Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2023 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2023 r. w Gdyni na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powódki A. S. kwotę 12.105,89 złotych (dwanaście tysięcy sto pięć złotych osiemdziesiąt dziewięć groszy), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 września 2020 roku do dnia zapłaty

oraz odsetki ustawowe za opóźnienie:

- od kwoty 5.674,87 złotych od dnia 11 kwietnia 2020 roku do dnia 9 września 2020 roku,

- od kwoty 10.563,14 złotych od dnia 16 maja 2020 roku do dnia 9 września 2020 roku,

- od kwoty 2.063,20 złotych od dnia 3 września 2020 roku do dnia 9 września 2020 roku;

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powódki A. S. kwotę 3.110,00 złotych (trzy tysiące sto dziesięć złotych), tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

IV. nakazuje ściągnąć od pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 427,28 złotych (czterysta dwadzieścia siedem złotych dwadzieścia osiem groszy) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa;

V. nakazuje ściągnąć od powódki A. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 134,93 złotych (sto trzydzieści cztery złote dziewięćdziesiąt trzy groszy) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Powódka A. S. wniosła pozew przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę:

- kwoty 8.203,58 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 11 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 12.987,42 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 16 maja 2020 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 18.722,51 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 3 września 2020 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż uczestniczyła w dniu 12 stycznia 2020 roku w wypadku drogowym, za który odpowiedzialność ponosi pozwana – jako ubezpieczyciel OC sprawcy.

W związku z poniesionymi obrażeniami powódka przebywała w okresie od dnia 12 stycznia 2020 roku do dnia 11 lipca 2020 roku na zwolnieniu chorobowym i z tego tytułu otrzymała zasiłek w łącznej kwocie 11.897,98 złotych.

Z kolei, w okresie od dnia 12 lipca 2020 roku przebywała na zasiłku rehabilitacyjnym i do końca sierpnia 2020 roku otrzymała z tego tytułu kwotę 4.080,51 złotych.

Dochodzone kwoty stanowią utracony zarobek za okres od stycznia do sierpnia 2020 r. włącznie.

Pozwana wypłaciła powódce łącznie kwotę 6.000,00 złotych za okres od stycznia do maja 2020 roku, natomiast odmówiła dokonania zapłaty za okres od czerwca do sierpnia 2020 roku.

W styczniu 2020 roku powódka osiągnęła przychód za dziesięć dni pracy w kwocie 4.608,00 złotych.

Powódka pracuje na podstawie kontraktów ze Szpitalami (...) oraz 7 Szpitalem Marynarki Wojennej w G..

W pierwszym szpitalu powódka ma zapewnioną miesięczną liczbę godzin świadczenia usług w przedziale od minimum 168 godzin do maksimum 204 godzin przy stawce godzinowej 32 złote i dodatku 10 złotych za godzinę.

Natomiast, w drugim szpitalu powódka ma zapewnioną miesięczną liczbę godzin świadczenia usług w przedziale od minimum 70 godzin do maksimum 120 godzin przy stawce godzinowej 35 złotych i dodatku 10 złotych za godzinę.

Obecnie powódka nie musi ponosić kosztów specjalizacji, albowiem zdecydowaną część rat uiściła w 2019 roku. Powódka w szpitalu w G. pracuje od września 2018 roku, zaś w szpitalu w G. od grudnia 2019 roku.

Powódka ustaliła swoje miesięczne dochody na kwotę 8.500,00 złotych. W niniejszym postępowaniu dochodzi należności za okres ośmiu miesięcy (w tym za styczeń 2020 roku w niepełnym wymiarze).

Od kwoty należnej powódka odliczała kwotę wypłaconą przez ubezpieczyciela tj. 6.000,00 złotych oraz łączną kwotę świadczeń z ZUS tj. 15.978,49 złotych.

(pozew, k. 3-11)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, kwestionując roszczenie co do zasady jak i co do wysokości.

Przede wszystkim ubezpieczyciel zakwestionował sposób wyliczenia utraconego dochodu, wskazując, że powódka nie wykazała, aby przysługiwał jej dodatek w kwocie 10 złotych za okres po końcu marca 2020 roku.

Nadto, zakwestionował przyjętą przez powódkę ilość godzin pracy średniomiesięczną – jako niemożliwą do przepracowania biorąc pod uwagę czas przejazdu, obowiązujące przepisy, czas na odpoczynek po dyżurach i życie prywatne.

Zdaniem pozwanego maksymalna ilość godzin do przepracowania wskazana w obu umowach nie oznacza tego, że tyle by powódka przepracowała.

W szczególności powódka nie wykazała tego, iż w szpitalu w G. pracowałaby przez 120 godzin w miesiącu, albowiem prognozowane zlecenie z lutego wynosi 70 godzin.

Pozwany wskazał, iż w okresie 3 miesięcy bezpośrednio poprzedzającym wypadek – to jest w miesiącach od października do grudnia 2019 roku powódka pracowała po 135- 136 godzin.

Pozwany przyjął jako średni czas pracy powódki czas 192 godzin. Niezależnie od powyższego pozwany wskazał, iż powódka w roku 2019 roku zarabiała średnio 4.451,65 złotych, a zatem nie jest wiadomo, dlaczego w 2020 roku oczekiwała dwukrotnie wyższych zarobków, a gołosłowne jest twierdzenie dotyczące jej planów na przyszłość z uwagi na chęć zakupu mieszkania w 2020 roku.

(odpowiedź na pozew, k. 154-158)

Powódka w części cofnęła pozew wskazując, iż pozwana dokonała na jej rzecz zapłaty kwoty 18.301,21 złotych w dniu 9 września 2020 roku. Ostatecznie zatem domagała się zapłaty

należności głównej w kwocie 21.612,30 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od następujących kwot:

- 2.889,79 złotych od dnia 16 maja 2020 r. do dnia zapłaty;

- 18.722,51 złotych od dnia 3 września 2020 r. do dnia zapłaty;

oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od następujących kwot:

- 8.203,58 złotych za okres od dnia 11 kwietnia 2020 roku do dnia 9 września 2020 roku,

- 12.987,42 złotych od dnia 16 maja 2020 roku do dnia 9 września 2020 roku.

(pismo procesowe z dnia 30 listopada 2020 roku, k. 144- 145, pismo powódki z dnia 1 lipca 2021 roku, k. 224- 225)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 stycznia 2020 roku powódka A. S. została poszkodowana w wypadku drogowym, którego sprawcą był kierujący pojazdu marki O. o numerze rejestracyjnym (...), objęty ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej z pozwanym Towarzystwem (...) S.A. w W..

(okoliczności bezsporne)

W dniu 31 sierpnia 2018 roku powódka zawarła ze Szpitalami (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. umowę o udzielenie zamówienia na świadczenia zdrowotne nr (...), na podstawie której przyjęła odpłatne świadczenie na rzecz udzielającego zamówienia usług pielęgniarskich w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii w G. przy ul. (...).

W § 6 strony umowy ustaliły, że miesięczna liczba godzin świadczenia usług w ramach umowy będzie wynosiła nie mniej niż 168 godzin i maksymalnie nie więcej niż 204 godziny.

W myśl § 18 przedmiotowa umowa została zawarta na czas określony od dnia 1 września 2018 roku do dnia 31 października 2020 roku.

Wedle pkt 1 załącznika nr 1 stawka wynagrodzenia za jedną godzinę faktycznego udzielania świadczeń pielęgniarskich została ustalona na kwotę 32 złote brutto. Natomiast, wedle pkt 3 maksymalna miesięczna wartość świadczeń w ramach umowy wynosi 6.528 zł brutto.

Zgodnie z aneksem nr (...) z dnia 31 sierpnia 2018 roku powódce przysługiwał dodatek w kwocie 10 złotych brutto za jedną godzinę faktycznego udzielania świadczeń pielęgniarskich w okresie od dnia 1 września 2019 roku do dnia 31 marca 2020 roku.

(dowód: umowa o udzielenie zamówienia na świadczenia zdrowotne zawarta ze Szpitalami (...) sp. z o.o. w G. z dnia 31 sierpnia 2018 roku, k. 66-73, aneks nr (...) z dnia 31 sierpnia 2018r., k. 75)

W dniu 16 grudnia 2019 roku powódka zawarła umowę o udzielenie zamówienia na świadczenia zdrowotne z 7. Szpitalem Marynarki Wojennej z Przychodnią (...) im. kontradm. W. Ł. w G., której przedmiotem było udzielenie świadczeń zdrowotnych na rzecz pacjentów ww. szpitala.

W § 2 ust. 3 umowy strony ustaliły liczbę dyżurów – zgodnie z zapotrzebowania mi udzielającego zamówienia – na od 70 do 120 godzin miesięcznie w terminach uzgodnionych z Naczelną Pielęgniarką i/lub Pielęgniarką Oddziałową w formie harmonogramu pracy na dany miesiąc w miesiącu poprzedzającym miesiąc wykonywania świadczeń.

Zgodnie z § 10 ust. 1 za udzielanie świadczeń zdrowotnych zgodnie z postanowieniami umowy przyjmującej zamówienie przysługiwało wynagrodzenie w wysokości równej iloczynowi odbytych dyżurów medycznych (ilość przepracowanych godzin) i stawki wynagrodzenia za godzinę dyżuru. W myśl § 10 ust. 2 ustalono wysokość stawki wynagrodzenia na 35,00 złotych brutto za jedną godzinę dyżuru.

Jak stanowił § 12 ust. 1 przedmiotowa umowa została zawarta na czas określony – na okres od dnia 1 stycznia 2020 roku do dnia 31 marca 2021 roku.

Zgodnie z aneksem numer (...) do ww. umowy zawartym w dniu 5 lutego 2020 roku w okresie od dnia 1 stycznia 2020 roku do dnia 31 marca 2020 roku ustalono dodatkową stawkę wynagrodzenia powódki w wysokości 10,00 złotych brutto za jedną godzinę pełnionego w tym okresie dyżuru.

(dowód: umowa o udzielenie zamówienia na świadczenia zdrowotne zawarta z 7 Szpitalem Marynarki Wojennej SPZOZ w G. z dnia 16 grudnia 2019 roku, k. 59-64, aneks nr (...) z dnia 5 lutego 2020r., k. 65)

Przyczyną związania się przez powódkę z kolejnym szpitalem była przede wszystkim atmosfera w pracy i wynikająca z tego chęć zmiany środowiska pracy. Powódka zamierzała w 7. Szpitalu Marynarki Wojennej w G. pracować więcej, natomiast w szpitalu w G. zamierzała zredukować liczbę godzin.

(dowód: zeznania świadka A. K., płyta CD k. 282, przesłuchanie powódki A. S., płyta CD k. 282)

Już w okresie od września do listopada 2019 roku powódka była zatrudniona w 7. Szpitalu Marynarki Wojennej w G. na podstawie umowy o pracę w wymiarze ½ etatu.

(dowód: przesłuchanie powódki A. S., płyta CD k. 282)

W związku z zatrudnieniem w 7. Szpitalu Marynarki Wojennej w G. powódka zwróciła się ustnie z prośbą o mniejszą liczbę godzin dyżurów w Szpitalu (...). W. a P. w G.. Powódka miała plan, aby zawrzeć aneks do umowy zakładający zmniejszenie ilości godzin pracy. Pracodawca miał obowiązek zatrudnienia powódki w określonym w umowie wymiarze minimalnym, ale nie miał obowiązku zatrudnienia jej w wymiarze maksymalnym.

(dowód: przesłuchanie powódki A. S., płyta CD k. 282)

Do dnia wypadku z tytułu świadczenia usług pielęgniarskich w Szpitalu św. W. a P. w G. na podstawie umowy 31 sierpnia 2018 roku osiągała:

- we wrześniu 2018 roku dochód 7.260,49 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 8.232,00 złote – co odpowiadało 196 godzinom zlecenia,

- w październiku 2018 roku dochód 7.369,65 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 9.666,00 złotych – co odpowiadało 230 godzinom zlecenia,

- w listopadzie 2018 roku dochód 6.103,40 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 7.056,00 złotych – co odpowiadało 168 godzinom zlecenia,

- w grudniu 2018 roku dochód w wysokości 6.398,97 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 9.408,00 złotych – co odpowiadało 224 godzinom zlecenia,

- w styczniu 2019 roku dochód w wysokości 5.823,12 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 7.056,00 złotych – co odpowiadało 168 godzinom zlecenia,

- w lutym 2019 roku dochód w wysokości 5.949,57 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 6.552,00 złotych – co odpowiadało 156 godzinom zlecenia,

- w marcu 2019 roku dochód w wysokości 5.981,70 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 7.224,00 złotych – co odpowiadało 172 godzinom zlecenia,

- w kwietniu 2019 roku dochód w wysokości 5.189,99 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 7.445,00 złotych – co odpowiadało 177 godzinom zlecenia,

- w maju 2019 roku dochód w wysokości 5.829,12 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 7.896,00 złotych – co odpowiadało 188 godzinom zlecenia,

- w czerwcu 2019 roku dochód w wysokości 7.398,42 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 8.668,00 złotych – co odpowiadało 206 godzinom zlecenia,

- w lipcu 2019 roku dochód w wysokości 5.980,63 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 10.416,00 złotych – co odpowiadało 248 godzinom zlecenia,

- w sierpniu 2019 roku dochód w wysokości 5.980,63 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 8.232,00 złotych – co odpowiadało 196 godzinom zlecenia,

- we wrześniu 2019 roku dochód w wysokości 4.414,53 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 6.048,00 złotych – co odpowiadało 144 godzinom zlecenia,

- w październiku 2019 roku dochód w wysokości 3.805,07 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 5.670,00 złotych – co odpowiadało 135 godzinom zlecenia,

- w listopadzie 2019 roku dochód w wysokości 3.892,42 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 5.712,00 złotych – co odpowiadało 136 godzinom zlecenia,

- w grudniu 2019 roku dochód w wysokości 3.892,42 złotych, co odpowiadało przychodowi w wysokości 5.712 złotych – co odpowiadało 136 godzinom zlecenia

(dowód: faktury VAT, k. 97-116)

Ilość zleconych godzin dla powódki w Szpitalu św. W. a P. w G. w miesiącu styczniu 2020 roku wyniosła 144 godziny, zaś prognozowane zlecenie w miesiącu lutym 2020 roku miało nastąpić zgodnie z ustaloną liczbą godzin świadczenia usług w ramach umowy.

(dowód: oświadczenie Szpitala (...). W. a P. w G. z dnia 31 stycznia 2020r., k. 76)

Z kolei, ilość zleconych godzin dla powódki w 7. Szpitalu Marynarki Wojennej w G. wyniosła w styczniu 80 godzin, natomiast prognozowane zlecenie w miesiącu lutym 2020 roku miało wynieść 70 godzin.

(dowód: oświadczenie 7. Szpitala Marynarki Wojennej w G. z dnia 14 kwietnia 2020 roku, k. 78)

W styczniu 2020 roku w Szpitalu (...). W. a P. w G. powódka przepracowała 84 godziny, natomiast w szpitalu w 7. Szpitalu Marynarki Wojennej w (...) godziny. Za przepracowany faktycznie czas powódka otrzymała wynagrodzenie.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: oświadczenie zawarte w pozwie, k. 7, faktury VAT k. 115-116)

Po wybuchu pandemii C.-19 7. Szpital Marynarki Wojennej w G. był szpitalem zakaźnym jednoimiennym (covidowym).

(dowód: zeznania świadka A. K., płyta CD k. 282)

W okresie od 16 marca 2020 roku do 30 czerwca 2020 roku oraz od 25 września 2020 roku do 31 października 2020 roku personelowi pielęgniarskiemu w 7. Szpitalu Marynarki Wojennej w G. przysługiwał dodatek w wysokości 20 % do stawki wynagrodzenia. Ponadto, przysługiwało dodatkowe świadczenie pieniężne z tytułu udzielania świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem, lub zakażaniem wirusem (...)2 od dnia 1 października do 31 października 2020 roku w wysokości 50 % wynagrodzenia, zaś od 1 listopada 2020r. w wysokości 100 % wynagrodzenia.

(dowód: pismo z dnia 12 marca 2021 roku, k. 207-208)

W Szpitalu (...). W. a P. w G. – który nie był szpitalem covidowym – nie przyznano dodatku do wynagrodzenia w związku z pandemią.

(dowód: zeznania świadka A. K., płyta CD k. 282)

W okresie od stycznia do września 2020 roku powódka otrzymała łącznie kwotę 15.254,79 złotych z tytułu zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego.

