Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Jakub Błesiński

Protokolant: sekr. sąd. Paula Milewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2023 roku

sprawy z powództwa A. J.

przeciwko (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę

o r z e k a:

I.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda A. J. kwotę 69 659,94 zł (sześćdziesiąt dziewięć tysiący sześćset pięćdziesiąt dziewięć złotych 94/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

- 61 320,00 (sześćdziesiąt jeden tysięcy trzysta dwadzieścia złotych) od dnia 18.03.2021r. do dnia zapłaty,

- 8 339,94 zł (osiem tysięcy trzysta trzydzieści dziewięć złotych 94/100) od dnia 21.06.2022r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda A. J. kwotę 9 906,70 zł (dziewięć tysięcy dziewięćset sześć złotych 70/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

III.  Nakazuje zwrócić powodowi A. J. kwotę 73,30 zł (siedemdziesiąt trzy złote 30/100) z tytułu niewykorzystanej zaliczki.

Sygn. akt I C 210/21

UZASADNIENIE

A. J. wytoczył powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 61 320 złotych wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 18 marca 2021 roku do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 15 lutego 2021 roku około godziny 19:30 w miejscowości S. na ulicy (...), kierujący pojazdem marki F. o nr rej. (...) ubezpieczonym w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym, nie zachował bezpiecznej odległości od poprzedzającego go pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), kierowanego przez świadka R. M., w wyniku czego najechał na tył pojazdu M., stanowiącego własność powoda.

Na skutek przedmiotowego zdarzenia tył pojazdu powoda uległ rozległym uszkodzeniom. W ocenie powoda sprawstwo nie budziło wątpliwości zarówno po stronie kierującego pojazdem marki F. o nr rej. (...), który przyznał się do winy, jak i po stronie kierowcy pojazdu M. (...) o nr rej (...). Ponadto uczestnicy kolizji wezwali na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy policji, którzy potwierdzili, że sprawcą zdarzenia jest K. Ś., w następstwie czego nałożyli na kierującego pojazdem marki F. o nr rej. (...) mandat karny.

W związku z powyższym powód zgłosił pozwanej przedmiotową szkodę. W toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwana oszacowała, iż koszt naprawy pojazdu powoda wynosi 18 883,07 złotych.

Nie zgadzając się z wynikiem postępowania likwidacyjnego, powód zlecił wykonanie prywatnej kalkulacji, z której wynika, iż koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 62 550,19 złotych. Wobec powyższego powód pismem z dnia 18 marca 2021 roku wezwał pozwaną do zapłaty kwoty pozwalającej na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, powiększonej o koszt sporządzenia opinii technicznej nr (...) z dnia 12 marca 2021 roku w kwocie 1 320 złotych, udokumentowany fakturą nr (...). Pozwana decyzją z dnia 23 kwietnia 2021 roku odmówiła przyjęcia odpowiedzialności za przedmiotową szkodę, wskazując, że zdarzenie to nie miało miejsca w warunkach określonych przez powoda i założyła, że uczestnicy zdarzenia chcą wyłudzić odszkodowanie od pozwanej.

Pismem z 17 maja 2021 roku powód ponownie wezwał pozwaną do polubownego załatwienia sporu, jednakże i tym razem bez powodzenia albowiem pozwana, mimo iż odebrała korespondencję, do dnia wniesienia pozwu pozostawiła ją bez odpowiedzi.

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana potwierdziła, iż odmówiła poszkodowanemu wypłaty odszkodowania za przedmiotowe zdarzenie, ze względu na fakt, iż zdaniem pozwanej w rzeczywistości przedmiotowa kolizja nie mogła powstać w okolicznościach podanych przez powoda jak i rzekomego sprawcę zdarzenia.

Z ostrożności procesowej pozwana zakwestionowała wysokość szkody, której wartość, w ocenie pozwanej, wynosi 18 883,07 złotych, nie zaś jak wskazał powód 60 000 złotych.

Nadto, zdaniem pozwanej, koszt sporządzenia opinii nie stanowi normalnego następstwa szkody z dnia 15 lutego 2021 roku. Przedłożona przez powoda wycena stanowi jedynie prywatną opinię, która nie może określać wysokości odszkodowania, albowiem nie ma ona w niniejszej sprawie mocy dowodowej opinii biegłego.

Pismem z dnia 20 maja 2022 roku (k. 168) powód A. J. rozszerzył powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 69 659,94 złotych wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 61 320 złotych od dnia 18 marca 2021 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 8 339,94 złotych od dnia 21 czerwca 2022 roku.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15 lutego 2021 roku około godziny 19:30 w miejscowości S. przy ulicy (...), kierujący pojazdem marki F. o numerze rejestracyjnym (...) nie zachował bezpiecznej odległości od poprzedzającego go pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), kierowanego przez R. M., w wyniku czego najechał na tył pojazdu M..

Kierujący pojazdem M., R. M. zadzwonił po Straż Pożarną, z uwagi na to, iż pojazd, który na niego najechał zaczął się dymić. Po przyjeździe Straży Pożarnej przyjechała również Policja. Za sprawcę zdarzenia uznano kierującego pojazdem marki F., którego na miejscu ukarano mandatem karnym.

Sprawca zdarzenia objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej V. (...). Uczestnicy kolizji, R. M. i K. Ś. nie znali się wcześniej.

(dowód: zaświadczenie k. 9, zeznania świadka R. M. k. 99v, zeznania świadka M. S. k. 99v-100, zeznania świadka K. Ś. k. 115v-116 opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, wyceny ruchomości, techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego, mechaniki maszyn rolniczych i urządzeń k. 127-153)

Właściciel pojazdu M. (...) nr rej. (...) zlecił wykonanie prywatnej kalkulacji w celu ustalenia kosztów naprawy pojazdu. Z kalkulacji wynikało, iż koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 62 550,19 złotych brutto. Koszt wykonania kalkulacji wyniósł 1 320 złotych.

(dowód: prywatna kalkulacja k. 10-41, faktura k. 42)

Pismem z 18 marca 2021 roku A. J. wezwał (...) Spółkę Akcyjną V. (...) do zapłaty kwoty 63 870,19 złotych tytułem odszkodowania w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym.

Pismem z 23 kwietnia 2021 roku (...) Spółka Akcyjna V. (...) odmówiła wypłaty odszkodowania.

Pismem z 17 maja 2021 roku A. J. wystosował do ubezpieczyciela ostateczne wezwanie do zapłaty. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi.

(dowód: pismo z 18.03.2021r. k. 43-43v, pismo z 23.04.2021r. k. 44-44v, pismo z 17.05.2021r. k. 45-46)

(...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. złożyła zawiadomienie o podejrzeniu przestępstwa do Prokuratury Rejonowej w Słupsku. Sprawa zakończyła się umorzeniem postępowania z uwagi na to, iż czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego.

(dowód: zawiadomienie o wszczęciu śledztwa k. 195, informacja k. 182, postanowienie k. 183-184)

Wysokość szkody powstałej w dniu 15 lutego 2021 roku w pojeździe M. (...) o nr rej. (...) obliczonej w oparciu o średnią stawkę obowiązującą w zakładach na rynku lokalnym oraz przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych wynosi 68 339,94 złotych brutto.

(dowód: opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, wyceny ruchomości, techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego, mechaniki maszyn rolniczych i urządzeń k. 127-153)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W świetle art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), odpowiedzialnością ubezpieczyciela co do zasady rządzą reguły dotyczące odpowiedzialności odszkodowawczej posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem, w tym ogólne przepisy o wynagrodzeniu szkody (zwłaszcza art. 361-363 k.c.), z tą jednak istotną różnicą, że w ramach odpowiedzialności z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wyłącznym sposobem naprawienia szkody jest odszkodowanie pieniężne.

Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. Ze względu na okoliczność, że niejednokrotnie części pojazdu, uszkodzonego w trakcie zdarzenia wyrządzającego szkodę, były eksploatowane już przez określony czas, dłuższy lub krótszy, powstaje kwestia, na czym ma polegać przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody. W szczególności, czy przywrócenie do stanu poprzedniego uzasadnia użycie nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zagadnienie to było przedmiotem rozpoznania, na wniosek Rzecznika Ubezpieczonych, przez skład powiększony Sądu Najwyższego, który uchwałą z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie III CZP 80/11 rozstrzygnął, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.

Sąd Najwyższy uznał w wyniku wykładni art. 361 § 2 i art. 363 § 2 k.c., że ubezpieczyciel, w ramach umowy o odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Przywrócenie do takiego stanu oznacza, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Jeżeli w tym celu należy wymienić uszkodzoną część, to niewątpliwie jest to normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Zakładając, że nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, część ta musi zostać zastąpiona inną nową częścią. W takiej sytuacji zakład ubezpieczeń powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, skoro bowiem chodzi o przywrócenie do stanu poprzedniego pojazdu jako całości, to nie ma, co do zasady znaczenia, że w miejsce części starych wmontowano części nowe. W szczególności nie ma żadnych podstaw prawnych, aby zawsze odrębnie oceniać wartość części i jeżeli części stare były już w chwili wypadku częściowo zużyte, z tego powodu obniżać należne odszkodowanie za przywrócenie do stanu poprzedniego całego pojazdu.

W niniejszej sprawie spór koncentrował się na ustaleniu czy zdarzenie, z którego wynikła szkoda rzeczywiście miało miejsce w takim zakresie jak przedstawił to powód, a następnie na ustaleniu kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu, i w konsekwencji na ustaleniu wysokości należnego powodowi odszkodowania.

Stwierdzić należy, iż podniesiony przez stronę pozwaną zarzut braku podstaw do spełnienia świadczenia, jest chybiony. Zarówno z zeznań świadków jak również z zaświadczenia wydanego przez policję wynika, iż do zdarzenia doszło w taki sposób jak opisują to uczestnicy zdarzenia. Należy zauważyć, że także powołany biegły A. S. z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, wyceny ruchomości, techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego, mechaniki maszyn rolniczych i urządzeń wskazał, że charakter i rozmiar uszkodzeń w pojeździe M. i F. korelują ze sobą i można z dużym prawdopodobieństwem przyjąć, że powstały w deklarowanych przez powoda okolicznościach. Pozwana złożyła zawiadomienie do Prokuratury Rejonowej w Słupsku o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez powoda – usiłowania uzyskania odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Postępowanie zostało umorzone z uwagi na to, iż czyn nie zawierał znamion czynu zabronionego. Pozwana poza swoimi gołosłownymi twierdzeniami nie przedstawiła żadnych dowodów na potwierdzenie swojej tezy, jakoby kolizja została spreparowana. Wobec powyższego Sąd uznał, że istnieją podstawy do spełnienia świadczenia przez pozwaną.

Powołany wyżej wymieniony biegły sądowy A. S., w sporządzonej na piśmie opinii stwierdził jednoznacznie, że wysokość kosztów naprawy pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 15 lutego 2021 roku, wynosi 68 339,94 złotych.

Ustalając szacunkowy koszt przywrócenia przedmiotowego pojazdu do stanu sprzed szkody, biegły przyjął, iż stawka za roboczogodzinę wynosiła 140 złotych netto. W kalkulacji uwzględniono do wymiany skrzynkę bezpieczników wraz z pokrywą znajdującą się między ścianą tylną, a akumulatorem. Biegły nie uwzględnił uszkodzenia sterownika akumulatora.

Sąd w pełni podziela opinię biegłego, bowiem spełniała ona stawiane jej wymogi, odzwierciedlała staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadała w sposób wyczerpujący i zrozumiały na postawione pytanie, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Opinia sporządzona została przez biegłego A. S. zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Biegły przy wydawaniu opinii dysponował całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Ponadto należy podkreślić, iż opinia ta nie była kwestionowana przez strony sporu.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, dla odpowiedzialności ubezpieczyciela nie ma znaczenia, jakim kosztem i czy w ogóle poszkodowany dokonał naprawy pojazdu. Roszczenie o świadczenia należne w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia (vide wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.1988r., I CR 151/88, L.; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 15.11.2001r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74 i powoływane tam orzeczenia). Niezależnie zatem od tego, czy poszkodowany naprawił uszkodzony pojazd, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom usunięcia opisanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego, a ściślej – kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed zdarzenia powodującego szkodę.

Za w pełni uzasadnione Sąd uznał również żądanie pozwu w zakresie kwoty 1320 złotych stanowiącej koszt prywatnej opinii sporządzonej na zlecenie powoda przez (...) Stowarzyszenie (...), Ruchu Drogowego, (...). Powód, nie posiadając fachowej wiedzy, miał prawo zasięgnąć opinii biegłego, celem ustalenia, czy przyznane poszkodowanemu odszkodowanie zostało ustalone prawidłowo przez stronę pozwaną korzystającą przy sporządzaniu wycen z wiedzy rzeczoznawców, mających wiedzę i doświadczenie w zakresie wykonywania takich wycen.

Reasumując, w oparciu o wyliczenia biegłego i na podstawie powołanych wyżej przepisów Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę 69 659,94 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 61 320 złotych od dnia 18 marca 2021 roku oraz od kwoty 8 339,94 złotych od dnia 21 czerwca 2022 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł według norm przepisanych w oparciu o przepis § 2 pkt 6) r ozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265 z późn. zm.) i art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 5400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 zł tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 3066 zł i 500 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu i kwota 926,70 zł tytułem zwrotu zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2020r., poz. 755), Sąd zwrócił powodowi A. J. kwotę 73,30 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na opinię biegłego.