Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 806/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wydany w dniu 30 września 2022 roku w sprawie o sygn. akt VII K 786/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. D. (1)

Pokrzywdzony D. N. nie przechodził żadnego szkolenia z zakresu BHP ani prawidłowego szkolenia stanowiskowego po przyjęciu go do pracy przez oskarżonego. O., którego brakowało ( został urwany) przy rampie nr 2, przy której doszło do wypadku przy pracy nie należy do obligatoryjnego wyposażenia rampy. Zabezpiecza samochód podjeżdżający pod rampę przed uszkodzeniem i nie jest środkiem ochrony pracownika. Instrukcja BHP, która była dostępna w zakładzie oskarżonego ( od 2009 r.) nie była dostosowana do warunków tego zakładu pracy.

opinia uzupełniająca ustna wydana przez biegłą sądową M. S.

k-417v-418

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Opinia uzupełniająca ustna wydana przez biegłą sądową w dziedzinie BHP M. S.

Opinia jasna, rzetelna w ocenie sądu okręgowego nie budzi wątpliwości. Biegła sądowa stwierdziła, że D. N. po przyjęciu do pracy nie przeszedł żadnego szkolenia z zakresu BHP, a brygadzista M. W., który twierdził, że przeprowadził z pokrzywdzonym szkolenie stanowiskowe nie był osobą uprawnioną do tego rodzaju czynności, gdyż stosowne uprawnienia nabył dopiero po zaistniałym wypadku przy pracy. Biegła sądowa M. S. przyznała, że odbojnik, którego w dniu zdarzenia brakowało na rampie nr 2, przy której doszło do wypadku przy pracy nie jest elementem obowiązkowego wyposażenia rampy i służy do zabezpieczenia pojazdów rozładowywanych przy rampie. Biegła wskazała także, że okazana jej instrukcja BHP, która miała być dostępna dla pracowników w zakładzie oskarżonego (od 2009 r.) nie jest instrukcją dostosowaną do tego zakładu pracy oraz podniosła, że taki dokument można kupić na Internecie i widziała podobny w innym zakładzie pracy.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego J. D. (1) we wniesionej apelacji wyrokowi sądu I instancji zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego wyroku, a to art. 7 k.p.k. poprzez dowolną i wybiórczą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, skutkującą arbitralnym przyjęciem, że oskarżony J. D. (2) jako prezes Spółki działającej pod firmą Chłodnia (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” dopuścił się zaniedbań w zakresie przestrzegania przepisów BHP, mających skutkować wypadkiem śmiertelnym D. N., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na takie przyjęcie;

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego wyroku, a to art. 7 k.p.k. poprzez dowolną i wybiórczą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, skutkującą arbitralnym przyjęciem, że oskarżony J. D. (2) dopuścił do pracy D. N. bez przeszkolenia BHP, co miało mieć wpływ na zaistnienie śmiertelnego wypadku D. N. - w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na takie ustalenie;

3. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. poprzez dowolną i wybiórczą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, wyrażającą się w bezzasadnym uznaniu, iż zachowanie oskarżonego J. D. (2) stanowiło naruszenie norm przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy i pozostawało w adekwatnym związku przyczynowo - skutkowym ze zdarzeniem z dnia 27 stycznia 2021 roku, w którym śmierć poniósł D. N. w sytuacji, gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż do wypadku doszło w następstwie cofnięcia pojazdu przez kierowcę pojazdu ciężarowego w momencie, w którym D. N. wychylił się w obszar poruszania się pojazdu;

4. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego wyroku, a to art. 7 k.p.k. poprzez dowolną i wybiórczą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego skutkującą nieprawidłowym ustaleniem, że na terenie Chłodni (...) nie zostały wprowadzone regulaminy postępowania pracowników, podczas gdy regulaminy te zostały wprowadzone, a pracownicy zostali z nimi zapoznani;

5. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego wyroku, a to art. 7 k.p.k. poprzez dowolną i wybiórczą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego skutkującą nieprawidłowym ustaleniem, że przyczyną wypadku D. N. był brak odbojników przy rampie ładowania towarów do pojazdów, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że odbojniki nie są w żadnym zakresie środkiem ochrony osobistej (służą wyłącznie ochronie pojazdów przed uszkodzeniami), a nadto projekt budynku i instalacji chłodni był opiniowany pod względem zgodności z zasadami BHP i - jak wskazano w protokole kontroli obowiązkowej Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego z dnia 26 listopada 2009 r., przeprowadzonej po zakończeniu budowy obiektu chłodni w N. - obiekt chłodni został wykonany zgodnie z projektem zatwierdzonym m.in. pod względem jego zgodności z przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy;

6. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. poprzez bezkrytyczne oparcie się na opinii biegłej złożonej w sprawie, pomimo że zawiera ona wnioski sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym, odwołuje się do niemających znaczenia okoliczności, co w konsekwencji wymagało w oparciu o art. 366 § 1 k.p.k. i 167 k.p.k. dokonania jej weryfikacji w drodze dopuszczenia kolejnej opinii biegłego;

7. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 170 § 1 pkt 3 i 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrony o dopuszczenie opinii nowego biegłego z dziedziny BHP z uwagi na to, że - jak przyjął Sąd I instancji - wniosek jest nieprzydatny, gdyż pisemne opinie biegłej z dziedziny BHP oraz ustaną złożoną na rozprawie w dniu 06.07.2022 r. na kartach 311 v-312v jest zupełna, kompletna i biegła wypowiadała się w kwestii montażu odbojów, ich rodzajów i ewentualnych skutków bądź ograniczenia skutków obrażeń dla pracowników, dlatego ten dowód dodatkowy jest zbędny i zmierza do przedłużenia postępowania dowodowego w tej sprawie, podczas gdy opinia biegłej jest obarczona sprzecznościami i wadliwością wymagającą przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego ds. BHP.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego J. D. (1) w zasadniczej części nie zasługiwał na uwzględnienie. Aby skutecznie podnosić zarzut naruszenia wynikającej z art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów należałoby wykazać, że ustalenia sądu meriti oraz ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie istotnego materiału dowodowego z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), a nadto nie była wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) oraz uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk) - zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., OSNKW 1991 r., nr 7-9, poz. 41 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., Prok i Pr. 1999 r., nr 2 poz.6). Wbrew zarzutom zawartym w punktach od 1 do 4 apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego sąd I instancji dokonał oceny wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków H. S., E. S., D. P. (1) , A. G. i wskazał w jakiej części nie dał im wiary dlaczego. Jednocześnie sąd I instancji odniósł się do opinii ( pisemnych i ustnej) biegłej sądowej w dziedzinie BHP M. S. uznając wydane przez nią opinie pisemne (oraz ustną uzupełniającą) za rzetelne i nie budzące wątpliwości. Sąd II instancji mając na uwadze treść zarzutów zawartych w punktach 5, 6 i 7 apelacji obrońcy oskarżonego, dopuścił dowód z opinii ustnej uzupełniającej biegłej sądowej w dziedzinie BHP M. S. na okoliczność wyjaśnienia jaki związek miał brakujący odbojnik przy rampie nr 2 w dniu wypadku z niedopełnieniem obowiązków pracodawcy z zakresu BHP przez oskarżonego. W tej części rację miał apelujący, że opinia biegłej sądowej nie była wyczerpująca i jasna. Biegła sądowa M. S. w opinii ustnej przyznała, że odbojnik, którego brakowało przy rampie nr 2 podczas zaistniałego wypadku przy pracy nie jest elementem obowiązkowym wyposażenia rampy i służy do ochrony pojazdów przed ich uszkodzeniem przy rozładunku (załadunku), a nie do ochrony pracowników. Zdaniem sądu okręgowego w tym składzie nie musiał zatem oskarżony w ogóle montować odbojników przy rampach służących do rozładunku podjeżdżających tam samochodów. Ponadto w sytuacji, gdy odbojniki te zostały zamontowane, to z akt sprawy nie wynika, aby oskarżonemu ktokolwiek z personelu zgłaszał wcześniej brak jednego z odbojników przy rampie, przy której doszło do wypadku przy pracy. Rację ma obrońca oskarżonego, iż brak jednego z odbojników w dniu zdarzenia przy rampie nr 2 nie ma związku z odpowiedzialnością karną oskarżonego za zaistniały wypadek przy pracy, któremu uległ D. N.. W pozostałej części opinia biegłej sądowej w dziedzinie BHP M. S. zdaniem sądu okręgowego nie budzi wątpliwości. W realiach przedmiotowej sprawy oskarżony nie wywiązał się z żadnych obowiązków pracodawcy wynikających z przepisów kodeksu pracy (art. 229 § 1 kp, art. 237 ³ kp , art. 226 kp) względem przyjętego do pracy D. N.. Przede wszystkim budzi wątpliwości już sam fakt zawarcia z nim umowy (ustnej) o pracę, a mianowicie czy była to umowa na czas nieokreślony, czy umowa zlecenie. Bezsporne jest jednak, że jego zatrudnienie od dnia 1 grudnia 2020 roku zostało przez pracodawcę zgłoszone do ubezpieczenia społecznego poprzez przekazanie danych do ZUS w dniu 2 marca 2021 roku ( po zaistniałym wypadku). Oczywiście uznać należy, że umowa o pracę z D. N. została skutecznie zawarta przez oskarżonego. Oskarżony po zawarciu umowy ustnej o pracę z pokrzywdzonym nawet nie zlecił przeprowadzenia badań lekarskich D. N., co jest warunkiem koniecznym przy zatrudnieniu nowego pracownika w każdym zakładzie pracy. Te uchybienia nie mają związku przyczynowego z zaistniałym wypadkiem przy pracy, ale obrazują nastawienie oskarżonego do wypełniania swoich podstawowych obowiązków jako pracodawcy wobec nowego pracownika. Zgodzić należy się z biegłą sądową, że w realiach przedmiotowej sprawy brak przeszkolenia z zakresu BHP nowego pracownika w powiązaniu z brakiem instrukcji BHP określającej bezpieczne zasady załadunku (rozładunku) samochodów przy rampach pozostają w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem przy pracy D. N.. Nie jest trafny zarzut obrońcy oskarżonego, w którym twierdzi że pokrzywdzony wbrew ustaleniom sądu I instancji przeszedł szkolenie z zakresu BHP udzielone mu przez brygadzistę M. W.. Przede wszystkim M. W. nie był osobą uprawnioną do przeprowadzenia profesjonalnego szkolenia stanowiskowego z zakresu BHP w stosunku do D. N., gdyż nie posiadał odpowiednich uprawnień, które uzyskał dopiero po zaistniałym wypadku przy pracy. Ponadto z jego zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym nie wynika, aby przeprowadził szkolenie z zakresu BHP z pokrzywdzonym ( jego siostrzeńcem k-73-75). Zeznając jako świadek w dniu 14 kwietnia 2021 roku stwierdził ,,na szkolenie BHP przyjeżdża ktoś z zewnątrz, ale ja D. mówiłem co on może robić , a co nie”. Bezsporne jest, że wiedza przekazana przez świadka M. W. pokrzywdzonemu była niewystarczająca do bezpiecznego wykonywania załadunku (rozładunku) samochodów podjeżdżających pod poszczególne rampy. Ponadto nie było w zakładzie pracy opracowanej odpowiedniej do profilu tego zakładu instrukcji BHP dotyczącej zasad obowiązujących pracowników przy rozładunku ( załadunku) samochodów. Najlepiej brak takiej instrukcji BHP dotyczącej bezpiecznego załadunku i rozładunku pojazdów oddają zeznania jednego z pracowników wykonujących te czynności - D. P. (1) (przeszedł odpowiednie szkolenie z zakresu BHP), który w postępowaniu przygotowawczym w dniu 14 kwietnia 2021 roku zeznał ,,jest zasada, że po zakończonej pracy pracownik uderza ręką w burtę samochodu trzy razy i kierowcy już wiedzą o co chodzi, że mogą odjeżdżać". Jeżeli jest to zasada w firmie oskarżonego to brak instrukcji BHP określającej zasady bezpiecznego załadunku (rozładunku) samochodów podjeżdżających na rampy oraz nieprzedstawienie pracownikom procedur określających sposób informowania kierowców firm zewnętrznych o przyjętych procedurach załadunku, pozostaje w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem przy pracy. Jest