(dowód: pismo ZUS z dnia 16 lipca 2021r., k. 258)

Przy założeniu, że w okresie od stycznia 2020 roku do sierpnia 2020 roku powódka przepracowałaby w Szpitalach (...) sp. z o.o. w G. w okresie od 12 do 31 stycznia 2020 roku 60 godzin (łącznie 144 godziny), a w pozostałych miesiącach po 168 godzin, zaś w 7. Szpitalu Marynarki Wojennej w G. w okresie od 12 do 31 stycznia 2020 roku 56 godzin (łącznie 80 godzin), a w pozostałych miesiącach po 70 godzin, a także po uwzględnieniu wypłaconych powódce świadczeń z tytułu zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego utracony przez powódkę dochód wyniósłby łącznie 36.407,10 zł a w poszczególnych miesiącach kształtowałby się w sposób następujący:

- styczeń 2020 roku: 1.833,74 zł;

- luty 2020 roku: 4.840,29 zł;

- marzec 2020 roku: 5.000,84 zł;

- kwiecień 2020 roku: 5.308,46 zł;

- maj 2020 roku: 5.254,68 zł;

- czerwiec 2020 roku: 5.308,58 zł;

- lipiec 2020 roku: 4.494,96 zł;

- sierpień 2020 roku: 4.365,55 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłej sądowej z zakresu rachunkowości A. W., k. 371-384 wraz z pisemną opinią uzupełniającą, k. 422-435)

Pismem z dnia 6 marca 2020 roku powódka – reprezentowana przez fachowego pełnomocnika – wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 30.060,00 złotych tytułem utraconego zarobku za okres miesięcy od stycznia do marca 2020 roku.

(dowód: pismo powódki z dnia 6 marca 2020 roku wraz z dowodem nadania, k. 15-17)

W dniu 9 kwietnia 2020 roku pozwany ubezpieczyciel podjął decyzję o przyznaniu powódce kwoty 2.000,00 złotych z tytułu utraconego zarobku.

(dowód: pismo ubezpieczyciela z dnia 9 kwietnia 2020r., k. 18-20)

Nie zgadzając się ze stanowiskiem pozwanego, powódka wniosła odwołanie od ww. decyzji ubezpieczyciela. Pismem z dnia 15 kwietnia 2020 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty utraconego zarobku za okres od kwietnia do maja 2020 roku w łącznej kwocie 25.309,10 złotych.

(dowód: wydruk e – maila z dnia 10 kwietnia 2020r., k. 21, odwołanie z dnia 10 kwietnia 2020r., k. 22-25, pismo powódki z dnia 15 kwietnia 2020 roku, k. 28-29)

Decyzją z dnia 21 kwietnia 2020 roku ubezpieczyciel przyznał powódce kwotę 4.000,00 złotych z tytułu utraconego zarobku.

(dowód: pismo ubezpieczyciela z dnia 21 kwietnia 2020 roku, k. 30-32)

Natomiast, w dniu 18 sierpnia 2020 roku za pośrednictwem poczty elektronicznej powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 21.722,51 złotych tytułem utraconego zarobku za okres od czerwca do sierpnia 2020 roku łącznie. Pismem z dnia 19 sierpnia 2020 roku ubezpieczyciel potwierdził wpływ roszczeń zgłoszonych w dniu 18 sierpnia 2020 roku.

(dowód: wydruk wiadomości e – mail z dnia 18 sierpnia 2020r., k. 4, pismo ubezpieczyciela z dnia 19 sierpnia 2020 roku, k. 48-50)

Decyzją z dnia 6 listopada 2020 roku ubezpieczyciel przyznał powódce kwotę 18.301,21 złotych z tytułu utraconego zarobku. W uzasadnieniu decyzji pozwany wskazał, iż przyjął średnią ilość godzin przepracowanych przez powódkę w ciągu miesiąca na 192 godziny. Powyższy wymiar czasu pracy podzielono następnie na dwie umowy, przyjmując odpowiednio 134 h ze stawką 42 zł na godzinę i 58 h ze stawką 45 zł za godzinę. Natomiast koszty działalności uśredniono wg danych historycznych z 2019 roku na poziomie 1.723,43 złotych. Po uwzględnieniu kosztów działalności, potrąceniu podatku dochodowego średni miesięczny dochód netto poszkodowanej kształtowałby się na poziomie 5.276,80 złotych, co dało za okres od 12 stycznia 2020 roku do 31 sierpnia 2020 roku dochód w kwocie 40.279,70 złotych netto. Od tej kwoty odjęto wartość świadczeń chorobowych z ZUS (w łącznej kwocie 15.978,49 złotych) oraz wartość wypłaconych już przez pozwanego zaliczek (6.000,00 złotych), co dało wartość dopłaty za cały okres w kwocie 18.301,21 złotych.

(dowód: pismo ubezpieczyciela z dnia 6 listopada 2020 roku, k. 157-158)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadków A. K., K. K. i B. L., dowodu z przesłuchania powódki, a także dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego w postaci zawartych przez powódkę umów, faktur VAT, korespondencji stron etc. Zważyć bowiem należy, że żadna ze stron nie wnosiła zarzutów co do autentyczności i wiarygodności wymienionych dokumentów prywatnych. Sąd z urzędu również nie dostrzegł żadnych śladów podrobienia, przerobienia czy innej ingerencji. W związku z powyższym w ramach swobodnej oceny dowodów Sąd uznał, że ww. dokumenty przedstawiają faktyczny przebieg postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń, a także faktyczną treść stosunków prawnych na podstawie których powódka świadczyła usługi pielęgniarskie oraz wysokość uzyskiwanych przez nią dochodów.

Za wiarygodne należało również uznać zeznania przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków oraz zeznania powódki. Zdaniem Sądu, wszystkie wymienione powyżej osoby zeznawały szczerze, zgodnie z posiadaną wiedzą. Podkreślić należy, iż zeznania A. S. odnośnie przyczyn zmiany wymiaru czasu pracy w Szpitalu (...). W. a P. w G., funkcjonujących w tej placówce zasad dotyczących ustalania grafików zasadniczo było zbieżne z zeznaniami świadka A. K.. W powyższym zakresie zeznania powódki i świadka nie budzą żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Natomiast zeznania pozostałych świadków tj. K. K. i B. L. nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Zważyć bowiem należy, iż wymienione osoby w okresie objętym żądaniem pozwu były zatrudnione w innych placówkach służby zdrowia i nie miały bezpośredniego kontaktu z powódką. Całą swoją wiedzę odnośnie zasad świadczenia usług pielęgniarskich w szpitalach, w których pracowała powódka, a także ilości zlecanych powódce godzin pracy opierały na podstawie relacji powódki, nie mając w tym zakresie żadnych własnych spostrzeżeń.

Swoje ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie odnośnie wysokości utraconego przez powódkę dochodu Sąd oparł także na dowodzie z opinii biegłej sądowej z zakresu rachunkowości. Zasadniczo, przedmiotowa opinia również została sporządzona przez biegłą w sposób rzetelny, profesjonalny, niemniej odpowiadając na postawioną przez Sąd tezę dowodową biegła nie uniknęła pomyłek tj. uwzględniła dodatek za C. wyliczając utracony zarobek za miesiące lipiec i sierpień 2020r., choć wedle oświadczenia przesłanego przez 7. Szpital Marynarki Wojennej w G. w tym okresie takie dodatkowe świadczenie nie było wypłacane. Błąd ten już w odniesieniu do opinii zasadniczej wytknęła strona powodowa, jednak został on powielony również w opinii uzupełniającej (vide: tabele zawarte na str. 12 i 13 opinii uzupełniającej).

W pierwszej ze wspomnianych tabel dodatek 20 % za C. został uwzględniony w okresie od marca do sierpnia (7 kolumna tabeli nr 2), a w konsekwencji przychód w miesiącach od kwietnia do czerwca (gdy dodatek przysługiwał) jest taki sam jak w miesiącach lipcu i sierpniu (3780 zł). Następnie, błąd ten został powielony w tabeli na k. 13 opinii uzupełniającej (vide: 3 kolumna tabeli nr 2), gdzie przy kwocie przychodu brutto z 7. Szpitala Marynarki Wojennej wskazano te samy kwoty przychodu co w poprzedniej tabeli.

Powyższe błędy Sąd był w stanie usunąć samodzielnie, albowiem w opinii biegła w sposób niezmiernie szczegółowy wskazała algorytm według którego wyliczała wysokość utraconego dochodu za poszczególne miesiące. Tym samym podstawiając prawidłowe dane i wykonując proste działania matematyczne, Sąd był w stanie ustalić prawidłową kwotę utraconego dochodu, bez potrzeby kolejnego kierowania akt do biegłej celem sporządzenia kolejnej opinii uzupełniającej, co tylko spowodowałoby powiększenie kosztów opinii. Poza dostrzeżonymi przez Sąd uchybieniami, w pozostałym zakresie opinia stanowi w pełni przydatny dowód do rozstrzygnięcia sprawy. Jak już wskazano powyżej biegła w sposób jasny i zrozumiały przedstawił tok myślenia prowadzący do wniosków końcowych, co pozwalało Sądowi na ocenę poprawności opinii pod kątem wiedzy powszechnej i zasad logiki.

Przechodząc do merytorycznych rozważań należy wskazać, że ostatecznie w niniejszej sprawie powódka domagała się zapłaty kwoty 21.612,30 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od wskazanych szczegółowo kwot tytułem dochodu za okres od stycznia do sierpnia 2020 roku utraconego wskutek wypadku komunikacyjnego, którego sprawcą był kierujący samochodu objętego obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej na podstawie umowy zawartej z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń. W tym stanie rzeczy podstawę prawną powództwa stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c., art. 361 § 2 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. W myśl art. 361 § 2 k.c. w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje także korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W niniejszej sprawie zasada odpowiedzialności pozwanego nie była kwestionowana przez ubezpieczyciela. Pozwany bowiem jeszcze na etapie postępowania likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie i wypłacił powódce łącznie kwotę 24.301,21 zł z tytułu utraconego dochodu za okres od stycznia do sierpnia 2020 roku. Natomiast sporna pomiędzy stronami pozostawała wysokość dochodzonego roszczenia.

Zważyć należy, iż powódka oparła swoje roszczenie za okres od stycznia 2020 roku do sierpnia 2020 roku (tj. za okres przebywania na zasiłku chorobowym i świadczeniu rehabilitacyjnym) na założeniu, że we wskazanym okresie była związana umowami z dwiema placówkami medycznymi tj. ze Szpitalami (...) sp. z o.o. w G. oraz 7. Szpitalem Marynarki Wojennej w G., na podstawie których to umów była zobowiązana do świadczenia usług pielęgniarskich przy ustaleniu minimalnej liczby godzin do przepracowania. Powódka wskazała, że jedynie w styczniu 2020 roku miała ustaloną liczbę godzin do przepracowania w obu wymienionych placówkach tj. w G. w wymiarze 144 godzin, a w G. w wymiarze 80 godzin (zatem łącznie 224 godziny). W kolejnym miesiącu (lutym) liczba godzin pracy została ustalona jedynie w G. w wymiarze 70 godzin.

Powódka wywodziła, że w pozostałych miesiącach przypadających w okresie spornym miała przepracować: w G. – 168 godzin, zaś w G. 120 godzin (maksymalna liczba godzin), za wyjątkiem marca, gdy wymiar czasu pracy miał wynosić 70 godzin (k. 284). Przy powyższych założeniach powódka ustaliła wysokość dochodów utraconych w następującej wysokości: za styczeń 2020 roku w kwocie 7.000,00 złotych, a za pozostałe miesiące – po 8.500,00 złotych, co łącznie dało sumę 66.500 złotych. Powyższą kwotę powódka pomniejszyła o wypłacone jej wynagrodzenie za godziny wypracowane w miesiącu styczniu 2020 roku (4.608,00 złotych), o odszkodowanie wypłacone już przez ubezpieczyciela (6.000,00 złotych), a także o zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne (15.978,49 złotych), uzyskując w ten sposób kwotę 39.913,51 złotych.

Nadto, powódka uwzględniła wypłaconą przez ubezpieczyciela - już w toku niniejszego procesu - kwotę 18.301,21 złotych, ostatecznie swoje żądanie określając na kwotę 21.612,30 złotych. Ubezpieczyciel zakwestionował przede wszystkim przyjętą przez powódkę średniomiesięczną ilość godzin pracy, wskazując, że niemożliwe jest przepracowanie takiej ilości godzin zważywszy na czas przejazdu z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem, obowiązujące przepisy prawa pracy, czas niezbędny na odpoczynek po dyżurach czy życie prywatne. Zdaniem pozwanego maksymalna ilość godzin wynikająca z zawartych umów nie oznacza, że powódka faktycznie przepracowałaby tyle czasu. Pozwany zwrócił przy tym uwagę na liczbę przepracowanych przez powódkę godzin w okresie bezpośrednio poprzedzającym wypadek. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyjął, że średniomiesięcznie powódka była w stanie przepracować około 192 godziny. Nadto, podnosił, że w roku 2019 uzyskiwała średniomiesięczne dochody na poziomie około 4.500 zł, stąd nieuzasadnione pozostają jej oczekiwania uzyskania dochodu w wysokości niemal dwukrotnie większej.

Zważyć należy, iż szkoda związana z utraconymi korzyściami (lucrum cessans) polega na tym, że majątek poszkodowanego nie wzrósł tak, jakby się stało, gdyby nie nastąpiło zdarzenie, z którym połączona jest odpowiedzialność strony pozwanej. Wykazanie szkody rzeczonego rodzaju oraz jej wysokości jest trudne. W związku z tym, że szkoda taka ma zawsze charakter hipotetyczny i do końca nieweryfikowalny. Musi być jednak przez poszkodowanego wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, aby uzasadniała ona w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła. Dla ustalenia zaistnienia szkody oraz jej wysokości porównuje się rzeczywisty stan majątku po zdarzeniu sprawczym ze stanem hipotetycznym, czyli takim, jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie sprawcze; innymi słowy bada się stan majątkowy przed i po nastąpieniu zdarzenia szkodzącego dla wykrycia różnicy w stanie majątkowym (tzw. metoda dyferencjacyjna, różnicowa) (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 2 lutego 2016 r., I ACa 1347/15, L.). Żądanie naprawienia uszczerbku majątkowego w postaci utraconych korzyści (lucrum cessans) może być uznane za zasadne tylko wtedy, gdy zostanie ustalone, że powód najprawdopodobniej korzyści te by osiągnął. W żadnym razie nie jest wystarczające wykazanie jedynie potencjalnej, czysto hipotetycznej możliwości ich uzyskania (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2018 r., I CSK 74/18, L.).

W związku z powyższym rzeczą Sądu w niniejszym postępowaniu było porównanie stanu majątkowego powódki przed wypadkiem i po wypadku, przy uwzględnieniu faktycznej możliwości uzyskaniu dochodu w świetle zawartych przez nią umów oraz jej możliwości indywidualnych.

W pierwszej kolejności należało mieć na względzie, że zgodnie z umową zawartą w dniu 31 sierpnia 2018 roku ze Szpitalami (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. miesięczna liczba godzin świadczenia usług w ramach umowy miała wynosić nie mniej niż 168 godzin i maksymalnie nie więcej niż 204 godziny. W dniu 16 grudnia 2019 roku powódka zawarła umowę z 7. Szpitalem Marynarki Wojennej w G., a zgodnie z tą umową liczba dyżurów w tym szpitalu została ustalona na poziomie od 70 do 120 godzin miesięcznie.

Z zeznań powódki wynikało, że zawarcie umowy z nową placówką medyczną było spowodowane zamiarem zwiększenia łącznego wymiaru zatrudnienia w 2020 roku, a tym samym uzyskania wyższego wynagrodzenia celem zakupu mieszkania.

A. S. zeznała, że w związku z podjęciem nowej pracy w G., zamierzała ograniczyć dotychczasowy wymiar pracy w szpitalu w G..

Z przedstawionych przez powódkę oświadczeń wydanych przez jej zleceniodawców wynika, że w miesiącu styczniu 2020 roku ilość zleconych jej godzin w Szpitalu św. W. a P. w G. wyniosła 144 godziny, natomiast w 7. Szpitalu Marynarki Wojennej w G. – 80 godzin. Łącznie zatem w tym miesiącu powódka – gdyby nie doszło do wypadku – przepracowałaby 224 godziny.

Do dnia wypadku bezspornie powódka przepracowała 108 godzin, a zatem za miesiąc styczeń 2020 roku utraciła wynagrodzenia za 116 godzin. Z oświadczenia (...) szpitala wynika, że prognozowany wymiar czasu pracy w miesiącu lutym 2020 roku miał wynieść 70 godzin, a więc miał być utrzymany na poziomie minimalnym. Szacując możliwą do przepracowania liczbę godzin w kolejnych miesiącach objętych żądaniem pozwu Sąd miał na względzie, że zgodnie z treścią zawartych umów powódka nie mogła w okresie miesięcznym świadczyć usług na rzecz szpitala w G. na poziomie mniejszym niż określona w umowie minimalna liczba godzin (168 godzin).

W związku z powyższym Sąd uznał, że w okresie spornym powódka świadczyłaby usługi na rzecz tego szpitala na takim właśnie, minimalnym poziomie, mając na względzie również jej oczekiwania zmniejszenia wymiaru czasu pracy w tej placówce w związku z zawarciem umowy ze szpitalem w G..

Natomiast, określając najbardziej prawdopodobny wymiar czasu pracy w placówce (...) należało mieć na względzie, że z zebranego materiału dowodowego w żaden sposób nie wynika, aby powódka planowała świadczyć w tym szpitalu usługi pielęgniarskie w wymiarze maksymalnym tj. 120 godzin.

Co prawda, zgodnie z grafikiem powódka miała przekroczyć poziom 70 godzin w miesiącu styczniu 2020 roku (jak wskazano powyżej zaplanowano świadczenie usług w wymiarze 80 godzin), jednak należy zwrócić uwagę, że przepracowanie w tym miesiącu większej niż minimalna liczby godzin w (...) szpitalu miało się wiązać jednocześnie z mniejszą liczbą przepracowanych godzin w placówce w G. (144, a więc poniżej minimalnego wymiaru).

Przyjmując zatem świadczenie usług w obu placówkach na poziomie minimalnym (168 i 70), miesięczny wymiar czasu pracy wyniósłby 238 godzin. Zdaniem Sądu przepracowanie takiej ilości godzin jest bardzo prawdopodobne, choćby w świetle zeznań świadków, także zatrudnionych jako pielęgniarki.

Nadto, z zebranego materiału dowodowego wynika, że w okresie poprzedzającym wypadek powódka kilkakrotnie świadczyła usługi w podobnym wymiarze, tj. w październiku 2018r. – 230 godzin, w grudniu 2018r. – 224 godzin, a w lipcu 2019r. – nawet 248 godzin.

Zazwyczaj jednak w kolejnych miesiącach następował spadek przepracowanej liczby godzin.

Zdaniem Sądu w okresie objętym żądaniem pozwu do takich radykalnych dysproporcji pomiędzy globalną liczbą godzin przepracowanych w kolejnych miesiącach nie doszłoby z tego względu, że powódka świadczyła usługi w dwóch różnych szpitalach i zmniejszenie wymiaru godzin w jednym szpitalu mogło być rekompensowane zwiększeniem godzin w drugim szpitalu w granicach przewidzianych umowami (tak było w styczniu). Natomiast – zdaniem Sądu – nie ma żadnych podstaw, aby zakładać, że w szpitalu w G. powódka mogłaby pracować w wymiarze 120 godzin. Przy uwzględnieniu minimalnego wymiaru czasu pracy w G. oznaczałoby to pracę w wymiarze 288 godzin miesięcznie. Już praca w wymiarze 238 godzin wydaje się dla przeciętnego pracownika dużym obciążeniem, a praca w wymiarze aż 288 godzin oznaczałaby w każdym miesiącu przeciętnie spędzanie w pracy 9,6 godziny dziennie. Niewątpliwie praca w takim wymiarze stanowiłaby znaczne obciążenie zarówno fizyczne jak i psychiczne, prowadząc do szybkiego wypalenia zawodowego, tym bardziej zakładając, że miałaby być świadczona w takim wymiarze przez kolejnych osiem miesięcy.

Przyjmując wskazany powyżej wymiar czasu pracy Sąd ustalił wysokość utraconego dochodu, biorąc pod uwagę wysokość stawek wynagrodzenia przewidzianych w umowach zawartych przez powódkę (w G. stawka godzinowa wynosiła 32 złote brutto, w G. 35,00 złotych brutto, nadto przysługiwał dodatek do wynagrodzenia w stawce 10,00 złotych brutto za jedną godzinę pełnionego dyżuru), a także wysokość dodatku covidowego, jaki przysługiwałby powódce z tytułu pracy w 7. Szpitalu Marynarki Wojennej w G. (mającym status szpitala zakaźnego jednoimiennego) w okresie od marca do czerwca 2020 roku w wysokości 20 %. Jak wskazano powyżej, swoje ustalenia w tym zakresie w tym zakresie Sąd oparł na dowodzie z opinii biegłej sądowej z zakresu rachunkowości, przy czym w odniesieniu do miesięcy lipca i sierpnia 2020 roku Sąd dokonał samodzielnego przeliczenia utraconego dochodu z pominięciem dodatku covidowego, który za ten okres nie przysługiwał.

Za miesiąc lipiec 2020 roku utracony dochód obliczono w sposób następujący:

Przychód: 7056 zł ( Szpitale (...)) + 3150 zł (7 (...) bez dodatku covid) = 10 206 zł;

Przeliczenie podatku: (10 206 zł - 1723,43 zł (koszt uzyskania przychodu) - 998,37 zł (składka społeczna z chorobowym) - 77,31 zł (składka na Fundusz Pracy) = 7 406,89 x 17 % (zaliczka na podatek 17 %) = 1 259,17 zł;

Pozycja 12 = 1 259,17 zł (zaliczka na podatek) – 328,78 zł (składka zdrowotna do odliczenia) = 930 zł (zaliczka na podatek do zapłaty);

1723,43 zł (koszty uzyskania przychodu) + 998,37 zł (składka społeczna z chorobowym) + 77,31 zł (składka na Fundusz Pracy) + 53,03 zł (składka zdrowotna poza podatkiem) +930 zł (zaliczka na podatek do zapłaty) = 3 782,14 zł

Dochód = 10 206 zł (przychód) - 3 782,14 zł = 6 423,86 zł;

Utracony dochód 6 423,86 zł– 1928,90 zł (świadczenie z ZUS) = 4 494,96 zł.

Za miesiąc sierpień 2020r. utracony dochód wynosić będzie 4.365,55 zł z uwagi na wyższą kwotę wypłaconego świadczenia z ZUS (6 423,86 zł– 2058,31 zł).

Zatem, wysokość utraconego dochodu w okresie objętym żądaniem pozwu, po uwzględnieniu wypłaconych świadczeń z ZUS, kształtowała się w sposób następujący:

- styczeń 2020 roku: 1.833,74 zł;

- luty 2020 roku: 4.840,29 zł;

- marzec 2020 roku: 5.000,84 zł;

- kwiecień 2020 roku: 5.308,46 zł;

- maj 2020 roku: 5.254,68 zł;

- czerwiec 2020 roku: 5.308,58 zł;

- lipiec 2020 roku: 4.494,96 zł;

- sierpień 2020 roku: 4.365,55 zł.

Łącznie zatem utracony dochód wyniósł: 36.407,10 zł. Powyższą kwotę należało jednak pomniejszyć o kwoty wypłacone już przez pozwanego tj. kwotę 6.000,00 złotych (wypłaconą przed procesem), a także kwotę 18.301,21 złotych (uiszczoną już w trakcie procesu). Po uwzględnieniu powyższych należności utracony dochód wynosi 12.105,89 złotych.

Taką też kwotę – na podstawie art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 8241 § 1 k.c., art. 361 § 2 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki.

Nadto, na podstawie art. 481 k.c. i art. 455 k.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, uwzględniając kolejne wezwania do zapłaty i 30 – dniowy termin na zaspokojenie kolejnych zgłaszanych roszczeń.

Zważyć należy, iż pismem z dnia 6 marca 2020 roku powódka wezwała ubezpieczyciela do zapłaty łącznie kwoty 30.060 złotych za miesiące od stycznia do marca 2020 roku, przy czym w wezwaniu wskazano, iż kwota powinna być pomniejszona o wysokość zasiłku chorobowego. Za ten okres należała się – wg opinii biegłej – kwota łącznie 11.674,87 złotych, co po uwzględnieniu wypłaconej przez ubezpieczyciela kwoty 6.000,00 złotych daje kwotę 5.674,87 złotych. Od tej kwoty zasądzono odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2020 roku do daty faktycznego zaspokojenia roszczenia.

Pismem z dnia 15 kwietnia 2020 roku natomiast powódka wezwała ubezpieczyciela do zapłaty łącznie kwoty 25.309,10 złotych za miesiące od kwietnia do maja 2020 roku. Za ten okres – według opinii – należała się kwota 10.563,14 złotych, która zaspokojona została przez ubezpieczyciela w dniu 9 września 2020 roku. Zatem odsetki należały się za okres od 16 maja 2020 roku dnia faktycznej zapłaty.

Wreszcie, pismem z dnia 18 sierpnia 2020 roku powódka wezwała ubezpieczyciela do zapłaty łącznie kwoty 21.722,51 złotych za miesiące od czerwca do sierpnia 2020 roku, także wskazując, iż kwota powinna być pomniejszona o wysokość zasiłku chorobowego. Należna za ten okres kwota wynosiła 14.169,09 zł, przy czym uwzględniając fakt częściowej zapłaty należało zasądzić odsetki od kwoty 2.063,20 złotych od dnia wymagalności (3 września 2020 roku) do dnia faktycznej częściowej zapłaty (9 września 2020 roku), a od pozostałej niezaspokojonej części w kwocie 12.105,89 złotych od dnia 3 września 2020 roku do dnia zapłaty.

W pozostałej części na podstawie wskazanych powyżej przepisów a contrario powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. i rozliczył je stosunkowo, uznając, że powódka wygrała niniejszy spór w 76 %, zaś pozwany w 24 %. Przy określeniu stosunku w jakim strony przegrały/wygrały spór Sąd miał na względzie kwotę wypłaconą przez ubezpieczyciela w toku procesu na rzecz powódki, uznając, że w tym zakresie pozwany przegrał spór. Powódka poniosła koszty w postaci opłaty sądowej od pozwu (1.996,00 zł), opłaty za czynności pełnomocnika w stawce minimalnej obliczonej od wskazanej przez powoda wartości przedmiotu sporu i określonej zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (3.600 zł), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł) – zatem łącznie w kwocie 5.613 zł, z czego przysługuje jej od przeciwnika zwrot kwoty 4.265,88 zł. Natomiast, pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.617 zł, zaliczki na poczet opinii biegłego w kwocie 1.200 zł tj. w łącznej kwocie 4.817 złotych i należy mu się od powódki zwrot kwoty 1.156,08 zł. Po wzajemnym skompensowaniu należności powódce należy się od pozwanego zwrot kwoty 3.110 zł. Nadto, na podstawie art. 98 ¹ k.p.c. zasądzono odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Natomiast, na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. art. 5 ust. 3, art. 8 ust.1 i art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od stron na rzecz Sądu Rejonowego – Skarbu Państwa w G. nieuiszczone koszty wynagrodzenia biegłego w kwocie 490,33 zł oraz koszty zwrócone świadkowi w kwocie 71,88 zł, które zostały tymczasowo wypłacone ze Skarbu Państwa w stosunku w jakim strony uległy w sporze. Łączna wysokość kosztów opinii biegłego wyłożonych przez Skarb Państwa wynosiła 1.690,33 zł i do kwoty 1.200 zł została sfinansowana z zaliczki wpłaconej przez pozwanego. Zatem stosownie do wskazanego powyżej stosunku w jakim strony uległy w niniejszej sprawie powódka winna pokryć te wydatki do kwoty 134,93 zł, zaś strona pozwana do kwoty 427,28 zł.