Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 stycznia 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Elżbieta Zalewska-Statuch

Protokolant : Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2023 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa B. M.
przeciwko Towarzystwu (...) SA
z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 28 października 2022 roku, sygnatura akt I C 302/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda B. M. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) SA z siedzibą
w W. 900 (dziewięćset) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 26 stycznia 2023 roku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 577/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie z powództwa
z powództwa B. M. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powoda 1717,29 zł
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 29 stycznia 2021 roku do dnia zapłaty (pkt 1), oddalił powództwo w pozostałej części (pkt 2), zasądził od powoda na rzecz pozwanego 2245,61 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienie się niniejszego wyroku do dnia zapłaty tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (pkt 3), nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Łasku od pozwanego 436,50 zł
i powoda 2131,13 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku (pkt 4 a i b).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

5 grudnia 2020 roku z winy innego kierującego uległ uszkodzeniu samochód B.
nr rej. (...). Właściciel przedmiotowego samochodu B. M. zakupił
go w 2019 roku jako używany w dobrym stanie bez śladów uszkodzeń.

Przedmiotowy samochód uczestniczył w innej kolizji przed 5 grudnia 2020 roku. Wtedy miał uszkodzone prawą przednią lampę i prawy przedni błotnik. Właściciel dokonał naprawy po tej kolizji.

W kolizji z 5 grudnia 2020 roku uszkodzone zostały lewy błotnik, lewa lampa, zderzak, maska koło lewe przednie. Właściciel nie dokonał naprawy po tej kolizji i sprzedał przedmiotowy samochód na początku 2021 roku za 2000 zł.

Sprawca wypadku był ubezpieczony w zakresie OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Przedmiotowy samochód w chwili szkody miał około 13 lat i przebieg około
309000 km. W sprawie brak jest dowodów na to, że przekładnia kierownicza
w przedmiotowym samochodzie kwalifikowała się do wymiany. Przy przyjęciu średniej stawki za roboczogodzinę, która występowała w warsztatach rzemieślniczych w 2020 roku
w okolicy zamieszkania poszkodowanego, wynoszącej 100 zł, koszty naprawy przedmiotowego samochodu wynoszą: 21753,83 zł brutto przy naprawie z użyciem wyłącznie części oryginalnych z oznaczeniem producenta pojazdu, 18925,89 zł brutto przy naprawie
z użyciem części oryginalnych z oznaczeniem producenta pojazdu, z rabatem na części 12 % |i rabatem na materiały lakiernicze 40 %, 17632,27 zł brutto przy naprawie z użyciem części oryginalnych z oznaczeniem producenta pojazdu i reflektora lewego Q, czyli bez logo producenta pojazdów, 15714,15 zł brutto przy naprawie z użyciem części oryginalnych
z oznaczeniem producenta pojazdu i reflektora lewego Q, czyli bez logo producenta pojazdów, z rabatem na części 12 % i rabatem na materiały lakiernicze 40 %.

Wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym wynosiła 34600 zł, a w stanie uszkodzonym 25600 zł.

19 stycznia 2021 roku pozwany przyznał poszkodowanemu odszkodowanie
15914,98 zł.

Stan faktyczny ustalono na podstawach wskazanych w nawiasach.

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 k.p.c. pominął wniosek pełnomocnika powoda
o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego, ponieważ opinia biegłego K. B. jest wystarczająca do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Dla sądu sprawca wypadku na podstawie art. 436 § .2 k.c. był zobowiązany do naprawienia szkody, którą poniósł poszkodowany, zaś pozwany jest zobowiązany do odszkodowania wobec powoda na podstawie art. 34 punkt 1 ustawy ubezpieczeniach obowiązkowych (…).

Sąd uznał, że przedmiotowy samochód powinien być naprawiony z użyciem części oryginalnych z oznaczeniem O i Q bez rabatów na części i materiały lakiernicze, czyli za 17632,27 zł brutto zważywszy na jego znacznie wyeksploatowanie, ponieważ w dacie zdarzenia samochód miał 13 lat i przebieg około 309000 km a poszkodowany nie miał obowiązku korzystania z usług warsztatów naprawczych współpracujących z powodem, które to warsztaty oferowały rabaty na części zamienne i materiały lakiernicze.

W ocenie sądu ponieważ poszkodowany otrzymał już 15914,98 zł, to do zapłaty pozostało 17632,27 zł - 15914,98 zł = 1717,29 zł i dlatego orzeczono jak w punkcie 1 wyroku, zaś w pozostałym zakresie powództwo oddalono jako niezasadne.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) w zw. z art.481 § 1 i 2 k.c. Odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem, ponieważ termin oznaczony w pozwie nastąpił po wydaniu decyzji w postępowaniu likwidacyjnym.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., mając na uwadze,
że powód wygrał sprawę w 17 %, a pozwany w 83 %.

O wydatkach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 uokssc, obciążając strony wynagrodzeniem biegłego, które zostało pokryte tymczasowo z sum budżetowych, stosownie do wyniku sprawy.

Apelację od wyroku wniósł powód, który zaskarżył go w części co do punktu 2 wyroku oddalającego powództwo w zakresie 8382,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie od 29.01.2021 roku do dnia zapłaty i w konsekwencji rozstrzygnięcie
w zakresie kosztów procesu - punkt 3 i 4.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

a/ naruszenie norm prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 233 § 1 KPC poprzez dokonanie błędnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logiki, a także dowolnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie, przejawiające się w:

- błędnym ustaleniu, że brak jest dowodów na to, że przekładnia kierownicza
w przedmiotowym samochodzie kwalifikowała się do wymiany, w sytuacji, gdy powód
w toku wyjaśnień wskazywał na uszkodzenie przekładni kierowniczej i objawy
z tym związane, a zasadność jej wymiany, zgodnie z technologią naprawy producenta
pojazdu uzasadniają uszkodzenia elementów w postaci felgi przedniej oraz drążka
kierowniczego, co potwierdzone zostało złożoną w poczet akt sprawy dokumentacją
- wytycznymi producenta pojazdu;

- pominięciu faktu, że pozwany, wykonując oględziny pojazdu nie stwierdził,
by pojeździe były zamontowane części inne niż O - brak jest bowiem jakiejkolwiek
wzmianki na ten temat w kosztorysie, ocenie technicznej lub uzasadnieniu decyzji
o przyznaniu odszkodowania, a co za tym idzie pozwany nie udowodnił, aby w spornym pojeździe były zamontowane części innej jakości niż O;

- błędnym przyjęciu, że uzasadniony koszt naprawy powinien uwzględniać użycie
części innych niż oryginalne z logo producenta, w sytuacji, gdy pozwany nie udowodnił aby w spornym pojeździe były zamontowane części innej jakości niż O, a opinia biegłego była niepełna m.in. w zakresie wartości restytucyjnej części jakości Q";

- błędnym przyjęciu, że ustalenie przez biegłego sądowego koszt naprawy pojazdu
na kwotę 17632,27 zł brutto odzwierciedla szkodę powstałą na skutek zdarzenia
z 5.12.2020 roku, podczas gdy pomija on pełną technologię producenta pojazdu
oraz uwzględnia części zamienne jakości, która nie przywróci pojazdu do stanu sprzed
szkody;

b/ naruszenie norm prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 235 ² § 1 KPC w zw. z art. 286 KPC poprzez jego zastosowanie
i w konsekwencji pominięcie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej, w sytuacji, gdy opinia wydana przez biegłego jest nierzetelna, niepełna i wewnętrznie sprzeczna;

c/ naruszenie norm prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 100 KPC w zw. z art. 98 KPC w zakresie rozdziału kosztów procesu,
w sytuacji, gdy sąd dokonując prawidłowej oceny w zakresie podniesionych zarzutów procesowych i materialnych zobowiązany był zasądzić od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu w całości;

d/ naruszenie prawa materialnego, tj. art. 361 § 2 KC w związku z art. 363 § 1 KC
w zw. z art. 822 § 1 KC - poprzez ich błędne zastosowanie, a w konsekwencji niezasądzanie na rzecz powoda kwoty niezbędnej do naprawienia szkody powstałej na skutek zdarzenia
z 5.12.2020 roku w całości.

Skarżący wniósł o uwzględnienie wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, w której to biegły odniesie się do zarzutów sformułowanych przez powoda w piśmie z 10.08.2022 roku.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, tj. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda łącznej kwoty 10100 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 29.01.2021 roku do dnia zapłaty; o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania przed sądem I instancji stosownie do wyniku sporu oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wedle norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji powoda w całości, jako bezzasadnej i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne oraz aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego orzeczenia, nie zachodzi więc potrzeba ich szczegółowego powtarzania.

Za niezasadny uznać należy, zawarty w apelacji, zarzut przekroczenia przez sąd pierwszej instancji granicy swobodnej oceny dowodów, bowiem skuteczna obrona stanowiska skarżącego w tym zakresie wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 151/98 - OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98 - OSNAPiUS 2000/6/252;
z 5 stycznia 1999 r. II UKN 76/99 - OSNAPiUS 2000/19/732).

Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku,
gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo
- skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 LEX nr 56906).

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w sposób należyty wyjaśnił sprawę,
a przeprowadzona ocena dowodów jest prawidłowa i odpowiada powyższym kryteriom.

Apelacja strony powodowej nie wykazuje uchybień w rozumowaniu sądu, które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny.

Naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny
z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna - czego, zdaniem Sądu Okręgowego, skarżący we wniesionej apelacji nie uczynił.

Zauważyć natomiast należy, iż sposób sformułowania zarzutów apelacji wskazuje,
iż w swej istocie dotyczą one sfery prawa materialnego art. 361 § 2 k.c., z art. 363 § 1 k.c.
w zw. z art. 822 § 1 k.c., gdyż powód kwestionuje wysokość przyznanego odszkodowania, które jest według niego zaniżone. Badanie zaś prawidłowości zastosowanych norm prawa materialnego nie jest dokonywane w trybie art. 233 k.p.c.

Przypomnieć także należy, iż Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia
20 czerwca 2012 r., III CZP 85/11 (OSNC 2013, nr 3, poz. 37) wyjaśnił, że nie budzi wątpliwości, że oryginalność części wykorzystywanych do naprawy pojazdu stanowi istotny czynnik decydujący o tym, czy naprawa jest wystarczająca dla przywrócenia jego do stanu poprzedniego. Ich dobór może przy tym prowadzić do pogorszenia położenia poszkodowanego. Pogorszenie takie miałoby miejsce zarówno wtedy, gdyby użyta część była częścią gorszą (pod istotnymi względami) od tej, która uległa uszkodzeniu, jak i wtedy, gdyby równowartość „restytucyjna” części zastępczej byłaby niepewna. Nie oznacza to jednak,
że w razie uszkodzenia części pochodzącej bezpośrednio od producenta pojazdu, do naprawy albo obliczania kosztów naprawy mogą być wykorzystane tylko ceny takich części („części oryginalnych bezpośrednio pochodzących od producenta pojazdu”). W ten sam sposób należy – co do zasady – ocenić wykorzystanie przy ustalaniu odszkodowania także innych części nowych, które są tej samej jakości, co części pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu, oznaczone jego znakiem towarowym albo logo (rozprowadzone w opakowaniach
w ten sposób oznaczonych) i dystrybuowane w ramach jego sieci dystrybucji. Takimi częściami są występujące w obrocie części wyprodukowane przez tego samego producenta części, który dostarcza producentowi pojazdu części do montażu pojazdów lub części zamienne. Są to części produkowane zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi, ustalonymi przez producenta pojazdu, a więc części dokładnie tej samej jakości co części pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu. Stąd ich użycie należy
co do zasady uznać za równoważne użyciu części oryginalnych, skoro różnią się one od nich tylko oznakowaniem. Należy w związku z tym zaaprobować pogląd, że ciężar udowodnienia, iż w konkretnym przypadku ta reguła, dotycząca zasadności wykorzystania przy ustalaniu wysokości odszkodowania cen części równoważnych oryginalnym nie będzie miarodajna, obciąża stronę powodową (art. 6 k.c.). Odstępstwo od tej reguły odnosi się w szczególności do pojazdów będących jeszcze na gwarancji producenta, który wymaga od autoryzowanych warsztatów, by w ramach napraw gwarancyjnych korzystały wyłącznie z części zamiennych dostarczanych przez producenta pojazdów na potrzeby tych napraw.

Może ono być związane także z wykazaniem, że zachodzi szczególny interes poszkodowanego uzasadniający dokonanie naprawy z wykorzystaniem części oryginalnych, np. gdy pojazd był dotychczas serwisowany i naprawiany wyłącznie przy użyciu takich części - pochodzących bezpośrednio od producenta pojazdu, a kontynuacja takiej „historii” pojazdu może wpłynąć na jego wartość handlową, lub też gdy poszkodowany potwierdzi swój uzasadniony interes w dokonaniu naprawy z wykorzystaniem części oryginalnych przez to,
że jej faktycznie dokona (tak Sąd Najwyższy w wyżej cytowanym uzasadnieniu postanowienia z dnia 20 czerwca 2012, III CZP 85/11).

Zatem zarzut apelującego o braku podstaw do postawienia znaku równości pomiędzy kategoriami jakości O i Q nie jest uprawniony w świetle orzecznictwa sądów.

Według przedstawionych rozważań, zasada użycia do naprawy części oryginalnych
w sytuacji, gdy uszkodzeniu uległy oryginalne części pojazdu, nie ma bezwzględnego charakteru i w okolicznościach konkretnej sprawy pozwany ubezpieczyciel może wykazywać,
że przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego gwarantują również inne dostępne w obrocie części, w szczególności pochodzące od tego samego producenta, który dostarcza je na pierwszy montaż pojazdu.

W niniejszej sprawie samochód poszkodowanego uczestniczył wcześniej w kolizji
i był naprawiany, a zatem wyłączona została możliwość przyjęcia, iż w dacie zdarzenia był w stanie takim w jakim wyszedł od producenta przy zastosowaniu domniemania z art. 231 k.p.c.

Prawdziwości takiego założenia przeczy również opinia biegłego, który stwierdził,
że z akt sprawy nie da się jednoznacznie wypowiedzieć odnośnie stanu pojazdu w chwili powstania szkody, a także czy części zakwalifikowane do wymiany po szkodzie oprócz części oryginalnych producenta pojazdu zastosowano inne części i czy w trakcie eksploatacji pojazdu były wymieniane (opinia, k. 107).

W odniesieniu do kosztów wymiany przykładni kierowniczej wskazać należy,
iż w sprawie nie wykazano, że doszło do uszkodzenia tego elementu w związku
z przedmiotową kolizją. Biegły w treści opinii (k. 96 akt) podniósł, że uszkodzenie tego elementu nie zostało wykazane. W aktach sprawy znajduje się jedynie zdjęcie drążka kierowniczego ze śladami częściowego usunięcia nalotu z błota, a jeśli zauważy się, że powód nabył wierzytelność dochodzoną w tym postępowaniu w wyniku cesji dokonanej przez poszkodowanego to zeznania poszkodowanego o potrzebuje wymiany tego elementu nie mogą stanowić podstawy czynienia ustaleń faktycznych, gdyż nie są wiarygodne. Nie można czynić podstawą takich ustaleń twierdzeń o faktach przedstawionych przez pośrednio zainteresowanego wynikiem postępowania (poszkodowany jako świadek zeznawał o zakresie szkody jakiej doznał a więc o wysokości roszczenia odszkodowawczego, którego prawo dochodzenia przed sądem przeniósł na powoda),, jeśli druga strona takim okolicznościom zaprzecza. Istnienie potrzeby naprawy przekładni kierowniczej winna w takiej sytuacji zostać wsparta obiektywnymi dowodami a takich powód nie zaproponował.

W odniesieniu do zarzutu związanego z powinnością uwzględnienia w wysokości szkody pełnej technologii producenta pojazdu wskazać należy, iż biegły na karcie 97 -98 akt szczegółowo wypowiedział się o potrzebie zastosowania w tej sprawie ogólnej informacji dotyczącej wymiany przekładni kierowniczej kolumny kierowniczej na skutek uszkodzeń w wyniku wypadku. Biegły wyjaśnił, że kryterium do wymiany tego elementu stanowi uszkodzenie, trwałe odkształcenie lub pęknięcie: drążków kierowniczych lub obręczy kół, jeżeli wynik kontroli geometrii kół jest negatywny W aktach sprawy brak jest dodatkowych informacji dotyczących możliwości poczynienia dodatkowych ustaleń pozwalających ustalić prawdopodobieństwo powstania tego rodzaju szkody. W przypadku drążka kierowniczego każdej jego mechaniczne uszkodzenie należy traktować jak trwałe odkształcenie, gdyż elementy te nie podlegając naprawie. Należało też mieć na uwadze, że nawet lekkie odkształcenie drążka kierowniczego kwalifikuje go do wymiany, ale nie powoduje to uszkodzenia przekładni kierowniczej i konieczności jej wymiany. Niejednokrotnie drążek kierowniczy kwalifikuje się do wymiany ze względów bezpieczeństwa nawet gdy uszkodzenie nie jest widoczne. Każdy wypadek należy jednak w opinii biegłego traktować indywidualnie, przeprowadzając dokładną analizę uszkodzenia i przeprowadzając stosowne dodatkowe badanie, gdyż określając zakres naprawy nie można się kierować ogólnymi informacjami, zwłaszcza gdy z treści tej rekomendacji wynika zalecenie wymiany przekładni kierowniczej w sytuacji w której stan innych powiązanych z nią elementów, których kontrola jest łatwiejsza wskazuje na widoczne lub w inny sposób wykrywalne uszkodzenie przekładni kierowniczej: rysy widoczne, uszkodzeny sterownik lub połączenie wtykowe; niedopuszczalny wzrost momentu obrotowego, zacieranie przekładni kierowniczej podczas obracania kierownicą pomiędzy skrajnymi położeniami bez wspomagania kierownicy; przekroczenie dopuszczalnych wartości tolerancji podczas pomiaru geometrii kół; szkody na skutek pożaru. Biegły wyjaśnił również, że także profilaktyczna wymiana przekładni kierowniczej po kolizji powinna być poprzedzona szczegółowymi oględzinami i badaniami oraz analizą uzyskanych danych. W ocenie opiniującego akta sprawy nie zawierały wystarczającego materiału na podstawie którego można byłoby uznać potrzebę wymiany tego elementu i wskazując na konieczność uzupełnienia materiału dowodowego.

Zatem w sytuacji w której biegły argumentował zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wiedzy powszechnej, podstaw teoretycznych opinii wskazujących na wiedzę biegłego, a wnioski opinii były jednoznaczne to nie zachodziła konieczność uzupełnieni materiału dowodowego. Opinia biegłego powinna być przekonująca przede wszystkim dla sądu a nie dla stron, gdyż z uwagi na zajmowane przez nie stanowiska procesowe trudno jest uzyskać taki stan, który zadawalałby wszystkich.

Z uwagi na treść jednoznacznych wniosków merytorycznych wynikających z opinii biegłego brak było podstaw do podzielenia zarzutu apelacji. Pozwany nie powinien być zobowiązywany do naprawienie przewidywanych kosztów naprawy co do szkody, której istnienie zakłada się wyłącznie hipotetycznie jako możliwy skutek kolizji.

Podobnie brak było podstaw do uzupełniania materiału dowodowego poprzez zobowiązanie biegłego do wypowiedzenia się jaka jest wartość restytucyjna części jakości Q, ponieważ z racji rozpoznawania spraw tego rodzaju z urzędu wiadomo sądowi drugiej instancji, iż oznaczenie (...) wskazuje na części zamienne nowe, bezpośrednio pochodzące od producenta pojazdu, produkowane zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi ustalanymi przez producenta pojazdu. Części te są wyprodukowane przez tego samego producenta części, który dostarcza je producentowi pojazdu do montażu.

Zatem przy ustalaniu wartości odszkodowania w orzecznictwie sądów jako zasadę przyjmuje się powinność uwzględnienia wartość części O, wyłącznie w przypadku pojazdów będących na gwarancji producenta. Niniejsze wynika również z faktu, iż producent pojazdu uzależnia zachowanie gwarancji od wykorzystania w naprawie wyłącznie części oryginalnych. Ponadto części o symbolu O powinny być stosowane także, gdy uzasadnia to szczególny interes uprawnionego – między innymi w sytuacji, gdy uszkodzony pojazd był serwisowany w oparciu o takie części. Natomiast w sytuacji, gdy nie zachodzą konieczne warunki do wymiany w miejsce uszkodzonych części – części O, istnieje możliwość zastosowania części równoważnych częściom oryginalnym (części Q).

Zważywszy na wiek samochodu, znaczny przebieg i fakt wcześniejszych kolizji prawidłowo sąd pierwszej instancji w oparciu o opinię biegłego ustalił wartość szkody przy użyciu także części Q, które również posiadają zaświadczenie producenta o tym, że są one produkowane zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi, ustalonymi przez producenta danego pojazdu.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi więc niebezpieczeństwo, że użycie do naprawy obok części O także części Q nie przywróci w pełni stanu pojazdu sprzed zdarzenia wywołującego szkodę , a tym samym to szkoda nie zostanie w całości naprawiona.

Powyższe powodowało, że na etapie postępowania odwoławczego uzupełnianie materiału dowodowego poprzez dodatkową opinię biegłego należało uznać za zbędne
i zmierzające jedynie do przedłużenia postępowania w oparciu o przepis art. 235 ² § 1 pkt 3 i 5 k.p.c. Powód żądał uzupełnienia materiału w zakresie wspierającym argumentację apelacji a ta z przyczyn omówionych przez sąd drugiej instancji nie została uznana za zasługującą na ochronę.

Mając na uwadze poczynione rozważania Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację powoda jako bezzasadną, o czym orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego, należnych od powoda na rzecz strony pozwanej Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 - 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który powód przegrał w instancji odwoławczej w całości.

Wysokość kosztów profesjonalnego zastępstwa prawnego po stronie pozwanej
w wysokości 900 zł Sąd Odwoławczy ustalił w oparciu o § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).