Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział II Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Stanisława Kwapińska

przy udziale oskarżycieli prywatnych A. R. i Ł. R. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 15.10.2013r., 29.11.2013r., 17.01.2014r. i 07.03.2014r.,

sprawy

S. S. (1)

syna W. i S. z d. (...)

ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że

I.  w dniu 20.04.2013r. około godziny 22.00 w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w M. uderzył A. R. rękami powodując u niej obrażenia ciała w postaci podbiegnięcia krwawe na powierzchni 6x3,5 cm na barku lewym oraz podbiegnięcia krwawe na przedramieniu lewym na powierzchni 5,5x3 cm skutkujące lekkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci naruszenia czynność narządów ciała i rozstroju zdrowia trwających poniżej dni 7,

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.;

II.  w dniu 20.04.2013r. około godziny 22.00 w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w M. uderzył Ł. R. (1) pięścią twarz powodując u niego obrażenia, skutkujące lekkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci naruszenia czynność narządów ciała i rozstroju zdrowia trwających poniżej dni 7,

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.;

III.  w dniu 18.05.2013r. około godziny 24.00 kopnął Ł. R. (1) obutą stopą w wewnętrzną stronę uda prawego w jego górnej części powodując masywne podbiegnięcie krwawe, skutkujące lekkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci naruszenia czynność narządów ciała i rozstroju zdrowia trwających poniżej dni 7,

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.;

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego S. S. (1) za winnego tego, że w dniu 20 kwietnia 2013r. około godziny 22.00, w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w M., pchnął rękoma A. R., powodując u niej obrażenia ciała w postaci podbiegnięć krwawych na powierzchni przedniej barku lewego oraz na powierzchni przedniej ramienia lewego, które skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała A. R. na czas nie przekraczający siedmiu dni, tj. popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

II.  uznaje oskarżonego S. S. (1) za winnego tego, że w dniu 20 kwietnia 2013r. około godziny 22.00, w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w M., uderzył pięścią w twarz Ł. R. (1), powodując u niego obrażenia ciała w postaci podbiegnięcia krwawego okolicy oczodołowej lewej z towarzyszącym obrzękiem tej okolicy, które skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała Ł. R. (1) na czas nie przekraczający siedmiu dni, tj. popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

III.  uznaje oskarżonego S. S. (1) za winnego tego, że w dniu 18 maja 2013r. około godziny 24.00, na ulicy (...) w M., kopnął Ł. R. (1) obutą stopą w prawe udo, powodując u niego masywne podbiegnięcie krwawe na powierzchni przedniej uda prawego, które skutkowało naruszeniem czynności narządu ciała Ł. R. (1) na czas nie przekraczający siedmiu dni, tj. popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

IV.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. łączy oskarżonemu S. S. (1) kary jednostkowe grzywny, wymierzone mu w pkt I – III części dyspozytywnej wyroku i wymierza mu karę łączną 220 (dwustu dwudziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

V.  na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. obciąża oskarżonego S. S. (1) kosztami procesu, a w tym zasądza od oskarżonego:

a.  na rzecz oskarżyciela prywatnego Ł. R. (1) kwotę 300 zł (trzystu złotych), tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu,

b.  na rzecz oskarżycielki prywatnej A. R. kwotę 300 zł (trzystu złotych), tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów procesu.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W godzinach wieczornych w dniu 20 kwietnia 2013r. rodzeństwo P. S. (1) (lat 23), P. S. (2) (lat 25) i J. S. (lat 21) brali udział w dyskotece w miejscowości M.. W trakcie zabawy doszło do nieporozumienia pomiędzy P. S. (2) a S. R. (lat 28). Sytuacja ta zakończyła się bójką przed budynkiem świetlicy, w której z jednej strony wzięli udział P. i P. S. (2) a z drugiej S. R. i jego brat Ł. R. (1) (lat 32). W wyniku tego zdarzenia ucierpiał zarówno P. S. (2), który odniósł uraz nosa i palca u ręki, jak i Ł. R. (1), który doznał szeregu podbiegnięć krwawych jak i otarć naskórka na różnych częściach ciała.

Dowód:

zeznania świadka Ł. R. (1), k. 26 – 27,

zeznania świadka S. R., k. 45v – 46,

zeznania świadka P. S. (2), k. 48v – 49,

zeznania świadka P. S. (1), k. 47v – 48,

zeznania świadka J. S., k. 49,

świadectwo sądowo lekarskich oględzin ciała Ł. R. (1) z dnia 21.05.2013r., k. 11.

W związku z tym, że P. S. (2) krwawił obficie z nosa, J. S. skontaktowała się z ojcem, oskarżonym S. S. (1) i powiadomiła go o tym, w jakim stanie znajduje się jej brat.

Dowód:

zeznania świadka J. S., k. 49,

wyjaśnienia oskarżonego S. S. (1), k. 24 – 25,

zeznania świadka I. S., k. 49v.

Po rozmowie telefonicznej z córką S. S. (1) pojechał na rowerze pod świetlicy a następnie skierował się wraz z synem P. S. (1) w kierunku zabudowań spółdzielni, gdzie oddalił się S. R.. W to samo miejsce pobiegł Ł. R. (1), który dowiedział się od kolegi, że oskarżony wraz z synem szukają jego brata. W pewnym momencie Ł. R. (1) zauważył S. S. (1), wobec czego udał się za bratem S. w kierunku swojego domu przy ul. (...) w M..

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego S. S. (1), k. 24 – 25,

zeznania świadka Ł. R. (1), k. 26 – 27,

zeznania świadka S. R., k. 45v – 46.

Po wejściu na klatkę schodową Ł. R. (1) zamknął drzwi na zamek, widząc że podąża za nim oskarżony z synem. Następnie wszedł na piętro do mieszkania, gdzie w przedpokoju znajdowali się jego brat S. i matka A. R., którzy kłócili się. Ł. R. (1) zamknął drzwi wejściowe od mieszkania na klamkę i zaczął z nimi rozmawiać.

Dowód:

zeznania świadka Ł. R. (1), k. 26 – 27,

zeznania świadka S. R., k. 45v – 46,

zeznania świadka A. R., k. 27v – 28.

W tym czasie S. S. (1) wraz z P. S. (1) podeszli do drzwi wejściowych budynku i zaczęli w nie pukać. K. J., zamieszkująca na parterze budynku, słysząc odgłosy, wyszła na korytarz, a następnie na prośbę znanego jej S. S. (1) otworzyła mu drzwi. Oskarżony poinformował ją, że ma sprawę do sąsiadów i pobiegł po schodach na górę, zaś P. S. (1) pozostał przed drzwiami.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego S. S. (1), k. 24 – 25,

zeznania świadka P. S. (1), k. 47v – 48,

zeznania świadka K. J., k. 46v – 47.

S. S. (1) po wejściu na piętro nacisnął na klamkę otwierając na oścież drzwi do mieszkania rodziny R.. Oskarżony wkroczył na około 1 – 1,5 metra do przedpokoju, gdzie najbliżej drzwi znajdowała się A. R., zaś za nią po bokach stali synowie S. i Ł.. S. S. (1) pchnął silnie rękoma w ciało A. R., powodując, że przemieściła się ona do tyłu. Następnie oskarżony uderzył pięścią w twarz Ł. R. (1), w czasie gdy ten wraz z bratem, przytrzymał matkę, by nie upadła.

Dowód:

zeznania świadka Ł. R. (1), k. 26 – 27,

zeznania świadka S. R., k. 45v – 46,

zeznania świadka A. R., k. 27v – 28.

W związku z zachowaniem S. S. (1), S. i Ł. R. (2) zaczęli się z nim szarpać i wypchnęli go z mieszkania na schody. S. S. (1) zbiegł na dół a następnie opuścił budynek, zabierając ze sobą syna P.. A. R. wraz synami zeszła na parter i odpowiedziała o zdarzeniu sąsiadce K. J., oraz wezwała na miejsce patrol Policji.

Dowód:

zeznania świadka Ł. R. (1), k. 26 – 27,

zeznania świadka S. R., k. 45v – 46,

zeznania świadka A. R., k. 27v – 28,

zeznania świadka K. J., k. 46v – 47,

zeznania świadka Z. S., k. 47,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. S. (1), k. 24 – 25,

częściowo zeznania świadka P. S. (1), k. 47v – 48.

W wyniku popchnięcia przez oskarżonego A. R. odniosła obrażenia ciała w postaci podbiegnięcia krwawych: na powierzchni przedniej barku lewego o wymiarach 6x3,5 cm, na powierzchni przedniej ramienia lewego w 1/3 jego długości o wymiarach 5,5x3 cm. Powyższe obrażenia skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała pokrzywdzonej na czas nie przekraczający siedmiu dni.

Dowód:

opinia sądowo – lekarska, k. 65 – 70,

świadectwo sądowo lekarskich oględzin ciała A. R. z dnia 22.04.2013r., k. 10,

zeznania świadka A. R., k. 27v – 28,

zeznania świadka K. J., k. 46v – 47.

Ł. R. (1) wskutek uderzenia w twarz przez S. S. (3) doznał podbiegnięcia krwawego o wymiarach 7x4 cm okolicy oczodołowej lewej z towarzyszącym obrzękiem tej okolicy znacznie zwężającym szparę powiekową – które skutkowało naruszeniem czynności narządów jego ciała na czas nie przekraczający siedmiu dni.

Dowód:

opinia sądowo – lekarska, k. 65 – 70,

świadectwo sądowo lekarskich oględzin ciała Ł. R. (1) z dnia 22.04.2013r., k. 44,

zeznania świadka Ł. R. (1), k. 26 – 27,

zeznania świadka S. R., k. 45v – 46,

zeznania świadka A. R., k. 27v – 28.

Po zdarzeniu z dnia 20 kwietnia 2013r. P. S. (1) dogadał się z Ł. R. (1) i zapłacił mu kwotę 3.000 zł, za obrażenia doznane w trakcie bójki przed świetlicą.

Dowód:

zeznania świadka Ł. R. (1), k. 26 – 27,

zeznania świadka S. R., k. 45v – 46,

zeznania świadka A. R., k. 27v – 28,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. S. (1), k. 24 – 25.

Po około dwóch tygodniach oskarżony S. S. (1) przejeżdżając przez wioskę zawołał Ł. R. (1) i spytał go czy „wziął pieniądze?”. Ten potwierdził to, mówiąc, że z propozycją ugody wyszedł syn oskarżonego. S. S. (1) powiedział wtedy do Ł. R. (1), że jeśli nie odda pieniędzy to powybija mu wszystkie zęby. Ł. R. (1) nie obawiał się wówczas słów oskarżonego, uważając że to „tylko gadanie”.

Dowód:

zeznania świadka Ł. R. (1), k. 26 – 27.

W dniu 18 maja 2013r. Ł. R. (1) był na grillu u znajomego A. P. przy ul. (...) w M.. Około godz. 24.00 Ł. R. (1) pożegnał się na korytarzu z kolegą i udał się do domu. Na ulicy (...) minął go samochód m-ki A., należący do S. S. (1). W pojeździe tym na miejscu pasażera siedział oskarżony, który spożywał w tym dniu alkohol, zaś kierowała nim jego partnerka I. S.. Po przejechaniu obok Ł. R. (1) auto zatrzymało się i wysiadł z niego S. S. (1). Oskarżony podszedł do Ł. R. (1) i zwrócił się do niego mówiąc, „co ci mówiłem”, że miał oddać pieniądze. Ł. R. (1) zaczął się tłumaczyć, lecz oskarżony podszedł i kopnął go obutą stopą w wewnętrzną część prawego uda.

Dowód:

zeznania świadka Ł. R. (1), k. 26 – 27,

świadectwo sądowo lekarskich oględzin ciała Ł. R. (1) z dnia 21.05.2013r., k. 11,

opinia sądowo – lekarska, k. 65 – 70,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. S. (1), k. 24 – 25,

częściowo zeznania świadka I. S., k. 49v.

Po uderzeniu Ł. R. (1) obawiając się oskarżonego pobiegł z powrotem na posesję A. P. i wszedł do budynku przez otwarte drzwi od strony podwórka. Następnie otworzył drzwi frontowe od strony ulicy i zaczął wołać do S. S. (1), który znajdował się już przy swojej posesji. Oskarżony poszedł wówczas w jego kierunku i stojąc przed drzwiami zaczął do niego wykrzykiwać.

Dowód:

zeznania świadka Ł. R. (1), k. 26 – 27,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. S. (1), k. 24 – 25,

częściowo zeznania świadka I. S., k. 49v.

W tym czasie na dół zszedł A. P., którego zawołał wcześniej Ł. R. (1). Po zejściu A. P. S. S. (1) oddalił się na swoją posesję, zaś Ł. R. (1) zadzwonił na policję zawiadamiając o zdarzeniu. Wobec uzyskanej informacji, że patrol nie przyjedzie na miejsce, Ł. R. (1) skontaktował się z matką, mówiąc jej co zaszło. A. R. wraz z sąsiadką K. J. i jej córką I. K. poszły po Ł. R. (1), a następnie razem wrócili do domu.

Dowód:

zeznania świadka Ł. R. (1), k. 26 – 27,

zeznania świadka A. R., k. 27v – 28,

zeznania świadka K. J., k. 46v – 47,

zeznania świadka I. K., k. 60v – 61,

zeznania świadka A. P., k. 61.

W wyniku kopnięcia przez oskarżonego w dniu 18 maja 2013r. Ł. R. (1) doznał podbiegnięcia krwawego o wymiarach 17x16 cm na przyśrodkowej powierzchni uda prawego, które skutkowało naruszeniem czynności narządów jego ciała na czas nie przekraczający siedmiu dni.

Dowód:

świadectwo sądowo lekarskich oględzin ciała Ł. R. (1) z dnia 21.05.2013r., k. 11,

opinia sądowo – lekarska, k. 65 – 70,

zeznania świadka Ł. R. (1), k. 26 – 27,

zeznania świadka A. R., k. 27v – 28.

Oskarżony S. S. (1) ma 52 lata, jest rozwiedziony, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Oskarżony jest rolnikiem, uzyskuje miesięcznie dochód w granicach 1.800 – 2.000 zł. S. S. (1) nie był karany sądownie za przestępstwa.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego S. S. (1), k. 24 – 25,

informacja z Krajowego Rejestru Karnego, k. 32.

S. S. (1) nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia w których opisał przebieg zdarzeń z dnia 20 kwietnia 2013r. oraz 18 maja 2013r.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd miał na uwadze zgromadzone w toku postępowania dowody o charakterze osobowym i materialnym.

Spośród tej pierwszej grupy dowodów, sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadków A. R., Ł. R. (1) i S. R., którzy byli bezpośrednimi obserwatorami zachowań oskarżonego. Sąd dając wiarę zeznaniom tychże świadków uwzględnił ich spójny i logiczny charakter, jak też to, że nie zawierały sprzeczności, które powodowałyby osłabienie ich wartości dowodowej. Ponadto korespondowały one z innymi dowodami stanowiącymi podstawę ustaleń faktycznych w sprawie, a w tym w szczególności znajdowały potwierdzenie w zgromadzonych dowodach o charakterze materialnym.

Sąd w całości uwzględnił także zeznania świadków K. J., Z. S., I. K. i A. P.. Zdaniem sądu świadkowie ci w sposób zgodny z prawdą przedstawili okoliczności zdarzeń, które były ich udziałem, bądź o których powzięli wiedzę w inny sposób. Sąd nie dopatrzył się okoliczności osłabiających wiarygodność ich relacji.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd wziął także w większości pod uwagę zeznania świadków P. S. (1), P. S. (2) i J. S.. Sąd oparł się na zeznaniach tychże świadków w zakresie sytuacji, których byli oni uczestnikami, przy czym miał na uwadze to, że nie posiadali wiedzy odnośnie istotnych okoliczności zdarzenia, do którego doszło w mieszkaniu rodziny R.. Odnosząc się do zeznań wskazanych świadków sąd odmówił wiary relacji P. S. (1), w zakresie w jakim zaprzeczył on aby doszło pomiędzy nim a Ł. R. (1) do ugody i przekazania kwoty 3.000 zł. W tym zakresie sąd jako zasługującą na uwzględnienie uznał odmienną wersję podaną przez Ł. R. (1) i A. R., która dodatkowo znajdowała potwierdzenie w okolicznościach podanych przez oskarżonego S. S. (1).

Dokonując oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonego S. S. (1), sąd dał im wiarę jedynie w zakresie, w jakim pokrywały się one z dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne, uznając je w pozostałej części wyłącznie za wyraz przyjętej przez niego linii obrony. Oceniając negatywnie wyjaśnienia oskarżonego sąd miał na uwadze przede wszystkim to, że pozostawały one w opozycji do wiarygodnych zeznań świadków Ł. R. (1), A. R. i S. R., potwierdzonych m.in. treścią świadectw sądowo – lekarskich oględzin ciała jak i opinią biegłego z zakresu medycyny sądowej. Odmawiając w większości wiary oskarżonemu, sąd miał na uwadze również to, że jego relacja pozostawała w sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania. Powyższe dotyczyło przede wszystkim podanego przez S. S. (1) opisu zdarzenia w mieszkaniu rodziny R. w dniu 20 kwietnia 2013r. Zdaniem sądu, wskazana przez oskarżonego sytuacja rzekomego wciągnięcia go bez powodu do mieszkania przez Ł. R. (1) a następnie przypadkowego pchnięcia A. R., jest mało prawdopodobna a przez to nie znajduje uznania sądu. Podobnie sąd nie dał wiary S. S. (1), który zaprzeczył temu aby kopnął w dniu 18 maja 2013r. Ł. R. (1). W tym wypadku na co innego wskazują bowiem zeznania pokrzywdzonego i korespondujące z nimi zeznania świadków A. P., I. K., K. J. i A. R.. Sąd pominął relację S. S. (1) także odnośnie podawanej przez niego sytuacji rzekomego uszkodzenia jego pojazdu przez Ł. R. (1). Zdaniem sądu gdyby rzeczywiście doszło do zamachu na mienie oskarżonego, to zgłosiłby on niewątpliwie ten fakt na Policję, czego wszak nie uczynił. Niezależnie od tego, mimo że sąd nie prowadził postępowania dowodowego we wskazanym zakresie, to ogląd zdjęć dołączonych przez oskarżonego, nie wskazuje aby uwidocznione na nich uszkodzenie karoserii mogło powstał w wyniku uderzenia kamieniem czy innym przedmiotem w okolicznościach podanych przez oskarżonego.

Podobnie jak wyjaśnienia oskarżonego, sąd jedynie częściowo uwzględnił zeznania świadka I. S., tj. w takim zakresie w jakim podane przez nią okoliczności pozostawały w zgodzie z pozostałymi z dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne. Sąd pominął m.in. opis świadka co do przebiegu zdarzenia z dnia 18 maja 2012r., opierając się na wskazanych już wcześniej - przy okazji oceny wyjaśnień oskarżonego, okolicznościach.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd wziął pod uwagę dowody o charakterze materialnym, wymienione w pierwszej części uzasadnienia. Sąd dał im wiarę jako w pełni wypełniającym wymogi stawiane takim dowodom oraz nie znajdując żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności. W tym zakresie sąd za pełnowartościowy dowód uznał m.in. opinię biegłego z zakresu medycyny sądowej lek. M. W.. Analiza treści wydanej opinii, nie nasuwa jakichkolwiek wątpliwości co do jej rzetelności i wiarygodności.

Dokonując oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów, sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonego S. S. (1) w zakresie przypisanych mu czynów nie budzą wątpliwości. Oskarżony dopuścił się trzech występków kwalifikowanych z art. 157 § 2 k.k.

Sąd w pkt I części dyspozytywnej wyroku uznał S. S. (1) za winnego spowodowania w dniu 20 kwietnia 2013r. obrażeń ciała u A. R.. Przypisując oskarżonemu sprawstwo we wskazanym zakresie, sąd oparł się przede wszystkim na w pełni korespondujących ze sobą zeznaniach świadków A. R., Ł. R. (1) i S. R., jak również świadectwie sądowo – lekarskich oględzin ciała pokrzywdzonej i opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej lek. med. M. W.. Ponadto sąd wziął tu pod uwagę zeznania złożone przez K. J.. Sąd uznał, że S. S. (1) umyślnie pchnął silnie rękoma A. R., co spowodowało powstanie u niej obrażeń, naruszających czynności narządów jej ciała na czas nie przekraczający 7 dni. Jednocześnie sąd wykluczył, aby zachowanie oskarżonego było przypadkowe, czy też stanowiło odruch bezwarunkowy, bądź stanowiło element obrony koniecznej. Zdaniem sądu oskarżony popychając A. R. działał w sposób celowy, chcąc w ten sposób umożliwić sobie zadanie ciosu Ł. R. (1), który się za nią znajdował. W ocenie sądu oskarżony co najmniej przewidywał i godził się na to, że rezultatem jego zachowania będzie powstanie obrażeń na ciele A. R..

Ustalając sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu przypisanego mu w pkt II części dyspozytywnej wyroku, sąd miał na uwadze te same dowody co w przypadku poprzedniego występku. Sąd uznał, że S. S. (1) w dniu 20 kwietnia 2013r., po tym jak popchnął A. R., zadał Ł. R. (1) cios pięścią w twarz, powodując u niego obrażenia ciała o skutkach opisanych w art. 157 § 2 k.k. Sposób zachowania oskarżonego jednoznacznie wskazuje na to, że działał on z zamiarem bezpośrednim, powodując obrażenia ciała u pokrzywdzonego. Zdaniem sądu nie budzi wątpliwości, że stwierdzone u Ł. R. (1) podbiegnięcie krwawe okolicy oczodołowej lewej z towarzyszącym obrzękiem tej okolicy, było wynikiem właśnie ciosu oskarżonego. Ustalając powyższe nie umknęło uwadze sądu to, że pokrzywdzony posiadał szereg innych obrażeń ciała powstałych w wyniku wcześniejszej bójki przed świetlicą w M.. Sąd uznał jednakże, że treść zeznań Ł. R. (1) jak i A. R. i S. R., pozwala zindywidualizować opisany powyżej uraz, jako wynik działania oskarżonego. Tak bowiem pokrzywdzony jak i towarzyszący mu podczas zdarzenia członkowie rodziny, jednoznacznie podali na to, że to właśnie po ciosie S. S. (1) powstało przedmiotowe obrażenie, które było wyraźnie charakterystyczne – skutkowało dużą opuchlizną.

Przypisując oskarżonemu - w pkt III części dyspozytywnej wyroku, popełnienie w dniu 18 maja 2013r. występku z art. 157 § 2 k.k. na szkodę pokrzywdzonego Ł. R. (1), sąd miał na uwadze przede wszystkim zeznania samego pokrzywdzonego, jak też pozostałe dowody, które z nimi korespondowały W tym zakresie pierwszorzędne znaczenie miały dowody o charakterze materialnym w postaci świadectwa sądowo – lekarskich oględzin ciała z dnia 21.05.2013r. oraz opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej. Ponadto istotne były zeznania złożone przez świadków A. R., K. J., I. K. i A. P., którzy choć nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia, to podali okoliczności w pełni uprawdopodabniające relację pokrzywdzonego. Sąd ustalił, że oskarżony kopiąc Ł. R. (1) w wewnętrzną część uda, działał z zamiarem bezpośrednim spowodowania u niego obrażeń ciała, które w istocie powstały.

Sąd wymierzając oskarżonemu S. S. (1) kary grzywny za każdy z występków przypisanych mu w pkt I – III części dyspozytywnej wyroku, baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonego Sąd wziął pod uwagę dyrektywę sądowego wymiaru kary, iż najpierw należy rozważyć możliwość zastosowania środka najłagodniejszego i dopiero w przypadku, gdyby środek ten nie był wystarczający z punktu widzenia celów kary określonych w art. 53 k.k., stosować ewentualnie środek surowszy.

Sąd uznał że karą adekwatną do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej wyroku jest kara 80 stawek dziennych grzywny, natomiast w przypadku czynów z pkt II i III wyroku, kary grzywny w wysokości po 100 stawek dziennych. Wymierzając S. S. (1) kary jednostkowe grzywny, sąd w każdym wypadku ustalił wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł, uznając ją za odpowiednią do zdolności majątkowych oskarżonego.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. sąd połączył kary jednostkowe grzywny orzeczone wobec oskarżonego S. S. (1) w punktach I - III części dyspozytywnej wyroku i wymierzył mu karę łączną 220 stawek dziennych grzywny.

Zgodnie z art. 85 k.k., jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju, to sąd orzeka karę łączną. Sytuacja taka zachodziła w odniesieniu do oskarżonego S. S. (1). Ustalając wymiar kary łącznej, sąd był związany dyrektywami art. 86 § 1 k.k., który nakazuje wymierzyć karę w granicach od najsurowszej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do sumy tych kar. Sąd uznał za celowe wymierzenie oskarżonemu kary łącznej grzywny w wymiarze 220 stawek dziennych. Stosując przy wymiarze kary łącznej zasadę asperacji (obostrzenia kary najsurowszej), sąd miał na uwadze bliski charakter związku podmiotowo – przedmiotowego poszczególnych czynów

Kierując się dyspozycją art. 86 § 2 k.k. sąd określił oskarżonemu wysokość stawki dziennej kary łącznej grzywny na kwotę 10 złotych, mając na uwadze te same okoliczności, które uwzględniono przy określeniu stawki dziennej grzywien jednostkowych.

Wydając wyrok skazujący wobec oskarżonego S. S. (1), sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. i obciążył nimi oskarżonego. W ramach wskazanego rozstrzygnięcia sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycieli prywatnych kwoty po 300 zł, tytułem zwrotu poniesionych przez nich kosztów procesu (wniesionych opłat od aktu oskarżenia). W zasądzonej kwocie sąd nie ujął kosztów zastępstwa prawnego oskarżycieli prywatnych przez pełnomocnika będącego adwokatem, z uwagi na to, że ani pełnomocnik oskarżycieli prywatnych ani sami oskarżyciele nie wnosili o ich zasądzenie.

SSR Radosław Gluza