Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2014 r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania R. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 19 marca 2013 r. Nr (...)

w sprawie R. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

I.  zmienia zaskarżoną decyzje i przyznaje R. O. prawo do emerytury od dnia 01 lutego 2013 r.,

II.  zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. na rzecz R. O. kwotę 60 (sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 434/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19.03.2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawcy R. R. prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227) w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43) albowiem wnioskodawca nie wykazał co najmniej 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach na dzień 1.01.1999 r. Do tej kategorii zatrudnienia pozwany ZUS nie zaliczył okresów zatrudnienia: od 4.05.1979 r. do 31.08.1991 r. w (...) w W., okresu od 1.09.1991 r. do 31.12.1994 r. w (...) Sp. z o.o. w W., okresu od 2.01.1995 r. do 22.06.1999 r. w (...) Sp. z o.o. w W., gdyż świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych wystawionych przez te podmioty nie podają prawidłowego charakteru pracy zgodnie z rozporządzeniem i przepisami resortowymi.

Od decyzji tej odwołanie złożył R. O. i załączył oświadczenie i zeznania świadków, którzy pracowali z nim w wymienionych na wstępie spółkach.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie powołując się na argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Ubezpieczony R. O. ur. (...) złożył w dniu 7.02.2013 r. wniosek do pozwanego Oddziału ZUS o przyznanie mu prawa do emerytury. Na podstawie przedłożonych świadectw pracy pozwany Oddział ZUS przyjął, iż na dzień 1.01.1999 r. wnioskodawca legitymuje się okresem ubezpieczeniowym w wymiarze 28 lat 1 miesiąca i 5 dni. Wśród dokumentów, które złożył wnioskodawca były trzy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione przez: (...) w W. stwierdzające, że R. O. w okresie od 4.05.1979 r. do 31.08.1991 r. wykonywał pracę operatora – maszynisty ciężkich maszyn budowlanych i przytoczył przepisy resortowe (k. 5 a.e.), wystawione przez (...) w W. stwierdzające, że w okresie od 1.09.1991 r. do 31.12.1994 r., wykonywał pracę operatora ciężkich maszyn budowlanych wg. wykazu A dział V poz. 3 pkt. 1 cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. i powołano jednocześnie przepisy resortowe (k. 7 a.e.), wystawione przez (...) Sp. z o.o. w W. stwierdzające wykonywanie przez ubezpieczonego w okresie od 2.01.1995 r. do 22.06.1999 r. pracy na stanowisku operatora sprzętu do prac ziemnych wymienionym w wykazie poz. 3 rozporządzenia z dnia 7.02.1983 r.

Pozwany organ rentowy uznał, że świadectwa te nie zawierają pełnej treści zawartej w przytoczonych przepisach i dlatego nie mogą stanowić wystarczającego dowodu wykonywania przez ubezpieczonego zatrudnienia w warunkach szczególnych i tym samym do przyznania prawa do emerytury w wieku obniżonym (k. 23 a.e.).

W toku postępowania rozpoznawczego Sąd przeprowadził dowód z zeznań ubezpieczonego: R. O. (k. 17v, 34v a.a.), zeznań świadków: A. G., M. K. (k. 18 a.s.), oraz H. Ł. (k. 34v a.s.). Ponadto Sąd przeprowadził dowód z akt osobowych prowadzonych przez (...) w W. oraz (...) sp. z o. o. w W., natomiast nie udało się ustalić miejsca przechowywania akt osobowych dot. zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. w W..

Na podstawie tych dowodów Sąd ustalił, iż ubezpieczony podjął zatrudnienie w Przedsiębiorstwie (...) w W. na stanowisku operatora sprzętu ciężkiego. Wykonywał on swoją pracę na budowach będąc operatorem spycharki gąsienicowej i ładowarki jednonaczyniowej. Pracował m.in. przy budowie Elektrociepłowni, przy budowie metra. Głównie zajmował się robieniem wykopów. W tym samym okresie zatrudnieni byli świadkowie A. G. i M. K.. Pierwszy z tych świadków był zatrudniony jako kierowca i miał częsty kontakt z ubezpieczonym, albowiem dowoził materiały budowlane na teren budów i świadek ten widywał ubezpieczonego głównie przy obsłudze ładowarki. Drugi z tych świadków M. K. również był zatrudniony w (...) S. jako zbrojarz. Świadek ten widywał wnioskodawcę pracującego jako operator spycharki gąsienicowej. W trakcie zatrudnienia nastąpiła reorganizacja przedsiębiorstwa (...) i ubezpieczony wraz z innymi pracownikami został przejęty od 1.08.1991 r. przez Zakład (...) – (...) Sp. z o.o. w W.. Po przejęciu stał się pracownikiem wymienionego zakładu, jednakże charakter pracy ubezpieczonego nie zmienił się. W dalszym ciągu wykonywał zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu pracy jako operator spycharki. Nadmienić należy, iż w 1984 r. uzyskał uprawnienia do wykonywania pracy jako operator ładowarki jednonaczyniowej. Na jednym i drugim sprzęcie budowlanym pracował wymiennie w zależności od potrzeb. Oprócz wymienionych wyżej świadków w obydwu tych przedsiębiorstwach pracował także H. Ł., który był operatorem koparki. Pracowali oni wspólnie na budowie Elektrociepłowni w W.. W Spółce (...) ubezpieczony pracował do 31.12.1994 r. Po ustaniu zatrudnienia w wymienionej spółce (...) podjął od dnia 2.01.1995 r. zatrudnienie w (...) sp. z o.o. w W.. W spółce tej zatrudniony został na stanowisku operatora koparko – ładowarki. Charakter pracy był podobny jak w dwóch poprzednich zakładach tj. wykonywał swoją pracę na budowach. Był tam zatrudniony do 22.06.1999 r. Wszyscy z wymienionych pracodawców jak już wyżej wskazano wystawili ubezpieczonemu świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Zdaniem Sądu dokumenty te są w pełni wiarygodnymi dowodami wykonywania pracy na stanowisku operatora – maszynisty ciężkich maszyn budowlanych. Zawierają one powołanie się na przepisy resortowe a także na przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. W ocenie Sądu Okręgowego zastrzeżenia ZUS-u co do prawidłowości wypełnienia przez pracodawcę tych dokumentów są nieuzasadnione. Należy podkreślić, iż istotą jest charakter wykonywanej pracy a nie nazwa stanowiska pracy, bądź też zapis, który nie jest dokładnym przeniesieniem treści przepisu. Przepisy resortowe nie mają mocy obowiązującej od 1.01.1999 r. a wiążący jest zapis zawarty w wykazie A stanowiący załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. Jak wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy przepisy resortowe mają jedynie charakter pomocniczy i porządkujący przy ocenie charakteru pracy wykonywanej przez pracownika, który ubiega się o zaliczenie danego okresu zatrudnienia jako pracy w warunkach szczególnych. W przypadku ubezpieczonego dział V wykazu A zawiera w pkt. 3 zapis, iż do kategorii pracy w warunkach szczególnych w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych zalicza się prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych. Zdaniem Sądu z trzech świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych, które złożył ubezpieczony do akt emerytalnych jednoznacznie wynika, że był on operatorem ciężkich maszyn budowlanych, albowiem nie budzi wątpliwości, że koparko – ładowarki bądź spychacze należą do tej kategorii. Dane zawarte w tych świadectwach pracy były zdaniem Sądu wystarczające do zaliczenia wszystkich tych okresów jako pracy w warunkach szczególnych. Dowody z tych dokumentów korespondują z zeznaniami ubezpieczonego, zeznaniami świadków a także z aktami osobowymi z dwóch zakładów pracy.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy uznał, iż ubezpieczony udowodnił okres zatrudnienia w warunkach szczególnych wynoszący ok. 18 lat na dzień 1.01.1999 r. i nie budzi wątpliwości, iż w dacie złożenia wniosku o emeryturę R. O. miał ukończone 60 lat a jego ogólny staż ubezpieczeniowy wynosił 28 lat. Dlatego też Sąd przyjął, iż R. O. nabył prawo do emerytury w wieku obniżonym od dnia 1.02.2013 r., gdyż w tej dacie spełniał przesłanki określone w § 2 ust. 1, § 3 i w § 4 ust. 1 pkt. 1 i 3 cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w związku z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o FUS.

Mając powyższe na względzie Sąd z mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc orzekł jak w sentencji i jednocześnie z mocy art.. 78 § 1 kpc zasądził od pozwanego (...) Oddział w S. na rzecz R. O. kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.