Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska

Protokolant: Emilia Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2023 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy K. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

o dodatek solidarnościowy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 6 maja 2021 r. sygn. akt VIII U 1699/20

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 lipca 2020 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P., działając na podstawie art. 2 i 3 ust. 1-4 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dodatku solidarnościowym przyznawanym w celu przeciwdziałania negatywnym skutkom (...)19, po rozpoznaniu wniosku z dnia 20 czerwca 2020 r., odmówił przyznania prawa do dodatku solidarnościowego K. M.. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że pracodawca wnioskodawcy nie rozwiązał z nim umowy o pracę za wypowiedzeniem po 15 marca 2020 r., ani też po tym dniu umowa o pracę nie uległa rozwiązaniu z upływem czasu, na który była zawarta.

Odwołanie od powyższej decyzji wywiódł K. M..

Wyrokiem z 6 maja 2021 r. sygn. akt VIII U 1699/20, Sąd Okręgowy w Poznaniu VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do dodatku solidarnościowego.

Na mocy art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny odstąpił od szczegółowego przedstawienia podstawy faktycznej wyroku, albowiem Sąd II instancji nie zmienił ani nie uzupełnił ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji i przyjął je w całości za własne.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P. zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego, mianowicie art. 2 – 3 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dodatku solidarnościowym przyznawanym w celu przeciwdziałania negatywnych skutkom COVID – 19 wskutek przyjęcia, iż istnieje podstawa do przyznania odwołującemu prawo do dodatku solidarnościowego.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 6 maja 2021 r. i oddalenie odwołania.

Odwołujący nie złożył odpowiedzi na apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesiona przez organ rentowy apelacja okazała się bezzasadna.

Na wstępie wymaga podkreślenia, że stan faktyczny sprawy był w zasadzie bezsporny. W sprawie spornym było jedynie to, w jaki sposób został zakończony stosunek pracy odwołującego oraz termin w jakim uległ on rozwiązaniu.

W myśl art. 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dodatku solidarnościowym przyznawanym w celu przeciwdziałania negatywnym skutkom (...)19 (Dz. U. z 2020 r., poz. 1068) dodatek solidarnościowy przysługuje osobom mającym miejsce zamieszkania na terytorium RP, jeżeli są obywatelami RP lub posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub cudzoziemcami przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. d-g, ha, i, j, l oraz pkt 3 i 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Natomiast zgodnie z art. 3 ww. ustawy dodatek solidarnościowy przysługuje osobie, która w 2020 r. podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu stosunku pracy na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych przez łączny okres co najmniej 60 dni oraz, która po dniu 15 marca 2020 r. pracodawca rozwiązał umowę o pracę za wypowiedzeniem lub której umowa o pracę po dniu 15 marca 2020 r. uległa rozwiązaniu z upływem czasu, na który była zawarta, a nadto nie podlega ubezpieczeniom społecznym na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, ubezpieczeniu społecznemu rolników na podstawie ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2020 r. poz. 174 i 782) lub obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Mając na uwadze powyższe ocenić należało, czy odwołujący spełnił powyższe przesłanki do przyznania mu ww. świadczenia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie zasługiwał na uznanie argument pozwanego jakoby odwołujący rozwiązał umowę o pracę za porozumieniem stron, bowiem z analizy treści wypowiedzenia umowy o pracę (k. 14 akt) oraz świadectwa pracy (protokół z 6 maja 2021 r. – k. 28v akt) w zestawieniu z zeznaniami odwołującego (k. 28 akt) – jak słusznie w uzasadnieniu wskazał Sąd Okręgowy - jednoznacznie i ponad wszelką wątpliwość wynika, że pracodawca złożył odwołującemu jednostronne oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy o pracę na czas określony oraz, niejako za zgodą odwołującego, zwolnił go od obowiązku świadczenia pracy, co było przedmiotem osobnego porozumienia między stronami.

Sąd Apelacyjny podkreśla przy tym, że na rozprawie z dnia 6 maja 2021 r. przez Sądem I instancji odwołujący zeznał, że to pracodawca wypowiedział mu umowę o pracę oraz okazał oryginał świadectwa pracy wystawiony przez pracodawcę z 30 kwietnia 2020 r., z którego jednoznacznie wynika, że umowę o pracę z odwołującym rozwiązano na podstawie „wypowiedzenia przez pracodawcę ze skutkiem na 30 kwietnia 2020 r.”

Okoliczność, na którą wskazuję organ rentowy w apelacji (tj. że pracodawca nadal nie dokonał korekty kodu dot. rozwiązania umowy o pracę) pozostaje bez wpływu, albowiem odwołanie od decyzji ZUS inicjuje postępowanie odwoławcze, które toczy się przed sądem cywilnym. Sąd obowiązany jest wszechstronnie ocenić okoliczności sprawy, a zatem nie tylko odnieść się do zarzutów podniesionych przez ubezpieczonego, lecz także z urzędu jeszcze raz zbadać sprawę co do meritum. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązuje zasada oceny prawidłowości decyzji według stanu istniejącego w dacie jej wydania. Mimo, że sąd ubezpieczeń społecznych rozpoznaje sprawę merytorycznie na nowo, to jednak jako organ kontrolny ma obowiązek odniesienia się do stanu rzeczy istniejącego w dacie wydania decyzji. Sąd ustala stan faktyczny sprawy istniejący w dacie wydania decyzji (na podstawie dotychczas zgromadzonej dokumentacji przez organ rentowy oraz dokonując własnym ustaleń), następnie rozstrzyga o zasadności wniesionego odwołania.

Jak już była mowa wyżej jedyną sporną okolicznością w sprawie było to, w jaki sposób został zakończony stosunek pracy odwołującego oraz termin w jakim uległ on rozwiązaniu. Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego pracodawca złożył odwołującemu jednostronne oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy o pracę (ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2020r.) na czas określony oraz, niejako za zgodą odwołującego, zwolnił go od obowiązku świadczenia pracy, co było przedmiotem osobnego porozumienia między stronami.

Dlatego też, w ocenie Sądu Apelacyjnego stwierdzić należało, że odwołujący K. M. spełnił wszystkie warunki konieczne do przyznania mu dodatku solidarnościowego: tzn. w 2020 r. podlegał ubezpieczeniom społecznym z tytułu stosunku pracy na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych przez łączny okres co najmniej 60 dni, po dniu 15 marca 2020 r. pracodawca rozwiązał umowę o pracę za wypowiedzeniem, nie podlega ubezpieczeniom społecznym na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, ubezpieczeniu społecznemu rolników na podstawie ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2020 r. poz. 174 i 782) lub obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Sąd Apelacyjny podkreśla przy tym, że ubezpieczony nie ma wpływu na dane podawane przez płatnika składek w (...), a zatem nie może ponosić konsekwencji błędu swego pracodawcy w (...), co do wskazania podstawy rozwiązania umowy.

Reasumując, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie może budzić wątpliwości, że odwołujący w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn dotyczących pracodawcy, stracił źródło przychodu. Spełnił on nadto pozostałe kryteria przyznania dodatku solidarnościowego, co nie było sporne między stronami. Wobec tych okoliczności niewątpliwie spełnił przesłanki prawa do dodatku solidarnościowego.

Mając to wszystko na uwadze, przedstawione w apelacji zarzuty naruszenia art. 2 i 3 ustawy o dodatku solidarnościowym uznać należało za bezpodstawne.

Z powyższych względów, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego, jako pozbawioną uzasadnionych podstaw.

sędzia Marta Sawińska