Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 54/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Szamotułach z 24 marca 2022 roku, sygnatura akt: II K 920/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

xxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxx

xxxxxxxxxx

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

xxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxx

xxxxxxxxxx

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

xxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

xxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza prawa procesowego, mająca wpływ na treść wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W apelacji oskarżonego takiego zarzutu wprost nie sformułowano, ale wynika on z treści apelacji własnej oskarżonego. Pomimo tego zarzut ten nie podlegał rozpoznaniu przez Sąd Odwoławczy.

Przypomnieć bowiem należy, że w myśl art. 422 § 1 i 2 k.p.k., w terminie zawitym 7 dni od daty ogłoszenia wyroku, strona może złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu.

W razie złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia jedynie w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych, niedopuszczalne jest wniesienie apelacji od rozstrzygnięcia w zakresie winy, gdyż w razie złożenia wniosku o uzasadnienie na piśmie wyodrębnionej podmiotowo lub przedmiotowo części wyroku (art. 422 § 2 k.p.k.), za niedopuszczalne i niepodlegające rozpoznaniu uznać należy zarzuty apelacji skierowane przeciwko rozstrzygnięciom pozostającym poza zakresem wniosku o uzasadnienie (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 13 czerwca 2017 roku V KK 480/16). Zatem określony w oparciu o art. 422 § 2 k.p.k. zakres wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku determinuje późniejszą możliwość zakresu zaskarżenia wyroku.

Jak wynika z treści wniosku oskarżonego E. Z. z dnia 31 marca 2022 roku (karta 61 akt), wniósł on o sporządzenie i doręczenie pisemnego uzasadnienia wyroku Sadu Rejowego w Szamotułach z dnia 24 marca 2022 roku „co do całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych”.

Natomiast apelacja własna oskarżonego z dnia 8 lipca 2022 roku (karta 88 akt) w pierwszej kolejności kwestionuje ustalenia faktyczne w zakresie grożenia pokrzywdzonym oraz chuligańskiego działania odnośnie obu zarzucanych mu przestępstw, a w konsekwencji kwalifikację prawną zastosowaną do przypisanych mu przestępstw, dopiero w drugiej kolejności kwestionując wysokość orzeczonej kary grzywny i zasadność orzeczenia nawiązki.

W kontekście powyższych rozważań prawnych Sąd Odwoławczy, z uwagi na zakres wniosku o uzasadnienie, ograniczył rozpoznanie niniejszej sprawy jedynie do zarzutu rażącej niewspółmierności kary i środków karnych, o czym mowa będzie w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

zmiana zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu II aktu oskarżeni oraz uznanie czynu I za wypadek mniejszej wagi

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na bezpodstawne podniesienie zarzutu naruszenia prawa procesowego.

Błąd w ustaleniach faktycznych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W apelacji oskarżonego także i takiego zarzutu wprost nie sformułowano, ale wynika on z treści apelacji własnej oskarżonego, w której kwestionuje on swoje sprawstwo w zakresie grożenia pokrzywdzonym i chuligańskiego działania. Pomimo tego zarzut ten nie podlegał rozpoznaniu przez Sąd Odwoławczy.

Przypomnieć bowiem należy, że w myśl art. 422 § 1 i 2 k.p.k., w terminie zawitym 7 dni od daty ogłoszenia wyroku, strona może złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu.

W razie złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia jedynie w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych, niedopuszczalne jest wniesienie apelacji od rozstrzygnięcia w zakresie winy, gdyż w razie złożenia wniosku o uzasadnienie na piśmie wyodrębnionej podmiotowo lub przedmiotowo części wyroku (art. 422 § 2 k.p.k.), za niedopuszczalne i niepodlegające rozpoznaniu uznać należy zarzuty apelacji skierowane przeciwko rozstrzygnięciom pozostającym poza zakresem wniosku o uzasadnienie (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 13 czerwca 2017 roku V KK 480/16). Zatem określony w oparciu o art. 422 § 2 k.p.k. zakres wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku determinuje późniejszą możliwość zakresu zaskarżenia wyroku.

Jak wynika z treści wniosku oskarżonego E. Z. z dnia 31 marca 2022 roku (karta 61 akt), wniósł on o sporządzenie i doręczenie pisemnego uzasadnienia wyroku Sadu Rejowego w Szamotułach z dnia 24 marca 2022 roku „co do całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych”.

Natomiast apelacja własna oskarżonego z dnia 8 lipca 2022 roku (karta 88 akt) w pierwszej kolejności kwestionuje ustalenia faktyczne w zakresie grożenia pokrzywdzonym oraz chuligańskiego działania, a w konsekwencji kwalifikację prawną zastosowaną do przypisanych mu przestępstw, dopiero w drugiej kolejności kwestionując wysokość orzeczonej kary grzywny i zasadność orzeczenia nawiązki.

W kontekście powyższych rozważań prawnych Sąd Odwoławczy, z uwagi na zakres wniosku o uzasadnienie, ograniczył rozpoznanie niniejszej sprawy jedynie do zarzutu rażącej niewspółmierności kary i środków karnych, o czym mowa będzie w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

zmiana zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu II aktu oskarżeni oraz uznanie czynu I za wypadek mniejszej wagi

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na bezpodstawne podniesienie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.

3.2.

Rażąca niewspółmierność kary i środków karnych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 24 marca 2022 roku, oskarżony E. Z. został uznany winnym popełnienia przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. w związku z art. 57 a § 1 k.k., za co wymierzono mu na karę 300 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych, nadto – na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązano oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej tym przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych kwoty 1.000 złotych.

Tym samym wyrokiem oskarżony E. Z. został uznany winnym popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. w związku z art. 57 a § 1 k.k., za co wymierzono mu na karę 200 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych, nadto – na podstawie art. 57 a § 2 k.k. orzeczono wobec oskarżonego nawiązki w kwocie po 500 złotych na rzecz każdego z pokrzywdzonych.

Orzeczone kary grzywny połączono i wymierzono oskarżonemu karę łączną grzywny w wymiarze 400 stawek dziennych, przy ustaleniu stawki dziennej na kwotę 10 złotych.

(wyrok – karty 51 – 52 akt)

Analizując kwestię rażącej niewspółmierności orzeczonych w zaskarżonym wyroku kar i środków karnych w pierwszej kolejności przypomnieć należy, że w myśl art. 53 § 1 k.k., sąd wymierza karę według swego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Natomiast zgodnie z § 2 tegoż artykułu sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, zwłaszcza staranie o naprawienie szkody.

Po drugie wskazać należy, że rażąca niewspółmierność kary, o czym mowa w art. 438 pkt. 4 k.p.k., zachodzi jedynie wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można przyjąć, iż zachodzi wyraźna dysproporcja pomiędzy karą wymierzoną w zaskarżonym wyroku, a dolegliwością jaką należałoby oskarżonemu wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania sądowych reguł kształtowania kary. Zmiana wysokości orzeczonej kary może w postępowaniu odwoławczym nastąpić jedynie wówczas, gdy kara jawi się jako „rażąco niesprawiedliwa”. Owa niewspółmierność poprzedzona została w ustawie określeniem „rażąca”, co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku w orzeczeniu reformatoryjnym z powodu czwartej względnej przyczyny odwoławczej. Określenie „rażąca” należy bowiem odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie bije w oczy, oślepia swą niesprawiedliwością.

Zatem do uznania zasadności zarzutu opartego na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. konieczne jest wykazanie przez skarżącego sądowi meriti konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przy ocenie znaczenia ustalonych okoliczności (tak podmiotowych, jak i przedmiotowych), czy też w zakresie nakazu ich kompletnego uwzględnienia – mających, stosownie do brzmienia art. 53 k.k., znaczenie dla wymiaru kary. Samo przeciwstawienie rozstrzygnięciu orzekającego sądu dotyczącego kary wyłącznie odmiennej (krytycznej) oceny tegoż zasadności (co do rodzaju orzeczonej kary, czy jej wymiaru), opartej na subiektywnym przekonaniu – bez odniesienia jej do konkretnych okoliczności niedocenionych, bądź przecenionych, przy wymiarze kary, nie czyni tego rodzaju zarzutu trafnym. Rodzaj i rozmiar środków represji karnej należy bowiem do sfery swobodnego uznania sądu, będąc jego oczywistą prerogatywą. Skarżący może, formułując zarzut rażącej niewspółmierności kary, zakwestionować ten wybór lub wysokość sankcji karnej, niemniej jednak będzie to procesowo skuteczne o tyle, o ile zdoła wykazać sądowi meriti konkretne (określone powyżej) uchybienia w tych działaniach, które tę karę ukształtowały. Sąd I instancji ma bowiem ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym w kształtowaniu wymiaru kary. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art. 438 pkt 4 k.p.k.), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary.

Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania, a granice tej swobody zakreśla wskazana w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. "rażąca niewspółmierność kary”.