rzeczą oczywistą, że uderzanie ręką w plandekę samochodu ciężarowego nie zawsze było słyszane przez kierowcę. Wówczas jak zeznał dalej D. P. (2) ,, my nieraz wychylamy się z rampy jak samochód ma odjeżdżać, aby sprawdzić czy usłyszał, że ma odjeżdżać, jeśli nie usłyszał to mówimy aby odjechał". Tak więc wychlanie się przed odjazdem samochodu z rampy było także stosowaną praktyką przez pracowników zakładu oskarżonego. Potwierdza to również nagranie z monitoringu dołączone do akt sprawy. Jest rzeczą oczywistą, że ktoś tym pracownikom musiał taką wiedzę przekazać skoro była to uznana praktyka w zakładzie pracy oskarżonego i wiedział o niej także D. N., który dokładnie tak zachował się przed zaistniałym wypadkiem. Tego rodzaju praktyka musiała doprowadzić do wypadku przy pracy, gdyż nie jest to zjawisko nadzwyczajne, że kierujący samochodem ciężarowym może cofnąć do tyłu lekko samochód, tak jak to było podczas przedmiotowego wypadku. Ponadto kierowca samochodu ciężarowego ma ograniczone pole widzenia za pojazdem i bezwzględnie żaden pracownik nie powinien się wychylać z rampy sprawdzając dlaczego kierowca nie odjeżdża samochodem. Obowiązkiem oskarżonego było opracowanie odpowiedniej instrukcji BHP dostosowanej do profilu zakładu, która zawierałaby procedury postępowania podczas załadunku i rozładunku samochodów. Ponadto powinny być osoby wyznaczenie przez pracodawcę odpowiedzialne za egzekwowanie od pracowników przestrzegania instrukcji BHP zawierającej zasady postepowania przy załadunku (rozładunku) samochodów ciężarowych . W realiach przedmiotowej sprawy podnieść należy, że istotą strony przedmiotowej czynu określonego w art. 220 § 1 k.k. jest stworzenie przez sprawcę takiej sytuacji faktycznej, w której istnieje bezpośrednie niebezpieczeństwo, grożące realnie nastąpieniem skutku w postaci śmierci lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu człowieka. Bezpośredniość realnie grożącego niebezpieczeństwa oznacza, iż w sytuacji przez sprawcę już stworzonej, a więc bez dalszej akcji z jego strony, istnieje duże prawdopodobieństwo nastąpienia w najbliższej chwili wymienionych skutków. W niniejszej sprawie uczynieniem powyższemu zadość było wykazanie, że zaniedbania oskarżonego w zakresie BHP, które to naraziły pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, pozostawały nadto w związku przyczynowym z jego wypadkiem i tym samym śmiercią. Jak słusznie przy tym podkreślił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 8 grudnia 2017 roku, wydanym w sprawie IV KK 104/17: „Typ czynu określony w art. 220 § 1 i 2 k.k. jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem – należącym do znamion tego przestępstwa – jest narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub skutków dla zdrowia pracownika, mających postać obrażeń ciała określonych w art. 156 kk. Zatem skutek ten wyraża się w samym już zaistnieniu stanu bezpośredniego, realnego narażenia na niebezpieczeństwo tych dóbr, choćby odłożonego w czasie. Chodzi bowiem o sytuację niebezpieczną, a nie o czasową bliskość skutku mającego nastąpić w wyniku rozwoju tej sytuacji, jak również o zachowania, które stwarzają rzeczywiste zagrożenie dla życia lub zdrowia, a więc wywołują wysokie prawdopodobieństwo nastąpienia tego skutku w stwierdzonych okolicznościach faktycznych. Opisany skutek zaniechania wykonania obowiązków gwarantujących jego nienastąpienie wyraża się zarówno w wywołaniu stanu zwiększającego owo niebezpieczeństwo, jak i w utrzymaniu tego stanu, jako że – niezależnie od tego, czy zachowanie sprawcy ma charakter umyślny czy nieumyślny – na sprawcy ciąży obowiązek podjęcia wszelkich zachowań zmierzających do obniżenia stopnia konkretnego niebezpieczeństwa dla dobra prawnego w chwili, gdy jego obowiązek zaktualizował się”. Oczywiście między naruszeniem przez osobę odpowiedzialną konkretnego obowiązku z zakresu BHP a nastąpieniem opisywanego skutku musi istnieć związek. Taki jednak związek przyczynowy – wbrew wywodom skarżącego obrońcy – zaistniał w realiach niniejszej sprawy. Wskazać trzeba, że w toku postępowania ustalono, iż pracownik - D. N. nie