Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Aka 115/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XVIII Wydział Karny sygn. akt XVIII K 142/20 z dnia 3 grudnia 2020r.

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Dane o karalności oskarżonego P. A. (1) (k. 743).

Dane o karalności oskarżonego L. Ć. (1) (k. 744 – 745)

Dokumenty urzędowe, niekwestionowane przez strony.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Oskarżyciel publiczny zaskarżył wyrok w zakresie oskarżonego P. A. (1) w części dotyczącej warunkowego zawieszenia kary oraz w całości na niekorzyść L. Ć. (1).

W zakresie oskarżonego P. A. (1) orzeczeniu postawiono błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że zostały spełnione przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk uzasadniające zastosowanie wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, podczas gdy okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu, właściwości i warunki osobiste oskarżonego i dotychczasowy tryb życia wskazują, że warunkowe zawieszenie kary nie spełni celów kary, a w szczególności nie zapobiegnie powrotowi do przestępstwa.

W zakresie L. Ć. (1) postawiono także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na uznanie L. Ć. (1) za winnego zarzucanego mu aktem oskarżenia przestępstwa, poprzez wyciągnięcie wadliwych wniosków, opartych na nieprawidłowej argumentacji i błędnej ocenie zebranych dowodów, podczas gdy ich prawidłowa analiza prowadzi do wniosku, że L. Ć. (1) dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, który to błąd był konsekwencją mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania zawartych w art. 7 kpk tj. dokonania przez sąd dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Odnosząc się do apelacji oskarżyciela publicznego należy stwierdzić, iż ma ona charakter polemiczny, zarówno w zakresie rozstrzygnięć dotyczących P. A. (1), jak i L. Ć. (1).

Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w stosunku do obu oskarżonych, zasadnie wyprowadził wnioski o winie P. A. (1), jak i o braku winy w zakresie stawianych zarzutów – L. Ć. (1). Podkreślić należy, iż oskarżyciel publiczny nie zarzuca sądowi braków postępowania dowodowego, uznając tym samym kompletność zgromadzonego materiału. Sąd pierwszej instancji rozstrzygał zatem w oparciu o kompletny materiał dowodowy, który z poszanowaniem reguł procesu karnego ujawnił w toku rozprawy głównej, a zgromadzone dowody ocenił z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a w następstwie w ten sposób dokonanej oceny prawidłowo ustalił stan faktyczny w stosunku do obu oskarżonych. Argumentacja sądu, jako rzeczowa i logiczna, zasługuje na aprobatę, tym bardziej, że skarżący nie podniósł takich zarzutów, które mogłyby ją skutecznie zakwestionować w stosunku do obu oskarżonych.

1.Przechodząc w pierwszej kolejności do zarzutów stawianych przez oskarżyciela, a dotyczących oskarżonego P. A. (1) . Sąd Okręgowy uznał tego oskarżonego za winnego czynów z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 238 kk w zb. z art. 233 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk i na tej podstawie go skazał. Sąd meriti na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1 i 2 i 3 kk karę grzywny. Jednocześnie sąd uznał, że oskarżony zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności na okres 3 lat próby. Zastosowano także obowiązek wynikający z treści art. 72 § 1 pkt 1 kk.

Jak wynika z uzasadnienia apelacji skarżący zgodził się, że w sprawie zachodziły formalne przesłanki zastosowania przedmiotowej instytucji, jednak wywiódł, że w stosunku do P. A. (1) nie ma pozytywnej prognozy kryminologicznej. Okoliczność powyższą skarżący wywodzi z zaplanowanego charakteru przestępstwa, samych okoliczności czynów zabronionych, konsekwentnego „zwodzenia organów ścigania”. Oskarżyciel publiczny wskazał także w apelacji na zajmowane przez oskarżonego stanowisko w toku składanych wyjaśnień, jak i stwierdzenia oskarżonego, które szokują „swoją bezczelnością”.

W tym miejscu wskazać należy apelującemu, że sąd uznał oskarżonego za winnego i wymierzył mu za jego czyny kary: pozbawienia wolności, jak i grzywny. Ustalając zawinienie oskarżonego, sąd meriti wziął pod uwagę zaplanowany charakter czynów, jak i okoliczności tych przestępstw, czego odzwierciedleniem jest przecież wyrok skazujący.

