Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2023 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Ludmiła Dulka - Twarogowska

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2023 roku w Wąbrzeźnie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: „(...)z siedzibą w D.

przeciwko: (...) z siedzibą w W.

- o zapłatę

1. zasądza od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki (...) z siedzibą w D. 4.042,32 zł (cztery tysiące czterdzieści dwa złote trzydzieści dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od tej kwoty za okres od 16 września 2021 roku do dnia zapłaty;

2. zasądza od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki (...) z siedzibą w D. 1.317,00 zł (tysiąc trzysta siedemnaście złotych zero groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu;

3. nakazuje zwrócić pozwanemu (...) z siedzibą w W. 295,83 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych osiemdziesiąt trzy grosze), tytułem niewykorzystanej zaliczki wpłaconej na poczet wynagrodzenia biegłego.

Sędzia

Ludmiła Dulka – Twarogowska

Sygn. akt: I C 10/22 upr

POUCZENIE

(...)

(...)

(...) (...) (...) (...)

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

(...),

-(...)

W., dnia 11 września 2023 r.

Sędzia

Ludmiła Dulka – Twarogowska

Wykonano (data i podpis) …………………………..

Sygn. akt I C 10/22 upr

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2022 roku powódka(...) w D. wystąpiła z pozwem przeciwko (...) w W. domagając się zasądzenia kwoty 4.042,32 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 16 września 2021 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu (k.2-6).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu (k.41-45).

Zarówno strona powodowa (k.71-71v, k.79-79v, protokół rozprawy z 25 stycznia 2023 roku, czas zapisu: od 00:03:15, k.155-156v), jaki i pozwana (k.73-74v, k.151-152v) podtrzymały swoje stanowiska w toku procesu.

Sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu (...) roku przy ul. (...) w G. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) klasy (...), którego właścicielem była J. F.. Szkoda została zgłoszona pozwanemu, z którym sprawca zdarzenia miał zawartą umowę odpowiedzialności cywilnej. Pozwany przekazał poszkodowanej informację dotyczącą możliwości najmu pojazdu zastępczego od współpracującej z nim wypożyczalni w cenie 83 zł netto/doba dla pojazdu klasy (...). W dniu (...) roku J. F. zawarła z (...) Sp. z o.o. we W. umowę najmu nr (...), w oparciu o którą został jej oddany do używania pojazd zastępczy z tego samego segmentu marki F. (...) o nr rej. (...) za kwotę 180 zł brutto/doba oraz dodatkowo: 150 zł cena podstawienia oraz 150 zł cena zwrotu, bez dobowego limitu kilometrów. W tym samy dniu poszkodowana upoważniła firmę (...) Sp. z o.o. do bezgotówkowego rozliczenia najmu auta zastępczego w towarzystwie ubezpieczeniowym pozwanego. Pozwany po przyjęciu zgłoszenia przeprowadził postępowanie szkodowe nr (...), oszacował koszt naprawy pojazdu na kwotę 10.849 zł i przyjął wystąpienie szkodę całkowitą. Ponadto wskazał wartość pojazdu przed wypadkiem - 9.000 zł, wartość pojazdu po wypadku - 1.600 zł oraz wysokość szkody - 7.400 zł, bez przesądzenia o własnej odpowiedzialności oraz o wysokości odszkodowania, o czym poinformował poszkodowaną pismem z 12 lipca 2021 roku. Decyzją z 29 lipca 2021 roku pozwany przyznał poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 7.400 zł. Z pojazdu zastępczego poszkodowana korzystała faktycznie przez okres 31 dni, tj. od 1 do 31 lipca 2021 roku. W dniu 18 sierpnia 2021 roku (...) Sp. z o.o. wystawił fakturę (...) nr (...) za wynajem pojazdu przez okres 31 dni, przy cenie 146,34 zł netto/dobę, a także po 121,95 zł netto za podstawienie oraz odbiór pojazdu, na łączną kwotę 5.879,94 zł brutto. Po przedstawieniu wskazanej faktury pozwanemu decyzją z 15 września 2021 roku uznał on zasadność najmu tylko przez 18 dni, przyznał kwotę 1.837,62 zł i nie uwzględnił jej w pozostałym zakresie. W dniu 23 września 2021 roku (...) Sp. z o.o. jako cedent zawarł z powódką umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem była wierzytelność wobec pozwanego z tytułu szkody powstałej w pojeździe S. (...) nr rej., (...) wynikająca z faktury (...) nr (...) w kwocie 4.042,32 zł. Pismem z 13 września 2021 roku powódka zawiadomiła pozwanego o cesji i wezwała do zapłaty kwoty 4.042,32 zł w terminie 7 dni.

Okoliczności bezsporne, ponadto dowody:

- decyzje pozwanego (k.15-15v, k.16-16v,);

- umowa najmu (k.17);

- upoważnienie (k.18);

- protokół podstawienia do rezerwacji (k.20-20v);

- protokół zwrotu do rezerwacji (k.21-21v);

- oświadczenie poszkodowanej (k.22);

- faktura (k.23);

- umowa przelewu wierzytelności z załącznikiem (k.26-28v);

- dokumenty zawarte w aktach szkody na płycie CD (k.38);

- zawiadomienie o cesji oraz przedsądowe wezwanie do zapłaty (k.10-10v);

- informacja dot. najmu pojazdu zastępczego (k.50-51);

- pismo pozwanego z 12.07.2021 (k.52-53);

W okresie korzystania przez poszkodowaną z pojazdu zastępczego była ona także właścicielem pojazdów marki O. (...) o nr rej. (...) i O. (...) o nr rej. (...). Pierwszy ze wskazanych pojazdów był wówczas użytkowany przez jej męża, który dojeżdżał nim do pracy w Niemczech, natomiast drugi był w tym czasie uszkodzony i oczekiwał do odstawienie do warsztatu.

Dowody:

- informacja z (...) (k.55-55v);

- zeznania świadka J. F. (protokół rozprawy z 25 stycznia 2023, czas zapisu: od 00:08:57).

Szacunkowy zakres rynkowych stawek za wynajem samochodu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego i wynajętego na rynku lokalnym wynosi od 80 zł netto (98,40 zł brutto) do 274,80 zł netto/dobę (338 zł brutto). Przyjęta w fakturze (...) nr (...) stawka 146,34 zł netto/dobę mieści się w granicach stawek przyjętych na rynku lokalnym. Zakres ekonomicznie uzasadnionego kosztu najmu z uwzględnieniem zwykłej stawki najmu obowiązującej w dacie szkody na rynku lokalnym za 31 dni wynosi od 2.480 zł netto (3.050,40 zł brutto) do 8.518,80 zł netto (10.478,12 zł brutto). Łączny koszt najmu pojazdu zastępczego zgodnie z fakturą (...) nr (...) wynosi 4.536,54 zł netto (5.579,94 zł brutto) i mieści się we wskazanym zakresie.

Dowód:

- opinia biegłego z dziedziny techniki samochodowej (k.125-139);

- historia pojazdu (k.140-145).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w całości uzasadnione.

Strona powodowa swoją legitymację procesową wywodziła z umowy o przelew wierzytelności zawartej z (...) Sp. z o.o. i domagała się zasądzenia kwoty 4.042,32 zł tytułem zwrotu kosztu najmu pojazdu zastępczego, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 16 września 2021 roku do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast z treści § 2 tego przepisu wynika, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Wierzytelność, przechodzi na nabywcę solo consensu, tj. przez sam fakt zawarcia umowy przelewu. W oparciu o zaprezentowane dowody, Sąd przyjął, iż powód wykazał swoją legitymację procesową.

Podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowiła umowa odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, w ramach której ubezpieczyciel na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 34 i 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2016.2060 ze zm.) przejął odpowiedzialność za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów.

Zgodnie z art. 822 k.c. w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.). W myśl art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Jak wynika z art. 19 ust. 1 wskazanej ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego OC może przy tym dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z treścią art. 35 wskazanej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Ubezpieczyciel odpowiada przy tym w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego (art. 36 ust. 1 ustawy).

Celem naprawienia szkody jest przywrócenie stanu majątkowego poszkodowanego do stanu poprzedniego (art. 363 i 361 k.c.). Ponieważ ustawa przewiduje zasadę pełnego odszkodowania, odpowiedzialnością z ubezpieczenia OC są objęte „celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego” (R. Trzaskowski, Koszty najmu pojazdu zastępczego jako szkoda, Palestra 2012/7-8/121-129, Lex nr 153913). Nie ulega wątpliwości, że szkoda majątkowa może się wyrażać w braku możliwości korzystania
z określonej rzeczy, w tym z samochodu służącego poszkodowanemu. Poniesiony przez poszkodowanego koszt wynajmu pojazdu zastępczego stanowi skutek szkody, winien więc podlegać wyrównaniu, ale musi to być wydatek, który powinien być celowy i ekonomicznie uzasadniony (vide: wyrok SN z 08 września 2004 roku, sygn. IV CK 672/03, Legalis nr 277761). Z kolei ocena, czy poniesienie konkretnych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego winna zostać dokonana w oparciu o indywidualną sytuację poszkodowanego i konkretne okoliczności sprawy.

Strona pozwana nie negowała swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia drogowego z 30 czerwca 2021 roku, będąc ubezpieczycielem sprawcy zdarzenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Bezspornym było także, iż poszkodowana w związku z tym zdarzeniem doznała szkody majątkowej w postaci uszkodzenia pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...), zaś szkoda miała charakter całkowity. Oś sporu koncentrowała się m.in. wokół uprawnienia do najmu pojazdu zastępczego w sytuacji, gdy poszkodowana była właścicielem dwóch innych samochodów osobowych, a ponadto także wysokości stawek najmu pojazdu zastępczego oraz uzasadnionego okresu najmu tego pojazdu.

Jak wynika z wiarygodnych zeznań J. F., w okresie najmu pojazdu zastępczego wprawdzie była ona właścicielem dwóch innych pojazdów, lecz jeden z nich był uszkodzony i nie nadawał się do jazdy, natomiast drugi użytkował jej mąż, który użytkował go na terenie N.. Oznacza to, iż poszkodowana miała pełne prawo korzystać z pojazdu zastępczego.

W celu ustalenia ekonomicznie uzasadnionego kosztu najmu pojazdu zastępczego przy uwzględnieniu zwykłej stawki najmu obowiązującej w dacie szkody na rynku lokalnym, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z dziedziny techniki samochodowej. Biegły w wydanej przez siebie opinii wskazał, iż szacunkowy zakres rynkowych stawek za wynajem samochodu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego i wynajętego na rynku lokalnym wynosi od 80 zł netto/dobę (98,40 zł brutto) do 274,80 zł netto/dobę (338 zł brutto). Przyjęta w fakturze (...) nr (...) stawka 146,34 zł netto/dobę mieści się w granicach stawek przyjętych na rynku lokalnym.

W ocenie Sądu opinia biegłego była jasna, pełna, nie zawierała wewnętrznych sprzeczności, zaś autorytet i wiedza biegłego nie mogły budzić wątpliwości. Biegły przedstawił szczegółowe kalkulacje i przesłanki swojego rozumowania, a podstawę wnioskowania stanowiły przede wszystkim posiadane przez niego wiadomości specjalne. Kierując się wskazaniami biegłego Sąd doszedł do wniosku, iż przyjęta stawka dobowa była prawidłowa i uzasadniona. Sąd nie podzielił natomiast wskazania biegłego odnośnie niezbędnego okresu czasu trwania najmu wynoszącego 19 dni. Podnieść należy, iż pismo pozwanego z 12 lipca 2021 roku nie stanowiło decyzji o przyznaniu i wysokości odszkodowania, lecz zawierało jedynie informację o przyjęciu szkody całkowitej, szacunkowej wartości naprawy i przeprowadzonych obliczeniach wysokości odszkodowania, bez przesądzenia o własnej odpowiedzialności oraz o wysokości odszkodowania – co wynika wprost z jego treści. Ostateczna decyzja pozwanego o przyjęciu odpowiedzialności i wysokości odszkodowania została wydana 29 lipca 2021 roku. Dlatego Sąd stoi na stanowisku, iż dopiero od tej daty możliwe jest dodanie kolejnych 7 dni przeznaczonych na zagospodarowanie wraku, przy czym na gruncie niniejszej sprawy były to tylko 2 dni. Tym samym uzasadniony łączny czasookres trwania najmu pojazdu zastępczego należało określić na 31 dni, zgodnie z zastrzeżeniami strony powodowej do opinii biegłego.

Reasumując, na gruncie niniejszej sprawy Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby uznać za nieadekwatną, niecelową, czy ekonomicznie nieuzasadnioną i tym samym podważyć stawkę dobową najmu pojazdu zastępczego przyjętą w fakturze (...) nr (...), uzasadniony okres najmu wynoszący 31 dni, jak również koszty podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego, które były celowe i ekonomicznie uzasadnione, skoro pojazd szkodowy uległ szkodzie całkowitej. Wskazane koszty pozostawały w bezpośrednim związku ze szkodą, nie były nadmiernie wysokie i stanowiły wydatki pozwalające na usunięcie negatywnych dla poszkodowanego następstw, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią dla wierzyciela, a obciążeniem dłużnika.

Przyjmując, iż wierzytelność powódki wynosząca 5.879,94 zł była uzasadniona i została przez pozwanego zaspokojona w zakresie 1.837,62 zł Sąd uznał, ze roszczenie objęte pozwem zasługuje na uwzględnienie w całości, dlatego w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.042,32 zł tytułem zwrotu kosztów pojazdu zastępczego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 16 września 2021 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu w pkt 2 wyroku postanowiono w myśl art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c., kierując się zasadami odpowiedzialności finansowej strony przegrywającej za wynik postępowania oraz rozstrzygania o kosztach w orzeczeniu kończącym sprawę w danej instancji. Powódka wygrała proces w całości, dlatego pozwany zobowiązany jest do zwrotu na jej rzecz kosztów procesu. Zasądzona z tego tytułu kwota 1.317 zł obejmuje: 400 zł opłaty sądowej od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 900 zł, które określono w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie [Dz.U.2023.1964 j.t. ze zm.] oraz 17 zł opłaty kancelaryjnej od czynności złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa.

Ponadto w pkt 3 sentencji Sąd nakazał zwrócić pozwanemu kwotę 295,83 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki wpłaconej na poczet wynagrodzenia biegłego.

Sędzia

Ludmiła Dulka-Twarogowska

Pouczenie: (...) (...) (...) (...)

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

- (...)

(...)

Sędzia Ludmiła Dulka-Twarogowska

W., dnia 26 października 2023 roku