był w ogóle przygotowany do bezpiecznego wykonywania pracy polegającej na załadunku ( rozładunku) samochodów, bowiem nie udzielono mu instruktażu stanowiskowego, nie posiadał on też przeszkolenia z zakresu BHP, a w zakładzie pracy do zapoznania dostępna była jedynie ogólna instrukcja pisemna BHP nie przystosowana do potrzeb tego zakładu. Oskarżony nie opracował (nie zlecił opracowania) instrukcji BHP określającej bezpieczne zasady załadunku ( rozładunku) samochodów podjeżdżających do ramp. To właśnie przy podjeżdżaniu tych samochodów i odjeżdżaniu spod ramp istniało bezpośrednie niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia wykonujących załadunek pracowników, gdyż nie było precyzyjnej instrukcji BHP jak mają się zachowywać i zachowywali się tak, jak pokrzywdzony przed zaistniałym wypadkiem przy pracy. Bezsporne jest w sprawie, że w czasie popełnienia przypisanego przez sąd I instancji w zaskarżonym wyroku oskarżonemu J. D. (1) czynu, był ona prezesem zarządu spółki Chłodnia (...) Sp. z o.o. W związku z tym faktem ciążyły na oskarżonym określone obowiązki. Zgodnie z art. 201 §1 ksh ,,zarząd prowadzi sprawy spółki i reprezentuje spółkę”. Zarząd jako organ odpowiedzialny przed wspólnikami za realizację celów i zadań spółki jest zobowiązany podejmować wszelkie działania na rzecz realizacji tych celów. Chodzi o podejmowanie wszelkich decyzji, w tym dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w spółce. Oskarżony wiedział w jakim zakładzie pracy jest pracodawcą i zdawał sobie sprawę, że pracownicy dokonują załadunku i rozładunku podjeżdżających samochodów ciężarowych na rampy. W związku z tą czynnością istnieje zagrożenie nastąpienia wypadku przy pracy i jest rzeczą oczywistą, że powinna być opracowana odpowiednia instrukcja BHP zawierająca także zasady bezpiecznego wykonywania tej pracy. Oskarżony nie zlecił opracowania takiej instrukcji, a zatem godził się na sytuację, że pracownicy dokonujący pracy przy załadunku i rozładunku samochodów nie mieli opracowanych procedur bezpiecznego wykonywania tej pracy i nie byli zapoznani z ryzykiem z jakim wiąże się jej wykonywanie. Pracownicy stworzyli ,,swoje uproszczone i niebezpieczne procedury” postępowania przy wykonywaniu tej pracy i uczyli takiego postępowania nowych pracowników. Sąd okręgowy podziela opinie wydane przed sądem I instancji oraz opinię ustną wydaną przez biegłą sądową w dziedzinie BHP M. S. przed sądem II instancji, że tego rodzaju zaniechania z zakresu przestrzegania przepisów BHP pozostawały w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem przy pracy. W opinii sądu okręgowego tego rodzaju zachowanie oskarżonego jako prezesa zarządu spółki wypełniło znamiona przestępstwa art. 220 § 1 kk. Oskarżony działał z zamiarem ewentualnym przy umyślnym niedopełnieniu obowiązków z zakresu BHP narażającym pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, co w efekcie doprowadziło do nieumyślnego spowodowania śmierci D. N. podczas wypadku przy pracy, do którego doszło w dniu 27 stycznia 2021 roku. Sąd okręgowy wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu stwierdzenie, że nie zapewnił właściwego wyposażenia rampy nr 2. Chodziło o brakujący odbojnik, co do którego biegła sądowa zajęła stanowisko w opinii ustnej przed sądem II instancji przyznając, że nie jest on elementem obowiązkowym wyposażenia ramp i służy do zabezpieczenia pojazdów przed ich uszkodzeniem podczas podjeżdżania do rampy. Sąd okręgowy oddalił wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii pisemnej innego biegłego sądowego z zakresu BHP, gdyż nie zachodziły po złożeniu opinii ustnej przez biegłą sądową przesłanki z art. 201 kpk do uwzględnienia takiego wniosku.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzuconego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro podnoszony w apelacji przez obrońcę oskarżonego J. D. (1) zarzut naruszenia art. 7 kpk nie zasługiwał, to brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego od zarzuconego mu czynu , a także sąd II instancji nie znalazł z urzędu podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

3.2.

Prokurator we wniesionej apelacji na zasadzie art. 427 § 2 kpk oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego J. D. (2) w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat jako zbyt łagodnej i niespełniającej swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej co wynika z niedostatecznego uwzględnienia okoliczności obciążających oskarżonego tj. wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu godzącego w różne dobra, wysokiego stopnia zawinienia, rozmiaru wyrządzonej szkody, charakteru naruszonych norm, motywacji oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wniesiona przez prokuratora jest zasadna w takim stopniu, że na skutek jej wniesienia sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok. Sąd okręgowy podziela stanowisko zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, że zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen zasługuje na uwzględnienie wówczas gdy pomiędzy karą orzeczoną przez sąd I instancji a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary, istnieje wyraźna, istotna, „bijąca wręcz po oczach” różnica. Oznacza to, że zarzut określony w art. 438 pkt 4 KPK zasługuje na uwzględnienie wówczas gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to wskazana wyżej, wyraźna, istotna różnica pomiędzy karą orzeczoną a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej, a drugi to stwierdzenie naruszenia przez sąd meriti dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 KK, co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności o charakterze obciążającym lub łagodzącym lub też nie nadanie tym okolicznościom właściwego znaczenia przy określaniu rodzaju i wymiaru kary wobec osoby oskarżonej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 21.09.2021 r., II AKa 252/20). Sąd okręgowy nie podziela apelacji wniesionej przez prokuratora w części dotyczącej wymiaru orzeczonej oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat. Podnieść należy, że oskarżony nie był dotychczas karany, prowadzi zakład pracy, w którym nie było wypadków przy pracy ze skutkiem śmiertelnym, zatrudnia wielu pracowników, dla których praca ta jest źródłem utrzymania ich rodzin. Faktem jest, że oskarżony jako pracodawca zatrudniający do pracy D. N. nie dopełnił w zasadzie żadnych obowiązków pracodawcy wobec nowego pracownika. Większość z nich nie miała związku przyczynowego z zaistniałym wypadkiem przy pracy (brak niezwłocznego zgłoszenia do ZUS ubezpieczenia nowego pracownika, brak skierowania na badania lekarskie). W realiach przedmiotowej sprawy odpowiedzialność karna oskarżonego wynika z faktu, że był prezesem zarządu spółki w imieniu, której przyjął pokrzywdzonego do pracy i nie zapewnił mu bezpiecznych warunków podczas wykonywania powierzonych obowiązków. W zaistniałej sytuacji najistotniejsze jest, aby w przyszłości w zakładzie pracy oskarżonego do tego rodzaju zdarzeń nie doszło. Oskarżony jako prezes zarządu spółki odpowiada za zapewnienie bezpiecznych warunków pracy wszystkim pracownikom. Na skutek braku opracowania właściwej instrukcji BHP dotyczącej bezpiecznego załadunku samochodów i właściwego szkolenia pracowników, którzy ten załadunek wykonują doszło do wypełnienia znamion przestępstwa art. 220§1 kk przez oskarżonego, a skutkiem niedopełnienia tych obowiązków był zaistniały wypadek śmiertelny przy pracy z udziałem D. N.. Podnieść należy, że w głosach końcowych oskarżyciel posiłkowy i jego pełnomocnik wymiar kary dla oskarżonego pozostawili do uznania sądu, a wnieśli o zasądzenie zadośćuczynienia od oskarżonego dla J. N. za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią syna. Oskarżony nie był dotychczas karany i nie jest zasadne wymierzanie w stosunku do niego kary powyżej 1 roku pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, gdyż powinien dalej pracować i zapewnić ciągłość bezpiecznej pracy dla zatrudnionych pracowników oraz powinien mieć możliwość zadośćuczynić finansowo rodzicom zmarłego D. N. za doznaną przez nich krzywdę. Rację ma natomiast apelujący, że orzeczona kara oceniana jako całość jest zbyt łagodna. Sąd I instancji orzekając wobec oskarżonego karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat, wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 71 § 1 kk - 125 stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 40 złotych. Analizując treść zaskarżonego wyroku sąd okręgowy zauważa, że faktyczna dolegliwość związana z orzeczoną wobec oskarżonego karą jest to kwota 5000 złotych z tytułu orzeczonej kary grzywny, którą oskarżony będzie musiał uregulować. Rację ma prokurator, iż biorąc pod uwagę, że skutkiem zaistniałego wypadku przy pracy jest śmierć pracownika, orzeczona kara powinna być surowsza od wymierzonej przez sąd I instancji w zaskarżonym wyroku. Sąd II instancji podwyższył orzeczoną karę grzywny do wysokości 250 stawek dziennych.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro niezasadny okazał się zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia kary w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat, to sąd okręgowy nie podwyższał wymiaru tej kary do wysokości 2 lat pozbawienia wolności. Mając na uwadze , że zasadny jest zarzut prokuratora w części dotyczącej rażącej niewspółmierności kary wolnościowej (1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat) przy orzeczeniu kary grzywny w wymiarze 125 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 40 złotych, to sąd okręgowy podwyższył wysokość orzeczonej kary grzywny do 250 stawek dziennych.

3.3.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego we wniesionej apelacji na podstawie art. 427 § 2 kpk oraz art. 438 pkt. 4 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność środka karnego poprzez zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 30.000 zł podczas gdy z uzasadnienia wynika jakoby Sąd orzekł nawiązkę, a nadto wniosek pełnomocnika dotyczył zasądzenia zadośćuczynienia w części.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jest zasadna w takim stopniu, że sąd okręgowy na skutek jej wniesienia zmienił zaskarżony wyrok odnośnie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 4. Podnieść należy, że sąd I instancji na podstawie art. 46 § 2 kk orzekł od oskarżonego J. D. (1) na rzecz pokrzywdzonego J. N. kwotę 30000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dotyczył zasądzenia od oskarżonego na podstawie art. 46 § 1 kk na rzecz J. N. kwoty 50000 złotych z tytułu częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę po śmierci syna (k-318 akt).W uzasadnieniu do wydanego wyroku sąd I instancji wskazał, że ,,uznał za zasadne w oparciu o treść art. 46§2 kk orzec o symbolicznej kwocie 30000 złotych nawiązki na rzecz od oskarżonego. Wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w dalszym zakresie o orzeczenie wyższej kwoty nawiązki nie znajdował uzasadnienia". Tego rodzaju stwierdzenie świadczy o tym, że sąd I instancji nie zapoznał się z wnioskiem pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, który wnosił o zasądzenie częściowego zadośćuczynienia na rzecz J. N. w kwocie 50000 złotych. Faktem jest, iż o zasądzenie nawiązki w kwocie 20000 złotych na rzecz pokrzywdzonego wniósł prokurator podczas końcowych głosów stron prokurator ( k-328). Sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjął, iż zasądzona kwota 30000 złotych od oskarżonego na rzecz J. N. jest orzeczona z tytułu nawiązki zgodnie z intencją sądu I instancji. Jednocześnie tego rodzaju rozstrzygnięcie nie zamyka drogi J. N. do dochodzenia od oskarżonego dodatkowej kwoty z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę po śmierci syna.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od oskarżonego J. D. (1) na rzecz J. N. kwoty 50000 złotych z tytułu częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub zasądzenie kwoty 30000 złotych z tytułu nawiązki.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja wniesiona przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego J. D. (1) okazała się zasadna w takim stopniu, że na skutek jej wniesienia sąd okręgowy zmienił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 4 zaskarżonego wyroku w sposób postulowany we wniosku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) z opisu czynu zarzuconego w akcie oskarżenia i przypisanego w punkcie 1 wyroku wyeliminował sformułowanie ,,oraz niezapewnienie prawidłowego wyposażenia rampy nr 2”;

b) z rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 4 wyeliminował słowo,, pokrzywdzonego” i w miejsce sformułowania ,,zadośćuczynienia za doznaną krzywdę” przyjął słowo

,, nawiązki”;

c) w punkcie 3 podwyższył orzeczoną karę grzywny do wysokości 250 stawek dziennych;

d) na podstawie art. 72§1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego do pisemnego informowania sądu w odstępach co 6 ( sześć) miesięcy o przebiegu okresu próby.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd okręgowy wyeliminował z opisu czynu zarzuconego oskarżonemu w akcie oskarżenia i przypisanego w punkcie 1 zaskarżonego wyroku sformułowanie dotyczące niezapewnienia prawidłowego wyposażenia rampy nr 2 , przy której doszło do wypadku przy pracy. Chodziło o brak jednego z odbojników w dniu zdarzenia, które były zamontowane przy tej rampie. Z ustaleń sądu okręgowego wynika, że odbojniki te nie są elementem obligatoryjnym wyposażenia rampy, a jeżeli już są zamontowane , to służą ochronie samochodów przed ich uszkodzeniem, a nie są środkiem ochrony pracowników.

Sąd okręgowy z rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 4 wyeliminował słowo pokrzywdzonego, gdyż pokrzywdzonym w tej sprawie jest zmarły D. N. i przyjął, że sąd I instancji zasądził od oskarżonego na rzecz J. N. kwotę 30000 złotych z tytułu nawiązki.

Sąd okręgowy analizując apelację prokuratora wniesioną na niekorzyść oskarżonego od orzeczenia o karze zmienił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 3 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że podwyższył wysokość orzeczonej kary grzywny do 250 stawek dziennych.

Sąd II instancji na podstawie art. 72 § 1 pk1 kk zobowiązał oskarżonego do pisemnego informowania sądu w odstępach co 6 miesięcy o przebiegu okresu próby. Podnieść należy , że przy wymierzeniu oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat , nałożenie jednego z obowiązków wymienionych w art 72 § 1 kk było obligatoryjne, gdyż nie został wobec J. D. (1) orzeczony żaden środek karny, a jedynie środek kompensacyjny ( nawiązka).

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3 wyroku sądu okręgowego.

Sąd okręgowy zasądził od oskarżonego J. D. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. N. kwotę 1008 złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postepowaniu odwoławczym. Wysokość zasądzonej kwoty została ustalona na podstawie § 11 ust 2 pkt 4 w zw. z § 11 ust 7 i § 17 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. poz. 1800 ze zm.).

Punkt 4 wyroku sądu okręgowego

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 635 kpk. Sąd okręgowy zasądził od oskarżonego J. D. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1180 złotych opłaty za obie instancje i kwotę 42,39 złotych z tytułu zwrotu wydatków, które w pozostałej części przejął na rachunek Skarbu Państwa. Wysokość opłaty została ustalona na podstawie art.2 ust 1 pkt 3 w zw. z art. 3 ust 2 i art. 10 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tj. Dz. U nr 49 poz. 223 z późn. zm.). Na wysokość wydatków zasądzonych od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa składa się kwota 32,39 złotych stanowiąca wynagrodzenie biegłej sądowej M. S. w związku z wydaniem opinii ustnej uzupełniającej na rozprawie odwoławczej oraz kwota 10 złotych stanowiąca połowę ryczałtu związanego z pokryciem kosztów wysłania wezwań w postępowaniu odwoławczym. W pozostałej części sąd okręgowy przejął wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. D. (1).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest rozstrzygnięcie uznające za winnego oskarżonego dokonania zarzuconego mu czynu.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Oskarżyciel publiczny wniósł apelację w części dotyczącej wymiaru oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawierzeniem jej wykonania.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego J. N..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł apelację w części dotyczącej rozstrzygnięcia o zasądzeniu w zbyt małej wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana