Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 502/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 września 2021 r., sygn. akt XVIII K 90/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia, polegające na obrazie:

1.  art. 7 k.p.k.w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego, bez zachowania zasady obiektywizmu oraz z naruszeniem zasady prawidłowego rozumowania, dokonaną przez Sąd z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, a polegającą na:

a.  obdarzeniu walorem wiarygodności zeznań świadka J. K. i A. K. w zakresie istotnych dla ustalenia stanu faktycznego faktów odbioru naczep oraz ich wykorzystania i użytkowania, jak również rzekomego ich zwrotu oskarżonemu w sytuacji, gdy obaj ci świadkowie są niewiarygodni, a nadto zeznają w sposób stronniczy, umniejszając swój udział w całym procederze, bowiem za niewiarygodnością świadka J. K. świadczy chociażby fakt, iż ukrył on przed Sądem uprzednią znajomość z oskarżonym, natomiast A. K. zeznawał w sposób chroniący działalność swojego brata i umniejszający swój udział w sytuacji, gdy sam A. K. odbierał wszystkie naczepy i następnie je przekazywał swojemu bratu;

b.  odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w odniesieniu do zarzuconego mu czynu w sytuacji, gdy oskarżony nie mógł przywłaszczyć w/w naczep, gdyż nie władał nimi, nie był w ich posiadaniu, w ogóle ich nigdy nie odebrał, zaś jego zeznania (winno być wyjaśnienia) były spójne, logiczne i konsekwentne odnośnie zarzucanego mu czynu;

c.  przyjęciu, że za popełnieniem przestępstwa przez oskarżonego przemawia fakt, że P. R. niezgodnie z postanowieniami umownymi wynajmował naczepy, czyli przedmiot umowy leasingu, w sytuacji gdy kwestia ta nie powinna mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia prawnokarnego niniejszej sprawy, gdyż okoliczność ta świadczy o nieprawidłowym wykonywaniu umowy przez P. R., toteż jest to aspekt cywilny sporu, aspekt karny odnosi się natomiast do tego czy P. R. posiadał naczepy i czy mógł nimi swobodnie rozporządzać, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca;

d.  przyjęciu przez Sąd, że za niewiarygodnością wyjaśnień oskarżonego przemawia fakt, iż ten nie ma dokumentów świadczących o tym, że domagał się zwrotu przyczep od J. K. w sytuacji, gdy w aktach nie ma w ogóle dowodu na to, że P. R. naczepy w ogóle odebrał,

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegający na:

1.  przyjęciu, że oskarżony popełnił zarzucane mu czyny w sytuacji, gdy dotychczas zebrany materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia takiego wniosku, zaś za niewinnością oskarżonego świadczy nadto fakt, że ten w zakresie innych umów zawartych z (...) Sp. z o. o. zwrócił przedmioty leasingu niezwłocznie po otrzymaniu wezwania od leasingodawcy;

2.  przyjęciu, że oskarżony odebrał przedmiotowe naczepy i swobodnie nimi dysponował w sytuacji, gdy brak jest w materiale dowodowym dokumentów potwierdzających w ogóle odbiór przedmiotowych naczep przez oskarżonego;

3.  przyjęciu, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim w sytuacji, gdy brak było w ogóle działania oskarżonego wskazującego na jego zamiar bezpośredni kierunkowy tym bardziej przy przyjęciu, że P. R. przedmiotem leasingu nigdy w rzeczywistości nie władał;

4.  ewentualnie w razie niepodzielenia powyższej argumentacji przyjęcie niekorzystnego dla oskarżonego czasokresu popełnionych przestępstw, które zawierają się w datach od 10 grudnia 2012 r. do 12 kwietnia 2016 r. w sytuacji, gdy jeżeli faktycznie by przyjąć sprawstwo i winę oskarżonego, to ustalenie daty granicznej popełnienia zarzucanego mu czynu jako datę złożenia zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa jest stanowiskiem dowolnym, nie popartym żadnym wiarygodnym dowodem znajdującym się w aktach sprawy, zaś kwestia ta może mieć fundamentalne znaczenie dla ewentualnego wymiaru kary oraz jej ewentualnego zawieszenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych jest niezasadny.

Odnosząc się do obrazy art. 7 k.p.k. wskazać należy, że prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od należytego wykonania przez sąd dwóch podstawowych obowiązków. Pierwszy z nich dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się do prawidłowego - zgodnego z przepisami postępowania karnego – przeprowadzenia dowodów, tak z urzędu jak i na wniosek stron, niezbędnych do wyjaśnienia okoliczności sprawy z punktu widzenia stawianego zarzutu. Drugi obowiązek sprowadza się do prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co oznacza, że sąd ma obowiązek badać i uwzględnić wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia w zakresie odpowiedzialności karnej oskarżonego. Zatem podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, zaś w uzasadnieniu sąd ma obowiązek wskazać jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Na sądzie orzekającym ciąży przy tym obowiązek badania oraz uwzględniania w toku procesu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a korzystając z prawa swobodnej oceny dowodów, przekonanie o winie w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu sąd powinien logicznie i przekonująco umotywować w uzasadnieniu wyroku.

Analizując zaskarżony wyrok z tej perspektywy stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy nie uchybił regułom rzetelnego procesu. Sąd ten należycie rozważył i ocenił wszystkie dowody przemawiające za przyjętymi ustaleniami faktycznymi zasadnie uznając, że oskarżony P. R. dopuścił się zarzuconego mu występku z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 24 czerwca 2020 r. w zw. z ar. 4 § 1 k.k.

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił zgromadzone w sprawie dowody, a zaprezentowany w uzasadnieniu wyroku tok rozumowania Sądu w pełni zasługuje na aprobatę. Ocena materiału dowodowego została dokonana zgodnie z kryteriami, o których mowa w art. 7 k.p.k. Ocena ta jest zgodna z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko wydanemu rozstrzygnięciu. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia ( Komentarz do kodeksu postępowania karnego pod red. J. Skorupki, wydanie z 2015 r., str. 41). W sprawie niniejszej tego rodzaju uchybienia nie zaistniały.

Sąd pierwszej instancji trafnie ocenił wiarygodność poszczególnych dowodów oraz ich znaczenie dla potrzeb ustaleń. Uznanie za miarodajne zeznań świadków J. K. i A. K. nie budzi zastrzeżeń, gdyż zeznania te jako spójne, logiczne i konsekwentne spełniają kryterium wiarygodności. Oparcie ustaleń faktycznych m. in. na tych dowodach było zatem w pełni uprawnione. Z materiału dowodowego wynika, że przedmiotowe naczepy zostały powierzone oskarżonemu do użytkowania na podstawie umów leasingu operacyjnego, a naczepy te zostały oskarżonemu wydane, co dokumentują załączone do akt sprawy protokoły odbioru przedmiotu leasingu. Okoliczności związane z odbiorem naczep przez P. R. wynikają także z zeznań świadka D. P. (1) (k. 612-614). Nie ulega zatem wątpliwości, że naczepy znajdowały się w dyspozycji oskarżonego, o czym świadczy dodatkowo fakt ich podnajmowania innym osobom, co wynika z zeznań świadków P. G. (k. 5-8, 414-415 i 586), J. K. (k. 268-270, 416v-418 i 596-597), A. K. (k. 283-285, 415-417 i 597-599), a także D. O. (k. 599-600). Okoliczność, że naczepy stanowiące przedmiot leasingu były odbierane również przez A. K., który pośredniczył przy zawieraniu umów leasingowych nie podważa trafności poczynionych ustaleń. Z uznanych za wiarygodne zeznań tego świadka wynika przecież, że naczepy były przekazywane oskarżonemu, który z nich korzystał. Ustaleń tych nie podważa również fakt podnajmowania naczep przez J. K., skoro wszystkie naczepy zostały oskarżonemu zwrócone (k. 269-270, 417-417v i 569). Brak jest podstaw do krytycznej oceny zeznań świadków A. K. i J. K. w zakresie podawanych przez nich okoliczności. W świetle tych dowodów fakty związane z odbiorem naczep przez P. R., a także z ich zwrotem po wykorzystaniu przez J. K. jako podnajmującego, należy uznać za udowodnione.

Twierdzenia obrońcy wskazującego na wadliwą ocenę wyjaśnień oskarżonego poprzez odmówienie im wiary w zakresie wskazanych wyżej okoliczności nie zasługują na aprobatę. Całkowicie bezzasadne jest przy tym twierdzenie, że w aktach sprawy brak jest dowodu potwierdzającego fakt odbioru naczep przez P. R.. Dowody takie znajdują się na kartach 19, 28, 38, 46, 63 i 71, a do treści tych dokumentów wskazujących m. in. na fakt wydania i odbioru naczep przez oskarżonego odnosił się świadek D. P. w toku przesłuchania na rozprawie (k. 612-613).

Prawem sądu jest danie wiary określonym dowodom i odmówienie tego przymiotu innym, o ile ocena taka jest wynikiem rzeczowej analizy materiału dowodowego, została dokonana w kontekście zarówno dowodów dla oskarżonego korzystnych, jak i niekorzystnych, oraz poprzedzona prawidłowym ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu istotnych dla końcowego rozstrzygnięcia okoliczności sprawy.

Wbrew twierdzeniom obrońcy ocena zeznań świadków A. K. i J. K. jest prawidłowa. Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje stanowisko Sądu pierwszej instancji związane z analizą tych dowodów przedstawione w uzasadnieniu wyroku (k. 638-639). Brak jest zatem podstaw do wyeliminowania zeznań w/w świadków z podstawy ustaleń. W szczególności należy zgodzić się z oceną Sądu meriti, że nie stwierdzono zaistnienia jakichkolwiek okoliczności, które by dyskredytowały wartość dowodową zeznań tychże świadków. Wbrew twierdzeniom skarżącego nie stanowi takiej okoliczności fakt, że świadek J. K. początkowo w sposób nieprecyzyjny określił czasokres znajomości z oskarżonym (vide k. 416v), skoro następnie sprostował swoje zeznania (k. 596), jak również fakt, że A. K. pośredniczył przy zakupie naczep przez firmę (...) Sp. z o. o. od firmy (...), którą reprezentował. W żadnej mierze wskazane okoliczności nie są wystarczające do podważenia szczerości zeznań świadków w niniejszej sprawie. Kwestionowanie wiarygodności zeznań świadków w oparciu o przywołaną w apelacji argumentację nie mogło zatem przynieść oczekiwanego skutku.

Sposób dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zeznań świadków, które wzajemnie ze sobą korespondują tworząc spójną i logiczną całość, nie budzi zastrzeżeń. Reasumując stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny wszystkich dowodów słusznie odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonego w tej części, gdzie ten negując zamiar przywłaszczenia naczep twierdził, że nimi nie dysponował oraz ich nie posiada. W świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego wyjaśnienia oskarżonego stanowią wyraz przyjętej w sprawie linii obrony.

Skoro nie wykazano by ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy nosiła cechy dowolności, to również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych uznać należy za chybiony.

Odnosząc się do zarzutu opartego na treści art. 438 pkt 3 k.p.k. obrońca nie wykazał aby Sąd I instancji dopuścił się błędu braku lub błędu dowolności wolności. Przeciwnie, Sąd miał na uwadze wszystkie zgromadzone w sprawie dowody uwzględniając wynikające z tego materiału okoliczności, dowody te prawidłowo ocenił kierując się kryteriami, o których mowa w art. 7 k.p.k. Nie budzi przy tym zastrzeżeń ta część ustaleń i rozważań Sądu pierwszej instancji, która dotyczy elementów strony podmiotowej czynu, umyślności i zamiaru sprawcy. Zamiar przywłaszczenia przedmiotowych naczep może i powinien być oskarżonemu przypisany w świetle całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Wszak z poczynionych w sprawie ustaleń wynika, że pomimo wypowiedzenia przez (...) Sp. z o. o. umów leasingu i wezwania oskarżonego do zwrotu przedmiotu umowy naczepy te nie zostały przekazane pokrzywdzonemu. W świetle zebranych w sprawie dowodów logiczny jest wniosek o ich bezprawnym zatrzymaniu przez oskarżonego wobec odmowy ich wydania, co uzasadnia jego odpowiedzialność karną na gruncie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 12 § 1 k.k.

Zgodnie z przyjętym w orzecznictwie poglądem odmówienie przez oskarżonego oddania maszyn wydanych mu w ramach leasingu, jak i zapłacenia za nie wystarczająco dowodzi zamiaru przywłaszczenia sobie ich wartości ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 30 września 1998 r., II AKa 190/98, KZS 1998/10/27).

Wbrew twierdzeniom obrońcy za brakiem podstaw do ustalenia, iż oskarżony działał z zamiarem przywłaszczenia rzeczy powierzonej nie świadczy fakt, że w zakresie innych umów zawartych z firmą (...) Sp. z o. o. oskarżony zwrócił przedmioty leasingu niezwłocznie po otrzymaniu wezwania do ich zwrotu.

Nie budzi także zastrzeżeń czasokres przypisanego oskarżonemu czynu zawierający się w okresie od 11 grudnia 2012 r. do 12 kwietnia 2016 r. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku odniósł się do tej kwestii wskazując okoliczności i dowody stanowiące podstawę przyjętych ustaleń (k. 643). Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje stanowisko Sądu I instancji podzielając zaprezentowaną w uzasadnieniu wyroku argumentację. Obrońca nie przedstawił w apelacji rzeczowej argumentacji mającej przemawiać za zasadnością stawianego zarzutu. Zarzut ten uznać zatem należy za chybiony.

W tych warunkach apelacja obrońcy oskarżonego, ograniczająca się do polemiki z ustaleniami Sądu meriti, nie może być uznana za zasadną.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak zaistnienia wskazanych w apelacji uchybień. Brak przesłanek uzasadniających zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

3.2.

Naruszenie przepisów procesowych mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego złożonego na ostatniej rozprawie o ustalenie adresu zamieszkania istotnego świadka P. B., w sytuacji, gdy Sąd miał możliwość ustalenia adresu zamieszkania świadka po wpisie w CEIDG prowadzonej przez świadka działalności gospodarczej, a który to dowód z zeznań był niezbędny celem ustalenia okoliczności faktycznego przeznaczenia i użytkowania naczep będących przedmiotem przestępstwa, a także okoliczności zawieranych podobnych umów użytkowania naczepi ich konsekwencji dla świadka, a który to dowód miał istotne znaczenie dla ustalenia prawdy materialnej, tym samym należy wskazać, że wniosek powyższy nie zmierzał do przedłużenia postępowania (zarzut z pkt 2 apelacji).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut sformułowany w pkt 2 apelacji ocenić należy jako niezasadny.

Rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie oddalenia wniosku dowodowego obrońcy nie nasuwa zastrzeżeń. Na wstępie zaznaczyć należy, że podstawę prawną oddalenia wniosku stanowił przepis art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k., a nie art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. (protokół rozprawy – k. 614). Nie mogło zatem dojść do obrazy art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. – jak wywodzi obrońca - skoro przepis ten nie stanowił podstawy normatywnej kwestionowanego rozstrzygnięcia.

Sąd pierwszej instancji trafnie natomiast ocenił, że przeprowadzenie wnioskowanego dowodu nie jest możliwe z uwagi na brak danych co do miejsca pobytu świadka P. B., o którego przesłuchanie obrońca wnosił.

Przedmiotowa decyzja nie budzi zastrzeżeń co do jej prawidłowości. Ustalenia co do braku możliwości przeprowadzenia dowodu z zeznań tego świadka zostały oparte na określonych przesłankach wynikających z treści dokumentów (k. 576 i 609). Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą dowodu nie da się przeprowadzić, gdy wystąpi faktyczna niemożność w tym zakresie, np. gdy wskazywany we wniosku świadek nie zamieszkuje pod wskazanym adresem, a jego aktualne miejsce pobytu nie jest znane. Odnosząc się do oceny niezbędności wnioskowanego dowodu stwierdzić należy, że przesłuchanie świadka nie było bezwzględnie konieczne celem ustalenia okoliczności faktycznego przeznaczenia i użytkowania naczep będących przedmiotem zarzutu. Okoliczności dotyczące zawierania podobnych umów użytkowania naczep wynikają z dowodów już w sprawie przeprowadzonych, a przy tym nie są one na tyle doniosłe by konieczne było ich wykazywanie w drodze kolejnych dowodów.

W tym stanie rzeczy podniesiony zarzut należy ocenić jako nietrafny.

Wniosek

Wniosek jak w petitum apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględniania wniosku z przyczyn, o których wyżej mowa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku - skazanie z czy z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w brzmieniu ustawy obowiązującej do dnia 24 czerwca 2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., trafność rozstrzygnięcia o karze i kosztach procesu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Brak uchybień podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego. Orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia winy sprawcy i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Kara ta nie nosi cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

----------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt II

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. obciążono oskarżonego koszami procesu za postępowanie odwoławcze w zakresie należnej opłaty z II instancję i poniesionych w sprawie wydatków.

7.  PODPISY

SSA Anna Zdziarska SSA Katarzyna Wróblewska SSO del. Anna Grodzicka

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku - skazanie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana