Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 185/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Elblągu z 20 stycznia 2023r. w spr. VIII K 317/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1,2,3

M. L. (1),

G. i P. N. (1).

Karalność/niekaralność oskarżonych

Czyny przypisane oskarżonym

Informacje z KRK

k.541,542,543-544

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,2,3

Informacje z KRK

Informacje zostały sporządzone przez organ do tego uprawniony, nie były kwestionowane przez strony, stąd zasługują na wiarygodność

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mogły mieć wpływ na treść orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy zauważyć, że w sytuacji, gdy apelację wniósł tylko pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych, na niekorzyść oskarżonych, to jej rozpoznanie następuje tylko w granicach zaskarżenia i argumentów tam przytoczonych (art. 434 kpk).

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych w apelacji zarzucił, że nastąpiła wadliwa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, że sąd dokonał dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów , co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przyjęcia, że zdarzenie z 13.10.2021r. było bójką z udziałem oskarżonych i oskarżycieli posiłkowych a nie pobiciem oskarżycieli przez oskarżonych. Skrytykował tez przyjęcie wypadku mniejszej wagi dot. czynu z pkt. I wyroku , a także uniewinnienie M. L. od czynu z pkt. III a/o. Jednak wbrew takiemu zarzutowi, to materiał dowodowy zgromadzony w sprawie został – według sądu odwoławczego- prawidłowo oceniony i przy jego ocenie nie doszło do naruszenia art. 7 kpk oraz art. 410 kpk.

Sąd I Instancji bowiem przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe i zgromadził materiał dowodowy wystarczający do wydania wyroku, zaś zgromadzone dowody następnie poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonych w zakresie przypisanych im przestępstw bójki i – co do M. L.- uszkodzenia mienia, a także w zakresie dot. uniewinnienia M. L. od zarzucanego czynu dot. zabrania w celu przywłaszczenia telefonu oskarżyciela posiłkowego, subsumcji prawnej ich zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji przyjętej odpłaty karnej (przy czym modyfikacji podlegało rozstrzygnięcie z pkt. V wyroku, co zostanie omówione poniżej). Należy zaznaczyć, że wbrew sugestiom zawartym w apelacji, to przedmiotem rozważań sądu I instancji, co wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, były wszystkie przeprowadzone dowody, które zostały ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a także w myśl reguły z art. 5 par. 2 kpk, która stanowi, aby nie dające się usuną wątpliwości tłumaczyć na korzyść oskarżonych. Z tych też powodów wyprowadzone stanowisko Sądu Rejonowego korzysta z ochrony przewidzianej w art. 7 kpk, gdyż nie zostało ono w żaden rzeczowy i przekonywujący sposób podważone przez skarżącego w jego argumentacji, przeto w całej rozciągłości zasługuje na aprobatę sądu odwoławczego, gdyż w realiach niniejszej sprawy odwoławczej nie sposób zasadnie utrzymywać, iż Sąd I instancji naruszył dyrektywę art. 7 kpk. W szczególności do wysunięcia takiego twierdzenia dalece niewystarczające jest to, że przyjęte przez Sąd Rejonowy założenia dowodowe nie odpowiadają preferencjom tegoż skarżącego czy przytoczone wybiórczo okoliczności wynikające z relacji oskarżycieli posiłkowych czy świadek A. U., do których się odwołano w oderwaniu choćby do całych nagrań ze zdarzenia czy okoliczności dot. obrażeń doznanych w trakcie zdarzenia również przez oskarżonych, co świadczy o tym, że oskarżyciele posiłkowi nie byli tylko ofiarami, ale sami też spowodowali krzywdy u oskarżonych.

Należy bowiem podkreślić, że całe zdarzenie zostało zainicjowane zachowaniem oskarżycieli posiłkowych, którzy pojawili się na miejscu zdarzenia, a nadto z nagrań zdarzenia wynika, że na początku oskarżeni nie posiadali przy sobie narzędzi do zadawania oskarżycielom posiłkowym obrażeń, natomiast R. B. (1) miał od początku przy sobie gaz łzawiący i pałkę teleskopową, których użył w trakcie zdarzenia . Na nagraniach nie słychać słów, a strony w relacjach różnie opisywały początek zdarzenia, stąd zaszły powody do zastosowania reguły z art. 5 par. 2 kpk i dla przyjęcia, że możliwym powodem eskalacji zachowań uczestników zdarzenia miały być słowa wypowiedziane przez oskarżyciela posiłkowego a dotyczące matki M. L. (skoro wynikało to z relacji oskarżonych, które w pozostałych fragmentach były bliższe temu co zawierały nagrania ze zdarzenia, co wskazywało na ich wyższą wiarygodność niż relacji oskarżycieli posiłkowych i A. U.), po czym doszło do sięgnięcia po mopa przez M. L. i zdarzenie weszło w fazę bójki, w trakcie której obie strony używały narzędzi, został też użyty gaz łzawiący i wszyscy uczestnicy zdarzenia doznali obrażeń. Mimo iż oskarżyciele posiłkowi zaprzeczali takiemu przebiegowi zdarzenia i starali się wykazać, że ich zachowania miały tylko charakter obronny, to zapisy z nagrań przeczą ich twierdzeniom z zeznań, bo np. widać jak B. B. podchodził w postawie „boksera” w kierunku M. L., a więc – wbrew stanowisku pełnomocnika z apelacji-dążył do konfrontacji fizycznej z tym oskarżonym. Wobec zaś takich obiektywnych dowodów w postaci nagrań (i z monitoringu i tego wykonanego zza samochodu przez A. U.), dokumentacji dot. obrażeń uczestników zdarzenia (a więc nie tylko oskarżycieli posiłkowych) i opinii lekarskich dot. tych obrażeń i mechanizmu ich powstania , a nadto mając na uwadze regułę z art. 5 par. 2 kpk, to w niniejszej sprawie zaistniały powody – i to wcale nie z tego względu, że oskarżeni są dla siebie znajomymi, a M. L. jest skonfliktowany z B. B.- do dania „większej” wiary relacjom oskarżonych niż oskarżycieli posiłkowych czy A. U., gdy to właśnie relacje oskarżonych były bardziej spójne z tymi obiektywnymi dowodami. Nie mógł też być uwzględniony taki argument do wykazania mylnej oceny wyjaśnień oskarżonych, że oskarżeni G. i P. N. będąc znajomymi M. L. mogli ustalić wspólną wersję zdarzenia, gdyż i oskarżyciele posiłkowi będąc bliskimi krewnymi (ojciec i syn) też mieli sposobność, by ustalić wspólną wersję zdarzenia. Natomiast wbrew postulatom skarżącego, to oskarżyciele posiłkowi i A. U. złożyli bardziej subiektywne relacje niż oskarżeni, które wcale nie były logiczne i w pełni zgodne z przebiegiem zdarzenia utrwalonym na nagraniach. Co prawda nie można zgodzić się z sądem I instancji, że nie można dać wiary A. U. co do tego, że została poinstruowana o sposobie zdobycia dowodów na wykonywanie nielegalnej pracy przez M. L., ale należy wskazać, że nie tylko taki był powód odmowy wiary zeznaniom tej świadek, gdyż sąd I instancji przede wszystkim odmówił wiarygodności zeznaniom A. U., bo odbiegały one w szczegółach od przebiegu zdarzenia zarejestrowanego na nagraniach, a nawet były niespójne w pewnych kwestiach z relacjami pokrzywdzonych; świadek ta chcąc przedstawić oskarżycieli posiłkowych w lepszym świetle np. podawała, że nie widziała żeby R. B. miał pałkę i jej użył , nie opisała użycia gazu przez R. B., zarówno ta świadek, jak i oskarżyciele różnie też podawali okoliczności znalezienia się w E. przy ul. (...).

Skarżący na poparcie swoich zarzutów w zakresie nieprawidłowej oceny dowodów i błędnych ustaleń faktycznych , tak naprawdę to zanegował ocenę przeprowadzona przez sąd I instancji, odwołał się do tego, że przebieg zdarzenia został utrwalony na nagraniach, przy czym – nie wykazując tego w odniesieniu do pełnej treści nagrań- wywiódł wniosek o całkowitej odpowiedzialności za przebieg zdarzenia tylko oskarżonych; nawet zaś dostrzegając okoliczność użycia przez R. B. (1) gazu, to starał się wskazać, że został on źle użyty i zadziałał na wszystkie osoby uczestniczące w zdarzeniu, przemilczając intencję z jaką R. B. tego gazu użył, czy pomijając posiadanie przez tego oskarżyciela pałki teleskopowej i jej użycie, a eksponując tylko użycie narzędzi po które sięgnęli oskarżeni. Wobec takiego lapidarnego uzasadnienia zarzutów z apelacji, to treść tam zawartą należało ocenić tylko jako gołosłowną polemikę z oceną wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności przeprowadzona przez sąd I instancji.

Reasumując, to nie doszło do zarzucanej obrazy przepisów postępowania wymienionych w apelacji, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia. W konsekwencji czego nie było też podstaw by uznać, że wykazano błędne ustalenia faktyczne poczynione w oparciu o dowody słusznie uznane przez sąd I instancji za wiarygodne w zakresie przyjętej bójki uczestników zdarzenia.

Nie doszło też do obrazy przepisów postępowania i błędnego uznania, że oskarżony M. L. nie dopuścił się zarzucanego w pkt. III a/o czynu z art. 278 par. 1 kk. Sytuacja w trakcie zdarzenia była dynamiczna, sam pokrzywdzony B. B. opisywał tylko, że telefon wypadł mu w trakcie zdarzenia i nie widział by ktoś go zabrał, również treść nagrania nie potwierdziła jednoznacznie by to M. L. miał podnieść akurat telefon będący własnością tego pokrzywdzonego. Na miejsce zdarzenia przyjechała też policja, były wykonywane czynności z oskarżonym M. L. i nie wynika z nich by ujawniono przy nim telefon pokrzywdzonego. Stosując więc regułę z art. 5 par. 2 kpk sąd I instancji miał podstawy do uniewinnienia M. L. od tego zarzutu. Sama zaś okoliczność podnoszona w apelacji, że pokrzywdzony nie odzyskał telefonu i że po zdarzeniu dzwonił pod swój numer i początkowo był sygnał, jednak po jakimś czasie telefon został wyłączony, nie mogła posłużyć do wykazania, że wynika z niej wina M. L. dot. przestępstwa zabrania w celu przywłaszczenia telefonu tego pokrzywdzonego.

Nie doszło też do zarzucanej obrazy przepisów postępowania z art. 7 kpk i z art. 410 kpk oraz błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przyjęcia przez sąd I instancji, że wina i społeczna szkodliwość czynu dot. udziału w bójce przypisanego oskarżonym P. i G. N. nie są znaczne i że w konsekwencji niezasadne było warunkowe umorzenie postępowań dot. tych oskarżonych, gdy prawidłowa kwalifikacja czynów nie daje podstaw do zastosowania powyższej instytucji. Sąd odwoławczy , po dokonaniu kontroli instancyjnej orzeczenia, zgromadzonego materiału dowodowego, wynikających z tych dowodów okoliczności, w konfrontacji z zarzutami z apelacji i przytoczoną tam argumentacją, uznał, że sąd I instancji słusznie przyjął, że przypisane oskarżonym P .i G. N. w rozstrzygnięciach zaskarżonego wyroku przestępstwo było bójką a nie pobiciem i że mógł czyn przypisany oskarżonym zakwalifikować tylko z art. 158 par. 1 kk. Skoro zaś w art. 158 par. 1 kk zawarta jest sankcja wskazująca na możliwość wymierzenia kary pozbawienia wolności do lat 3, to zaszła formalna przesłanka z art. 66 par. 2 kk do zastosowania wobec tych oskarżonych instytucji warunkowego umorzenia postępowania, gdyż według tego przepisu warunkowego umorzenia postępowania nie stosuje się do przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności. Przy czym należy skarżącemu wskazać, że postulował on by czyn przypisany oskarżonym zakwalifikować z art. 158 par. 1 kk w zw. z art. 157 par. 1 kk w zw. z art. 11 par. 2 kk, gdy przestępstwo z art. 157 par. 1 kk zagrożone jest karą do 5 lat pozbawienia wolności, a więc także postulowana kwalifikacja dawałaby podstawy do zastosowania powyższej instytucji z art. 66 kk. Ponadto oskarżeni ci nie byli karani, a do bójki przystąpili nie po wcześniejszym zaplanowaniu tego przestępstwa, tylko po to by, w trakcie dynamicznego zdarzenia, wspomóc M. L., w sytuacji gdy to oskarżyciele posiłkowi sprowokowali sytuacje konfliktową, która potem przekształciła się w bójkę, w której poważnych obrażeń ciała doznali nie tylko oskarżyciele posiłkowi, ale i – czego skarżący nie chce dostrzec- oskarżeni P.i G. N., co wynika z dokumentacji medycznej i opinii biegłych lekarzy. Nie bez znaczenia jest też i to, że oskarżeni ci wyrazili żal, że „źle zareagowali na sytuację” , podali, że żałują udziału w bójce do której przystąpili działając w emocjach, chcąc pomóc koledze. Stąd i ten zarzut okazał się niezasadny.

Wniosek

o zmianę wyroku:

- poprzez zmianę kwalifikacji czynów przypisanych oskarżonemu M. L. i podwyższenie kar jednostkowych i kary łącznej , a także zasądzenie wyższych kwot tytułem naprawienia szkody i zadośćuczynień,

- poprzez przypisanie G. N. czynów z pkt. IV i V a/o o wskazanej tam kwalifikacji i wymierzenie za nie kar jednostkowych i kary łącznej ograniczenia wolności , przy orzeczeniu wyższych zadośćuczynień na rzecz oskarżycieli posiłkowych,

- poprzez przypisanie P. N. czynu z pkt. VI a/o o wskazanej tam kwalifikacji i wymierzenie za niego kary ograniczenia wolności , przy orzeczeniu wyższych zadośćuczynień na rzecz oskarżycieli posiłkowych,

a także o uchylenie wyroku w zakresie rozstrzygnięcia pkt. III i przekazanie sprawy w tym zakresie sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodu dla którego zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędów w ustaleniach faktycznych z art. 438 pkt 2 i 3 kpk okazały się niezasadne,nie miały wpływu na treść zaskarżonego wyroku i nie mogły posłużyć do postulowanej zmiany wyroku.

Sama treść apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonych, oceniana przez pryzmat wymogów z art. 434§1kpk, zarzuty postawione w niej wyrokowi sądu I instancji czy użyte na ich poparcie argumenty, nie pozwalały też na to by uchylić wyrok i sprawę przekazać sądowi I instancji celem jej ponownego rozpoznania, a nadto nie było też podstaw z art. 437§2 kpk zdanie drugie do uwzględnienia wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, gdyż nie zachodzą przesłanki z art. 439§1kpk, 454 kpk ani nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

Lp.

Zarzut

2.

błędnej kwalifikacji czynów przypisanych oskarżonym (gdy wynikał z treści apelacji)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący zarzucił w apelacji, że sąd I instancji niewłaściwie potraktował zniszczenie aparatu fotograficznego stanowiącego własność B. B. jako wypadek mniejszej wagi. Przy czym na poparcie takiego zarzutu jedynie zacytował pogląd z doktryny dot. tego co można rozumieć pod pojęciem wypadku mniejszej wagi, podsumowując to przytoczenie tym, że w niniejszej sprawie przypadek mniejszej wagi w stosunku do oskarżonego M. L. nie występuje. Tymczasem należy przypomnieć, że M. L. nie przypisano w pkt. I wyroku zniszczenia aparatu fotograficznego tylko jego uszkodzenie poprzez rzucenie o ziemię, a inaczej wygląda ocena szkody przy uszkodzeniu a inaczej przy zniszczeniu, gdy w wypadku zniszczenia rzeczy zachodzi jej całkowite unicestwienie , a uszkodzenie stanowi naruszenie substancji rzeczy bez jej unicestwienia. Sąd orzekający przyjął, że doszło tylko do uszkodzenia aparatu fotograficznego w wyniku rzucenia nim przez M. L., przy czym dostrzegł i to, że po tym zachowaniu oskarżonego i sam pokrzywdzony też rzucił aparatem, zaś stosując regułę z art. 5 par. 2 kpk niemożliwe było dokładne ustalenie wartości szkody związanej z zachowanie oskarżonego od tej spowodowanej zachowaniem właściciela rzeczy. Dlatego zaszły powody do przyjęcia, że szkoda związana z zachowaniem M. L. polegającym na uszkodzeniu aparatu mogła wynieść 2.000zł , a nie 4.500zł przyjęte w akcie oskarżenia za wyceną wartości całego aparatu podaną przez pokrzywdzonego, gdy sąd I instancji wykazywał nawet, że taki używany aparat mógł być wart o wiele mniej bo 2.000zł. Ponadto w sytuacji, gdy oskarżony nie planował tego zachowania, doszło do niego w ferworze bójki, a wartość szkody spowodowana działaniem M. L. odnosząca się nie do zniszczenia tylko do uszkodzenia aparatu mogła być oceniona – jak to przyjął sąd I instancji- na 2.000zł, to zaszły podstawy do przyjęcia kwalifikacji z wypadku mniejszej wagi określonej w art. 288 par. 2 kk.

Skarżący skrytykował też i to, że sąd czyny przypisane w pkt. II, VI i VIII zakwalifikował tylko z art. 158 par. 1 kk, zamiast z art. 158 par. 1 kk w zb. z art. 157 par. 1 kk w zw. z art. 11 par. 2 kk. Jednak w sytuacji, gdy – co zostało omówione powyżej- sąd I instancji słusznie przyjął, że przypisane oskarżonym w tych rozstrzygnięciach przestępstwo było bójką a nie pobiciem, gdy bójka z art. 158 par. 1 kk jest przestępstwem z narażenia, tj. wszyscy uczestnicy bójki swoim działaniem polegającym na zadawaniu ciosów narażają pozostałych uczestników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty zdrowia a nawet życia, to mógł czyn przypisany oskarżonym zakwalifikować tylko z art. 158 par. 1 kk.

Wniosek

o zmianę wyroku w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których argumenty przytoczone w apelacji nie mogły posłużyć do wykazania, że sąd I instancji błędnie zakwalifikował czyny przypisane oskarżonym.

Lp.

Zarzut

3.

rażąco niewspółmiernej odpłaty karnej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy – co wskazano wyżej- nie stwierdził, by sąd I instancji nieprawidłowo ustalił, że wina i społeczna szkodliwość czynu przypisanego P.i G. N. była znaczna i by zaszły podstawy do zmiany przyjętej w zaskarżonym wyroku kwalifikacji przypisanego im czynu, potraktowanego jako udział w bójce. Dlatego można było postępowanie wobec tych dotychczas nie karanych oskarżonych warunkowo umorzyć. Skoro zaś w trakcie bójki i ci oskarżeni i oskarżyciele posiłkowi doznali znaczących obrażeń, to skoro z uwagi na treść art. 67 par. 3 kk zachodził obowiązek zasądzenia od oskarżonych zadośćuczynień, to sąd I instancji rozstrzygnięcia w tym przedmiocie zawarł w pkt. VII i IX zaskarżonego wyroku. Przy czym uwzględniając przyczynienie się pokrzywdzonych do zaistnienia bójki, gdy uczestnicy bójki w równym stopniu są uznani za winnych jej popełnienia co do zasady, nie mogą odpowiadać wobec siebie za obrażenia ciała wynikłe z bójki, ponieważ byłoby to sprzeczne z istotą tego przestępstwa, gdzie wszyscy są atakującymi i atakowanymi i nie można wyróżnić sprawcy i ofiary, to kwoty przyznanych od P.i G. N. zadośćuczynień na rzecz oskarżycieli posiłkowych należało uznać – w realiach opisywanego zdarzenia - za wystarczające. Ponadto skarżący odwołał się tylko do obrażeń doznanych przez oskarżycieli posiłkowych, ale nie przedstawił szerszej argumentacji dla wykazania czemu domaga się zmiany rozstrzygnięć z pkt. VII i IX poprzez orzeczenie na rzecz oskarżycieli posiłkowych kwot po 2.000zł a nie w innej wysokości, gdy wcześniej, w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, zgłaszano wnioski dot. zupełnie innych kwot. Ponadto można dochodzić wyższych kwot w postępowaniu cywilnym. Nadto powyższe rozważania mają odpowiednie zastosowanie do zarzutu w zakresie rozstrzygnięcia z pkt. V dot. zadośćuczynienia oskarżonego M. L., przy czym sąd odwoławczy uznając rozstrzygnięcie z tego punktu za niejasne dokonał jego korekty poprzez doprecyzowanie, iż w miejsce „solidarnie na rzecz pokrzywdzonych B. B. (1) i R. B. (1) kwoty 200zł tytułem zadośćuczynienia”, to zasądził od oskarżonego M. L. na rzecz B. B. kwotę 200zł i na rzecz R. B. kwotę 200zł. Przy czym oceniając wagę, wymiary, budowę narzędzi zastosowanych przez poszczególnych oskarżonych w czasie bójki, to mop użyty przez M. L. należało uznać za najmniej inwazyjny dla spowodowania obrażeń ciała , zaś poziomicę i skrobak (mylnie określany w pisemnym uzasadnieniu wyroku jako kielnia) użyte przez P.i G. N. jako bardziej inwazyjne dla spowodowania takich obrażeń, co znalazło odbicie w gradacji kwot zadośćuczynień zasądzonych od poszczególnych oskarżonych na rzecz oskarżycieli posiłkowych.

Natomiast w zakresie częściowego naprawienia szkody z pkt. V wyroku, to nie można było uwzględnić argumentu skarżącego, że oskarżony M. L. spowodował w całości zniszczenie mienia B. B. w postaci aparatu fotograficznego, skoro przypisano mu tylko uszkodzenie tego aparatu, po którym aparatem tym rzucił też sam pokrzywdzony, co nie pozwala na ustalenie by M. L. sam i to całkowicie zniszczył aparat fotograficzny.

Autor apelacji zaskarżył też jako niewspółmierne kary ograniczenia wolności (jednostkowe i łączną) wymierzone M. L.. wskazując, że sąd I instancji przy wymiarze tych kar nie uwzględnił stopnia społecznej szkodliwości czynów, jak i uprzedniej karalności M. L.. Jednak wbrew takiemu zarzutowi to sąd I instancji dostrzegł uprzednią karalność M. L. i wziął ją pod uwagę przy kształtowaniu odpłaty karnej , jak i inne przesłanki z art. 53 kk, przy czym doszedł do wniosku, że oskarżony ten nie jest sprawcą wysoce zdemoralizowanym i że cele kary odniosą wobec niego kary wolnościowe ograniczenia wolności wymierzone po zakwalifikowaniu czynu z pkt. I jako wypadku mniejszej wagi z art. 288 par. 2 kk i po zastosowaniu przy wymiarze kary za czyn z pkt. I wyroku dobrodziejstwa z art. 37a par. 1 kk. Natomiast w opisanych wyżej okolicznościach przebiegu zdarzenia z dnia 13.10.2021r. , po skonfrontowaniu ich z lapidarną argumentacją z uzasadnienia apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, to sąd odwoławczy nie stwierdził, by skarżący przedstawił wystarczające argumenty ku temu by dokonać korekty kar zasadniczych jednostkowych wymierzonych M. L. w pkt. I i II wyroku, jak i kary łącznej z pkt. IV, która z uwagi na tożsamość czasową przypisanych w pkt. I i II czynów mogła być ukształtowana z zastosowaniem zasady asperacji.

Wniosek

o zmianę wyroku:

- poprzez zmianę kwalifikacji czynów przypisanych oskarżonemu M. L. i podwyższenie kar jednostkowych i kary łącznej , a także zasądzenie wyższych kwot tytułem naprawienia szkody i zadośćuczynień,

- poprzez przypisanie G. N. czynów z pkt. IV i V a/o o wskazanej tam kwalifikacji i wymierzenie za nie kar jednostkowych i kary łącznej ograniczenia wolności , przy orzeczeniu wyższych zadośćuczynień na rzecz oskarżycieli posiłkowych,

- poprzez przypisanie P. N. czynu z pkt. VI a/o o wskazanej tam kwalifikacji i wymierzenie kary ograniczenia wolności , przy orzeczeniu wyższych zadośćuczynień na rzecz oskarżycieli posiłkowych,

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których nie uwzględniono argumentacji z apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, której rozpoznanie nastąpiło w myśl art. 434 kpk, dot. zarzutu rażąco niewspółmiernej odpłaty karnej, gdy nie było też podstaw z art. 437§2 kpk zdanie drugie do uwzględnienia wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, gdyż nie zachodzą przesłanki z art. 439§1kpk, 454 kpk ani nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

W zakresie korekty rozstrzygnięcia z pkt. V wyroku

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Z powodów wskazanych w rozważaniach dot. zmiany wyroku.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Cały zaskarżony wyrok, przy dokonaniu jedynie korekty rozstrzygnięcia z pkt. V wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn dla których nie uwzględniono zarzutów i argumentów z apelacji , gdy nie było też podstaw z art. 437§2 kpk zdanie drugie do uwzględnienia wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, gdyż nie zachodzą przesłanki z art. 439§1kpk, 454 kpk ani nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

W zakresie korekty rozstrzygnięcia z pkt. V wyroku

Zwięźle o powodach zmiany

W ocenie sądu odwoławczego sformułowanie co do zadośćuczynienia z pkt. V było niejasne, sąd nie wskazał z kim solidarnie M. L. miałby płacić zasądzone w tym rozstrzygnięciu kwoty tytułem zadośćuczynienia, tym bardziej, że zadośćuczynienia zasądzone od M. L. różniły się kwotowo od tych zasądzonych od P.i G. N., nadto z podstawy prawnej rozstrzygnięć zawierających zasądzenie kwot zadośćuczynień od poszczególnych oskarżonych wynikało, że wobec M. L. stanowiło to środek kompensacyjny z art. 46par. 1 kk (bez określenia terminu zapłaty), a wobec P.i G. N. środek probacyjny z art. 67 par. 3 kk (przy określeniu terminu zapłaty na 6 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku).

Dlatego zmieniono wyrok tak by rozstrzygnięcie to nadawało się do wykonania i jasno określało osobę zobowiązaną i indywidualny charakter tego zobowiązania, do zapłacenia kwot po 200 zł na rzecz każdego z oskarżycieli posiłkowych tytułem zadośćuczynienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. III i IV

Apelacja pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych nie zasługiwała na uwzględnienie, stąd zachodziły podstawy z art. 636§1i 2 kpk do obciążenia oskarżycieli posiłkowych po ½ kosztami za postępowanie odwoławcze. Na koszty te – zgodnie z treścią art. 616 par. 1 kpk – składają się koszty sądowe i uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy. Dlatego konsekwencją powyższego było też zasądzenie od oskarżycieli posiłkowych po 420 zł (łącznie 840zł) na rzecz każdego z oskarżonych tytułem zwrotu im wydatków poniesionych przez oskarżonych na ustanowienie obrońców z wyboru reprezentujących ich w postępowaniu odwoławczym (§ 11 ust.2 pkt.4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie)

7.  PODPIS