Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z 29 czerwca 2020r. powód Z. S. (1) odwołał się od oświadczenia pozwanego pracodawcy (...) w S. o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika na podstawie art. 52 § 1 k.p. dochodząc odszkodowania w kwocie 10 265, 70 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu. Powód wskazał, że wbrew stanowisku pracodawcy, jego nieobecność w pracy nie miała charakteru nieusprawiedliwionej, bowiem pozostawał niezdolny do pracy, co udokumentował stosownym zaświadczeniem lekarskim.

Pozwany pracodawca wniósł o oddalenie powództwa w całości wskazując, że na dzień sporządzenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy tj. na dzień 12 czerwca 2020r. powód nie przedłożył zaświadczenia o niezdolności do pracy ani nie poinformował o przyczynach tej niezdolności. Zaświadczenie lekarskie zostało wystawione dopiero w dniu 16 czerwca 2020r. i objęło okres wstecz od 26 maja 2020r. Po podjęciu wiedzy o przyczynach nieobecności powoda pracodawca cofnął oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym, a w efekcie stosunek pracy był kontynuowany aż do jego rozwiązania także bez wypowiedzenia, ale z uwagi na długotrwałą niezdolność pracownika do pracy.

W odpowiedzi na stanowisko pracodawcy powód wskazał, że nie wyraził zgody na cofnięcie oświadczenia o rozwiązaniu umowy, a tym samym nie doszło do kontynuowania stosunku pracy.

Każda ze stron wystąpiła o zasądzenie od przeciwnika na jej rzecz kosztów procesu.

W toku procesu powód zmarł. Zawieszone z tego względu postępowanie zostało podjęte z udziałem żony powoda G. S., ostatecznie wskazanej jako jedyna osoba należąca do określonego w przepisach kręgu następców prawnych w zakresie roszczeń ze stosunku pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Z. S. (1) pozostawał z pozwanym w stosunku pracy od 6 grudnia 1999r., w tym od 1 kwietnia 2004r. w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony.

Miesięczne wynagrodzenie pracownika na ostatnio zajmowanym stanowisku starszego (...)w dziale (...) przy uwzględnieniu dodatku stażowego wynosiło od 1 stycznia 2020r. 3.000 zł brutto (wynagrodzenie zasadnicze 2500 zł).

Niesporne, nadto umowy o pracę k. 1,7 cz. B akt osobowych Z. S., wypowiedzenie warunków umowy o pracę k. 58 części B akt osobowych Z. S., informacja o wynagrodzeniu k. 85 akt osobowych Z. S., informacja o wynagrodzeniu – k. 86 akt osobowych Z. S., listy płac k. 164-178,

Od 2015r. Z. S. (1) leczył się psychiatrycznie w związku z zaburzeniami depresyjnymi pozostając okresowo niezdolnym do pracy z ich powodu.

Dowód: historia choroby – k. 82 – 101, przesłuchanie Z. S. (1) (zapis skrócony – k. 124, 126), zeznania świadka K. W. (zapis skrócony k. 125)

Z. S. (1) m.in. pozostawał niezdolny do pracy z powodu wskazanych wyżej zaburzeń od 15 stycznia 2020r. Otrzymał potwierdzające tę niezdolność zaświadczenia lekarskie obejmujące okresy: 15 stycznia 2020r. – 5 lutego 2020r., 6 lutego 2020r. – 11 marca 2020r., 12 marca 2020r. – 20 kwietnia 2020r., 21 kwietnia 2020r. – 25 maja 2020r.

Jako czynnik wyzwalający pogorszenie jego stanu zdrowia wskazywał wówczas lekarzowi na sytuację w pracy – relacje z przełożonym, któremu zarzucał mobbing.

W okresie korzystania ze zwolnień Z. S. (1) pozostawał zrezygnowany, apatyczny.

Dowód: nadto zaświadczenia (...) k. 18 – 21 historia choroby k. 104 – 107, zeznania świadka K. W. (zapis skrócony k. 125)

Pozwany pracodawca wiedział, z jakich przyczyn zdrowotnych pracownik pozostaje niezdolny do pracy.

Dowód: przesłuchanie E. K. za stronę pozwaną (zapis skrócony – k. 124v, 126)

Decyzją z dnia 8 maja 2020r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał Z. S. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lutego 2020r. do 30 czerwca 2021r.

U podstaw wydanie tej decyzji legło orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 9 kwietnia 2020r. o częściowej niezdolności Z. S. (1) do pracy od 29 stycznia 2019r. tj., jak wskazano w uzasadnieniu orzeczenia, od pierwszego dnia (...).

Niesporne, nadto decyzja rentowa – k. 11 – 15, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS – k. 16 – 17

Pismem z dnia 25 maja 2020r. złożonym pracodawcy w tej samej dacie Z. S. (1) poinformował o przyznaniu mu przez ZUS renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 czerwca 2021r., przedkładając jednocześnie zarówno decyzję rentową, jak i orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, które legło u podstaw wydania tej decyzji.

Niesporne, nadto dowód: pismo z dnia 25 maja 2020r. z załącznikami k. 10

Wcześniej telefonicznie informował pracownika działu kadr pozwanej o otrzymaniu decyzji wskazując, że nie jest zdolny do pracy.

Dowód: przesłuchanie Z. S. (1) (zapis skrócony – k. 124, 126), billing – k. 60 – 63, zeznania świadka A. M. (1) (zapis skrócony - k. 125)

Pracodawca w żaden sposób nie zareagował na pismo pracownika. Nie kontaktował się z zatrudnionym dla ustalenia, w jakim celu pismo złożył. Nie informował pracownika o tym, że pismo nie stanowi usprawiedliwienia nieobecności w pracy.

Dowód: przesłuchanie Z. S. (1) (zapis skrócony – k. 124, 126), przesłuchanie E. K. za stronę pozwaną (zapis skrócony – k. 124v, 126)

Także powód nie kontaktował się z pracodawcą, w tym by poinformować o dalszej nieobecności w pracy.

Po dniu 25 maja 2020r. Z. S. (1) do zakładu bowiem się nie stawiał, pomimo iż nie otrzymywał zaświadczeń o niezdolności do pracy.

Niesporne

Pismem datowanym na 12 czerwca 2020r., a doręczonym pracownikowi w dniu 15 czerwca 2020r. pozwany rozwiązał ze Z. S. (1) umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 k.p. z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy od dnia 26 maja 2020r. co najmniej do 12 czerwca 2020r. Dodatkowo w oświadczeniu wskazano, że rozwiązanie umowy jest uzasadnione wobec niekontaktowania się pracownika z pracodawcą od 26 maja 2020r. w celu usprawiedliwienia nieobecności w pracy pomimo obowiązku wynikającego z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej.

Niesporne, nadto oświadczenie o rozwiązaniu umowy k. 1 części C akt osobowych Z. S. (także k. 9)

Pracodawca dysponował w tamtym czasie informacją ZUS, że pracownik od 15 stycznia 2020r. nie nabył prawa do nowego okresu zasiłkowego po zakończonym w dniu 26 listopada 2019r. okresie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowód: decyzja w przedmiocie świadczenia rehabilitacyjnego – k. 73 cz. B akt osobowych Z. S., informacja ZUS k. 77 cz. B akt osobowych Z. S.

W dniu 15 czerwca 2020r. pracownik skontaktował się z kierownikiem działu kadr i płac pozwanej A. M. (1) w celu uzyskania informacji odnośnie oświadczenia pracodawcy. Z. S. (1) był zaskoczony sytuacją, a podczas rozmowy wskazywał, że wcześniej złożył dokument potwierdzający przyznanie mu świadczeń rentowych.

