Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

25 kwietnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu 30 marca 2023 r. na rozprawie w N.

sprawy z powództwa M. W.

przeciwko M. O.

o zapłatę

zasądza od pozwanego M. O. na rzecz powoda M. W. 27 930,28 zł (dwadzieścia siedem tysięcy dziewięćset trzydzieści złotych dwadzieścia osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 17 października 2021 r. do dnia zapłaty,

zasądza od pozwanego M. O. na rzecz powoda M. W. 1397 zł (tysiąc trzysta dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów opłaty sądowej, 3600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł (siedemnaście złotych) tytułem zwrotów kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 100,07 zł (sto złotych siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów doręczeń komorniczych wszystkie te koszty wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty,

przyznaje świadkowi J. Ś. zwrot kosztów dojazdu na rozprawę 23 marca 2023 r. i z powrotem w łącznej wysokości 247,40 zł (dwieście czterdzieści siedem złotych czterdzieści groszy) z sum budżetowych Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Nysie,

nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Nysie od pozwanego M. O. 247,40 zł (dwieście czterdzieści siedem złotych czterdzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów dojazdu świadka poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Pozwem z 29 grudnia 2021 r. powód M. W., działając przez profesjonalnego pełnomocnika domagał się zasądzenia od M. O. 27 930,28 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 17 października 2021 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wnosił o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż strony zamieszkują w jednej miejscowości i przez wiele lat przyjaźniły się i pozostawały w dobrych stosunkach. W sierpniu 2016 r. pozwany zwrócił się do powoda z prośbą o pożyczkę w wysokości około 115 000 zł, nie sprecyzował jednak jakiej konkretnie kwoty potrzebuje, lecz przekazał mu, że potrzebuje pieniędzy i żeby pożyczył mu ,,tyle ile ma”. Pozwany poinformował powoda, iż pożyczka jest mu potrzebna na zakup samochodu ciężarowego oraz rozpoczęcie budowy domu, a on sam nie mógł pożyczyć niezbędnej kwoty w banku, gdyż nie miał zdolności kredytowej. Powód poza pewnymi oszczędnościami w gotówce, nie dysponował taką kwotą, lecz chcąc pomóc przyjacielowi zdecydował się zaciągnąć we własnym imieniu zobowiązanie kredytowe. Pozwany znając uprzednio zasady udzielenia i spłaty kredytów, które miał zaciągnąć powód, zgodził się w całości pokryć wszelkie wynikające z tego koszty. W związku z powyższym strony umówiły się, że kwota 26 000 zł (osobiste oszczędności powoda), zostanie pozwanemu przekazana w gotowce, zaś resztę M. O. otrzyma z zaciągniętych przez powoda pożyczek. W tym celu powód zawarł umowy z (...) Bank (...) S.A. oraz (...) Bank (...) S.A. i w ten sposób pozyskał środki, które osobiście przekazał pozwanemu: kwotę 54 000 zł stanowiącą środki przyznane umową kredytu z 2 września 2016 r. zawartą z (...) Bank (...) S.A. oraz kwotę 33 800 zł stanowiącą środki przyznane umową pożyczki z 6 września 2016 r. zawartą z (...) Bankiem (...) S.A. Łącznie zatem pozwany otrzymał od powoda kwotę 113 800 zł. Strony umówiły się, że pozwany zwróci powodowi pożyczone kwoty wraz ze wszystkimi kosztami poniesionymi przez M. W. w związku z zawartymi umowami, przy czym w związku z łączącymi strony koleżeńskimi stosunkami postanowiono, że pozwany nie będzie płacił powodowi nic poza faktycznie poniesionymi przez niego kosztami zaciągniętych zobowiązań. Początkowo pozwany wywiązywał się ze swojego zobowiązania i przekazywał powodowi środki na spłatę rat zaciągniętych przez niego zobowiązań. Dodatkowo pozwany przekazał pożyczkodawcy kwotę 23 500 zł w gotówce. Dzięki otrzymanemu w dniu 17 kwietnia 2018 r. przelewowi na kwotę 51 540 zł, powód mógł w całości i przed terminem spłacić całość kredytu w (...) Bank (...) S.A. Natomiast po uregulowaniu wszystkich w/w należności pozwany zaprzestał dalszych spłat pozostawiając powoda z koniecznością ich regulowania. Pomimo kilkukrotnych próśb kierowanych przez powoda do pozwanego o zwrot kwoty potrzebnej na spłatę zobowiązań, M. O. jedynie deklarował, że dokona spłaty w późniejszym terminie. Pozwany M. O. łącznie spłacił powoda w kwocie 112 186,75 zł na co składa się kwota 85 500 zł spłacona na rachunek M. W. prowadzony w (...) Banku (...) S.A. oraz kwota 26 686 zł przekazana mu w gotówce. Powód do chwili złożenia pozwu poniósł koszty związane z zaciągniętymi kredytami w łącznej wysokości 99 335,91 zł. Mając zatem na względzie wysokość zobowiązania, którą pozwany zobowiązany był zwrócić na rzecz powoda tj. 125 335,91 zł oraz wysokość faktycznie zwróconej kwoty (112 186,75 zł), poniesione przez powoda, a nie zaspokojone zobowiązanie stanowi kwotę 13 149,16 zł. Dodatkowo całość pozostałej do spłaty pożyczki w (...) Banku (...) S.A. to kwota 14 781,12 zł, stąd żądanie pozwu zostało określone na 27 930,28 zł.

Postanowieniem z 28 września 2022 r. Sąd zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. w zw. z art. 139 ¹ § 2 k.p.c.

W piśmie z 31 października 2022 r. (k 74) pozwanyMateusz O. oświadczył, iż uznaje roszczenie powoda w całości, nie kwestionuje go ani co do zasady ani co do wysokości.

Postanowieniem z 16 grudnia 2022 r. (k. 78) podjęto postępowanie w sprawie.

Pismem z 10 stycznia 2023 r. (k. 85) pozwany ponownie oświadczył, iż nie kwestionuje powództwa i wskazał, że uznaje powództwo w całości co do kwoty pozwu, tj. 27 930,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 17 października 2021 r. Zaś w piśmie z 27 lutego 2023 r. (k. 101) M. O. wskazał, że nie będzie w stanie stawić się na wyznaczony termin rozprawy z uwagi na chorobę. Jednocześnie wskazał, że jego przesłuchanie jest konieczne, albowiem nie zgadza się z powództwem M. W..

Na rozprawie 30 marca 2023 r. (k. 122) powód podtrzymał żądanie pozwu w całości

Na rozprawie 30 marca 2023 r. (k. 122) pełnomocnik pozwanego cofnął złożone przez pozwanego w sprawie oświadczenie o uznaniu powództwa wskazując, że pozwany został wprowadzony w błąd przez powoda co do kwoty roszczenia. Pozwany nie zaprzeczył, że zawarł z powodem umowę pożyczki i pożyczył kwotę 113 800 zł. W umowie nie wskazano terminu zwrotu pożyczki. Pozwany przyznał, że do zwrotu z tytułu pożyczki pozostaje kwota 1613,25 zł, ale z uwagi na brak wypowiedzenia umowy pożyczki kwota ta nie jest wymagalna. Pozwany zaprzeczył, że zobowiązał się do zwrotu należności ponad kwotę 113 800 zł. Pełnomocnik pozwanego domagał się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony postępowania przez wiele lat łączyły relacje przyjacielskie. Strony odwiedzały się wzajemnie w domach rodzinnych, spotykały się z innymi znajomymi i spędzały razem czas. Pozwany w tym czasie prowadził działalność gospodarczą w postaci transportu międzynarodowego. Zatrudniał jednego kierowcę, ale sam także jeździł w trasy. Dodatkowo był w trakcie budowy domu. Powód z kolei od 2011 r. pracuje jako żołnierz zawodowy.

