Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

porozpoznaniuwdniu 26 września 2023 r. w Łodzi

na rozprawie

sprawyzpowództwa Syndyka masy upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej w upadłości z siedzibą w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

na skutekapelacji obu stron

odwyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 14 października 2022 r.

sygn. akt I C 1876/21

I.  z apelacji powoda zmienia zaskarżony wyrok w punktach 3. i 4. w ten sposób, że:

a.  w punkcie 4. zasądza od K. K. na rzecz Syndyka masy upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej w upadłości z siedzibą w W. odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 2 167 267,54 (dwa miliony sto sześćdziesiąt siedem tysięcy dwieście sześćdziesiąt siedem 54/100) zł za okres od 10 maja 2018 r. do 28 października 2021 r.;

b.  w punkcie 3. podwyższa zasądzone koszty procesu z kwoty 7 500 zł do kwoty 15 000 (piętnaście tysięcy) zł;

II.  oddala apelację pozwanego w całości;

III.  zasądza od K. K. na rzecz Syndyka masy upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej w upadłości z siedzibą w W. kwotę 8 100 (osiem tysięcy sto) zł
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od uprawomocnienie się orzeczenia tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

I ACa 337/23

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 października 2022 r. Sąd Okręgowy w Płocku, w sprawie z powództwa Syndyka masy upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej w upadłości z siedzibą w W. przeciwko K. K. o zapłatę:

1.  w pkt. 1 uchylił w całości nakaz zapłaty z dnia 26 marca 2021 r. wydany w sprawie I Nc 37/21,

2.  w pkt. 2 umorzył postępowanie w zakresie kwoty 159 480,38 zł,

3.  w pkt. 3 zasądził od K. K. na rzecz Syndyka masy upadłości Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej w upadłości z siedzibą w W. kwotę 2 007 787,16 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 października 2021 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 7 500 zł tytułem części kosztów procesu z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

4.  w pkt. 4 oddalił powództwo w pozostałym zakresie

5.  w pkt. 5 nie obciążył pozwanego kosztami sądowymi w postaci opłaty od pozwu.

Powyższy wyrok został oparty na ustaleniach faktycznych, które Sąd Apelacyjny podziela w całości i przyjmuje za własne.

W ustalonym stanie faktyczny Sąd Okręgowy uznał roszczenie o zapłatę za zasadne jedynie w części. Znajduje ono podstawę prawną w treści art. 17, 32, 47 oraz art. 101 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe. Między stronami doszło do zawarcia ważnego zobowiązania wekslowego a pozwany w toku sprawy nie przedstawił zasadnych merytorycznych zarzutów, wynikających z treści samego weksla jak i z bezpośrednich stosunków prawnych pomiędzy powodem a pozwanym. K. K. nie kwestionował własnoręczności swoich podpisów pod umową pożyczki, harmonogramem spłat, wekslem in blanco, deklaracją wekslową, pokwitowaniem otrzymania sumy z pożyczki.

W ocenie Sądu I instancji pozwany niezasadnie domaga się oddalenia powództwa, bowiem abstrakcyjny (oderwany) charakter zobowiązania wekslowego polega na tym, że istnienie i ważność zobowiązania wekslowego nie są zależne od przyczyny wystawienia weksla, a wadliwość, nieważność czy wygaśnięcie stosunku prawnego, który był przyczyną jego wystawienia, nie powoduje utraty roszczenia przez wierzyciela wekslowego, bowiem wystawcę zobowiązuje samo podpisanie dokumentu mającego przewidzianą przez prawo formę. Pozwany jako wystawca weksla odpowiada za swoje własne zobowiązanie wekslowe. Wierzyciel, którego wierzytelność została zabezpieczona wekslem gwarancyjnym, uzyskuje możliwość wyboru, czy skorzystać z uprzywilejowanej procesowej drogi dochodzenia roszczeń wekslowych, gdzie wystarczające jest co do zasady powołanie się jedynie na treść weksla, czy wytoczyć powództwo oparte na stosunku podstawowym. Domagając się wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z powołaniem na weksel, strona powodowa nie miała obowiązku przedstawiania wszystkich twierdzeń i zgłaszania dowodów dotyczących istnienia długu wynikającego ze stosunku podstawowego. W takiej sytuacji, to pozwany obowiązany był podnieść zarzuty (obiektywne i subiektywne) w oparciu o art. 10 Prawa wekslowego, gdyż wystawienie weksla wzmacnia pozycję wierzyciela. Ciężar dowodu nieprawidłowego wypełnienia weksla spoczywa wówczas na dłużniku wekslowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2018 r. IV CSK 267/17 LEX nr 2539871).

W ostateczność Sąd Okręgowy stwierdził, że okoliczności towarzyszące zawarciu umowy pożyczki czy podpisaniu weksla in blanco nie mają wpływu na kształt zobowiązania K. K., gdyż zawarcie umowy pożyczki nie było sprzeczne z prawem. Bezspornym jest, że pozwany zawarł umowę, podpisał weksel i pożyczki w kwocie 3 290 000 zł nie spłacił. Przeznaczył ją min. na zapłatę prowizji od umowy, na dodatkowe udziały w Kasie, na pokrycie składek ubezpieczeniowych w (...), reszta została podjęta przez niego, co wykazują załączone do akt sprawy dokumenty i ich autentyczności pozwany nie kwestionował. Tym bardziej – zdaniem Sądu Okręgowego – sfera motywacji pozwanego przy podpisaniu umowy oraz weksla jest bez znaczenia.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił roszczenia powoda w całości, gdyż uznał modyfikację powództwa za wadliwą. W ocenie sądu meritii „wadliwa formuła dokonanej modyfikacji powództwa uniemożliwia Sądowi wydanie orzeczenia, zgodnego z dwoma naraz żądaniami powoda, wymienionymi w piśmie z dnia 25.08.2022 r., bowiem wzajemnie się wykluczają”. Z tego względu Sąd oddalił powództwo o zasądzenie „odsetek ustawowych liczonych od kwoty 2 167 267,54 zł od 10 maja 2018 r. do 28 października 2021r.” oraz o zasądzenie kwoty 480 872,14 zł (roszczenie tożsame, o które jednak powództwa nie rozszerzono).

Apelację od powyższego wyroku złożyły obie strony.

Powód zaskarżył wyrok w części, tj.:

⚫

co do pkt. 4 wyroku w zakresie, w jakim Sąd oddalił powództwo o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 2 167 267 54 zł od dnia 10 maja 2018 r. do dnia 28 października 2021 r.,

⚫

co do pkt. 3 wyroku w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o należnych powodowi kosztach zastępstwa procesowego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a mianowicie:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami logiki ocenę materiału dowodowego i bezzasadne ustalenie, że:

1)  z treści pisma powoda z dnia 25 sierpnia 2022 r. wynika, że Powód w toku postępowania przez Sądem I instancji domagał się oprócz zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 1 167 267,54 zł od dnia 10 maja 2018 r. do dnia 28 października 2021 r., również zasądzenia dodatkowo skapitalizowanej kwoty tych odsetek za powyższy okres w wysokości 480872,14 zł – podczas gdy – z treści ostatniego pisma procesowego powoda z dnia 25 sierpnia 2022 r. wprost wynika, iż powód obok należności głównej w kwocie 2 007 787,16 zł wnosił o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 2 167 267,54 zł od dnia 10 maja 2018 r. do dnia 28 października 2021 r. oraz liczonych od kwoty 2 007 787,16 zł od dnia 29 października 2021 r. do dnia zapłaty, na co wskazuje w sposób niebudzący wątpliwości:

a.  treść petitum pisma powoda z dnia 25 sierpnia 2022 r. – konkretnie punkt 4) przedmiotowego pisma, oraz

b.  treść ostatniego akapitu pisma powoda z dnia 25 sierpnia 2022 r., w którym powód, „odniósł się bezpośrednio do zobowiązania Sądu” i celem sprecyzowania swojego żądania wskazał „innymi słowy”, iż domaga się od Pozwanego tytułem należności głównej kwoty 2 007 787,16 zł oraz kwoty 480 872,14 zł tj. kwoty stanowiącej wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 2 167 267,54 zł od dnia 10 maja 2018 r. (tj. od dnia następującego po dniu płatności weksla) do dnia 28 października 2021 r. (tj. do dnia wpłaty dokonanej na poczet spłaty zadłużenia) oraz odsetek liczonych od kwoty 2 007 787,16 zł od dnia 29 października 2021 r. (tj. do dnia następującego po dniu wpłaty na poczet spłaty zadłużenia) do dnia zapłaty, a zatem powód nie żądał podwójnego zasądzenia na swoja rzecz odsetek od kwoty 2 167 267,54 zł za okres od dnia 10 maja 2018 r. do dnia 28 października 2021 r., lecz odnosząc się do treści zobowiązania Sądu wyjaśnił, iż wysokość dochodzonych odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty. 2 167 267,54 zł za okres od dnia 10 maja 2018 r. do dnia 28 października 2021 r. wynosi 480 872,14 zł,

2)  powód dokonał kapitalizacji odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 2 167 267,54 zł za okres od dnia 19 maja 2018 r. do dnia 28 października 2021 r. podczas gdy kapitalizacja odsetek w ścisłym i prawnym znaczeniu to oprocentowanie kwoty doliczonej do sumy świadczenia głównego, zatem instytucja kapitalizacji odsetek polega nie tyle na kwotowym wyliczeniu sumy odsetek, ile na poddaniu ich oprocentowaniu, a więc przekształceniu ich na kapitał, powód zaś w niniejszej sprawie wyliczył kwotowo wysokość odsetek liczonych od kwoty 2 167 267,54 zł za okres od dnia 10 maja 2018 r. do dnia 28 października 2021 r. czyniąc tylko i wyłącznie zadość zobowiązaniu tut. Sądu nałożonemu na powoda na rozprawie w dniu 14 grudnia 2021 r., wskazując w punkcie 1 treści pisma powoda z dnia 28 grudnia 2021 r., że odsetki za powyższy okres wynoszą 480 872,14 zł, wobec czego powód wyliczył kwotowo wysokość odsetek, ale nie poddał ich oprocentowaniu, zatem nie mamy w sprawie do czynienia w znaczeniu prawnym z kapitalizacją odsetek, bowiem były one dochodzone nadal „obok” świadczenia głównego, a ponadto od początku były objęte żądaniem pozwu z dnia 24 lutego 2021 r., wobec czego nie można również mówić o ciążącym na powodzie obowiązku zmiany wysokości dochodzonego roszczenia poprzez jego rozszerzenie,

2.  art. 203 § 1 k.p.c. w z zw. z art. 193 k.p.c. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i bezzasadne uznanie, iż powód zobligowany był do zmiany powództwa poprzez jego rozszerzenie, podczas gdy

1)  żądanie zasądzenia odsetek od należności głównej już od dnia wytoczenia powództwa stanowiło część dochodzonego przez powoda roszczenia,

2)  z uwagi na dokonaną po dniu wytoczenia powództwa (tj. konkretnie w dniu 28 października 2021 r.) wpłatę na poczet należności z tytułu umowy pożyczki nr (...) Powód zobligowany był jedynie do cofnięcia powództwa w części, co też w niniejszej sprawie uczynił pismem z dnia 13 grudnia 2021 r. cofając powództwo w zakresie należności głównej o kwotę 140 830,78 zł oraz pismem z dnia 25 sierpnia 2022 r. cofając powództwo w zakresie należności głównej również o brakującą kwotę 18 649,60 zł,

3.  art. 102 k.p.c. poprzez jego zastosowanie na skutek błędnego uznania, iż w sprawie wystąpił przypadek szczególnie uzasadniony uprawniający Sąd do zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda tylko połowy kosztów zastępstwa procesowego,

II.  rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art. 481 § 1 k.c. poprzez jego bezzasadne niezastosowanie skutkujące oddaleniem żądania pozwu w części dotyczącej zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 2 167 267,54 zł za okres od dnia 10 maja 2018 r. do dnia 28 października 2021 r. – podczas gdy – pozwany od dnia następującego po dniu płatności weksla tj. od dnia 10 maja 2018 r. pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia na rzecz powoda, zaś dopiero po wytoczeniu powództwa tj. w dniu 28 października 2021 r. doszło do spłaty części należności głównej w kwocie 159 480,38 zł bez odsetek, wobec czego Powodowi należne są również odsetki od kwoty niepomniejszonej o dokonaną wpłatę tj. od kwoty 2 167 267,54 zł za okres od dnia następującego po dniu płatności weksla do dnia dokonania tejże wpłaty.

Mając na uwadze powyższe zarzuty powód wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 4. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 2 167 267,54 zł za okres od dnia 10 maja 2018 r. do dnia 28 października 2021 r.,

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 3. w części dotyczącej kosztów procesu poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 15.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Pozwany zaskarżył wyrok w części, tj. w pkt. 3. w zakresie, w jakim Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 007 787,16 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 października 2021 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 7 500 zł tytułem części kosztów procesu z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

1.  naruszenie art. 233 1 k.p.c. poprzez dokonanie rażąco dowolnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, prowadzącej do sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającej na uznaniu, że powód udowodnił roszczenie w całości, w sytuacji, gdy analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosków przeciwnych, a także uznaniu, że powództwo w części było zasadne, gdyż doszło do zawarcia ważnego zobowiązania wekslowego, w sytuacji, gdy weksel został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem, gdyż powód nie zastosował się do porozumienia dotyczącego wypełnienie czy użycia weksla, gdyż pozwany kwestionuje kwotę na wekslu w całości, stąd weksel jest nieważny,

2.  naruszenie art. 232 k.p.c. poprzez wyręczanie przez Sąd stronę powodową w zakresie inicjatywy dowodowej i działanie Sądu z urzędu, w sytuacji, gdy proces cywilny jest kontradyktoryjny i inicjatywę w nim mają strony, a Sąd jedynie wyjątkowo może dopuszczać dowody niewskazane przez stronę, w sytuacji, gdy taka wyjątkowa sytuacja nie wystąpiła w tym postępowaniu, gdyż strona powodowa była reprezentowana przez podmiot profesjonalny, skutkiem czego niesprecyzowane powództwo powinno być oddalone w całości,

3.  naruszenie art. 232 k.p.c. i art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP poprzez niewłaściwe działanie Sądu z urzędu, czym doszło do naruszenia prawa pozwanego do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron,

4.  naruszenie art. 102 k.p.c. poprzez uznanie, że zasady słuszności przemawiają za częściowym zasądzeniem od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego, w sytuacji, gdy powód nie był lojalny procesowo, przedłużał postępowanie, niewłaściwie zredagował roszczenia i nie zajął klarownego stanowiska końcowego w sprawie, co przemawiało za tym, aby pozwanego nie obciążać kosztami zastępstwa procesowego w ogóle.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w całości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powoda jest zasadna w całości, natomiast apelacja pozwanego jest całkowicie niezasadna.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny odniesie się do apelacji pozwanego, zmierzającej do oddalenia powództwa w całości.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. wyjaśnienia wymaga, że strona nie może domagać się jego uwzględnienia wyłącznie na podstawie własnego twierdzenia, że sąd I instancji nieprawidłowo uznał określone dowody za wiarygodne, a ustaleń winien dokonać w oparciu o dowody, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Zgodnie art. 233 § 1 k.p.c. sąd rozstrzyga o wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów według własnego przekonania po wszechstronnym rozważeniu materiału dowodowego. Tylko wówczas, gdy ocena tych okoliczności uchybia regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów, bądź pomija okoliczności istotne, może zostać skutecznie podważona. Do przyjęcia trafności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza zatem wskazanie innej, możliwej na gruncie zebranych dowodów wersji faktycznej, lecz niezbędne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących ocenę sądu, a podniesione w tym zakresie argumenty winny wskazywać na brak powiązania, w świetle kryteriów wyżej wzmiankowanych, przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym. Z zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c. wynika uprawnienie dla sądu rozstrzygnięcia w części dotyczącej ustalenia faktów według własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się z dowodami, rolą zaś sądu odwoławczego jest jedynie kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, w tym granice swobodnej oceny dowodów, nie zostały przekroczone.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, dokonana przez Sąd a quo analiza materiału dowodowego nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów.

Należy podkreślić, że z uwagi na rozpoznawanie sprawy w trybie postępowania nakazowego, a zarazem wekslowego, zakres badania przez sąd sprawy co do zasady ograniczony był treścią twierdzeń, zarzutów oraz dowodów zgłoszonych przez pozwanego w zarzutach od nakazu zapłaty z dnia 18 listopada 2020 r. (art. 493 § 2 k.p.c.).

Pozwany w zarzutach od nakazu zapłaty w istocie kwestionował jedynie zawarcie przez niego umowy pożyczki odwołując się do postępowania karnego, w którym był oskarżonym. W toku postępowania zarzut ten nie tylko, że nie został wykazany, a wręcz przeciwnie pozwany przyznał fakt podpisania umowy pożyczki i dokumentów z nią związanych. Trafnie zatem Sąd I instancji przyjął odpowiedzialność pozwanego z tytułu zawartej umowy pożyczki. W toku postępowania przed Sądem I instancji pozwany nie kwestionował wysokości zadłużenia.

Pozwany w apelacji także nie kwestionuje faktu zawarcia umowy pożyczki, podnosząc jedynie, że powód nie udowodnił wysokości swojego roszczenia. W związku z tym należy stwierdzić, że zarzut ten w ogóle nie poddaje się merytorycznej ocenie. Został on oparty o ogólnikowe twierdzenia i nie poparty jest jakimikolwiek konkretnymi danymi, a tym bardziej dokumentami, z których wynikałoby, że wysokość zadłużenia powoda jest inna niż wynika to z dokumentów złożonych przez powoda.

Wbrew stanowisku zaprezentowanym w uzasadnieniu zarzutu ww. naruszenia powód wykazał co składa się na dochodzoną kwotę i dlaczego na kwotę 2 167 267,54 zł został wypełniony weksel (k. 22 akt). Tym samym zarzut powyższy jest całkowicie chybiony.

Za chybiony należy uznać także zarzut naruszenia przez Sąd art. 232 k.p.c.. Przepis ten zawiera dwa zdania. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sąd nie może dopuścić się obrazy art. 232 zd. 1 k.p.c., ponieważ przepis ten odnosi się do obowiązków stron, a nie do czynności sądu. Wskazuje on jedynie na ciężar dowodu w znaczeniu procesowym, czyli obowiązek przedstawienia faktów i dowodów przez strony. Przepis ten nie stanowi natomiast podstawy wyrokowania sądu i nie może mieć wpływu na poprawność wydanego przez sąd rozstrzygnięcia (por. wyrok SN z dnia 15 lutego 2008 r., I CSK 426/07, wyrok SN z dnia 7 listopada 2007 r., II CSK 293/07, wyrok SN z dnia 22 maja 2003 r., II CK 367/02).

Zakładając zaś, że apelującemu chodziło o naruszenie art. 232 zd. 2 k.p.c. podnieść należy, że w oparciu o ten przepis można zarzucać sądowi, że nie dopuścił jakiegoś dowodu z urzędu, mimo że zachodziły ku temu powody. Taka jednakże sytuacji nie występuje w niniejszej sprawie.

Wreszcie należy zauważyć, że pozwany w drugim zdaniu uzasadnienia zarzutów podniósł „zarzut przedawnienia”. Zarzut ten również jest bardzo ogólnikowo sformułowany, a biorąc pod uwagę, że powód dochodzi należności z weksla należało przyjąć, że chodzi o zarzut przedawnienia roszczenia wekslowego. Zarzut ten jest niezasadny. Stosownie do treści art. art. 70 prawa wekslowego roszczenie wekslowe przeciwko akceptantowi ulega przedawnieniu z upływem trzech lat licząc od daty płatności weksla. Termin płatności przedmiotowego weksla został oznaczony na dzież 9 maja 2018 r., a powód wystąpił z pozwem w dniu 9 marca 2021 r., stąd też roszczenie nie mogło ulec przedawnieniu. Bieg przedawnienia roszczeń wekslowych biegnie od dnia płatności wpisanej na wekslu.

Na koniec w związku ze stanowiskiem pozwanego prezentowanym przed Sądem I instancji i akcentującym naruszenie norm karnych związanych z umową pożyczki Sąd Apelacyjny pragnie zauważyć, że naruszenie norm ustawowych (w tym zakazów karnych) albo zasad współżycia społecznego chroniących instytucje finansowe przed wyłudzeniami kredytów czy pożyczek (in casu (...)), nie może pozbawiać tych instytucje praw, które służą ochronie ich słusznego interesu związanego z odzyskaniem wypłaconej kwoty i uzyskaniem wynagrodzenia za korzystanie z kapitału (vide uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2023 r., II CSKP 594/22, OSNC 2023/10/98).

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego.

Za zasadne natomiast należy uznać zarzuty apelacji wniesionej przez powoda. Całkowicie niezrozumiałe jest stanowisko Sądu Okręgowego w zakresie wadliwości modyfikacji powództwa dokonanie przez powoda i błędnego żądania odsetek mimo braku rozszerzenia powództwa w tym zakresie.

Dla Sądu Apelacyjnego stanowisko powoda w zakresie modyfikacji powództwa w związku z wpłatą dokonaną przez Komornika sądowego zawarte zarówno w piśmie z dnia 13 grudnia 2021 r. jak i piśmie z dnia 25 sierpnia 2022 r. nie budzi żadnych wątpliwości. Ostatecznie należy przyjąć biorąc pod uwagę obydwa pisma, że powód ograniczył powództwo w zakresie należności głównej (i tylko należności głównej) o kwotę 159 480,38 zł (140 830,78 zł [pismo z 13 grudnia 2021 r.] + 18 649,60 zł [pismo z 25 sierpnia 2022 r.]). W pozostałym zakresie tj. co do pozostałej kwoty głównej i odsetek powództwo poparł. Oznacza to, że powód popierał powództwo w zakresie odsetek od kwoty 2 167 267,54 zł za okres od dnia 10 maja 2018 r. (następny dzień po dniu płatności weksla) do dnia 28 października 2021 r. (dzień dokonanej wpłaty przez Komornika) oraz w zakresie kwoty 2 007 787,16 zł (należność główna pomniejszona o kwotę 159 480,38 zł) z ustawowymi odsetkami od dnia 29 października 2021 r..

Zasadne są także zarzuty odnoszące się do kosztów procesu. Powodowi należy się zwrot całych kosztów procesu, gdyż powództwo był w pełni zasadne, a ograniczenie powództwa związane było wpłatą dokonaną na poczet dochodzonego zadłużenia i dodatkowo wpłata pochodziła z egzekucji należności od dłużnika rzeczowego a nie od pozwanego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny uznając apelację powoda za zasadną w całości zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. jak w pkt. I sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczona na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c..