Dowód: notatka służbowa z dnia 15 czerwca 2020r. k. 80 części B akt osobowych Z. S., przesłuchanie Z. S. (1) (zapis skrócony – k. 124, 126), zeznania świadka A. M. (1) (zapis skrócony – k. 125)

W dniu 16 czerwca 2020r. Z. S. (1) udał się do psychiatry, tej samej pod której opieką wcześniej pozostawał i otrzymał od niej zaświadczenie o niezdolności do pracy obejmujące okres 26 maja 2020r. – 30 czerwca 2020r.

Niesporne, nadto zaświadczenie (...) k. 22, pozostałe zaświadczenia (...) k. 18 – 21,

Wobec wystawienia pracownikowi wskazanego zaświadczenia, pracodawca skierował doń w dniu 18 czerwca 2020r. oświadczenie o cofnięciu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę następującej treści:

„W związku ze zmianą istotnych okoliczności cofam, za Pana zgodą, oświadczenie z dnia 12 czerwca 2020r. o rozwiązaniu bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 ustawy – Kodeks pracy umowy o pracę zawartej w dniu 1 kwietnia 2000r. Podstawą decyzji pracodawcy jest przedłożenie w dniu 17 czerwca 2020r. zwolnienia lekarskiego z dnia 16 czerwca 2020r. za pośrednictwem platformy usług elektronicznych (...) na okres 26.05 – 30.06.2020r.”

Pod znajdującym się poniżej podpisem dyrektor pozwanej znalazł się zapis „Wyrażam zgodę na wycofanie przez pracodawcę oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia” z pozostawionym miejscem na datę i na podpis pracownika.

Dokument został doręczony Z. S. (1) w dniu 22 czerwca 2020r.

Niesporne, nadto oświadczenie datowane na 18 czerwca 2020r. – k. 2 cz. C akt osobowych Z. S., potwierdzenie doręczenia – nienumerowana karta w cz. C akt osobowych Z. S.

Pracownik nie podpisał wskazanego dokumentu, w żaden inny sposób też na niego nie zareagował.

Nikt z ramienia pracodawcy nie kontaktował się ze Z. S. (1), by uzyskać informację co do tego, czy ten zgadza się na cofnięcie oświadczenia o rozwiązaniu umowy.

Dowód: przesłuchanie Z. S. (1) (zapis skrócony – k. 124, 126), przesłuchanie E. K. za stronę pozwaną (zapis skrócony – k. 124v, 126)

Pismem z dnia 22 lipca 2020r. pozwany skierował do pracownika oświadczenie o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia wobec trwającego dłużej niż okres pobierania zasiłku chorobowego okresu niezdolności do pracy.

Oświadczenie doręczono Z. S. (1) w dniu 23 lipca 2020r.

Niesporne, nadto dowód: oświadczenie z dnia 22 lipca 2020r. k. 3 części C akt osobowych Z. S. wraz z dowodem doręczenia – karta nienumerowana cz/ C akt osobowych Z. S.

Następnie pracodawca dokonał wypłaty odprawy rentowej, jednak pracownik zwrócił tę kwotę powołując się na spór sądowy

Dowód: pismo w sprawie odprawy – k. 5 cz. C akt osobowych Z. S., potwierdzenie wykonania operacji – k. 9 cz. C akt osobowych Z. S.

Wcześniej - w dniu 18 lipca 2020r. pracownikowi wysłano informacje o kilku zmianach wysokości wynagrodzenia zasadniczego. Ostatnia zmiana dotyczyła podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego od 1 lipca 2020r. do kwoty 2605 zł.

Dowód: notatka urzędowa – k. 82 cz. B akt osobowych Z. S., informacja o wynagrodzeniu – k. 86 cz. B akt osobowych Z. S.

W dniu 5 stycznia 2022r. Z. S. (1) zmarł. Spadek po zmarłym nabyły żona G. S. i córka K. W..

