Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Anna Lisowska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 czerwca 2023 roku

sprawy z powództwa Spółdzielni (...) w W.

przeciwko M. Ł.

o zapłatę odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu użytkowego

o r z e k a:

I.  Zasądza od pozwanego M. Ł. na rzecz powódki Spółdzielni (...) w W. kwotę 5 383,22 zł (pięć tysięcy trzysta osiemdziesiąt trzy złote 22/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14.12.2022r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III.  Znosi wzajemnie koszty procesu między stronami.

IV.  Nadaje wyrokowi w punkcie I. rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 111/23 upr

UZASADNIENIE

Spółdzielnia (...) z siedzibą w W. wytoczyła w dniu 14 grudnia 2022 roku powództwo przeciwko M. Ł. o zapłatę kwoty 17 035,38 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że powódkę i pozwanego łączyła umowa najmu będącego w zasobach powódki pomieszczenia użytkowego położonego w budynku nr (...) przy ulicy (...) w W.. Pozwany zobowiązany był uiszczać co miesiąc na rzecz powódki opłaty związane z użytkowaniem ww. pomieszczenia. W związku z tym, iż pozwany zaprzestał regulować należne opłaty, umowa najmu uległa rozwiązaniu. Skierowane przez powódkę do pozwanego wezwania do opróżniania i wydania powódce ww. pomieszczenia, jak również do uregulowania na rzecz powódki zaległości w opłatach i wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, pozostały bezskuteczne.

Powódka wskazała, że za okres od 1 sierpnia 2017 roku do 30 listopada 2022 roku łączne zadłużenie pozwanego z tytułu należnych opłat, odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości oraz skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie, wynosi 17 035,38 złotych.

Pozwany M. Ł. nie złożył odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił, co następuje:

Spółdzielnię (...) z siedzibą w W. (wynajmujący) i M. Ł. łączyła umowa najmu pomieszczenia użytkowego położonego w budynku nr (...) przy ulicy (...) w W..

Zgodnie z umową najmu, M. Ł. zobowiązany był uiszczać co miesiąc na rzecz wynajmującego opłaty związane z użytkowaniem ww. pomieszczenia. Od sierpnia 2017 roku M. Ł. zaprzestał regulować należne opłaty, w związku z czym umowa najmu uległa rozwiązaniu.

Od kwietnia 2019 roku M. Ł. bezumownie korzysta z ww. pomieszczenia użytkowego.

Spółdzielnia (...) z siedzibą w W. wzywała M. Ł. do opróżniania i wydania jej ww. pomieszczenia, jak również do uregulowania na jej rzecz zaległości w opłatach i odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości, jednak wezwania te pozostały bezskuteczne.

Za okres od 1 grudnia 2019 roku do 30 listopada 2022 roku łączne zadłużenie M. Ł. z tytułu należnych opłat, odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości oraz skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie, wynosi 5 383,22 złote.

(dowód: zestawienie zadłużenia k. 7-8; pismo z 21.09.2022r. wraz z dowodem doręczenia k. 11-12v; faktury VAT k. 13-100)

Sąd zważył, co następuje:

W związku z niezłożeniem przez pozwanego odpowiedzi na pozew, Sąd uprawniony był do wydania w przedmiotowej sprawie wyroku zaocznego na posiedzeniu niejawnym (art. 339 § 1 k.p.c.).

W takim przypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda dotyczące okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości, albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 k.p.c.).

Twierdzenia pozwu uznaje się za budzące uzasadnione wątpliwości, m.in. w sytuacji, gdy dowody i twierdzenia przedstawione przez powoda są niekompletne, pozostawiają wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, nie przedstawiają pełnego obrazu rzeczywistości. W takiej sytuacji wydając wyrok sąd nie może oprzeć się wyłącznie na twierdzeniach powoda i należy przeprowadzić postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia powstałych wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 1972 r. w sprawie III CR 153/72).

W niniejszej sprawie, przytoczone w pozwie okoliczności faktyczne i przedłożone na ich potwierdzenie dowody, nie budziły wątpliwości Sądu co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu i zdaniem Sądu nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Podstawą faktyczną roszczenia powódki było zaleganie przez pozwanego z opłatami za będące przedmiotem umowy najmu pomieszczenie użytkowe w okresie od 1 sierpnia 2017 roku do 30 listopada 2022 roku i bezumowne korzystanie przez pozwanego z należącego do powódki pomieszczenia użytkowego od kwietnia 2019 roku.

Z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, iż strony łączyła umowa najmu pomieszczenia użytkowego.

Z treści przepisu art. 659 i nast. k.c. wynika, iż podstawowym obowiązkiem najemcy jest uiszczanie na rzecz wynajmującego czynszu i innych opłat związanych z korzystaniem z wynajmowanej rzeczy.

Kwestię zobowiązania pozwanego do uiszczania na rzecz powodowej Spółdzielni czynszu i innych opłat związanych z korzystaniem z rzeczy, regulowała w sposób jasny i jednoznaczny umowa najmu.

Z kolei podstawę prawną roszczenia powódki w zakresie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy, stanowi przepis art. 224 i nast. k.c.

Zgodnie z art. 224 § 1 i 2 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Stosownie zaś do art. 225 k.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Przepis art. 230 k.c. natomiast nakazuje natomiast odpowiednie stosowanie do stosunku pomiędzy właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy.

Za prawdziwe Sąd przyjął twierdzenia powódki, że pozwany pomimo rozwiązania umowy najmu i skierowania do niego przez powódkę wezwań, do dnia wniesienia pozwu w niniejszej sprawie nie opróżnił i nie wydał powódce przedmiotowego pomieszczenia, z którego od kwietnia 2019 roku korzysta bezumownie, a ponadto nie uregulował zadłużenia z tytułu opłat za przedmiotowe pomieszczenie za okres od 1 sierpnia 2017 roku do 30 listopada 2022 roku.

Wysokość dochodzonych zaległości w opłatach i wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy, została w ocenie Sądu należycie przez powódkę udokumentowana załączonymi do akt sprawy fakturami VAT i zestawieniem zadłużenia.

Nie budzi wątpliwości, iż dochodzone przez powódkę roszczenie jest roszczeniem majątkowym. W myśl art. 117 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu.

Zgłoszone przez powódkę roszczenie nie jest objęte żadnym wyjątkiem od zasady przedawniania się roszczeń majątkowych.

Ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie 9 lipca 2018 roku, do art. 117 k.c. dodany został § 2 ¹ , zgodnie z którym po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. W związku z powyższym, na sąd nałożony został przez ustawodawcę obowiązek badania terminu przedawnienia z urzędu.

Zgodnie z treścią art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba, że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Nie budzi wątpliwości, że w niniejszej sprawie obowiązuje 3-letni termin przedawnienia.

Biorąc pod uwagę datę wytoczenia przedmiotowego powództwa (grudzień 2022 roku), stwierdzić należało, że roszczenie powódki za okres od 1 sierpnia 2017 roku do listopada 2019 roku uległo przedawnieniu. Z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową nie wynika, aby w przeszłości doszło do przerwania biegu przedawnienia.

W oparciu o przedłożone przez powódkę zestawienie zadłużenia (k. 7-8 akt sprawy) Sąd ustalił, że za okres od 1 grudnia 2019 roku do 30 listopada 2022 roku zadłużenie pozwanego względem powódki z tytułu należnych opłat, wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy oraz skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie, wynosi łącznie 5 383,22 złote.

Wobec powyższego, na podstawie powołanego wyżej przepisów, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5 383,22 złote z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

Wyrokowi w punkcie I. Sąd nadał klauzulę wykonalności na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c.

O kosztach procesu, z uwagi na jedynie częściowe uwzględnienie żądania pozwu, Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c.