Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 16/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 10 listopada 2022 roku w sprawie VII K 668/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zawarty w apelacji oskarzonej zarzut obrazy przepisów postępowania, tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 92 kpk i art. 410 kpk polegający na jednostronnej i wybiórczej ocenie dowodów, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych.

Zawarty w apelacji oskarzonej zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 235 kk, bo zdaniem apelanta oskarżona nie wyczerpała wszystkich znamion tego przestępstwa, gdyż użyte niefortunnie słowa o „podkolorowaniu” i „prowokowaniu” nie stanowiły nakłaniania A. N. do tworzenia fałszywych dowodów, gdyż A. N. słów tych nawet nie usłyszała, nie zapamiętała i nie miały wpływu na jej działania.

Zawarty w apelacji obrońcy zarzut obrazy prawa materialnego, tj. 235 kk przez przyjęcie, że „podkoloryzowanie” zeznań stanowi znamię tego przestępstwa, podczas gdy w intencji oskarżonej miało ono polegać na dokładnym opowiedzeniu przez rozmówczynię o czynach męża i poprzez przyjęcie, że „sprowokowanie” S. N. stanowi znamię 235 kk podczas gdy mało to polegać na sporządzeniu za późno obiadu, co w zwykłych okolicznościach powodowało u S. N. agresję i wybuch złości i co nie może zdaniem obrońcy być traktowane jako prowokacja.

Zawarty w apelacji obrońcy zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 1 § 2 kk bo społeczna szkodliwość czynu oskarzonej była znikoma, gdyż fałszywe dowody nie stały się postawą wszczęcia postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną omówione łącznie.

Co do obrazy prawa procesowego, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i dokonał właściwej oceny dowodów. Przecież ustalenia co do treści rozmowy oskarżonej z A. N. i wypowiedziane podczas niej słowa i ich kontekst i znaczenie wynikają z nagrania, a oskarżona wypowiedzi tych nie zakwestionowała, tylko powołuje się na inną jej interpretację. Sąd nie pominął żadnego dowodu, obiektywnie odniósł się do każdego, a więc nie dopuścił się obrazy prawa procesowego. Istotą sprawy pozostaje kwestia interpretacji i kontekstu słów oskarżonej, których wypowiedzenia nie kwestionuje.

Chybione są zarzuty naruszenia prawa materialnego podnoszone przez oskarżoną i jej obrońcę. W dniu popełnienia czynu postępowanie przeciwko S. N. jeszcze się nie toczyło. Według poglądów doktryny prawa karnego oznacza to, że na takim etapie przestępstwo to ma charakter formalny, bowiem do jego popełnienia wystarczy samo podjęcie czynności sprawczych. Nie należy do jego znamion skutek w postaci rzeczywistego "skierowania" ścigania przeciwko określonej osobie ( por Kodeks Karny. Komentarz. pod red prof. dr hab. Ryszarda Stefańskiego ). Bez znaczenia dla odpowiedzialności karnej jest również okoliczność, czy osoba, przeciwko której skierowane zostało ściganie, w rzeczywistości popełniła dany czyn ( zob. M. Szewczyk, w: Zoll (red.), Kodeks karny, t. 2, 2006, s. 1035; L. Tyszkiewicz, w: Filar (red.), Kodeks karny, 2010, s. 1084).

Oskarżona powoływała się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2016 roku w sprawie III KK 136/16 ( opubl. OSNKW 2017/1/2; Biuletyn SN 2017/1; KZS 2017/2/10). W uzasadnieniu tego orzeczenia stwierdzono, że dla odpowiedzialności karnej za czyn z art. 235 kk „ nie jest jednak wystarczające samo stworzenie fałszywych dowodów, ale konieczne jest podjęcie takich zachowań, które w efekcie doprowadzą do skierowania ścigania przeciwko innej osobie. Wymaga to ustalenia, jaki wpływ miały stworzone przez sprawcę fałszywe dowody (czy inne podstępne zabiegi) na decyzję o skierowaniu ścigania”. Oskarżona twierdzi, że jej porady nie miały wpływu na skierowanie postępowania przeciwko oskarżonemu, bo i tak był sprawcą przestępstwa znęcania, a pokrzywdzona tym czynem i tak miała zamiar skierowania przeciwko niemu postępowania karnego. Nie ma w tej argumentacji racji, albowiem w tym samym orzeczeniu Sąd Najwyższy stwierdził, że „ nakłanianie określonej osoby do podania nieprawdziwych danych, przedstawienia niezgodnych z rzeczywistością faktów, w tym w ramach złożonych przez nią oświadczeń i depozycji procesowych (wyjaśnień czy zeznań) i tworzenie w ten sposób fałszywych dowodów po to, by skierować przeciwko innej osobie ściganie o przestępstwo( ..), wypełnia znamiona czynu zabronionego określonego w art. 235 KK ”.. Ponadto w dalszej części uzasadnienia Sąd Najwyższy podniósł że „ niezależenie od zagrożenia interesów indywidualnych, jakie może wynikać z popełnienia czynu zabronionego z art. 235 KK , tworzenie fałszywych dowodów lub inne podstępne zabiegi powodujące lub uzasadniające prowadzenie postępowania przeciwko określonej osobie, narusza interes wymiaru sprawiedliwości przez wprowadzanie w błąd co do faktycznego przebiegu zdarzeń oraz manipulację czynnościami podejmowanymi w postępowaniu. Interes wymiaru sprawiedliwości, jako dobro chronione przepisami Rozdziału XXX Kodeksu karnego, w sposób szczególny uwydatnia się na gruncie art. 235 KK wówczas, gdy osoba, przeciwko której skierowano postępowanie karne lub postępowanie to jest prowadzone, w rzeczywistości popełniła inne przestępstwo (..) niż to, o które jest w tym postępowaniu podejrzana lub oskarżona (..). Nie jest bowiem warunkiem realizacji znamion typu czynu zabronionego z art. 235 KK , by osoba taka była w rzeczywistości niewinna, albo popełniła inny czyn karany sankcją represyjną (np. o mniejszej wadze ). Nawet wówczas, gdy ostatecznie wszczęte na skutek manipulacji sprawcy postępowanie doprowadzi do skazania (ukarania) konkretnej osoby, nie usprawiedliwi to tworzenia fałszywych dowodów lub podstępnych zabiegów”.

Podsumowując to orzeczenie Sądu Najwyższego chodzi o to, że odpowiedzialności karnej z art. 235 kk podlega nie tylko osoba, która tworzy fałszywe dowody i kieruje postępowanie przeciwko osobie niewinnej, ale także ta, która tworzy takie dowody przeciwko osobie winnej, ale albo innego przestępstwa, albo przestępstwa o innej wadze. Ponadto Sąd Najwyższy, odmiennie niż w/w przedstawiciele doktryny, uznał, że trzeba zbadać, jaki wpływ miały tak stworzone dowodowy na skierowanie postępowania – ale w kontekście pozostałych fraz uzasadnienia nie chodzi tu o to, czy dowody te miały wyłączny wpływ na skierowanie postępowania ( a więc czy bez nich do wszczęcia postępowania by nie doszło), tylko czy mogły mieć wpływ np.: na skierowanie postępowania na inne tory związane z przestępstwem ( nawet tym samym, które sprawca popełnił) ale o większym ciężarze gatunkowym. Nie ma więc znaczenia dla wyczerpania znamion art. 235 kk, czy osoba, przeciwko której dowody tworzono, zostanie ostatecznie skazana czy uniewinniona, a także czy do wszczęcia postępowania przeciwko niej doszłoby niezależnie od takich stworzonych dowodów. Może to mieć natomiast znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości takiego czynu ( jest on większy gdy kieruje się takie postępowanie przeciwko osobie niewinnej, a znacznie mniejszy, gdy dotyczy to osoby winnej, ale przestępstwa o mniejszej wadze niż wynikałoby to z wykreowanych niezgodnie z prawdą dowodów – będzie to jeszcze omawiane).

Przechodząc do kornetów, to materiał dowodowy ( w tym załączony ze sprawy dotyczącej S. N. oskarżonego w odrębnym postępowaniu m. in o znęcanie nad A. N.) wskazuje, że działania oskarżonej spełniają w/w warunki odpowiedzialności karnej za czyn z art. 235 kk, wynikające z powołanego przez oskarżoną orzeczenia Sądu Najwyższego. Nakłaniając A. N., będąca pokrzywdzoną przestępstwem znęcania głównie psychicznego, do podkoloryzowania zeznań i prowokowania męża, doprowadziła nie tyle do wszczęcia postępowania karnego, co do skierowania tego postępowania na inne tory, związane z zachowaniami o większym stopniu społecznej szkodliwości, niż te, o które postępowanie by wszczęto, gdyby nie wykreowane dowody ( „podkoloryzowane” zeznania pokrzywdzonej).

W szczególności nagranie rozmowy A. N. z oskarżoną wskazuje, że A. N. tylko raz była ofiarą przemocy fizycznej ze strony oskarżonego ( powiedziała – „ ogólnie od niego nie dostałam, raz była sytuacja , gdzie mnie pobił ”). Po wypowiedzeniu tych słów A. N. w dniu 12 stycznia 2018 roku dostała od oskarżonej poradę, żeby składając zawiadomienie o przestępstwie tak nie mówić, tylko zeznania „podkoloryzować”, a męża prowokować do rękoczynów. Kilka tygodni później, w dniu 4 kwietni 2018 roku, A. N. składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, nie mówiła już, że mąż jej na ogół nie bił ( poza jednym incydentem). Zamiast tego „podkoloryzowała” tę wersję i zawiadomiła o wielokrotnych pobiciach, wielokrotnych aktach agresji fizycznej, w tym tak brutalnych jak duszenie, łapanie za włosy i uderzanie głową o podłogę, a nawet kopanie ( zawiadomienie o przestępstwie k. 80-82). Ponadto zeznała, że po tym, jak zjadła śniadanie, które przyszykował sobie jej mąż na rano do pracy, ten gdy to zobaczył, wściekł się i ją pobił, miało to miejsce w lutym 2018 roku, tuż po uzyskaniu przez nią porady od oskarżonej, żeby prowokowała męża do rękoczynów, bo takie pobicie „przyda się” w procesie o znęcanie. A. N. poszła do lekarza, zrobiła obdukcję – i na dzień składania zawiadomienia o przestępstwie było to jedyne udokumentowane przez nią obrażenie mające pochodzić od ciosów zadawanych przez męża, trudno oprzeć się wrażeniu, że był to efekt prowokacji, do której oskarżona namawiała A. N..

Zatem zachowania oskarżonej doprowadziły do skierowania przeciwko S. N. postępowania karnego o czyn, który był bardziej szkodliwy społecznie i miał większą wagę niż w rzeczywistości, albowiem dowody wskazują, że S. N. zachowywał się wobec żony nagannie, a nawet się nad nią znęcał, ale nie poprzez stosowanie przemocy fizycznej ( poza jednym incydentem). W wyniku namowy oskarzonej A. N. złożyła jednak takie zeznania ( podkoloryzowane), że na ich podstawie postawiono S. N. zacznie poważniejsze zarzuty znęcania się zarówno psychicznego ( na co były wcześniej dowody) jak i fizycznego w postaci wielokrotnego stosowania przemocy polegającej na popychaniu, szarpaniu, biciu otwartą ręka, duszeniu i kopaniu ( vide postanowienie o przedstawieniu zarzutów k. 98).

Dlatego argumenty oskarżonej i jej obrońcy, że fałszywe dowody nie stały się podstawą wszczęcia postępowania karnego przeciwko S. N., są chybione ( mają znaczenie w zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości tego czynu powodując, że nie był on znaczny, przez co możliwe było warunkowe umorzenie postępowania, a apelacja oskarżyciela posiłkowego jest bezzasadna – będzie to jeszcze omawiane).

Dla oceny słów oskarżonej należy spojrzeć na kontekst wypowiedzi oraz na wcześniejsze informacje, przekazane oskarżonej przez A. N. na zarejestrowanej rozmowie .

Otóż A. N. odpowiadając na pytania oskarżonej, czy była bita przez męża, odpowiedziała zgodnie z prawdą, że „ ogólnie od niego nie dostałam, raz była sytuacja, gdzie mnie pobił, ale staram się od takich sytuacji nawet uciec”, a na kolejne pytanie, czy uderzył jej syna, odpowiedziała, że nie, a w każdym razie nic o tym nie wie. To po wysłuchaniu tej relacji oskarżona, radząc A. N., aby założyła mężowi sprawę o znęcanie z wnioskiem o orzeczenie zakazu zbliżania się do niej i do jej syna powiedziała, że musi ona składając zawiadomienie i zeznana „przekoloryzować ” te fakty oraz poradziła jej, aby przed zawiadomieniem o przestępstwie sprowokowała męża do rękoczynów „ Niech pani go trochę poprowokuje, dobrze by było, żeby panią uderzył czy coś, zadzwoni Pani na policję bo to się przyda do znęcania się”.( k. 18)

Dlatego nie są trafne wywody oskarżonej i obrońcy, że przez słowo „przekoloryzować” oskarżona miała na myśli wyeksponowanie prawdy, bo po pierwsze, słowo to ma oczywiste znaczenie ( wyolbrzymić, przedobrzyć, przesadzić, dodać kolory, których naprawdę nie ma, a więc zafałszować rzeczywisty obraz i przedstawić go w innych, bardziej jaskrawych barwach). Po drugie, to słowo pada po tym, jak A. N. powiedziała, że poza jedną sytuacją to jej mąż nie pobił, a co do jej syna to wcale go nie bił, w każdym razie nie ma takiej wiedzy. Po takim komunikacie doświadczony prawnik wie, że o ile ze skazaniem za znęcanie nie jest to wykluczone, to orzeczenie środka zapobiegawczego ( a docelowo środka karnego) w postaci nakazu opuszczenia lokalu i zakazu zbliżana się byłoby wątpliwe. Więc dopiero po tych słowach A. N. oskarżona mówi o „przekoloryzowaniu” i niemal natychmiast instruuje klientkę, jak sprowokować męża do rękoczynów, „ bo to się przyda do znęcania”. W tym konkiecie oczywiście bezzasadny jest zarzut, jakoby nie było prowokacją celowe podejmowanie zachowania, co do którego obrońca sam przyznaje, że zazwyczaj skłania oskarżonego do agresji – przecież to oczywista prowokacja.

Dlatego kontekst całej rozmowy jednoznacznie wskazuje, że oskarzonej nie chodziło o namówienie do podania szczegółów i wyeksponowania prawdy, tylko do stworzenia nowych dowodów, nieistniejących, a więc do przekoloryzowania, czyli wyolbrzymienia już istniejących zachowań męża i do wywołania nowych, które mogą być przydatne do jego skazania.

Oskarżona jest wręcz cyniczna, bo starając się wybronić epatuje troską o dobro klientki jako kobiety, martwi się o jej los - a przecież powiedziała, żeby klientka sprowokowała męża do tego stopnia, żeby ją uderzył dobrze by było, żeby panią uderzył czy coś zadzwoni Pani na policję bo to się przyda do znęcania się”.( k. 18). Oskarżona w tym momencie działała z wyrachowania, a nie z dobroci serca. Przy czym jej głównym celem nie było zwiększanie cierpień klientki, tylko wręcz przeciwnie, doprowadzenie do takiego rozstrzygnięcia, w wyniku którego znęcający się nad nią głównie psychicznie mąż ( w rzeczywistości doszło tylko raz do pobicia ) będzie miał orzeczony zakaz zbliżania się do niej. Zatem jej postawę należy ocenić dwuznacznie – nie zasługuje to na umorzenie postępowania, albowiem stopień społecznej szkodliwości czynu był więcej niż znikomy, ale też nie zasługuje na skazanie, bo stopień ten nie był znaczny. Dlatego sprawiedliwym rozstrzygnięciem w tej sprawie jest zastosowane przez Sąd Rejonowy warunkowe umorzenie postępowania.

Dlatego co do zarzutu obrońcy, jakoby doszło do obrazy prawa materialnego tj. 1 § 2 kk bo społeczna szkodliwość czynu oskarzonej była znikoma, gdyż fałszywe dowody nie stały się postawą wszczęcia postępowania, to nie ma on racji. Powyżej wykazano, że nie ma to aż takiego znaczenia jakby chciał apelant i nie prowadzi do znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynu ( aczkolwiek powoduje, że stopień ten nie jest znaczny). Postawiono bowiem S. N. zarzut znęcania o większym ciężarze gatunkowym, niż miało to miejsce w rzeczywistości i skierowano to postępowanie na nieco inne ( choć zbliżone do prawdy) tory, co uderza również w dobro wymiaru sprawiedliwości.

Wniosek

O uniewinnienie, ewentualnie umorzenie postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to omówione.

3.2.

Zawarte w apelacji oskarżyciela posiłkowego zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych i powiązane zarzuty rażącej niewspółmierności kary poprzez ustalenie, że stopień społecznej szkodliwości czynu nie był znaczny, co doprowadziło do bezzasadnego warunkowego umorzenia postępowania.

Ponadto oskarżyciel posiłkowy podniósł zarzuty błędnego ustalenia, że zabrał A. N. telefon i w ten sposób wszedł w posiadanie nagrania rozmowy z oskarżoną, że w zamian za cofniecie pozwu o alimenty gotów był nie wykorzystywać tego nagrania, że A. N. miała zamiar złożyć zawiadomienie o przestępstwie znęcania przed uzyskaniem porady, że syn A. N. z pierwszego małżeństwa chciał uciec do biologicznego ojca bo bał się oskarżyciela posiłkowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są chybione. Co do stopnia społecznej szkodliwości czynu, to było to już powyżej omówione, nie był on znaczny, choć wyższy niż znikomy. Przede wszystkim załączony materiał dowodowy przekonuje Sąd Okręgowy, że A. N. była ofiarą znęcania ze strony S. N. i że raz została przez niego pobita. Dlatego wykreowane przez poradę oskarzonej dowody nie doprowadziły do postawienia zarzutów osobie niewinnej, tylko do postawienia jej zarzutów o większym ciężarze gatunkowym. Obniża to stopień społecznej szkodliwości czynu oskarzonej, co prawda nie do tego stopnia, aby mówić o znikomości, ale do takiego, który nie jest znaczny i pozwala na warunkowe umorzenie postępowania.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że A. N. miała zamiar składać zawiadomienie o popełnieniu przez S. N. przestępstwa przed poradą u oskarzonej, wynika to bowiem z kontekstu rozmowy z oskarżoną. W rozmowie tej A. N. poruszała, również sama od siebie, okoliczności nie tylko związane z alimentami, ale też takie, które dla sprawy o alimenty nie miały znaczenia, ale które dotyczyły nagannych zachowań S. N. co do jej osoby. Nie można więc powiedzieć, że idąc do prawnika i mówiąc mu o tym nie miała zamiaru zawiadamiać o przestępstwie – miała, tylko nie był on skonkretyzowany, po to rozmawiała z radcą prawnym, aby po uzyskaniu porady podjąć decyzję w tym przedmiocie. Ponadto, skoro A. N. faktycznie była ofiarą znęcania ( choć o mniejszym ciężarze gatunkowym, co było omawiane poprzednio), to nawet jeżeli nie miałaby zamiaru zgłaszania przestępstwa przed wizytą u oskarżonej, fakt, że zgłosiła je na skutek jej porady nie powoduje, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarzonej był wyższy, albowiem tak czy owak znęcanie miało miejsce, a jest to przestępstwo ścigane z urzędu.

Pozostałe zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych dotyczą okoliczności, które nie miały żadnego wpływu na niniejsze postępowanie, są więc bezprzedmiotowe i jako takie nie będą szczegółowo omawiane ( kwestie: wejścia przez oskarżyciela posiłkowego w posiadanie telefonu z nagraniem rozmowy, jego ewentualnych rozmów dotyczących cofnięcia pozwu o alimenty, uczuć syna A. N. z pierwszego małżeństwa - nie dotyczą sprawy oskarżonej, mogą mieć znaczenie w sprawie dotyczącej S. N. jako oskarżonego, a ta toczy się odrębnie).

Wniosek

O zmianę wyroku przez skazanie oskarżonej na karę pozbawienia wolności i orzeczenie wobec niej na podstawie art. 41 § 1 kk środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu radcy prawnego na okres 3 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to omawiane, skoro warunkowe umorzenie postępowania jest słuszne, to nie może być mowy o skazaniu i orzeczeniu zakazu wykonywania zawodu, więc wnioski są oczywiście niezasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok i zwarte w nim rozstrzygnięcia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Było to omawiane.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2 i 3

Ponieważ apelacje obu stron były w równym stopniu bezzasadne, na podstawie art. 636 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 633 kpk i art. 8 w zw. z art. 7 oraz art. 13 ust. 2 w zw. z art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarzonej i od oskarżyciela posiłkowego po 10 zł tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze ( na które złożył się ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł) oraz po 60 zł tytułem opłat za drugą instancję.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżona

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

warunkowe umorzenie postępowania

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

warunkowe umorzenie postępowania

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel posiłkowy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

warunkowe umorzenie postępowania

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana