Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 13 kwietnia 2023 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Kamil Gołaszewski

Protokolant: Katarzyna Konarzewska

po rozpoznaniu 13 kwietnia 2023 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z odwołania (...) w W. od decyzji z 28 marca 2023 roku o zakazie zgromadzenia

z udziałem Prezydenta (...) W.

postanawia:

I.  uchylić decyzję Prezydenta (...) W. z 28 marca 2023 roku, nr sprawy (...), o zakazie zgromadzenia planowanego na 22 kwietnia 2023 roku;

II.  ustalić, że uczestnicy postepowania ponoszą koszty postępowania związane z własnym udziałem w sprawie.

sygn. XXV Ns 50/23

UZASADNIENIE

postanowienia z 13 kwietnia 2023 roku

W piśmie z 24 marca 2023 roku złożonym przez (...) zawarte było zawiadomienie, że w dniu 22 kwietnia 2023 roku odbędzie się zgromadzenie i przemarsz rolkarzy ulicami W. pod hasłem (...). Celem jest popularyzacja wrotkarstwa jako środka transportu w mieście oraz promocja Miasta W. jako miejsca przyjaznego osobom aktywnym fizycznie. Zgodnie z zawartym w piśmie planem zgromadzenia i przemarszu w godz.19.30-20.30 odbyć się miało zgromadzenie na placu przy Pomniku(...) na (...), a w godzinach 20.30-23.00 przemarsz rolkarzy wskazanymi w piśmie ulicami.

Pismem datowanym na 28 marca 2023 roku, podpisanym przez J. M. - Zastępcę Dyrektora (...), oznaczonym w nagłówku „Urząd Miasta (...) W. (...)” składający zawiadomienie o zgromadzeniu planowanym na 22 kwietnia 2023 roku został poinformowany, że zawiadomienie nie spełnia wymogów określonych w art.3 ust.1 ustawy z dnia 24 lipca 2015 roku Prawo o zgromadzeniach. Następnie powołano treść art. 3 ust. 1 i art. 10 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, wywodząc z fragmentu art. 10 ust. 1 pkt 4, zgodnie z którym organizator zgromadzenia zobowiązany jest podać w zawiadomieniu ewentualną trasę przejścia, że powołany przepis nie przewiduje zgromadzeń realizowanych w innej formie niż piesze (np. przejazdów na rolkach).

Następnie powołano treść art. 2 pkt 17, 18 i 18a oraz art. 15a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (przepisy zawierające definicję pieszego, urządzenia wspomagającego ruch, uczestnika ruchu oraz zasady poruszania się przy użyciu urządzenia wspomagającego ruch) i wskazano, ze przeprowadzenie zorganizowanego przejazdu na rolkach ulicami W. oznaczałoby, że osoby biorące w nim udział byłyby uczestnikami ruchu. Ponadto przejazd jezdniami (częściami dróg przeznaczonymi do ruchu pojazdów) na rolkach byłyby niezgodny z zasadami poruszania przy użyciu urządzenia wspomagającego ruch, o których mowa w art. 15a ust.1 Prawa o ruchu drogowym, wreszcie, oznaczałby zaistnienie utrudnień w ruchu.

Następnie wskazano, że aby wydarzenie polegające na przejeździe rolkarzy ulicami W.mogło się odbyć, należałoby je przeprowadzić z uwzględnieniem przepisów art. 65, 65a i 65b Prawa o ruchu drogowym .

Pismo skierowane było do M. M.. Zostało mu doręczone miałem 31 marca 2023 roku, a pocztą 10 kwietnia 2023 roku.

Następnie w okresie od 3 kwietnia 2023 r. do 6 kwietnia 2023 roku strony prowadziły dalszą korespondencję.

Pismo zatytułowane „Odwołanie od braku przyjęcia zgromadzenia wraz z przemarszem w dniu 22.04.2023 roku zostało złożone 12 kwietnia 2023 roku o godz.10.32.

Rozstrzygnięcie sprawy wymagało w pierwszej kolejności odniesienia się do zarzutów uczestnika dotyczących braku decyzji, która zgodnie z przepisami ustawy z 24 lipca 2015 roku Prawo o zgromadzeniach mogłaby podlegać zaskarżeniu oraz przekroczeniu terminu na wniesienie odwołania.

Sąd powyższe zarzuty uznaje za niezasadne.

Ustawa Prawo o zgromadzeniach przewiduje, jako podstawowy model regulacyjny korzystania z wolności organizowania zgromadzeń, model zgłoszeniowy, określany również jako rejestracyjny, czy notyfikacyjny. Zakłada on obowiązek zgłoszenia właściwemu organowi zamiaru zwołania zgromadzenia, zaś organ uprawniony jest do zakazania zgromadzenia w ściśle określonych przypadkach określonych w art. 14 ustawy. Zgłoszenie zamiaru zwołania zgromadzenia stanowi czynność techniczną, której dokonanie skutkuje powstaniem po stronie organu obowiązku podjęcia określonych działań zmierzających do zapewnienia odpowiednich warunków przeprowadzenia zgromadzenia, a także podjęcia ewentualnych działań zmierzających do zapobieżenia zwołaniu zgromadzenia, w wypadku wystąpienia okoliczności wskazanych w art. 14 ustawy.

Zgłoszenie zawiadomienia o zamiarze zwołania zgromadzenia aktualizuje po stronie organu obowiązek podjęcia określonych działań o charakterze przede wszystkim techniczno – organizacyjnym. Obowiązki te zostały w szczególności wskazane w art. 7 ust. 3 i art. 8 ustawy Prawo o zgromadzeniach. Do obowiązków tych należy obowiązek rejestracji wniesienia zawiadomienia o zamiarze zorganizowania zgromadzenia z uwzględnieniem daty, godziny oraz minuty wniesienia zawiadomienia (art. 9 ust. 2 ustawy).

Alternatywnie organ zobowiązany jest wydać decyzję o zakazie zgromadzenia.

Przepisy Prawa o zgromadzeniach nie przewidują innego sposobu załatwienia sprawy, w szczególności poinformowania organizatora zgromadzenia, że jego zgłaszane przez niego zgromadzenie nie spełnia wymogów określonych w przepisach ustawy bądź planowane zdarzenie w ogóle nie jest zgromadzeniem.

Należy przy tym mieć na uwadze, że zgodnie z art.14 pkt 1 Prawa o zgromadzeniach organ gminy wydaje decyzję o zakazie zgromadzenia nie później niż na 96 godzin przed planowaną datą zgromadzenia, jeżeli (m.in.). jego cel narusza wolność pokojowego zgromadzania się, jego odbycie narusza art. 4 lub zasady organizowania zgromadzeń albo cel zgromadzenia lub jego odbycie naruszają przepisy karne.

Przez zasady organizowania zgromadzeń przyjmuje się przede wszystkim niespełnienie kwestii formalnych określonych dla organizacji zgromadzenia (tak S. Gajewski, A. Jakubowski, Prawo o zgromadzeniach. Komentarz, Warszawa 2017). Jednak w ramach tej przesłanki należy ująć również przypadki, w których określone zdarzenie, zgłoszone przez organizatora jako zgromadzenie, nie spełnia określonej w przepisach Prawa o zgromadzeniach definicji zgromadzenia, tj. nie jest zgrupowaniem osób na otwartej przestrzeni dostępnej dla nieokreślonych imiennie osób w określonym miejscu w celu odbycia wspólnych obrad lub w celu wspólnego wyrażenia stanowiska w sprawach publicznych. Wreszcie, przyjmując hipotetycznie, że prawidłowe jest stanowisko uczestnika, iż nie jest możliwe odbycie zgromadzenia w formie przejazdu, dość oczywiste staje się, że próba odbycia takiego zgromadzenia stanowi naruszenie zasad organizowania zgromadzeń (skoro zgromadzenie w formie przemarszu ma odbywać się pieszo, to jego odbycie w innej formie jest naruszeniem zasad określających przebieg zgromadzenia).

W tej sytuacji argumentację zawartą w piśmie z 28 marca 2023 roku należy uznać za odnoszącą się do ustawowej podstawy zakazu zgromadzenia. Istnieją zatem przesłanki do uznania, że w istocie stanowi decyzję o zakazie zgromadzenia. W zakresie oceny podobnych pism sąd podziela stanowisko wyrażone w postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1 maja 2020 roku, sygn. IV Ns 46/20, w którym wskazano, że:

„Udzielenie odpowiedzi w tym zakresie wymaga kilku uwag natury ogólnej. W doktrynie wskazuje się, że za minimum elementów decyzji administracyjnej uznaje się cztery składniki: oznaczenie organu, adresata decyzji, czyli strony lub stron, rozstrzygnięcie i podpis osoby uprawnionej do jej wydania. Dlatego pismo zawierające rozstrzygnięcie w sprawie załatwianej w drodze decyzji administracyjnej jest nią, pomimo niespełnienia w pełni warunków formalnych, przewidzianych w art. 107 § 1 KPA, gdy pismo to zawiera tylko wymienione minimum składników niezbędnych do zakwalifikowania go jako decyzję (por. Hauser, Dyl komentarz do art. 107 KPA, wydanie 6 z 2020 r., Legalis; J. Borkowski, glosa do wyroku NSA z 20.7.1981 r., SA 1163/18). Pogląd ten jest także akcentowany w orzecznictwie administracyjnym (wyrok NSA w Katowicach z 16.12.1996 r., SA/Ka 2218/95, wyrok NSA z 11.2.1998 r., III SA 1067/96, postanowienie NSA z 27.7.1999 r., I SA 1509/98; decyzja SKO z 8.4.2003 r., SKO 462/03/G, OSS 2003, Nr 4, poz. 87; wyrok WSA we Wrocławiu z 10.12.2007 r., I SA/Wr 885/07, wyrok WSA w Opolu z 24.6.2008 r., II SA/Op 164/08, postanowienie WSA w Szczecinie z 28.10.2008 r., II SA/Sz 628/08, wyrok WSA w Gdańsku z 8.5.2013 r., II SA/Gd 695/12, wyrok WSA w Poznaniu z 25.6.2015 r., II SA/Po 473/15 - Legalis).

Ponadto, w literaturze i orzecznictwie podkreśla się, że na zakwalifikowanie aktu do kategorii decyzji administracyjnych nie ma wpływu nazwa tego aktu (zob. J. Starościak, w: Iserzon, Starościak, KPA. Komentarz, 1970, komentarz do art. 104, wyrok SN z 18.10.1985 r., II CR 320/85, OSNC 1986, Nr 10, poz. 158; wyr. NSA z 3.8.2001 r., III SAB 34/01; wyrok WSA w Krakowie z 11.4.2013 r., III SA/Kr 356/12). Z tego względu użyta w przepisach nazwa aktu administracyjnego kończącego postępowanie administracyjne nie jest istotna dla jego właściwej kwalifikacji. Istotne są natomiast te jego elementy, które pozwalają na odróżnienie decyzji administracyjnej od innych aktów administracyjnych, tj. nierozstrzygających indywidualnych spraw co do ich istoty (zob. komentarz do art. 104 KPA, pod red. Hauser, Dyl, wydanie 6 z 2020 r., Legalis). Pogląd ten jest akceptowany w orzecznictwie (zob. wyrok SN z 18.10.1985 r., II CR 320/85, OSNC 1986, Nr 10, poz. 158; wyr. NSA z 3.8.2001 r., III SAB 34/01; wyrok WSA w Krakowie z 11.4.2013 r., III SA/Kr 356/12, postanowienie NSA we Wrocławiu z 11.7.1984 r., SA/Wr 309/84, wyrok NSA z 11.7.1994 r., IV SA 974/93, postanowienie SN z 8.5.1992 r., III ARN 29/92 - Legalis). Samo też oznaczenie danego aktu dokonane w sposób wadliwy, czego przejawem jest np. brak podania podstawy prawnej zawartej w prawie materialnym, nie zmienia charakteru danego aktu funkcjonującego w obrocie prawnym jako decyzja administracyjna. Z tego względu pismo niemające formy decyzji jest decyzją administracyjną, jeżeli pochodzi od organu administracji publicznej, skierowane jest na zewnątrz i w sposób władczy rozstrzyga o prawach lub obowiązkach podmiotów administrowanych w sprawie indywidualnej (zob. A. Wiktorowska, w: Wierzbowski, Postępowanie administracyjne, 2012, s. 143; wyr. NSA z 24.7.2014 r., I OSK 898/13, a także W. Szwajdler, Glosa do wyr. NSA z 16.12.1999 r., II SA 1144/99, post. WSA w Szczecinie z 28.10.2008 r., II SA/Sz 628/08).”

Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy uznać trzeba, że pismo z 28 marca 2023 roku - zawiera minimum elementów decyzji administracyjnej, tj. oznaczenie organu (Urząd (...) W.), adresata decyzji czyli stronę (choć pismo kierowane jest imiennie do M. M., to nie budzi wątpliwości, że odnosi się do zgłoszenia dokonanego przez Stowarzyszenie), rozstrzygnięcie w przedmiocie zawiadomienia o zgromadzeniu planowanym na 22 kwietnia 2023 roku oraz podpis osoby uprawnionej do wydania tego rozstrzygnięcia (podpis identyfikujący autora pisma). Ponadto stanowisko wyrażone w powołanym piśmie nie zawiera informacji o niemożności wydania decyzji, o której mowa w art. 14 ustawy Prawo o zgromadzeniach.

Wskazanie, że zawiadomienie nie spełnia wymogów określonych w art.3 ust.1 Prawa o zgromadzeniu oraz wskazanie, że warunkiem odbycia się planowanego zdarzenia jest uzyskanie decyzji wydanej na podstawie przepisów Prawa o ruchu drogowym, stanowi jasno wyrażone stanowisko organu, że nie jest możliwe odbycie zgromadzenia w formie zaplanowanej w zgłoszeniu. Jest to więc zakaz odbycia takiego zgromadzenia, mimo że w treści pisma słowo „zakaz” nie zostało użyte. Organ rozstrzygnął bowiem w indywidualnej sprawie, oceniając, że konkretne zdarzenie nie może się odbyć zgodnie z przepisami prawa.

Pismu nie można więc nadawać znaczenia jedynie pisma informującego. Niezależnie od przywołanych już argumentów stoi temu na przeszkodzie konieczność dokonywania takiej wykładni obowiązujących przepisów, zgodnie z którymi zagwarantowane będę konstytucyjne prawa – zarówno określone w art.57 Konstytucji prawo do wolności zgromadzeń, jak i, a nawet przede wszystkim – prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd (art.45 Konstytucji). Zauważyć przy tym trzeba, że m.in. w celu zagwarantowania możliwości sądowej kontroli aktów podejmowanych przez organy administracji powstała przywołana powyżej koncepcja minimalnej treści decyzji administracyjnej. Dlatego też, w przypadku możliwości przyjęcia, że określony akt organu stanowi władcze rozstrzygnięcie o indywidualnych prawach i obowiązkach (w tej sprawie – możliwości odbycia zgromadzenia), nie można mu nadawać takiego znaczenia, które uniemożliwia przewidzianą przepisami kontrolę sądową.

Dlatego też sąd uznaje pismo z 28 marca 2023 roku za decyzję administracyjną wydaną na podstawie przepisów Prawa o zgromadzeniach, od której przysługuje odwołanie do sądu powszechnego.

Powyższe umożliwia przejście do oceny kolejnej przesłanki dopuszczalności odwołania, tj. zachowania terminu. Odwołujący się przyznał w toku rozprawy, że nie był świadomy 24 godzinnego terminu na wniesienie odwołania. Nie budzi też wątpliwości, że odwołujący zapoznał się z treścią pisma z 28 marca 2023 roku już 31 marca 2023 roku. Nie oznacza to jednak, że upłynął już termin na wniesienie odwołania.

Oceniając zachowanie terminu na wniesienia odwołania należało też pamiętać o istotnych różnicach pomiędzy procedurą administracyjną i sądową. W ramach procedury określonej w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego za przesądzone należy uznać, że wniesienie środka odwoławczego w terminie pomiędzy powstaniem zaskarżonego orzeczenia, a jego doręczeniem jest dopuszczalne i skuteczne (z zastrzeżeniem konieczności złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia), mimo że termin na wniesienie takiego środka liczony jest co do zasady od momentu doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem (zob. uchwały SN z 2 grudnia 2003 r., sygn. III CZP 90/23 i z 26 października 2021 r., sygn. III CZP 55/20). Jednak postępowanie określone w przepisach Prawa o zgromadzeniach toczy się, mimo istotnych odrębności, przy zastosowaniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego i przy zastosowaniu wynikających z niego zasad oceniać trzeba termin na wniesienie odwołania (Prawo o zgromadzeniach wskazuje jedynie organ rozpoznający odwołanie). Na gruncie kpa przyjmuje się zaś, że wniesienie odwołania co do zasady możliwe jest od momentu doręczenia stronie decyzji, nie zaś od momentu jej wydania (co uzasadniane jest m.in. tym, że zgodnie z art. 110§1 kpc organ administracji publicznej, który wydał decyzję, jest nią związany od chwili jej doręczenia lub ogłoszenia).

Zgodnie z art. 16 ust.1 Prawa o zgromadzeniach odwołanie od decyzji o zakazie zgromadzenia wnosi się bezpośrednio do sądu okręgowego właściwego ze względu na siedzibę organu gminy w terminie 24 godzin od jej udostępnienia w Biuletynie Informacji Publicznej. Nie budzi wątpliwości, że zaskarżona decyzja nie została w taki sposób udostępniona. Zatem termin na wniesienie odwołania nie zakończył biegu, bo nie nastąpiło zdarzenie, z którym ustawodawca wiąże początek jego biegu.

Równocześnie art.15 Prawa o zgromadzeniach przewiduje, że obok udostępnienia decyzji w Biuletynie Informacji Publicznej organ gminy przekazuje ją organizatorowi zgromadzenia za pomocą środków komunikacji elektronicznej wraz z informacją o jej udostępnieniu. Decyzję o zakazie zgromadzenia uważa się za doręczoną z chwilą udostępnienia jej w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej organu gminy.

Przyjąć zatem należy, że choć przepis ustawy przewiduje przekazanie decyzji za pomocą środków komunikacji elektronicznej, to nie wiąże z tą czynnością skutku doręczenia decyzji. W konsekwencji trzeba przyjąć, że zaskarżona decyzja nie została doręczona odwołującemu się zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Nie można jednak całkowicie pomijać okoliczności, że faktycznie decyzja została doręczona, tj. zostało uzewnętrznione zajęcie przez organ administracji określonego stanowiska. W tej sytuacji podzielić należy stanowisko zajmowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, zgodnie z którym w pewnych okolicznościach możliwe jest wniesienie odwołania przed doręczeniem decyzji. M.in. w wyroku NSA z 19 maja 2016 r., sygn. II GSK 2734/14 wskazano, że w zbliżonej sytuacji, tj. przewidzianej przez przepisy równoczesnego doręczenia decyzji i jej publikacji, nie można przyjąć, iż wniesienie odwołania przed doręczeniem decyzji stronie, ale po jej opublikowaniu i wprowadzeniu jej w ten sposób do obrotu, jest niedopuszczalne. W szczególności wskazano, że przepisy o doręczeniach stanowią w istocie gwarancje przestrzegania przez administrację publiczną zasady demokratycznego państwa prawnego. Przepisy o charakterze gwarancyjnym nie mogą być interpretowane niejako "na szkodę" obywatela w sytuacji, gdy ten podejmuje wszelkie starania mające zapewnić mu prawo do skutecznego odwołania od wydanej decyzji. Zatem zaistniała sytuacja musi być oceniana ze szczególnym uwzględnieniem skutków procesowych dla podmiotu będącego adresatem decyzji.

Z kolei w wyroku z 4 kwietnia 2008 r., sygn. II GSK 3/08, w sprawie, w której decyzję wadliwie doręczono stronie zamiast jej pełnomocnikowi, NSA uznał, że celem przepisów KPA o doręczeniach jest przestrzeganie przez organy administracji publicznej zasad demokratycznego państwa prawa. Zatem, nawet jeżeli doręczenie decyzji było w okolicznościach sprawy wadliwe, to brak podstaw do przyjęcia, że przedwczesne było wniesienie odwołania przez pełnomocnika, któremu strona przekazała decyzję celem jej zaskarżenia.

Na gruncie niniejszej sprawy nie można więc przyjąć ani że wniesione po faktycznym doręczeniu (przekazaniu) decyzji organizatorowi zgromadzenia ale przed jej publikacją w BIP odwołanie było niedopuszczalne jako przedwczesne, ani że było ono spóźnione, skoro nie nastąpiło zdarzenie, z którym ustawa wiąże doręczenie decyzji i początek biegu terminu na wniesienie odwołania.

Powyższe umożliwia merytoryczne rozpoznanie odwołania.

Na wstępie należy wyraźnie podkreślić, iż wolność zgromadzeń pełni doniosłą rolę w demokratycznym państwie prawnym, jest wręcz warunkiem istnienia społeczeństwa demokratycznego. W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że wolność zgromadzeń gwarantuje członkom społeczności wpływ na władze publiczne, jest naturalną konsekwencją suwerenności narodu. Wolność zgromadzeń służy w szczególności oddziaływaniu jednostek na politykę państwa przez prezentowanie opinii, ocen, poglądów i żądań. Zgromadzenia są istotnym instrumentem demokracji bezpośredniej. Dostrzegając znaczenie wolności zgromadzeń, Państwo Polskie chroni ją przepisami Konstytucji (art. 57 Konstytucji RP), a ponadto zobowiązało się do jej respektowania ratyfikując Konwencję o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (dalej: EKPC). Omawiana wolność nie jest wolnością nieograniczoną, jednakże jej ograniczenia muszą wynikać z ustawy i odpowiadać testowi proporcjonalności (a zatem warunkom art. 31 ust. 3 Konstytucji RP i art. 11 ust. 2 EKPC). Wszelkie ograniczenia wolności zgromadzeń powinny być po pierwsze przewidziane ustawą, a po drugie niezbędne w społeczeństwie demokratycznym dla ochrony innych konfliktujących się wartości (jak wymienione w art. 11 ust. 2 EKPC). Dopuszczalne jest ograniczenie omawianej wolności z powodu realnego i konkretnego zagrożenia dla wartości wskazanych w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP.

Zgodnie z art.3 ust.1 Prawa o zgromadzeniach zgromadzeniem jest zgrupowanie osób na otwartej przestrzeni dostępnej dla nieokreślonych imiennie osób w określonym miejscu w celu odbycia wspólnych obrad lub w celu wspólnego wyrażenia stanowiska w sprawach publicznych.

Nie budzi większych wątpliwości i znajduje potwierdzenie w treści zawiadomienia, że planowane zgromadzenie nie miało na celu odbycia wspólnych obrad. Wnioskodawca wskazał, że celem zgromadzenia jest popularyzacja wrotkarstwa jako środka transportu miejskiego oraz promocja Miasta W. jako miejsca przyjaznego osobom aktywnym fizycznie. Tak określone cele mieszczą się w ramach celu określonego jako wspólne wyrażenie stanowiska w sprawach publicznych.

Powołany przepis posługuje się pojęciem "sprawy publicznej", nie definiuje jednak tego pojęcia. Z pewnością jest ona przeciwieństwem sprawy prywatnej, a zatem odnoszącej się do indywidualnej, prywatnej jednostki i nieobjętej zainteresowaniem społecznym. Z uwagi na charakter wolności gwarantowanej art. 57 Konstytucji RP przyjąć należy jako zasadę subiektywną koncepcję "sprawy publicznej", a zatem to same osoby tworzące zgrupowanie wyrażają – choćby w sposób dorozumiany (np. zachowaniem) – że dana sprawa ma dla nich charakter publiczny. Koncepcja obiektywna – jako wyjątek – znajdzie zaś zastosowanie do oceny zgrupowania, którego uczestnicy będą twierdzić, że jego przedmiotem nie są wspólne obrady czy wyrażanie stanowiska w sprawach publicznych. Powyższa "liberalna" interpretacja pojęcia "sprawy publicznej" pozwala zachować zgodność definicji zgromadzenia z art. 3 ust. 1 PrZgrom z konstytucyjnym pojęciem zgromadzenia. Jak bowiem wskazuje doktryna, to drugie obejmuje każde "zgrupowanie co najmniej dwóch osób, pomiędzy którymi istnieje związek psychiczny wynikający z chęci zamanifestowania wspólnego stanowiska zarówno w sprawach publicznych, jak i prywatnych" (zob. S. Gajewski, A. Jakubowski, Prawo o zgromadzeniach. Komentarz, Warszawa 2017).

Gromadzenie się w związku ze sprawami związanymi z środkami transportu w mieście oraz promocją określonego miasta spełnia, w myśl powyższych uwag, cel określony jako wspólne wyrażenie stanowiska w sprawie publicznej. Zaplanowana forma wyrażenie tego stanowiska jest bez znaczenia. Organ oceniając czy określone zdarzenie jest zgromadzeniem nie może oczekiwać, że jego uczestnicy przyjmą określoną formę prezentowania swojego stanowiska (będą wznosić okrzyki, wyposażą się w transparenty, hasła itp.), czy też będą głosić określone treści. Wspólne wyrażenie stanowiska może też polegać na samej obecności w określonym miejscu, w szczególności jeśli podejmowane w ramach zgromadzenia zachowania nie będą się mieścić w zakresie zachowań zazwyczaj podejmowanych, czy dozwolonych w ruchu drogowym. Wykorzystanie jezdni w celu poruszania się na niej na rolkach czy wrotkach, faktycznej jej „przejęcie”, wyeliminowanie z niej ruchu pojazdów, również stanowi wyraz określonych przekonań.

Nie można zatem przyjąć, że planowane zgromadzenie nie odpowiada przywołanej definicji zgromadzenia.

Równocześnie, mając na uwadze, że wszelkie ograniczenia konstytucyjnych praw zawarte w przepisach ustawy muszą z nich wyraźnie wynikać, a nie stanowić rozszerzającą wykładnię, sąd uznaje, że granice zgromadzenia określa art.3 ustawy, nie zaś jej przepisy dotyczące wymogów formalnych określonych czynności podejmowanych w ramach przewidzianych ustawą procedury. Takie znaczenie ma art.10 Prawa o zgromadzeniach, z fragmentu treści którego treści uczestnik wywodzi swoje stanowisko o możliwości przemieszczenia się uczestników zgromadzenia jedynie pieszo. Tymczasem ani art. 57 Konstytucji, ani art. 3 i 4 Prawa o zgromadzeniach nie przewidują, że zgromadzenie polegające na przemieszczaniu się może odbywać się jedynie przy przyjęciu, że jego uczestniczy przemieszczają się pieszo, czy też są pieszymi zgodnie z definicją zawartą w Prawie o ruchu drogowym.

Powyższe czyni bez znaczenia dla rozstrzygnięcia, czy osoba poruszająca się na rolkach czy wrotkach jest, czy też nie jest pieszym w rozumieniu aktualnych przepisów Prawa o ruchu drogowym i wprowadzenie do nich definicji urządzenia wspomagającego ruch. Podstawą rozstrzygnięcia jest bowiem przyjęcie, że przepisy Prawa o zgromadzeniach nie ograniczają możliwości przemieszczania się zgromadzenia do ruchu pieszego.

Bez znaczenia jest też jakie zasady w ruchu drogowym ją obowiązują, skoro odbywanie zgromadzenia powoduje, że zasady te nie muszą mieć zastosowania (również piesi uczestniczący w zgromadzeniach nie przestrzegają, zajmując jezdnię, zasad poruszania się w ruchu drogowym).

Wreszcie, choć wobec treści rozstrzygnięcia nie ma to znaczenia, zauważyć trzeba, że zgłoszenie dotyczyło dwóch wyodrębnionych faz planowanego zdarzenia – zgromadzenia w określonym miejscu w godzinach od 19.30 do 20.30, a dopiero następnie, od.20.30, przemieszczania się ulicami miasta. Argumentacja organu wobec pierwszej części zgromadzenia jest całkowicie nieadekwatna.

Wobec powyższego sąd orzekł jak w sentencji postanowienia o kosztach orzekając na podstawie art.520 kpc.