Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powodowie P. M. i M. J. domagali się zasądzenia od pozwanego (...)’ovna a.s. z/s w M. na rzecz każdego z powodów po 2437,01 zł łącznie 4874,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 10 maja 2022 r. do dnia zapłaty, tytułem częściowych kosztów przywrócenia pojazdu matki M. o nr rej. (...) do stanu sprzed szkody z 6 kwietnia 2022r., a także zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda P. M. kwoty 540 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za sporządzenie kalkulacji naprawy pojazdu po szkodzie z 6 kwietnia 2022r. Ponadto o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów kosztów postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisach oraz 17,- zł tytułem poniesionej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pozwu powodowie wyjaśnili, że są współwłaścicielami w równych częściach pojazdu matki M. o nr rej. (...). W dniu 6 kwietnia 2022r. na terenie Republiki Czeskiej doszło do kolizji drogowej w wyniku której pojazd powodów uległ uszkodzeniu. Szkoda została zgłoszona korespondentowi ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia na terytorium RP – Towarzystwu (...) S.A., która przeprowadziła postępowanie likwidacyjne nr (...)-01. W toku postępowania likwidacyjnego (...) S.A. ustaliła koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na 13633,00 zł brutto i wypłaciła powodom odszkodowanie w tej kwocie. Powodowie w celu zweryfikowania prawidłowości ustaleń ubezpieczyciela zlecili wykonanie kalkulacji naprawy uszkodzonego ustalając, że koszt naprawy pojazdu wynosi 18507,02 zł brutto. Dochodzona kwota 4874,02 zł stanowi różnice między wypłaconym odszkodowaniem 13633 zł a odszkodowaniem ustalonym przez powodów. Koszt sporządzenia kalkulacji wyniósł 540 zł.

Strona pozwana (...)’ovna a.s. z/s w M. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

Pozwana w pierwszej kolejności podniosła zarzut braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powodów. Wskazała, że umową z 27 września 2022r. powodowie zbyli wierzytelność dochodzoną w niniejszym procesie na rzez S. Odszkodowania D. B., otrzymując w zamian cenę 2150 zł. Następnie podmiot ten dokonał dalszego rozporządzenia wierzytelnością na rzecz M. K.. Wobec tego z chwilą zawarcia umowy z 27 września 2022r. prawo dochodzenia dalszego odszkodowania wyszło z majątku powodów i weszło do majątku osoby trzeciej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie są współwłaścicielami w równych częściach pojazdu matki M. o nr rej. (...). W dniu 6 kwietnia 2022r. na terenie Republiki Czeskiej doszło do kolizji drogowej, w wyniku której pojazd powodów uległ uszkodzeniu. Szkoda została zgłoszona korespondentowi ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia na terytorium RP – Towarzystwu (...) S.A., która przeprowadziła postępowanie likwidacyjne nr (...)-01. W toku postępowania likwidacyjnego (...) S.A. ustaliła koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na 13633,00 zł brutto i wypłaciła powodom odszkodowanie w tej kwocie.

Bezsporne

Powodowie P. M. i M. J. 27 września 2022r. zawarli z D. B. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą S. Odszkodowania w L. umowę cesji wierzytelności. Zgodnie z § 1 umowy cedenci oświadczyli, że:

1.  przysługuje im wierzytelność od sprawcy i od Towarzystwa (...) S.A. oraz ewentualnie innych podmiotów odpowiedzialnych za szkodę w tym (...), w postaci odszkodowania (prawo do odszkodowania) z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego sprawcy z tytułu szkody wyrządzonej w dniu 6 kwietnia 2022r. wskutek uszkodzenia pojazdu marki M. nr rej. (...), zarejestrowanej pod nr (...)-01;

2.  z tytułu wierzytelności, o której mowa w pkt 1, do dnia zawarcia niniejszej umowy przyznano powodom kwotę 13633 zł;

3.  wierzytelność, o której mowa w pkt 1, jest wymagalna, bezsporna, nie jest przedawniona, nie jest ograniczona przepisami prawa ani postanowieniami umownymi, nie została przekazana do dochodzenia podmiotowi trzeciemu, nadaje się do zbycia, jest wolna od obciążeń i może być dochodzona od Zakładu (...) i sprawcy, o których mowa w pkt 1, w pełnej wysokości;

4.  w dniu podpisania umowy nie posiadają względem Zakładu (...) i sprawcy, o których mowa w pkt 1, żadnych zobowiązań, które mogłyby być przedmiotem wzajemnych potrąceń;

5.  nie posiadają prawnej możliwości odliczenia podatku VAT od kosztów naprawy pojazdu;

6.  wszystkie części w ich uszkodzonym pojeździe w tym części uszkodzone w wyniku zdarzenia opisanego w pkt 1 są wyłącznie częściami oryginalnymi.

Zgodnie z § 2 umowy cedenci przelali na cesjonariusza wierzytelność, o której mowa w § 1 pkt 1, wraz ze wszelkimi związanymi z nią prawami, w tym roszczeniem o odsetki, a cesjonariusz wierzytelność tę przyjął. Przelew wierzytelności nastąpił z chwilą podpisania umowy. Według § 3 umowy tytułem dokonanego przelewu cesjonariusz zobowiązał się zapłacić na rzecz cedentów 2150 zł w terminie 4 dni na rachunek bankowy nr (...).

D. B. 28 września 2022r. zawarł z M. K. umowę cesji obejmująca wierzytelność nabytą od powodów.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności z 27.09.2022r. k. 41;

- umowa cesji wierzytelności z 28.09.2022r. k. 42.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości z uwagi na brak legitymacji procesowej czynnej po stronie powodów.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty, w tym przede wszystkim umowę przelewu wierzytelności przedłożoną przez stronę pozwaną.

Bezsporne między stronami było, że prawem właściwym dla zobowiązania pozaumownego wynikającego z czynu niedozwolonego jest prawo państwa w którym powstaje szkoda, niezależnie od tego, w jakim państwie miało miejsce zdarzenie powodujące szkodę, oraz niezależnie od tego, w jakim państwie lub państwach występują skutki pośrednie tego zdarzenia (art. 4 ust. 1 Rozporządzenia (WE) NR 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych ( (...)) (Dz. U. UE. L. z 2007 r. Nr 199, str. 40). Bezspornym też było, że zgdonie z art. 11 ust. 1 b Sąd polski posiadał w tej sprawie jurysdykcję krajową i był właściwy miejscowo.

W pierwszej kolejności ustalenia wymagała kwestia według jakiego prawa należy oceniać skutki umowy przelewu wierzytelności zawartej przez powodów z cesjonariuszem D. B., prowadzącym działalność gospodarczą.

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości z 9 października 2019 r., C-548/18, w sprawie (...) SA (...)., LEX nr 2724996, a także Rezolucją ustawodawczą Parlamentu Europejskiego z dnia 13 lutego 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie prawa właściwego dla skutków przelewu wierzytelności wobec osób trzecich (C.(2018) (...) - C8- (...)(COD)) (Dz. U. UE. C. z 2020 r. Nr 449, str. 318/1) w aktualnym stanie prawnym Unii brak jest norm kolizyjnych dotyczących wyraźnie skutków przelewów wierzytelności wobec osób trzecich i zgodnie z powołaną wyżej rezolucją (akt nienormatywny) skutki przelewu wierzytelności wobec osób trzech powinny podlegać prawu państwa, w którym cedent ma miejsce zwykłego pobytu.

W ocenie Sądu, skoro zarówno powodowie – cedenci, jak i cesjonariusz, mają miejsce stałego pobytu w Polsce, to do oceny skutków prawnych umowy przelewu wierzytelności zawartej 27 września 2022r. zastosowanie powinny mieć przepisy kodeksu cywilnego, w tym art. 509 k.c i nast, a także przepisy dotyczące wykładni oświadczeń woli.

Powodowie odnosząc się do zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej w piśmie z 12 grudnia 2023r. (k. 58) wskazali, że przedmiotem umowy cesji, którą pozwana dołączyła do odpowiedzi na pozew była wierzytelność od sprawcy i Towarzystwa (...) S.A. Z uwagi na to, że wierzytelność przysługująca powodom od pozwanego nie została zbyta i powodowie w dalszym ciągu są uprawnieni do występowania w sprawie z roszczeniem odszkodowawczym.

W związku z tym stanowiskiem pełnomocnika powodów należało wyjaśnić, że odpowiedzialność cywilna posiadacza pojazdu – sprawcy szkody opiera się na przepisach obejmujących reżim odpowiedzialności deliktowej (według kodeksu cywilnego są to art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c.). Jednocześnie odpowiedzialność ta jest objęta systemem obowiązkowego ubezpieczenia, a zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm., dalej jako uoc) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zgodnie zaś z art. 78 ust. 1 i 79 uoc poszkodowany mający miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uprawniony do odszkodowania w wyniku wypadku, który miał miejsce za granicą, w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w państwie trzecim, w związku z ruchem pojazdu zarejestrowanego w państwie członkowskim Unii Europejskiej, może żądać informacji dotyczących zakładu ubezpieczeń posiadacza pojazdu mechanicznego, którym spowodowano szkodę; reprezentanta do spraw roszczeń ustanowionego przez zakład ubezpieczeń, a także zgłosić żądanie odszkodowawcze reprezentantowi do spraw roszczeń. Należy przy tym pamiętać, że powstanie obowiązku zapłaty przez zakład ubezpieczeń (ubezpieczyciela) odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakłada powstanie odpowiedzialności ubezpieczonego, czyli samego ubezpieczającego lub osoby, na której rzecz ubezpieczający zawarł umowę ubezpieczenia, za szkody wyrządzone osobom trzecim. Zobowiązanie do zapłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma więc ze swej istoty charakter akcesoryjny, tylko zatem wtedy, gdy ubezpieczony stanie się zgodnie z przepisami prawa cywilnego odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, dochodzi do powstania odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec tej osoby z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zakres odpowiedzialności ubezpieczonego wobec osoby trzeciej wyznacza co do zasady zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (por. np. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04, OSNC 2005, nr 10, poz. 166 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 353/99, nie publ.). Akcesoryjny charakter zobowiązania ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej potwierdzają w odniesieniu do obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przepisy art. 23, 34, 35 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2021, poz. 854 t.j. ze zm. - dalej: "ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych" lub "u.u.o."). W myśl tych przepisów, na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, do której zawarcia obowiązany jest posiadacz bezpośrednio eksploatujący pojazd (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04), zakład ubezpieczeń jest zobowiązany, w granicach ustalonej sumy gwarancyjnej, do zapłaty odszkodowania za szkodę na osobie lub w mieniu wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu, objętą odpowiedzialnością posiadacza (art. 436 § 1 zdanie pierwsze lub art. 436 § 1 zdanie drugie k.c.). Odpowiedzialność za szkody wyrządzone ruchem wszelkich pojazdów mechanicznych oparta została na zasadzie ryzyka (art. 436 k.c. w związku z art. 435 k.c.). Uzasadnieniem tej zaostrzonej odpowiedzialności jest przede wszystkim szczególne i wzmożone niebezpieczeństwo jakie wiąże się z użyciem tych środków komunikacji. Z zasad odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego wynika, że poszkodowany może dochodzić odszkodowania bezpośrednio od sprawcy szkody oraz od ubezpieczyciela odpowiedzialnego z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych, lecz nie ulega wątpliwości, że poszkodowanemu przysługuje jedno odszkodowanie ograniczone wysokością rzeczywiście poniesionej szkody. Odpowiedzialność obu podmiotów wobec poszkodowanego opiera się na innych podstawach prawnych, sprawca odpowiada za wyrządzenie czynu niedozwolonego, a ubezpieczyciel na podstawie umowy ubezpieczenia, przy czym spełnienie świadczenia przez jednego ze zobowiązanych zwalnia drugiego. Powołane wyżej przepisy ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych przewidują szczegółowe regulacje dotyczące możliwości przeprowadzenia likwidacji szkody powstałej za granicą przez podmiot posiadający umowę OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u zagranicznego ubezpieczyciela. Regulacje te maja na celu ułatwienie poszkodowanym dochodzenia roszczeń z tytułu szkód wyrządzonych ruchem pojazdu mechanicznego. Przepisy te nie zmieniają zasad odpowiedzialności odszkodowawczej za szkody wyrządzone ruchem pojazdów mechanicznych, okoliczność że postępowanie likwidacyjne prowadził reprezentant podmiotu zagranicznego, czy też że możliwe jest dochodzenie tych roszczeń bezpośrednio Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w przypadkach wskazanych w tej ustawie (patrz art. 123 uoc) nie powoduje zmiany charakteru wierzytelności o odszkodowanie przysługującej poszkodowanemu. Poszkodowanemu przysługuje bowiem roszczenie o naprawienie szkody związanej z konkretnym zdarzeniem drogowym. Wielość podmiotów związana z odpowiedzialnością z tytułu umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, do których poszkodowany może zwrócić się o naprawienie szkody w pojeździe nie może skutkować przyjęciem, że przysługuje mu z tego tytułu więcej roszczeń. Ubezpieczyciele z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiada w granicach sumy ubezpieczenia oznaczonej w umowie, jeżeli szkoda jest wyższa od tej sumy poszkodowany może niezależnie od tego dochodzić dalszych roszczeń od sprawcy szkody do całkowitej jej naprawienia.

W przedmiotowej sprawie powodowie na mocy umowy z 27 września 2022r. zbyli wierzytelność wobec od sprawcy i ubezpieczyciela z tytułu postaci odszkodowania z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego sprawcy w związku ze szkodą wyrządzoną w dniu 6 kwietnia 2022r., dotyczącą pojazdu marki M. nr rej. (...), która była przedmiotem postępowania likwidacyjnego prowadzone przez reprezentanta strony powodowej (...) S.A. zarejestrowanej pod nr (...)-01. Umowa cesji precyzyjne określa, z tytułu jakiego zdarzenia wynikła szkoda, a także jak dotychczas przebiegało postępowanie likwidacyjne, a także, że z tytułu tej wierzytelności do dnia zawarcia umowy cesji przyznano powodom kwotę 13633 zł. Powodowie w ramach ceny za zbycie tej wierzytelności uzyskali od cedenta wynagrodzenie w kwocie 2500 zł.

Sąd zobowiązał pełnomocnika powodów do ustosunkowania się do zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej w terminie 14 dni. Pełnomocnik powodów w piśmie z 12 grudnia 2023r., zarzucił że powodowie posiadają legitymację procesową czynną oraz, że wierzytelność wobec strony pozwanej nie została zbyta. W przekonaniu powodów zobowiązanie do naprawienia szkody, które przejęło na siebie (...) S.A. jest „ całkowicie odrębnym zobowiązaniem” od odpowiedzialności strony pozwanej. „Ze względu na niezależny byt zobowiązania każdego z dłużników również i wierzytelność poszkodowanych względem każdego z zobowiązanych winna być traktowana odrębnie”( k. 58v). Rozumowanie pełnomocnika powodów jest błędne, o czym była już wyżej mowa. Skoro pełnomocnik powodów uważa, ze odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy OC posiadacza pojazdu mechanicznego jest niezależna od postępowania likwidacyjnego przeprowadzonego przez reprezentanta tego ubezpieczyciela zgodnie z powołanymi wyżej przepisami uoc, to należy się zastanowić na jakiej podstawie powodowie otrzymali odszkodowanie w kwocie 13633 zł, a także dlaczego powodowie nie dochodzą od strony pozwanej całej należnej im wartości szkody, skoro według pełnomocnika przysługują im odrębne roszczenia wobec każdego z dłużników. W tych okolicznościach twierdzenie pełnomocnika, że umowa cesji nie obejmowała roszczenia odszkodowawczego wobec strony pozwanej nie może zostać uwzględnione.

Sąd dążąc do wyjaśnienia stanowiska powodów, wezwał ich na rozprawę, celem przesłuchania. Powodowie nie stawili się na rozprawie mimo wezwania. Powód P. M. nie odebrał wezwania, a próba telefonicznego skontaktowania się z pełnomocnikiem powodów okazała się bezskuteczna, mimo kilku prób. Pełnomocnik powodów również na rozprawie nie podjął prób skontaktowania się z powodowani celem ustalenia, dlaczego powodowie nie stawili się na rozprawie, a w szczególności dlaczego powód P. M. nie odbiera korespondencji.

Pełnomocnik powodów dopiero na rozprawie zgłosił zarzuty zmierzające to wykazania, że powodowie nie zawarli umowy przelewu z 27 września 2022r., a także że podpisy na tej umowie od nich nie pochodzą. W ocenie Sądu zarzuty te były gołosłowne i spóźnione. W ocenie Sądu, należy zauważyć że pełnomocnik powodów po doręczeniu mu odpowiedzi na pozew nie kwestionował okoliczności, że powodowie zawarli 27 września 2022r. umowę przelewu wierzytlnosci. O. te bez wątoplwienia mogłyby być wyjaśnione, gdyby powdoowej stawili się na rozprawie. Jak już wyżej wskazano, powdoowie mimo wezwania i bez usprawiedliwienia nie stawili się na rozprawie, a pełnomocnik powodów naweto nie pdojął probwy nawiązania z powodowami konraktu, gdyuz możliwe było zgłoszenie się do udziału w rozprawie on – line. Z tych też powodów Sąd pominął dowód z przesłuchania stron. Jednocześnie Sąd uznał za gołosłowne i spóźnione podniesione na rozprawie zarzuty dotyczące ważności umowy przelewu wierzytelności i w związku z tym na podstawie art. 205 ³ §2 k.p.c. i art. 235 ² §1 pkt 5 k.p.c. Sąd oddalił spóźnione wnioski o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego grafologa oraz o przesłuchanie w charakterze świadka cesjonariusza D. B.. Art. 83. [Zgłoszenie żądania odszkodowawczego do organu odszkodowawczego]

1.

Poszkodowany lub uprawniony do odszkodowania, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może zgłosić żądanie odszkodowawcze do organu odszkodowawczego, jeżeli zdarzenie, z którego wynikła szkoda zaistniało:

1)

za granicą, w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w państwie trzecim i było spowodowane ruchem pojazdu mechanicznego zarejestrowanego za granicą, w państwie członkowskim Unii Europejskiej, gdy:

Zgodnie zaś z art. 123 w zw. z art. 14 uoc Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wyznacza korespondenta, który przeprowadzi postępowanie likwidacyjne szkody, której sprawca posiada ubezpieczenie w zagranicznym państw, których biura narodowe podpisały z Biurem umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych i likwidacji szkód, jeżeli poszkodowanym jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a sprawca posiadał Zieloną Kartę wystawioną przez członka Biura, którego upadłość ogłoszono lub który uległ likwidacji;

Tym samym strona pozwana była legitymowana biernie do występowania w niniejszym procesie.”

Wykładni oświadczeń woli i dyrektyw interpretacyjnych, które mają mieć do niej zastosowanie dotyczy art. 65 k.c. W świetle tego przepisu dokonanie wykładni oświadczeń woli złożonych z zamiarem dokonania czynności prawnej wymaga najpierw ustalenia brzmienia umowy, a następnie ustalenia treści oświadczeń woli przy zastosowaniu reguł określonych w art. 65 § 1 k.c. oraz ustalenia sensu złożonych oświadczeń woli poprzez odwołanie się do zgodnego zamiaru stron i celu umowy. W orzecznictwie i literaturze dominuje pogląd, że ustawodawca w art. 65 k.c. preferuje kombinowaną metodę wykładni, która w przypadku oświadczeń woli składanych innej osobie przyznaje pierwszeństwo temu znaczeniu oświadczenia, jakie rzeczywiście nadawały mu obie strony w chwili jego złożenia (art. 65 § 2 k.c.). Jeżeli okaże się, że strony nie przyjmowały tego samego znaczenia oświadczenia woli, konieczne jest przejście do wykładni obiektywnej, tj. ustalenia właściwego sensu oświadczenia woli na podstawie przypisania normatywnego, wymagającego odpowiedzi na pytanie, jak adresat oświadczenia woli rozumiał to oświadczenie lub powinien je rozumieć. Decydujący jest tu punkt widzenia odbiorcy oświadczenia, dokonującego z należytą starannością zabiegów interpretacyjnych zmierzających do odtworzenia treści myślowych podmiotu składającego oświadczenie.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z 10 stycznia 2020 r., I CSK 380/18, w przypadku oświadczenia zredagowanego na piśmie, sens oświadczeń woli ustala się na podstawie wykładni tekstu dokumentu, z odwołaniem się do językowych norm znaczeniowe, kontekstu użytych zwrotów i ich związków znaczeniowych w świetle całości postanowień umownych (kontekst umowny). Dalej konieczne jest również zrekonstruowanie, na podstawie przedstawionych przez strony dowodów, zgodnego zamiaru i celu stron, a zatem ustalenie tego, do czego strony dążyły dokonując określonej czynności prawnej; znaczenie mają tu okoliczności faktyczne, w których umowę uzgadniano i zawarto, a także zachowanie stron umowy przed i po jej sfinalizowaniu, w tym zachowania polegające na jej wykonywaniu, zwłaszcza w sytuacji, w której nie doszło jeszcze do sporu.

Na skutek przelewu wierzytelność zbywcy wchodzi do majątku nabywcy wraz ze związanymi z nią prawami (art. 509 § 2 k.c.), co w niniejszej sprawie nastąpiło w celu zabezpieczenia roszczenia powoda o spłatę wierzytelności kredytowej. Konsekwencją przelewu jest zmiana podmiotowa po stronie wierzyciela, polegająca na tym, że dotychczasowy wierzyciel traci to stanowisko, a w jego miejsce wchodzi nabywca wierzytelności, który uzyskuje ją w takim samym kształcie, w jakim przysługiwała ona zbywcy. Legitymację materialną do żądania spełnienia świadczenia uzyskuje nowy wierzyciel (cesjonariusz), na ręce którego dłużnik jest obowiązany spełnić świadczenie, z zastrzeżeniem konsekwencji wynikających z braku zawiadomienia dłużnika o przelewie (art. 512 k.c.). Powyższe oznacza, że powód był legitymowany do dochodzenia spornej w sprawie wierzytelności. Wyrok SN z 24.02.2023 r., (...) 847/22, LEX nr 3508963.

Przelew to umowa, na mocy której wierzyciel (cedent) przenosi na osobę trzecią (cesjonariusza) wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika. Kodeks nie wymaga zgody dłużnika na dokonanie przelewu W wyniku cesji jego sytuacja prawna nie zmienia się co do zakresu odpowiedzialności. Wierzytelność nie ulega zmianie. Dochodzi tylko do jej modyfikacji podmiotowej. W miejsce dotychczasowego wierzyciela wchodzi bowiem osoba trzecia (nabywca wierzytelności), co jest skutkiem przelewu. Nabywca nabywa wierzytelność w takiej treści, jaka przysługiwała zbywcy.

Dla wykazania skuteczności umowy przelewu wierzytelności, stosownie do art. 511 k.c. niezbędne jest jedynie "stwierdzenie" przelewu wierzytelności pismem. Przepis ten nie wymaga zawarcia umowy przelewu w formie pisemnej. Czy innym jest dokonanie czynności prawnej w formie pisemnej, a czym innym "stwierdzenie" pismem, że określona czynność prawna została dokonana. "Stwierdzenie pismem" nie odnosi się do formy czynności prawnej, a jedynie do istnienia pisma stwierdzającego, że umowa przelewu została przez strony zawarta. Oznacza to, że brak przedłożenia przez powoda umowy cesji nie stanowi wystarczającej podstawy do przyjęcia, że umowa cesji takiej wierzytelności nie została skutecznie zawarta.

O kosztach orzeczono po myśli art. 100 k.p.c, przyjmując że powód wygrał proces w 79%. Łączne koszty postępowania wyniosły 3961,60 zł, w tym opłata sądowa 400 zł, wynagrodzenie biegłego 1727,60 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda 917 zł i wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej 917 zł. dokonując stosunkowego rozdzielenia tych kosztów, powód powinien je pokryć do kwoty 831,94 zł, a pozwana do kwoty 3129,66 zł. Powód poniósł koszty w łącznej wysokości 2180,80 zł, w tym 400 zł opłata sądowa od pozwu, 863,80 zł wynagrodzenie biegłego sądowego oraz 917 zł koszty zastępstwa procesowego strony powodowej. A zatem strona pozwana powinna zwrócić powodowi koszty w wysokości 1348,86 zł (2180,80 zł – 831,94 zł). Jednocześnie Sąd zwrócił powodowi oraz stronie pozwanej kwoty po 36,20 zł tytułem pozostałych i niewykorzystanych zaliczek uiszczonej przez strony na pokrycie wydatków związanych z wydaniem opinii.

1.  Odnotować;

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi stron pozwanej.

3.  K..14 dni.

19 maja 2021 r.