Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1649/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu XII Wydział Karny z dnia 8 września 2022 roku o sygn. akt XII K 751/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia a polegający na niesłusznym i nieznajdującym oparcia w zasadach logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego uznaniu, iż nie sposób w oparciu o materiał dowodowy przypisać oskarżonym winy, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż zarówno kwestię zawinienia jak i stronę podmiotową można ustalić na podstawie załączonej do akt dokumentacji oraz zeznań świadka, które to uchybienie miało wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

2. Obraza przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodu z zeznań P. M., co doprowadziło do uznania ich za częściowo niewiarygodne i niemogące stanowić podstawy dla dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych, podczas gdy prawidłowa ocena zeznań P. M. zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, iż należy dać im wiarę i w oparciu o nie czynić ustalenia faktyczne, które to uchybienie miało istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

3.Obraza przepisów postępowania, a to art. 167 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k. polegająca na zaniechaniu wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, zaniechaniu przeprowadzenia dowodu i uzupełnienia informacji uzyskanych w toku postępowania przygotowawczego poprzez przesłuchanie I. P., A. M. i T. K., które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia.

4. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zapadłego rozstrzygnięcia polegający na niesłusznym i nieznajdującym oparcia w zasadach logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego uznaniu, ze skoro E. F. została ukarana za wykroczenie z art. 31a ust. 1 pkt 2 uIOS ,to tym samym wyklucza to jej sprawstwo czynu z art. 225 § 1 k.k., które to uchybienie miało wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1. Odnosząc się do pierwszego z zarzutów apelacji, tj. zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, to w pierwszej kolejności podnieść należy, iż zarzut ten jest błędnie zredagowany, albowiem skarżący w rzeczywistości nie kwestionuje konkretnych ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Orzekający, a dokonaną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, czego dopiero konsekwencją jest zdaniem skarżącego brak przypisania obu oskarżonym winy. W uzasadnieniu apelacji skarżący doprecyzował, że kwestionuje okoliczność wpływu zakończenia kontroli na przypisanie oskarżonym sprawstwa. Podniósł też, iż obie kontrole zakończyły się z opóźnieniem, a oskarżone pomimo prawidłowego wezwania nie wydały żądanych dokumentów oraz nie wskazały powodów, dla których dokumenty nie zostały wydane.

Tymczasem w ocenie Sądu Odwoławczego – wbrew tym zarzutom - Sąd Orzekający prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy w sprawie i na tej podstawie dokonał właściwych ustaleń faktycznych oraz prawnych w zakresie subsumcji ustalonego stanu faktycznego pod normę prawną. Jak słusznie bowiem wskazał Sąd Orzekający czyn z art. 225 §1 k.k. można popełnić tylko umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim lub wynikowym.

Przede wszystkim skarżący pomija fakt, iż J. S. w czasie kiedy miały miejsce kontrole między 13 marca 2020r. a 25 września 2020r. przebywała nieprzerwanie na długotrwałym zwolnieniu lekarskim. Będąc zaś niezdolną do pracy, najpierw podjęła próby ustanowienia, a następnie skutecznie ustanowiła pełnomocnika w osobie E. F.. Pierwsze pełnomocnictwo udzielone w dniu 30 marca 2020 roku i drugie z dnia 1 lipca 2020 roku nie zostały uznane za prawidłowe przez organ kontrolujący, w związku z tym korespondencja dotycząca kontroli była wciąż wysyłana do J. S.. Dopiero pełnomocnictwo z 13 lipca 2020 roku sporządzone u notariusza zostało uznane za wystarczające przez kontrolującego i zostało wykorzystane w okresie drugiej kontroli. Podkreślenia wymaga, że zwolnienie lekarskie zostało wystawione przez lekarza posiadającego odpowiednie kwalifikacje. Niewątpliwie były ku temu podstawy, skoro oskarżona J. S. w latach 2019 – 2020 objęta była leczeniem specjalistycznym, gdyż w następstwie trudnych sytuacji życiowych zdiagnozowano u niej zaburzenia adaptacyjne, co wynika zarówno z wiarygodnych wyjaśnień oskarżonej, jak i z wiarygodnej opinii sądowo – psychiatrycznej wydanej również na podstawie dostarczonej dokumentacji medycznej. Zdaniem Sądu Odwoławczego nie można więc oskarżonej przypisać zamiaru bezpośredniego ani nawet ewentualnego popełnienia przestępstwa, skoro w trakcie przeprowadzanych kontroli była niezdolna do pracy i była to okoliczność niezależna od niej. Natomiast fakt, że w trakcie trwania kontroli oskarżona udzielała pełnomocnictw E. F. świadczy o tym, iż nie można jej przypisać nawet zamiaru ewentualnego, gdyż brak tu elementu woluntatywnego. Oskarżona starała się bowiem w miarę możliwości, pomimo niedyspozycji zdrowotnej, aby sprawą zajął się pełnomocnik, a posiadane przez nią dokumenty były przekazywane. Oprócz udzielania pełnomocnictw E. F., J. S. przekazała część dokumentów na wezwanie wyznaczone przez organ kontrolujący z terminem na 18 maja 2020 roku. Konkludując, już sam brak możliwości przypisania oskarżonej zamiaru popełnienia czynu powoduje, że nie można oskarżonej przypisać winy, a jej czyn nie wypełnia znamion przestępstwa z art. 225 §1 k.k.

Z kolei odnośnie drugiej z oskarżonych E. F. stwierdzić należy, iż dokonana przez Sąd Orzekający ocena zgromadzonego materiału dowodowego również jest słuszna, logiczna, tak jak i poczynione na tej podstawie ustalenia faktyczne. Oskarżona wydała bowiem organowi kontroli wszystkie dokumenty, w których posiadaniu była i które zostały jej przekazane przez J. S..

Nie można więc również E. F. przypisać jakiejkolwiek postaci zamiaru popełnienia czynu zabronionego z art. 225 §1 k.k. E. F. współpracowała bowiem z organami kontroli i wyłącznie z przyczyn od niej niezależnych nie mogła wywiązać się z nałożonych na nią obowiązków, gdyż nie była w faktycznym posiadaniu wszystkich żądanych przez organ kontroli dokumentów. Zwrócić należy uwagę na to, że E. F., będąc wezwana do przedłożenia dokumentów w terminie do 10 sierpnia 2020 roku, zwróciła się o wydłużenie tego terminu do dnia 14 sierpnia 2020 roku, a uzyskawszy zgodę w tymże terminie przekazała część dokumentów. Wezwana ponownie do przedłożenia dokumentów w terminie do dnia 18 września 2020 roku, w tymże dniu telefonicznie poinformowała, że osobiście dostarczy dokumenty, w których jest posiadaniu, co uczyniła w dniu 22 września 2020 roku. W toku kontroli nie dostarczyła jedynie kart ewidencji odpadów za miesiące lipiec i czerwiec 2020 roku oraz informacji dodatkowych na temat prowadzonej działalności, ponieważ nie była w ich posiadaniu.

Dodatkowo podnieść należy, że czynność sprawcza zarzucanego obu oskarżonym przestępstwa polega na udaremnianiu lub utrudnianiu kontroli lub czynności służbowej.

Jak natomiast podnosi się w doktrynie- „udaremnianiem” jest całkowite uniemożliwienie wykonania czynności, „utrudnianiem” zaś – powodowanie zakłóceń w jej przebiegu. Należy przy tym podzielić pogląd, że wpływ sprawcy na przebieg kontroli musi być istotny (zob.: M.Mozgawa, Kodeks Karny, Komentarz, Lex Omega 2023).