Przechodząc od powyższych rozważań prawnych do realiów niniejszej sprawy w pierwszej kolejności przypomnieć należy, że w myśl art. 288 § 1 k.k., kto cudzą rzecz niszczy, podlega karze pozbawienia wolności w wymiarze od 3 miesięcy do lat 5. W świetle tego ustawowego zagrożenia jedyną możliwością wymierzenia kary grzywny było zastosowanie przez Sąd I instancji przepisu art. 37a § 1 k.k., który stanowi, że jeżeli przestępstwo jest zagrożone tylko karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a wymierzona za nie kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku, sąd może zamiast tej kary orzec karę ograniczenia wolności nie niższą od 3 miesięcy albo grzywnę nie niższą od 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek.

Jak wynika z uzasadnienia, Sąd I instancji uznał, że z uwagi na dotychczasową niekaralność oskarżonego i jego ustabilizowany tryb życia wystarczające dla osiągnięcia celów kary będzie wymierzenie oskarżonemu za zniszczenie mienia kary wolnościowej grzywny wraz z obowiązkiem naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem.

Natomiast przestępstwo z art. 190 § 1 k.k., czyli groźba karalna, podlega karze grzywny, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Ponieważ zaś i ten czyn oskarżonego został zakwalifikowany jako występek o charakterze chuligańskim, dlatego orzeczenie na rzecz pokrzywdzonych nawiązek na podstawie art. 57 a § 2 k.k. było obligatoryjne.

Orzeczone kary grzywny połączono, w myśl przepisów art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k.

Żadną miarą orzeczonych kar jednostkowych, jak i kary łącznej, a także nawiązek nie można uznać za rażąco surowe.

Wskazać też należy, że z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż Sąd I instancji zastosował zasady wymiaru kary określone w art. 53 k.k. oraz wskazał jakie okoliczności miał na uwadze wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe i karę łączną grzywny, które Sąd Okręgowy w pełni podziela (karty 67 – 77 akt). Podkreślić przy tym należy, że Sąd I instancji uwzględnił nie tylko okoliczności łagodzące, w tym dotychczasową niekaralność i ustabilizowany tryb życia, ale przede wszystkim okoliczności obciążające, takie jak umyślne działanie, wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych czynów i stopień zawinienia. A także, z uwagi na prewencję indywidualną, Sąd I instancji miał na uwadze, przy wymiarze kary, aby uświadomiła ona oskarżonemu naganność i bezprawność jego zachowania.

Zatem zarzut apelacji oskarżonego, jak i argumentacja zawarta w uzasadnieniu apelacji, nie okazały się słuszne, gdyż orzeczone w zaskarżonym wyroku kary jednostkowe, kara łączna, jak i środek karny, nie są rażąco niewspółmiernie surowe i nie rażą swą niesprawiedliwością.

Podsumowując, zdaniem Sądu Okręgowego, orzeczone wobec oskarżonego kary zasadnicze – jednostkowe i łączna, jak i środek karny, spełniają założenia, jakie Sąd I instancji miał na uwadze orzekając takie właśnie kary i środek karny. Sąd Okręgowy podziela bowiem stanowisko Sądu I instancji, iż kara łączna grzywny i środek karny spełnią cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd Okręgowy nie znalazł zatem podstaw do ingerencji w orzeczone w zaskarżonym wyroku zasadnicze kary jednostkowe oraz karę łączną, jak i środek karny, uznając je za właściwie wyważone i sprawiedliwe.

Na marginesie zauważyć jedynie należy, że naprawienie szkody dotyczy przestępstwa zniszczenia mienia i zasadność tego orzeczenia jest oczywista, natomiast orzeczenie nawiązek było obligatoryjne za przypisane przestępstwo groźby karalnej popełnionej w warunkach chuligańskich.

Wreszcie subiektywne stwierdzenie oskarżonego, że kara łączna grzywny jest krzywdząca nie stanowi merytorycznego argumentu podważającego to rozstrzygnięcie, zaś w apelacji oskarżonego brak innych racjonalnych argumentów podważających zaskarżony wyrok w zakresie orzeczonych kar i środków karnych.

Wniosek

zmiana zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu II aktu oskarżenia oraz uznanie zarzutu I za wypadek mniejszej wagi

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Stwierdzono niezasadność podniesionego zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary i środków karnych.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy jest całkowita bezpodstawność bądź niezasadność zarzutów apelacji oskarżonego E. Z. , jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 k.p.k., uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach zmiany

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

X.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

X.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

X.

5.3.1.4.1.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

X.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

X.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

xxxxxxxxxxx

X.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II oraz III

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. A. kwotę 516,60 złotych brutto tytułem zwrotu nieuiszczonych nawet w części kosztów pomocy prawnej, udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Działając na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym także od uiszczenia opłaty sądowej za II instancję.

7.  PODPIS

/Małgorzata Ziołecka/