Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.),

Sędziowie: SO Karol Radaszkiewicz,

SO Leszek Wojgienica,

Protokolant st. sekr. sądowy Rafał Banaszewski

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Małgorzaty Stypułkowskiej

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2014r.

sprawy A. M.

oskarżonego o przestępstwa z art. 190§1kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 26 listopada 2013r., sygn. akt VII K 286/13

I wyrok w zaskarżonej części uchyla i sprawę w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Olsztynie przekazuje,

II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. S. kwotę 420 ( czterysta dwadzieścia ) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonego A. M. wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy ) zł tytułem podatku VAT od tej opłaty.

Sygn. akt VII Ka 135/14

UZASADNIENIE

A. M. został oskarżony o to, że:

I. w nocy z 30.06.2012r. na 1 lipca 2012r. w m. K. gm. P., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, kierował groźby pozbawienia życia A. K. oraz uszkodzenia mienia należącego do A. K. i K. K. (1), przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonych stan uzasadnionej obawy, że mogą zostać spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk,

II na przełomie listopada i grudnia 2012r. w m. K. gm. P. kierował pod adresem K. K. (2) groźby pozbawienia życia, które wzbudziły u w/w stan uzasadnionej obawy, że mogą zostać spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 26 listopada 2013r. w sprawie VII K 286/13

oskarżonego A. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z tym ustaleniem, że czynów z pkt.I i II dopuścił się działając w warunkach ciągu przestępstw tj. w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób a ponadto w zakresie czynu z pkt. I z tym tylko, iż dodatkowo ustalił, że kierował groźby pozbawienia życia K. K. (1) tj przestępstwa z art.190§1 kk w zw. z art.91§1 kk i za to z mocy art.190§1 kkw zw. z art.91§1 kk opierając wymiar kary o art.190§1 kk w zw. z art.91§1 kk skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca z urzędu oskarżonego w części dotyczącej A. M. i zarzucił mu:

1. na mocy art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów i uznanie, za wiarygodne zeznań pokrzywdzonych A. K., K. K. (1) oraz K. K. (2), a także świadka D. K. (1), pomimo, że pokrzywdzeni i świadek pozostają z oskarżonym - A. M., w długotrwałym konflikcie, a przy tym odmowa uznania zeznań świadka S. M. za wiarygodne;

2. na mocy art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na przyjęciu, ze oskarżony wypowiadał w kierunku A. K. i K. K. (1) groźby pozbawienia życia i zniszczenia mienia, a wobec K. K. (2) groźby pozbawienia życia.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu aktem oskarżenia zarzutów, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Nie przesądzając ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie podnieść należy, że apelacja jest o tyle zasadna o ile z jej treści wynika potrzeba uchylenia wyroku w zaskarżonej części do ponownego rozpoznania.

Przede wszystkim konieczne jest dokonanie dalszych ustaleń poprzez wnikliwe i wszechstronne przesłuchanie pokrzywdzonych oraz świadków tak w zakresie faktycznych sformułowań, które miał wypowiadać oskarżony jak i tego czy te treści wzbudziły w pokrzywdzonych uzasadnioną obawę ich spełnienia.

Zwrócić bowiem uwagę należy, że pokrzywdzony K. K. (1) zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa złożył w dniu 4 listopada 2013r.-k.1, przy czy tak w treści pisma jak i swoich zeznaniach z dnia 9 listopada 2013r. nie wspominał o zdarzeniu z dnia 30 czerwca / 1 lipca 2013r.-k.2-4. Zawiadomienie i zeznania dotyczyły zachowania Z. M. z dnia 1 listopada 2012r. Także z pisma jak na k.13 nie wynika aby w wskazanej na wstępie dacie A. M. mu groził.

Jeśli zaś chodzi o pokrzywdzoną A. K., to po raz pierwszy o przedmiotowym zdarzeniu zeznała ona w dniu 21 listopada 2013r. Ponadto analiza tych jej twierdzeń zdaje się wskazywać, że opisywała ona zachowanie ojca oskarżonego tj. Z. M., który miał podżegać swoich synów, w tym i oskarżonego do wybicia szyb w oknach jej mieszkania oraz do zrobienia z nią oraz rodziną K. „porządku”-k.18-20. Również podczas kolejnego przesłuchania A. K. podała, że „zachęty” wybicia szyb padły z ust Z. M.-k.35 odw.

Wreszcie jeśli chodzi o pokrzywdzonego K. K. (2), to pierwsze zeznania w sprawie złożył on w dniu 22 stycznia 2013r. przy czym opisywał zdarzenie z końca 2012r.; zarzut dotyczy przełomu listopada i grudnia 2012r. Jednocześnie zauważyć należy, że tenże pokrzywdzony podał, że obawia się o swoje zdrowie i życie gdy jest u rodziców w K.. Natomiast podczas tego przesłuchania pokrzywdzony nie wprost nie wypowiedział się czy zachowanie oskarżonego po zwróceniu mu uwagi odnośnie kierowania pojazdem wzbudziło u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę ich spełnienia-k.53.

Mając powyższe na uwadze wyrok w zaskarżonej części uchylono i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji- art.437§2 kpk, art.438pkt.2-3 kpk.

Przy ponownym rozpoznaniu w odpowiedni sposób należy się odnieść do wskazanych okoliczności co winno pozwolić na prawidłowe określenie kwestii odpowiedzialności oskarżonego za zarzucane im czyny i ewentualnych konsekwencji karnych związanych z tymi czynami. W szczególności dążyć należy do wyjaśnienia przyczyn niebezpośredniego w czasie złożenia zeznań czy też zawiadomień przez pokrzywdzonych o zachowaniach oskarżonego oraz czy wzbudziły one w pokrzywdzonych uzasadnioną obawę ich spełnienia. Jeśli zaś chodzi o czyn dotyczący pokrzywdzonej A. K. to wyjaśnienia wymaga czy groźby ze strony A. M. w ogóle miały miejsce. Wprawdzie bowiem o wypowiadaniu gróźb także przez tego oskarżonego zeznała D. K.-k.24, to również na rozprawie pokrzywdzona zeznała o podżeganiu ze strony Z. M. –k.244.

O opłatach dla obrońcy z urzędu orzeczono na podstawie art.29 ustawy prawo o adwokaturze i stosownego rozporządzenia wykonawczego do tej ustawy.