Trudno zgodzić się ze skarżącym, aby fakt składania wyjaśnień, w których raz oskarżony przyznał się, a raz nie, miał mieć istotne przełożenie na zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia kary, w tym także niewskazanie innych osób zamieszanych w przedmiotowy czyn. Oskarżony złożył wyjaśnienia, które częściowo uwzględnił sąd, a w części nie dał im wiary czyniąc jednak stosowne ustalenia faktyczne, także na podstawie tego dowodu. Niewątpliwie na rozprawie w dniu 22 października 2022r. oskarżony złożył obszerne wyjaśnienia, wskazując, że czuje się w procesie pokrzywdzonym (k. 573), ale podał, że chodzi o zabór pojazdu, co może budzić zastrzeżenia, na które wskazano w apelacji. Niemniej jednak P. A. (1) podkreślił, że źle zrobił, żałuje, i nie postąpiłby tak obecnie. Analiza wyjaśnień oskarżonego nie potwierdza stawianych zarzutów o „bezczelnej” postawie w toku postępowania sądowego, czy postępowania przygotowawczego. Rzeczywiście zachowanie się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa ma istotne znaczenie, jednak skarżący przywołuje w apelacji same okoliczności czynów zabronionych, a nie zachowanie oskarżonego już po ich popełnieniu. Zachowanie się sprawcy po popełnieniu przestępstwa dotyczy takich kwestii, jak dążenie do naprawienia szkody lub naprawienie jej, przeproszenie pokrzywdzonego, podjęcie próby pojednania się z nim, gotowość poddania się mediacji, wyrażenie skruchy i żalu. Należy brać także pod uwagę stosunek psychiczny sprawcy do czynu, który popełnił, i do krzywd, które wyrządził, a w ocenie sądu odwoławczego, w rozpoznawanej sprawie oskarżony przyznał, że żałuje popełnionych czynów.

Niewątpliwie nie doszło do błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie ustalania przesłanek zastosowania omawianego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary. Oskarżony P. A. (1) jest osobą niekaraną, co wynika także z aktualnych danych, zdarzenie miało charakter incydentalny w jego życiu, a czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk, pozostał przecież w fazie usiłowania. Pomimo upływu lat od zdarzenia, skarżący nie wykazał, aby oskarżony naruszał porządek prawny, czy zachowywał się w sposób niepoprawny. Same okoliczności zdarzenia, jak też forma składanych wyjaśnień, w tym przyjmowanie postawy „obronnej” nie mają w niniejszej sprawie przełożenia na możliwość, lub brak możliwości stosowania instytucji z art. 69 § 1 kk. Warunkiem zastosowania tej instytucji jest spełnienie przesłanki o charakterze indywidualno-prewencyjnym: owo zawieszenie musi być wystarczające do osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Analiza postawy oskarżonego wskazuje, że skuteczność zapobieżenia powrotowi do przestępstwa jest zachowana. Sąd I instancji wymierzając karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, wziął pod uwagę dyrektywy sądowego wymiaru kary określone w art. 53 kk. W ramach tych dyrektyw sąd prawidłowo dostrzegł potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zawieszenie wykonania orzeczonej kary nie powinno bowiem rodzić w opinii społecznej przekonania, że sprawca przestępstwa pozostał w zasadzie bezkarny. W sprawie w przekonaniu sądu odwoławczego, zastosowanie tej instytucji w stosunku do oskarżonego, jest uzasadnione przekonaniem, że sprawca nie powróci do przestępstwa i wykonanie wymierzonej kary nie będzie konieczne dla wdrożenia go do przestrzeganego porządku prawnego. Powyższe przekonanie bazuje na ocenie postawy oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa i w tym zakresie apelujący nie przedstawił skutecznych kontrargumentów.

2.W zakresie zarzutów apelacji dotyczących oskarżonego L. Ć. (1) sąd odwoławczy całkowicie podzielił ustalenia sądu meriti, wskazujące na brak wystarczających dowodów na przypisanie temu oskarżonemu działania wspólnie i w porozumieniu z P. A. (1) i uznania go za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, w tym w zakresie czynów z art. 238 kpk, czy z art. 233 § 1 kpk, co do których konieczne jest przecież udowodnienie umyślności działania sprawcy.

Z treści apelacji wynika, ze skarżący odnosi się głównie do oceny dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego P. A. o wynajęciu kierowcy U.. Apelujący podniósł, że skoro, zdaniem sądu, nieprawdziwe są wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie, to jednoznaczne jest, że pojazdu tam nie było. Niemniej jednak sąd takiej konstatacji nie wywiódł, a przypomnieć należy, iż jedynie ustalił, że oskarżony musiał działać z jakąś znaną sobie osobie, bo nie powierzyłby samochodu nieznanemu sobie kierowcy U.. Jednak przyjąć należy w ślad za sądem, iż samochód był i został zaparkowany na jednej z hal magazynowych, a co więcej pojazd ten widział współoskarżony w sprawie L. Ć. (1).

Logiczne jest zatem ustalenie sądu, że pojazd był na posesji, a nadto została wynajęta przez oskarżonego P. A. (1) znana mu osoba do upozorowania przestępstwa kradzieży, której tożsamości nie udało się jednak ustalić. Ta wersja jest tak samo logiczna, jak konstrukcje przyjęte w apelacji, a zatem należało je rozstrzygać na korzyść oskarżonego L. Ć. (1). Domniemanie niewinności nie wymaga zresztą dowodów, to obalenie tego domniemania wymaga wskazania dowodów. Jak słusznie podkreślono w tezie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1995 r. III KRN 88/95 - ułomności dowodów obciążających nie można stawiać na równi z ułomnościami dowodów odciążających. Ze względu na to, że warunkiem sine qua non skazania oskarżonego jest udowodnienie popełnienia przezeń czynu przestępnego (arg. ex art. 3 § 2 i 3 k.p.k.), sprzeczności w sferze dowodów odciążających nigdy nie są "równoważne" ze sprzecznościami w zakresie dowodów obciążających. Jeżeli te ostatnie są "wewnętrznie sprzeczne" to zasadnicze i samoistne znaczenie ma to, czy in concreto zakres i charakter tych sprzeczności nie wyłącza w ogóle możliwości uznania owych dowodów za podstawę skazania. Wersje wskazane przez oskarżonych są prawdopodobne w zakresie obecności pojazdu, jak też braku świadomości L. Ć. (1), o przestępczym procederze działań P. A. (1).

Przechodząc do kolejnego zarzutu apelującego podkreślającego, że świadek P. K. zaprzeczyła, aby robiła zdjęcia mężczyzn z samochodem B., jak i widziała przedmiotowy pojazd, to przypomnieć należy zeznania tego świadka. P. K. została przesłuchana w dniu 20 sierpnia 2016r. kiedy wskazała, że udała się do L. Ć. (1) z którym pozostała do 6;10. Według świadka nie widziała, żadnego pojazdu na hali i nie robiła telefonem zdjęć (k. 81). Przypomnieć należy, iż z wyjaśnień L. Ć. wynika, że on sam robił zdjęcia, a zatem te wyjaśnienia korespondują z zeznania świadka (k. 592v). Zeznania P. K. przesłuchanej szczegółowo w 3 listopada 2020 r. wskazują, że świadek zasłania się brakiem pamięci, jednocześnie twierdząc, że nie leczy się neurologicznie. Niemniej jednak zeznała, że nie widziała samochodu, ale jej wypowiedzi nie świadczą, aby dokonała jakiejś lustracji pomieszczeń i stwierdziła jednoznacznie, że pojazdu nie było. Jak zeznała świadek, „jeśli P. A. (1) przyjechał samochodem, ten samochód był pewnie na hali” (k. 598). Świadek nie jest osobą obdarzoną wyjątkową spostrzegawczością skoro, jak stwierdziła, „nie pamiętam, czym zajmował się pan L. Ć. (1), jak utrzymywałam z nim bliskie relacje” (k. 598). Przedmiotowy dowód w ocenie sądu odwoławczego, nie jest dowodem pozwalającym na jednoznaczne stwierdzenie winy oskarżonego i ewentualne go skazanie, a raczej świadczy o niepewności świadka.

Zdaniem skarżącego także fotografia w aktach nie została wykonana przedmiotowego dnia. Jednak, to twierdzenie także ma charakter polemiczny, albowiem w aktach znajduje się fotografia, a jak ustalił sąd, czego nie kwestionuje skarżący nie ma możliwości na obecnym etapie postępowania zweryfikowania daty wykonania zdjęcia, równie wiarygodne jest zatem twierdzenie oskarżonego o wykonaniu zdjęcia.

Przywoływanie przez oskarżyciela publicznego w apelacji określeń z filmu (...), niewątpliwie dobrego filmu, na gruncie rozpoznawanej sprawy jest całkowicie zbędne.

Odnosząc się zatem do zarzutów skarżącego, które w ocenie sądu odwoławczego są niezasadne i polemiczne, przypomnieć należy słuszne tezy do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2008 r. V KK 267/08 - sformułowana w art. 2 § 2 k.p.k. zasada prawdy materialnej wprowadza wprawdzie w procesie karnym wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych, rozumie się jednak przez nie ustalenia udowodnione, a więc takie, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Obowiązek udowodnienia odnosić należy jednak tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, jako że on sam korzysta z domniemania niewinności (art. 5 § 1 k.p.k.), a niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na jego korzyść (art. 5 § 2 k.p.k.). Z tych względów wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu że jest winny popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia oskarżonego, negującego tezy aktu oskarżenia, zostaną uprawdopodobnione. Co więcej, wyrok uniewinniający musi zapaść jednak również i w takiej sytuacji, gdy wykazywana przez oskarżonego teza jest wprawdzie nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano udowodnić mu sprawstwa i winy. W sprawie decyzje sądu o uniewinnieniu oskarżonego są zasadne, oparte o prawidłowo ustalony stan faktyczny, jak i prawidłowo ocenione dowody.

Wniosek

Oskarżyciel publiczny wniósł o

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie P. A. (1) kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

- uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji w zakresie rozstrzygnięcia co do L. Ć. (1) z pkt IV wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, apelacja oskarżyciela publicznego w stosunku do oskarżonego P. A. (1) nie jest zasadna, a zatem nie są zasadne wnioski skarżącego. Sąd I instancji prawidłowo odniósł się do wszystkich przesłanek wymienionych w art. 69 § 1 i 2 kk i zasadnie zastosował przedmiotową instytucję w stosunku do oskarżonego P. A. (1), dając mu tym samym szansę osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, apelacja oskarżyciela publicznego w stosunku do oskarżonego L. Ć. (1) nie jest zasadna, a zatem wniosek o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, iż brak jest w sprawie dostatecznych dowodów, pozwalających na ustalenie sprawstwa tego oskarżonego, a zatem konieczne było jego uniewinnienie. Skarżący w zakresie tego oskarżonego wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, nie wskazując, czy jeszcze ewentualnie jakieś dowody mają być przeprowadzone. Ocena oskarżyciela opiera się zatem wyłącznie na zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd II instancji uchylając i przekazując orzeczenie do ponownego rozpoznania musi być przekonany o sprawstwie danej osoby. Niemniej jednak takiego przekonania sąd odwoławczy nie ma, a co więcej uznaje całkowicie argumentację sądu meriti. Wskazywane przez ten sąd w uzasadnieniu stanowisko, iż wersja działania obu oskarżonych wspólnie i w porozumieniu jest nieudowodniona, jak tez dokonania przestępstw z art. 238 kk i art. 233 § 1 kk, znajduje także aprobatę sądu II instancji. Już tylko na marginesie wskazać należy, iż obowiązujące w procesie karnym domniemanie niewinności obalać ma oskarżyciel, udowadniając oskarżonemu winę. Sąd zatem nie ma żadnego obowiązku poszukiwania z urzędu dowodów wspierających oskarżenie, gdy te dostarczone, jak w przedmiotowej sprawie, przez oskarżyciela do skazania nie wystarczą, a on sam do ich uzupełnienia nie dążył.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2020 roku, sygn. akt XVIII K 142/20

3.  zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych P. A. (1) i L. Ć. (1) utrzymano w mocy,

4.  kosztami sądowymi w zakresie apelacji oskarżyciela publicznego obciążono Skarb Państwa

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Sąd Apelacyjny nie podzielił wywodów skarżącego, uznając je w zasadzie za polemiczne w zakresie prawidłowych ustaleń sądu I instancji. Nie doszło do błędu w ustaleniach faktycznych, czy naruszenia przepisów postępowania zarówno w zakresie P. A. (1), jak i L. Ć. (1). Zgodnie ze słuszną tezą do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 r. I KR 197/74 zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Analiza zarzutów skarżącego zarówno w stosunku do oskarżonego P. A. (1), jak w zakresie uniewinnienia L. Ć. (1) prowadzi do wniosku, iż skarżący nie wykazał skutecznie błędów w logicznym rozumowaniu sądu, jak i dokonanych ustaleniach faktycznych. Także ocena dowodów przeprowadzonych przez sąd jest oceną wszechstronną, logiczną, pełną i wspartą doświadczeniem życiowym, a więc w pełni odpowiada wymogom art. 7 kpk.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

Nie dotyczy

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

Nie dotyczy

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

Punkt 2 wyroku Sądu Apelacyjnego

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 kpk -

W sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy, a jeżeli środek ten pochodzi wyłącznie od oskarżyciela publicznego - koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Izabela Szumniak Katarzyna Wróblewska Piotr Bojarczuk

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika ☒

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel Publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2020r. sygn. akt XVIII K 142/20

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana