Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia Andrzej Tekieli

Protokolant Monika Mazur

po rozpoznaniu w dniach 21 lutego 2023 r., 31 marca 2023r. i 14 kwietnia 2023 r.

sprawy W. S. ur. (...) w L.

s. J., H. z domu Ł.

obwinionego z art. 51§ 1 kw i in.

z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 21 października 2022 r. sygn. akt II W 18/22

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego W. S.;

II.  zwalnia obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych
za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 13/23

UZASADNIENIE

W. S. został obwiniony o to, że:

1.  w dniu 22 stycznia 2021 roku około godziny 12:00 w J. na ulicy (...) w Wojewódzkim Centrum (...) nie przestrzegał nakazu zakrywania ust i nosa w obiekcie użyteczności publicznej,

to jest o czyn z art. 116 § 1a k.w.

2.  w dniu 22 stycznia 2021 roku około godziny 12:00 w J. na ulicy (...) w Wojewódzkim Centrum (...), poprzez głośne zachowanie oraz krzyki, zakłócił spokój T. S. oraz innym pracownikom i pacjentom szpitala,

to jest o czyn z art. 51 § 1 k.w.

3.  w dniu 6 lutego 2021 roku około godz. 14:20 w J. na ulicy (...), naruszył zakaz używania urządzeń nagłaśniających na publicznie dostępnym terenie zabudowanym miasta,

to jest o czyn z art. 343 ust. 1 ustawy z 27 IV 2001 roku – prawo ochrony środowiska

4.  w dniu 6 lutego 2021 roku około godziny 14:20 w J. na ulicy (...), poprzez głośne zachowanie, krzyki i używanie urządzeń nagłaśniających zakłócił spokój i porządek publiczny,

to jest o czyn z art. 51 § 1 k.w.

5.  w dniu 19 lutego 2021 roku około godziny 14:30 w J. na ulicy (...), naruszył zakaz używania urządzeń nagłaśniających na publicznie dostępnym terenie zabudowanym miasta,

to jest o czyn z art. 343 ust. 1 ustawy z 27 IV 2001 roku – prawo ochrony środowiska

6.  w dniu 19 lutego 2021 roku około godziny 14:30 w J. na ulicy (...), poprzez używanie urządzeń nagłaśniających zakłócił spokój A. C. oraz innym,

to jest o czyn z art. 51 § 1 k.w.

7.  w dniu 19 lutego 2021 roku około godziny 14:30 w J. na ulicy (...), chodząc po jezdni nie korzystał z chodnika,

to jest o czyn z art. 97 k.w.

8.  w dniu 26 lutego 2021 roku około godziny 15:45 w J. na ulicy (...) na terenie marketu (...), poprzez głośne zachowanie i zaczepianie klientów sklepu zakłócił spokój M. P. oraz innym pracownikom i klientom sklepu,

to jest o czyn z art. 51 § 1 k.w.

9.  w dniu 1 marca 2021 roku w J. na ulicy (...) na terenie marketu (...) poprzez głośne zachowanie oraz krzyki zakłócił klientom oraz personelowi sklepu,

to jest o czyn z art. 51 § 1 k.w.

10.  w dniu 4 marca 2021 roku około godziny 14:50 w J. na Placu (...), poprzez głośne zachowanie i krzyki zakłócił spokój T. D. oraz innym pracownikom Urzędu Miasta J.,

to jest o czyn z art. 51 § 1 k.w.

11.  w dniu 4 marca 2021 roku około godziny 14:50 w J. na Placu (...) naruszył zakaz używania nagłaśniających na publicznie dostępnym, zabudowanym terenie miasta,

to jest o czyn z art. 343 ust. 1 ustawy z 27 IV 2001 roku – prawo ochrony środowiska

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 21 października 2022 r. o sygn. akt II W 18/22:

I.  uznał obwinionego W. S. za winnego tego, że:

- 19 lutego 2021 roku w J., używał urządzenia nagłaśniającego na publicznie dostępnym terenie miasta – na ulicy (...), krzykiem zakłócając spokój osób pracujących w Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej – O. B., E. C., A. D., D. P., E. S., A. C. i K. K., to jest wykroczenia z art. 51 § 1 k.w. oraz art. 343 ust. 1 ustawy z 27 IV 2001 roku prawo ochrony środowiska,

- 19 lutego 2021 roku w J., na ulicy (...) poruszał się po jezdni ulicy, nie korzystając z chodnika, to jest wykroczenia z art. 97 k.w.,

- 26 lutego 2021 roku w J., krzykiem i zaczepianiem zakłócał spokój klientom sklepu (...) mieszczącego się przy ulicy (...), to jest wykroczenia z art. 51 § 1 k.w.,

- 4 marca 2021 roku w J., używał urządzenia nagłaśniającego na publicznie dostępnym terenie miasta – na Placu (...), krzykiem zakłócając spokój osób pracujących w Urzędzie Miasta J. – J. M. i S. S., to jest wykroczenia z art. 51 § 1 k.w. oraz art. 343 ust. 1 ustawy z 27 IV 2001 roku prawo ochrony środowiska, i za to, na podstawie art. 51 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 i 2 k.w., wymierzył mu łącznie karę 250 ( dwustu pięćdziesięciu ) złotych grzywny;

II.  uniewinnił obwinionego W. S. od popełnienia zarzucanego czynu, opisanego w punkcie 9 części wstępnej;

III.  odmówił wszczęcia postępowania wobec obwinionego W. S. co do czynów opisanych w punktach 1-4 części wstępnej;

IV.  zwolnił obwinionego od przypadających od niego kosztów sądowych stwierdzając jednocześnie, że wydatki postępowania związane z oskarżeniem w części umarzającej i uniewinniającej ponosi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obwiniony W. S., który we własnoręcznie sporządzonym środku odwoławczym, powołując się w sposób ogólny na przepisy Konstytucji RP oraz kodeksu karnego, kwestionował ustalenia dotyczące jego sprawstwa i winy zawarte w zaskarżonym orzeczeniu, nie formułując jednak konkretnych zarzutów i domagając się uniewinnienia od popełnienia przypisanych mu wykroczeń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego nie była zasadna.

Z treści apelacji jednoznacznie wynika że odnosi się ona do części skazującej zaskarżonego wyroku tj. pkt. I części dyspozytywnej.

Niezależnie od subiektywnej oceny podejmowanych przez W. S. działań i przyświecających im motywów nie ulega wątpliwości, iż jego zachowania opisane w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku stanowiły czyny społecznie szkodliwe i ustawowo zabronione w czasie ich popełnienia, czym W. S. wypełnił znamiona ustawowe przypisanych mu wykroczeń z art. 51 § 1 k.w. oraz art. 343 ust. 1 ustawy z 27 czerwca 2001 r. prawo ochrony środowiska, art. 51 § 1 k.w. i z art. 97 k.w., za które Sąd Rejonowy wymierzył mu łącznie karę 250 złotych grzywny.

Zaznaczyć należy, iż Sąd Rejonowy szczegółowo i wnikliwie przeanalizował zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniając go w sposób całościowy i swobodny (nie zaś dowolny), z zachowaniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Na sprawstwo i winę obwinionego wskazywały nie tylko zeznania świadków, ale też nagrania uzyskane przez oskarżyciela publicznego z ogólnodostępnych portali internetowych potwierdzające udział W. S. w zdarzeniach objętych zaskarżonym wyrokiem.

Zachowania podejmowane przez obwinionego w trudnym okresie pandemii Covid - 19 poprzez publiczne i głośne – z użyciem sprzętu nagłaśniającego - wyrażanie swojego niezadowolenia (tym bardziej, iż transmisje były publikowane w internecie) zasługują nie tylko na dezaprobatę, ale też domagają się adekwatnej reakcji organów wymiaru sprawiedliwości. Chociaż W. S. uważał swoje zachowanie za usprawiedliwione subiektywnie postrzeganym przez niego interesem społecznym, to stwierdzić należy, iż sprowadzały się one do nadmiernie przedłużającego się zakłócania porządku publicznego i funkcjonowania osób pracujących w Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w J. oraz w Urzędzie Miasta J. a także zakłócania porządku i niepokojenia klientów sklepu. Zaznaczyć należy, iż prawo do realizowania publicznej krytyki i społecznego protestu powinno odbywać się z poszanowaniem obowiązujących przepisów prawa, a przekraczając wyznaczone obowiązującymi regulacjami i zasadami współżycia społecznego granice, protestujący musi liczyć się z poniesieniem przewidzianych prawem sankcji.

Sąd Rejonowy wymierzył obwinionemu karę łącznie za wszystkie popełnione przez niego wykroczenia przy zastosowaniu art. 9 § 1 i 2 k.w., zgodnie z którym jeżeli czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń określonych w dwóch lub więcej przepisach ustawy, stosuje się przepis przewidujący najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów. Jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W świetle tej regulacji wymierzona W. S. za przypisane mu wykroczenia łączna kara grzywny nie jest karą niewspółmiernie i rażąco surową, odpowiada dyrektywom zawartym w art. 33 k.w., z uwzględnieniem stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów.

Wobec powyższego zaskarżony wyrok wobec obwinionego W. S., jako trafny i prawidłowy, podlegał utrzymaniu w mocy.

Sąd Odwoławczy na podstawie art. 121 § 1 k.p.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k., mając na względzie trudną sytuację materialną obwinionego, zwolnił go od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.