Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: asesor sądowy Anna Kolarczyk

Protokolant: stażysta Justyna Rawska

po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2023 roku w Rybniku

na rozprawie w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko B. P.

o zapłatę

zasądza od pozwanej B. P. na rzecz powoda (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 2 687 zł (dwa tysiące sześćset osiemdziesiąt siedem złotych) z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 2 lipca 2022 r. do dnia zapłaty;

oddala powództwo w pozostałym zakresie;

zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 092,96 zł (jeden tysiąc dziewięćdziesiąt dwa złote 96/100 groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku;

asesor sądowy

Sygn. akt I C 1296/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 lipca 2023 r.

Pozwem z dnia 14 czerwca 2022 r. powód (...) S.A. z siedzibą w W. domagał się zasadzenia od pozwanej B. P. kwoty 10 233 zł wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie równymi wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie od dnia 6 czerwca 2022 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 503,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Jednocześnie wnosił o zwrot kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że roszczenie wynika z wypowiedzenia umowy pożyczki nr (...) z dnia 21 czerwca 2019 r. na skutek jej nieterminowej spłaty. Ponadto podkreślił, że pierwotnie wystąpił przeciw pozwanej z powództwem o roszczenie, którego podstawą był weksel in blanco. P. prowadzone było w tut. Sądzie pod sygn. akt I C 1229/21, które zakończyło się wyrokiem oddalającym z uwagi na przedwczesność powództwa. Jednocześnie strona powodowa wskazała, że pozwana do dnia wniesienia pozwu na poczet pożyczki wypłaciła kwotę 3 442 zł.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zwrot kosztów procesu. Wskazała, że postępowanie dotyczące tożsamego roszczenia toczyło się w tut. Sądzie pod sygn. akt I C 1229/21 w związku z czym podtrzymuje wyrażone wcześniej stanowisko. Podniosła zarzut nieskutecznego wypowiedzenia umowy. Stojąc na stanowisku, że korespondencja pozwanej była adresowana na błędny adres co skutkowało niemożliwością jej odebrania i zapoznania się z jej treścią. Nadto zwróciła uwagę na fakt, że o zmianie adresu poinformowała powoda oraz w przywołanej sprawie powód doręczał pozwanej korespondencję na aktualny adres.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 czerwca 2019 r. pozwana zawarła z powodem umowę pożyczki nr (...). Całkowita kwota do zapłaty została określona na kwotę 13 932 zł, na którą składa się całkowity koszt pożyczki i całkowita kwota pożyczki. W związku z udzieleniem pożyczki pozwana otrzymała kwotę 6 000 zł oraz zobowiązana była ponieść koszty: 129 zł tytułem opłaty przygotowawczej, 4 971 zł tytułem prowizji, 900 zł tytułem opłaty za (...) – Pakiet E.. Pożyczka została oprocentowana według stałej stopy oprocentowania w wysokości 9,90% w skali roku i naliczane były od całkowitej kwoty pożyczki oraz kredytowanych kosztów pożyczki. Strony ustaliły także, że odsetki za opóźnienie w wysokości rocznej stopy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego równej stopie odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Zgodnie z harmonogramem spłata pożyczki miała nastąpić w 36 równych miesięcznych ratach. Wysokość raty ustalono na kwotę 387 zł, pierwsza z nich miała zostać opłacona 1 sierpnia 2019 r., a ostatnia 1 lipca 2022 r.

Zgodnie z pkt 5.1 umowy pożyczkobiorca zobowiązał się do pisemnego informowania pożyczkodawcy o zmianie nazwiska, adresu/adresu do korespondencji oraz innych danych w terminie 10 dni roboczych od zaistnienia zmiany. Zgodnie z pkt 8.1a. umowy pożyczkodawca był uprawniony do wypowiedzenia umowy, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej 1 racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Pożyczkodawca może wezwać pożyczkobiorcę do zapłaty na piśmie, na adres pożyczkobiorcy, wskazany we wniosku kredytowym lub inny adres wskazany przez pożyczkobiorcę, zgodnie z pkt 5.1.Pożyczkodawca zobowiązany był do zachowania 30 dniowego okresu wypowiedzenia warunków umowy.

