Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Jerzy Bess

Protokolant: Jakub Zieliński

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2023 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa M. G. (1)

przeciwko (...) sp. z o.o. w P.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku wstępnego Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 23 listopada 2021 r., sygn. akt IX GC 51/18

oddala apelację.

Sygn. akt I AGa 29/22

UZASADNIENIE

Powód M. G. (1), prowadzący zakład wytwórczy słodyczy z wykorzystaniem energii między innymi z ciekłego azotu, domaga się od (...) spółki z o.o. jako dostawcy tej energii zasądzenia odszkodowania w kwocie 100.540,78 zł za nienależyte wykonanie umowy.

Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa.

Sąd Okręgowy w Krakowie, zaskarżonym wyrokiem wstępnym z 23 listopada 2021 r. sygn. akt IX GC 51/18

I. uznał roszczenie za usprawiedliwione co do samej zasady;

II. co do spornej wysokości żądania zarządził dalszą rozprawę.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy wskazał co następuje:

W świetle zgodnych twierdzeń stron zdarzenie, z jakiego M. G. (1) wywodzi roszczenie dotyczy usługi z 12 maja 2016 r., gdy pozwana spółka dostarczyła do zakładu powoda zbiornik na ciekły azot o symb. (...).

W trakcie eksploatacji w urządzeniu wystąpiła nieszczelność, co zakłóciło proces wytwórczy. Odmienność stanowisk stron na temat przyczyny tej nieprawidłowości i jej wyeliminowania, a zwłaszcza w przedmiocie wysokości odszkodowania dla M. G. (1) doprowadziła do zaprzestania przez strony współpracy.

Przedsiębiorcy nawiązali współpracę na podstawie uzgodnień, które zamieścili w dokumencie z 2 czerwca 2015 r., nazwanym umową o dostawę gazów skroplonych.

Świadczenie niepieniężne sformułowano w korelacji do stawek taryfowych za poszczególne rodzaje czynności, zapewniające osiągnięcie celu umowy jakim było zaopatrzenie zakładu w energię potrzebną do prowadzenia produkcji. Na te czynności składały się: 1. zainstalowanie i oddanie do korzystania zamiennego zbiornika na paliwo ciekłe o właściwościach zależnych od zapotrzebowania, za co należała się opłata nazwana czynszem; 2. opłata za transport gazu autocysterną; 3. opłata za gaz.

Dowód: dokument – umowa dostawy gazów na k. 19 i nast.

Zważywszy, że naturę stosunku cywilnoprawnego determinuje zgodny zamiar stron co do celu umowy (art. 65 kc), wiążąca podmioty umowa stanowi świadczenie usług nienazwanych (art. 750 kc).

W dokumencie postanowiono, że za nienależyte wykonanie usługi dostawca odpowiada ze bezpośrednie straty materiałowe u odbiorcy maksymalnie do wysokości 10 000 zł.

Pozwany nie kwestionował twierdzeń faktycznych M. G. (1) w zakresie poniesienia przez niego straty materiałowej, wskutek niesprawności urządzenia. Przeczył natomiast swojej odpowiedzialności za niesprawność zbiornika, a tym samym swojej odpowiedzialności za tą szkodę.

Opisana sytuacja procesowa usprawiedliwiała zatem ograniczenie rozprawy do zagadnienia wstępnego (art. 318 kpc).

Istotną okolicznością dla wydania takiego rozstrzygnięcia była jakość usługi, polegającej na dostarczeniu zbiornika o symbolach (...).

Na powyższą okoliczność przeprowadzono dowód z opinii biegłego M. N..

Biegły na podstawie materiałów zawartych w aktach sprawy, to jest dowodów tekstowych i zeznań świadków, nie był w stanie poczynić ustaleń o charakterze fachowym.

W związku z tym sąd obciążył usługodawcę obowiązkiem umożliwienia biegłemu przeprowadzenia oględzin przez okazanie tożsamego lub podobnego zbiornika i złożeniem biegłemu podczas wizji pełnych wyjaśnień przez kompetentnego pracownika. Ponadto powód wnioskował o okazanie biegłemu przez pozwaną spółkę dokumentacji, tzw. paszportu urządzenia.

(...) uchylił się od tych czynności. Okazał tylko egzemplarz aktualnie oferowanego typu zbiornika, zmodyfikowanego w sposób eliminujący wystąpienie takiego rodzaju uszkodzenia, jakie miało miejsca w zakładzie (...).

Powyższe wynika z wyjaśnień biegłego, która z przyczyn wyżej podanych nie mógł sporządzić opinii zgodnie z wymogami z art. 285 § 1 kpc.

Na podstawie art. 233 § 2 kpc obowiązkiem sądu jest dokonanie oceny stawiania przez stronę przeszkód w przeprowadzeniu dowodu, wbrew postanowieniu sądu.

Strona pozwana uchyliła się od wykonania zarządzenia sądu, co uniemożliwiło wydanie opinii.

Takie zachowanie uprawnia do stwierdzenia, że dostawca gazów nie chce ujawnić faktów dotyczących stanu urządzenia, gdyż obawia się ujawnienia prawdy.

Zatem uwzględniono powództwo co do zasady na podstawie art. 471 kc.

Pozwana apelacją zaskarżyła aniniejszy wyrok w całości, zarzucając:

1. na podstawie art. 368 § l ¹ k.p.c. ustalenie faktów przez Sąd I instancji niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy: poprzez ustalenie, że:

a. strony współpracowały ze sobą na podstawie umowy a świadczeniami Stron było „zainstalowanie i oddanie do korzystania zamiennego zbiornika na paliwo ciekłe o właściwościach zależnych od zapotrzebowania, za co należała się opłata nazwana czynszem; 2. opłata za transport gazu autocysterną; 3. opłata za gaz.” podczas gdy na podstawie Umowy Powód nabywał od Pozwanego skroplone gazy (ciekły azot), najmował od Pozwanej zbiorniki oraz korzystał z usług Pozwanej w zakresie transportu,

b. u Powoda wystąpiła szkoda we wskazywanej przez Powoda postaci oraz wysokości, podczas gdy brak jest dowodów na wystąpienie jakiejkolwiek szkody,

c. Pozwana nie kwestionowała wystąpienia straty materiałowej u Powoda, podczas gdy Pozwana kwestionowała roszczenie Powoda zarówno co do zasady jak i co do wysokości w sprzeciwie z dnia 22 grudnia 2017 r., co następnie konsekwentnie było podtrzymywane w dalszych pismach,

d. występująca nieszczelność spowodowana była wadliwym zbiornikiem P., nie zaś wadliwą eksploatacją zbiornika przez Powoda, polegającą na siłowym zamykaniu i otwieraniu zaworu,

e. Pozwana świadczyła Powodowi wyłącznic usługi polegające na dostarczeniu zbiornika, podczas gdy w rzeczywistości Pozwana wynajmowała Powodowi zbiornik, dokonując również bieżących napraw i serwisu zbiornika, co Sąd I instancji całkowicie pominął w wyrokowaniu.

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

a. naruszenie art. 327 1 § 1 k.p.c. poprzez niewskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz poprzez niewyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, co uniemożliwia kontrolę instancyjną zaskarżonego orzeczenia.

b. naruszenie art. 316 k.p.c. w zw. z art. 318 k.p.c. poprzez nierozpoznanie istoty sprawy polegające na ocenie jakości usługi, polegającej na dostarczeniu zbiornika o symbolach (...)”, co nie było głównym przedmiotem postępowania, podczas gdy istotą sprawy jest ustalenie możliwości przypisania Pozwanej odpowiedzialności, na podstawie art. 471 k.c.,

c. naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji niewszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, polegającego na pominięciu dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz z przesłuchań świadków:

i. A. S., przesłuchiwanego przed Sądem Rejonowym w C.w dniu 13 listopada 2018 r., sygn. (...),

ii. M. F., przesłuchiwanego przed Sądem Rejonowym w O., w dniu 19 listopada 2018 r., sygn.(...),

iii. K. H., przesłuchiwaną przed Sądem Rejonowym w G., w dniu 18 grudnia 2018 r., sygn. (...),

iv. M. H., przesłuchiwanego przed Sądem Rejonowym w G., w dniu 18 grudnia 2018 r., sygn. (...),

v. P. K., przesłuchiwanego przed Sądem Rejonowym w B., w dniu 8 stycznia 2019 r., sygn. (...),

vi. P. Ś., przesłuchiwaną przed Sądem Rejonowym (...)w K., w dniu 10 stycznia 2019 r., sygn. (...),

vii. J. B., przesłuchiwaną przed Sądem Rejonowym (...) w P. w dniu 1 marca 2019 r., sygn. (...),

viii. M. W., przesłuchiwanego przed Sądem Rejonowym (...)w P. w dniu 1 marca 2019 r., sygn. (...),

ix. M. N. (2), przesłuchiwaną przed Sądem Rejonowym w G. w dniu 4 kwietnia 2019 r., sygn. (...),

x. W. L., przesłuchiwana przed Sądem Rejonowym w G. w dniu 10 stycznia 2020 r., sygn. (...),

i oparcie się przez Sąd I instancji/wyłącznie na opinii biegłego powielającej twierdzenia Powoda, podczas gdy wszechstronne rozważenie materiału dowodowego obejmować powinno wszystkie przeprowadzone przez Sąd dowody,

d. art. 278 k.p.c. poprzez:

i. zlecenie sporządzenia opinii w sprawie biegłemu specjalizującemu się w wycenie przedsiębiorstw, nieruchomości, ruchomości, maszyn i urządzeń, pojazdów, wartości niematerialnych i prawnych, nieposiadającemu wiadomości specjalnych w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, tj. budowy i eksploatacji zbiorników tego rodzaju, jak wykorzystywane przez Powoda,

ii. zlecenie sporządzenia opinii w zakresie nieobejmującym wiadomości specjalnych, lecz w istocie zmierzającym do ustalenia okoliczności faktycznych oraz dokonania ocen prawnych, co do należytego lub nienależytego wykonania zobowiązania przez Pozwanego,

iii. dokonanie przez Sąd I instancji samodzielnych ocen co do okoliczności wymagających wiadomości specjalnych w zakresie uszkodzeń zbiornika powodujących rzekome ulatnianie się gazu, oraz przyjęcie nieuzasadnionego wniosku, że modyfikacja zbiornika wykorzystywanego przez dalsze prawie 5 lat eliminowała wystąpienie tego rodzaju uszkodzeń, zamiast powołać biegłego specjalizującego się w budowie i eksploatacji zbiorników posiadającego wiedzę specjalistyczną w celu dokonania ustaleń dotyczących uszkodzeń zbiornika oraz ich przyczyn,

e. art. 278 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd i instancji oceny dowodu z opinii biegłego jako wiarygodnej oraz przekonującej, mimo oparcia opinii wyłącznie na dowodach potwierdzających tezy Powoda, znajdujących się w aktach sprawy oraz oględzinach rodzajowo tego samego zbiornika, co najmowany przez Powoda. Z tego względu w ocenie Pozwanej sąd ocenił dowód z opinii biegłego w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, gdyż opinia sporządzona przez biegłego nieposiadającego specjalizacji w dziedzinie budowy i eksploatacji zbiorników na gaz, oparta właściwie wyłącznie na dokumentach i twierdzeniach Powoda nie może stanowić wiarygodnego źródła wiadomości specjalnych,

f. art. 233 § 2 k.p.c. w zakresie dokonania dowolnej a nie swobodnej oceny zachowania Pozwanej, poprzez ustalenie przez Sąd I instancji, że Pozwana dopuściła się odmowy przedstawienia dowodu lub iż stawiała przeszkody w przeprowadzeniu postępowania dowodowego, podczas gdy wykonała wszystkie zarządzenia sądu, umożliwiła dokonanie oględzin zbiornika w swojej siedzibie oraz udzieliła wszystkich wymaganych informacji, w tym poprzez wyznaczenie osoby kompetentnej ze strony Pozwanej do udzielenia informacji na temat zbiornika.

g. art. 236 k.p.c w zw. z 284 k.p.c w zw. z art. 233 § 2 k.p.c. poprzez brak wydania postanowienia dowodowego w zakresie dopuszczenia dowodu z uzupełniającej opinii biegłego oraz dokonanie sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oceny zachowania Pozwanej, polegającej na przyjęciu, że Pozwana dopuściła się odmowy przedstawienia dowodu lub iż stawiał przeszkody w przeprowadzeniu postępowania dowodowego gdyż nie udostępniła do oględzin zbiornika tożsamego z wykorzystywanym przez Powoda, podczas gdy wezwanie Sądu w postaci zarządzenia, obejmowało wyłącznie przeprowadzenie wizji podobnego urządzenia.

h. art. 248 k.p.c w zw. z art. 233 § 2 k.p.c. w zw. z art. 3 k.p.c. w zw. z art. 32 ust 1 i 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej poprzez dokonanie sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oceny zachowania Pozwanej, polegającej na przyjęciu, że Pozwana dopuściła się odmowy przedstawienia dowodu lub iż stawiała przeszkody w przeprowadzeniu postępowania dowodowego gdyż nie przedstawił na wezwanie Powoda dokumentacji technicznej urządzenia, podczas gdy Powód nie wzywał Pozwanej do przedstawienia dokumentacji, lecz w piśmie z dnia 18 stycznia 2021 r. zwracał się do Sądu o nałożenie na Pozwaną zobowiązania z art. 248 k.p.c., co w trakcie procesu nie nastąpiło - Sąd I instancji nie wezwał Pozwanej do przedstawienia wnioskowanej przez Powoda dokumentacji, a mimo to Sąd w uzasadnieniu wyroku wskazuje na negatywne konsekwencje procesowe nieprzedstawienia dokumentacji na wezwanie Powoda. Ocena dokonana przez Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku nie tylko narusza zasadę równości stron procesu wynikającą z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ale również powoduje dewaluację roli sądu w postępowaniu powodując zastąpienie sądu powodem w roli gospodarza procesu, co jest sprzeczne z podstawowymi zasadami postępowania cywilnego w tym, zasadą dokonywania czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami.

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: naruszenie art. 471 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przypisaniu Pozwanej odpowiedzialności za szkodę powstałą u Powoda, mimo nieustalenia spełnienia przesłanek odpowiedzialności, tj.: powstania szkody, niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania z przyczyn za które Pozwana ponosi odpowiedzialność oraz związku przyczynowego pomiędzy niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania z szkodą.

Mając na uwadze zarzuty przedstawione powyżej pozwana wniosła o:

1. uchylenie wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania wobec nierozpoznania przez Sąd I instancji istoty sprawy, zgodnie z art. 386 § 4 k.p.c.,

2. zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanej kosztów procesu za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty,

3. przeprowadzenie dowodów wskazanych w treści niniejszej apelacji dla ustalenia faktów szczegółowo wskazanych.

Powód w odpowiedzi na apelację, wniósł o oddalenie apelacji w całości.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Sad Apelacyjny podziela ustalenia faktyuczne i rozważania prawne Sądu I instancji, uznając je za własne.

W zakresie zarzuty naruszenia prawa procesowego w istocie apelacja koncentruje się na zarzucie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., poprzez naruszenie obowiązku wszechstronnego rozważenia całości materiału dowodowego i dokonanie ustaleń faktycznych jedynie na podstawie dowodów korzystnych dla powoda z pominięciem korzystnych dla pozwanej.

Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając. Jeżeli wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający z zebranego materiału dowodowego są logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, ocena tego sądu nie narusza przepisu art. 233 § 1 k.p.c. i musi się ostać, choćby z materiału tego dawały się wysnuć również wnioski odmienne. Tylko wówczas, gdy brakuje logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd orzekający ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Należy zatem stwierdzić, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 233 § 1 k.p.c. wymaga nie polemiki, lecz wskazania, że Sąd ten uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd doniosłości (wadze) poszczególnych dowodów, ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu pierwszej instancji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty pozwanej w tym kontekście co do zasady nie mają żadnego merytorycznego uzasadnienia, a jedynie charakter polemiki z oceną dokonaną przez Sąd I instancji. Sąd I instancji dokonał bowiem wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie i właściwie go ocenił wydając co do zasady prawidłowe rozstrzygnięcie na gruncie stanu faktycznego niniejszej sprawy w przedmiocie wydania wyroku wstęnego.

W tym kontekscie istotne jest odniesienie się do zarzutu nruszenia art. 233 § 2 k.p.c.

Odwolując sie do komentarza K.P.C. w Lex: Piaskowska Olga Maria(red.), wskzać nalezy, że: “Komentowany artykuł w § 2, odsyłając do § 1, nakazuje sądowi ocenić znaczenie odmowy przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkód stawianych przez stronę w przeprowadzeniu dowodu wbrew postanowieniu sądu według tych samych zasad, zgodnie z którymi sąd dokonuje oceny dowodów. Odmowę przedstawienia przez stronę dowodu lub stawiane przez nią przeszkody w jego przeprowadzeniu sąd ocenia według swojego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Stanowi to rozszerzenie granic swobodnej oceny dowodów, ujętej w art. 233 § 1, i jest wyrazem tego, że ustalenia faktyczne sądu nie tylko mogą być konsekwencją przeprowadzonych dowodów, lecz także mogą wynikać z innych źródeł, w tym zachowań stron w toku postępowania, które w świetle zasad doświadczenia życiowego i logiki pozwalają na weryfikację prawdziwości twierdzeń faktycznych. Sąd powinien badać wpływ tych zachowań na ustalenia faktyczne według tych samych reguł, które znajdują zastosowanie przy ocenie wiarygodności i mocy dowodów, co powoduje, że § 2 na równi z § 1, którego stanowi rozwinięcie, jest związany z podstawą faktyczną orzekania. Z konstrukcyjnego punktu widzenia oba te przepisy są ze sobą w tego rodzaju związku, że nie jest możliwe poprawne sformułowanie zarzutu naruszenia art. 233 § 2 bez nawiązania do art. 233 § 1. Zarzut, że sąd wyciągnął niewłaściwe konsekwencje z odmowy przedstawienia dowodu lub przeszkód czynionych w jego przeprowadzeniu, sprowadza się do zarzutu naruszenia granic swobodnej oceny sędziowskiej Wyrok SN z 13.04.2017 r., I CSK 93/17, LEX nr 2305914..

Nieuzasadniona odmowa strony, stwarzająca przeszkodę stawianą przez nią w przeprowadzeniu dopuszczonego dowodu, może być przez sąd oceniona bardzo negatywnie dla strony odmawiającej przy analizowaniu w sprawie ostatecznego wyniku postępowania dowodowego Wyrok SN z 14.02.1996 r., II CRN 197/95, LEX nr 24748., przy czym nie można art. 233 § 2 k.p.c. tłumaczyć w ten sposób, że usprawiedliwiona subiektywnie odmowa już sama przez się nie może mieć ujemnego wpływu na wynik procesu dla strony odmawiającej. Należy i w tym przypadku rozważyć wszechstronnie, czy zebrane dowody i materiał sprawy pozwalają na uznanie za nieudowodnione tego twierdzenia, które zostało zakwestionowane przez stronę odmawiającą, a nieprzeprowadzony dowód nie mógłby mieć istotnego znaczenia.”

Kierując się przedtswionymi powyżej kryteriami, trudno zakwestioonować ocenę odmowy przedstwienia dowou dokonaną w uzasadnieniu zaskrżónego wyroku, a tym samym uznać zasadność zarzutu postawionego w apelacji.

Brak też podstaw do uwzględnienia pozostałych zarzutów naruszenia prawa procesowego, a tym samym do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 316 k.p.c. w zw. z art. 318 k.p.c. poprzez nierozpoznanie istoty sprawy polegające na ocenie jakości usługi, tj. polegającej na dostarczeniu zbiornika o symbolach (...)”, co nie było głównym przedmiotem postępowania, podczas gdy istotą sprawy jest ustalenie możliwości przypisania Pozwanenej odpowiedzialności, na podstawie art. 471 k.c. Skarżąca zdaje się jednak nie uwzględniać faktu, że wlaśnie podstawą faktyczną żądania pozwu była szkoda wywołana wadliwością dostarczonego przez pozwaną w/w zbiornika. Dlatego włalśnie, ocena ewentualnej wadliwosci tego urzdzenia, była podstawa do uznania zasadnosci żądania pzowu co do zasady. I dlatego wtym zakresie zarzut nierozpoznainia istoty sprawy nalezy ocnić jako oczywiscie bezzsadny.

W tym kointekście trafnie powód w odpowiedzi na apelację wskazuje, że podnoszone przez pozwaną argumenty w apelacji w żadnej mierze nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym przez sąd materiale dowodowym.

Pozwana zarzuca Sądowi I instancji dokonanie samodzielnych ocen (punkt iii) co stanowi próbę ograniczania niezawisłości sędziowskiej i nie ma żadnych podstaw w przeprowadzonym skrupulatnie postępowaniu. Pozwana twierdzi, że kwestionowany zbiornik (butla - i powód i biegły oraz pracownicy pozwanej używają tych określeń wymiennie, jako synonimy, co w niczym nie urąga dokonanym ustaleniom, ponieważ chodzi zawsze o wiadomy, sfotografowany zbiornik) był dalej używany przez pozwaną przez kolejne 5 lat, co miałoby dowodzić jego sprawności. Jednak w aktach brak jakiegokolwiek dowodu na takie twierdzenie. Pozwana na wezwanie biegłego, nie przedstawiła ani paszportu technicznego kwestionowanego zbiornika ani samego zbiornika.

Pozwana również kwestionuje kompetencje biegłego powołanego za jej zgodą i bez jakichkolwiek zastrzeżeń do przedstawionego przez sąd z nazwiska biegłego. A w swoim piśmie procesowym z dnia 1.10.2019 pozwana nie tylko zgadza się na powołanie biegłego ale i wnioskuje powołanie go z listy SO w K. (a nie w P. o co wnioskował powód), zatem miała pełną wiedzę kto na tej liście ma jaką specjalizacje i po otrzymaniu nazwiska biegłego nigdy nie podniosła zarzutu braku wystarczającej specjalizacji, czy zakresu opiniowania i postawionych biegłemu tez. Jeśli dla Sądu opinia biegłego nie może być źródłem wiarygodnych wiadomości, to co takim źródłem zatem miałoby być?

W punkcie f) apelacji pozwana twierdzi, że wykona wszystkie zobowiązania sądu, co jest oczywistą nieprawdą. W zleceniu sądu z dnia 19.11.2019 Sąd wyraźnie zaznaczył, że biegły ma prawo a wręcz obowiązek pozyskiwać dalsze, potrzebne mu informacje bezpośrednio od stron. Sąd przekazał w ten sposób kompetencje w ocenie jakie dane są potrzebne do sporządzenia rzetelnej opinii. Zatem nie prawdą jest, że chodziło o jakikolwiek podobny zbiornik, co zresztą sam biegły na posiedzeniu dnia 16.11.2021 potwierdził, cyt.: " Chciałem jedną rzecz Wysoki Sądzie podnieść, która dla mnie nie jest zrozumiała: Termin oględzin był ustalony wcześniej, miejsce oględzin Wysoki Sądzie był również ustalony wcześniej na te oględziny strona pozwana nie dostarczyła takiej samej butli, takiego samego zbiornika Wysoki Sądzie - twierdząc, że mają inne podobne." Biegły żądał również pokazania dokumentacji technicznej zbiornika, co nigdy nie nastąpiło. Jeśli ten zbiornik dalej działał kolejne 5 lat a sami pracownicy pozwanej podkreślali wielokrotnie w zeznaniach, że każdy zbiornik MUSI mieć tzw. paszport techniczny, to dlaczego w trakcie trwania tej procedury pozwana tego paszportu (jedynego dowodu na potwierdzenie twierdzeń pozwanej o rzekomej sprawności tego zbiornika) do dziś nie przedstawiła, czego sąd i powód nie mogą się za wszelką cenę dowiedzieć?

Dlaej powód wskazał, że w punkcie h) apelacji pozwana podnosi naruszenie jej konstytucyjnych praw i zasady równości stron, absurdalność takiego zarzutu przy osobie prawnej z ogromnymi obrotami zatrudniającą profesjonalnego pełnomocnika w starciu z osobą fizyczną, której nie stać na adwokata (nawet nie byłoby jej stać na wniesienie apelacji przy talcich kosztach sądowych) nie może być bardziej wyraźna.

W tym zakresie, ta argumentacja powoda ma drugarzędne znaczenie, choć co do zasady brak podstaw do uwzględnienia zarzutów pozwanej w tej części. Wskazać bowiem należy, że po pierwsze zgosdnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Po drugie zgodnie z art. 232 k.p.c. Strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Natomiast, brak mozliwości przeprowadzenia dowodu, podlega ocenie Sądu w trybie art. 233 § 2 k.p.c., a nadto w kontekście obowiązku nalożonego na strony procesu norma art. 248 k.p.c., zgodnie z którą każdy obowiązany jest przedstawić na zarządzenie sądu w oznaczonym terminie i miejscu dokument znajdujący się w jego posiadaniu i stanowiący dowód faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, chyba że dokument zawiera informacje niejawne.W sytuacji bezzasadności tego zarzutu, brak jesty podstaw do budowania argumentacji o naruszeniu zasady równości stron procesu wynikającąejz art. 32 ust. 1 w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Pozwana zarzuca Sądowi I instancji nie wzięcie pod uwagę zeznań M. N. (2) jako wiarygodnego świadka w kwestii nieulatniania się azotu. To także osłabia linię apelacji, gdyż M. N. (2) nie było w pracy w 30.07.2016, czyli w jednej z dat wskazanych przez powoda. Dodatkowo powód przedstawił świadectwa pracy wskazujące na zwolnienie dyscyplinarne co może także pozbawić wiarygodności zeznania tego świadka jako ewentualnie złożone w celu odwetu za wspominane zwolnienie jej z pracy.

Kolejnym chybionym argumentem wniesionej apelacji jest kwestia możliwości korzystania przez powoda z innych zbiorników. Nie jest to oczywiście zgodne z sytuacją faktyczną, gdyż prowadząc działalność powód korzystał z kilku różnych lokalizacji. Zbiorniki (...) i (...) były przeznaczone i zamontowane przy ul. (...), (...)-(...) G., a kwestionowany zbiornik (...) miał służyć w lokalu przy (...), (...)-(...) G. i w tej lokalizacji był to jedyny zbiornik, który pozwalał (a później uniemożliwił) produkcję lodów.

Kolejnym elementem podstawnej apelacji jest twierdzenie, jakoby zeznania M. F. były dowodem na sprawność zbiornika i celowe go psucie przez powoda, to właśnie ten świadek w protokole z rozprawy 19.11.2018 zeznaje, cyt: “ przy serwisowaniu nie było żadnych śladów, żeby elementy zbiornika były dokręcane za pomocą kluczy, nic mi nie wiadomo czy M. G. samodzielnie dokonywał czynności technicznych przy zbiorniku". Również treści maili z 14.07.2016 i 3.08.2016 mają potwierdzać manipulację przeze mnie przy zbiorniku. Powód przyznał, że owszem napisał, iż coś próbowałem dokręcić, aby azot już nie wyciekał, jednak chodziło o przyłącze, a nie o zawór z wrzecionem, który był problemem i którego wymienienie okazało się konieczne, aby azot przestał się ulatniać.

Nalezy także zgodzxi się z powodem, że przywołanie art. 327 ¹ § 1 k.p.c. wydaje się być zupełnie bezpodstawne, a wręcz nadużyciem, gdyż zdaniem powoda nie ma on żadnego problemu z wywiedzeniem podstawy wyrokowania.

Trudno zakwestionować argumentrację pwooda, którty podniósł, że zarzut nierozpoznania istoty sprawy jest całkowicie pozbawiony jakichkolwiek podstaw merytorycznych, wskazujac, że płacił miesięcznie dwie faktury wystawiane przez pozwaną:

1) instalacja i oddanie do korzystania zamiennego zbiornika na paliwo ciekłe — czynsz za wynajem

2) z dwoma pozycjami a) opłata za transport gazu cysterną, b) opłata za gaz,

czyli dokładnie tak jak wskazał sąd I instancji. Jakiekolwiek twierdzenia pozwanej, jakoby opis ten stanowił pomieszanie świadczeń pozwanej ze świadczeniami powoda, jest całkowicie nieprawdziwe oraz sprzeczne z przedstawionymi fakturami.

Świadczenie pozwanej wobec powoda zawierało wszystkie 3 elementy, tj. najem zbiornika, transport gazu i sam gaz i nie mogło dojść do prawidłowego świadczenia któregokolwiek elementu bez prawidłowego wypełnienia wszystkich 3 jednocześnie. Pozwana miała dostarczyć specjalistyczny, sprawny zbiornik, zamontować go i napełnić ciekłym azotem. Czy zakup azotu nazwiemy świadczeniem głównymm, a najem zbiornika świadczeniem pobocznym, nie ma dla tej sprawy żadnego znaczenia, ponieważ pozwana odpowiada za całość świadczonych usług, niezależnie od swojej wewnętrznej nomenklatury.

Zarzuty dotyczące nie wystarczających dowodów powstałej szkody i braku dokumentacji fotograficznej są również nieprawdziwe. Powód wskzał, że w dokumentach księgowych nie “księgował” zdjęć, ale zostały one dostarczone biegłemu i są ujęte w jego opinii.

Zasadnie także powód podniósł, że w apelacji pozwana podkreślała, iż dokonywała napraw i serwisu tego konkretnego zbiornika, ale w całych aktach nie ma na to ani jednego dowodu. Skoro zatem powód płacił czynsz za najem tego konkretnego zbiornika, to gdzie jest jego paszport techniczny, który pozwana miała obowiązek prowadzić?

Jak wyjaśnić twierdzenia pozwanej, że dnia 28.07.2016 zbiornik był całkowicie sprawny, a jednak 9.08.2016 trzeba było w nim wymienić zawór ?

Reasumując, w ocnie Sądu Apwelacyjnego, brak jest podstaw do uwzględneinia wszelkich zarzutów naruszenia prawa zarówno procesowego, jak i materialnego podniesionuych w apelacji, a tym samym do uwzględnienia tej apelacji.

Mając powyższe na uwadze orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c.

W zakresie orzeczenia o kosztrach postęowania apelacyjnego należy mieć na uwadze treść art 318 k.p.c., zgodnie z którym:

§ 1. Sąd, uznając roszczenie za usprawiedliwione w zasadzie, może wydać wyrok wstępny tylko co do samej zasady, co do spornej zaś wysokości żądania - zarządzić bądź dalszą rozprawę, bądź jej odroczenie.

§ 2. W razie zarządzenia dalszej rozprawy, wyrok co do wysokości żądania, jak również rozstrzygnięcie co do kosztów może zapaść dopiero po uprawomocnieniu się wyroku wstępnego.

Tak więc ze względu na fakt, że wyrok wstępny nie kończy postępowania w sprawie, nie zawiera on rozstrzygnięcia o kosztach, które jest zamieszczane w wyroku końcowym, obejmującym rozstrzygnięcie co do wysokości roszczenia.

Dlatego też orzecenie Sądu Apelacyjnego oddalajace apelację od wyroku wstępnego Sądu I instancji na mocy art. 318 § 2 k.p.c k.p.c., w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., nie zawiera wyrzecenia co do kosztów postępowasnia apelacyjnego.