Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodniczący:

1.SSO Waldemar Majka

1.Protokolant:

1. Ewa Ślemp

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 921/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Kłodzku z 1 lipca 2022 roku, sygnatura akt II K 1569/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części, tj. punkt I, II, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XII, XIII.

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. P.

Ocena zdarzenia z 12 stycznia 2018 roku, sposób prawomocnego zakończenia postępowania, treść opinii biegłego M. B.

Karalność oskarżonego

Akta Sądu Rejonowego w Kłodzku II K 1377/19

Informacja z KRK

1434

2.1.1.2.

P. P.

Kompetencje wychowawcze oskarżonego oraz oskarżycielki posiłkowej I. P., tryb wykonywania władzy rodzicielskiej nad małoletnią J. P. i realizacji kontaktów z dzieckiem oskarżonego

Opinia (...) im. J. S. w K. z 28 czerwca 2022 roku z akt Sądu Rejonowego w Kłodzku III Nsm 53/20

1367-1407

2.1.1.3.

P. P.

Zakres toczących się postępowań inicjowanych przez oskarżonego

Informacje Sądu Rejonowego w Chorzowie

1473,1506

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Do dowodów opisanych w części 2.1. odniesiono się w części 3 niniejszego uzasadnienia

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi w punkcie I (w części dot. czynu z punktu I części wstępnej) zarzucił:

1. Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia polegającą na naruszeniu:

1) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, niezgodną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego polegają na:

a) uznaniu stenogramu rozmowy sporządzonego przez oskarżycielkę posiłkową I. P.(k. 43 akt sprawy) za wiarygodny i miarodajny dowód w sprawie, mimo że do materiału dowodowego nie dołączano nośnika z oryginałem nagrania odzwierciedlającego rzeczywisty przebieg rozmowy, zaś oskarżony kwestionował przebieg rozmowy przedstawiony w stenogramie,

b) uznaniu za w pełni wiarygodne zeznań złożonych przez I. P.w zakresie w
jakim wskazywała, że oskarżony miał jej grozić w dniu 14 grudnia 2017 roku podczas
gdy jej zeznania pozostają w sprzeczności nawet z treścią sporządzonego przez nią
stenogramu znajdującego się na k. 43, a co za tym idzie powinny być uznane za
niewiarygodne,

c) uznaniu, że oskarżony w swoich wyjaśnieniach potwierdził przebieg rozmowy
przedstawiony w stenogramie przygotowanym przez oskarżycielkę posiłkową,
podczas gdy oskarżony w swoich wyjaśnieniach potwierdził wyłącznie, że w dniu 14
grudnia 2017 r. miała miejsce rozmowa z oskarżycielką posiłkową, podczas której
oskarżony pytał, jakby czuła się oskarżycielka posiłkowa, gdyby ją pozbawić
kontaktów z córką oraz zaprzeczył, aby miał wypowiadać wobec oskarżycielki
posiłkowej jakiekolwiek groźby pozbawienia życia czy porwania dziecka,

2. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony w dniu 14 grudnia 2017 r. groził oskarżycielce posiłkowej pozbawieniem życia oraz porwaniem ich małoletniej córki

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi w punkcie I (w części dot. czynu z punktu V części wstępnej) zarzucił:

1. Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia polegającą na naruszeniu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, niezgodną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego polegają na uznaniu za wiarygodne zeznań oskarżycielki posiłkowej I. P.i przyjęciu wyłącznie na podstawie jej zeznań że oskarżony w dniu 15 maja 2018 r. w L. Z. podczas zdarzenia na parkingu przy sklepie (...) podduszał oskarżycielkę posiłkową oraz groził jej słowami „(...)", podczas gdy zeznania te nie znajdują potwierdzenia w żadnym innym dowodzie (interweniujący Policjanci i funkcjonariusze Straży Miejskiej zaprzeczyli, aby oskarżycielka posiłkowa miała im zgłaszać groźby, jak również żaden ze świadków zdarzenia nie potwierdził twierdzeń I. P.w tym zakresie) i wynikają wyłącznie z intencjonalnego dążenia oskarżycielki posiłkowej do oskarżenia P. P. o przestępstwo, którego nie popełnił; należy także zauważyć, że Sąd uznał zeznania oskarżycielki posiłkowej za niewiarygodne w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie III aktu oskarżenia (także dotyczącego rzekomych gróźb), co ma niebagatelne znaczenie dla ogólnej oceny wiarygodności oskarżycielki posiłkowej.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony w dniu 15 maja 2018 r. groził oskarżycielce posiłkowej pozbawieniem życia

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Słusznie podnosi apelujący, iż „ Sąd I instancji błędnie uznał jako wiarygodny i miarodajny dowód w postaci stenogramu rozmowy sporządzonego przez oskarżycielkę posiłkową I. P.(k. 43 akt sprawy). Po pierwsze należy zaznaczyć, że do materiału dowodowego nie dołączano nośnika z oryginałem nagrania odzwierciedlającego rzeczywisty przebieg rozmowy, zaś oskarżony kwestionował przebieg rozmowy przedstawiony w stenogramie”.

Stenogram rozmowy przedłożony przez świadka (pokrzywdzoną) stanowi jedynie rodzaj zapisku poczynionego przez jego autora w rozumieniu art. 174 kpk, który może stanowić dowód w sprawie w sytuacji przesłuchania w charakterze świadka autora zapisku czy notatki, jednak w aspekcie mocy dowodowej stanowi jedynie dowód tego że jego autor sporządził zapisek określonej treści. W istocie „ oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie potwierdził przebiegu rozmowy przedstawionej w stenogramie przygotowanym przez oskarżycielkę posiłkową (k. 43). Oskarżony w swoich wyjaśnieniach potwierdził wyłącznie, że w dniu 14 grudnia 2017 r. miała miejsce rozmowa z oskarżycielką posiłkową, podczas której oskarżony pytał jakby czuła się oskarżycielka posiłkowa, gdyby ją pozbawić kontaktów z córką (por. wyjaśnienia złożone na rozprawie w dniu 21 stycznia 2021 r.). Oskarżony zaprzeczył, aby miał wypowiadać wobec oskarżycielki posiłkowej jakiekolwiek groźby pozbawienia życia czy porwania dziecka. Nie sposób pominąć cały kontekst sytuacyjny związany z wywiezieniem przez I. P.bez wiedzy i zgody oskarżonego małoletniej córki, a następnie uniemożliwianie ojcu kontaktów z dzieckiem” (k.1341-1342).

Analizując relację pokrzywdzonej trafnie również podnosi apelujący, iż zdziwienie budzi „uznanie przez Sąd I instancji za w pełni wiarygodne zeznań złożonych przez I. P.w zakresie w jakim wskazywała, że oskarżony miał jej grozić w dniu 14 grudnia 2017 r. pozbawieniem życia i porwaniem dziecka. Należy zaznaczyć, iż z uwagi na istniejący pomiędzy oskarżonym, a I. P.konflikt do oceny zeznań złożonych w tym zakresie przez oskarżycielkę posiłkową należało podejść z ponadprzeciętną dozą ostrożności (o czym najdobitniej może świadczyć fakt, że I. P.oskarżyła P. P.nawet o dopuszczanie się czynów pedofilnych wobec swojego dziecka - postępowanie zostało umorzone). Co istotne - zeznania oskarżycielki posiłkowej złożone na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2021 r. pozostają w sprzeczności nawet z treścią sporządzonego przez nią stenogramu znajdującego się na k. 43. Oskarżycielka posiłkowa relacjonowała przebieg rozmowy z oskarżonym w dniu 14 grudnia 2017 r. w następujący sposób: „mówił, że mnie dopadnie, że będzie jechał za mną, że mnie zajebie jak mnie dopadnie, że ja już nie żyję". Przytoczony fragment zeznań nijak ma się do przebiegu rozmowy przedstawionej w sporządzonym przez oskarżycielkę posiłkową i kwestionowanym przez oskarżonego stenogramie znajdującym się na k. 43 akt sprawy. Brak jest jakiejkolwiek informacji w zeznaniach oskarżycielki posiłkowej o rzekomych groźbach porwania dziecka, Co za tym idzie zeznania oskarżycielki posiłkowej - skoncentrowanej na postawieniu P. P.w stan oskarżenia - powinny być uznane za niewiarygodne, jako niepotwierdzone w żadnym innym materiale dowodowym” (k.1342).

Do zeznań pokrzywdzonej należy podchodzić z należytą wnikliwością i ostrożnością, biorąc pod uwagę również jej stan emocjonalny, rys osobowościowy i nieskrywaną niechęć do oskarżonego oraz chęć odpłacenia mu za doznane subiektywnie krzywdy (co wynika z treści opinii (...) im. J. S. w K. z 28 czerwca 2022 roku - k.1376,1403). Eksponowane przez obrońcę rozbieżności w treści zeznań pokrzywdzonej w zestawieniu ze sporządzonym przez nią stenogramem pozwalają wątpić w rzetelność tego zapisu jak i relacji pokrzywdzonej. Warto też zwrócić uwagę na fakt, iż pisemne zawiadomienie o przestępstwie pokrzywdzona złożyła 19 stycznia 2018 roku (k.42) załączając sporządzony przez siebie stenogram rozmowy i domaga się ścigania męża „z tytułu gróźb jakie stosował wobec mnie 14.12.2017 roku” . Nie wspomina zatem o groźbach kierowanych wobec małoletniej J. P., a nadto nawet przy przyjęciu wypowiedzenia groźby, co jest wysoce wątpliwie, wątpliwa również pozostaje obawa spełnienia groźby u pokrzywdzonej, a wątpliwości takie podjął przecież sąd I instancji w zakresie czynu opisanego w puncie III części wstępnej wyroku mającego mieć miejsce 12 stycznia 2018 roku. Dla ustalenia wystąpienia uzasadnionej obawy nie wystarczy, że pokrzywdzona oświadczy, iż obawiała się spełnienia groźby. Konieczne jest bowiem dokonanie oceny, czy jej przekonanie miało obiektywne podstawy w ustalonych okolicznościach. Obiektywizacja podstawy wymaga zaś oceny w oparciu zarówno o osobowość pokrzywdzonej, jak i okoliczności, które pozwalają stwierdzić, że każdy przeciętny człowiek o podobnej osobowości, cechach psychiki, intelektu co pokrzywdzony, w ustalonych okolicznościach, uwzględniając także wcześniejsze ewentualne relacje pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym, towarzyszące wypowiedziom zachowania, uznałby groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę jej spełnienia. Powyższe wnioskowania natomiast, a w tym przede wszystkim analiza postawy pokrzywdzonej w relacjach z oskarżonym, co słusznie eksponuje skarżący, pozwalają zasadnie powątpiewać w istnienie takiej obawy nawet przy przyjęciu, że groźba została sformułowana, co także jest wątpliwe, o czym wspomniano powyżej. Również aktywność I. P.w inicjowaniu rozmaitych postępowań przeciwko oskarżonemu kończących się odmową wszczęcia lub umorzeniem postępowania (k.485-500), co słusznie eksponuje skarżący, pozwala zasadnie powątpiewać w występowanie jakiejkolwiek obawy u pokrzywdzonej w aspekcie działań oskarżonego.

W zakresie domniemanego jak się wydaje (w zakresie czynów opisanych w punktach I i V części wstępnej wyroku) - przyjęcia przez sąd I instancji - istnienia u pokrzywdzonej obawy spełnienia gróźb niezależnie od zaistnienia uzasadnionych wątpliwości czy groźby w istocie były formułowane trafnie podnosi skarżący w uzasadnieniu apelacji, co pomija zupełnie sąd I instancji (k.1325 odwr.) wskazując, iż „ procedowana sprawa jest elementem kilkuletniego konfliktu okołorozwodowego, w którym spór toczy się głównie w zakresie sprawowania opieki nad wspólnym dzieckiem. W międzyczasie z inicjatywy oskarżycielki posiłkowej wszczynanych było szereg postępowań mających - w ocenie oskarżonego -charakter odwetowy. Powyższe w żaden sposób nie potwierdza, aby oskarżycielka posiłkowa miała obawiać się oskarżonego czy „żyć w ciągłym strachu" wręcz przeciwnie -swoim dotychczasowym zachowaniem pokazała jednoznacznie, że nie obawia się oskarżonego. Sąd I instancji pominął także kontekst sytuacyjny związany z bardzo trudną sytuacją rodzinną, w jakiej znalazł się P. P.na skutek pozbawienia go kontaktów z córką (mimo wykonalnych orzeczeń Sądów) oraz podejmował on próby kontaktów z dzieckiem (co znalazło usprawiedliwienie m.in. w treści postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie o sygn. akt I ACz 498/18.Trafnie podnosi apelujący, iż zeznania oskarżycielki posiłkowej I. P.nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach. Interweniujący policjanci i funkcjonariusze straży miejskiej pytani szczegółowo na tę okoliczność w istocie zaprzeczyli, aby oskarżycielka posiłkowa miała im zgłaszać groźby, duszenie czy utratę przytomności. Nagrania dotyczące zdarzenia z dnia 15 maja 2018 roku również nie wskazują na to aby pokrzywdzona zgłaszała o takich zachowaniach oskarżonego, a wypowiadanych rzekomo gróźb nie potwierdzili również pozostali świadkowie zdarzenia.

Bardzo zdawkowe i lakoniczne pozostają też ustalenia sądu I instancji w zakresie formułowanych gróźb (k.1318,1321). Odnośnie zdarzenia z 14 grudnia 2017 roku sąd I instancji nie wyjaśnia z jakich sformułowań ujętych w sporządzonym przez pokrzywdzoną stenogramie upatruje gróźb porwania dziecka czy pozbawienia życia. Jeśli zaś chodzi o zdarzenie z 15 maja 2018 roku to oskarżony miał wypowiadać groźbę leżąc na pokrzywdzonej, czego jednak nie potwierdzają świadkowie zdarzenia, do których relacji sąd I instancji się nie odnosi opierając się wyłącznie o relację pokrzywdzonej (k.1321).

Niezależnie od powyższego – przepis art.17§1 pkt 7 stanowił przeszkodę procedowaniu sądu I instancji w zakresie rzekomych gróźb kierowanych 14 grudnia 2017 roku.

Zawiadomienie o przestępstwie dotyczące gróźb z 14 grudnia 2017 roku wraz ze stenogramem rozmowy załączonym przez pokrzywdzoną zostało załączone do wcześniej wszczętej sprawy o znęcanie, co wynika z zeznań K. R. (k.57), jak i treści informacji z KP W. W. (k.81). Przedłużając okres dochodzenia prokurator uczynił to odnośnie zdarzenia mającego miejsce 12 stycznia 2018 roku i czynu z art.191§1 kk (k.65,89,90,106,113).

Mimo wyłączenia tych materiałów i braku wszczęcia postępowania w tym zakresie - Prokurator Rejonowy w Bystrzycy Kłodzkiej postanowieniem z dnia 28 września 2018 roku (PR Ds. 61.2028.D – k.121-127)) umorzył postępowanie również o groźby które miały być kierowane 14 grudnia 2017 roku. Pokrzywdzona I. P.w zażaleniu na opisane postanowienie (k.130-133) w żaden sposób nie kwestionuje umorzenia postępowania o groźby mające mieć miejsce 14 grudnia 2017 roku, co uszło uwadze sądu rozpoznającego zażalenie (k.135) i w efekcie orzeczenia uchylającego postanowienie w zakresie niezaskarżonym. Ponadto postanowieniem Prokuratora Rejonowego dla Warszawy Mokotów z 20 kwietnia 2018 roku (PR Ds.234.2018.III – k.485) odmówiono wszczęcia dochodzenia o czyn z art.207§1 kk mający mieć miejsce od 10 grudnia 2017 roku do 15 grudnia 2017 roku obejmujący również groźby uprowadzenia małoletniej i pozbawienia życia z powodu innej okoliczności wyłączającej ściganie, przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia art.17§1 pkt 11 kpk.

W opisanych okolicznościach postanowieniem z dnia 4 czerwca 2019 roku (k.518) postawiono oskarżonemu zarzut mających miejsce 14 grudnia 2017 roku gróźb pozbawienia życia I. P.oraz porwania małoletniej J. P. mimo braku wszczęcia postępowania w tym zakresie i dwukrotnego prawomocnego umorzenia postępowania także w tym zakresie.

W świetle powyższego nie sposób uznać aby w niniejszym postępowaniu istniały proceduralne podstawy do formułowania w akcie oskarżenia w niniejszym postepowaniu zarzutu opisanego w punkcie I części wstępnej zaskarżonego wyroku, gdyby zaś istniały to w świetle powyższej argumentacji oskarżony zostałby uniewinniony również od rzekomych gróźb z 14 grudnia 2017 roku.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego P. P.od popełnienia przypisanych czynów opisanych w punkcie I i V części wstępnej wyroku i obciążenie
wydatkami Skarb Państwa,

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej.

3.2.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi w punkcie II zarzucił:

1. Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia polegającą na naruszeniu:

1) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, niezgodną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego polegają na:

a) błędnej ocenie nagrania z dnia 12 stycznia 2018 r. i uznanie, iż P. P. miał
używać przemocy wobec I. P.poprzez popychanie, kopanie i wykręcanie
palców prawej dłoni w celu zaniechania przez nią działań zmierzających do
odebrania mu małoletniej córki, podczas gdy takie zachowania nie wynikają z
nagrania obrazującego cały przebieg zdarzenia z dnia 12 stycznia 2018 r. - tym
bardziej, że P. P.w tym czasie siedział na murku i trzymał dziecko na rękach
i nie miał nawet obiektywnej możliwości popychania oskarżycielki posiłkowej, a tym
bardziej, aby ją kopać kiedy stała za nim,

b) błędnej ocenie nagrania z dnia 12 stycznia 2018 r. i uznanie, że L. M.
przewróciła się na skutek popchnięcia przez P. P., podczas gdy na
nagraniu widać wyraźnie, iż L. M. przewraca się na skutek potknięcia o
wózek,

c) błędnym przyjęciu, że znajdujące się w aktach sprawy nagranie jest
fragmentaryczne, podczas gdy prawidłowa analiza nagrania prowadzi do wniosku,
iż było ono nagrane bez żadnej przerwy, a co za tym idzie przedstawia całościowy i
kompletny przebieg zdarzenia z dnia 12 stycznia 2018 r.,

d) błędnej ocenie protokołu oględzin rzeczy, tj. płyta DVD „ (...)_nagranie z
L." sporządzonego przez asp. sztab. D. M. z Komisariatu Policji
w L. znajdującego się na k. 85-88 akt niniejszej sprawy, z którego wynika,
że to oskarżycielka posiłkowa I. P.oraz L. M. były agresywne
wobec oskarżonego i to one wyrywały mu dziecko, które wcześniej wyjął z wózka,

e) błędnym przyjęciu na podstawie zeznań I. P.i L. M., że P.
P. miał używać przemocy wobec oskarżycielki posiłkowej, podczas gdy opisany
przez nie przebieg zdarzenia nie znajduje potwierdzenia w odtworzonym na
rozprawie nagraniu zdarzenia z dnia 12 stycznia 2018 r.,

f) błędnej ocenie wyjaśnień złożonych przez oskarżonego P. P., z których
wynika, że to oskarżycielka posiłkowa I. P.(a także L. M.
obciążająca w swoich zeznaniach P. P.) były agresywne, natomiast
działania P. P.miały na celu wyłącznie odparcie kierowanych wobec
niego bezprawnych i bezpośrednich ataków (P. P.siedział spokojnie na
murku i czekał na wzywaną przez siebie Policją) i nie były one nasilone w takim
stopniu, aby mogły spowodować obrażenia I. P.ustalone przez Sąd, a
także pominięcie wskazywanej przez oskarżonego motywacji swoich działań
związanych z faktem, że I. P.w grudniu 2017 r. wywiozła małoletnią
J. P. bez jego wiedzy i zgody z W. i nie umożliwiała P.
P. kontaktów z córką a czyniła to - jak podaje oskarżony - wspólnie i w
porozumieniu ze swoim ówczesnym partnerem życiowym S. J.,
wobec którego - według wiedzy oskarżonego P. P.- Prokurator
Prokuratury Okręgowej w Szczecinie w dniu 25 października 2019 r. (sygn. akt PO I
1 Ds. 29.2019) miał postawić cztery zarzuty karne za organizowanie porwań
rodzicielskich dzieci i pomoc w ukrywaniu ich i wywożeniu za granicę,

g) nieuwzględnieniu przez Sąd I instancji opinii biegłego lekarza medycyny sądowej
M. B. z dnia 5 listopada 2021 r. sporządzonej w postępowaniu
toczącym się przed Sądem Rejonowym w Kłodzku w sprawie o sygn. II K 1377/19
(mimo że opinia ta została zaliczona w poczet materiału dowodowego na rozprawie
w dniu 14 kwietnia 2022 r.), z której wynika jednoznacznie, że „opierając się na
zapisie filmowym przy uwzględnieniu zmian urazowych ujawnionych i opisanych w
dokumentacji lekarskiej I. P.można uznać, że te opisane jako
występujące na klatce piersiowej mogły powstać w wyniku silnego przytrzymywania
mężczyzny i nacisku na jej ciało; te stwierdzone na jej rękach od prób
wyswobodzenia się z jej ucisku przez mężczyznę, a te na kończynach dolnych od ich
kontaktu z murkiem, na którym wraz z mężczyzną znajdowała się i o niego opierała "
- co uzasadnia przyjęcie, że obrażenia u oskarżycielki posiłkowej opisane w wyroku
powstały na skutek samodzielnego działania oskarżycielki posiłkowej, a nie na
skutek stosowania wobec niej przemocy przez oskarżonego

2) art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegające na braku wskazania przez Sąd konkretnych fragmentów nagrania zdarzenia z dnia 12 stycznia 2018 r., na podstawie których Sąd poczynił ustalenie, że P. P.zastosował wobec oskarżycielki posiłkowej I. P.przemoc w sposób opisany w wyroku,

2. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść polegający na błędnym przyjęciu, że P. P.w dniu 12 stycznia 2018 r. miał zastosować wobec I. P.przemoc w celu zaniechania przez nią działań zmierzających do odebrania mu małoletniej córki, podczas gdy to zachowanie I. P.było agresywne i nieadekwatne do zachowania oskarżonego, który siedział spokojnie ma murku oczekując przyjazdu Policji

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W istocie ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji odnośnie zdarzenia z 12 stycznia 2018 roku (k.1318 odwr.) pozostają tożsame z tymi poczynionymi w sprawie II K 1377/19 (k.546 przywołanych akt). W zakresie zarzutów odnoszących się do zachowania L. M., to należy odesłać w tym zakresie do uzasadnienia prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy z 28 października 2022 roku (IV Ka 441/22 – k.705-713 akt II K 441/22), ponieważ wymieniona nie występuje jako pokrzywdzona w niniejszym postępowaniu, zaś ocena jej zachowania nastąpiła w prawomocnie zakończonym postępowaniu. Wiążące w niniejszym postępowaniu (art.8 kpk) pozostaje przyjęcie w przywołanym wyroku, iż pokrzywdzona I. P.działała w obronie koniecznej w zakresie w jakim została prawomocnie uniewinniona, jednak nie prowadzi to automatycznie do przyjęcia poczynionej tamże oceny dowodów, bowiem zgodnie z art. 8 § 1 k.p.k. sąd karny zobligowany jest rozstrzygać samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne i nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Tym samym dokonana ocena dowodów w innej sprawie nie może mieć żadnego przełożenia na ocenę dowodów w sprawie niniejszej. Sąd co do zasady nie jest związany żadnym wyrokiem wydanym w innej sprawie karnej, a to, że w innej sprawie dowód został uznany za niewiarygodny, nie oznacza, że ten sam dowód nie może być podstawą ustaleń faktycznych w sprawie niniejszej. Wiążące jednak dla sądu orzekającego w niniejszym postępowaniu pozostaje, iż naruszenie przez I. P.nietykalności cielesnej P. P.w dniu 12 stycznia 2018 roku miało uzasadnienie i podjęte zostało w ramach obrony koniecznej, co wynika z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 28 października 2022 roku, sygnatura akt IV Ka 441/22 (k.700, 706-707), a niezależnie od tego sąd odwoławczy podziela argumentację wyrażoną w uzasadnieniu przywołanego wyroku, że pokrzywdzona podjęła zachowania przemocowe wobec oskarżonego aby uniemożliwić mu oddalenie się z dzieckiem abstrahując już od tego czy oskarżony przejawiał taką wolę czy też nie.

Słusznie jednak argumentuje apelujący, iż „jako rażące naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. należy uznać nieuwzględnienie przez Sąd opinii biegłego lekarza medycyny sądowej M. B. z dnia 5 listopada 2021 r. sporządzonej w postępowaniu toczącym się przez Sądem Rejonowym w Kłodzku w sprawie o sygn. II K 1377/19 (mimo że opinia ta została zaliczona w poczet materiału dowodowego na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2022 r,). Z ww. opinii (" sporządzonej po dokonaniu przez biegłego analizy nagrania zdarzenia z dnia 12 stycznia 2018 r.) wynika jednoznacznie, że „opierając s/ę na zapisie filmowym przy uwzględnieniu zmian urazowych ujawnionych (opisanych) w dokumentacji lekarskiej I. P.można uznać, że te opisane jako występujące na klatce piersiowej mogły powstać w wyniku silnego przytrzymywania mężczyzny i nacisku na jej ciało; te stwierdzone na jej rękach od prób wyswobodzenia się z jej ucisku przez mężczyznę, a te na kończynach dolnych od ich kontaktu z murkiem, na którym wraz z mężczyzną znajdowała się i o niego opierała"- co uzasadnia przyjęcie, że obrażenia u oskarżycielki posiłkowej opisane w wyroku powstały na skutek samodzielnego działania oskarżycielki posiłkowej, a nie na skutek stosowania wobec niej przemocy przez oskarżonego. Tymczasem Sąd I instancji - jak wynika z uzasadnienia wyroku i przywołanych dowodów - oparł się na opinii biegłego B. J. (k. 114-115 akt sprawy), która została sporządzona na podstawie prywatnej dokumentacji medycznej wydanej przez lekarza A. P. (która to dokumentacja jest wyłącznie dokumentem prywatnym uzyskanym na zlecenie I. P.i została wykonana przez dobrego znajomego matki i ojczyma I. P.- co potwierdziła w trakcie zeznań L. M.). Biegły B. J. nie dokonywał oględzin nagrania zdarzenia z dnia 12 stycznia 2018 r., aby móc stwierdzić czy opisane w prywatnej dokumentacji medycznej obrażenia w ogóle mogły powstać w okolicznościach wynikających z nagrania (zakwestionował to biegły M. B.)”. Apelujący nie przywołuje jednak całości tezy z punktu 22 opinii biegłego M. B. (k.457 akt II K 1377/19) pomijając sformułowanie „Obrażenia te mogły powstać także w wyniku okoliczności, których nie widać podczas pierwszych minut zapisu.”

Nagranie przebiegu zdarzenia jest o tyle fragmentaryczne, że jego część nie została zarejestrowana wobec faktu, iż nagrywający znajdował się w miejscu w którym rosnące krzaki zasłaniały miejsce zdarzenia.

W świetle powyższego koniecznym pozostawała zmiana opisu czynu przypisanego oskarżonemu i wyeliminowanie skutków, co do których istnieje wątpliwość czy powstały w wyniku działania oskarżonego, co też sąd odwoławczy uczynił, bowiem nie sposób przypisać oskarżonemu skutków co do których istnieją poważne wątpliwości w jakich okolicznościach powstały. Pomocna pozostawała w tym zakresie analiza zapisu video z przebiegu zdarzenia (k.85-88) oraz analiza akt postępowania II K 1377/19, a w tym opinii biegłego M. B., do których odwołuje się apelujący. Sąd odwoławczy przyjął jedynie te czynności sprawcze oskarżonego, które są niewątpliwe, pozostałe zaś wyeliminował z opisu czynu przypisanego co doprowadziło do redukcji znamion czynu zabronionego. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości sąd odwoławczy wziął też pod uwagę postać zamiaru i motywację oskarżonego (art.115§2 kk), bowiem czynów z 12 stycznia 2018 roku i 15 maja 2018 roku oskarżony dopuścił się w aktach desperacji (opinia (...) k.1379, 1399) po tym jak pokrzywdzona I. P.konsekwentnie utrudniała oskarżonemu kontakt z małoletnią J. P. nie bacząc na orzeczenia sądów w tym zakresie (co wyeksponowano w cytowanym przez apelującego postanowieniu z dnia 4 lipca 2018 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny, sygn. akt I ACz 498/18). Zachowanie oskarżonego prowadzące do naruszenia prawa oczywiście było naganne, jednak nie zostało dokonane z niskich pobudek. W wieloletnim konflikcie okołorozwodowym małżonków popadli oni w swoisty „stan zatracenia z pola widzenia” tego co w tym konflikcie winno być najistotniejsze oraz tego kto w istocie pozostaje najbardziej pokrzywdzonym w wyniku podobnych zdarzeń, a istotą najbardziej pokrzywdzoną i dotkniętą traumą jest przecież małoletnia J. P. biorąc udział w podobnych zajściach. Jeśli nie nastąpi opamiętanie rodziców dziecka traumy te u małoletniej będą się pogłębiać. Pokrzywdzona I. P.wymaga terapii prowadzącej do uświadomienia jej roli ojca w normalnym i harmonijnym rozwoju córki (opinia (...)). Oskarżony natomiast musi zrozumieć, że domagając się ochrony prawnej nie może tego osiągać poprzez łamanie prawa. Rodzice powinni kierować się dobrem dziecka, czego nie sposób zauważyć w działaniu oskarżonego ale i pokrzywdzonej, a z działań tych wynika przedmiotowe traktowanie dziecka i „używanie go” celem zademonstrowania przewagi w konflikcie między rodzicami dziecka. Te wszystkie okoliczności rzutują na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego P. P.od popełnienia przypisanego czynu i obciążenie wydatkami Skarb Państwa

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego.

3.3.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi w punkcie IV zarzucił:

1. Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia polegającą na naruszeniu:

1) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, niezgodną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego polegającą na:

a) błędnej ocenie zeznań oskarżycielki posiłkowej I. P.i uznaniu ich za w
pełni wiarygodne w zakresie, w jakim wskazywała, że oskarżony rzucił się na
oskarżycielkę posiłkową, przewrócił ją na ziemię, podduszał ją i leżąc na niej
przygniatał małoletnią J., podczas gdy relacja oskarżycielki posiłkowej jest
sprzeczna z zeznaniami przesłuchanych świadków zdarzenia,

b) błędnej ocenie wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w zakresie, w jakim
opisywał przebieg zdarzenia oraz motywację swoich działań związaną z obawą
przed niewłaściwym sprawowaniem opieki przez matkę oraz wywiezieniem
dziecka przez matkę za granicę, a także zaprzeczał, aby zamierzał porwać dziecko,
a tym bardziej, aby zamierzał je skrzywdzić;

c) błędnym przyjęciu, że znakomita większość okoliczności przedstawionych przez
oskarżonego w wyjaśnieniach nie miała znaczenia w niniejszej sprawie, podczas
gdy opisany przez oskarżonego kontekst związany z zachowaniem I. P.
oraz jej związku z S. J. rzutował na działania oskarżonego wysoce
zaniepokojonego o bezpieczeństwo swojej córki; tymczasem Sąd uznał za nieistotne okoliczności poprzedzające zdarzenie w dniu 15 maja 2018 r. w których znalazł się oskarżony tj. wywiezienie i ukrywanie jego dziecka przez I. P.i jej ówczesnego partnera S. J., informacje o niewłaściwym sposobie sprawowania opieki nad dzieckiem oraz o chęci wywiezienia dziecka za granicę powziętych od M. K., problemach oskarżycielki posiłkowej I. P.z alkoholem (co znajduje odzwierciedlenie w wynikach badania (...) w W. w postępowaniu rozwodowym oraz historią choroby I. P.),

d) uznanie przez Sąd za nieistotne zeznań złożonych przez świadka M.
N.-K. i przyjęcie, że wiedza świadka przedstawiona w zeznaniach
wynika z „prowokacji i intryg oskarżonego", podczas gdy tego rodzaju ustalenie
Sądu I instancji jawi się jako nieuprawnione, zwłaszcza, że zeznania ww, świadka
w najlepszy sposób potwierdzają motywację oskarżonego i obawę przed
wywiezieniem małoletniej J. P. za granicę, a także potwierdzają obawę
oskarżonego o sprawowanie przez I. P.niewłaściwej opieki nad
dzieckiem; należy dodać, że nagrania dostarczone przez oskarżonego ocenione
przez Sąd za „prowokacje i intrygi oskarżonego" zostały zarejestrowane przez
funkcjonariusza Policji w trakcie pobytu oskarżonego na komisariacie Policji, gdzie
odbył zarejestrowane rozmowy z M. K. (nagrania
rozmów w aktach sprawy); oskarżony wskazuje, że potwierdzenie powyższych
okoliczności znajduje się w aktach sprawy PR 1 DS. 845.2020 prowadzonej przez
Prokuraturę Rejonową w Bolesławcu,

e) błędnej ocenie postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 lipca
2018r. wydanego w sprawie o sygn. I ACz 498/18, który stwierdził jednoznacznie:
„podejmowane przez P. P.próby nawiązania kontaktu z dzieckiem,
niekiedy w sposób niewłaściwy z pominięciem procedury uregulowanej w art.
598 ^{( 15)} k.p. c. i nast. wynikają z bezskuteczności podejmowanych zgodnie z prawem
prób wykonania postanowienia w przedmiocie kontaktów i konsekwentnej
postawy pozwanej [tj. I. P., która te kontakty uniemożliwia" - co
uzasadniało motywację oskarżonego, a tym samym brak zamiaru wyrządzenia
krzywdy zarówno małoletniej córce, jak również oskarżycielce posiłkowej I.
P., albowiem zamiarem oskarżonego było wyłącznie uzyskanie kontaktu z dzieckiem

2. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść polegający na błędnym przyjęciu, że P. P.w dniu 15 maja 2018 r. działał umyślnie w celu dokonania uszkodzenia ciała oskarżycielki posiłkowej oraz małoletniej J., podczas gdy oskarżony nie działał z zamiarem uszkodzenia ciała a ewentualnie powstałe skutki były nieumyślne i powstały na skutek wyzywającego zachowania I. P., a nadto motywacją oskarżonego było wyłącznie uzyskanie kontaktu z córką, którego (na moment zdarzenia) był pozbawiony od kilku miesięcy na skutek działań I. P.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można podzielić argumentacji apelującego, iż „ błędne jest ustalenie Sądu, że to oskarżony w sposób zamierzony zastosował przemoc wobec I. P.i spowodował upadek na ziemię, na skutek którego oskarżycielka posiłkowa i małoletnia J. P.doznały obrażeń ciała. Ustalenie przez Sąd, że oskarżony „zastosował przemoc" wobec oskarżycielki posiłkowej jest ustaleniem niezgodnym z rzeczywistością”.

Analiza zapisów video w zestawieniu z relacjami świadków nie pozostawiają wątpliwości co do przebiegu zdarzenia, potwierdzają iż oskarżony pozostawał inicjatorem zajścia i w wyniku jego działań doszło do upadku pokrzywdzonych. W tym zakresie sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia faktyczne sądu I instancji jak i dokonaną ocenę dowodów.

Odnosząc się do eksponowanych przez apelującego motywów działania oskarżonego - Sąd odwoławczy nie kwestionuje występowania obaw u oskarżonego o losy dziecka w związku z chorobą alkoholową matki dziecka czy nieakceptowanym przez oskarżonego „sposobem prowadzenia się” przez I. P.i utrzymywanie kontaktów z S. J., jak też i tego, na co wskazuje skarżący, iż zamiarem oskarżonego w dniu 15 maja 2018 roku było uzyskanie kontaktu z dzieckiem, którego był pozbawiony od kilku miesięcy na skutek zachowania I. P.. Fakt ten w istocie wynika z zeznań przesłuchiwanych w sprawie funkcjonariuszy Policji, którzy potwierdzili, że oskarżony od stycznia do maja 2018 roku wielokrotnie wzywał Policję na interwencję w L. z uwagi na „niewydawanie przez I. P.dziecka na kontakt z ojcem”. Żadna jednak z tych okoliczności nie uzasadnia dopuszczania się przestępstwa przez oskarżonego popełnianego kolejny raz na oczach i w tym wypadku na szkodę również małoletniej I. P..

W świetle powyższego Sąd odwoławczy i w tym wypadku dokonał zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu przyjmując, iż działał chcąc zrealizować swoje prawo do kontaktów z małoletnią córką J. P. wobec długotrwałego utrudniania tego kontaktu przez pokrzywdzoną I. P., co też szczegółowo opisano powyżej w części 3.2. niniejszego uzasadnienia. Wskazane ustalenie wpłynęło na korzyść oskarżonego w zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości jego czynu.

Wniosek

uniewinnienie P. P.od popełnienia przypisanego mu czynu i obciążenie wydatkami Skarb Państwa, alternatywnie umorzenie postępowania lub
warunkowe umorzenie postępowania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego czy też umorzenia lub warunkowego umorzenia postępowania

3.4.

Niezależnie od powyższych zarzutów związanych z przeprowadzoną przez Sąd oceną dowodów i ustaleniem stanu faktycznego na podstawie art. 438 pkt 3 i 4 k.p.k. obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia
polegającą na naruszeniu:

1) art. 170 § 1 3 i 5 k.p.k. polegające na oddaleniu wniosków dowodowych
oskarżonego o zwrócenie się przez Sąd do Prokuratury Okręgowej w Szczecinie o
nadesłanie akt o sygn. akt PO 11 Ds. 29.2019 a następnie dopuszczenie dowodu ze
znajdujących się w aktach nagrań celem ustalenia rzeczywistych motywów działań
oskarżycielki posiłkowej,

2) art. 170 § 1 3 i 5 k.p.k. polegające na oddaleniu wniosków dowodowych
oskarżonego o dopuszczenie dowodu z nagrań pomiędzy oskarżycielką posiłkową a
E. S. celem ustalenia rzeczywistych motywów działań oskarżycielki
posiłkowej,

3) art. 41 § 1 k.p.k. oraz art. 37 k.p.k. polegające na nieuwzględnieniu wniosku
oskarżonego o wyłączenie Sędziego, a także nieuwzględnienie wniosku oskarżonego
o zwrócenie się do Sądu o przekazanie sprawy do innego Sądu Rejonowego spoza
apelacji (...) z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości,

2. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć
wpływ na jego treść polegający na:

1) błędnym przyjęciu, iż w realiach niniejszej sprawy zaistniały przesłanki do
zasądzenia wobec oskarżonego dodatkowej kary grzywny, podczas gdy orzeczenie
grzywny w zawieszeniu wykonania kary jest fakultatywne, a okoliczności sprawy
nie uzasadniały jej zasądzenia,

2) błędnym przyjęciu przez Sąd, że adekwatnym środkiem probacyjnym będzie
zobowiązanie oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonej I. P. podczas gdy orzeczony obowiązek stanowi przejaw dodatkowego poniżenia oskarżonego - zwłaszcza w kontekście zachowania I. P., bezzasadnego uniemożliwiania oskarżonemu przez I. P.kontaktów z córką (mimo orzeczeń sądowych) oraz jego bezskutecznych prób nawiązania kontaktów z dzieckiem, a także kierowania wobec oskarżonego bezzasadnych oskarżeń i zawiadomień karnych (w tym dotyczących rzekomych zachowań pedofilnych) oraz rozpowszechnienia przez I. P.nagrania wideo przedstawiającego nagiego P. P.(w tym zakresie - jak podaje oskarżony - prowadzone jest aktualnie postępowanie karne w Sądzie Rejonowym w Bolesławcu),

3) błędnym przyjęciu przez Sąd, że w realiach sprawy zaistniały podstawy do objęcia
oskarżonego dozorem kuratora sądowego, podczas gdy środek ten jest
fakultatywny, zaś wskazane przez Sąd okoliczności uzasadniające dozór kuratora
pozostają w sprzeczności ze stanem faktycznym - albowiem Sąd zbagatelizował
fakt, że to I. P.nie respektuje orzeczeń Sądów w przedmiocie kontaktów
z dzieckiem oraz dąży do konfliktu,

4) błędnym przyjęciu przez Sąd, że zasadnym jest orzeczenie wobec oskarżonego
obowiązku zapłaty kwoty po 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia I. P.i
J. P. za doznaną krzywdę, podczas gdy błędne jest przyjęcie Sądu, iż
I. P.żyła w ciągłym strachu i doznała traumy (I. P.swobodnie
poruszała się z dzieckiem po parku, chodziła do sklepu, widywana była bardzo
często na zewnątrz przez pracowników (...) w L.) - przy ponownym
pominięciu sytuacji, w jakiej znalazł się P. P.na skutek pozbawienia go
kontaktów z córką (mimo wykonalnych orzeczeń Sądów) oraz podejmował on
próby kontaktów z dzieckiem (co znalazło usprawiedliwienie m.in. w treści
postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie o
sygn. akt I ACz 498/18), a nadto jego zamiarem nigdy nie było spowodowanie
obrażeń ciała ani I. P., a tym bardziej małoletniej córki, a ewentualne
skutki były nieumyślnie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest w części zasadny.

Podejmowane przez oskarżonego ale i oskarżycielkę posiłkową I. P.próby zaangażowania sądu odwoławczego w inne toczące się z inicjatywy wymienionych postępowania sądowe i przygotowawcze nie mogło odnieść zamierzonego efektu, czemu sąd odwoławczy dał wyraz w postanowieniu dowodowym oddalającym (częściowo powielone z postępowania przed sądem I instancji) wnioski dowodowe na rozprawie 21 kwietnia 2023 roku (k.1580). Wzajemna niechęć stron i pozostawanie w zaognionym permanentnym konflikcie to fakt który jawi się jako oczywisty w świetle zakresu i wyników (w większości odmowy wszczęcia i umorzenia) toczących się innych postępowań. Jeśli w wyniku jakiegokolwiek innego prawomocnie zakończonego postępowania ujawnią się okoliczności uzasadniające wznowienie niniejszego postępowania wówczas mogą pozostawać przedmiotem oceny, w dacie orzekania natomiast przez sąd odwoławczy okoliczności takie się nie ujawniły, a zatem nie było podstaw do sięgania do relacji świadków (czy zapisów ich rozmów) z innych postępowań.

W świetle powyższego sąd odwoławczy nie dopatrzył się w procedowaniu sądu I instancji naruszenia art.170 kpk przy rozpoznawaniu wniosków dowodowych, nie dostrzegł również podstaw do wyłączenia sędziego orzekającego w I-szej instancji (art.41 kpk).

Do zarzutów dotyczących orzeczenia o karze odniesiono się w części 5.2.1 niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

zmiana wyroku w punkcie od V do X oraz XII-XIII poprzez ich uchylenie w całości

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wskazanych w części 5.2. niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W zakresie nie zmienionym opisanym w części 5.2.1. (pkt II)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

8)  uchylono orzeczenia z punktów V, VI, VII, VIII, IX i XIII dyspozycji,

9)  w ramach czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie I dyspozycji – uniewinniono oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku kwalifikowanego z art. 190 § 1 k.k., zaś na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 414 § 1 k.p.k. umorzono postępowanie w zakresie czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku kwalifikowanego z art.190§1 k.k. stwierdzając, iż koszty procesu w sprawie w tym zakresie ponosi Skarb Państwa,

10)  w ramach czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II dyspozycji oskarżonego P. P.uznano za winnego tego, że w dniu 12 stycznia 2018 roku w L. woj. (...) chcąc zrealizować swoje prawo do kontaktów z małoletnią córką J. P. zastosował przemoc wobec matki dziecka I. P.celem zmuszenia jej do zachowań dających możliwość oskarżonemu realizacji jego prawa poprzez popychanie i wykręcanie palców prawej dłoni pokrzywdzonej powodując u niej obrzęk prawej dłoni skutkujący naruszeniem czynności narządu ciała pokrzywdzonej na czas nie dłuższy niż siedem dni, to jest występku z art. 191 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

11)  w ramach czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie IV dyspozycji oskarżonego P. P.uznano za winnego tego, że w dniu 15 maja 2018 roku w L. woj. (...) chcąc zrealizować swoje prawo do kontaktów z małoletnią córką J. P. zastosował przemoc wobec matki dziecka I. P.celem zmuszenia jej do zachowań dających możliwość oskarżonemu realizacji jego prawa w ten sposób, że usiłując wyrwać z rąk matki - małoletnią córkę J. P. doprowadził do upadku I. P., a następnie leżąc na pokrzywdzonej I. P.i przygniatając własnym ciałem ją oraz małoletnią J. P. wyrwał dziecko z rąk matki i oddalił się w wyniku czego I. P.doznała obrażeń ciała w postaci urazu kończyn górnych z zasinieniem i otarciem naskórka obu ramion i łokci, drobnych zasinień i otarć naskórka w okolicy ud, kolan i lewego podudzia, urazu szyi bez zmian urazowych, zaś małoletnia J. P. doznała urazu głowy, urazu prawej ręki z krwiakiem kłębu, urazu tułowia z otarciem skóry pleców i krwiakiem okolicy łopatki prawej oraz ramienia prawego powodując u pokrzywdzonych naruszenie czynności narządu ciała na czas nie dłuższy niż siedem dni, to jest występku z art. 191 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności

12)  na podstawie art. 85 § k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączono wymierzone powyżej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i wymierzono karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

13)  na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łacznej pozbawienia wolności warunkowo oskarżonemu zawieszono tytułem próby na okres lat 3 (trzech);

14)  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązano oskarżonego do informowania sądu o przebiegu okresu próby na piśmie co 6 (sześć) miesięcy

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn wskazanych w części 3.1. niniejszego uzasadnienia uniewinniono oskarżonego od gróźb przypisanych mu w punkcie I dyspozycji, a opisanych w punkcie V części wstępnej wyroku, zaś w zakresie gróźb opisanych w punkcie I części wstępnej zaskarżonego wyroku umorzono postępowanie.

Z powodów opisanych w puntach 3.2. i 3.3. niniejszego uzasadnienia dokonano zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie II i IV dyspozycji. Redukcja znamion przypisanych czynów w zakresie skutków, jak również przyjęcie w opisie motywacji działania oskarżonego w świetle utrudniania mu kontaktów z małoletnią córką przez pokrzywdzoną I. P.prowadzić musiała do obniżenia wysokości orzeczonych kar pozbawienia wolności i wymierzenia na nowo kary łącznej z uwzględnieniem, iż apelację wniesiono jedynie na korzyść oskarżonego i wyeliminowano jedną z kar (za groźby) będących podstawą orzekania kary łącznej. Wobec kierunku zaskarżenia wyroku koniecznym orzeczeniem pozostawało też warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej.

Jak już wskazano w przywołanej w części 3 niniejszego uzasadnienia zachowanie oskarżonego prowadzące do naruszenia prawa, a mianowicie użycia przemocy i zmuszania pokrzywdzonej do określonego zachowania oczywiście oceniane być musi jako naganne, jednak nie zostało dokonane z niskich pobudek i ma tu znaczenie opisywana postawa I. P.. W wieloletnim konflikcie okołorozwodowym małżonków popadli oni w swoisty „stan zatracenia z pola widzenia” tego co w tym konflikcie winno być najistotniejsze oraz tego kto w istocie pozostaje najbardziej pokrzywdzonym w wyniku podobnych zdarzeń, a istotą najbardziej pokrzywdzoną i dotkniętą traumą jest przecież małoletnia J. P. biorąc udział w podobnych zajściach. Kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania daje nadzieję, że nastąpi opamiętanie oskarżonego ale też pokrzywdzonej, która konsekwentnie nie realizuje orzeczeń sądowych pozbawiając oskarżonego kontaktów z dzieckiem. Jak już wspomniano pokrzywdzona I. P.wymaga terapii prowadzącej do uświadomienia jej roli ojca w normalnym i harmonijnym rozwoju córki (opinia (...)). Oskarżony natomiast winien zrozumieć, że domagając się ochrony prawnej nie może tego osiągać poprzez łamanie prawa. Rodzice powinni kierować się dobrem dziecka, czego nie sposób zauważyć w działaniu oskarżonego ale i pokrzywdzonej, a z działań tych wynika przedmiotowe traktowanie dziecka i „używanie go” celem zademonstrowania przewagi w konflikcie między rodzicami dziecka. Te wszystkie okoliczność rzutują na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, miały też znaczenie przy wymiarze kary.

W następstwie powyżej opisanych rozstrzygnięć uchylono orzeczenia z punktów V, VI, VII, VIII i IX i XIII dyspozycji uznając, iż brak jest powodów aby oskarżonego oddawać pod dozór kuratora sądowego, orzekać dodatkowo grzywnę czy obligować do przeprosin pokrzywdzonej na piśmie, jeśli się weźmie eksponowaną przez skarżącego postawę pokrzywdzonej w relacjach z oskarżonym, ustabilizowany tryb życia oskarżonego czy wyniki przywoływanej jako dowód w sprawie opinii (...).

Sąd odwoławczy pozostawił w mocy orzeczenie z punktu X dyspozycji oparte o art.46§1kk, bowiem orzeczenie to choć dotknięte wadliwością odpowiada prawu, bowiem zaistniały podstawy do orzeczenia zadośćuczynień (w oparciu o przepisy art.444§1 kk i art.445§1 kc), a wypadku wniosków mają charakter obligatoryjny . Orzekając zadośćuczynienie sąd I instancji winien odnieść się w treści rozstrzygnięcia do skazania za konkretne przestępstwo, czego nie uczył orzekając zadośćuczynienie niejako „zbiorczo” mając na względzie poszczególne skazania. Biorąc pod uwagę wyniki postępowania odwoławczego istniały podstawy do orzeczenia zadośćuczynień na rzecz małoletniej J. P. oraz pokrzywdzonej I. P.w związku ze skazaniami z punktów I.3. i I.4. wyroku sądu odwoławczego mając na względzie traumatyczne skutki zdarzeń wywołanych przez oskarżonego zwłaszcza na szkodę małoletniej pokrzywdzonej, która pozostawała nie tylko obserwatorem ale niestety uczestnikiem zajść. Zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną zmierzając do naprawienia krzywdy w postaci doznanych przez poszkodowanego cierpień fizycznych i ujemnych przeżyć psychicznych istniejących zarówno w chwili orzekania, jak i tych, które z pewnością lub z dużym stopniem prawdopodobieństwa będzie on odczuwał także w przyszłości. W świetle powyższego kwoty zadośćuczynień nie są wygórowane, zaś wyrok skarżony jest jedynie na korzyść oskarżonego, a zatem nie było podstaw do zmiany rozstrzygnięcia z punktu X dyspozycji i orzekania odrębnych zadośćuczynień w związku z popełnieniem dwóch przestępstw przez oskarżonego, dlatego zaskarżone orzeczenie w tym zakresie utrzymano w mocy.

Warunkowo zawieszając wykonanie kary sąd zobligowany jest do orzeczenia przynajmniej jednego z obowiązków opisanych w art.72 kk, dlatego orzeczono jak w punkcie I.7. uznając orzeczony obowiązek za wystarczający.

Koniecznym też pozostawało uchylenie rozstrzygnięcia z punktu XIII w zakresie kosztów i ponowne o nich orzeczenie oraz wymierzenie opłaty za obie instancje, co też uczyniono w V wyroku.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Wobec zaistnienia negatywnej przesłanki procesowej w zakresie czynu przypisanego w punkcie I dyspozycji a opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku – uchylono zaskarżony wyrok w tym zakresie i postępowanie umorzono (art.17§1 pkt 7 kpk).

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I

III

IV

V

O kosztach sądowych w części uniewinniającej i umarzającej postępowanie orzeczono na podstawie art.632 pkt 2 kpk.

Na podstawie §1 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 9 marca 2018 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. 2018 poz 535) oraz § 11 ust.2 pkt 4 a nadto §17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. Ś. kwotę 470,40 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej jako kurator małoletniej J. P. z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 636§1 kpk oraz §11 ust.2 pkt 4 i ust.7, a nadto §17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) zasądzono od oskarżonego P. P.na rzecz oskarżycielki posiłkowej I. P.1008 złotych tytułem poniesionych przez nią kosztów związanych z udziałem pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

Ze względu na wynik postępowania i częściowe uniewinnienie na podstawie art. 636§1 kpk, art.633§1 kpk i na podstawie art.10 ust.1 i art.2 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądzono od oskarżonego P. P.na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie w ½ części w tym wymierza mu opłatę w wysokości 120 złotych za obie instancje.

7.  PODPIS

SSO Waldemar Majka

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Kłodzku z 1 lipca 2022 roku, sygnatura akt II K 1569/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

punkt I, II, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XII, XIII.

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana