Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 151/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 21 grudnia 2022 roku w sprawie VII K 697/22.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zawarte w apelacji obrońcy co do czynu przypisanego w punkcie 8 wyroku zarzuty obrazy prawa materialnego poprzez zakwalifikowanie go z art. 279 § 1 kk, choć samochód nie był zamknięty i pozostawiono nim kluczyki.

Podniesione z ostrożności procesowej zarzuty obrazy przepisów postępowania, tj. art. 5 kpk i art. 7 kpk poprzez błędną ocenę dowodów i przypisanie oskarżonemu czynu w punkcie 8 wyroku jedynie na podstawie werbalnego przyznania się i zeznań A. C., R. C. i protokołu oględzin w sytuacji, w której w.w świadkowie i oględziny nie wskazywały na oskarżonego, a same wyjaśnienia oskarżonego budziły wątpliwości.

W konsekwencji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poprzez niezasadne uznanie oskarżonego za winnego czynu przypisanego w punkcie 8 wyroku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja jest częściowo zasadna.

Co do przypisania oskarżonemu, że po wyłamaniu bramy zabrał samochód opisany w punkcie 8 wyroku, przy okazji dokonując uszkodzenia tej bramy, to ustalenia Sądu Rejonowego i przeprowadzona w tym zakresie ocena dowodów zasługuje na aprobatę Sądu Okręgowego, a ponieważ są one ( powinny być stronom znane ) nie będą tu powtarzane. W szczególności nie jest możliwe, aby to ktoś inny zabrał ten samochód z posesji, a potem porzucił go odpalonego na ulicy, a oskarżony do niego wsiadł i po ruszeniu rozbił się na przydrożnej latarni. Przecież pomiędzy zabraniem tego pojazdu ( w dniu 3 września 2022 roku około godziny 23:40) a odkryciem rozbitego na latarni pojazdu kilkanaście kilometrów dalej na trasie w stronę B. ( w dniu 4 września 2022 roku około godziny 00:25) minęło około 40 minut. Niedorzeczne byłoby, żeby sprawcy zaboru pojazdu z posesji, po zadaniu sobie trudu wyłamania bramy, przejechali nim kilka kilometrów i po kilkunastu minutach go porzucili z odpalonym silnikiem na drodze akurat przy przechodzącym oskarżonym, który sobie do niego wsiadł. Ponadto oskarżony dwukrotnie wyraźnie przyznał się do tego czynu, a argumentacja obrońcy jakoby było to „przyznanie werbalne” jest niezrozumiała – przecież nie tylko się przyznał, ale złożył wyjaśnienia, w których przyjął linię obrony o wsiadaniu do pojazdu na drodze aby uniknąć zarzutu włamania, ale wyjaśniał też o celu w jakim to zrobił ( to będzie jeszcze omawiane). Zatem Sąd Rejonowy dokonał logicznej oceny dowodów, co do tego, że to oskarżony zabrał samochód z posesji pokrzywdzonej po wyłamaniu bramy nie zachodzą żadne wątpliwości, bo zostały rozwiane w drodze tejże zasługującej na aprobatę oceny.

Natomiast inaczej jest z kwestią celu, dla którego oskarżony zabrał ten samochód. Żaden dowód ( z zastrzeżeniem co do przyznania się oskarżonego, o czym za chwilę) nie wskazuje, że oskarżony działał z zamiarem przywłaszczenia tego pojazdu, nie stwierdzono, aby opuszczając go po rozbiciu zabrał z niego jakiś przedmiot, oskarżony był skazywany za banalne kradzieże alkoholu ze sklepu spożywczego dokonane w prymitywny i bezmyślny sposób, nie był skazywany za paserstwo ani włamania, nie ma żadnej informacji, aby miał kontakty ze środowiskiem przestępczym pozwalające mu na sprzedanie takiego skradzionego samochodu. Natomiast z jego wyjaśnień można wywnioskować cel, w jakim działał – w pierwszych wyjaśnieniach powiedział, że nie wie, po co wziął ten samochód ( k. 250), ale w kolejnych powiedział, że chciał się dostać do B. ( k. 332). Istotnie, oskarżony poruszał się drogą z P. ( miejsce zabrania samochodu) do B.. Prowadzi to do wniosku, że oskarżony dokonał zaboru pojazdu w celu jego krótkotrwałego użycia, a więc jego czyn powinien zostać zakwalifikowany z art. 289 § 2 kk ( w zw. z art. 288 § 1 kk i art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk). Sąd Okręgowy w dalszej części uzasadnienia wyjaśni, dlaczego przyjął kwalifikację z art. 289 § 2 kk. Sąd Rejonowy oparł się na pewnym odmienianiu ( na niekorzyść oskarżonego) i na tym, że oskarżony przyznał się do zarzutu, w którym mowa jest o przywłaszczeniu pojazdu. Sęk w tym, że przeciętny obywatel nie odróżnia zaboru w celu krótkotrwałego użycia (art. 289 KK) od kradzieży czy włamania do samochodu (art. 278 § 1 KK i art. 279 § 1 kk). W tym stanie rzeczy fakt, iż sprawca zwerbalizował swoje zachowanie jako dokonanie włamania nie może mieć decydującego znaczenia, albowiem przy ustalaniu zamiaru, jakim się kierował, należy brać pod uwagę całokształt okoliczności sprawy ( analogicznie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21 marca 2013 roku w sprawie II AKa 29/13, opubl. Legalis). Piszący te słowa nawet osobiście spotkał się z sytuacją, w której inteligentni i mający wyższe wykształcenie ( tyle, że nie prawnicze) rozmówcy byli wielce zaskoczeni, że w prawie odróżnia się te dwie sytuacje i dało się odnieść w tej dyskusji wrażenie, że ich zdaniem jest to jakieś „prawnicze dzielenie włosa na czworo”, bo dla przeciętnego Polaka kradzież to kradzież i kropka. Więc jak oskarżony – człowiek bez wyższego wykształcenia, ewidentnie nadużywający alkoholu, popełniający proste i prymitywne przestępstwa, nie ujawniający szerokiej wiedzy i rozeznania w prawie usłyszał zarzut, że dokonał włamania bo po wyłamaniu bramy zabrał w celu przywłaszczenia samochód, to się przyznał, bo w rozumieniu potocznym tak było. Jednak zwróćmy uwagę, że na pytania prowadzącego przesłuchanie, po co mu był ten samochód, nie odpowiedział, że chciał go sprzedać, wymontować z niego części, zabrać z wnętrza i zachować jakieś przedmioty - tylko, że chciał się nim dostać do B. . Zatem zabrał ten samochód w konkretnym celu, przemieszczenia się nim do odległego o około 30 km miasta, a więc w celu krótkotrwałego użycia.

Sąd Okręgowy przyjął kwalifikację z art. 289 § 2 kk, albowiem oskarżony przełamał zabezpieczenie w postaci zamkniętej bramy na posesję uszkadzając ją, gdyby nie to, niemożliwe byłoby wyjechanie z niej samochodem, zatem, gdyby działał w celu przywłaszczenia, to jego czyn kwalifikowany byłby z art. 279 § 1 kk – wskazuje na to orzecznictwo Sądu Najwyższego. Zgodnie z tym poglądem, który Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim akceptuje, pokonanie, przez zniszczenie (uszkodzenie) przeszkody w postaci ogrodzenia zabezpieczającego mienie, dokonane w celu zaboru cudzego mienia, może być uznane za przestępstwo kradzieży z włamaniem w rozumieniu art. 279 § 1 KK ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2020 roku w sprawie V KK 388/09 opubl. Legalis). Zgodnie z art. 289 § 2 kk, penalizującym kwalifikowaną formę tego przestępstwa, sprawca odpowiada z tego przepisu, jeżeli pokonuje zabezpieczenie pojazdu przed jego użyciem przez osobę nieupoważnioną. Pojazd w chwili zabierania go przez oskarżonego był zabezpieczony przed jego użyciem przez nieuprawnioną osobę przez zamknięcie go za szczelnym, wysokim i zamkniętym ogrodzeniem posesji, a oskarżony przełamał to zabezpieczenie niszcząc je częściowo.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny dokonanie zabezpieczeń pojazdu przed jego użyciem przez osobę nieuprawnioną należy interpretować szeroko. Chodzi m. in o zabezpieczenia, które uniemożliwiają dostanie się do wnętrza pojazdu - np. drzwi do garażu ( por. Kodeks Karny. Komentarz por red. prof. dr hab. Ryszarda A. Stefańskiego). Pokonanie zabezpieczenia polega na wyraźnym pominięciu woli właściciela (posiadacza) pojazdu, który nie chce dopuścić do niego osoby postronnej. Pokonanie zabezpieczenia nie musi być połączone z użyciem znacznego wysiłku fizycznego. Wystarczy bowiem przezwyciężenie tego, co utrudnia dostęp do pojazdu, jeśli przez to pojazd stanie się bezpośrednio dostępny ( por . post. SN z 8.4.2016 r., II KK 90/16, Biul. PK 2016, Nr 4–6, s. 24–25). Oznacza to, że w tym przypadku pojazd nie musi być zamknięty, a wystarczające dla bytu tego kwalifikowanego typu przestępstwa jest pokonanie innych zabezpieczeń pojazdu. Do znamienia "pokonania zabezpieczenia pojazdu przed jego użyciem przez osobę nieuprawnioną" odpowiednie zastosowanie w pewnym zakresie mogą znaleźć uwagi dotyczące znamienia "włamania". Tak więc "pokonanie zabezpieczenia" musi łączyć się z usunięciem przeszkody ustanowionej przez osobę upoważnioną, której celem jest zabezpieczenie pojazdu przed jego użyciem przez inne, nieupoważnione osoby. Pokonanie zabezpieczenia stanowi przejaw wyraźnego naruszenia woli osoby uprawnionej, która uruchamiając zabezpieczenie, tym samym objawia wolę niedopuszczania innych do używania tego przedmiotu. Uruchomienie zabezpieczenia powinno w sposób wyraźny i jednoznaczny symbolizować wolę zabezpieczenia pojazdu przed innymi (zob. M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, [w:] A. Zoll (red .), Kodeks karny. Część szczególna, t. III, 2008, s. 391). Pokonanie zatem zabezpieczenia może polegać na jego fizycznym przełamaniu, gdy chodzi o zamki w drzwiach pojazdu, a także – jak się przyjmuje – przełamaniu zabezpieczenia drzwi garażu lub innego pomieszczenia, w którym pojazd się znajduje ( M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, [w:] A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna, t. III, 2008, s. 391 oraz Kodeks Karny. Część szczególna. Komentarz pod red. red. prof. dr hab. Michał Królikowski, prof. dr hab. Robert Zawłocki).

Dlatego w tej sprawie za takie zabezpieczenie można uznać zamknięcie pojazdu na posesji otoczonej wysokim mocnym ogrodzeniem i zamkniętą bramą – bez pokonania tego zabezpieczenia oskarżony nie byłby w stanie użyć pojazdu. Tym samym wyczerpał on dyspozycję art. 289 § 2 kk.

Kolejnym znamieniem kwalifikowanej postaci przestępstwa zaboru pojazdu w celu krótkotrwałego użycia jest porzucenie go w stanie uszkodzonym. W analizowanej sprawie tak było, bo oskarżony po rozbiciu pojazdu o przydrożną latarnię porzucił go, gdy pojawił się patrol policji był już poza nim i próbował uciekać. Sąd Rejonowy poczynił takie ustalenia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sedno sprawy tkwi w tym, że wyrok zaskarżono jedynie na korzyść w zakresie kwalifikacji, zaś zwrócona na niekorzyść apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej nie stawiała zarzutów związanych z żądaniem przypisania oskarżonemu porzucenia pojazdu w stanie uszkodzonym. Uzasadnienie wyroku jest jedynie sprawozdaniem z procesu jego wydawania i nie można nim zastępować braku konkretnych znamion przestępstwa, których nie ma w opisie czynu przypisanego w wyroku. W zaskarżonym wyroku nie sposób ani doszukać się, ani nawet wyinterpretować znamienia porzucenia pojazdu w stanie uszkodzonym. Zatem zakaz reformationis in peius nie pozwala Sądowi odwoławczemu na „dopisanie” tego znamienia do czynu przypisanego oskarżonemu.

Oskarżony działał w celu zabrania pojazdu i jego krótkotrwałego użycia, aby tego dokonać najpierw musiał pokonać zabezpieczenie tego pojazdu przed jego użyciem przez nieuprawnioną osobę i w tym celu wyłamać bramę, powodując jej zniszczenie i wyrządzając tym szkodę w kwocie 3847 zł, a ten aspekt jego działania wyczerpał dyspozycję art. 288 § 1 kk ( nadmienić należy, że pokrzywdzona A. C. złożyła wniosek o ściganie tego czynu – vide k. 47). Oskarżony działał więc ze z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu. Zatem jego zachowanie należało zakwalifikować jako czyn ciągły z art. 289 § 2 kk w zw. z art. 288 § 1 kk i art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk. Przyjęcie konstrukcji czynu ciągłego nie pogorszyło sytuacji oskarżonego, albowiem w przeciwnym razie Sąd musiałby skazać go za dwa odrębne przestępstwa (z art.288 § 1 kk i z art. 289 § 2 kk), co spowodowałoby mniej korzystny dla niego układ kar przy orzekaniu kary łącznej. Poza tym ustalenie tego zamiaru ( w przeciwieństwie do porzucenia pojazdu w stanie uszkodzonym, o czym była mowa powyżej), da się wyinterpretować z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w wyroku, mowa jest tam bowiem o tym, że oskarżony dokonał włamania w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu bramy zabrał samochód w wyniku czego uszkodził bramę. Już ten opis wskazuje na działanie od początku ( od podjęcia wyłamywania bramy) ze z góry powziętym zamiarem, zachowania te nastąpiły niezwłocznie po sobie, a ich skutkiem było jednocześnie zabranie pojazdu i uszkodzenie bramy.

Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu za tak przypisany czyn karę 1 roku pozbawienia wolności. Brał tu pod uwagę na niekorzyść oskarżonego uprzednią karalność, w tym za przestępstwo przeciwko mieniu, złożoną kwalifikację prawną oraz działanie w ramach czynu ciągłego. Na korzyść oskarżonego przemawia jedynie jego przyznanie się do winy, ale przewaga okoliczności obciążających jest miażdżąca. Dodatkowo Sąd orzekł na podstawie art. 289 § 4 kk karę 100 stawek dziennych grzywny po 20 zł stawka, aby oskarżony zrozumiał, że przestępstwo nie popłaca i odczuł to również finansowo. Nadmienić należy, że choć Sąd Rejonowy orzekł karę na podstawie art. 279 § 1 kk na minimalnym ustawowym poziomie, to Sad Okręgowy mimo złagodzenia kwalifikacji prawnej nie był do tego zobligowany, albowiem w zakresie wymiaru kary apelację na niekorzyść wniósł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej. Powyżej omówione okoliczności obciążające prowadzą do wniosku, że kara minimalna przewidziana ustawą byłaby nieadekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości jego czynu.

