Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2023 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia Andrzej Tekieli

Protokolant Monika Mazur

po rozpoznaniu w dniu 23 listopad 2022r., 9 stycznia 2023r. i 8 lutego 2023r.

sprawy K. M. ur. (...) w B.

s. J., D. z domu J.

obwinionego z art. 92 § 1 kw i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 14 kwietnia 2022 r. sygn. akt II W 434/21

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego K. M.,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 złotych za postępowanie odwoławcze i wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł za drugą instancję.

Sygn. akt VI Ka 565/22

UZASADNIENIE

K. M. został obwiniony to, że:

1.  W dniu 11 lutego 2021 r. ok. godz. 23:00 w S. na ul. (...) kierując pojazdem marki B. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku P-4 linia podwójna ciągła,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

2.  W dniu 11 lutego 2021 r. ok. godz. 23:00 w S. na ul. (...) kierując pojazdem marki B. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku C-5 nakaz jazdy prosto,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2022 r. w sprawie sygn. II W 434/21:

I.  uznał obwinionego K. M. za winnego popełnienia czynów opisanych w części wstępnej wyroku, tj. wykroczeń z art. 92 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu łącznie karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.o.w. w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł osobiście obwiniony zarzucając mu:

1.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść wyroku tj. art. 65 § 1 w zw. z art. 75 § 1 i 2 Ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (kpow), poprzez nie wezwanie świadków: K. Ż. i B. K. na rozprawę a tym samym nie przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków poprzestając na ujawnieniu protokołu z zeznań świadka B. K. złożonych w trakcie postępowania przygotowawczego i pomijając dowód z zeznań świadka K. Ż., w sytuacji w której uprzednio sąd kilkukrotnie wzywał tych świadków i za nieobecność na rozprawie w dniu 21.02.2022 r. obu świadków ukarał karami porządkowymi grzywny, co wskazuje, iż w ocenie sądu I instancji dowód z zeznań tych świadków, sąd I instancji uznawał za istotny dla ustalenia prawdy materialnej w niniejszej sprawie.

2.  Naruszenie art. 405 § 2 kpk w zw. z art. 81 i art. 75 § 2 kpow, które miało istotny wpływ na treść Wyroku, poprzez ujawnienie na rozprawie w dniu 14.04.2022 r. protokołu zeznań świadka B. K. z postępowania przygotowawczego w sytuacji braku ku temu podstaw przewidzianych w treści art. 81 kpow, albowiem nie zachodziły okoliczności wskazujące, iż przesłuchanie ww. osoby w charakterze świadka było niemożliwe lub utrudnione, zwłaszcza iż świadek ten jest funkcjonariuszem Policji, a wiedza o miejscu popełnienia przez tego świadka służby i jej godzinach bez problemu może być ustalona w drodze służbowej przez sąd I instancji, tak aby możliwym było przesłuchanie tego świadka bezpośrednio przed sądem I instancji, podobnie jak drugiego policjanta w osobie K. Ż..

3.  Naruszenie art. 9 kw, poprzez jego niezastosowanie, albowiem w realiach niniejszej sprawy nie jest możliwym wykonanie skrętu w lewo na ul. (...) w S. nie przekraczając linii ciągłej. Zatem oba zarzucane czyny w istocie stanowią jedno wykroczenie.

4.  Naruszenie art. 92 § 1 kw poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na braku wskazania na czym polegało nie zastosowanie się przez obwinionego do znaku P-4 oraz do znaku C-5 a tym samym czy w obu zarzucanych czynach, obwiniony wypełnił znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 kw, uzasadniające przyjęcie, iż obwiniony jest winnym popełnienia zarzucanych mu wykroczeń.

5.  Błędne ustalenia faktyczne w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy polegające na niewłaściwej ocenie, że wykroczenie zostało popełnione umyślnie, w sytuacji, gdy w warunkach nocnych z ograniczoną tym samym widocznością obwiniony miał kierować się nawigacją samochodową podczas poruszania się w terenie, w którym nie zamieszkuje na co dzień.

Stawiając powyższe zarzuty obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie go od przedstawionych mu zarzutów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do rozpoznania przez Sąd I instancji. Wniósł także o ustanowienie mu obrońcy do reprezentowania przed Sądem Odwoławczym „z uwagi na skomplikowany charakter postępowania apelacyjnego”.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Faktem jest, że Sąd I instancji nie przesłuchał w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji B. K. i K. Ż. bezpośrednio na rozprawie, co jednak samo w sobie nie miało wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Czynność ta została przeprowadzona przed Sądem Odwoławczym a treść zeznań świadków wskazuje, że rozstrzygnięcie Sądu I instancji było prawidłowe. Świadek B. K. potwierdził treść zeznań złożonych uprzednio w postępowaniu wyjaśniającym (k. 9-10), wskazując, że w dniu 6 lutego 2021 r. na ulicy (...) w S. zatrzymał pojazd kierowany przez obwinionego K. M. w związku z jego zachowaniem, tj. nie zastosowaniem się do znaku P4 – przekroczenie linii podwójnej ciągłej i znaku C5 – nakazu jazdy wprost. Zastrzegł, że miejsce, w którym doszło do popełnienia wykroczenia było odpowiednio oznaczone i były widoczne znaki drogowe. Z kolei świadek K. Ż. po odczytaniu mu notatki urzędowej (k. 5) przyznał, że doszło do zdarzenia z udziałem obwinionego, jednak z uwagi na upływ czasu nie pamięta wszystkich towarzyszących mu okoliczności. Nie można przy tym zapominać, iż świadkowie to funkcjonariusze Policji, których zeznania wiązały się ściśle z pełnionymi przez nich obowiązkami służbowymi. Nie mieli przy tym najmniejszego powodu, aby fałszywie pomawiać obwinionego narażając się zarazem na odpowiedzialność za składanie fałszywych zeznań i utratę pracy. Nie pozostawali oni z obwinionym w jakimkolwiek konflikcie, nie znali go wcześniej, a tym samym byli w stosunku do niego osobami bezstronnymi.

Zawarty w apelacji obwinionego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich w tym zakresie uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd Rejonowy. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, Sąd orzekający o winie bądź niewinności obwinionego kieruje się własnym przekonaniem, nie skrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. Wyprowadzone zatem stanowisko Sądu I instancji co do ustaleń faktycznych, wynikającego z nich opisu przypisanych czynów i przyjętej kwalifikacji prawnej zawartych w zaskarżonym wyroku korzysta z ochrony przewidzianej w art. 8 k.p.o.w. w zw. z art. 7 k.p.k., gdyż nie zostało ono w żaden przekonywujący sposób podważone przez obwinionego. Sąd Okręgowy aprobuje zakwalifikowanie zachowania się obwinionego jako dwóch wykroczeń z art. 92 § 1 k.w. i wymierzenie jednej kary zgodnie z zasadami z art. 9 § 2 k.w., argumentacja w tym zakresie zawarta w apelacji, kwestionująca powyższe, nie jest przekonywująca.

Zarówno z treści wywiedzionej apelacji, jak i z zeznań funkcjonariusza Policji B. K. relacjonującego to co powiedział mu obwiniony na miejscu zdarzenia wynika, że K. M. popełnił zarzucane mu wykroczenia, ponieważ tak poprowadziła go nawigacja samochodowa w terenie, w którym nie zamieszkuje na co dzień. Takie okoliczności nie tłumaczą jednak zachowania obwinionego, ponieważ znaki drogowe są jednakowe w całej Polsce i obowiązują jednakowo wszystkich kierowców, a zatem nie stosując się do nich popełnił on zarzucane mu wykroczenia. Obwiniony był świadomy popełnionych wykroczeń, popełnił je umyślnie, co wynika z całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Nie ulega także wątpliwości, że sprawca wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. – zgodnie z treścią tego przepisu – podlega karze grzywny albo karze nagany. Równocześnie stosownie do treści art. 9 § 2 k.w. przy jednoczesnym orzekaniu o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. Treść tego przepisu jest jednoznaczna i nie budzi jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych – zob. wyroki Sądu Najwyższego z 8 stycznia 2002 r., III KKN 401/01, LEX nr 53003; 23 maja 2005 r., V KK 140/05, R-OSNKW 2005, poz. 1014 i 30 kwietnia 2008 r., V KK 125/08, LEX nr 395211.

Zastrzeżeń Sądu Odwoławczego nie budzi przy tym - jako zgodna z dyrektywami wymienionymi w art. 33 § 1 i 2 k.w. - wysokość wymierzonej obwinionemu kary grzywny w wysokości 300 złotych.

Jedynie na marginesie, wobec zawartego w apelacji wniosku o ustanowienie obwinionemu obrońcy w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy wskazuje iż postanowienie odmawiające w tym zakresie wydane zostało na rozprawie odwoławczej w dniu 23.11.2022 r. Art. 22 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia stanowi, iż obwinionemu wyznacza się obrońcę z urzędu, gdy wymaga tego dobro Wymiaru Sprawiedliwości i jeżeli w sposób należyty wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów obrony bez poważanego uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny. Obwiniony nie wykazał w sposób należyty, (a do czego w świetle cytowanego wyżej przepisu był zobowiązany), że nie jest w stanie ponieść kosztów obrony bez poważnego uszczerbku dla siebie i rodziny, a co istotniejsze wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji charakter sprawy, w tym postępowania odwoławczego nie był skomplikowany.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji obwinionego, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.o.w. zaskarżony wyrok, jako trafny i prawidłowy, utrzymał w mocy

Sąd Odwoławczy w oparciu o przepis art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.o.w. oraz w myśl art. 3 ust 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, obciążył obwinionego wydatkami postępowania odwoławczego na które składają się zryczałtowane wydatki za to postępowania w kwocie 50 zł, a także opłata sądowa w kwocie 30 złotych za II instancję.