Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 04 października 2022r około godziny 16.30 M. W. udał się do pobliskiego lasu z psem na spacer. Pokrzywdzony trzymał psa na smyczy. Około godziny 17.15 kierując się w stronę domu natknął się na dwa puszczono wolno psy należące do jego siostry G. W.. M. W. wziął swojego psa na ręce. Wtedy jeden z psów doskoczył i chciał ugryźć psa na rękach, a drugi ugryzł M. W. w lewą nogę. Pokrzywdzony przewrócił się i został jeszcze ugryziony w lewą rękę co najmniej dwa razy. Podczas zdarzenia obwiniona stała około 2 metrów od pokrzywdzonego. Po całej sytuacji M. W. udał się do domu, a następnie na izbę przyjęć do szpitala, a jego żona pojechała z psem do weterynarza. Pokrzywdzony odbył poradę ambulatoryjną.

(dowód: Zeznania M. W. k. 56, 8, notatka urzędowa k. 9, paragon za usługę weterynaryjną, historia wizyt weterynaryjnych k. 11-19, zaświadczenie o poradzie lekarskiej i zastosowanym leczeniu k. 20-21, częściowo wyjaśnienia G. W. k.55, 24)

G. W. ma (...)lat, nie była karana, nie leczyła się (...).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie zeznań pokrzywdzonego i załączonych dokumentów. Jego depozycję są spójne i konsekwentne. Nadto dokumentacja medyczna potwierdziła, że został pogryziony przez psy. Natomiast dokumentacja weterynaryjna potwierdza, że pogryziony został również pies pokrzywdzonego. Nie można też tracić z pola widzenia faktu, że sama obwiniona potwierdziła, że nie trzymała psów na smyczy. Twierdziła również, że nie widziała by jej psy pogryzły pokrzywdzonego. Wyjaśnienia w tej części nie zasługują na uwzględnienie gdyż przeczy temu dokumentacja medyczna.

Mając na względzie dokonaną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne Sąd uznał obwinioną G. W. za winną tego, że w dniu 04 października 2022 roku około godziny 17.15 w lesie w miejscowości O., gm. B., woj. (...) puściła swoje dwa psy luzem bez smyczy i kagańca, nie zachowując przy tym zwykłych i nakazanych środków ostrożności, w wyniku czego psy pogryzły w okolice lewego przedramienia oraz lewej łydki i przewróciły na ziemię M. W., a także jeden z psów zaatakował i pogryzł psa M. W. czym wypełniła dyspozycje z art. 166 kw w zb. z art 77 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw.

Treść przepisu art. 166 kw. stanowi, że czynność sprawcza polega na puszczeniu luzem psa w lesie, poza czynnościami związanymi z polowaniem. Puszczanie psa luzem oznacza wypuszczenia psa (wprowadzenie) do lasu bez smyczy lub jego wprowadzenie do lasu na smyczy i następnie zwolnienie z niej, tak by umożliwić mu swobodne poruszanie się po lesie. Przepis ten sankcjonuje zakaz puszczania psów luzem w lesie. Obwiniona puściła dwa psy luzem w lesie czemu nie przeczyła, zatem niewątpliwie wypełniła znamiona art. 166 k.w.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 77 k.w. głównym przedmiotem ochrony jest bezpieczeństwo ludzi i mienia (W. Radecki, w: M. Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń, 2016, s. 604; M. Mozgawa, w: M. Mozgawa, Kodeks wykroczeń, 2009, s. 275; J. Piórkowska-Flieger, w: T. Bojarski, Kodeks wykroczeń, 2007, s. 197). Wydaje się, że za uboczny przedmiot ochrony można uznać bezpieczeństwo innych zwierząt, które mogą być zagrożone przez zachowanie nieostrożnie utrzymywanego zwierzęcia (M. Mozgawa, w: M. Mozgawa, Kodeks wykroczeń, 2009, s. 275). Oczywiście inne zwierzęta, które mają właściciela, mieszczą się w kategorii mienia, jednak zagrożenie może dotyczyć też zwierząt żyjących wolno, zatem trudno uznać, że mamy tu do czynienia z ochroną mienia. Analizowany typ wykroczenia jest czynem z narażenia na niebezpieczeństwo abstrakcyjne. W wyniku niezachowania ostrożności w utrzymywaniu zwierzęcia nie musi nastąpić żadna szkoda ani nawet rzeczywiste niebezpieczeństwo jej wystąpienia (por. I. Śmietanka, w: J. Bafia, D. Egierska, I. Śmietanka, Kodeks wykroczeń, 1980, s. 188). Natomiast w realiach przedmiotowej sprawy takie niebezpieczeństwo wystąpiło, gdyż psy należące do obwinionej pogryzły pokrzywdzonego. Zatem wypełnienie przez G. W. dyspozycji art. 77 § 1 k.w. nie budzi żadnych wątpliwości

Sąd wymierzył obwinionej karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego biorąc pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia. W związku z tym Sąd wymierzył obwinionej za ww. wykroczenie w oparciu o dyspozycję art.77 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 k.w. karę grzywny w kwocie 300 zł. Jest to kara adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Spełni swe cele w zakresie prewencji ogólnej jak i indywidualnej.

Na marginesie zaznaczyć należy, że wniosek pełnomocnika pokrzywdzonego o naprawienie szkody nie mógł zostać orzeczony gdyż przepisy szczególne tego nie przewidują.

Sąd zasądził od obwinionej opłatę w kwocie 30 zł oraz obciążył ją zryczałtowanymi wydatkami w kwocie 100 zł uznając, że ich uiszczenie nie będzie dla obwinionej nadmiernie uciążliwe.