Choć przekazane organowi kontrolującemu dokumenty nie były wszystkimi dokumentami, których organ żądał, to jednak nie sposób przyjąć, że braki w dokumentach wpłynęły w sposób istotny na przebieg kontroli, skoro zdecydowaną większość tych dokumentów (ewidencje odpadów) organ kontrolujący mógł uzyskać w elektronicznej bazie (...) . Z kolei informacje o tytule prawnym do nieruchomości Wojewódzki Inspektorat Ochrony (...) mógł przecież uzyskać z właściwej Ewidencji Gruntów i Budynków na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 września 2005 r. w sprawie sposobu, zakresu i trybu udostępniania danych zgromadzonych w rejestrze publicznym (Dz.U.2018.29 t.j. z dnia 2018.01.05). Rozporządzenie to określa sposób, zakres i tryb udostępniania danych zgromadzonych w rejestrze publicznym, zwanym dalej "rejestrem", podmiotowi publicznemu albo podmiotowi niebędącemu podmiotem publicznym, realizującym zadania publiczne na podstawie odrębnych przepisów albo na skutek powierzenia lub zlecenia przez podmiot publiczny ich realizacji. Zważyć należy ponadto, że na podstawie art.36. ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U.2023.146 z dnia 2023.01.19) sądy, organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego oraz notariusze sporządzający akty poświadczenia dziedziczenia zawiadamiają sąd właściwy do prowadzenia księgi wieczystej o każdej zmianie właściciela nieruchomości, dla której założona jest księga wieczysta. Natomiast w myśl § 185 ust. 1 Regulaminu urzędowania sądów powszechnych jeżeli z orzeczenia sądowego lub z ugody sądowej wynikają zmiany co do osoby właściciela nieruchomości albo w zakresie obszaru i granic nieruchomości, odpis prawomocnego orzeczenia lub ugody sąd przesyła do właściwego organu prowadzącego ewidencję gruntów i budynków w celu uwidocznienia tych zmian w ewidencji. Z kolei stosownie do § 233 ust.1 powołanego rozporządzenia o założeniu księgi wieczystej dla nieruchomości, zmianach wpisów w dziale I II księgi wieczystej sąd zawiadamia, oprócz uczestników postępowania, także właściwy organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków. Ewidencja gruntów i budynków posiada więc informacje o aktualnych właścicielach nieruchomości i o numerach prowadzonych dla poszczególnych nieruchomości ksiąg wieczystych. Przy czym nawet jeśli oskarżona J. S. posiadałaby inny tytuł do nieruchomości niż własność, np. z umowy dzierżawy, to dochodząc do informacji o właścicielach nieruchomości można od nich uzyskać informację o tym, czy wydzierżawili grunt.

2. Przechodząc do oceny drugiego z zarzutów, tj. dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań P. M., podnieść należy, że jest to zarzut bezpodstawny, gdyż ocena zeznań tego świadka nie została przeprowadzona w sposób dowolny. Sąd Orzekający odniósł się szczegółowo do tych zeznań i podkreślił, że w zdecydowanej mierze dał wiarę tym zeznaniom, a to w szczególności w zakresie przebiegu obu kontroli. Nie dał wiary jedynie w części w jakiej świadek ten dokonywał własnej, subiektywnej oceny zachowania obu oskarżonych jako utrudnianie kontroli. Podkreślenia wymaga, że zeznania świadków powinny dotyczyć wyłącznie faktów i okoliczności w celu poczynienia przez Sąd własnych ustaleń faktycznych. Nie jest zadaniem świadka ocena wskazywanych zachowań pod kątem spełnienia znamion zarzucanego oskarżonym przestępstwa. Świadek nie może wchodzić w wyłączne kompetencje Sądu orzekającego ani w rolę biegłego, który jest powoływany do oceny niektórych okoliczności. Przyznając rację skarżącemu, że świadek z uwagi na miejsce zatrudnienia oraz posiadane doświadczenie ma wiedzę na temat procedur i czynności przeprowadzania kontroli, podnieść jednak należy, że utrudnianie kontroli w rozumieniu art. 225 §1 k.k. nie występuje wtedy, gdy kontrolujący ma takie subiektywne odczucie, ale wówczas, gdy wskazują na to obiektywne okoliczności ustalone w stanie faktycznym sprawy.

3. Również zarzut obrazy przepisów postępowania, a to art. 167 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k. polegającej na zaniechaniu wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, zaniechaniu przeprowadzenia dowodu i uzupełnienia informacji uzyskanych w toku postępowania przygotowawczego poprzez przesłuchanie I. P., A. M. i T. K., uznać należy za bezzasadny.

