Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 750/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 20 lipca 2022 roku sygn. II K 940/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

podniesiony przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej D. W.:

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, polegającego na niezasadnym uznaniu przez sąd pierwszej instancji, że czyny zarzucane oskarżonemu w punktach I, II, III aktu oskarżenia cechuje znikoma społeczna szkodliwość, co w konsekwencji skutkowało umorzeniem postępowania karnego na podstawie art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k., podczas gdy zebrany materiał dowodowy oraz prawidłowa jego ocena, prowadzą do wniosku że czyny te cechuje społeczna szkodliwość w stopniu znacznym, w związku z czym brak było podstaw do umorzenia postępowania karnego w przedmiotowej sprawie;

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, polegającego na bezzasadnym przyjęciu, iż stopień winy oraz szkodliwość społeczna czynu polegającego na grożeniu oskarżycielce posiłkowej D. W. popełnieniem przestępstwa zgwałcenia uzasadnia przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, podczas gdy rzetelna analiza wszystkich ujawnionych w sprawie okoliczności prowadzi do odmiennej oceny zarówno stopnia winy, szkodliwości społecznej czynów, jak i prognozy wynikającej z postawy oskarżonego;

zarzut naruszenia przepisów postępowania, mającego wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k. poprzez błędne przyjęcie, że zachodzi negatywna przesłanka procesowa w postaci znikomej społecznej szkodliwości czynu, w sytuacji gdy kryteria oceny społecznej szkodliwości czynu wskazane w art. 115 § 2 k.k. dotyczące postaci zamiaru i motywacji oskarżonego, jego właściwości i przede wszystkim sposobu jego działania, wskazują że kompleksowa ocena zarzucanych czynów ze względu na jego wiek, opinię , wcześniejszą karalność wyłącza możliwość zastosowania względem niego art. 1 § 2 k.k.;

zarzut naruszenia przepisów postępowania, mającego wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną w miejsce swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że sposób zachowania oskarżonego, jego uprzednia karalność, nie wskazują na znaczny stopień społecznej szkodliwości, tym bardziej zważywszy że w zarzucanych oskarżonemu zachowaniach, opisywanych przez oskarżycielkę posiłkową sytuacjach, te właśnie zachowania i okoliczności oraz sposób wypowiadanych przez oskarżonego słów, mogły być kwalifikowane jako usiłowanie zabójstwa lub usiłowanie zgwałcenia,

zarzut naruszenia przepisów postępowania, mającego wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 k.p.k. poprzez wzięcie pod uwagę błędną podstawę dowodową, pomimo ujawnienia szeregu dowodów i okoliczności, które przemawiają za wydaniem rozstrzygnięcia skazującego;

zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 115 § 2 k.k. mającej wpływ na treść wyroku, poprzez pominięcie wymienionych w tym przepisie okoliczności, które muszą być wzięte pod uwagę, a mianowicie pominięcie grożącej i wyrządzonej szkody, przez co wydany wyrok nie odpowiada prawu;

z uwagi na brak wniosku obrońcy oskarżonego o uzasadnienie wyroku sąd odwoławczy zaniechał wskazania zarzutów skargi apelacyjnej wywiedzionej na korzyść oskarżonego oraz ustosunkowania się do nich

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarga apelacyjna pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej D. W. nie jest zasadna.

Z pełną akceptacją ze strony sądu odwoławczego spotyka się rozstrzygniecie sądu pierwszej instancji w zakresie umorzenia postępowania z powodu znikomej społecznej szkodliwości czynów zarzucanych w punktach I, II, III aktu oskarżenia, jakich dopuścił się oskarżony M. S..

Należy zauważyć, że samo formalne naruszenie przepisów prawa jest niewystarczające do przypisania odpowiedzialności karnej. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w kodeksie karnym przestępstwem jest czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę pod groźbą kary. Zatem dla uznania jakiegoś czynu za przestępstwo konieczne jest wykazanie, że nie tylko narusza on określone wartości społeczne, ale czyni to w stopniu wyższym niż znikomym (art. 1 § 2 k.k.). Dopiero wtedy można mówić o winie sprawcy czynu i w konsekwencji zastosować wobec niego określoną sankcję karną.

W celu zapewnienia właściwej, jednolitej interpretacji pojęcia społecznej szkodliwości czynu i ustalenia elementów wpływających na jej stopień, kodeks karny wprowadza określenie okoliczności decydujących o tym stopniu. Według "słowniczka" wyrażeń ustawowych (art. 115 § 2 k.k.) są to okoliczności należące do zakresu strony przedmiotowej i strony podmiotowej czynu zabronionego, a więc odpowiadające koncepcji przedmiotowo - podmiotowej. Oznacza to, że o znikomości społecznej szkodliwości czynu przesądzić może jedynie przedmiotowo-podmiotowa, kompleksowa, ocena wymienionych przesłanek wartościowania czynu zabronionego, które łącznie wskazywać muszą na subminimalny ładunek tej szkodliwości (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 1997 r., II KKN 135/96,).

Stosownie do treści art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Należy podkreślić, że wymieniony w art. 115 § 2 k.k. katalog okoliczności wpływających na stopień społecznej szkodliwości czynu jest ustawowo zamknięty (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 2006 r., V KK 226/05, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 stycznia 2005 r., II AKa 455/04,). Trafnie dostrzega się, że wszystkich wymienionych przez ustawodawcę w art. 115 § 2 k.k. okoliczności nie można ujmować kumulatywnie, albowiem - z natury rzeczy - nie aktualizują się one jednocześnie.

Konsekwencje procesowe ustalenia znikomego stopnia społecznej szkodliwości wyodrębnione zostały jako przesłanka w art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., nakazując po wszczęciu postępowania karnego jego umorzenie.

Jakkolwiek sąd rejonowy szacując stopień karygodności czynu zarzuconego oskarżonemu M. S. nie odniósł się w sposób satysfakcjonujący skarżącego do wszystkich kwantyfikatorów przewidzianych w art. 115 § 2 k.k., to okoliczności inkryminowanych zdarzeń, motywacja z jaką działał oskarżony, rozmiar wyrządzonej i grożącej szkody, przemawiały za tym, aby uznać inkryminowane zachowania ww. za społecznie szkodliwe w stopniu znikomym.

Sąd ten należycie rozważył motywację i zamiar, które towarzyszyły oskarżonemu w inkryminowanych momentach i prawidłowo uznał, że za każdym razem kiedy werbalizował on groźby wyrządzenia krzywdy D. W. i M. P. (1), działał pod wpływem nagłych, silnych emocji, znajdował się w szczególnej sytuacji motywacyjnej, która to została wytworzona przez intencjonalne zachowania M. P. (1). Ostatnio wymieniony bowiem z pełną premedytacją wszedł w ostry konflikt z oskarżonym na tle zazdrości o komplementowanie jego partnerki D. W.. Początkowo swoje pretensje prezentował za pośrednictwem komunikatora internetowego M., przejmując konto swojej dziewczyny ( zeznania D. W. karta 346 ). Jak wskazuje historia tych kontaktów ( karta 355 - 370 ) rozpoczął swoje ataki werbalne na M. S. w dniu 12 lipca 2020 roku poprzez przesłanie wiadomości " Widzę, że podoba ci się chodzenie z obitą twarzą" stanowiącej odpowiedź na komentarz oskarżonego zawierający komplement wobec D. W.. Stał się zaczepny i prowokacyjny względem oskarżonego, czego wyrazem może być wiadomość " Cipek śpisz? M. z tej strony" ( karta 370 ). Z upływem kolejnych dni spór pomiędzy mężczyznami eskalował a jego punkt kulminacyjny nastąpił w dniu 24 lipca 2020 roku, podczas ich dwukrotnych przypadkowych spotkań na wspólnym osiedlu, kiedy to nie szczędzili sobie wzajemnych obraźliwych słów i skonfrontowali się siłowo. Był to w istocie brutalny atak M. P. (1) na osobę M. S., który:

- po pierwszym starciu mającym miejsce około godziny 22:00, kiedy otrzymał ciosy pięścią w twarz, został ugryziony w lewy biceps i miał włożony palec w lewe oko, doznał urazu twarzoczaszki z raną wargi dolnej, a więc obrażeń naruszających prawidłowe czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni kwalifikowanych z art.157 § 2 k.k.,

- po drugim starciu zaistniałym około północy, z udziałem i pomocą kolejnego napastnika M. P. (2) - dorosłego syna M. P. (1), w przebiegu którego był kopany i uderzany po całym ciele, twarzy i głowie, obezwładniany gazem pieprzowym, doznał urazu twarzoczaszki z zaburzeniem pamięci, z krwiakiem okolicy oczodołu lewego i przekrwieniem spojówki oka lewego z jej erozją, otarć czoła i okolicy skroniowej po stronie prawej, stłuczenia powłok klatki piersiowej i brzucha, zasinienia z wybroczynami ramienia z owalnym otarciem naskórka, a więc obrażeń naruszających prawidłowe czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni kwalifikowanych z art.157 § 1 k.k.

W przebiegu każdej z tych siłowych męskich konfrontacji była obecna D. W. i pod jej adresem, podczas drugiego chronologicznie spotkania, mocno rozemocjonowany i wzburzony brutalnym zachowaniem rodziny P., oskarżony wyartykułował groźbę zgwałcenia.

W dniu 30 grudnia 20202 roku przed Sądem Rejonowym w Bełchatowie w sprawie II K 958/20 zapadł wyrok skazujący M. P. (1) i M. P. (2) za pobicie M. S. ( odpis wyroku karta 211 - 212 ), który stał się kolejną iskrą zapalną w relacjach zwaśnionych mężczyzn i kolejnym podłożem, tym razem wyłącznie werbalnej, konfrontacji datowanej na dzień 21 lutego 2021 roku. Podczas dwukrotnych przypadkowych spotkań w tym dniu, około godziny 12:00 i 16:00, obaj panowie wymienili się nieprzyjemnymi epitetami, a oskarżony mocno pobudzony sytuacyjnie, w emocjach wypowiedział słowa groźby pozbawienia życia swojego rozmówcy M. P. (1) i jego dziewczyny D. W..

Powyższe dowodzi, że inkryminowane aktem oskarżenia zachowania oskarżony prezentował za każdym razem przypadkowo pod wpływem impulsu, rozdrażniony, wzburzony i poirytowany zaczepną postawą zazdrosnego o znajomość z jego dziewczyną M. P. (1). Mamy zatem w jego przypadku do czynienia, jak słusznie wywiódł sąd pierwszej instancji, z zamiarem nagłym, działaniem w sposób nieprzemyślany i niezaplanowany. Owa spontaniczność wykazanej aktywności werbalnej, zaistniałej w określonych chwilach i miejscach, pozostawała w związku z mocnymi emocjami i wiązała się z zakłóceniem kontrolnym działania intelektu.

Wybór przez M. P. (1) metod mających zapewnić skuteczność jego dążenia do zaprzestania interesowania się oskarżonego jego partnerką, był karygodny. Reagował agresją słowną i fizyczną w sytuacjach, w których okoliczności tego nie wymagały. Była to przecież koleżeńska znajomość, która poza granicę komplementacji się nie rozwinęła.

W tym stanie rzeczy, wobec zmierzonych sytuacyjnie możliwości i umiejętności obu zwaśnionych mężczyzn, uprawnionym było stanowisko sądu merytorycznego, że przewaga fizyczna M. P. (1) nad oskarżonym M. S. była ewidentna, a to implikuje ocenę że poczucie zagrożenia u pierwszego z wymienionych ze strony słabszego oskarżonego stało się minimalne.

Takie odczuwanie minimalnego zagrożenia też należy odnieść do osoby D. W., która jest pod ochroną swojego partnera życiowego, silnego fizycznie i zdolnego do siłowego rozwiazywania problemów i konfliktów. To zagrożenie jest tym bardziej niewielkie, że oskarżony nigdy nie przejawiał żadnych negatywnych emocji wobec jej osoby. Wypowiadane groźby wiązały się zawsze, jak już zostało powiedziane, z zaczepną i prowokacyjną postawą zazdrosnego M. P. (1), nigdy zaś nie były wyartykułowane samoistnie. Ponadto oskarżony do dnia 12 lipca 2020 roku, tj. do czasu gdy do akcji włączył się M. P. (1), okazywał D. W. sympatię i wiele innych podobnych pozytywnych uczuć, czego wyrazem była prowadzona pomiędzy nimi zdalnie, miła konwersacja, potwierdzająca sielankowość wzajemnych relacji.

Sąd rejonowy słusznie zwrócił uwagę również na aspekt związany z przeszkoleniem zawodowym obojga pokrzywdzonych, którzy byli przygotowywani do różnego rodzaju walk zbrojnych i sytuacji stresowych, co zwiększało ich odporność na wszelkiego rodzaju zaczepki słowne. Ponadto znali oskarżonego z racji bliskiego sąsiedztwa i wiedzieli, że nie jest osobą groźną. Znamienna jest wypowiedź oskarżyciela posiłkowego dotycząca oskarżonego wygłoszona na rozprawie apelacyjnej, określająca tego ostatniego jako nieudolnego, zakompleksionego i bezczelnego, nabierającego pewności siebie w obecności kolegów. Odnosząc się zaś do tej ostatniej kwestii stwierdzić trzeba, że dzięki pomocy kolegów udało mu się uwolnić z brutalnych ataków na jego osobę. Obecność kolegów w żadnym stopniu nie potęgowała natomiast zagrożenia po stronie M. P. (1) i D. W..

Zauważyć również trzeba, że lektura korespondencji prowadzonej za pośrednictwem komunikatora internetowego M., wskazuje iż jeszcze na długo przed powstaniem konfliktu między stronami, D. W. informowała M. S. o tym, że bierze udział w szkoleniach organizowanych w ramach Wojsk O. Terytorialnej, wysyłała swoje zdjęcia w mundurze i informowała go o pełnieniu obowiązków, do których kierowana była z uwagi na stan epidemii COVID - 19. Odbiór tych wiadomości ze strony oskarżonego nigdy nie był negatywny. Nie obdarowywał on rozmówczyni przykrymi komentarzami. Jest to dowód na istnienie tylko jednego źródła konfliktu między stronami, którym było uczucie zazdrości występujące po stronie M. P. (1).

Obiektywna weryfikacja okoliczności zaistniałych zdarzeń i ich przebiegu wykazała, że oskarżony wypowiadał groźby popełnienia poważnych przestępstw - pozbawienia życia i zgwałcenia D. W. oraz pozbawienia życia M. P. (1). W okolicznościach przedmiotowej sprawy decydujące znaczenie ma jednak nie powaga wyartykułowanych przez M. S. słów lecz bliskie zeru - subminimalne poczucie zagrożenia, jakie mogły one w rzeczywistości wzbudzić w pokrzywdzonych. Nie można zgodzić się ze skarżącym, jakoby sposób i okoliczności wypowiadanych przez oskarżonego słów organ procesowy mógł kwalifikować jako usiłowanie zabójstwa lub usiłowanie zgwałcenia. Nie ma również racji skarżący, że uprzednia karalność oskarżonego jest przeszkodą do oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów jako znikomego. O znikomości społecznej szkodliwości czynu przesądzić może jedynie przedmiotowo -podmiotowa, kompleksowa, ocena przesłanek wartościowania czynu zabronionego, a nie właściwości i warunków osobistych oskarżonego.

Reasumując, sposób i okoliczności popełnienia czynu, motywacja oskarżonego, cel jego działania, niewielki rozmiar szkody, dobitnie świadczą o tym, że jego zachowanie nie zawierało w sobie znacznego ładunku ujemnej społecznej szkodliwości, jak to podnosi w swojej apelacji skarżący pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej D. W.. Należało zatem przyjąć, że oskarżony z przyczyn wymienionych w art. 1 § 2 k.k. nie popełnił zarzucanych mu przestępstw. Z tych też właśnie powodów sąd rejonowy podjął słuszną decyzję o umorzeniu postępowania, na podstawie art. 1 § 2 k.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wbrew wywodom apelanta, przedstawiony został opis sposobu i okoliczności popełnienia czynów, postać zamiaru i motywacja jaką kierował się oskarżony, rozmiar i charakter naruszonych przez niego dóbr prawem chronionych oraz rozmiar wyrządzonej szkody.

W realiach przedmiotowej sprawy, z uwagi na charakter zarzucanych czynów, nie mają zastosowania kwantyfikatory w postaci wagi naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak i rodzaju naruszonych reguł ostrożności i stopnia ich naruszenia.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez skazanie oskarżonego, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

umorzenie postępowania z powodu znikomej społecznej szkodliwości zarzucanych oskarżonemu M. S. czynów

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonemu skargą publiczną sąd rejonowy wziął pod uwagę wszystkie okoliczności inkryminowanych zdarzeń i nadał im właściwe znaczenie. Brak jest powodów by kwestionować należyte uwzględnienie przez ten sąd kwantyfikatorów określonych w art. 115 § 2 k.k., a w konsekwencji podstawę faktyczną rozstrzygnięcia o umorzeniu postępowania z powodu uznania, że społeczna szkodliwość czynów jest znikoma. Szczegółowo powody utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku zostały przedstawione w punkcie 3.1. niniejszego opracowania.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Z powodu nieuwzględnienia apelacji wywiedzionej na korzyść oskarżonego M. S. sąd odwoławczy zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 10 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Podstawę prawną powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przepisy art. 636 § 1 i 2 k.p.k., art.633 k.p.k., rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym ( Dz. U. 108, poz. 1026 z późniejszymi zmianami ).

3.

Sąd odwoławczy zasądził od oskarżycielki posiłkowej D. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 10 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym i kwotę 60 złotych tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze. Stosownie do art. 636 § 1 i 2 k.p.k., art. 633 k.p.k. i art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżyciela posiłkowego sąd obciąża go wydatkami i wymierza mu opłatę w wysokości od 60 do 240 złotych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej D. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przyjęcie znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynów zarzucanych w punktach I, II, III aktu oskarżenia i umorzenie postepowania w tym zakresie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana