować, a ponadto oskarżony nie posiadał stosownych uprawnień do tego aby wydać wiążące polecenie demontażu tego elementu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

5.  obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu tj. art. 108 ust. 2 ustawy o Ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, polegająca na uznaniu, iż oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamiona opisanego tam czynu zabronionego, podczas gdy element konstrukcyjny budynku, który został zniszczony nie stanowił zabytku, a co za tym idzie brak jest w tej sprawie przedmiotu czynności wykonawczej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 – Ad. 5

Apelujący nie kwestionował oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy i poczynionych na jej podstawie ustaleń faktycznych co do tego, że na Radach Budowy nie była poruszana kwestia zabytkowego charakteru portalu zlokalizowanego we wnętrzu parteru pałacu S. wpisanego do rejestru zabytków pod nr (...) decyzją z dnia 14 sierpnia 1987 r., oraz że portal ten rozpadł się na kawałki podczas jego demontażu, który oskarżony polecił wykonać podległym pracownikom, zgodnie z ustaleniami zawartymi na Radzie Budowy nr 7, projektem wykonawczym i poleceniem kierownika budowy J. Z.. Nie kwestionował też apelujący, że oskarżony został poinformowany przez dyplomowanego konserwatora sztuki M. P., że portal stanowi jedynie typowe konstrukcyjne wzmocnienie nadproża bez żadnych detali zdobniczych. Skarżący kwestionował natomiast okoliczność, że sporny element, jaki uległ zniszczeniu stanowił zabytek w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, jak również koncentrował się na wykazywaniu, że oskarżony nie mógł być sprawcą czynu z art. 108 ust. 2 w zw. z ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, gdyż jako inżynier budownictwa nie miał uprawnień kierownika budowy i nie mógł samodzielnie podjąć i wydać decyzji dotyczącej demontażu tego elementu konstrukcyjnego.

Odnosząc się do ustaleń Sądu Rejonowego dotyczących zabytkowego charakteru portalu, dokonanych w oparciu o opinię biegłej M. D. należy uznać, że były one prawidłowe, a zarzuty apelacji kwestionujące opinię biegłej niezasadne. Kwestionując uznanie za wiarygodną opinii M. D. apelujący wskazywał na brak należytej oceny tejże opinii w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, brak oględzin miejsca, w jakim doszło do demontażu portalu, wewnętrzną sprzeczność wniosków zaprezentowanych w opinii oraz przekroczenie kompetencji biegłej. Tymczasem Sąd I instancji dokonał oceny opinii biegłej M. D. w sposób prawidłowy, wskazując na brak wewnętrznej sprzeczności oraz jej kompletność. Nie ulega wątpliwości, że biegła w swojej opinii odnosiła się do wszystkich cech, które winny podlegać ocenie podczas ustalenia czy dany obiekt spełnia definicję zabytku w rozumieniu ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, tj. czy stanowi on taką formę dzieła człowieka lub jest związany z jego działalnością stanowiąc świadectwo minionej epoki bądź zdarzenia, którego zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną, artystyczną lub naukową. Biegła analizując badany obiekt wskazała m. in. na wartość architektoniczną budynku pałacu S., który w całości stanowi cenny przykład barokowej architektury pałacowo-rezydencjonalnej w skali województwa i wraz z zachowanym detalem architektonicznym, kamiennymi portalami i sklepieniami w pełni zasługuje na ochronę prawną. Wskazała również, że zniszczony, nieistniejący portal kamienny z piaskowca integralnie związany był z budowlą, miał wartość zabytkową i historyczną (k. 311). Biegła odnosiła się zatem do wszystkich elementów mających na celu ustalenie czy obiekt stanowi zabytek, wskazanych w definicji ustawowej art. 3 pkt 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Mimo, iż biegła nie oglądała portalu przed jego zniszczeniem, to zapoznała się z publikacjami historycznymi i z dokumentacją fotograficzną znajdującą się w aktach sprawy (k. 291-292). Zaznaczyła przy tym, że będąc rzeczoznawcą Ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego i opieki nad zabytkami, nie jest upoważniona do wykonania wiążącej wyceny finansowej wartości obiektów zabytkowych, stąd jakiekolwiek dalsze rozważanie są w tej materii bezprzedmiotowe. W uzupełniającej opinii ustnej wydanej na rozprawie biegła odniosła się również do zastrzeżeń zgłoszonych przez obrońcę, wskazując, że rozebrany element stanowił portal, a nie nadproże, ponieważ takich elementów konstrukcyjnych nie wykonywało się pod tynk (k. 400v).

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów dotyczących przekroczenia kompetencji przez biegłą. Wszak ocena materiału dowodowego w zakresie sprawstwa i zawinienia oskarżonego jest wyłączną prerogatywą sądu orzekającego, a nie biegłego. Obrońca oskarżonego kwestionując wnioski opinii biegłej M. D. nie podważył skutecznie zawartych w niej ustaleń. Nie doszło zatem do obrazy art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy. Analiza przedmiotowej sprawy prowadzi do wniosku, że dla prawidłowego wyrokowania nie były konieczne dowody, których przeprowadzenia żądał obrońca. Odnosi się to do wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa na okoliczność ustalenia czy badany element to portal, czy jedynie nadproże stanowiące element konstrukcyjny ściany, w sytuacji gdy obrońca nie wykazał aby opinia biegłej M. D. była w powyższym zakresie dotknięta brakami o jakich mowa w art. 201 k.p.k.

Sąd Rejonowy ustalając, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu nieumyślnie, trafnie powołał fakt, że polecił on podległym pracownikom przeprowadzenie demontażu zabytkowego portalu, a zatem kierując wykonaniem czynu. Art. 108 ust. 2 penalizuje zachowanie podjęte nieumyślnie, czyli zgodnie z art. 9 § 2 k.k. w braku zamiaru jego popełnienia, z niezachowaniem ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, w sytuacji kiedy sprawca możliwość popełnienia czynu przewidywał lub mógł przewidzieć. Zgodnie z dyspozycją art. 108 ust. 1 sprawcą tego czynu może być ten, kto niszczy lub uszkadza zabytek. Czyn zabroniony przez omawiany przepis ma charakter powszechny, czyli może zostać popełniony przez każdy podmiot zdolny do poniesienia odpowiedzialności karnej. Oskarżony pracując w zabytkowym obiekcie, co potwierdza Decyzja Wojewódzkiego konserwatora Zabytków z dnia 14 sierpnia 1987 r. (k.342-344) i wiedząc, że portal przez dłuższy czas pozostawał odkryty, mógł przewidzieć, że stanowi on część składową zabytku, jeśli nie sam zabytek. Wbrew twierdzeniom obrońcy okoliczność dotycząca niewiedzy oskarżonego nie usprawiedliwia demontażu elementu stanowiącego zabytek i zgodnie z zasadą ignorantia iuris nocet nie wyłącza jego odpowiedzialności. Takich podstaw dla usprawiedliwienia zachowania oskarżonego nie dawał również uwypuklony przez obrońcę oskarżonego brak wiedzy kierownika budowy J. Z. (któremu podlegał oskarżony) i innych osób na temat zabytkowego charakteru zdemontowanego portalu, co zostało zresztą prawidłowo zinterpretowane przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Brak było także powodów do przyjęcia prezentowanych w wyjaśnieniach oskarżonego twierdzeń, że powodem podjętej przezeń decyzji o demontażu elementu konstrukcyjnego stanowiącego portal był zły stan techniczny owego elementu. Z przeprowadzonej w toku postępowania odwoławczego opinii biegłego z zakresu budownictwa mgr inż. M. W. wynika, że portal nie stwarzał zagrożenia dla osób znajdujących się na terenie budowy i nie wymagał demontażu (k. 454-458). Opinia ta jest jasna, rzetelna i spójna. Biegły w sposób kategoryczny wykluczył zły stan techniczny omawianego elementu.

Sąd I instancji w ramach oceny materiału dowodowego nie pominął żadnego istotnego ze zgromadzonych dowodów. Przeprowadził ocenę wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków, jak i dowodów o charakterze nieosobowym, w tym dokumentacji odnośnie zabytkowego charakteru obiektu. W sprawie nie pojawiły się też żadne wątpliwości, które nakładają na sąd obowiązek rozstrzygania ich na korzyść W. W.. Zarzuty apelacji koncentrujące się na obrazie przepisów postępowania karnego, w szczególności odnoszące się do oceny materiału dowodowego jak również błędu w ustaleniach faktycznych należało zatem uznać za niezasadne.

Sąd I instancji w pełni zasadnie przyjął, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 108 ust. 2 w zw. z ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Także rozstrzygnięcie o warunkowym umorzeniu postępowania na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. nie budzi zastrzeżeń. Zastosowana instytucja uwzględnia stopień winy i społecznej szkodliwości przepisanego oskarżonemu czynu. Zarówno właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz jego dotychczasowy sposób życia, uzasadniają przypuszczenie, że pomimo takiego rozstrzygnięcia będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Zaaprobować przy tym należy stanowisko Sądu I instancji, iż samo działanie oskarżonego miało miejsce w związku z niedopełnieniem obowiązków przez wiele osób, które miały duże doświadczenie i świadomość, że portal może stanowić zabytek, stąd W. W. nie powinien ponosił całej odpowiedzialności za zaistniałą sytuację.

Wniosek

1. O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego o popełnienia przypisanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad.1

Powody, dla których wniosek obrońcy oskarżonego nie zostały uwzględniony zostały już wyżej omówione w uzasadnieniu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

W rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy bezzasadnie dopuścił K. w charakterze pokrzywdzonego.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Zgodnie z art. 49 § 1 k.p.k. pokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo. Tymczasem przedmiotem ochrony art. 108 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami jest dobro, jakie stanowi całość, nienaruszalność i zachowanie zabytku w stanie niepogorszonym. Nie jest natomiast przedmiotem ochrony omawianego przepisu prawo własności ani w ogóle mienie. Co prawda zabytek może przedstawiać (i zwykle przedstawia) określoną wartość majątkową, czyli możliwą do wyrażenia w pieniądzu, jednak ochrona mienia nie była ratio legis wprowadzenia komentowanego przepisu. Stąd też przepis ów nie operuje mieniem jako znamieniem przedmiotu ochrony, co między innymi powoduje, że wypełnia znamiona omawianego czynu zabronionego zniszczenie lub uszkodzenie własnego zabytku, jak też rodzi określone konsekwencje na gruncie zbiegu przepisów ustawy karnej (M. Kulik, Komentarz do przepisów karnych ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami Opublikowano: LEX/el. 2010). Działanie oskarżonego polegające na nieumyślnym zniszczeniu zabytku nie rodzi zatem żadnych konsekwencji prawnokarnych w postaci pokrzywdzenia właściciela budynku – K.. Ewentualne rozważania co do możliwości pokrzywdzenia właściciela budynku mogłyby mieć miejsce jedynie przy umyślnym zniszczeniu zabytku (czyn z art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami) i tylko w kumulatywnym zbiegu z innymi przepisami ustawy karnej, np. zniszczeniem mienia z art. 288 k.k. Powyższe nie stoi na przeszkodzie zgłoszeniu przez właściciela budynku – K. roszczeń odszkodowawczych za zniszczenie zabytku na drodze postępowania cywilnego.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sytuacji, gdy zarówno ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku nie nasuwają zastrzeżeń co do ich prawidłowości, gdy wątpliwości nie budzi prawidłowość przyjętej przez Sąd Rejonowy kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu, a rozstrzygnięcie o warunkowym umorzeniu postępowania (art. 66 § 1 i 2 k.k.) na okres 2 lat tytułem próby jest adekwatne do społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy oskarżonego, zaskarżony wyrok w tej części jako prawidłowy i słuszny należało – w myśl art. 437 § 1 k.p.k. – utrzymać w mocy. Ponadto, w sprawie brak jest okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu na podstawie art. 435 k.p.k., art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Uchylenie rozstrzygnięć z punktu III i VI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonej od oskarżonego na rzecz K. nawiązki i poniesionych przez niego wydatków na ustanowionego pełnomocnika.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zaskarżonego wyroku w tej części zostały opisane wyżej w uzasadnieniu (patrz sekcja 4).

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Kierując się względami słuszności Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa (art. 624 § 1 k.p.k.)

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana