Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 580/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 25 maja 2022 roku sygn. akt VII 483/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

podniesiony przez obrońcę oskarżonego E. W.:

1. zarzut obrazy prawa procesowego tj.

- art. 7 k.p.k. przez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego E. W., który nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz wyjaśnień oskarżonego P. B., który w dniu 16 września 2020 roku stwierdził, że on sam dokonał kradzieży, od których jest uzależniony,

- art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. przez wybiórczą ocenę zeznań świadków przesłuchanych na rozprawie w dniu 25 maja 2022 roku, którzy nie wskazali oskarżonego E. W. jako sprawcy kradzieży,

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, wynikający z obrazy prawa procesowego, polegający na uznaniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów, gdy żaden ze świadków nie wskazał go jako sprawcy zdarzenia, a oskarżony P. B. wyjaśnił, że to on z uwagi na swoje uzależnienie ukradł wymienione w akcie oskarżenia przedmioty,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kwestionowanie poczynionych przez sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych odnoszących się do sprawstwa oskarżonego E. W. w zakresie czynów zarzucanych mu w punktach I, II, III aktu oskarżenia z powodu braku dowodów uprawniających do czynienia takowych ustaleń, uznać należy za zasadne. Z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że ustalenia te poczynione zostały w oparciu o nagrania dokonane przy pomocy urządzeń monitorujących wnętrza pomieszczeń sklepowych R. ( karta 99 - 102, 108 ), (...) ( karta 97 ), (...) ( karta 98 ), C. ( 103 - 104 ) oraz na podstawie zeznań świadka M. W. ( karta 61 - 63, 497 ).

Wskazane zapisy monitoringu z kart 99 - 102, 97, 98, 103 - 104 rzeczywiście uwidaczniają sylwetki dwóch mężczyzn, którzy w dniu 5 lutego 2020 roku przemieszczają się po sklepach dokonując zaboru odzieży z półek czy wieszaków i pakując je do plecaków, a zapisy monitoringu z karty 108 uwidaczniają sylwetki trzech mężczyzn, którzy w dniu 3 marca 2020 roku dokonują takowych czynności w odniesieniu do wiszących na wieszakach kurtek na terenie sklepu (...).

O ile w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego P. B. i wyjaśnienia oskarżonego A. W., przyznających się do winy, sąd rejonowy miał postawy do czynienia ustaleń, iż wśród zarejestrowanych na nagraniach osób są obaj wymienieni i oni dokonują przypisanych im kradzieży towarów, o tyle już nie wiadomo czym kierował się tenże sąd, przyjmując że drugim z mężczyzn widocznych na monitoringu w dniu 5 lutego 2020 roku jest E. W.. Sąd ten zaniechał ustalenia poprzez stosowne rozpytanie obecnego na rozprawie głównej oskarżonego A. W., którym z trzech mężczyzn przemieszczających się po sklepie (...) w dniu 3 marca 2020 roku, zarejestrowanych na nagraniu z karty 108, był E. W., co ma istotne znaczenie zarówno odnośnie ustaleń co do czynu zarzucanego temu ostatniemu w punkcie IV aktu oskarżenia ( o popełnienie którego jest obciążany przez oskarżonego A. W., a jego wyjaśnienia są jedynym dowodem na sprawstwo E. W. ), jak i czynów zarzucanych w punktach I, II, III aktu oskarżenia z przyczyn wskazanych poniżej.

Oskarżony E. W. do żadnej z zarzucanych mu kradzieży się nie przyznał, zaś P. B. zaprzeczył aby tychże dokonał wspólnie z nim.

Oskarżeni E. W. i P. B. nie stawili się na rozprawę główną, a żaden z trzech oskarżonych nie był obecny na rozprawie apelacyjnej. Zatem sąd rejonowy w ogóle nie wie jak wyglądają pierwsi dwaj oskarżeni, nie miał bowiem z nimi bezpośredniego kontaktu, zaś sąd odwoławczy nie widział żadnego z trzech oskarżonych. Ponadto akta sprawy nie zawierają żadnych zdjęć lub nagrań wizerunku oskarżonych E. W., P. B. i A. W., mogących stanowić materiał porównawczy użyteczny dla wypowiedzenia się co do tożsamości oskarżonego E. W. z jednym z mężczyzn widocznych na nagraniach z zabezpieczonych zapisów monitoringu.

Według sądu pierwszej instancji świadek M. W. zajmująca stanowisko kierownika sklepu (...), dokonała rozpoznania na odtworzonych w obecności funkcjonariuszy policji zapisach monitoringu, dwóch tych samych mężczyzn, jako sprawców kradzieży dokonanych z tego sklepu w dniu 5 lutego 2020 roku i w dniu 3 marca 2020 roku.

Analiza treści jej zeznań nie wskazuje jednak aby była ona bezpośrednim świadkiem dokonanych kradzieży i aby widziała naocznie ich sprawców, czy też aby były jej okazane jakiekolwiek zdjęcia celem rozpoznania widzianych na nagraniach sprawców. Podczas żadnego z przesłuchań nie została wezwana do wskazania, którzy konkretnie mężczyźni widoczni na nagraniach i na podstawie jakich cech charakterystycznych, zostali przez nią rozpoznani jako sprawcy obu kradzieży na szkodę jej pracodawcy.

Nie wiadomo zatem tak naprawdę czym kierował się sąd orzekający przyjmując, że E. W. jest jednym z mężczyzn uwidocznionych na wszystkich nagraniach monitoringu.

Lektura materiału aktowego wskazuje, że w rzeczywistości oskarżenie dotyczące udziału E. W. w kradzieżach z dnia 5 lutego 2020 roku oparte zostało wyłącznie o notatkę urzędową sporządzoną przez funkcjonariusza policji Komedy Miejskiej Policji w K. - P. C. ( karta 51 ), który powołał się w tym zakresie na dokonane, wespół z funkcjonariuszem policji K. K., czynności operacyjno - rozpoznawcze. Notatka ta nie wskazuje jednak i nie wyjaśnia na jakiej podstawie takie wnioski odnośnie udziału E. W. w przestępstwach dokonanych dnia 5 lutego 2020 roku, zostały wyprowadzone. O ile więc w dalszym toku procesu zapiski zawarte w notatce w odniesieniu do P. B. znalazły późniejsze dowodowe potwierdzenie ( w postaci wyjaśnień tego oskarżonego przyznającego się do winy ), o tyle wobec E. W. żaden dowód o takiej wymowie nie został przeprowadzony . W konkluzji uznać zatem należało, że ustalenia sądu pierwszej instancji co do sprawstwa oskarżonego E. W. w zakresie czynów zarzucanych mu w punktach I, II, III aktu oskarżenia w istocie nie zostały poparte żadnym dowodem i należy ocenić je jako dowolne, a wyjaśnienia oskarżonego A. W. wskazujące na sprawstwo ww. co do czynu z punktu IV aktu oskarżenia nie zostały w możliwy do przeprowadzenia sposób zweryfikowane.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego E. W. od popełnienia zarzucanych mu czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego E. W. od popełnienia zarzucanych mu czynów należało uznać za zdecydowanie przedwczesny, albowiem nie zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy w oparciu o możliwe do przeprowadzenia dowody. Sąd odwoławczy uznał za zasadne w oparciu o przesłankę z art. 437 & 2 k.p.k. uchylić zaskarżony wyrok wobec oskarżonego E. W. i przekazać sprawę w tym zakresie do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, uznając że bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia. Wskazania co do dalszego postępowania przed sądem pierwszej instancji zostaną omówione poniżej w punkcie 5.3.2. niniejszego opracowania.

3.2.

podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. B.

1. zarzut obrazy prawa procesowego tj.

- art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. przez pominięcie przez sąd pierwszej instancji okoliczności dotyczącej ewentualnej choroby psychicznej oskarżonego P. B. jaką jest kleptomania, podczas gdy ww.w wyjaśnieniach złożonych w dniu 16 września 2020 roku wskazał, że kradnie z uwagi na uzależnienie od kradzieży i nie jest w stanie się przed tym pohamować,

- art. 193 & 1 k.p.k. w zw. z art. 9 & 1 k.p.k., w zw. z art. 366 & 1 k.p.k. poprzez pominięcie okoliczności dotyczącej poczytalności oskarżonego P. B. w zakresie ewentualnej kleptomani i jej wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonego i przesłanek do zastosowania art. 17 k.p.k.,

- art. 7 k.p.k w zw. z art. 92 k.p.k. poprzez uznanie, iż doszło do szkody, gdy w toku postępowania przygotowawczego została zabezpieczona skradziona odzież,

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, wynikający z obrazy prawa procesowego, polegający na uznaniu, że oskarżony mógł w czasie czynu rozpoznać jego znaczenie lub pokierować swoim postępowaniem

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd pierwszej instancji procedował w stosunku do oskarżonego P. B. prawidłowo. Poddał analizie zebrane dowody oraz przekonywująco, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego przedstawił na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swe przekonanie o wiarygodności dowodów, które włączył do podstawy faktycznej wyroku i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym. Wnioski sądu merytorycznego zostały wyprowadzone z całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego (art. 410 k.p.k.), zgodnie z dyrektywami prawdy ( art. 2 & 2 k.p.k.) i bezstronności (art. 4 k.p.k.), a zatem – wbrew wywodom apelacji - nie wykraczają poza granice ocen zakreślonych dyspozycją przepisu art. 7 k.p.k. i w żadnym razie nie noszą cech dowolności.

Naruszenia, wyrażonej w powołanej wyżej normie, zasady swobodnej oceny dowodów, autor apelacji upatruje w niezasadnym – jego zdaniem – uznaniu opinii biegłych lekarzy psychiatrów wydanej wobec oskarżonego P. B., za kompletną i jasną, podczas gdy, według jego twierdzeń, owa opinia pomija okoliczność dotyczącą ewentualnej choroby psychicznej oskarżonego w postaci kleptomani, na którą ten ostatni wskazał w wyjaśnieniach złożonych w dniu 16 września 2020 roku podnosząc, że kradnie z uwagi na uzależnienie od kradzieży i nie jest w stanie się przed tym pohamować. Zaprezentowana argumentacja ogranicza się więc w istocie do próby wykazania, iż przedmiotowa opinia jest niepełna, nie odnosząc się natomiast do kwestii jej jasności, która – co na marginesie należy zaznaczyć – nie budzi wątpliwości.

Twierdzenia autora apelacji nie zyskały aprobaty sądu odwoławczego. Sporządzona przez biegłych lekarzy psychiatrów w dniu 18 września 2020 roku pisemna opinii sądowo - psychiatryczna ( karta 220 - 223 ) uwzględnia bowiem wywiad przeprowadzony z oskarżonym P. B., w ramach którego wyjawił on, że już jako nieletni miał prowadzone postępowania dotyczące drobnych kradzieży, które sprawiały mu satysfakcję i zapewniały mu lepsze samopoczucie. Poza przeprowadzeniem ambulatoryjnego badania sądowo psychiatrycznego opiniujący zapoznali się także z materiałem aktowym przedmiotowej sprawy, co zostało wyraźnie odnotowane w treści sporządzonej opinii. Zatem formułując wnioski końcowe uwzględnili protokół wyjaśnień podejrzanego P. B. z dnia 16 września 2020 roku, zawierający zapis dotyczący uzależnienia jego osoby od drobnych kradzieży sprawiających mu przyjemność ( kata 198 - 200 ). Konkludując biegli jednoznacznie orzekli, że ww. nie jest chory umysłowo w znaczeniu psychozy endogennej ani upośledzony umysłowo. Stwierdzili u niego trwające od wielu lat uzależnienie od substancji psychoaktywnych - głównie dopalaczy, ale również amfetaminy oraz alkoholu. Uznali, że na tym właśnie tle występują u oskarżonego zaburzenia emocjonalne i zachowania skutkujące agresywną postawą w stosunku do otoczenia oraz tendencje do wypowiadania deklaracji suicydalnych. Ocenili, że jest on nadpobudliwy, wybuchowy, słabo kontrolujący emocje, co nasila się po spożyciu środków psychoaktywnych. Czyny o jakie ww. jest oskarżony w sposób bezpośredni wynikają z uzależnienia od tych właśnie środków. Reasumując opiniujący uznali, że oskarżony P. B. w chwili dokonywania zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność do jego rozpoznania oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem i nie zachodzą warunki z art. 31 & 1 i 2 k.k. Ponadto stan psychiczny badanego pozwala mu na udział w postępowaniu i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Przytoczona treść opinii przeczy prezentowanym w apelacji twierdzeniom jakoby biegli nie wypowiedzieli się co do występowania u oskarżonego choroby w postaci kleptomanii. Takowej przecież nie stwierdzili pomimo znajomości argumentacji następnie przytoczonej w skardze apelacyjnej. Sąd odwoławczy nie podziela stanowiska skarżącego, iż opinia sądowo psychiatryczna jest niepełna, gdyż – wbrew wywodom apelacji – zawiera odpowiedzi na wszystkie postawione pytania, a sygnalizowana kwestia była przedmiotem opiniowania przez biegłych. Nie można też podzielić zdania skarżącego jakoby na okoliczność występowania po stronie oskarżonego stanu chorobowego pod postacią kleptomanii jako zaburzenia psychicznego, powinien wypowiedzieć się biegły psycholog, a zaniechanie powołania go do opiniowania miało doprowadzić do naruszenia przepisu art. 193 & 1 k.p.k.

W tym kontekście przypomnieć należy, że opinię o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego wydać mogą jedynie biegli lekarze psychiatrzy (art. 202 & 1 k.p.k.) i choć do udziału w wydaniu opinii powołuje się nadto biegłego lub biegłych innych specjalności (w tym psychologicznej), to decyzja sądu w tym zakresie zależy od złożenia wniosku przez psychiatrów (wyrok SN z 16 marca 2006 roku w sprawie IV KK 446/05). Powyższe wynika z tego, że konieczność „przybrania” do wydania opinii psychiatrycznej jeszcze innych biegłych wchodzi w zakres wiadomości specjalnych (wyrok SA w Gdańsku z 20 maja 2014 roku w sprawie II AKa 121/14). Badanie psychologiczne, jest badaniem pomocniczym, przeprowadzanym gdy potrzebują go biegli psychiatrzy dla wykonania zleconej im opinii. Skoro zaś w przedmiotowej sprawie biegli psychiatrzy konieczności przeprowadzenia tego rodzaju badania nie stwierdzili, to po stronie sądu orzekającego nie zmaterializował się obowiązek powołania biegłego psychologa. W konsekwencji nie mógł ów sąd naruszyć przepisu art. 193 & 1 k.p.k., a przeciwne stanowisko autora apelacji uznać należy za spekulacje natury specjalistycznej, w sferze w której ani strony, ani sąd nie dysponują odpowiednią wiedzą fachową. Nie jest przecież rzeczą stron dyktowanie biegłym, jakie metody i techniki badawcze mają stosować dla wykonania postawionego im zadania, rozstrzygają o tym lekarze psychiatrzy (wyrok SA w Krakowie z 17 grudnia 2009 roku w sprawie II AKa 225/09).

Nie można wprawdzie wykluczyć, że sąd wyjątkowo z urzędu stwierdzi konieczność powołania biegłego celem przeprowadzenia w stosunku do oskarżonego dodatkowych badań psychologicznych, w ramach opiniowania o jakim mowa w przepisie art. 202 & 1 k.p.k. To jednak musi wynikać z konkretnych ujawnionych w sprawie okoliczności, które pozostawały poza polem widzenia biegłych psychiatrów (wyrok SA w Gdańsku z 20 maja 2014 roku w sprawie II AKa 121/14). Tego rodzaju sytuacja w omawianej sprawie nie wystąpiła.

Podsumowując tę część rozważań przypomnieć należy, że kwestionowanie dowodu z opinii biegłych wymaga wykazania, że jest ona niepełna, niejasna, czy też zawiera wewnętrzne sprzeczności, była oparta na błędnych przesłankach, bądź nie odpowiada aktualnemu stanowi wiedzy w danej dziedzinie lub też jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania. W realiach przedmiotowej sprawy słusznie sąd rejonowy uznał, że opinia wydana przez biegłych lekarzy psychiatrów udziela wyczerpującej odpowiedzi w zakresie tezy dowodowej zakreślonej w postanowieniu o powołaniu tychże biegłych, a w szczególności stwierdza, że poczytalność P. B., tak w czasie czynu, jak i w trakcie postępowania, nie budzi wątpliwości. To wszystko powoduje, że konkluzja tegoż sądu, co do spełnienia przez kwestionowaną opinię wymogów określonych w rzeczywistości treścią przepisu art. 201 k.p.k. i przyznania jej waloru wiarygodności jest słuszna, zaś podniesione zarzuty naruszenia przepisów art. 7 k.p.k, art. 410 k.p.k i art. 193 & 1 k.p.k. nie mogły odnieść oczekiwanego skutku. Sąd rejonowy trafnie ocenił wartość dowodową tejże opinii, a autor apelacji nie doprowadził do zdyskredytowania wniosków wyprowadzonych z oceny tego dowodu. Na marginesie rozważań wypada natomiast zauważyć, że biegli ujęli w opinii tylko jeden zarzut kradzieży dokonanej w dniu 3 marca 2020 roku, a poza jej zakresem pozostawili przedstawione ww. w dniu 16 września 2020 roku zarzuty kradzieży dokonanych w dniu 5 lutego 2020 roku. Ponieważ jednak wszystkie zarzucane oskarżonemu czyny popełnione zostały przez niego w taki sam sposób, na przestrzeni niespełna miesiąca, a nadto godziły w w takie same dobra chronione prawem, to nie ulega wątpliwości, że wnioski sporządzonej opinii odnosić należy do jego aktywności sprawczej zaprezentowanej zarówno w dacie 3 marca 2020 roku, jak i w dniu 5 lutego 2020 roku.

Nie jest też trafne stanowisko skarżącego obrońcy jakoby oskarżony P. B. nie spowodował swoim przestępczym zachowaniem szkody w mieniu pokrzywdzonych, w sytuacji gdy w toku postępowania przygotowawczego została zabezpieczona skradziona odzież. Przypisana wyżej wymienionemu zaskarżonym wyrokiem aktywność polegająca na dokonaniu kradzieży sklepowych w dniu 5 lutego 2020 roku i 3 marca 2020 roku powodowała w każdym przypadku szkodę w mieniu poszczególnych właścicieli sklepów. Zatrzymanie w dniu 5 lutego 2020 roku przez funkcjonariuszy policji samochodu będącego własnością oskarżonego P. B. wraz ze skradzionymi towarami oraz podjęcie próby zatrzymania przez pracownika sklepu (...) na gorącym uczynku oskarżonego A. W., który odrzucił reklamówkę z dwoma skradzionymi kurtkami, oznacza natomiast powstanie możliwości zwrócenia utraconych przedmiotów ich właścicielom i naprawienia im w ten sposób powstałej szkody ( co w przypadku kradzieży z dnia 3 marca 2020 roku nastąpiło w dniu zaistnienia przestępstwa ).

Wniosek

wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego P. B. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego P. B. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji nie jest zasadny. Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd drugiej instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 & 2 k.p.k. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie mógłby ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza że w odniesieniu do oskarżonego P. B. nie występowały ograniczenia z art. 454 k.p.k. do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 & 2 k.p.k. oraz treść art. 167 k.p.k. regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem drugiej instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji w oparciu o przesłankę z art. 437 & 2 k.p.k. powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia. Zasadny był wniosek prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do ww. oraz zaistniała potrzeba korekty wyroku z urzędu wobec jego osoby, o czym jest mowa w innych częściach niniejszego opracowania.

3.3.

podniesiony przez prokuratora na korzyść oskarżonych E. W., P. B. i A. W.:

- zarzut obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 46 & 1 k.k. poprzez niezasadne orzeczenie w punkcie 4 i 5 zaskarżonego wyroku o solidarnym obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonych E. W. i P. B. na rzecz pokrzywdzonych: (...) S. A. kwoty 1539,89 złotych, (...) (...) sp. z o.o. kwoty 1339,85 złotych, (...) sp. z o.o. kwoty 478,78 złotych ( pkt. 4 zaskarżonego wyroku ) oraz o solidarnym obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonych E. W., P. B. i A. W. na rzecz pokrzywdzonego (...) S. A. kwoty 560 złotych ( pkt. 5 zaskarżonego wyroku), podczas gdy w toku niniejszego postępowania rzeczy będące przedmiotem zaboru zostały odzyskane i uznane za dowody rzeczowe postanowieniem z dnia 29 stycznia 2021 roku, wobec czego należało zaniechać orzekania o obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonych na rzecz pokrzywdzonych, a orzec o zwróceniu zabezpieczonych dowodów rzeczowych w postaci skradzionego i odzyskanego mienia osobom uprawnionym tj. pokrzywdzonym podmiotom: (...) S. A.,(...), (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o.,

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia na podstawie art. 46 & 1 k.k. o solidarnym obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonych E. W. i P. B. na rzecz pokrzywdzonych: (...) S. A. kwoty 1539,89 złotych, (...) (...) sp. z o.o. kwoty 1339,85 złotych, (...) sp. z o.o. kwoty 478,78 złotych ( pkt. 4 zaskarżonego wyroku ) oraz o solidarnym obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonych E. W., P. B. i A. W. na rzecz pokrzywdzonego (...) S. A. kwoty 560 złotych ( pkt. 5 zaskarżonego wyroku ), poprzez przyjęcie że zabezpieczona w toku postępowania odzież nie trafiła ponownie do sprzedaży lecz uległa utylizacji zgodnie z zeznaniami świadków - kierowników sklepów należących do jednego właściciela spółki (...) S. A., zgodnie z ich procedurami, podczas gdy przesłuchani w toku postępowania świadkowie: M. W. - kierownik sklepu (...), M. O. - kierownik sklepu (...), J. J. - zastępca kierownika sklepu (...), M. P. - kierownik sklepu H (...), D. Ś. - kierownik sklepu (...), w złożonych zeznaniach nie odnieśli się do kwestii postąpienia ze skradzionymi rzeczami i w swych zeznaniach nie stwierdzili, że doszło do ich utylizacji, a nadto nie mogło dojść do ich faktycznej utylizacji, gdyż nie zostały zwrócone pokrzywdzonym spółkom - (...) S. A., (...) (...) sp. z o.o. , (...) sp. z o.o., co doprowadziło do niezasadnego orzeczenia na podstawie art. 46 & 1 k.k. o solidarnym obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonych E. W. i P. B. na rzecz pokrzywdzonych: (...) S. A. kwoty 1539,89 złotych, (...) (...) sp. z o.o. kwoty 1339,85 złotych, (...) sp. z o.o. kwoty 478,78 złotych ( pkt. 4 zaskarżonego wyroku ) oraz o solidarnym obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonych E. W., P. B. i A. W. na rzecz pokrzywdzonego (...) S. A. kwoty 560 złotych ( pkt. 5 zaskarżonego wyroku )

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadny jest podniesiony przez skarżącego prokuratora zarzut poczynienia przez sąd pierwszej instancji błędnych ustaleń faktycznych w kwestii następczego postąpienia z odzieżą skradzioną ze sklepów: R., C., N. Y., (...) i (...), usytuowanych na terenie Galerii (...) w P., już po dokonaniu poszczególnych przestępstw, którego następstwem stała się obraza prawa materialnego tj. art. 46 & 1 k.k. na podstawie którego orzeczono zaskarżonym wyrokiem w punkcie 4 i 5 obowiązek naprawienia szkody przez oskarżonych na rzecz pokrzywdzonych w niniejszej sprawie podmiotów.

Zgodzić należy się z prokuratorem, że analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszym postępowaniu, a w szczególności zeznań przesłuchanych świadków:: M. W. - kierownika sklepu (...), M. O. - kierownika sklepu (...), J. J. - zastępcy kierownika sklepu (...), M. P. - kierownika sklepu H (...) i D. Ś. - kierownika sklepu (...), nie daje podstaw do przyjęcia, że będąca przedmiotem kradzieży odzież uległa utylizacji, zgodnie z procedurami obowiązującymi w sklepach. Wymienione osoby w toku swych relacji procesowych w ogóle nie odniosły się do kwestii postąpienia ze skradzionymi rzeczami i nie stwierdziły aby doszło do ich utylizacji.

Słusznie zatem wywiódł skarżący, że nie mogło dojść do faktycznej utylizacji rozważanych przedmiotów, które po ich zabezpieczeniu w dniu 6 lutego 2020 roku w zatrzymanym do kontroli drogowej pojeździe marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) ( notatka urzędowa karta 35 ) zostały poddane oględzinom ( protokół oględzin karta 3 - 4 ) i sfotografowane ( zdjęcia karta 9 - 13, metki karta 37 - 44 ), po czym uznane za dowody rzeczowe postanowieniem z dnia 27 stycznia 2021 roku ( karta 348 ) i przechowywane do chwili obecnej w magazynie dowodów rzeczowych. Nie zostały zatem zwrócone pokrzywdzonym spółkom - (...) S. A., (...) (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. Ponieważ nie mogło dojść do utylizacji tej odzieży przez przedstawicieli pokrzywdzonych firm odzieżowych to nieuprawnione jest przyjęcie przez sąd rejonowy, że w tym zakresie nie ma możliwości zrekompensowania pokrzywdzonym wynikłych z poszczególnych przestępstw szkód w inny sposób niż poprzez zasądzenie od oskarżonych na podstawie art. 46 & 1 k.k. określonych kwot pieniężnych.

Ma rację prokurator wywodząc, iż należało zaniechać orzekania o obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonych na rzecz pokrzywdzonych a w jego miejsce wydać rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych tj. orzec o ich zwrocie uprawnionym podmiotom - pokrzywdzonym spółkom - (...) S. A., (...) (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. i w ten sposób dokonać naprawienia szkody wyrządzonej popełnionymi przez oskarżonych przestępstwami.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie punktów 4 i 5 zaskarżonego wyroku rozstrzygających co do obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonych E. W., P. B. i A. W., a nadto rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych zabezpieczonych w toku niniejszego postępowania poprzez orzeczenie zwrotu skradzionego i odzyskanego mienia osobom uprawnionym tj. pokrzywdzonym w niniejszej sprawie podmiotom

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie jego punktów 4 i 5, rozstrzygających co do obowiązku naprawienia przez oskarżonych szkody, okazał się zasadny, z powodów wskazanych powyżej. Natomiast rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych zabezpieczonych w toku niniejszego postępowania poprzez orzeczenie zwrotu skradzionego, a następnie odzyskanego mienia uprawnionym pokrzywdzonym, sąd odwoławczy zdecydował się pozostawić sądowi rejonowemu w dalszym toku postępowania, po zwrocie akt przedmiotowej sprawy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok z urzędu w stosunku do oskarżonego P. B. i oskarżonego A. W. w ten sposób, że:

a. w opisie czynów zarzucanych oskarżonemu P. B. w punktach I, II, III aktu oskarżenia przyjął, że oskarżony popełnił je wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, w miejsce sformułowania " z E. W. ",

b. w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu P. B. w punkcie IV aktu oskarżenia przyjął, że oskarżony popełnił tenże wspólnie i w porozumieniu z A. W. i z inną osobą, w miejsce sformułowania " z E. W. ",

c. za podstawę prawną skazania w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu P. B. w punktach I, II, IV aktu oskarżenia przyjął art. 278 & 1 k.k. w zw. z art. 64 & 1 k.k., zaś zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia przyjął art. 278 & 1 k.k. w zw. z art. 12 & 2 k.k. w zw. z art. 64 & 1 k.k.

d. w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu A. W. w akcie oskarżenia przyjął, że oskarżony popełnił tenże wspólnie i w porozumieniu z P. B. i z inną osobą, w miejsce sformułowania " z E. W. ".

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Powodem zmian zaskarżonego wyroku z urzędu, opisanych powyżej w punktach a., b., d. było uchylenie zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego E. W. i przekazanie co do niego sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W zaistniałej sytuacji procesowej czyny zarzucane oskarżonemu E. W. de facto nie zostały rozpoznane i osądzone. Dlatego w opisach czynów zarzucanych współoskarżonym P. B. i A. W., działającym z ww. wspólnie i w porozumieniu, należało posłużyć się określeniem " z inną osobą ," tj. określeniem zastępującym nazwisko oskarżonego E. W..

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, że w każdym przypadku, gdy sąd ustala, że współsprawcą przestępstwa jest osoba niebędąca oskarżoną w danej sprawie, to w części dyspozytywnej wyroku powinien posługiwać się określeniem zastępującym nazwisko tego współsprawcy (zob. wyr. SN z 11.2.1991 r., V KRN 386/90, OSNKW 1991, Nr 7–9, poz. 42, z glosą aprobującą E. Skrętowicza, OSP 1992, Nr 6, s. 138; podobnie też wyr. SA w Białymstoku z 28.3.1995 r., II AKr 28/95, OSP 1996, Nr 7–8, s. 150; wyr. SA w Krakowie z 24.6.1996 r., II AKa 121/96, KZS 1996, Nr 7–8, poz. 47).

Zmiana zaskarżonego wyroku dokonana z urzędu, opisana powyżej w punkcie c wynika z tego, że stosownie do art. 455 k.p.k. sąd odwoławczy nie zmieniając ustaleń faktycznych poprawia błędną kwalifikację prawną czynu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Potrzeba skorygowania zaskarżonego wyroku z urzędu zaistniała w stosunku do oskarżonego P. B. w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia. Prawidłowa była kwalifikacja prawna tego czynu zaproponowana przez prokuratora z art. 278 & 1 k.k. w zw. z art. 12 & 2 k.k. w zw. z art. 64 & 1 k.k. Sąd rejonowy natomiast przyjmując, że wszystkie czyny - zarzucane w punktach I, II, III i IV aktu oskarżenia popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91& 1 k.k., zakwalifikował je z art. 278 & 1 k.k. w zw. z art. 64 & 1 k.k, podczas gdy na czyn zarzucany w punkcie III aktu oskarżenia składały się wykroczenia przeciwko mieniu, co powinno w tym zakresie znaleźć odzwierciedlenie poprzez powołanie w podstawie prawnej skazania art. 12 & 2 k.k. wraz z art. 278 & 1 k.k. w zw. z art. 64 & 1 k.k. Dokonana przez sąd odwoławczy zmiana kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego w punkcie III aktu oskarżenia miała charakter neutralny, albowiem nie stwarzała niekorzystnych konsekwencji prawnych dla tego oskarżonego. Prawidłowa była natomiast wskazana przez sąd rejonowy podstawa prawna wymiaru kary za wszystkie przypisane ww. oskarżonemu przestępstwa tworzące ciąg przestępstw.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych: P. B. i A. W. w ten sposób, że:

a. w opisie czynów zarzucanych oskarżonemu P. B. w punktach I, II, III aktu oskarżenia przyjął, że oskarżony popełnił je wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, w miejsce sformułowania " z E. W. ",

b. w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu P. B. w punkcie IV aktu oskarżenia przyjął, że oskarżony popełnił tenże wspólnie i w porozumieniu z A. W. i z inną osobą, w miejsce sformułowania " z E. W. ",

c. za podstawę prawną skazania w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu P. B. w punktach I, II, IV aktu oskarżenia przyjął art. 278 & 1 k.k. w zw. z art. 64 & 1 k.k., zaś zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia przyjął art. 278 & 1 k.k. w zw. z art. 12 & 2 k.k. w zw. z art. 64 & 1 k.k.,

d. w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu A. W. w akcie oskarżenia przyjął, że oskarżony popełnił tenże wspólnie i w porozumieniu z P. B. i z inną osobą, w miejsce sformułowania " z E. W. ",

e. uchylił, zgodnie z wnioskiem apelacji prokuratora, nałożony na oskarżonego P. B. w punkcie 4 i 5 zaskarżonego wyroku, zaś na oskarżonego A. W. w punkcie 5 zaskarżonego wyroku, obowiązek naprawienia szkody ( wskazanie punktu 4 obok punktu 5 w odniesieniu do oskarżonego A. W. w wyroku sądu odwoławczego, stanowi oczywistą omyłkę pisarską, gdyż obowiązek taki został nałożony na tego oskarżonego wyłącznie w punkcie 5 zaskarżonego wyroku )

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonych: P. B. i A. W. zostały przedstawione w punkcie 3.3. i w punkcie 4.1 niniejszego opracowania.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

W sprawie zachodzi konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości w zakresie wszystkich dowodów mogących mieć istotny wpływ na miarodajne, trafne wypowiedzenie się co do sprawstwa oskarżonego E. W. - patrz część 5.3.2 niniejszego opracowania

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy należy:

- przesłuchać oskarżonego E. W., o ile stawi się na rozprawę główną, i okazać mu zapisy wszystkich zabezpieczonych monitoringów z kradzieży sklepowych, celem wypowiedzenia się przez niego co do tożsamości uwidocznionych na nich mężczyzn, ze szczególnym uwzględnieniem jego osoby,

- przesłuchać P. B. i A. W. ( już w charakterze świadków, a więc pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań) i połączyć te czynności z okazaniem im, wszystkich zabezpieczonych zapisów monitoringu, celem wypowiedzenia się przez nich co do towarzyszącego im mężczyzny ( lub mężczyzn w przypadku A. W.), ze szczególnym uwzględnieniem rozpoznania E. W.,

- przesłuchać w charakterze świadka M. W. i połączyć tą czynność z okazaniem jej zapisów monitoring ze sklepu (...) z dnia 5 lutego 2020 roku i z dnia 3 marca 2020 roku ( karta 99 - 102, 108 ) w celu wskazania przez nią, którzy konkretnie mężczyźni widoczni na nagraniach i na podstawie jakich cech charakterystycznych, zostali przez nią rozpoznani jako sprawcy obu kradzieży na szkodę jej pracodawcy,

- zabezpieczyć zdjęcia wszystkich trzech oskarżonych: E. W., P. B. i A. W. jako osadzonych, za pośrednictwem wyszukiwarki NOE- SAD oraz za pośrednictwem Policji,

- w razie konieczności, jeśli powyżej wskazane dowody okażą się nie wystarczające dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności zarzucanych oskarżonemu E. W. czynów, dopuścić dowód z opinii antropologicznej celem celem przeprowadzenia badań identyfikacyjnych, pozwalających na wyjaśnienie czy któryś z mężczyzn na zarejestrowanych nagraniach kradzieży sklepowych przejawia podobieństwo i w jakim stopniu do wizerunku oskarżonego E. W., utrwalonego na zabezpieczonym w dalszym toku postępowania zdjęciu lub zdjęciach,

- wydania, niezwłocznie po zwrocie akt sprawy przez sąd odwoławczy, rozstrzygnięcia o zwrocie zatrzymanych rzeczy uprawnionym pokrzywdzonym, jako zbędnych dla postępowania karnego - w trybie art. 230 & 2 k.p.k., tj. (...) S. A. dowodów rzeczowych Nr 10, Nr 12, Nr 13 - szczegółowo opisanych w postanowieniu z karty 348, (...) (...) sp. z o.o. dowodu rzeczowego Nr 11 - szczegółowo opisanego w postanowieniu z karty 348, (...) sp. z o.o. dowodu rzeczowego Nr 14 - szczegółowo opisanego w postanowieniu z karty 348.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej:

- oskarżonemu E. W. z urzędu w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji w kwocie 619, 92 złotych ( z uwagi na uchylenie zaskarżonego wyroku wobec tego oskarżonego w całości należało ponowić to rozstrzygnięcie w wyroku sądu odwoławczego) oraz w postępowaniu odwoławczym w kwocie 1239,84 złotych,

- oskarżonemu P. B. z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 1239,84 złotych,

sąd odwoławczy zasądził na rzecz adwokata A. K., a ustalił je na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., § 11 ust. 2 pkt. 3 i 4, § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) w związku z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, przy uwzględnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r., sygn. akt SK 78/21.

V.

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonych P. B. i A. W. od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa. Wydając niniejsze rozstrzygnięcie miał na względzie, zgodnie z przesłankami określonymi w art. 624 § 1 k.p.k., sytuację osobistą i majątkową ww. oskarżonych oraz przebywanie A. W. w warunkach izolacyjnych z powodu odbywania kary pozbawienia wolności w innej sprawie, a nadto orzeczenie wobec ww. w przedmiotowej sprawie kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego E. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenie sprawstwa i winy oskarżonego E. W.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenie co do winy i uznanie, że doszło do powstania szkody w mieniu pokrzywdzonych

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie obowiązku naprawienia szkody od oskarżonych E. W., P. B. i A. W.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana