Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 28/23

4352-0.Ds.2120.2022 Prokuratura Rejonowa w O.

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1

S. B.

W dniu 6 listopada 2022r. w O. uderzył M. Z. pięścią lub otwartą ręką w głowę w wyniku którego pokrzywdzony upadł i uderzył głową o podłoże – podłogę z kafli, czym spowodował u niego obrażenia w postaci: krwiaka podtwardówkowego w okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej prawej wymagającej ewakuacji operacyjnej; obrzęku mózgu, rany tuczonej w okolicy skroniowo – potylicznej prawej, wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego stanowiące ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 156 k.k. w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, co stanowi przestępstwo z art.156 § 1 pkt 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W O. w piętrowym domu jednorodzinnym, położonym przy ul. (...), w jednym z pokoi położonych na parterze mieszkał M. Z..

M. Z. był zatrudniony w firmie (...) B. P. i P. F. w O.. W tej samej firmie pracował S. B., który pytał M. Z. o możliwość zamieszkania w tym samym domu. Następnie M. Z. zadzwonił do właściciela domu J. S., który zgodził się na zamieszkanie w nim S. B..

S. B. wprowadził się na początku października 2022r. i zamieszkał w jednym pokoju razem z M. Z..

W jednym z pokoi na parterze po lewej stronie od salonu mieszkała T. T. (2) wraz z mężem S. T..

W domu tym zamieszkiwali również inni lokatorzy m.in. M. M. (2) i P. K..

M. Z. i S. B. często wspólnie spożywali alkohol, również często pomiędzy nimi dochodziło do kłótni, wzajemnego zaczepiania. Mężczyźni mimo wspólnego zamieszkiwania byli w konflikcie, m.in. dlatego, że S. B. twierdził, że z winy M. Z. stracił pracę.

Zeznania świadka M. Z.

k. 72-73

k. 216-220

Zeznania świadka T. T. (2)

k. 11-12

k. 130-131

k. 235-238

Zeznania świadka M. M. (2)

k. 53-54

k. 239-240

Zeznania świadka P. K.

k. 123-124

k. 133

k. 274-277

częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. B.

k.198v.-203v., k.40-41, k.49-50

W niedzielę, 6 listopada 2022r. M. Z., S. B. oraz kobieta o imieniu A., która nie zamieszkiwała w domu przy ul. (...), jednak przebywała tam od piątkowego wieczoru, pili razem wódkę.

Następnie w godzinach wieczornych S. B. poszedł do swojego pokoju, a kobieta i M. Z. poszli do sklepu po alkohol. Gdy wrócili S. B. był w swoim pokoju, a M. Z. i towarzysząca mu kobieta pili wódkę w salonie – pomieszczeniu wspólnym na parterze domu.

W pewnym momencie S. B. przyszedł do salonu. Następnie doszło do głośnej wymiany zdań, po czym S. B. uderzył M. Z. prawą ręką - pięścią lub otwartą dłonią w głowę.

Świadkiem zdarzenia była T. T. (2), która słysząc krzyki wyszła ze swojego pokoju, aby zobaczyć co się dzieje.

W następstwie tego uderzenia M. Z. bezwładnie upadł i uderzył głową o podłogę wykonaną z kafli.

Po tym gdy S. B. uderzył M. Z., kobieta o imieniu A. siedziała na schodach pomiędzy salonem a holem, w którym znajdował się pokój S. B. i M. Z.. Była bardzo pijana.

M. Z. leżał na podłodze w kałuży krwi, stracił przytomność i nie było z nim żadnego kontaktu.

S. B. ze swojego telefonu zadzwonił po pogotowie ratunkowe.

Większość mieszkańców domu już po zdarzeniu zgromadziła się w holu czekając na karetkę.

Po około 30 minutach przyjechała karetka pogotowia i zabrała M. Z. do szpitala przy ul. (...) we W., gdzie niezwłocznie przeszedł operację neurochirurgiczną usunięcia powstałego krwiaka podtwardówkowego w okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej prawej.

Pomimo wezwania policji, na miejsce nie został skierowany patrol, wobec czego M. M. (2) posprzątał krew M. Z. z podłogi.

Zeznania świadka T. T. (2)

k. 11-12

k. 130-131

k. 235-238

Protokół oględzin miejsca z dokumentacją fotograficzną

k. 5-6 (odpis k. 7A-7C) i k.140

Zeznania świadka M. M. (2)

k. 53-54

k. 239-240

Zeznania świadka P. K.

k. 123-124

k. 133

k. 274-277

częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. B.

k.198v.-203v., k.40-41, k.49-50, k.57-57v.

W dniu 7 listopada 2022r. na polecenie Komendanta Powiatowego Policji w O. na miejsce zdarzenia z dnia 6 listopada 2022r. przy ul. (...) w O. udali się funkcjonariusze policji B. S. i P. D..

W czasie rozpytywania mieszkańców domu S. B. zrelacjonował funkcjonariuszom policji, że M. Z. znajdując się w stanie nietrzeźwości stracił równowagę i przewrócił się co było powodem doznanych obrażeń.

Następnie jednak w czasie przewożenia do Komendy Powiatowej Policji w O. oświadczył, że faktycznie było tak, że poszarpał się z M. Z. w salonie i nie pamięta czy go uderzył czy tylko odepchnął ale wskutek jego działania M. upadł na podłogę i doszło do uszkodzenia jego głowy.

Zeznania świadka B. S.

k.42-43

k. 215-216

S. B. został zatrzymany w dniu 07.11.2022r. o godz.10:05, a następnie tymczasowo aresztowany postanowieniem Sądu Rejonowego w O. z dnia 09 listopada 2022r. do dnia 05.02.2023r. godz. 10:05.

Stosowanie tego środka zapobiegawczego przedłużano kolejnymi postanowieniami Sądu Okręgowego we Wrocławiu, po raz ostatni do dnia 04 września 2023r

Protokół zatrzymania osoby S. B.

k.3

Postanowienie o tymczasowym aresztowaniu w postępowaniu przygotowawczym

k.58-59

Zawiadomienie organu dysponującego o przyjęciu tymczasowo aresztowanego

k.79

Po zdarzeniu u M. Z. stwierdzono obrażenia w postaci:

1)  krwiaka podtwardówkowego w okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej prawej wymagającej ewakuacji operacyjnej, obrzęk mózgu

2)  rany tłuczonej w okolicy skroniowo-potylicznej prawej wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego,

3)  wieloodłamowego złamania kości nosa

4)  podbiegnięcia krwawego w okolicy jarzmowej lewej, drobnych ran w okolicy jarzmowej lewej.

Obrażenia te powstały od działania narzędzi tępych, tępokrawędzistych lub wskutek uderzenia o takie narzędzia.

Obrażenia w postaci krwiaka podtwardówkowego w okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej prawej wymagającej ewakuacji operacyjnej, obrzęk mózgu oraz rany tłuczonej w okolicy skroniowo-potylicznej prawej wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego powstały wskutek upadku pokrzywdzonego i uderzenia głową o podłoże niezależnie od tego czy upadek ten nastąpił wskutek uderzenia czy wskutek popchnięcia. Uderzenie o podłoże musiało nastąpić stroną skroniowo – potyliczną prawą, tam gdzie powstała rana.

W zestawieniu lokalizacji obrażeń w postaci podbiegnięcia krwawego w okolicy jarzmowej lewej, drobnych ran w okolicy jarzmowej lewej jest możliwe, że pokrzywdzony otrzymał uderzenie w okolicy jarzmowej lewej a następnie upadł do tyłu i uderzył o podłogę okolicą skroniowo- potyliczną prawą. PO uderzeniu nastąpiło do przerwania żyły mostkującej skutkiem czego był krwiak podtwardówkowy w okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej prawej wymagający ewakuacji operacyjnej.

Obrażenia w postaci krwiaka podtwardówkowego w okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej prawej wymagającej ewakuacji operacyjnej, spowodowały ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 156 k.k. w postaci choroby realnie zagrażającej życiu.

Obrażenia w postaci rany tłuczonej w okolicy skroniowo – potylicznej prawej wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego i wieloodłamowego złamania kości nosa są inne niż określone w art.156 k.k. i spowodowały średni uszczerbek na zdrowiu w postaci naruszenia czynności narządów ciała lub rozstroju zdrowia trwającego dłużej niż siedem dni (art.157§1 k.k.).

Obrażenie w postaci wieloodłamowego złamania nosa mogło powstać w przeszłości na co wskazywać może brak obrażeń zewnętrznych w obrębie nosa.

Obrażenia w postaci podbiegnięcia krwawego w okolicy oczodołowej lewej i drobnych ran w okolicy jarzmowej lewej są inne niż określone w art.156 k.k. i spowodowały lekki uszczerbek na zdrowiu w postaci naruszenia czynności narządów ciała lub rozstroju zdrowia trwającego dłużej niż siedem dni (art.157§2 k.k.)

W wyniku działania sprawcy doszło do narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia w myśl art.160§1 k.k. Wyłącznie szybka pomoc medyczna uchyliła to narażenie, w przypadku niewykonania operacji neurochirurgicznej możliwy był zgon pokrzywdzonego.

Aktualnie dobry stan pokrzywdzonego wynika wyłącznie z faktu udzielenia pomocy medycznej, nie powinien odczuwać dolegliwości związanych z urazem. W badaniu tomograficznym nie stwierdzono żadnych zmian strukturalnych, które mogłyby być przyczyną jakiś dolegliwości.

Po zdarzeniu M. Z. przebywał w szpitalu, a następnie na zwolnieniu. Powrócił do pracy dopiero w połowie stycznia 2023r., do tego czasu utrzymywał się z pieniędzy pożyczonych od matki, zdarzenie nie miało wpływu na wysokość jego zarobków.

Dokumentacja medyczna M. Z.

k.26

Opinia sądowo lekarska biegłego M. G.

k. 30-34

Ustna opinia uzupełniająca biegłego M. G.

k. 277-279

Wynik badania tomografem komputerowym głowy pokrzywdzonego M. Z. z dnia 30.11.2022r. oraz płyta z wynikiem badania TK

k. 229 i k. 231

Zeznania świadka M. Z.

k. 72-73

k. 216-220

S. B. był dwukrotnie karany za przestępstwa z art. 178a § 1 k.k.

Dane z Krajowego Rejestru Karnego

k. 51a

S. B. urodził się (...) w O.. Ma wykształcenie zawodowe, zawód wyuczony technik rolnictwa. Jest kawalerem, na utrzymaniu ma troje dzieci w wieku (...), na które został orzeczony obowiązek alimentacyjny w kwocie 1800 zł miesięcznie.

Przed osadzeniem S. B. utrzymywał się z prac ogólnobudowlanych, zarabiał miesięcznie około 4000-5000 złotych. Nie leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

Informacja w trybie art.213§1 k.p.k.

k.52

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego

k. 188-189

Dane oskarżonego

k.198, k.49

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

--

--

--

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

--

--

--

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania świadka M. Z.

Pokrzywdzony wskazywał, że nie pamięta przebiegu zdarzenia, co mając na uwadze przebyty uraz głowy wydaje się logicznym argumentem. W odniesieniu do wspólnego zamieszkiwania oraz wzajemnych relacji M. Z. i S. B. Sąd uznał zeznania pokrzywdzonego za przekonujące bowiem znajdowały one odzwierciedlenie z zeznaniach świadków zamieszkujących w tym samym domu, choć nie można nie zauważyć, że świadkowie częściowo odmiennie relacjonowali ich wzajemne zachowania przed zdarzeniem wskazując zarówno na niewłaściwe zachowania oskarżonego jak i pokrzywdzonego. Również jako przekonujące Sąd ocenił zeznania pokrzywdzonego dotyczące następstw zdarzenia w sferze zdrowotnej i zawodowej.

Zeznania świadka T. T. (2)

Zeznania świadka zasługiwały na przydanie im waloru wiarygodności w zakresie przebiegu zdarzenia, były bowiem logiczne i złożone przez osobę bezstronną, niezwiązaną ani z pokrzywdzonym ani z oskarżonym.

T. T. (2) była bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Przebieg zdarzenia opisała dokładnie i wyczerpująco.

Świadek zeznała mianowicie „To było wieczorem. Ten pan i M. i jeszcze jedna dziewczyna A., na początku w trójkę pili wódkę, na tarasie. S. poszedł spać a A. z M. poszli po alkohol. Potem S. spał, a A. z M. pili wódkę w salonie, to było już wieczorem. Ja ze swoim mężem leżałam i odpoczywałam, bo w kolejnym dniu musieliśmy udać się do pracy. Potem usłyszałam jak A. krzyczała : „co ty robisz?” „po jakiego chrzana ty go bijesz?”. Wybiegłam z pokoju i zobaczyłam jak S. uderzył M. i on od razu upadł. Od razu upadł nad głowę tyłem, na plecy. Od razu zaczęła lecie krew, powiedziałam do S.: „wzywaj karetkę, po jakiego chrzana ty go bijesz?”

Jej zeznania były spójne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym częściowo z wyjaśnieniami samego oskarżonego, który na rozprawie w dniu 24 lutego 2023r. przyznał, że uderzył pokrzywdzonego jeden raz i pokrzywdzony upadł na podłogę w salonie.

Zeznania te nie potwierdzały wersji oskarżonego, jakoby miała mieć miejsce próba gwałtu tej kobiety przez pokrzywdzonego M. Z.. Świadek wskazywała, że ta nie widziała gdzie była ta kobieta w czasie uderzenia pokrzywdzonego, natomiast później siedziała na schodach i była pijana, jednak nie zwróciła uwagi na to jak była ona ubrana.

Zeznania świadka M. M. (2)

Zeznania świadka zasługiwały na przydanie im waloru wiarygodności, były bowiem logiczne i spójne. Świadek nie widział przebiegu zdarzenia. Przyszedł bowiem dopiero po zdarzeniu, kiedy pokrzywdzony leżał już na podłodze.

Z zeznań świadka wynikało, że w domu przy ul. (...) mieszkał trzeci dzień. Widział natomiast, że oskarżony z pokrzywdzonym i kobieta o imieniu A., która nie była mieszkanką tego domu spożywali alkohol.

Słuchany w postępowaniu przygotowawczym podawał, że w sobotę zaobserwował że pokrzywdzony zaczepiał i prowokował oskarżonego, jak również że następnego dnia widział jak M. Z. pił alkohol z A. oraz że „zaczął dobierać się do A.” na co świadek zwracał mu uwagę, a ostatecznie odciągnął go od niej.

Na rozprawie M. M. (2) dopytywany o ta sytuację sprecyzował „Ja nie stwierdziłem, że zaczął się dobierać, to znowu jest przekoloryzowane. Siedział obok A. nachylał się, rozmawiali i to wszystko. Tak jak jedna i druga osoba pod wpływem alkoholu”. Jak zeznał zareagował bo „ ta pani po raz kolejny zaczęła krzyczeć. Ona po alkoholu non stop krzyczała. Nawet był taki moment, że ja z nią rozmawiałem i ona zaczęła krzyczeć. Zainteresował się oskarżony i przyszedł pytał dlaczego ona krzyczy”

Ostatecznie świadek wskazał, że nie taka sytuacja nie miała miejsca, bo „gdybym zaobserwował to zeznałbym, że próbował rozbierać panią A. ”.

Świadek ten również wyjaśnił z jakiego powodu po zdarzeniu zmył krew z podłogi, z miejsca gdzie upadł pokrzywdzony, wskazując, że stało się tak gdy uzyskał informację, że policja nie przyjedzie bowiem zakończyła czynności.

Zeznania świadka P. K.

Zeznania świadka zasługiwały na przydanie im waloru wiarygodności, były bowiem logiczne i spójne. Należało zauważyć, że świadek podobnie jak M. M. (2) nie widział przebiegu zdarzenia. Przyszedł bowiem dopiero po zdarzeniu, kiedy pokrzywdzony leżał już na podłodze.

Zeznania świadka B. S.

Zeznania świadka zasługiwały na przydanie im waloru wiarygodności, były bowiem logiczne i spójne. Należało podkreślić, że B. S. nie był naocznym świadkiem zdarzenia, a informacje o jego przebiegu czerpał z relacji T. T. (2) oraz S. B., który w czasie transportu do Komendy Powiatowej Policji w O. oświadczył, że wcześniej faktycznie poszarpał się z pokrzywdzonym w salonie i nie pamięta czy go uderzył czy tylko odepchnął, ale wskutek jego działania pokrzywdzony upadł na podłogę i doszło do uszkodzenia jego głowy. Sąd dostrzegł nieścisłości w zeznaniach świadka składanych na etapie rozprawy oraz postępowania przygotowawczego, niemniej mając na uwadze wyłącznie zawodowy kontakt świadka ze zdarzenie oraz charakter jego pracy można było przyjąć, że pierwsze zeznania składane w bliskiej odległości czasowej od zdarzenia tj. 08.11.2022r. były miarodajne.

Protokół zatrzymania osoby S. B.

Dokumenty sporządzone przez uprawnione organy we właściwej formie, pozwalające na ustalenie okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego S. B..

Postanowienie o tymczasowym aresztowaniu w postępowaniu przygotowawczym

Zawiadomienie organu dysponującego o przyjęciu tymczasowo aresztowanego

Dokumentacja medyczna M. Z.

Nie było podstaw do kwestionowani rzetelności uzyskanej dokumentacji medycznej pokrzywdzonego a wytworzonej w związku z jego pobytem w (...) Szpitalu (...) przy ul. (...) we W. bezpośrednio po zdarzeniu.

Opinia sądowo lekarska biegłego M. G.

Ustna opinia uzupełniająca M. G.

Sąd nie kwestionował waloru dowodowego sporządzonej przez biegłego z zakresu medycyny sądowej M. G. opinii pisemnej, następnie podtrzymanej przez biegłego na rozprawie. Biegły dysponuje wiedzą oraz doświadczeniem w opiniowaniu w podobnych sprawach, a sporządzona opinia korespondowała z dokumentacją medyczną pokrzywdzonego oraz przebiegiem zdarzenia wynikającym z opisanych wyżej dowodów.

Należało zauważyć, że biegły w sposób szczegółowy wyjaśnił możliwy mechanizm powstania obrażeń u pokrzywdzonego w tym zarówno krwiaka podtwardówkowego w okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej prawej wymagającej ewakuacji operacyjnej, obrzęku mózgu oraz rany tłuczonej w okolicy skroniowo-potylicznej prawej wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego. Biegły wskazał, że powstały one wskutek upadku pokrzywdzonego i uderzenia głową o podłoże niezależnie od tego czy upadek ten nastąpił wskutek uderzenia czy wskutek popchnięcia. Uderzenie o podłoże musiało nastąpić stroną skroniowo – potyliczną prawą, tam gdzie powstała rana. Natomiast w zestawieniu lokalizacji obrażeń w postaci podbiegnięcia krwawego w okolicy jarzmowej lewej, drobnych ran w okolicy jarzmowej lewej jest możliwe, że pokrzywdzony otrzymał uderzenie w okolicy jarzmowej lewej a następnie upadł do tyłu i uderzył o podłogę okolicą skroniowo- potyliczną prawą. Po uderzeniu doszło do przerwania żyły mostkującej skutkiem czego był krwiak podtwardówkowy w okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej prawej wymagający ewakuacji operacyjnej.

Biegły odniósł się również do pozostałych obrażeń ujawnionych u pokrzywdzonego wskazując na to, że wielołamowe złamane nosa mogło powstać przed zdarzeniem.

Podkreślił również, że wyłącznie szybkie udzielenie pokrzywdzonemu pomocy medycznej i wykonanie zabiegu operacyjnego zniwelowało bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, jak również odniósł się do aktualnego stanu zdrowia pokrzywdzonego .

Wynik badania tomografem komputerowym głowy pokrzywdzonego M. Z. z dnia 30.11.2022r. oraz płyta z wynikiem badania TK

W ocenie Sądu nie było podstaw do kwestionowania treści powyższych dokumentów zawierających wynik kontrolnego badania TK pokrzywdzonego, a z którego biegły wywiódł brak zmian strukturalnych, które mogłyby być przyczyną dolegliwości odczuwalnych aktualnie przez pokrzywdzonego.

Dane z krajowego rejestru karnego

Dane nie kwestionowane przez strony wskazujące na uprzednią kilkukrotną karalność oskarżonego

Informacja w trybie art.213§1 k.p.k.

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego

Dane o osobie oskarżonego

Dowody nie kwestionowane przez strony, pozwalające na ustalenie sytuacji rodzinnej oraz majątkowej oskarżonego S. B..

Protokół oględzin miejsca z dokumentacją fotograficzną

W ocenie Sądu nie było podstaw do kwestionowania treści protokołu oględzin miejsca zdarzenia, z którego można było wnioskować wzajemne usytuowanie pomieszczeń, choć należało podkreślić, że przed dokonaniem oględzin miejsce to jak wskazywały relacje świadków zostało posprzątane.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. B.

Wyjaśnienia oskarżonego składane w postępowaniu przygotowawczym i sądowym charakteryzowała zmienność i niekonsekwencja.

W postępowaniu przygotowawczym oskarżony nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

W wyjaśnieniach składanych na rozprawie w dniu 24.02.2023 r. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu wskazując, że uderzył pokrzywdzonego (k.198v. i n.).

W wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym w dniu 8 listopada 2022 r. (k. 40-41) twierdził, że nie uderzył pokrzywdzonego, tylko go odepchnął ręką w okolice klatki piersiowej i pokrzywdzony upadł tyłem na plecy i uderzył głową o podłogę. Stwierdził „był pijany to poleciał”.

W kolejnych wyjaśnieniach (k.49-50) przyznał, że pokrzywdzonego odepchnął lewa ręką „żeby go nie bić”, a ratownikom medycznym który przyjechali na miejsce podał „popchnąłem M. i upadł”.

Podczas posiedzenia aresztowego w dniu 09.11.2022 r. (k.57) wyjaśnił, że podtrzymuje poprzednio złożone wyjaśnienia wskazując „wpadliśmy na siebie, uderzyłem z umysłu, wiedziałem co robię. Nie pamiętam czy uderzyłem czy popchnąłem (…) Pamiętam że szedł na mnie z pięścią i zareagowałem. Nie wiem czy szedł z pięściami czy rękami (…) Szedł do mnie z rękami, bo był napity (…) tam mi się wydaje że odepchnąłem go w okolice klatki piersiowej. Wolałem zeznać, że go pchnąłem, to bardziej mniej źle brzmi, ale nie pamiętam. Z otwartej ręki, że go uderzyłem to też by było z przodu widać”

Natomiast jak wskazano wyżej w wyjaśnieniach złożonych na rozprawie w dniu 24 lutego 2023r. podał, że uderzył pokrzywdzonego, bowiem ten próbował zgwałcić ich koleżankę „dość brutalnie siedząc na niej i zrywając z niej ciuchy, kiedy ona wołała o pomoc przeraźliwie i głośno to mnie obudziło. Kiedy wyszedłem na salon, zobaczyłem co on robi i po porostu uderzyłem go i niefortunnie upadł”.

Argumentacja oskarżonego który odnosząc się do składanych uprzednio wyjaśnień wskazywał na to, że ich nie podtrzymuje a prawdziwa jest wersja podawana na rozprawie nie była przekonująca. Oskarżony był w postępowaniu przygotowawczym przesłuchiwany trzykrotnie i jak wyżej wskazano każdorazowo zmieniał złożone uprzednio wyjaśnienia zarówno co do sposobu zachowania (odepchnął pokrzywdzonego, popchnął pokrzywdzonego, nie pamiętał czy uderzył czy popchnął) jak i jego motywacji.

Wyjaśnieniom oskarżonego co do motywu, jakim się kierował Sąd nie dał wiary przyjmując, że przedstawiona relacja w tym zakresie stanowi jedynie przyjęta linie obrony. Tak sformułowane wyjaśnienia są bowiem sprzeczne w zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami bezpośredniego i bezstronnego świadka zdarzenia T. T. (2).

Z zeznań T. T. (2) wynika natomiast, że widziała jak oskarżony uderzył pokrzywdzonego ręką jeden raz i pokrzywdzony upadł na podłogę, natomiast w tym czasie kobieta o imieniu A. siedziała na schodach w holu. Zachowanie tej kobiety bezpośrednio po zdarzeniu, jak i opisywane przez świadka M. M. (4) zachowanie pokrzywdzonego wobec niej, a także fakt, że po zdarzeniu pozostała w domu przy ul. (...), a co więcej jak wskazał świadek M. poszukiwała kontaktu z pokrzywdzonym gdy ten był w szpitalu. nie wskazywało zatem na to, aby mogło wcześniej dojść do próby gwałtu.

W odniesieniu do okoliczności wcześniejszego wspólnego zamieszkiwania z pokrzywdzonym, wzajemnych relacji oraz konfliktu między nimi Sad uznał wyjaśnienia oskarżonego jako częściowo przekonujące a mianowicie w zakresie w jakim potwierdzały je relacje zarówno pokrzywdzonego jak i świadków.

Zeznania świadka S. H.

Sąd nie znalazł powodów do odmówienia wiarygodności odczytanym zeznaniom świadka, niemniej nie zawierały one informacji odnośnie przebiegu zdarzenia.

Zeznania świadka A. M.

Świadek nie widziała zdarzenia, a jej zeznania dotyczyły wyłącznie okoliczności dotyczących miejsca pobytu spokrewnionej ze świadkiem A. O., którego świadek nie znała.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

S. B.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżonemu S. B. zarzucono popełnienie czynu polegającego na tym, że:

W dniu 6 listopada 2022r. w O. uderzył M. Z. pięścią lub otwartą ręką w głowę w wyniku którego pokrzywdzony upadł i uderzył głową o podłoże – podłogę z kafli, czym spowodował u niego obrażenia w postaci: krwiaka podtwardówkowego w okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej prawej wymagającej ewakuacji operacyjnej; obrzęku mózgu, rany tuczonej w okolicy skroniowo – potylicznej prawej, wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego stanowiące ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 156 k.k. w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, co stanowi przestępstwo z art.156 § 1 pkt 2 k.k.

W ocenie Sądu zgromadzone dowody pozwoliły na przyjęcie że oskarżony dopuścił się popełnienia opisanego wyżej czynu.

Przepis art.156 §1 k.k. penalizuje przestępstwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci:

1) pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia,

2) innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że tylko pełna utrata funkcji życiowych danych organów uzasadnia zakwalifikowanie czynu sprawcy jako spowodowania ciężkiego kalectwa z art. 156 § 1 pkt 1 k.k. W innych wypadkach postuluje się kwalifikowanie czynu sprawcy z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. (Zoll [w:] Wróbel, Zoll II/1, s. 358). Sąd Najwyższy wyraźnie stanął na stanowisku, że zniesienie czynności jednego z narządów parzystych (jąder, oczu, nerek, płuc, uszu) stanowi „inne ciężkie kalectwo”, ponieważ każdy z nich jest ważnym dla życia narządem o samodzielnej wysoce wyspecjalizowanej czynności. Jeżeli natura wyposażyła człowieka w dwa narządy, utrata jednego z narządów parzystych oznacza odebranie w znacznym zakresie temu narządowi zdolności funkcjonowania zgodnie z przeznaczeniem (wyroki SN: z 10.11.1973 r., IV KR 340/73, OSNPG 1974/3, poz. 42; z 28.03.1979 r., V KRN 16/79, OSNKW 1979/10, poz. 107).

Kodeks nie określa bliżej zachowania sprawcy, realizującego znamiona typów czynów zabronionych opisanych w art. 156 § 1–3. Realizować będzie te znamiona każde zachowanie, które stanowić może podstawę obiektywnego przypisania skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Będą to więc zachowania, które niosą ze sobą istotne zwiększenie niebezpieczeństwa nastąpienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu albo występujące już niebezpieczeństwo jeszcze istotnie zwiększają. Zob. wyrok SN z 1.12.2000 r., IV KKN 509/98, OSNKW 2001/5–6, poz. 45. Istotą tych zachowań będzie naruszenie reguł postępowania z takim dobrem prawnym, jakim jest zdrowie drugiego człowieka.

Należy zauważyć, że spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu może być popełnione zarówno umyślnie (art. 156 § 1 k.k.), jak i nieumyślnie (art. 156 § 2 k.k.). Pojęcie zamiaru zostało zdefiniowane w art. 9 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem zamiar popełnienia czynu zabronionego obejmuje swym zakresem zarówno sytuację, gdy sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego godzi się na to. Wynika z tego, że dla ustalenia formy stadialnej należy stwierdzić, że sprawca działał z zamiarem bezpośrednim albo że działał z zamiarem wynikowym.

Ustalenie co do zamiaru sprawcy winno wynikać z całokształtu zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych okoliczności. W sytuacji gdy na podstawie wyjaśnień oskarżonego nie da się w sposób niebudzący wątpliwości ustalić zamiaru sprawcy, to dla prawidłowego ustalenia rzeczywistego zamiaru sąd powinien sięgnąć do najbardziej uchwytnych i widocznych elementów działania sprawcy, to jest okoliczności przedmiotowych (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2004 roku, IV KK 276/03 OSNwSK 2004/1/29). Ustalenia te nie mogą opierać się wyłącznie na fragmentarycznych faktach wiążących się ze stroną wykonawczą, lecz powinny być wnioskiem koniecznym, wynikającym z analizy całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zajścia, a w szczególności ze stosunku sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości osobistych i dotychczasowego trybu życia, pobudek oraz motywów działania, siły ciosu, głębokości, kierunku rany i rozmiarów użytego narzędzia, oraz z wszelkich innych przesłanek wskazujących na to, że sprawca, chcąc spowodować uszkodzenie ciała, zgodą swą, stanowiącą realny proces psychiczny, obejmował tak wyjątkowo ciężki skutek, jakim jest śmierć ofiary (Wyrok Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 28 czerwca 1977 r. VI KRN 14/77, LEX nr 19376).

Przestępstwo określone w art. 156 § 1 pkt 2 k.k. jest przestępstwem umyślnym kwalifikowanym przez następstwo. Przy przestępstwach przeciwko życiu i zdrowiu w orzecznictwie wskazuje się, że zamiar sprawcy może przyjmować postać tzw. zamiaru ogólnego, przy którym sprawca powinien uświadamiać sobie przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, lecz dokładna postać zadanych obrażeń nie musi być sprecyzowana w jego świadomości. Innymi słowy, zamiar ogólny obejmuje faktyczne skutki będące wynikiem zadawanych umyślnie obrażeń (zob. wyr. SA w Łodzi z 26.2.2002 r., II AKa 18/02, Prok. i Pr. 2004, Nr 4, poz. 21; wyr. SA w Warszawie z 29.11.2013 r., II AKa 388/13, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 26.3.2015 r., II AKa 244/14, Legalis; wyr. SA we Wrocławiu z 26.6.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). Postać ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, będąca skutkiem uderzenia oskarżonego, nie musiała być w jego w świadomości precyzyjnie skonkretyzowana. Sprawca może nie ogarniać swym zamiarem następstw uderzenia w postaci wystąpienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci innego ciężkiego kalectwa. Te następstwa objęte są winą nieumyślną ze strony sprawcy. Oskarżony zadając cios o takim natężeniu, w tak newralgiczną część ciała jak głowa, co najmniej powinien był i mógł przewidzieć, że pokrzywdzony może upaść na twardą podłogę z kafli i mogą wystąpić aż tak daleko idące następstwa w postaci: krwiaka podtwardówkowego w okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej prawej wymagającej ewakuacji operacyjnej, obrzęk mózgu i rany tłuczone w okolicy skroniowo-potylicznej prawej wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego, stanowiące ciężki uszczerbek na zdrowi w rozumieniu art. 156 k.k. w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Tym samym przyjąć należy, że godził się na następstwa w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W konsekwencji, przestępstwo to cechuje się winą kombinowaną, mieszaną- udział jest umyślny, a następstwa objęte są nieumyślnością.

Opisane zarzutem działanie oskarżonego S. B. polegało na uderzeniu pokrzywdzonego pięścią lub otwartą ręką w twarz. Jak przyjmuje się w orzecznictwie, „powszechnie wiadomo (z doświadczenia życiowego), iż nawet jedno mocne uderzenie (kopnięcie) w głowę, klatkę piersiową czy brzuch może spowodować poważne obrażenia ciała” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 22 stycznia 2013 r., II AKa 292/12, LEX nr 1282756). W tym wypadku nie chodzi przy tym o to, żeby uderzając pokrzywdzonego oskarżony wprost chciał spowodować konkretne obrażenia ciała i dokładnie taki skutek wyobrażać sobie w czasie dokonania czynu. Należy odwołać się bowiem do konstrukcji tzw. zamiaru ogólnego. „Postać uszczerbku ciała nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy, stąd zamiar taki określa się ogólnym. Zamiar ogólny nie jest więc określeniem sugerującym, że chodzi ogólnie o jakiekolwiek skutki zamachu na zdrowie innego człowieka, ale o świadome powodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o postaciach sprecyzowanych w powyższym przepisie.” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 22 października 2019 r., II AKa 174/19, LEX nr 2759054). W wypadku przestępstwa spowodowania uszczerbku na zdrowiu sprawca musi obejmować świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu innej osoby i chcieć takiego skutku albo na nastąpienie takiego skutku się godzić, przy czym postać uszkodzenia ciała, wymieniona we wskazanych przepisach, nie musi być wyraźnie sprecyzowana w świadomości sprawcy. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 26 czerwca 2019 r., II AKa 173/19, LEX nr 2722117). Dla poniesienia odpowiedzialności karnej nie jest bowiem niezbędne, aby sprawca dokładnie przewidział wszystkie szczegółowe i techniczne elementy występujące w przebiegu związku przyczynowego. (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 25 lutego 2015 r., II AKa 28/15, LEX nr 1661280). Przede wszystkim bowiem „Przy umyślnych uszkodzeniach ciała przyjmuje się tak zwany zamiar ogólny, który obejmuje faktycznie powstałe następstwa zadanych umyślnie obrażeń, zakłada się bowiem, że sprawca nie mógł mieć świadomości dokładnego obrazu wszystkich następstw swego działania, ale działał on ze świadomością możliwości powstania daleko sięgającej krzywdy biorąc pod uwagę rodzaj użytego narzędzia, liczbę i siłę uderzeń, odporność ofiary itp.” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 5 czerwca 2013 r., II AKa 134/13, LEX nr 1331116). O zamiarze sprawcy wnioskować można w oparciu o okoliczności towarzyszące zdarzeniu, takie jak rodzaj użytego narzędzia, sposób jego użycia, siła zadanych uderzeń, ich umiejscowienie, zachowanie się sprawcy po zdarzeniu. Są to te elementy, które pozwalają na zweryfikowanie wyjaśnień stanowiących niejednokrotnie przyjętą linię obrony (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 10 kwietnia 2014 r., II AKa 74/14, LEX nr 1461217).

W oparciu o przeprowadzone dowody Sąd nie miał wątpliwości, że obrażenia ciała ujawnione u pokrzywdzonego w postaci krwiaka podtwardówkowego w okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej prawej wymagającej ewakuacji operacyjnej stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 156 k.k. w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i że były one następstwem działania oskarżonego S. B..

Oceniając całokształt materiału dowodowego, Sąd przyjął, że działanie oskarżonego było zachowaniem umyślnym. Nie sposób bowiem przyjąć, aby uderzenie pokrzywdzonego M. Z. było działaniem nieumyślnym, a zatem aby nie mając zamiaru spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, oskarżony spowodował go wskutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo przewidywania możliwości spowodowania takiego skutku.

W ocenie Sądu oskarżony musiał obejmować swoją świadomością przynajmniej możliwość, że swoim zachowaniem spowoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego i do osiągnięcia takiego skutku dążył lub co najmniej się godził. Świadczy o tym sposób działania oskarżonego oraz miejsce zadania ciosu tj. w twarz (najbardziej newralgiczną część ciała), jak również fakt, że do zdarzenia doszło w pomieszczeniu, w której podłoga wykonana była z kafli a zatem nie było elementu wyposażenia, który mógłby zamortyzować upadek pokrzywdzonego i uderzenie głową o podłogę.

W ocenie Sądu wina oskarżonego nie budziła wątpliwości. Oskarżony jest osobą dorosłą, w pełni zdającą sobie sprawę z konsekwencji swoich działań i nie ujawniono okoliczności, które mogłyby wpłynąć na umniejszenie jego winy. Jego wyjaśnienia natomiast, złożone na rozprawie, że stanął w obronie koleżanki, którą pokrzywdzony usiłował zgwałcić, jako nie mające oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym, a w szczególności w zeznaniach bezpośredniego świadka zdarzenia T. T. (2) ale również w zeznaniach świadka M. M. (2), należało ocenić jako nieprzekonujące, zmierzające do realizacji przyjętej linii obrony.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

---

---

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

---

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

---

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

---

☐

3.5.  Uniewinnienie

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. B.

Punkt I części dyspozytywnej

Wymierzając karę Sąd miał na uwadze wskazania art.53 k.k. a zatem w pierwszej kolejności granice zagrożenia ustawowego czynu z art.156§1 pkt 2 k.k. karą nie krótszą niż 3 lata pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywą prewencji indywidualnej, dążąc do tego, aby wymierzona kara zapobiegła powrotowi sprawcy na drogę przestępstwa oraz dyrektywą prewencji generalnej (w celu kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa; w celu kształtowaniu przekonania, iż popełnianie przestępstw nie uchodzi bezkarnie i spotyka się ze sprawiedliwą karą).

Sąd wziął pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu, badając zarówno okoliczności przedmiotowe (waga, rodzaj i charakter naruszonego dobra, okoliczności popełnienia czynu, rodzaj naruszonych reguł ostrożności), jak i okoliczności podmiotowe (zamiar, motywację sprawcy, sposób popełnienia czynu).

Nie bez znaczenia pozostawały okoliczności mające wpływ na wymiar kary (art. 53 § 2 k.k.) – okoliczności przedmiotowe takie, jak rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnienia przestępstwa oraz podmiotowe – motywacja sprawcy, rodzaj i stopień naruszonego dobra, zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, jego warunki osobiste.

Wymierzając karę wziął pod uwagę dotychczasowy sposób życia oskarżonego w tym fakt, iż oskarżony był w przeszłości karany.

Nadto na niekorzyść ocenił fakt, że zaatakował osobę z którą wcześniej zamieszkiwał, skutek w postaci doznanych przez pokrzywdzonego urazów. Na korzyść oskarżonego Sąd ocenił to, że pozostał na miejscu zdarzeina, zawiadomił służby medyczne o konieczności udzielenia pomocy pokrzywdzonemu.

Sąd uznał, iż przy realizacji pierwszej ze wspomnianych dyrektyw nacisk należy położyć na oddziaływanie wychowawcze w stosunku do oskarżonego i wdrożenie go do porządku prawnego przede wszystkim środkiem o charakterze izolacyjnym.

Z kolei potrzeba zapewnienia realizacji dyrektywy prewencji generalnej w przypadku oskarżonego nakazuje ugruntowane przekonanie społeczne, iż organy wymiaru sprawiedliwości z należytą surowością reagują na popełnienie tego typu przestępstw i że czyny te spotykają się ze sprawiedliwą odpłatą,.

W ocenie Sądu tak ukształtowany wymiar kary uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu oraz w należytym stopniu realizuje wspomniane wyżej dyrektywy, a dolegliwość kary w żadnej mierze nie przekracza stopnia winy oskarżonego, zatem wymierzona mu kara 3 lat pozbawienia wolności a zatem w dolnej granicy zagrożenia ustawowego z pewnością nie jest rażąco niewspółmiernie surowa.

Punkt II części dyspozytywnej

Wobec złożenia wniosku o orzeczenie nawiązki (choć to Sąd decyduje o orzeczeniu takiego środka kompensacyjnego jako surogatu obowiązku naprawienia szkody niezależnie od wniosku pokrzywdzonego czy prokuratora) Sąd na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. Z. nawiązkę.

Zgodnie z treścią art.46§2 k.k. jeżeli orzeczenie obowiązku określonego w art.46§1 k.k. (obowiązku naprawienia szkody) jest znacznie utrudnione, Sad może orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę w wysokości do 200 000 zł na rzecz pokrzywdzonego.

W omawianej sprawie precyzyjne ustalenie wysokości tego obowiązku byłoby znacznie utrudnione.

Orzeczenie względem oskarżonego nawiązki w trybie art. 46 § 2 k.k. służy kompensacie szkód i krzywd mających swe źródło w przestępstwie.

Jej wysokość winna być miarkowana z uwzględnieniem rozmiaru szkód, ale szczególnie rozmiar krzywdy winien być oceniany przez pryzmat subiektywnych doznań ofiary przestępstwa, sposobu działania sprawcy, jak również tego, jaki wpływ na stan psychiczny osoby pokrzywdzonej wywołało znalezienie się w sytuacji ofiary przestępstwa (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 31 stycznia 2018 r. II AKa 208/17)

Z tych powodów na podstawie art. 46 § 2 k.k. Sad orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. Z. nawiązkę w kwocie 10 000 złotych, mając na uwadze skutki przestępstwa dla pokrzywdzonego i uznając, że środek kompensacyjny w takiej wysokości będzie adekwatny do rozmiaru poniesionej przez pokrzywdzonego krzywdy.

Orzeczenie takie nie zamyka pokrzywdzonemu drogi dochodzenia roszczeń w postępowaniu cywilnym.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. B.

Punkt III części dyspozytywnej

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 7 listopada 2022r. godz. 10:05 do dnia 6 czerwca 2023r. (zatem do dnia wydania wyroku).

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Wobec braku informacji odnośnie aktualnego adresu oraz miejsca pobytu osoby o danych A. O. której dane osobowe ustalono na etapie postępowania przygotowawczego, a w toku postępowania sądowego uzyskano dane z baz Noe-sad oraz Pesel-sad (umieszczone z załączniku adresowym) przeprowadzenie dowodu z zeznań tej osoby w charakterze świadka, a tym samym uzyskanie informacji o przebiegu zdarzenia objętego zarzutem nie było możliwe.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt IV części dyspozytywnej

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat M. A. kwotę 3099,60 zł z tytułu kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, w tym 579,60 zł podatku od towarów i usług.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej Sąd zasądził w wysokości stawki podstawowej za udział w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym uwzględniając ilość terminów rozpraw w których uczestniczył obrońca

Punkt V części dyspozytywnej

Kierując się zasadami słuszności, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych od opłaty, uznając, iż sytuacja majątkowa oskarżonego, który od 12.11.2020 roku jest pozbawiony wolności oraz mając na uwadze wymiar orzeczonej kary nie pozwala oskarżonemu na poniesienie tych kosztów.

6.  1Podpis

Sędzia Agnieszka Marchwicka