Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Legnicy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2014 roku w Legnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa N. K.

przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. w S.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubinie

z dnia 10 lipca 2013 roku

sygn. akt I C 428/12

I.  oddala apelację;

II.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Legnicy) kwotę 949,62 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 588/13

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Lubinie wyrokiem z dnia 10.07.2013 r. w sprawie sygn. akt I C 428/12 utrzymał w mocy w całości wyrok zaoczny wydany 13.04.2012 r., którym zasądzono od strony pozwanej (...) S.A. w S. na rzecz powoda N. K. kwotę 7.800 zł z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu. Sąd ustalił, że 16.12.2010 r. uszkodzeniu w kolizji drogowej uległ samochód powoda marki H. (...), a sprawca zdarzenia, kierujący samochodem marki V. (...), ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. N. K. nie naprawił pojazdu i zbył go w stanie uszkodzonym. Pozwany zakład ubezpieczeń, któremu powód zgłosił szkodę, odmówił wypłaty odszkodowania uznając, że uszkodzenia w samochodzie powoda nie powstały w opisywanych przez niego okolicznościach. Sąd I instancji w toku postępowania dowodowego ocenił jako wiarygodne zeznania przesłuchanych w sprawie świadków oraz zeznania powoda, natomiast odrzucił sprzeczną z nimi opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej uznając, że jest ona niespójna i nie uwzględnia warunków atmosferycznych i drogowych, w jakich doszło do kolizji. W konsekwencji nie podzielił Sąd stanowiska pozwanego ubezpieczyciela i przychylił się do żądania pozwu. Jako podstawę prawną orzeczenia powołał Sąd Rejonowy przepisy art.822 i nast. k.c. oraz art. 34 i 36 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (..), a nadto art.435 i 436 k.c. oraz art.361 k.c. Sąd Rejonowy stwierdził, że szkoda w pojeździe powoda ma charakter całkowitej, a zasądzona kwota stanowi różnicę między wartością samochodu sprzed kolizji i po niej.

W apelacji od wyroku strona pozwana zarzuciła: 1/ naruszenie prawa procesowego, tj. art.232 i 286 k.p.c.; 2/ obrazę prawa materialnego, a to art.436§2 i art.822 k.c. oraz art.34 ust.1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (..); 3/ sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranych dowodów. Skarżący wskazał na uzyskaną w sprawie opinię biegłego, zgodnie z którą uszkodzenia samochodów, mających brać udział w przedmiotowej kolizji, nie korelują ze sobą. Opinia biegłego jest rzetelna i wiarygodna i brak było podstaw do jej odrzucenia przez Sąd Rejonowy oraz orzeczenia wbrew wnioskom biegłego. W świetle całokształtu zebranych dowodów należało zdaniem pozwanego uznać, że powód nie udowodnił roszczenia, zaś Sąd, jeśli miał wątpliwości co do opinii biegłego, powinien był zażądać jej uzupełnienia lub zażądać opinii od innego biegłego. Strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa, ewentualnie o uchylenie wyroku celem ponownego rozpoznania sprawy w pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie podlegała uwzględnieniu.

Z uwagi na oczywistą sprzeczność między stanowczymi zeznaniami świadków i powoda co do zaistnienia i przebiegu przedmiotowej kolizji drogowej a opinią biegłego sądowego, kwestionującego powstanie uszkodzeń w aucie powoda wskutek tej kolizji, Sąd Okręgowy, mając na uwadze trafnie wskazywane przez Sąd Rejonowy mankamenty tej opinii oraz złożony w pierwszej instancji wniosek powoda (karta 289), dla rozpoznania apelacji strony pozwanej dopuścił z urzędu dowód z opinii innego biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków inż. W. W.. Opinia sporządzona została dnia 9.02.2014 r. i oceniona przez Sąd odwoławczy jako rzetelna, klarowna i wyczerpująca. Strony nie wniosły zarzutów do tej opinii.

Biegły W. W. rozważył i szczegółowo omówił wszystkie istotne w sprawie okoliczności, w tym uszkodzenia obu pojazdów, ich usytuowanie po kolizji oraz warunki drogowe i atmosferyczne w dacie zdarzenia. Wskazał przy tym biegły na niewiarygodność wersji, w której auto powoda przywiezione zostałoby z innego miejsca, czyli w sytuacji, gdyby zgodnie z zarzutami pozwanej nie doszło do przedmiotowej kolizji. Biegły wskazał również na błąd wcześniejszej opinii co do usytuowania pojazdów po wypadku, przedstawiając przekonująco motywy takiego stanowiska, w szczególności brak stosownych obliczeń i niemożność ich wykonania z powodu braku potrzebnych danych. Biegły W. W. wyjaśnił następnie rozbieżność położenia uszkodzeń w obu samochodach, wskazując jako przyczynę najechanie przez Passata na hałdę śniegu bezpośrednio przed uderzeniem w H.. Na koniec podniósł biegły istotną kwestię, że na etapie likwidacji szkody, w razie zaistnienia wątpliwości co do okoliczności zdarzenia, zasadnym było i możliwym wykonanie określonych badań i czynności, których ubezpieczyciel zaniechał, a które pozwoliłyby wątpliwości te rozwiać, np. badanie żarówek, kół i cech przeszczepienia lakieru. Jak wskazał biegły, z uwagi na upływ czasu i zbycie pojazdu przez powoda dowody te zostały bezpowrotnie zatracone. Wszystkie przytoczone rozważania i argumenty biegłego czynią jego opinię miarodajną i wiarygodną, zwłaszcza przy uwzględnieniu, że opinia ta odnosi się do wszystkich tych kwestii, których zabrakło w opinii poprzedniej, co stanowiło podstawę jej podważenia. Dlatego Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na opinii biegłego sądowego W. W., przyjmując na jej podstawie – w powiązaniu z przeprowadzonymi w pierwszej instancji dowodami osobowymi – że samochód powoda uszkodzony został w dniu 16.12.2010 r. w wyniku kolizji z pojazdem sprawcy, ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

W świetle opinii biegłego W. W. zaskarżone orzeczenie okazało się prawidłowe, natomiast apelacja, i wszystkie jej zarzuty - nieuzasadnione, dlatego podlegała ona oddaleniu na podstawie art.385 k.p.c.

Koszty instancji odwoławczej, obejmujące wydatki na opinię biegłego oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda, ponosi w całości strona pozwana jako przegrywająca, zgodnie z art.98§1 k.p.c. w zw. z art.391§1 k.p.c.