Jak podnosi się bowiem w doktrynie twórcy nowelizacji z 11.03.2016 r. zrezygnowali z wprowadzonej od 1.07.2015 r. w art. 167 zasady wzmożonej kontradyktoryjności rozprawy głównej (zob. rozdział II), przywracając temu przepisowi jego tradycyjne brzmienie, a mianowicie że dowody przeprowadza się na wniosek stron albo z urzędu. Jednakże należy zauważyć, że wskutek zasadniczego powrotu 15.04.2016 r. do modelu rozprawy głównej opartej na dominującej roli sądu w przeprowadzaniu dowodów i ponownego obarczenia go odpowiedzialnością za wynik procesu nie umniejszono roli inicjatywy dowodowej stron przejawiającej się w składaniu wniosków dowodowych czy przesłuchaniu oskarżonych, świadków i biegłych na rozprawie (art. 370). (…) Aktualność zachowuje też orzecznictwo dotyczące zasady kontradyktoryjności w jej obecnym kształcie, podkreślające, że w wypadku, gdy strona nie składa stosownych wniosków dowodowych, wynikająca z art. 167 powinność dopuszczenia przez sąd dowodów z urzędu powstaje tylko wtedy, gdy dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych uzależnione jest od przeprowadzenia dowodu, o którym sąd powziął informację i którego przeprowadzenie jest w ogóle możliwe. (Dudka Katarzyna (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. II, Lex 2022).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, na uwagę zwraca, że oskarżyciel publiczny zarzuca Sądowi nieprzeprowadzenie dowodów, o których przeprowadzenie sam nie wnioskował, uznając je za zbędne. W sprawie bowiem przesłuchano z ramienia Wojewódzkiego (...), którego zeznaniom, jak podnoszone to było już wyżej, Sąd dał w wiarę w części dotyczącej przedstawianych faktów, a to przebiegu kontroli i który w sposób wyczerpujący zeznał na ten temat. Dowód ten, jak to już omawiano wyżej, był zdatny do czynienia ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia, prócz dokonanej przez świadka subiektywnej oceny przedstawianych okoliczności jako utrudniania kontroli. Na uwagę zasługuje fakt, że prokurator wskazuje w uzasadnieniu apelacji, iż należało przesłuchać pozostałych pracowników, którzy z ramienia Wojewódzkiego (...) przeprowadzali kontrolę, jednocześnie w zarzucie wcześniejszym podnosząc, że niewłaściwie i źle ocenione zostały zeznania P. M.. Można tu zauważyć widoczną sprzeczność formułowanych przez oskarżyciela publicznego zarzutów, bo skarżący z jednej strony podnosi, że zeznania P. M. są wystarczające do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie, żeby zaraz potem dowodzić, że nie są wystarczające i powinny być uzupełnione o przesłuchanie kolejnych świadków. Jednak w ocenie Sądu Odwoławczego zeznania P. M. były jak najbardziej wystarczające oraz na tyle wyczerpujące, aby dokonać ustaleń faktycznych w zakresie przebiegu kontroli i wobec tego nie było potrzeby przesłuchiwania innych pracowników Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony (...). Zatem słusznie Sąd Orzekający nie korzystał z możliwości przeprowadzania dalszego postępowania dowodowego z urzędu.

Na marginesie wypada zauważyć, iż stawiając zarzut naruszenia przez Sąd meriti przepisu art. 366 § 1 k.p.k . apelujący nie wskazał w istocie na czym konkretnie polegać miało w niniejszej sprawie naruszenie tegoż przepisu, określającego kierowanie rozprawą przez przewodniczącego. Zarzut ten nie znalazł szczegółowego rozwinięcia ani sprecyzowania w uzasadnieniu apelacji prokuratora, stąd nie sposób merytorycznie ustosunkować się do niego. Trzeba zatem przypomnieć, iż przepis art. 366 § 1 k.p.k. ma charakter stricte porządkowy w zakresie kierowania rozprawą i czuwania przez przewodniczącego nad jej prawidłowym przebiegiem oraz baczenia, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy. Apelujący nie podjął nawet próby wykazania w jaki sposób przewodniczący uchybił tej normie, kierując rozprawami oraz jaki ewentualnie miało to wpływ na treść rozstrzygnięcia. Dodać też trzeba, że przepis ten nie może zastępować inicjatywy stron w przeprowadzeniu dowodów stosownie do treści art. 167 k.p.k. i art. 169 § 1 i 2 k.p.k.

4. Przechodząc zaś do oceny zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na „niesłusznym i nieznajdującym oparcia w zasadach logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego uznaniu, ze skoro E. F. została ukarana za wykroczenie z art. 31a ust. 1 pkt 2(...), to tym samym wyklucza to jej sprawstwo czynu z art. 225 § 1 k.k.”, wskazać należy, że zarzut ten jest bezzasadny i wynika z niezrozumienia stanowiska, które Sąd Orzekający przedstawił w uzasadnieniu orzeczenia. Sąd meriti wskazał mianowicie, że „oskarżona w żaden sposób nie opóźniła kontroli ani nie spowodowała, że kontrolerzy Wojewódzkiego (...) Ochrony (...) w K. nie mogli tej kontroli przeprowadzić, czy też zmuszeni byli od niej odstąpić. Wręcz przeciwnie, kontrole zakończyły się, a E. F. została ukarana w drodze postępowania mandatowego za ujawnione naruszenia.”

Pisząc o postępowaniu mandatowym Sąd Orzekający nie miał na myśli wyroku nakazowego wydanego przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu XII Wydziału Karnego z dnia 8 stycznia 2021 roku, którym to uznano E. F. za winną wykroczenia z art. 31a ust. 1 pkt 2 ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska, a mandat nałożony na E. F. na podstawie art. 180 ustawy o odpadach za „nieprowadzenie ewidencji odpadów albo nieprowadzenie jej w sposób nieterminowy lub niezgodny ze stanem faktycznym”, o którym mowa w protokole kontroli (...).

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że nie wykazano utrudniania kontroli przez E. F., kontrole były prowadzone, a pierwsza z nich zakończyła się nałożeniem na E. F. rzeczonego mandatu. Przy czym okoliczności przywołane przez Sąd Orzekający obrazują brak logiki działania organu kontrolującego, który najpierw nakłada karę za nieprowadzenie dokumentacji, a następnie żąda przedłożenia dokumentów, o których wie, że nie są prowadzone. Zwrócić w tym miejscu należy uwagę na zeznania P. M., który przyznał, że kontrolerzy wezwali o przedłożenie tej dokumentacji, o której wiedzieli, że nie jest prowadzona. Ostatecznie zaś nieprzedłożenie tych dokumentów potraktowali jako utrudnianie kontroli.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów apelacji wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku uznać należy za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok został utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak to już szczegółowo omówiono w części dotyczącej stawianych orzeczeniu zarzutów, zgromadzony w sprawie i prawidłowo oceniony materiał dowodowy nie dał podstaw do postawienia tezy o utrudnianiu kontroli przez obie oskarżone. Ani J. S., ani E. F. nie można przypisać w żadnej postaci zamiaru popełnienia czynu zabronionego. Obie oskarżone przekazały kontrolerom te dokumenty, w których posiadaniu były. Przy czym w zachowaniu E. F. nie można dopatrzyć się żadnej istotnej zwłoki, zaś J. S. w czasie prowadzenia kontroli przebywała na nieprzerwanym zwolnieniu lekarskim, lecz mimo trudnej sytuacji zdrowotnej zadbała, w miarę swoich możliwości, aby ustanowić swojego przedstawiciela, sama również przekazała część dokumentów. Kontrola toczyła się i zakończyła się wydaniem zaleceń pokontrolnych. Nieprzekazanie całości dokumentacji nie utrudniło postępowania. Część tych dokumentów dostępna była w rejestrze (...), a inne możliwe były do uzyskania przez organ także alternatywną drogą, np. tytuł do nieruchomości organ kontrolujący mógł ustalić zwracając się z odpowiednim wnioskiem do właściwej ewidencji gruntów. Ponadto organ kontrolujący niejako sam skomplikował postępowanie kontrolne, gdyż żądał od oskarżonych dokumentów, o których wiedział z (...), że nie są prowadzone (ewidencji odpadów). Powyższe wskazuje na to, że nie zostały spełnione znamiona czynu z art. 225 § 1 k.k.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. wobec nieuwzględnienia wywiedzionej przez oskarżyciela publicznego apelacji.

7.  PODPIS