Pozwana własnoręcznie podpisała umowę pożyczki.

(dowód: umowa pożyczki k. 5-12, harmonogram spłat k. 13)

Na poczet pożyczki nr (...) pozwana dokonała spłaty w łącznej kwocie 3 442 zł.

(dowód: historia spłaty k. 14)

Pozwana informowała powódkę o zmianie miejsca zamieszkania na adres ul. (...), (...)-(...) R..

(okoliczności bezsporne, nadto karta klienta k. 55 z akt sygn. I C 1229/21)

Powód pismem z 15 marca 2022 r. wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 7 959 zł w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie adresowane było na ul. (...), (...)-(...) R., które pozwana odebrała 31 marca 2022 r. A także na adres ul (...), (...)-(...) R., którego to wezwania pozwana nie odebrała.

(dowód: pismo z 15.03.22 r. wraz z wydrukiem śledzenia przesyłek k. 17-18, pismo z 15.03.22 r. wraz z wydrukiem śledzenia przesyłek k. 43-44)

Pismem z 14 kwietnia 2022 r. powód wypowiedział umowę pożyczki z zachowaniem terminu 30 dni. Zadłużenie na dzień wypowiedzenia wynosiło 10 736,15 zł, na które składała się kwota niespłaconej pożyczki w wysokości 10 233 zł oraz umowne odsetki w kwocie 503,15 zł z tytułu braku spłaty rat w terminie za każdy dzień zwłoki. Pismo zostało zaadresowane na adres ul. (...), (...)-(...) R., które nie zostało odebrane przez pozwaną.

(dowód: wezwanie do zapłaty wraz z wydrukiem śledzenia przesyłek k. 19-20)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zebrane w sprawie, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron, w związku z czym Sąd nie miał żadnych podstaw, aby podważać ich autentyczność, wiarygodność oraz moc dowodową. Nadto Sąd oparł swoje ustalenia na rozstrzygnięciach zawartych w aktach toczącej się w tut. sądzie sprawy o sygn. akt I C 1229/21.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Na wstępie należy wskazać, iż w niniejszej sprawie stan rzeczy osądzonej nie występował. Z uwagi na treść zarzutów pozwanej, analizie podlegał ustalony stan faktyczny w sprawie toczącej się przed tut. Sądem o sygn. akt I C 1229/21, w której wyrokiem z dnia 4 lutego 2022 r. powództwo oddalono. Z uzasadnienia przedmiotowego wyroku wynika, iż powództwo zostało oddalone jako przedwczesne. Powódka dochodziła roszczenia na podstawie wypełnionego weksla in blanco, a Sąd uznał, że ostateczne wezwanie do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do wykupu weksla zostały w sposób nieprawidłowy zaadresowane, a więc w dacie wypełnienia weksla, tj. 1 października 2020 r. umowa pożyczki nie była skutecznie wypowiedziana pozwanej i nie mogło dojść do postawienia pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności z powodu jej nieterminowej spłaty, a więc wypełnienie weksla nastąpiło z rażącym naruszeniem deklaracji wekslowej i samej umowy pożyczki.

W tym miejscu należy zauważyć, iż oddalenie powództwa jako przedwczesnego, nie oznacza, że proces o ten sam przedmiot sporu pomiędzy tymi samymi stronami procesu jest niedopuszczalny, nie korzysta zatem z powagi rzeczy osądzonej ( res iudicata). Jak wskazuje bowiem w swoim orzecznictwie Sąd Najwyższy, w razie oddalenia powództwa jako przedwczesnego ponowne powództwo o ten sam przedmiot sporu jest dopuszczalne wówczas, gdy wskutek zmiany okoliczności faktycznych roszczenie stanie się wymagalne i cechę przedwczesności utraci (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1949 r., WaC 226/48, PiP 1950, nr 2, s. 131). Do uznania, że sprawa została prawomocnie osądzona (art. 199 § 1 i art. 366 k.p.c.), nie wystarcza samo stwierdzenie, iż w obydwu sprawach chodzi o to samo roszczenie i że identyczne są strony obydwu procesów. Mimo bowiem identyczności stron i dochodzonego roszczenia stan rzeczy osądzonej nie występuje, jeżeli uległy zmianie okoliczności, których istnienie było przyczyną oddalenia pierwszego powództwa, a więc jeżeli roszczenie stało się w świetle nowych faktów uzasadnione (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2016 r., sygn. akt IV CSK 798/15, Legalis nr 1565051). Dlatego należało uznać, iż w niniejszej sprawie strona powodowa mogła dochodzić swoich roszczeń.

Jednakże w niniejszej sprawie Sąd także uznał, iż umowa pożyczki ponownie nie została skutecznie wypowiedziana pozwanej. Powódka miała prawo, w przypadku, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni – wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do spłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, a w niniejszej sprawie pozwana negowała skuteczne doręczenie jej wypowiedzenia umowy. Zarzut ten należało uznać za zasadny, bowiem zgodnie z umową pozwana była zobowiązana do informowania pożyczkodawcy o zmianie m.in. adresu do korespondencji, a pożyczkodawca zobowiązany był kierować wezwania do pozwanej na piśmie, na adres wskazany przez pożyczkobiorcę. Jak wynika z okoliczności podnoszonych przez strony postępowania, które nie były sporne, a także z analizy akt sprawy I C 1229/21 wynika, iż pomimo że pozwana pozostawała w opóźnieniu w zakresie płatności kwoty przekraczającej wysokość jednej raty pożyczki i okres 30 dni, to powódka wysłała wezwanie do zapłaty pod adresy przy ul. (...) w R., które pozwana odebrała 31 marca 2022 r., a także pod adres ul. (...) w R., które nie zostało jednak odebrane przez pozwaną. Natomiast wypowiedzenie umowy wysłano jedynie pod adres ul. (...) w R.. Tymczasem zgodnie z umową pozwana zobowiązana do pisemnego informowania pożyczkodawcy o zmianie adresu do korespondencji informowała powódkę o zmianie adresu z ul. (...) w R. na ul. (...) w R., dlatego to pod ten adres powódka winna skierować wypowiedzenie umowy. Okoliczność, iż pozwana odebrała wezwanie do zapłaty pod adresem przy ul. (...) w R. nie miała znaczenia, bowiem jak wskazywała pozwana pod tym adresem już nie mieszka, a jest to dom rodzinny jej matki, który tylko odwiedza. Dlatego należało uznać, iż wypowiedzenie umowy zostało zaadresowane w sposób nieprawidłowy. Zgodnie z art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Wypowiedzenie zostało wysłane na nieaktualny adres, a więc pozwana nie miała możliwości zapoznać się z jego treścią dlatego nie można było uznać go za skutecznie doręczone.

Należy jednak wskazać, iż zgodnie z art. 316 § 1 k.p.c. sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy; w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy. Jako, że płatność ostatniej raty wynikającej z zawartej umowy pożyczki przypadała na dzień 2 lipca 2022 r. to roszczenie wynikające z umowy pożyczki było już w całości wymagalne w chwili wydania wyroku tj. w dniu 20 lipca 2023 r. Doszło więc do zmiany okoliczności, których istnienie było przyczyną oddalenia pierwszego powództwa i w świetle nowych faktów w części uzasadnione.

Podstawą materialnoprawnego roszczenia powoda był art. 720 § 1 k.c. zgodnie z którym dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Istotą zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki, jest przeniesienie przez pożyczkodawcę jej przedmiotu na własność pożyczkobiorcy. Tego rodzaju umowa pożyczki była jednocześnie umową o kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Na gruncie niniejszej sprawy pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy pożyczki z dnia 21 czerwca 2019 r. i Sąd nie miał wątpliwości, że do zawarcia umowy pożyczki doszło. Powód zgodnie z obowiązkiem określonym w art. 6 k.c. wykazał, że pozwana zawarła z pożyczkodawcą umowę pożyczki z dnia 21 czerwca 2019 r. Pozwana była świadoma obowiązku zapłaty wszakże osobiście podpisała umowę pożyczki. W świetle złożonych przez powoda dokumentów i wyliczeń Sąd nie miał także wątpliwości co do wysokości zaległości obciążających pozwaną.

Jednakże analizując stan faktyczny niniejszej sprawy, Sąd powziął wątpliwości co do zgodności treści umowy pożyczki dotyczącej opłaty z tytułu (...) – pakiet extra oraz wysokość prowizji z przepisami chroniącymi konsumentów tj. art. 385 ¹ i n. k.c., będącymi implementacją prawa unijnego. Niewątpliwie należało zatem zbadać kwestię abuzywnego charakteru postanowień umownych kształtujących pozaodsetkowe koszty kredytu.

Bezsprzecznie pozwana jest konsumentem w rozumieniu art. 22 ¹ k.c., albowiem jest osobą fizyczną, która dokonała z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Postanowienia umowne dotyczące prowizji nie dotyczą głównego świadczenia stron. Postanowienia te nie zostały także indywidualnie uzgodnione z pozwaną, gdyż są częścią standardowej umowy, którą pożyczkodawca stosuje do wszystkich klientów, nie wykazano aby podlegały one negocjacji.

Za rażące naruszenie interesów konsumenta należy uznać przerzucenie na niego kwot niebędących realnymi kosztami danego kredytu (pożyczki), obliczonymi jedynie na maksymalny zysk danego przedsiębiorcy. Powszechnie znany jest fakt, że instytucje kredytowe (pożyczkowe), działające na takich zasadach jak wierzyciel pierwotny w niniejszej sprawie, udzielają kredytów (pożyczek) oceniając zdolność kredytową konsumenta w sposób mniej rygorystyczny niż banki. Ze względu na powyższe ponoszą większe ryzyko niewypłacalności potencjalnego pożyczkobiorcy, co z kolei przekłada się na wyższe opłaty narzucane w poszczególnych umowach, mające niejako „równoważyć” nieściągalne należności. O ile sam model biznesowy takiej działalności jest zrozumiały i uzasadniony rynkowo, o tyle jego skutki – w postaci obciążenia pojedynczego konsumenta tak wysokimi opłatami za udzielenie kredytu (pożyczki) – są nieakceptowalne. W rzeczywistości bowiem prowadzi to do sytuacji, w której wypłacalni choćby w niewielkim stopniu konsumenci ponoszą koszt wielokrotnie większy od wartości otrzymywanego świadczenia; jest to oczywista dysproporcja świadczeń, w której ryzyko działalności prowadzonej przez przedsiębiorcę w całości przenoszone jest na konsumenta.

Analizy postanowień umownych należało dokonać również w odniesieniu do zasad „dobrych obyczajów” w stosunkach zobowiązaniowych. Jak trafnie wskazuje się w orzecznictwie istotą „dobrego obyczaju” jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. Z dobrymi obyczajami kłóci się zatem takie postępowanie, którego celem jest zdezorientowanie konsumenta, wykorzystanie jego niewiedzy lub naiwności, ukształtowanie stosunku prawnego z naruszeniem zasady równości stron. Chodzi więc o postępowanie, które potocznie jest rozumiane jako nieuczciwe, nierzetelne, sprzeczne z akceptowanymi standardami działania. (...) konsumenta należy rozumieć szeroko, nie tylko jako niekorzystne ukształtowanie jego sytuacji ekonomicznej. Należy tu uwzględnić także takie aspekty, jak niewygodę organizacyjną, stratę czasu, nierzetelne traktowanie, czy naruszenie prywatności konsumenta (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2004 r., sygn. I CK 635/03, Lex nr 846537).

Poszczególne usługi w ramach (...) – pakiet extra ustalone już w momencie przedstawiania pozwanej do podpisania warunków umowy w zakresie wysokości kosztów zostały określone na zawyżonym poziomie, nieznajdującym żadnego racjonalnego uzasadnienia. Koszt usługi dodatkowej polegającej na możliwości bezpłatnego odroczenia maksymalnie 2 kolejnych terminów płatności rat oraz bezpłatnego obniżenia o 50 % maksymalnie 4 kolejnych rat, wynosił 900 zł. W ocenie Sądu opłaty te nie odzwierciedlały w jakikolwiek sposób realnych kosztów związanych z oferowaną usługą. Ponadto zachodzi sprzeczność pomiędzy usługą, która zawiera określenie bezpłatnego odroczenia rat a obowiązkiem uiszczenia opłaty za nią. Oferowana usługa nie była więc ekwiwalentna do naliczonego wynagrodzenia, a ponadto umowa nie określała żadnych kryteriów pozwalających na ustalenie wysokości tej opłaty.

Wprawdzie umowa zawiera zapis, że pakiet został przyznany na wiosek pozwanej. Należy jednakże podkreślić, że sama dobrowolność i opcjonalność przystąpienia do Pakietu nie przesądza, że jest on zgodny z art. 385 ¹ k.c. Podkreślić należy, że przepisy o klauzulach abuzywnych dotyczą umów, które są z istoty rzeczy dobrowolne – w tym rozumieniu, że nie ma przepisów prawa, które zmuszałyby konsumentów do ich zawierania. Natomiast uzasadnienie dla istnienia przepisów chroniących konsumentów opiera się na założeniu, że mimo formalnej swobody w zawieraniu umów faktyczna dysproporcja między przedsiębiorcą a konsumentem prowadzi do sytuacji, w której przedsiębiorca ma możliwość narzucania konsumentowi niekorzystnych dla niego postanowień umownych

W niniejszej sprawie niewątpliwie doszło zatem do naruszenia interesów konsumenta. Odnośnie do prowizji, w ocenie Sądu miała ona charakter rażąco wygórowany, ponieważ określona została na kwotę 4 971 zł, co stanowiło ok. 83 % kwoty wypłaconego kapitału. P. koszty kredytu wyniosły jednak łącznie 6 000 zł (4971 zł prowizji i 900 zł opłaty za (...)- Pakiet E. oraz 129 zł tytułem opłaty przygotowawczej), co stanowiło już 100 % kwoty kapitału.

W świetle powyższego Sąd przyjął, że postanowienia w przedmiocie pozaodsetkowych kosztów pożyczki w niniejszej sprawie w postaci prowizji i opłaty za (...)- Pakiet E., stanowią niedozwolone klauzule umowne i nie wiążą pozwanej. W związku z powyższym w tej części powództwo należało oddalić.

Powód domagał się zasądzenia także roszczenia odsetkowego. Powód wprawdzie przedstawił dokument obejmujący wyliczenie żądanych odsetek umownych w postaci tabeli odsetek (k. 15-16v.), lecz wynikało z niego, iż odsetki każdorazowo naliczane były nie tylko od kapitału głównego, ale od całkowitej kwoty pożyczki, do której oprócz kwoty kapitału wchodziły także pozaodsetkowe koszty pożyczki. Z tego powodu powództwo podlegało również oddaleniu w zakresie odsetek umownych w wysokości 503,15 zł.

W świetle powyższego, na podstawie analizy zgromadzonych w sprawie dokumentów, Sąd nie miał wątpliwości, iż powód na podstawie umowy z dnia 21 czerwca 2019 r. udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 6 000 zł, a pozwana nie spłaciła powyższej kwoty w ustalonych ratach. Częściowa nieważność postanowień umownych (brak mocy wiążącej przy uwzględnieniu ich abuzywności) miała istotne znaczenie przy ustaleniu wysokości należnego powodowi roszczenia.

Postulat wykładani postanowień umowy w miarę możliwości w sposób pozwalający utrzymać je w mocy jest szczególnie aktualny wtedy, gdy strony spełniły lub wymieniły już świadczenia przewidziane umową i w jakimś przynajmniej zakresie osiągnęły cel, do zrealizowania którego zmierzały przez jej zawarcie. Sądowe stwierdzenie nieuczciwego charakteru postanowienia umownego powinno wówczas wiązać się z przywróceniem sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on, gdyby abuzywne postanowienie nie zostało w umowie zastrzeżone (vide uchwała SN z dnia 15 września 2020 r. III CZP 87/19). Należało zatem uznać, że przywrócenie sytuacji prawnej konsumenta będzie polegało jedynie na uznaniu za niewiążące postanowienia o opłacie z usługę (...)- Pakiet E. oraz prowizji. Z kolei świadczenie główne w postaci kwoty pożyczki, którą pozwana przyjęła i zobowiązała się do jej zwrotu oraz opłatę przygotowawczą, która nie była rażąco wygórowana Sąd uznał za wiążące. Brak było zatem podstaw do uznania całej umowy za nieważną.

Sąd ustalił, że pozwana na podstawie umowy była zobowiązana do uiszczenia zapłaty kwoty kapitału w wysokości 6 000 zł, a do dnia wniesienia pozwu wpłaciła na rzecz powoda kwotę 3 442 zł. W konsekwencji pożyczka numer (...) wynosiła w całości do zapłaty 6 129 zł (na co składał się kapitał oraz opłata przygotowawcza). Wobec uznania przez Sąd zapisów o prowizji i opłaty za (...)- Pakiet E. za niedozwolone klauzule umowne w myśl art. 385 ¹ k.c. należało zatem kwotę całości do zapłaty pomniejszyć o zapłaconą kwotę (6 129 – (...)).

Wobec powyższego Sąd zasądził w pkt 1 od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 687 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 2 lipca 2022 r. do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie powództwo oddalono jako niezasadne. Należy jednocześnie wskazać, iż złożoną przez powoda pismem z dnia 18 stycznia 2023 r. zmianę powództwa oraz jego cofnięcie co do kwoty 503,15 zł wraz z odsetkami od tej kwoty oraz częściowymi odsetkami od kwoty 10 233 zł należało uznać za nieskuteczne. Zgodnie bowiem z art. 505 ⁴ § 1 k.p.c. w postępowaniu uproszczonym
zmiana powództwa jest niedopuszczalna. Ponadto cofnięcie pozwu zostało złożone na wypadek uznania przez Sąd wypowiedzenia za nieskuteczne, a takie warunkowe cofnięcie powództwa jest niedopuszczalne.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W związku z faktem, że umowa nie została skutecznie wypowiedziana, odsetki należało zasądzić od dnia, w którym całe roszczenie stało się w pełni wymagalne. Zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki, ostatnia rata miała zostać opłacona do dnia 1 lipca 2022 r., zatem następnego dnia pozwana pozostawała w opóźnieniu i od tego dnia tj. 2 lipca 2022 r. należało zasądzić odsetki. Natomiast co do wysokości odsetek sąd orzekł na podstawie art. 481 § 2 ¹ k.c., który stanowi, że maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie.

W pkt 3 wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu zgodnie z art. 100 k.p.c., zgodnie z wynikiem procesu, który powód wygrał w 25,02 %. Na koszty powoda składała się opłata od pozwu w wysokości 750 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3 600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Pozwana nie poniosła żadnych kosztów. Łącznie koszty procesu wyniosły 4 367 zł. W oparciu o powyższą zasadę Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 092,96 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Nadto, zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od wskazanych w pkt 3 wyroku kosztów procesu Sąd zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

asesor sądowy