Niesporne, nadto dowód: skrócony akt zgonu k. 187, akt poświadczenia dziedziczenia k. 188-189, odpis skrócony aktu małżeństwa k. 201,

Zmarły nie pozostawił osób uprawnionych do renty rodzinnej.

Niesporne

Zgodnie z § 27 obowiązującego u pozwanego pracodawcy w 2020r. regulaminu pracy pracownik powinien niezwłocznie, ale nie później niż w ciągu 2 dni zawiadomić pracodawcę o przyczynie nieobecności w pracy i przewidywanym czasie jej trwania osobiście, telefonicznie, za pośrednictwem innej osoby lub listem poleconym.

Z kolei w § 25 ust. 1 lit. a regulaminu wskazano, że nieobecność pracownika wynika z uzasadnionych przyczyn, gdy spowodowana jest chorobą pracownika, pod warunkiem przedłożenia stosownego zwolnienia lekarskiego.

Dowód: regulamin pracy k. 135-140

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo co do zasady podlegało uwzględnieniu.

Strona powodowa dochodziła w tej sprawie odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy bez wypowiedzenia. Roszczenie takie przewiduje art. 56 § 1 k.p.

Umowa o pracę ze Z. S. (1) została rozwiązana na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p., tj. w tzw. trybie dyscyplinarnym. Rozwiązanie umowy o pracę w tym trybie stanowi najbardziej dotkliwy dla pracownika sposób ustania stosunku pracy. Jego zastosowanie uzasadnia wyłącznie takie przewinienie, które ma charakter poważny, dokonane zostało z winy pracownika i godzi w jego podstawowe obowiązki pracownicze. Zarówno w literaturze przedmiotu jak i orzecznictwie sądowym panuje powszechny pogląd, iż z uwagi na charakter i skutki rozwiązania umowy o pracę w tym trybie, za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych należy uznać jedynie takie zachowanie, które cechuje znaczny stopień winy (wina umyślna lub rażące niedbalstwo).

Pracodawca, rozwiązując z pracownikiem umowę o pracę bez wypowiedzenia, dopuszcza się naruszenia przepisów regulujących ten tryb ustania stosunku pracy nie tylko wówczas, gdy zachowanie pracownika warunkujące rozwiązanie umowy nie może być ocenione jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych, ale także wtedy, gdy dochodzi do uchybień formalnych takich jak złożenie oświadczenia o rozwiązaniu umowy po upływie miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej tę decyzję (art. 52 § 2 k.p.), pominięcie w oświadczeniu uzasadniających je przyczyn lub ich wskazanie na tyle niekonkretnie, że pracownik nie jest w stanie pojąć, jakie zarzuty są zgłaszane pod jego adresem, niezachowanie formy pisemnej oświadczenia czy konsultacji ze związkiem zawodowym. Żadnego z tego typu uchybień strona powodowa nie zarzucała, ich wystąpienia nie dopatrzył się też sąd analizując materiał dowodowy sprawy.

Strona powodowa podnosiła jedynie, że nie doszło do wskazanego w oświadczeniu pracodawcy ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, skoro pracownik pozostawał niezdolny do pracy, co udokumentował stosownym zaświadczeniem lekarskim.

W istocie, choć Z. S. (1) nie przedstawił pracodawcy, a nawet nie posiadał w dacie złożenia mu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, zaświadczenia o niezdolności do pracy stanowiącego, zarówno w myśl zapisów regulaminu pracy obowiązującego u pracodawcy, jak i przepisów powszechnie obowiązujących (§ 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996r. w sprawie usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikowi zwolnień od pracy /t.j. Dz.U. 2014.1632/) zaświadczenia lekarskiego o niezdolności do pracy, to pozostawał z przyczyn chorobowych do pracy niezdolny. Świadczy o tym zarówno wystawione powodowi za okres wsteczny zwolnienie lekarskie, jak i orzeczenie komisji lekarskiej ZUS o częściowej niezdolności do pracy (tj. zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /w tamtym czasie t.j.Dz.U.2020.53/ utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji). Zresztą sam pracodawca nie kwestionował po otrzymaniu zaświadczenia takiej niezdolności, skoro podjął (nieskuteczną, o czym dalej) próbę cofnięcia złożonego oświadczenia. Zwolnienie lekarskie wystawione powodowi pozostawało zgodne z prawem, bowiem w myśl § 7 ust. 4 w zw. z ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 listopada 2015r. w sprawie trybu i sposobu orzekania o czasowej niezdolności do pracy, wystawiania zaświadczenia lekarskiego oraz trybu i sposobu sprostowania błędu w zaświadczeniu lekarskim (Dz.U. 2015.2013) okres orzeczonej czasowej niezdolności do pracy przez lekarza psychiatrę może obejmować okres wcześniejszy niż 3 dni poprzedzające dzień wydania zaświadczenia w przypadku stwierdzenia lub podejrzenia zaburzeń psychicznych ograniczających zdolność ubezpieczonego do oceny własnego postępowania.

Skoro powód nie stawił się w pracy z usprawiedliwionych przyczyn, rozwiązanie umowy w trybie dyscyplinarnym było wadliwe. Takiej oceny nie zmienia fakt, iż w oświadczeniu jako uzasadnienie decyzji pracodawcy wskazano nie tylko nieusprawiedliwioną nieobecność, ale i niepoinformowania o przyczynach tej nieobecności. Trudno przyjąć, by samo niepoinformowane stanowiło takie naruszenie obowiązków wobec pracodawcy, którego waga pozwalałaby na skorzystanie z najbardziej dotkliwej dla pracownika sankcji tj. natychmiastowego zakończenia stosunku pracy, zwłaszcza, że nieobecność trwała już od dłuższego czasu i nie stanowiła zaskoczenia wymuszającego np. nagłe przesunięcia kadrowe. Zważywszy na przyczyny zwolnienia lekarskiego trudno też przypisywać pracownikowi pozwalająca na rozwiązanie umowy w trybie dyscyplinarnym postać winy. Poinformowanie o decyzji rentowej, późniejsze jej złożenie wraz z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS i wreszcie zaskoczenie pracownika rozwiązaniem umowy w tym wskazywanie, że przecież uprzednio informował o częściowej niezdolności do pracy, jednoznacznie wskazują, że Z. S. (1) uznawał, że o nieobecności w pracy i jej przyczynach pracodawcę zawiadomił.

W tych warunkach należało uznać, że pozwany pracodawca zobligowany jest do zapłaty odszkodowania.

Przeszkodą w tym zakresie nie mogły być działania podjęte przez pozwanego, a to skierowanie do pracownika oświadczenia o cofnięciu oświadczenia o rozwiązaniu umowy.

Oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy drugiej strony stosunku pracy jest oświadczeniem woli. Zastosowanie do niego znajduje zatem art. 61 kodeksu cywilnego w związku z art. 300 k.p. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2012r. II PK 120/12, LEX nr 1284746, z dnia 9 lipca 2009r. II PZP 3/09 LEX nr 519963). W myśl art. 61 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

W niniejszej sprawie Z. S. (1) mógł i zapoznał się (o czym świadczą dalsze jego działania) z oświadczeniem w dniu 15 czerwca 2023r. tj. w dacie doręczenia mu tego oświadczenia.

Z tą chwilą oświadczenie stało się skuteczne i nie mogło zostać jednostronnie odwołane przez pracodawcę, również wówczas, gdy doszło do zmiany okoliczności tj. gdy powziął on wiedzę o usprawiedliwionym charakterze nieobecności pracownika w pracy. Zgodnie bowiem z art. 61 k.c. odwołanie oświadczenia woli złożonego drugiej stronie jest skuteczne, jeśli doszło do tej strony jednocześnie lub wcześniej, co bezspornie, w tej sprawie nie miało miejsca. W innym wypadku cofnięcie oświadczenia wymaga zgody adresata tego oświadczenia, której to zgody pozwany pracodawca w tej sprawie nie pozyskał. Milczenie Z. S. (1) po otrzymaniu oświadczenia datowanego na 18 czerwca 2020r. nie może być poczytywane za taką zgodę. Zważywszy na regulację art. 65 § 1 k.c. (oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje), sąd dopuszcza możliwość uznania milczenia pracownika za zgodę na cofnięcie przez pracodawcę oświadczenia o rozwiązaniu umowy, jednakże li tylko w okolicznościach wyraźnie za tym przemawiających np. gdyby pracodawca cofając oświadczenie o rozwiązaniu umowy wskazał, że brak reakcji na to oświadczenie w określanym terminie poczytywany będzie za zgodę pracownika na kontynuowanie stosunku pracy lub, gdy pracownik po cofnięciu oświadczenia podejmuje działania wskazujące na kontynuowanie przez niego stosunku pracy (stawia się w pracy, składa wniosek o urlop itp.). Nic podobnego w tej sprawie nie miało miejsca. W oświadczeniu pracodawcy o cofnięciu poprzedniego oświadczenia o rozwiązaniu umowy znalazło się miejsce na podpis pracownika co do wyrażenia zgody, którego to podpisu pracownik nie złożył. Nikt nie kontaktował się ze Z. S. (1) celem ustalenia, jak zapatruje się na cofnięcie oświadczenia o dyscyplinarnym rozwiązaniu umowy, sam zaś pracownik nie podejmował żadnych działań (a przynajmniej takowych nie wskazała i nie wykazała strona pozwana), które świadczyłby o zgodzie na cofnięcia oświadczenia pracodawcy z dnia 12 czerwca 2020r. Podkreślenia znów wymaga szczególna sytuacja zdrowotna powoda, o której pozwany miał wiedzę. Powód leczył się z powodu zaburzeń w stanie zdrowia psychicznego, jego milczenie zatem podyktowane być mogło medycznymi przyczynami, a nie zadowoleniem z kroków, jakie podjął pracodawca.

Nie sposób również przyjąć, by uwzględnienie żądania odszkodowawczego było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego czy społeczno – gospodarczym przeznaczeniem prawa (art. 8 k.p.). Nie można bowiem brać tu pod uwagę jedynie przekonania pracodawcy, warunkowanego brakiem wystawionych pracownikowi zaświadczeń ZUS ZLA w portalu PUE, o nieusprawiedliwionym charakterze nieobecności pracownika. I tu istotne znaczenie mają bowiem przyczyny niezdolności do pracy znane pracodawcy. Skoro pracownik korzysta cyklicznie ze zwolnień lekarskich w związku z zaburzeniami w stanie zdrowia psychicznego, skoro po ostatnim z ciągu zwolnień informuje pracodawcę o uzyskaniu prawa do renty, skoro przedkłada orzeczenie o częściowej niezdolności do pracy (czyli co, nieomal pewne zważywszy na definicję ustawową, także pracy dotychczasowej) wraz z decyzją rentową, to od pracodawcy należałoby oczekiwać indywidualnego spojrzenia i w tych konkretnych realiach zwrócenie się do pracownika o informację czy nadal korzysta ze zwolnień, pouczenia, że decyzja rentowa i stanowiące jej podstawę orzeczenie nie usprawiedliwiają niestawiennictwa w pracy czy podobnych działań. Warto zauważyć, iż w piśmie informującym o rencie pracownik wyraźnie podaje wyłącznie datę końcową świadczenia, co wskazywać może, iż traktuje decyzję jako usprawiedliwienie czasowej nieobecności.

Pracodawca nie podejmujący tych kroków i decydujący się bez rozważanie całokształtu konkretnego przypadku na zakończenie umowy o pracę bez wypowiedzenia podejmuje ryzyko przegrania sporu sądowego w razie zakwestionowania przez pracownika prawidłowości rozwiązania umowy. W realiach sprawy ryzyko tym większe, że zachodziły możliwości do rozwiązania umowy także bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 k.p. (pracownik nie miał prawa do zasiłku chorobowego wobec nieprzedstawienia zwolnień lekarskich i nierozpoczęcia nowego okresu zasiłkowego).

Ta ostatnia okoliczność powoduje, że nie dziwi brak zgody powoda na cofnięcie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym. Ryzyka niezwłocznego zakończenia stosunku pracy przez pracodawcę taka zgoda bowiem nie eliminowała.

Mając na uwadze wszystko powyższe sąd uznał, że pracownik (aktualnie jego następczyni prawna) ma prawo do odszkodowania.

Nie oznaczało to uwzględnienia powództwa w całości.

Z uwagi na obowiązujący Z. S. (3) okres wypowiedzenia odszkodowanie musi odpowiadać trzykrotności jego wynagrodzenia liczonego wedle zasad obowiązujących przy liczeniu ekwiwalentu za urlop (art. 47 ¹ k.p., § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia i innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy /t.j. Dz.U.2017.927/), w uproszczeniu zatem odpowiadać sumie składników stałych z ostatniego miesiąca zatrudnienia i średniej z ostatnich trzech miesięcy (§ 15 i 18 rozporządzenia z dnia 8 stycznia 1997r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop /Dz.U. 1997.2.14 ze zm./). Wyliczenie przedstawione przez stronę pozwana jest nierzetelne i niezrozumiałe. O błędności tego wyliczenia świadczy to, że do wyliczeń przyjęto wynagrodzenie, jakie pracownik miał otrzymywać od 1 lipca 2020r. Na dzień rozwiązania stosunku pracy stałe składniki wynagrodzenia Z. S. (1) wynosiły 3000 zł, składników zmiennych na przestrzeni czasu, jaki mógł być uwzględniony do wyliczeń, ten nie otrzymywał. Tym samym odszkodowanie należne odpowiada trzykrotności kwoty 3000 zł.

Odsetki od odszkodowania zasądzono od dnia kolejnego po dniu doręczenia pozwu, bowiem od tej daty pozwany pozostawał w opóźnieniu (art. 481 § 1 k.c w zw. z art. 300 k.p.). Doręczenie pozwu traktować należy tu tak jak wezwanie do zapłaty.

Strona pozwana zgodnie z wynikiem procesu zobligowana jest na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zwrócić stronie powodowej koszty odpowiadające wynagrodzeniu zawodowego pełnomocnika w stawce określonej w § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j.Dz.U.2018.265).

Zawarte w wyroku orzeczenie w przedmiocie rygoru natychmiastowej wykonalności znajduje oparcie w art. 477 ² § 1 k.p.c

Czynna legitymacja G. S. i tylko jej nie budzi wątpliwości. Zgodnie z art. 63 ¹ § 2 k.p. prawa majątkowe ze stosunku pracy przechodzą po śmierci pracownika w równych częściach na małżonka i inne osoby spełniające warunki do renty rodzinnej w myśl przepisów emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a tylko w braku takich osób wchodzą do spadku. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że córka zmarłego wskazana jako jego spadkobierca nie spełnia określonych w art. 68 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, co ostatecznie wskazał sam pełnomocnik strony powodowej oznaczając jako następczynię prawną zmarłego jedynie G. S..

Dokonując ustaleń faktycznych sąd oparł się na wszystkich powołanych przy stanie faktycznym dowodach co do zasady zbieżnych. Rzetelność i autentyczność dokumentów nie były kwestionowane. Zeznania świadków i stron korespondują generalnie ze sobą i dokumentami. Zaskoczenie powoda zwolnieniem z pracy znajduje potwierdzenie w notatce urzędowej z przeprowadzonej z nim rozmowy.

Rozpoznanie sprawy w składzie jednoosobowym warunkowała treść art. 15zzs1 pkt 4 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...) — 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz.U. 2020.1842).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)