Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 06 czerwca 2019 r. powód A. W. domagał się przyznania od Skarbu Państwa odszkodowania w kwocie 300.000,00 zł. Uzasadniając swoje żądanie wskazywał, że funkcjonariusze Z. K. w G. celowo przetransportowali go niezgodnie z wystawionym nakazem do Z. K. w R., a nie do A. Ś. w G., czym narazili go na spełnienie kierowanych w stosunku do niego gróźb. Pozbawiony został również dostępu do lekarstw (k. 3).

Mocą postanowienia z dnia 5 września 2019 r. powód został zwolniony od kosztów sądowych w całości i ustanowiono dla niego radcę prawnego z urzędu (k. 11).

W piśmie z dnia 16 października 2019 r. sprecyzował , że w miejsce odszkodowania domaga się zasądzenia zadośćuczynienia za krzywdę związaną z przetransportowaniem do Z. K. w R. zamiast do A. Ś. w G. . Jako wysokość dochodzonego roszczenia wskazał kwotę 200.000,00 zł (k. 26-27v).

W odpowiedzi na pozew z dnia 20 grudnia 2019 r. pozwany (...) w G. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że roszczenia są nieuzasadnione. Powód nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń dotyczących rzekomego zagrożenia jego bezpieczeństwa w Z.K. w R. (k. 56-57).

W piśmie z dnia 30 czerwca 2020 r. powód wskazał , że domaga się zadośćuczynienia od Z. K. w G. za doznane krzywdy w związki z przetransportowaniem powoda do A. Ś. w G., a także za krzywdy doznane przez powoda w trakcie pobytu w Z.K. w G. polegające na: rozpowszechnianiu przez służbę więzienną informacji na temat powoda, kary odbywanej przez powoda, ograniczanie powodowi kontaktów z rodziną, kontrolowanie rozmów urzędowych powoda (k. 181-182).

Sąd ustalił, co następuje:

Powód A. W. odbywa karę pozbawienia wolności i przebywa w warunkach izolacji penitencjarnej. W początku 2019 r. osadzony był w Z. K. w R.. W (...) r. został przetransportowany do Z. K. (...) w G. ze względu na konieczność przeprowadzenia czynności w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w G..

dowód: okoliczność niesporna, nadto zeznania powoda (k. 162-162v), notatka ZK w G. (k. 60)

Nakazem wydania w celu odtransportowania z dnia (...) r. wystawionym przez Sąd Rejonowy w G. nakazano, żeby powód był bezzwłocznie wydany w celu odtransportowania do Z. K. w R..

dowód: nakaz wydania (k. 311)

Powód został przewieziony z Z. K. (...) w G. do Z. K. w R. w dniu (...) r.

dowód: zeznania powoda (k. 162v), notatka ZK w G. (k. 60)

Po powrocie do Z. K. w R. nikt się nie znęcał nad powodem i nie stała mu się żadna krzywda.

dowód: zeznania powoda (k. 163)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie zeznań powoda , a nadto na podstawie nakazu wydania z Sądu Rejonowego w G. oraz notatki z Z. K. w G..

Z notatki z Z. K. w G. oraz „nakazu wydania w celu odtransportowania” wynika, iż powód istotnie w (...) r. został przetransportowany z Z. K. (...) w G. do Z. K. w R.. W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować prawdziwość w/w dokumentów. Strona powodowa jedynie gołosłownie wskazywała, że „powód jest przekonany, że nakaz transportowy został wystawiony w zakresie przetransportowania powoda z Z. K. w G. do Z. K. w G., nie zaś do Z. K. w R.”, nie przedstawiając na tę okoliczność żadnych dowodów oprócz swoich twierdzeń .

Zeznania powoda A. W. w ocenie Sądu jedynie w niewielkim zakresie zasługiwały na uwzględnienie. Powód zeznał, że przebywał w Z. K. w R., w (...) r. i przetransportowano go w związku z czynnościami w innej sprawie do Z. K. nr 1 w G., a następnie odtransportowano go z powrotem do Z. K. w R. – w tym zakresie zeznania powoda były prawdziwe, a poza tym dotyczyły okoliczności niespornych. Nadto powód przyznał, że po powrocie do Z. K. w R. nie stała mu się żadna krzywda i nikt nad nim się nie znęcał – również w tej części zeznania zasługiwały na uwzględnienie.

W pozostałym zakresie Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda, a w części uznał je za nieistotne dla sprawy. Niewiarygodne były zeznania powoda, gdzie wskazywał on, iż wydany nakaz wydania w celu odtransportowania nakazywał przewiezienie go do A. Ś. w G.. Twierdzenie to pozostaje w zasadniczej sprzeczności z treścią wydanego nakazu, polecającego odtransportowanie do Z. K. w R.. Nie zasługiwały na uwzględnienie również twierdzenia powoda, gdy wskazywał , że podczas krótkiego pobytu w Z. K. (...) w G. psychiatra przypisał mu dodatkowe leki, które w Z. K. w R. zostały mu odebrane – okoliczność ta nie została w żaden sposób udowodniona i stanowi jedynie gołosłowne twierdzenie. Również za gołosłowne , a przez to niewiarygodne , sąd uznał zeznania, w których powód wskazuje na złośliwości, których doświadczać miał podczas pobytu w Z. K. w G.. Bez znaczenia w kontekście formułowanego żądania pozostawały zeznania powoda, gdy wskazywał na rzekome nieprzyjemności , których doświadczać miał w czasie pobytu w różnych jednostkach penitencjarnych ze strony funkcjonariuszy służby więziennej i współosadzonych.

Sąd nie brał pod uwagę zeznań świadków A. P., ponieważ były one ogólnikowe i nie wniosły nic do sprawy. Nadto Sąd nie oparł się na zeznaniach R. P., który wprost wskazał, że jego wiedza dotycząca sprawy pochodzi jedynie od powoda i nie był on świadkiem przywoływanych przez powoda sytuacji. Świadek M. S. wskazał, iż nie posiada informacji odnośnie przedmiotowej sprawy.

Na podstawie art. 235 ^{( 2)} § 1 pkt. 2 k.p.c., jako nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd pominął wnioski dowodowe strony powodowej o: ściągnięcie informacji z Prokuratury Okręgowej w G. dotyczącego zawiadomienia o przestępstwie – sygnatura akt (...); powołanie biegłych sądowych psychiatrów w celu przebadania powoda; z zeznań świadka L. S.; z zeznań świadków A. S. i A. B.. Wobec uznania, iż zachowanie pozwanego nie nosi znamion bezprawności – o czym mowa będzie w dalszej części uzasadnienia . Przeprowadzanie tych dowodów było zbędne dla wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. (...) zawarte w aktach (...) oraz (...) nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy .

Nadto na podstawie art. 235 ^{( 2)} § 1 pkt. 6 k.p.c., sąd pominął wniosek powoda o ściągnięcie informacji z Sądu Okręgowego w G. w celu ustalenia, czy był wystawiony nakaz przetransportowania do A. Ś. w R. - gdyż wniosek nie odpowiada wymogom z art. 235 ^{( 1)} k.p.c., a brak nie został usunięty mimo wezwania. Nakaz ten został natomiast nadesłany przez Z. K. w R. ( k. 310 – 311 ).

Po sprecyzowaniu żądania powód domagał się zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 200.000,00 zł, między innymi, za krzywdę związaną z przetransportowaniem go do Z. K. w R., podczas gdy powinien być przetransportowany do A. Ś. w G.. Argumentował, że obawiał się o swoje bezpieczeństwo i nie zapewniono mu lekarstw przepisanych przez psychiatrę, na skutek czego doszło do pogorszenia jego stanu zdrowia i uszczerbku na zdrowiu psychicznym.

Zgodnie z art. 23 k.c. : „Dobra osobiste człowieka , jak w szczególności zdrowie , wolność , cześć , swoboda sumienia , nazwisko lub pseudonim, wizerunek , tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania , twórczość naukowa , artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska , pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach”.

Stosownie do art. 448 k.c. : „W razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu ,czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego na cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepis art. 445 § 3 stosuje się.”

Ponieważ pozwanym był Skarb Państwa , to na uwadze należało także mieć art. 417 § 1 k.c. : „Za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa”.

Przesłanką odpowiedzialności na naruszenie dobra osobistego jest bezprawność działania . W zachowaniu, którego dopuścić miał się pozwany Z. K. (...) w G. nie sposób dopatrzyć się znamienia bezprawności. Funkcjonariusze wykonywali nakaz sądu co do odtransportowania powoda do Z. K. w R. , który był wskazany w tym nakazie Działali oni w zakresie swoich kompetencji unormowanych przez przepisy. Nie było to więc działanie bezprawne . Nie nastąpiła więc żadna – co zdaje się twierdzić powód – nacechowana złą wolą zmiana , tudzież pomyłka. Decyzja Sądu nie przewidywała bowiem przetransportowania powoda do A. Ś. w G..

Na marginesie należy wskazać , że nawet w wypadku przetransportowania osadzonego do innej, niż sugerowana przez niego, jednostki penitencjarnej, postępowania takiego nie można uznać za bezprawne. Powód pozostawał bowiem do dyspozycji służby więziennej w związku z odbywaniem kary pozbawienia wolności . Decyzję w przedmiocie pobytu osadzonego w danej jednostce penitencjarnej podejmują kompetentne organy tej służby , które także w tym zakresie działają w ramach wyznaczonych przez przepisy. Wybór jednostki penitencjarnej nie leży natomiast w gestii osadzonego .

Na marginesie należy także podkreślić, że powód nie zdołał wykazać wystąpienia po jego stronie krzywdy. W swoich zeznaniach wprost wskazał, że po powrocie do Z. K. w R. nie stała mu się żadna krzywda i nikt się nad nim nie znęcał.

Uzupełniająco należy też dodać , odnośnie zarzutu pozbawienia powoda przez Z. K. w R. dostępu do lekarstw przepisanych rzekomo przez psychiatrę w Z. K. w G., że powód nie wykazał tej okoliczności. W swoich zeznaniach w żaden konkretny sposób nie odniósł się także do okoliczności w postaci rozpowszechniania przez funkcjonariuszy pozwanego Z. K. informacji na jego temat, kary przez niego odbywanej, ograniczania mu kontaktów z rodziną i kontrolowania rozmów urzędowych. Wskazał jedynie, że funkcjonariusze dopuszczali się względem niego „złośliwości”, jednak okoliczności tych w żaden sposób nie udowodnił. Poza tym, Z. K. w R. nie był w niniejszym procesie objęty żądaniem pozwu.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono art. 98 § 1 i art. 99 k.p.c. Skoro powód przegrał proces w całości, to został zobowiązany do zwrotu stronie pozwanej poniesionych przez nią kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 5.400,00 zł, ustalonego na podstawie § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265).

Powód był zwolniony od kosztów sądowych w całości i korzystał z pomocy radcy prawnego z urzędu. Wynagrodzenie tego pełnomocnika podlegało wypłacie ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Toruniu. Jego wysokość także została ustalona na podstawie § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265) i została powiększona o podatek VAT w wysokości 23%. Sąd podziela bowiem pogląd o braku podstaw do różnicowania wynagrodzeń między pełnomocnikami ustanowionymi z wyboru i z urzędu