Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2014 r.

w składzie:

Przewodnicząca: SSO Grażyna Załęska-Bartkowiak

Protokolant: sekretarz sądowy Emilia Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2014 r. w O.

sprawy z odwołania J. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o prawo do emerytury

na skutekodwołania J. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 29 listopada 2013 r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. P. prawo do emerytury począwszy od dnia 01.10.2013r.;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29.11.2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił J. P. prawa do emerytury.

J. P. wniósł odwołanie od tej decyzji. Podniósł, że pracował przez 15 lat w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Wskazał, że J. P. nie spełnia warunków do przyznania wcześniejszej emerytury, o których mowa w art.184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż pomimo osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego 60 lat i legitymowania się ponad 25-letnim ogólnym stażem pracy, nie posiada wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 21.10.2013r. J. P. złożył w Oddziale ZUS wniosek o emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Po rozpoznaniu tego wniosku decyzją z dnia 29.11.2013r. ZUS odmówił mu prawa do tego świadczenia, uznając, że osiągnął wymagany wiek emerytalny 60 lat, na dzień 01.01.1999r., legitymuje się on łącznym stażem pracy w wymiarze 28 lat, 6 miesięcy i 7 dni, lecz nie przepracował 15 lat w szczególnych warunkach.

J. P. urodził się dnia (...)Zatem podstawą ubiegania się przez niego o prawo do emerytury jest art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz.1440 ze zm.) w zw. z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z tymi przepisami prawo do emerytury przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po 31.12.1948r., jeżeli:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

- nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa,

- w dniu 01.01.1999r. udowodnił 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zatem w przedmiotowej sprawie spór sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy odwołujący zgromadził 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Na okoliczność pracy w szczególnych warunkach w Przedsiębiorstwie (...) w P. Filia w W. J. P. złożył do ZUS świadectwo pracy z dnia 28.03.1990r., z którego wynika, że w okresie od dnia 16.09.1971r. do dnia 31.03.1990r. pracował na stanowisku dostawcy oraz kierowcy, przy czym pracę kierowcy wykonywał od dnia 03.04.1975r. (k. 10 a. e.).

ZUS nie uznał tego okresu jako pracy w szczególnych warunkach, gdyż ubezpieczony nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach za ten okres.

Z zeznań świadków T. W. (k.24) i W. G. (k.24-25) oraz zeznań odwołującego się J. P. (k. 35) wynika, że odwołujący w Przedsiębiorstwie (...) w P. Filia w W. pracował początkowo jako konwojent. Niekiedy w zastępstwie innego kierowcy – pracował także na stanowisku kierowcy. Następnie poszedł do wojska i po powrocie z wojska - od kwietnia 1975r. pracował jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Był to S. izoterma, później jeździł S. 28 i 29. J. P. miał przydzielony konkretny samochód. Od tego okresu pracował wyłącznie jako kierowca Stara aż do upadku firmy, czyli do 1990r.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków. Świadek T. W. i W. G. także byli kierowcami w Przedsiębiorstwie (...) w P. Filia w W.. Jeździli takimi samymi samochodami jak odwołujący. Wobec powyższego świadkowie niewątpliwie mają wiedzę co do charakteru pracy odwołującego w spornym okresie. Nadto ich zeznania znajdują potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych.

Z umowy o pracę wynika, że zatrudniono go początkowo na okres próbny od dnia 16.09.1971r. na stanowisku konwojenta. W okresie od dnia 01.12.1971r. do dnia 22.12.1971r. powierzono mu obowiązki kierowcy. W okresie od dnia 25.10.1972r. do dnia 26.10.1974r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Z kwestionariusza osobowego z dnia 09.11.1974r. wynika, że J. P., przez całą służbę wojskową doskonalił się jako kierowca. Po powrocie z wojska został ponownie zatrudniony od dnia 11.11.1974r. na stanowisku ładowacza-spedytora. Natomiast od dnia 03.04.1975r. powierzono mu obowiązki kierowcy i z dalszych dokumentów znajdujących się w aktach osobowych wynika, że pracował już jedynie jako kierowca Stara.

Wobec powyższego Sąd uznał, że zachodzą podstawy do uznania okresu od dnia 03.04.1975r. do dnia 31.03.1990r. jako pracy w szczególnych warunkach wykonywanej na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony. Z materiału dowodowego wynika, że od dnia 03.04.1975r. odwołujący pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca Stara. Zdaniem Sądu brak było podstaw do zaliczenia okresu wcześniejszego, albowiem już choćby z zeznań odwołującego wynika, że łączył wówczas pracę kierowcy z pracą konwojenta.

Stanowisko to jest wyszczególnione w wykazie A dziale VIII, poz.2 w/w rozporządzenia. Okres ten wynosi 14 lat 11 miesięcy i 28 dni.

Na okoliczność pracy w szczególnych warunkach w Ośrodku (...) w W. J. P. złożył do ZUS świadectwa pracy, z których wynika, że w okresie od dnia 01.10.1994r. do dnia 30.04.1995r. i od dnia 01.06.1995r. do dnia 31.12.1995r. wykonywał pracę kierowcy (k. 18 i 19 a.e.).

ZUS nie uznał tych okresów jako pracy w szczególnych warunkach, gdyż ubezpieczony nie przedłożył za te okresy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Z zeznań odwołującego J. P. wynika, że w (...) w W. pracował dwukrotnie jako kierowca autokaru o 51 miejscach.

Sąd dał wiarę zeznaniom odwołującego, gdyż jego zeznania znajdują potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych.

Z zakresu obowiązków z dnia 01.10.1994r. wynika, że J. P. – kierowcę autobusu obowiązywał 42-godzinny tydzień pracy. Z umów o pracę z dnia 30.12.1994r. i 25.05.1995r. wynika, ze w (...) w W. powierzano mu pracę kierowcy autobusu.

Wobec powyższego Sąd uznał, że zachodzą podstawy do uznania okresów od dnia 01.10.1994r. do dnia 30.04.1995r. (7 miesięcy) oraz od dnia 01.06.1995r. do dnia 31.12.1995r. (7 miesięcy) jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach na stanowisku kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15. Stanowisko to jest wyszczególnione w wykazie A dziale VIII, poz.2 w/w rozporządzenia. Okres ten wynosi 1 rok, 2 miesiąc.

Sumując uznane okresy przez Sąd w wymiarze 14 lat, 11 miesięcy i 28 dni oraz 1 rok i 2 miesiące, Sąd ustalił, że J. P. wykazał, iż pracował w szczególnych warunkach w wymiarze 16 lat 1 miesiąc i 28 dni.

Kierując się względami ekonomiki procesowej, Sąd nie prowadził postępowania dowodowego na okoliczność innych okresów wskazywanych przez odwołującego jako praca w szczególnych warunkach.

Z tych względów Sąd uznał, że J. P. spełnił wszystkie przesłanki do uzyskania prawa do emerytury w oparciu o art.184 powoływanej na wstępie ustawy i przyznał mu prawo do emerytury począwszy od dnia 01.10.2013r. stosownie do treści art.129 ust.1 w/w ustawy, czyli od miesiąca, w którym złożył wniosek o emeryturę.

Mając to na uwadze, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję na mocy art.477 ¹⁴§2 kpc.

Stosownie do treści art.118 ust.1 a w/w ustawy – Sąd, orzekając o prawie do emerytury, ma obowiązek stwierdzenia, czy organ rentowy ponosi lub nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i przyznanie tego prawa na etapie postępowania administracyjnego. Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie ZUS nie ponosi takiej odpowiedzialności, ponieważ ubezpieczony nie przedłożył żadnego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Ocena, czy odwołującemu należy zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach sporne okresy wymagała przeprowadzenia szerszego postępowania dowodowego, co możliwe było dopiero przed Sądem.

Wobec powyższego w tym zakresie Sąd orzekł na mocy art.118 ust.1 a w/w ustawy.