M. O. skontaktował się z powodem pod koniec sierpnia 2016 r., poprosił go o spotkanie oraz poinformował go, że potrzebuje pożyczyć jak najwięcej pieniędzy - nawet do 200 000 zł. Pozwany powiedział powodowi, iż zatrzymano jego samochód ciężarowy i został on bez środków finansowych, a były mu one niezbędne na ukończenie budowy domu i opłacenie leasingu za tira. M. W. dysponował wówczas jedynie oszczędnościami w gotówce w kwocie 26 000 zł, jednak taka kwota nie była wystarczająca dla pozwanego. M. O. poprosił powoda, aby ten wziął kredyt na siebie, ponieważ on nie ma zdolności kredytowej, a dodatkowo nikt z rodziny nie jest w stanie pożyczyć mu takich pieniędzy. Powód opowiedział o prośbie pozwanego swojej mamie, siostrze i dziewczynie. Rodzina stanowczo odradzała mu pożyczenie M. O. pieniędzy, jednakże powód ufał, iż pozwany zwróci mu pożyczkę w umówionym półrocznym terminie wraz ze wszystkimi kosztami bankowymi związanymi z zaciągnięciem przez powoda pożyczki i kredytu w banku. M. W. nie domagał się od pozwanego żadnych odsetek związanych z udzieloną mu pożyczką. Strony nie ustaliły jednak konkretnego dnia zwrotu. Powód informował pozwanego, że pożyczka na dłuższy okres nie jest możliwa, albowiem ma on własne plany życiowe. Pozwany nie kwestionował okresu spłaty, deklarował nadto, iż być może uda mu się spłacić pożyczkę wcześniej.

2 września 2016 r. M. W. zawarł z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. umowę kredytową, na mocy której udzielono powodowi kredytu w wysokości 54 000 zł. M. W. zobowiązał się zwrócić na rzecz banku łącznie kwotę 86 736,50 zł, która oprócz całkowitej kwoty kredytu obejmowała prowizję za udzielenie kredytu w wysokości 3240 zł oraz odsetki naliczone za cały okres kredytowania według stopy oprocentowania w wysokości 8,99 % w wysokości 29 496,50 zł. Okres spłaty został wyznaczony na 120 miesięcy, a płatność rat w wysokości 722,81 zł (z wyjątkiem ostatniej wyrównawczej w wysokości 687,82 zł) następować miała do 20-go dnia każdego miesiąca. Termin płatności ostatniej raty przypadał na 28 sierpnia 2026 r.

Następnie, 6 września 2016 r. powód zawarł z (...) Bankiem (...) S.A. umowę o pożyczkę gotówkową w kwocie 35 148,62 zł obejmującą kredytowaną prowizję w wysokości 1348,62 zł. Pożyczka miała zostać zwrócona w 96 miesięcznych ratach płatnych do 20-go dnia każdego miesiąca w wysokości 509,16 zł (ostatnia rata 509,12 zł). Termin płatności ostatniej raty przypadał na 20 września 2024 r. Odsetki zostały ustalone na kwotę 13 730,70 zł. Łącznie powód zobowiązany był zwrócić na rzecz pożyczkodawcy kwotę 48 879,32 zł.

W pierwszej kolejności M. W. przekazał pozwanemu wszystkie swoje oszczędności w gotówce. Tydzień później, po tym jak wypłacono mu środki z pożyczki i kredytu przekazał je pozwanemu w gotówce. Powód nie żądał, aby pozwany podpisał mu pokwitowanie odbioru pieniędzy, mimo, iż M. O. deklarował, iż takowe może podpisać. Przez pierwsze pół roku pozwany spłacał regularnie raty. W początkowym okresie przekazywał powodowi pieniądze w gotówce – na dwie raty (każda w wysokości po 509,16 zł) w (...) Banku (...) S.A. oraz na 3 raty (każda w wysokości po 722,81 zł) w (...) Bank (...) S.A. Pozwany zwrócił także na rzecz powoda kwotę 23 500 zł w gotówce. Następnie przelewał środki na jego rachunek bankowy. Po umówionym okresie spłaty, powód pojechał do pozwanego, albowiem chciał uregulować sytuację przed wyjazdem na misję w Rumunii. Pozwany wówczas odpowiedział mu, iż jest w trudnej sytuacji i nie jest w stanie oddać mu całej sumy, ale będzie przelewał powodowi środki niezbędne na spłatę rat. M. O. w dalszym okresie dokonywał spłat wystarczających na raty, a w 2018 r. dokonał większej spłaty, która pozwoliła powodowi na uregulowanie całej zaległości w (...) Bank (...) S.A. Do spłaty pozostawała w dalszym ciągu kwota zadłużenia w (...) Banku (...) S.A. oraz część osobistych oszczędności powoda. Pozwany do kwietnia 2021 r. spłacał kredyt w (...), natomiast później poinformował powoda o swoich problemach finansowych i zaprzestał dalszych spłat. M. W. w dalszym ciągu spłaca zadłużenie w (...) Banku (...). Na obecną chwilę do spłaty pozostało około 9000 zł.

Pozwany już na etapie sądowym zgłaszał powodowi, iż chce wywiązać się z ciążącego na nim zobowiązania. Podpisał przygotowany przez powoda wraz z pełnomocnikiem druk ugody. Na zewnątrz wydaje się, iż pozwany dysponuje sporym majątkiem. Posiada wykończony w wysokim standardzie dom, porusza się samochodem klasy premium.

Dowód: przesłuchanie powoda z 30.03.2023 r. k. 121-122; zeznania świadka J. Ś. z 23.03.2023 r. k. 114; zeznania świadka E. W. z 23.03.2023 r. k. 114/II-115; zeznania świadka W. W. z 23.03.2023 r. k. 115; umowa o kredyt z 02.09.2016 r. k. 8-12; harmonogram spłat kredytu k. 13-15; umowa o pożyczkę nr (...) z 06.09.2016 r. k. 16-21; harmonogram spłaty kredytu k. 41.

Na dzień 22 grudnia 2021 r. z tytułu umowy pożyczki zawartej 6 września 2016 r. z (...) Bankiem (...) pozostawała do spłaty kwota 14 781,12 zł.

W okresie od 4 września 2016 r. do 1 września 2021 r. M. W. tytułem spłaty rat kredytu nr (...) przelał na swój rachunek bankowy w (...) Banku (...) łącznie kwotę 40 215,79 zł. Następnie od grudnia 2021 r. do 28 marca 2023 r. dokonywał dalszych, comiesięcznych spłat na łączną sumę 8433,80 zł.

W okresie od 5 września 2016 r. do 2 września 2021 r. z rachunku bankowego M. O. na rachunek bankowy powoda została przekazana łącznie kwota 85 500 zł. Wpłaty dokonywane były comiesięcznie. W okresie od grudnia 2016 r. do marca 2018 r. wpłaty dokonywane były w wysokości po 1240 zł, z tytułem wpłaty ,,na waciki”. W dniu 17 kwietnia 2018 r. pozwany przekazał na rachunek bankowy powoda kwotę 51 540 zł tytułem ,,pożyczka”. W dalszym okresie pozwany przekazywał na rachunek powoda regularnie kwoty po 550 zł, tytułem wpłaty ,,na waciki”. Łącznie pozwany zwrócił na rzecz powoda kwotę 112 186,75 zł.

Dowód: lista transakcji k. 22-25; historia spłaty kredytu k. 26; lista transakcji k. 120; przesłuchanie powoda z 30.03.2023 r. k. 121-122; zeznania świadka J. Ś. z 23.03.2023 r. k. 114; zeznania świadka E. W. z 23.03.2023 r. k. 114-115; zeznania świadka W. W. z 23.03.2023 r. k. 115.

Po zaprzestaniu dokonywania przez pozwanego M. O. spłat na rzecz powoda, strony kilkukrotnie rozmawiały ze sobą na temat zaistniałej sytuacji, braku dokonywania przez pozwanego umówionych spłat. Pozwany nigdy nie negował istnienia oraz wysokości zadłużenia. Wielokrotnie wskazywał, iż jeśli będzie miał pieniądze to dokona spłaty.

Dowód: wydruki wiadomości z M. k. 29-30; wydruki wiadomości sms k. 31-33; stenogram rozmowy k. 34-36; nagranie rozmowy k. 48.

Pismem z 6 października 2021 r. (nadanym 7 października 2021 r.) powód, działając przez pełnomocnika skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty, w którym domagał się, aby M. O. w nieprzekraczalnym terminie 5 dni zapłacił na rzecz powoda kwotę 28 551,82 zł stanowiącą rozliczenie zobowiązania powstałego poprzez pożyczkę gotówkową udzieloną pozwanemu przez M. W. z własnych oszczędności oraz zaciągniętych przez niego zobowiązań w (...) Bank (...) S.A. oraz (...) Bank (...) S.A. Wezwanie zostało doręczone pozwanemu 11 października 2021 r.

Dowód: ostateczne wezwanie do zwrotu pożyczki z 06.10.2021 r. wraz z dowodem nadania i doręczenia k. 37-40.

28 sierpnia 2022 r. w M. strony podpisały ugodę, na mocy której M. O. zadeklarował, iż znając żądanie pozwu uznaje powództwo w całości, nie kwestionuje go co do zasady ani co do wysokości, a także nie będzie go kwestionował. Strony wskazały kwotę wymagalnego zadłużenia na 35 163,66 zł, a pozwany zobowiązał się do spłaty w terminie do 1 czerwca 2023 r.

Dowód: ugoda z 28.08.2022 r. k. 76.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda. Wiarygodność tego materiału dowodowego nie była kwestionowana przez stronę pozwaną, nie budziła także wątpliwości Sądu, albowiem nie nosiła jakichkolwiek śladów nieuprawnionej ingerencji w ich treść. Sąd nadto przeprowadził na wniosek powoda dowód z zeznań świadków: J. Ś., E. W. i W. W. oraz z przesłuchania powoda na okoliczność m. in. zawarcia między stronami ustnej umowy pożyczki, wysokości łącznie przekazanej pozwanemu kwoty, treści zobowiązań stron, informowania pozwanego o warunkach spłaty kredytów zaciągniętych przez powoda, pochodzenia środków przekazanych przez powoda pozwanemu. Sąd uznał zarówno zeznania złożone przez świadków, jak i wyjaśnienia powoda, w całości za wiarygodne. Pozostają one bowiem zbieżne ze sobą, a także znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności, bądź przydatności dla ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych. Jednocześnie na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 4 i 5 k.p.c. pominięto dowód z przesłuchania pozwanego, albowiem prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się i nie usprawiedliwił należycie swojej nieobecności. Innych wniosków dowodowych strony procesu nie składały.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest art. 720 k.c. zgodnie z którym, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (§ 1). Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej (§ 2).

W pierwszej kolejności Sąd zwraca uwagę, że w przepisie art. 720 k.c. forma czynności prawnej została zastrzeżona dla celów dowodowych, co oznacza, że ograniczona jest dopuszczalność prowadzenia dowodów ze świadków i przesłuchania stron w procesie dla stwierdzenia, czy dana czynność została dokonana. Ograniczenia te zostały określone w przepisie art. 74 § 1 k.c. Przepis ten stanowi w § 1, że zastrzeżenie formy pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności. Przepisu tego nie stosuje się, gdy zachowanie formy pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej jest zastrzeżone jedynie dla wywołania określonych skutków czynności prawnej. Jednakże mimo niezachowania formy pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej przewidzianej dla celów dowodowych dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron jest dopuszczalny, jeżeli obie strony wyrażą na to zgodę, żąda tego konsument w sporze z przedsiębiorcą albo fakt dokonania czynności prawnej jest uprawdopodobniony za pomocą dokumentu (§ 2).

Co do zasady zatem dowód z zeznań świadków lub przesłuchania stron na okoliczność treści umowy byłby w niniejszej sprawie niedopuszczalny, jednakże zdaniem Sądu zakaz ten nie miał zastosowania. W przedmiotowej sprawie dokumentem o jakim mowa w art. 74 § 2 k.c. uprawdopodabniającym fakt dokonania czynności prawnej są w szczególności omówione w stanie faktycznym sprawy dokumenty stwierdzające fakt dokonywania przez pozwanego spłat, wydruki wiadomości, w których M. O. deklaruje spłatę oraz potwierdzenia istnienie po jego stronie zadłużenia. W judykaturze wskazano, że tę formę czynności prawnej spełniać może każda wzmianka, zapisek czy informacja zawierająca treść bezpośrednio lub pośrednio wskazującą na fakt dokonania czynności. Nie jest konieczne, aby pismo pochodziło od strony, przeciwko której taki dowód będzie prowadzony, ani też aby było podpisane przez jedną ze stron. Może to być dokument prywatny albo urzędowy, ale wystarczy także list, dowód wpłaty, wycinek prasowy, wydruk komputerowy czy telefaksowy, a nawet odręczna notatka uczyniona w notatniku lub terminarzu ( por. wyrok SA w Warszawie 31.5.2017 r., VI ACa 1959/15, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 9.3.2018 r., I Ca 1241/17, niepubl.; M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom III. Komentarz. Art. 627–1088. Wyd. 3, Warszawa 2022).

Powód wskazywał, iż sformułowane w pozwie żądanie wywodzi z zawartej pomiędzy nim, a M. O. umowy pożyczki, na mocy której powód przeniósł na własność pozwanego kwotę 113 800 zł, zaś pozwany pierwotnie zobowiązał się do jej zwrotu w terminie 6 miesięcy od jej udzielenia wraz z kosztami związanymi z uzyskaniem przez powoda pożyczki i kredytu w bankach. Kwota 26 000 zł pochodziła z własnych oszczędności powoda, które zgromadził w gotówce, natomiast pozostała kwota pochodziła z zaciągniętych przez powoda zobowiązań w (...) Bank (...) S.A. (umowa o kredyt w wysokości 54 000 zł z dnia 2 września 2016 r.) oraz w (...) Banku (...) S.A. (umowa o pożyczkę w wysokości 33 800 zł z dnia 6 września 2016 r.). Początkowo pozwany dokonywał regularnych spłat na rzecz powoda, jednakże nie dokonał spłaty całego zobowiązania w umówionym półrocznym terminie. Po tym czasie powód zwrócił się do pozwanego z żądaniem zwrotu całej pożyczonej kwoty, jednakże M. O. wskazał wówczas, iż znajduje się w trudnej sytuacji materialnej i nie jest w stanie dokonać jednorazowej spłaty. Zadeklarował jednak, iż będzie dokonywał comiesięcznych spłat, które będą wystarczały na pokrycie rat. Powód wyraził zgodę na powyższe z uwagi na łączące strony wieloletnie i zażyłe relacje przyjacielskie. W kwietniu 2018 r. pozwany przekazał na rachunek bankowy powoda kwotę 51 540 zł, która pozwoliła na spłatę całości zadłużenia wynikającego z umowy zawartej z (...) Bank (...) S.A. Następnie w dalszym ciągu pozwany dokonywał wpłaty kwot po 550 zł, które powód przeznaczał na spłatę pożyczki z (...) S.A. Do kwietnia 2021 r. pozwany dokonywał regularnie wpłat, zaś od maja 2021 r. zaprzestał przekazywania na rzecz powoda jakichkolwiek środków, ale w dalszym ciągu utrzymywał, że ma świadomość istnienia po jego stronie zadłużenia i wyrażał chęć jego spłaty. Sąd nie miał żadnych wątpliwości, iż wpłaty dokonywane przez M. O. na rachunek bankowy powoda dotyczyły spłaty zaciągniętych przez powoda na jego rzecz zobowiązań. Mimo bowiem, iż pozwany w tytule przelewu wskazywał, iż wpłata dokonywana jest ,,na waciki” to regularność dokonywanych spłat, wysokość kwot wpłacanych przez pozwanego wprost świadczą o tym, że dotyczyły one spłaty zobowiązań. Pozwany nadto nie kwestionował w niniejszym postępowaniu, iż pożyczył od powoda kwotę 113 800 zł, także tym bardziej stwierdzić należy, że spłaty dotyczyły właśnie tej okoliczności.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż pozwany zwrócił na rzecz powoda łącznie 112 186,75 zł. Na przedmiotową kwotę składają się: środki przekazane powodowi w gotówce na poczet spłaty rat w bankach w łącznej wysokości 3186,75 zł, kwota 23 500 zł przekazana powodowi w gotówce oraz 85 500 zł przekazane w okresie od 5 września 2016 r. do 2 września 2021 r. z rachunku bankowego M. O. na rachunek bankowy powoda. Materiał dowodowy zgromadzony w aktach niniejszej sprawy potwierdza natomiast, że strony zgodnie z zasadą swobody umów ustaliły zgodnie, że pozwany zwróci na rzecz powoda nie tylko kwotę faktycznie uzyskanej pożyczki, ale także pozostałych kosztów związanych z uzyskaniem przez M. W. pożyczki w (...) Banku (...) S.A. oraz kredytu w (...) Bank (...) S.A. Okoliczność ta została potwierdzona nie tylko przez powoda, ale wynika także wprost z zeznań świadków. Pozwany natomiast nie tylko nie przedłożył żadnych dowodów mających zaprzeczyć powyższej okoliczności, ale także nie stawił się na termin rozprawy podczas której miał zostać przeprowadzony dowód z jego przesłuchania. Powyższe wydaje się zresztą logiczne, tym bardziej, że w związku z udzieleniem pozwanemu pożyczki przez powoda, M. W. nie domagał się od niego żadnych dodatkowych odsetek. Trudno jednocześnie przyjąć, że powód zgodziłby się na to, żeby pozwany oddał mu jedynie pożyczoną kwotę bez kosztów związanych z zaciągnięciem przez M. W. pożyczki i kredytu w banku. Nie ma bowiem żadnych podstaw do tego, żeby powód miał ponosić te koszty, skoro na pożyczce zależało pozwanemu. Na uwagę zasługuje także okoliczność, iż pozwany już w toku niniejszego postępowania dwukrotnie oświadczył, iż uznaje powództwo w całości. Wprawdzie wycofał się ostatecznie z tych oświadczeń, niemniej ich treść w połączeniu z chociażby nagraniem rozmowy stron oraz treścią prowadzonych między nimi rozmów, daje przeświadczenie, iż pozwany miał świadomość tego, że dokonane przez niego dotychczas spłaty nie doprowadziły do uregulowania całości jego zadłużenia.

Powyższe wprost prowadzi do wniosku, iż M. O. zobowiązany był do zwrotu na rzecz powoda pożyczonej w gotówce kwoty 26 000 zł oraz kwoty odpowiadającej zaciągniętym w bankach zobowiązaniom powiększonej o koszty związane z udzieleniem pożyczki i kredytu (prowizja oraz odsetki). Za zasadne wobec tego Sąd uznał żądanie sformułowane w pozwie, które obejmowało: kwotę 13 149,16 zł stanowiącą różnicę pomiędzy całością zobowiązania powoda z tytułu spłaconego kredytu w (...) Bank (...) S.A. oraz części uiszczonych rat w (...) Banku (...) powiększoną o kwotę pożyczoną z oszczędności powoda a sumą zwróconych dotychczas przez pozwanego środków oraz kwotę 14 781,12 zł z tytułu pozostałych do spłaty rat pożyczki w (...) Banku (...) S.A. według stanu na dzień skierowania do pozwanego ostatecznego wezwania do zapłaty. Łącznie zatem po stronie pozwanego M. O. w dalszym ciągu pozostaje zobowiązanie wobec powoda opiewające na kwotę 27 930,28 zł. Wobec tego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda powyższą kwotę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 17 października 2021 r. do dnia zapłaty. Ostateczne wezwanie do zwrotu pożyczki w nieprzekraczalnym terminie 5 dni zostało skierowane do pozwanego w dniu 7 października 2021 r., a odebrane 11 października 2021 r. Zakreślony termin upłynął bezskutecznie wobec czego powód uprawniony jest do żądania odsetek za okres pozostawania przez pozwanego w opóźnieniu. Orzeczenie w tym zakresie uzasadnia art. 481 § 1 k.c.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania uzasadnia art. 98 § 1 k.p.c., w świetle którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Stroną wygrywającą postępowanie okazał się powód.

Na niezbędne koszty procesu po stronie powodowej złożyło się: 1397 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty sądowej, 3600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 100,07 zł tytułem zwrotu kosztów doręczeń komorniczych. Łączna wysokość kosztów poniesionych przez stronę powodową to 5114,07 zł. Zatem taką kwotę winien pozwany zwrócić powodowi, jako poniesione koszty niezbędne dla dochodzenia swych praw przed sądem. Kwotę przyznaną tytułem kosztów procesu Sąd zasądził z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi za czas od uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty na podstawie art. 98 §1 ¹ k.p.c.

Jeśli zaś chodzi o rozstrzygniecie zawarte w pkt III wyroku to wskazać należy, że zgodnie z art. 277 k.p.c. świadek ma prawo żądać zwrotu wydatków koniecznych, związanych ze stawiennictwem do sądu, a ponadto wynagrodzenia za utratę zarobku. Przewodniczący może przyznać świadkowi zaliczkę na koszty podróży i na utrzymanie w miejscu przesłuchania. Natomiast zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1125 z późn. zm.; dalej także jako u.k.s.c.)., świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu - w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu. Z kolei ust. 2 wskazuje, że górną granicę należności, o których mowa w ust. 1, stanowi wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Zaś jak stanowi art. 92 ust. 1- 2 u.k.s.c. wynagrodzenie oraz zwrot kosztów podróży, wydatków, utraconego zarobku lub dochodu przyznaje się na wniosek świadka, osoby towarzyszącej świadkowi, o której mowa w art. 88, biegłego lub tłumacza, a także strony lub osoby trzeciej uprawnionej do otrzymania należności. Wniosek o przyznanie należności, o których mowa w ust. 1, składa się ustnie do protokołu lub na piśmie, w terminie 3 dni od dnia zakończenia czynności z udziałem osoby uprawnionej do tych należności, a w przypadku osoby, o której mowa w art. 88 - z udziałem świadka, któremu ona towarzyszyła. Natomiast w myśl § 2 pkt 1 lit. b Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 roku w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które nie mogą być wyższe niż dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 - 1,15 zł. W okolicznościach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że świadek J. Ś. stawiła się na rozprawie w dniu 23 marca 2022 r., a następnie w terminie złożyła wniosek o zwrot kosztów podróży z miejsca zamieszkania do siedziby Sądu i z powrotem. Żądany przez pozwaną zwrot kosztów stawiennictwa odpowiada w/w przepisom prawa, wobec czego zasadnym było przyznanie świadkowi kosztów zgodnie ze sformułowanym wnioskiem.

Jednocześnie mając na względzie wynik procesu, Sąd w punkcie IV nakazał ściągnąć od pozwanego kwotę przyznaną świadkowi i tymczasowo pokrytą z sum budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie. Orzeczenie w tym zakresie uzasadnia art. 113 u.k.s.c. w zw. z art. 98 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe należało orzec, jak w sentencji wyroku.