Sąd Okręgowy orzekł karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i 130 stawek dziennych grzywny po 20 zł stawka. Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, że częstotliwość i różnorodność popełnionych przez oskarżonego przestępstw prowadzi do wniosku, iż karę łączną należy kształtować w oparciu o zasadę asperacji zbliżoną do kumulacji. Sąd Okręgowy poruszał się w granicach od 1 roku i 1 miesiąca kary pozbawienia wolności do 2 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności i uznał, że adekwatna będzie kara łączna 2 lat pozbawienia wolności ( analogicznie orzekał Sąd Rejonowy, aczkolwiek w uzasadnieniu błędnie wskazał, jakoby poruszał się w granicach od 1 roku do 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym Sąd Okręgowy i tak miał swobodę w wymierzaniu kary łącznej, bo w tym zakresie zarzuty na niekorzyść wniósł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej). Analogiczną zasadę łączenia kar zastosowano przy wymierzaniu kary łącznej grzywny. Dlatego nie doszło do faktycznego obniżenia kary łącznej pozbawienia wolności i grzywny, mimo złagodzenia kwalifikacji za jeden z czynów, albowiem granice kary łącznej i tak się nie zmieniły.

Na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie od czynu przypisanego w punkcie 8 wyroku, ewentualnie zakwalifikowanie go z art. 278 kk lub 289 kk i wymierzenie kary w granicach dolnego zagrożenia ustawowego i stosowne obniżenie kary łącznej orzeczonej w punkcie 12.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to omówione

3.2.

Zawarte w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzuty rażącej niewspółmierności kary za czyn przypisany w punkcie 8 wyroku i kary łącznej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te, choć zasadne, zdezaktualizowały się w dużej mierze, albowiem doszło do złagodzenia kwalifikacji przypisanego oskarżonemu przestępstwa. Jednak pomimo tego Sąd Okręgowy orzekł karę na tym samym poziomie co Sąd Rejonowy, albowiem podziela zarzut pełnomocnika, że wymierzenie kary na minimalnym ustawowym poziomie było rażąco niewspółmierne. Za obecnie zakwalifikowane przestępstwo kara jednego roku pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu.

Natomiast co do kary łącznej, to Sąd zastosował zasadę asperacji zbliżoną do kumulacji. Nie było podstaw do zastosowania zasady kumulacji w większym stopniu, albowiem przestępstwa przepisane w zaskarżonym wyroku zostały popełnione w dosyć krótkich odstępach czasu, dwa z nich ( z pkt 1 i 5 aktu oskarżenia) stanowiły ciąg przestępstw, dwa ( z pkt 3 i 6) zostały popełnione w tym samym miejscu. Nie było więc podstaw do zaostrzenia kary łącznej.

Wniosek

Wniosek o zaostrzenie kar.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to omówione.

3.3.

Zawarte w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzuty rażącej niewspółmierności środka kompensacyjnego orzeczonego w punkcie 9 wyroku przez nieuwzględnienie wzrostu wartości rynkowej pojazdu oraz nie zasądzenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są chybione. Sąd Rejonowy w punkcie 9 wyroku zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej 12540,10 zł tytułem częściowego naprawienia szkody. Jeżeli strona nie jest tym usatysfakcjonowana, w pozostałym zakresie ma otwartą drogę postępowania cywilnego, w którym będzie musiała wykazać, że faktycznie doszło do wzrostu wartości pojazdu powodującego, że w/w kwota nie pokrywa szkody. Podstawowym celem postępowania karnego nie jest rozstrzyganie sporów i zagadnień z zakresu prawa cywilnego i Sąd nie powinien nawet tego robić, jeżeli wyjaśnione są już wszystkie inne solenne z punktu widzenia prawa karnego okoliczności sprawy, a rozwikłanie zagadnień cywilistycznych doprowadziłoby do nadmiernego wydłużenia procesu karnego. W tej sprawie, aby zbadać zasadność roszczenia pokrzywdzonej związanego ze wzrostem wartości pojazdu, należałoby sięgać po wiadomości specjalne i dopuszczać dowód z opinii biegłego, co niepotrzebnie wydłużyłoby proces, w którym wszystkie inne czynności dowodowe zostały już przeprowadzone.

Co do roszczenia o zadośćuczynienie za krzywdę związaną z przeżyciami emocjonalnymi pokrzywdzonej spowodowanymi utratą przedmiotu mającego dla niej szczególną sentymentalną wartość, to również pokrzywdzona może udać się na drogę procesu cywilnego i przekonywać Sąd, że przeżycia związane z utratą samochodu naruszają dobra osobiste podlegające ochronie prawnej, niewątpliwie będzie to proces ciekawy (wykazanie emocjonalnej więzi z samochodem marki H. (...) będzie zapewne spektakularne i już teraz jest intrygujące), ale z podanych powyżej przyczyn Sąd w postępowaniu karnym nie miał obowiązku o tym rozstrzygać, skoro zasądził obowiązek częściowego naprawienia szkody obejmujący wartość utraconego pojazdu i szkodę wynikającą z uszkodzenia bramy.

Wniosek

Wniosek o podwyższenie orzeczonej w punkcie 9 kwoty środka kompensacyjnego i zasądzenie 2000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to omówione.

3.4.

Zawarte w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzuty obrazy prawa procesowego poprzez zasądzenie od oskarżonego jedynie kwoty 1440 zł tytułem zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru, podczas gdy oskarżycielka posiłkowa zawarła z pełnomocnikiem umowę zgodnie z którą zapłaciła mu kwotę 3000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest chybiony. Sąd nie jest związany treścią umowy między pełnomocnikiem ( obrońcą) z wyboru, a jego klientem. Natomiast zasadzając stronie zwrot wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika ( obrońcy) z wyboru kieruje się przepisami ( w przypadku adwokatów, tak jak ma to miejsce w tej sprawie) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800). W przepisach tych określone są stawki minimalne, a zasądzanie wynagrodzenia w wyższej wysokości uzależnione jest od spełnienia przesłanek określonych w § 15 ust. 3 tego rozporządzenia. Sąd kierując się tym przepisem ma nie tylko prawo, ale wręcz obowiązek kontrolowania i weryfikowania kwoty zasądzanej od przeciwnika procesowego zawsze, jeżeli przekracza ona stawki minimalne. Również Sąd Najwyższy stwierdził, że ustalona w umowie wysokość opłat za czynności adwokackie nie musi stanowić podstawy zasądzenia przez Sąd poniesionych przez stronę kosztów zastępstwa prawnego, orzekający bowiem w tej kwestii Sąd zobowiązany jest do wydania rozstrzygnięcia mieszczącego się w granicach między jednokrotnością a sześciokrotnością stawki minimalnej określonej w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm. ( tak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 2018 roku w sprawie V KK 130/18, opubl. Legalis). Także w orzecznictwie Sądów Apelacyjnych podkreśla się, że orzekając o kosztach procesu Sąd nie ingeruje w umowę zawartą między klientem, a pełnomocnikiem będącym adwokatem, strona nie może jednak otrzymać zwrotu kosztów procesu w dowolnej wysokości. Zasądzając koszty Sąd przyjmuje za podstawę ustalenia wynagrodzenia umowę z klientem, jednak w granicach określonych w przepisach regulujących opłaty za czynności adwokackie. Bierze więc pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata i charakter sprawy. Zauważyć też trzeba, że wysokość wynagrodzenia pełnomocnika zasądzana przez Sąd jest istotna dla sytuacji prawnej drugiej strony, która zostaje tymi kosztami obciążona ( por Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 lipca 2019 roku w sprawie I ACa 605/18 opubl Legalis ).

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wykazał, że w tej sprawie nakład pracy pełnomocnika, ilość terminów i czas trwania rozprawy, oraz charakter sprawy i stopień jej skomplikowania nie uzasadniały zasądzenia stawek wyższych niż minimalne. Czyn, którym oskarżycielka posiłkowa została pokrzywdzona, miał charakter prosty i w dodatku oskarżony przyznawał się do niego, w sprawie miał miejsce tylko jeden termin rozprawy, trwała ona 3 godziny włączając ogłoszenie wyroku i podanie jego motywów ( na którą to czynność pełnomocnik zresztą według zapisu protokołu się nie stawił – k. 457v), przesłuchano raptem 5 świadków z czego tylko 2 zwianych z czynem dotyczącym oskarżycielki posiłkowej, czyn którym oskarżycielka posiłkowa jest pokrzywdzona jest jednym z 6 przestępstw zarzuconych w tej sprawie oskarżonemu, o których na tej krótkiej rozprawie Sąd rozstrzygał. Dlatego brak jest podstaw do zasądzania wynagrodzenia w wyższej kwocie niż wynikająca ze stawek minimalnych, a ta wynosi 1440 zł ( 600 zł za udział w śledztwie i 840 zł za udział w rozprawie).

Wniosek

Wniosek o podwyższenie zasądzonej w punkcie 14 kwoty zwrotu kosztów zastępstwa procesowego do 3000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Było to omówione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił wyrok w ten sposób, że:

a.  uchylił rozstrzygnięcie o karze łącznej z punktu 12 i związane z nim rozstrzygnięcie z punktu 13;

b.  w miejsce czynu zarzuconego w punkcie 4 aktu oskarżenia i przypisanego w punkcie 8 wyroku uznał oskarżonego T. G. za winnego tego, że w dniu 3 września 2022 roku około godziny 23.40 w P. przy ul. (...) działając ze z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu po uprzednim wyłamaniu siłowników do bramy wjazdowej w wyniku czego uszkodził skrzydła bramy powodując straty na kwotę 3847 zł i w ten sposób pokonując zabezpieczenie zaparkowanego na posesji samochodu przed jego użyciem przez osobę nieupoważnioną wszedł na teren posesji i zabrał w celu krótkotrwałego użycia samochód osobowy marki H. (...) numer rejestracyjny (...) o wartości 8.000 zł na szkodę A. C., czym wyczerpał dyspozycję art. 289 § 2 kk i art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 § 1 kk i za to na podstawie art. 289 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 57 b kk i art. 289 § 4 kk wymierzył oskarżonemu karę 1 ( jednego) roku pozbawienia wolności i karę 100 ( stu) stawek dziennych grzywy, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 ( dwudziestu) złotych;

c.  ustalił, iż rozstrzygniecie z punktu 9 związane jest ze skazaniem za przestępstwo przypisane w punkcie 1 b niniejszego wyroku;

d.  na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 ( dwóch) lat pozbawienia wolności i karę łączną 130 (stu trzydziestu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 20 ( dwadzieścia ) złotych;

e.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 4 września 2022 roku godzina 01:20 do dnia 5 września 2022 roku godzina 15:35 i od dnia 7 września 2022 roku godzina 9.30 do dnia 21 grudnia 2022 roku.

Zwięźle o powodach zmiany

Było to omawiane.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej 840 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość zwrotu wynagrodzenia obliczono według stawek minimalnych, gdyż nakład pracy pełnomocnika na rozprawie odwoławczej nie uzasadniał podwyższenia wynagrodzenia.

4

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 20 zł tytułem zwrotu wydatków postępowania na które złożył się ryczałt z doręczenia oraz 820 zł tytułem opłaty za obie instancje.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie czynu z pkt 8 wyroku i jego kwalifikacja,

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kara i środek kompensacyjny w związku ze skazaniem za czyn przypisany w punkcie 8 wyroku, wysokość zasądzonego zwrotu wydatków postępowania

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana