Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

Protokolant: sekretarz sądowy Ewa Kocielnik

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa T. K. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie,

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od T. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 135/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 marca 2024 r.

Pozwem z dnia 3 stycznia 2023 r. (data prezentaty) powód T. K. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie kwoty 84.796 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz również kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że dochodzona przez niego kwota stanowi odszkodowanie za niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie Skarbu Państwa przy wykonywaniu władzy publicznej. Niezgodnego z prawem działania powód upatrywał się w zarządzeniu przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie do wykonania kary 1 roku pozbawienia wolności, która było warunkowo zawieszona, przy jednoczesnym braku ku temu podstaw, a także, że posiedzenie w tym przedmiocie odbyło się pomimo doręczenia wezwania na nieprawidłowy adres powoda. Zdaniem powoda w okresie od 14 sierpnia 2020 r. do 28 sierpnia 2020 r. niesłusznie odbywał karę pozbawienia wolności, w związku z czym poniósł szkodę. Na kwotę odszkodowania złożyło się: 9.496 zł jako koszt rezygnacji z wycieczki zagranicznej wraz z opłatą bagażową oraz 5.300 zł jako utracony zarobek za okres przebywania w jednostce penitencjarnej. Nadto powód żądał zadośćuczynienia w kwocie nie niższej niż 70.000 zł za naruszenie dóbr osobistych przez bezprawne działanie przy wykonywaniu władzy publicznej. Zdaniem powoda pozwany bezprawnie i dotkliwie naruszył jego wolność, a także dobre imię i wizerunek, które to są dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 kc i podlegają ochronie prawnej. W związku z nagłym i niesłusznym zatrzymaniem powód był zmuszony zasięgnąć pomocy (...), otrzymał lek (...). ( pozew k. 3-23)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.

Uzasadniając swe stanowisko pozwany zaprzeczył zasadności roszczenia zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, a także zaprzeczył twierdzeniom, jakoby pozwany Sąd wysyłał do powoda korespondencję pod nieprawidłowy adres oraz że zarządzenie do wykonania kary pozbawienia wolności nastąpiło bezpodstawnie. Pozwany zaprzeczył również wysokości szkody poniesionej przez powoda oraz podniósł, że powód nie mógł utracić zarobków za dwutygodniową nieobecność w pracy, gdyż w tym czasie miał zaplanowany urlop wypoczynkowy, który ostatecznie spędził w jednostce penitencjarnej. ( odpowiedź na pozew k. 121-126)

Pismem z dnia 28 grudnia 2023 roku, na zarządzenie Przewodniczącego, powód sprecyzował żądanie pozwu wnosząc o zapłatę kwoty 14.796 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania oraz kwoty 70.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia. (pismo k. 279-282)

Pismem z dnia 22 stycznia 2024 roku w odpowiedzi na sprecyzowanie żądania pozwu strona pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. (pismo k. 294-344)

Do zamknięcia rozprawy strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego T. K. (1) w dniu 4 kwietnia 2017 r. powód jako adres zameldowania podał ul. (...), S. , zaś jako adres do doręczeń w kraju – ul. (...), B. . Wskazany przez powoda adres do doręczeń był jednocześnie adresem spółki (...) sp. z o.o., w której był on prezesem zarządu. Pod tym adresem spółka nie prowadziła jednak rzeczywistej działalności, było to jedynie tzw. biuro wirtualne, jednak powód oświadczył, że odbiera tam korespondencję. Poprzednim adresem spółki (...) sp. z o.o. był ul. (...), B.. ( protokół przesłuchania podejrzanego T. K. (1) k. 300-302, wywiad środowiskowy k. 926-927 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17, zeznania powoda k. 249-252, 346)

W toku postępowania przygotowawczego w dniu 27 kwietnia 2017 r. przeprowadzono wywiad środowiskowy pod adresem zameldowania powoda ul. (...), S.. Kurator zastał jedynie ojca powoda, który oświadczył, że ten nie zamieszkuje pod tym adresem od około 15 lat, natomiast prawdopodobnie przebywa w okolicy W., ale dokładny adres nie jest rodzicom znany. ( wywiad środowiskowy k. 399 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

W dniu 31 sierpnia 2017 r. T. K. (1) dostarczył do prokuratury Regionalnej w W. 30 certyfikatów autentyczności oprogramowania, jednocześnie składając pisemne oświadczenie o ich oryginalności, czym uczynił zadość później orzeczonemu obowiązkowi naprawienia szkody. ( pismo Prokuratora Regionalnego k. 1031-1033, 1049 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

Na rozprawie przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w dniu 26 września 2017 r., w sprawie o sygn. akt V K 317/17 powód T. K. (1) jako adres zamieszkania i miejsce swojego pobytu podał ul. (...), S., zaś jako adres do doręczeń ul. (...), B. . (protokół z rozprawy k. 505-506 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 22 stycznia 2018 r., w sprawie o sygn. akt V K 317/17 T. K. (1) został uznany winnym popełnienia przestępstwa kwalifikowanego jako czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na szkodę Prokuratury Regionalnej w W.. Powód został skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 1 roku próby oraz na karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych przy ustaleniu stawki na 40 zł. Dodatkowo powoda zobowiązano do przeproszenia pokrzywdzonego oraz do naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej Prokuratury Regionalnej w W. kwoty 83.283,30 zł. Powód był obecny przy ogłoszeniu wyroku. ( wyrok k. 552-553, protokół ogłoszenia wyroku k. 551 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

Na skutek apelacji obu stron, Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 13 września 2018 r., w sprawie o sygn. akt X Ka 603/18 zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zobowiązał T. K. (1) do naprawienia wyrządzonej szkody poprzez dostarczenie pokrzywdzonej Prokuraturze Regionalnej w W. 30 licencji oprogramowania (...), zamiast zapłaty kwoty 82.283,30 zł. W pozostałej części wyrok został utrzymany w mocy. Powód był obecny przy ogłoszeniu wyroku. ( wyrok k. 646-647, protokół ogłoszenia wyroku k. 644-645 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

W toku postępowania karnego korespondencja kierowana do powoda pod adres zameldowania ul. (...), S. nie była podejmowana. ( bezsporne)

Pismem z dnia 17 października 2018 r. wezwano powoda do zapłaty grzywny. Pismo skierowano pod adres ul. (...), S.. W dniu 31 października 2018 r. wpłynęła wpłata od powoda o tytule przelewu: „T. K. (1) – grzywna w sprawie V K 317/17 /numer rachunku (...) spółka z ograniczoną ul. (...), (...)-(...) B. Polska”. ( wezwanie k. 659, potwierdzenie wpłaty k. 660 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

W dniu 4 kwietnia 2019 r. (data prezentaty) do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia wpłynął wniosek kuratora zawodowego w przedmiocie zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary 1 roku pozbawienia wolności wobec T. K. (1). Uzasadniając wniosek kurator podał, że skazany spod adresu wskazanego przezeń jako adres zamieszkania (ul. (...), S.) został wymeldowany z dniem 22 stycznia 2018 r., zaś nowego adresu zamieszkania nie ustalono. Nadto skazany nie wykonał nałożonego na niego obowiązku przeproszenia pokrzywdzonej oraz zachodzi wątpliwość co do prawidłowości wykonania przez niego obowiązku naprawienia szkody. ( wniosek kuratora k. 677 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

W dniu 9 kwietnia 2019 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia skierował do powoda zawiadomienie o terminie posiedzenia w przedmiocie zarządzenia wykonania kary warunkowo zawieszonej, wyznaczonego na dzień 10 maja 2019 r. Zawiadomienie zostało skierowane na adres ul. (...), S.. Powód nie odebrał zawiadomienia. ( zawiadomienie k. 680, koperta k. 684 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

Postanowieniem z dnia 10 maja 2019 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, w sprawie o sygn. akt IV Ko 215/19 zarządził wobec T. K. (1) wykonanie kary 1 roku pozbawienia wolności. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że zarządzenie wykonania kary nastąpiło na skutek niewykonania przez skazanego obowiązku przeproszenia pokrzywdzonej oraz obowiązku naprawienia szkody. Podkreślono również, że skazany nie podał aktualnego miejsca zamieszkania, pomimo takiego obowiązku. Odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem wysłano skazanemu pod adres ul. (...), S. oraz ul. (...), B.. Korespondencja nie została podjęta przez powoda pod żadnym z adresów. ( postanowienie z uzasadnieniem k. 687-68, doręczenia k. 689-690, koperty k. 699, 701 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

W dniu 18 czerwca 2019 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie skierował do Komendy Powiatowej Policji w S. polecenie doprowadzenia T. K. (1) do zakładu karnego. Jako adres zamieszkania skazanego wskazano ul. (...), S.. ( polecenie doprowadzenia k. 706 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

W dniu 15 sierpnia 2019 r. T. K. (1) został zatrzymany przez funkcjonariuszy Straży Granicznej podczas próby przekroczenia granicy na Lotnisku(...) w W.. Powód został osadzony w Areszcie Śledczym S.. Po zatrzymaniu powód oświadczył, że obecnie zamieszkuje pod adresem ul. (...), S. . Powód został osadzony w Areszcie Śledczym W.. ( pismo Straży Granicznej k. 715, oświadczenie k. 716, wydruk z NOE-SAD k. 735 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17, kserokopia protokołu zatrzymania osoby k. 42-43)

Pismem z dnia 20 sierpnia 2019 r. (data prezentaty) obrońca T. K. (1) złożył do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia wniosek o przywrócenie terminu od wniesienia zażalenia na postanowienie tego Sądu z dnia 10 maja 2019 r., tj. w przedmiocie zarządzenia do wykonania warunkowo zawieszonej kary 1 roku pozbawienia wolności. Jednocześnie obrońca złożył zażalenie na w/w postanowienie podnosząc, że zarządzenie wykonania warunkowo zawieszonej kary 1 roku pozbawienia wolności nastąpiło niesłusznie. ( wniosek k. 719-720, zażalenie k. 721-724 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2019 r., w sprawie o sygn. akt V Ko 215/19 nie uwzględniono wniosku obrońcy T. K. (1) i odmówiono przywrócenia terminu do złożenia zażalenia na postanowienia w przedmiocie zarządzenia do wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności. Obrońca pismem z dnia 27 sierpnia 2019 r. wniósł zażalenie na to postanowienie wnosząc o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia oraz o zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. Sąd ten nie uwzględnił zażalenia i przekazał je do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie. ( postanowienie k. 736, zażalenie k. 745-747, postanowienie k. 777 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

Na dzień zarządzenia do wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności nie został przez powoda wykonany obowiązek probacyjny w postaci przeproszenia pokrzywdzonej. Obowiązek ten spełnił pismem z dnia 27 sierpnia 2019 r. (data prezentaty) w którym powód T. K. (2) wystosował przeprosiny do pokrzywdzonej Prokuratury Regionalnej w W., w wykonaniu obowiązku probacyjnego nałożonego na niego wyrokiem z dnia 22 stycznia 2018 r., w sprawie o sygn. akt V K 317/17. ( przeprosiny k. 773, pismo Prokuratora Regionalnego k. 1040-1041 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2019 r., w sprawie o sygn. akt V Ko 215/19 uwzględniono zażalenie obrońcy T. K. (1) i przywrócono termin do złożenia zażalenia na postanowienie w przedmiocie zarządzenia do wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności. Jednocześnie anulowano prawomocność postanowienia tego Sądu z dnia 10 maja 2019 r. oraz nakazano zwolnienie T. K. (1) z jednostki penitencjarnej. Powód został zwolniony z Aresztu Śledczego S. w tym samym dniu. Jako adres po zwolnieniu podał ul. (...), B.. ( postanowienie k. 760-761, nakaz zwolnienia k. 762, 765, zawiadomienie o zwolnieniu k. 775 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17, kserokopia świadectwa zwolnienia k. 44-45)

Pismem z dnia 28 sierpnia 2019 r. (data prezentaty) obrońca T. K. (1) wniósł o uchylenie postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 10 maja 2019 r., wydanego w sprawie o sygn. akt V K 317/17 w przedmiocie zarządzenia do wykonania warunkowo zawieszonej kary 1 roku pozbawienia wolności. Postanowieniem z dnia 11 września 2019 r., w sprawie o sygn. akt X Ko 857/19 Sąd ten nie uwzględnił wniosku obrońcy. Zażalenie na to postanowienie w dniu 25 września 2019 r. (data prezentaty) wniósł obrońca. ( wniosek k. 770-771, postanowienie k. 779-780, zażalenie k. 792-799 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

Pismem z dnia 27 września 2019 r. (data prezentaty) obrońca T. K. (1) wniósł zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia z dnia 10 maja 2019 r., sygn. akt V K 317/17 w przedmiocie zarządzenia do wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, wnosząc o uchylenie zarządzenia wykonania kary, względnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 6 listopada 2019 r., sygn. akt XI Kzw 1019/19 uchylono zaskarżone postanowienie i przekazano sprawę Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-Śródmieścia do ponownego rozpoznania. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 19 grudnia 2019 r., sygn. akt X Ko 1834/19 nie zarządzono T. K. (1) do wykonania warunkowo zawieszonej kary 1 roku pozbawienia wolności. ( zażalenie k. 805-808, uzupełnienie zażalenia k. 844-850, postanowienie k. 891-893, postanowienie z uzasadnieniem k. 947-950 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

W toku postępowania wykonawczego powód kilkukrotnie nie podejmował korespondencji kierowanej do niego pod adres ul. (...), B.. ( k. 962, 963, 968 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2021 r. oddalono wniosek T. K. (1) o zasądzenie odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wynikłe z niewątpliwie niesłusznego zatrzymania w dniu 14 sierpnia 2019 r. i odbycia kary pozbawienia wolności. ( wyrok k. 1016 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17, wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie k. 54-61, uzasadnienie wyroku k. 62-66)

Mieszkanie rodziców powoda pod adresem ul. (...), S. zostało przez nich sprzedane w dniu 23 stycznia 2018 r. ( oświadczenie k. 726, wypis aktu notarialnego k. 727-734 akt SR dla Warszawy-Śródmieścia V K 317/17)

W terminie od 14 sierpnia 2019 r. do 21 sierpnia 2019 r. T. K. (1) wraz z rodziną (żona, 2 letnie dziecko i matka powoda) mieli zaplanowany udział w wycieczce do E.. Całkowity koszt wycieczki to 9.256 zł. ( dokumenty podróży k. 67-75, 77)

T. K. (1) od listopada 2014 r. do października 2020 r. był prezesem zarządu i jedynym wspólnikiem spółki (...) sp. z o.o. ( z urzędu)

W lutym 2019 r. T. K. (1) jako przyjmujący zlecenie w charakterze konsultanta oraz przedstawiciela firmy (...) sp. z o.o. zawarł umowę ze spółką (...) sp. z o.o. (obecnie: (...) sp. z o.o.) o świadczenie usług. W § 6 ust. 1 umowy ustalono wynagrodzenie powoda na (...) zł za każdą przepracowaną roboczogodzinę. W ust. 4 postanowiono, że zapłata wynagrodzenia nastąpi po doręczeniu przez konsultanta prawidłowo wystawionej faktury. Natomiast ust. 6 stanowi, że podstawą wystawienia faktury przez konsultanta będzie protokół odbioru prac, podpisany przez spółkę i potwierdzający liczbę roboczogodzin w danym okresie rozliczeniowym. W dacie zawarcia umowy prezesem zarządu spółki (...) sp. z o.o. była A. B. – żona powoda, a obecnie jest ona jedynym wspólnikiem. T. K. (1) jest prezesem zarządu tej spółki od sierpnia 2021 r. W okresie od grudnia 2018 r. do lipca 2019 r. powód był wspólnikiem spółki (...) sp. z o.o. (obecnie: (...) sp. z o.o.), zaś od kwietnia 2022 r. do teraz jest członkiem jej zarządu. ( umowa k. 78-79, wydruk KRS k. 80-84, z urzędu)

W okresie od czerwca 2019 do lipca 2019 oraz od września 2019 do października 2019 włącznie powód jako przyjmujący zlecenie w imieniu spółki (...) sp. z o.o. wystawił nabywcy (...) sp. z o.o. cztery faktury, każda na kwotę (...) zł brutto ((...) zł netto), obejmujące 123 godziny. Za sierpień 2019 r. powód wystawił nabywcy fakturę na kwotę (...) zł brutto ((...) zł netto), obejmującą 70 godzin. ( faktury k. 85-89)

T. K. (1) był odpowiedzialny za organizację wydarzenia (...), odbywającego się w dniach 24-25 września 2019 r. Z powodu słabej organizacji wydarzenia kontrahenci byli niezadowoleni. W 2020 r. targi nie odbyły się. ( oświadczenie k. 91, e-maile od kontrahentów k. 92-95, zeznania powoda k. 249-252, 346, zeznania świadka A. B. k. 252-253, zeznania świadka B. K. k. 253-254)

Po opuszczeniu jednostki penitencjarnej powód skorzystał z konsultacji (...), przepisano mu leki (...). Przed osadzeniem nie przyjmował podobnych leków. ( wydruk k. 97, zeznania powoda k. 249-252, 346, zeznania świadka A. B. k. 252-253)

Powód na przełomie roku 2018/2019 zamieszkał przy ul. (...) w B. . ( zeznania powoda k. 249-252, 346, zeznania świadka A. B. k. 252-253, zeznania świadka B. K. k. 253-254)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy oraz w aktach Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia o sygn. V K 317/17 oraz wydruki, których zgodność została poświadczona z oryginałem przez profesjonalnego pełnomocnika. Sąd oparł się również na dowodzie z zeznań świadków oraz stron z ograniczeniem do strony powodowej. Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, że dowody z przedłożonych przez strony dokumentów są wiarygodne, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności.

Z dozą ostrożności należało ocenić zeznania powoda, które to, w porównaniu z twierdzeniami przedstawianymi w pismach, nacechowane były z góry poczuciem głębokiego uprzedzenia i pokrzywdzenia przez działania władzy publicznej. Tym samym powód usiłował przedstawić własną osobę jako szczególnie udręczoną z błędu państwa, jednocześnie całkowicie umniejszając okoliczności, że był osobą prawomocnie skazaną za przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, gdzie podmiotem pokrzywdzonym była Prokuratura Regionalna w W.. Twierdzenia powoda o doznanych cierpieniach należało zobiektywizować przez pryzmat doświadczenia życiowego, przez co nie zostały one uznane za całkowicie zbędny i niewiarygodny materiał dowodowy. W szczególności zeznania powoda były cenne ze względu na możliwość ustalenia na ich podstawie miejsca pobytu w spornym momencie.

Z podobnymi zastrzeżeniami należało ocenić zeznania świadków A. B. (żony powoda) i B. K. (matki powoda). Świadkowie zrelacjonowały przebieg zatrzymania powoda na lotnisku oraz okoliczności mu towarzyszące, co pokrywało się z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Ze względu na szczególne zabarwienie emocjonalne, zeznania świadków nie zasługiwały w całości na uwzględnienie odnośnie rozmiaru cierpienia powoda, ponieważ w ocenie Sądu to zostało nadto przejaskrawione.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu w całości.

Powód, po ostatecznym sprecyzowaniu swego żądania domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Skarbu Państwa, reprezentowanego przez Prezesa Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie kwoty 14.796 zł tytułem odszkodowania oraz kwoty 70.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłą z naruszenia dóbr osobistych powoda.

Podstawę prawną roszczenia o zasądzenie odszkodowania stanowił art. 417 § 1 kc, który to przewiduje odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie powstałe przy wykonywaniu władzy publicznej. Niezgodność z prawem na gruncie art. 417 k.c. oznacza zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej, zatem z oderwaniem od możliwości i konieczności przypisania winy funkcjonariuszowi publicznemu ( tak: wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001 r. w sprawie SK 18/00). Odpowiedzialność Skarbu Państwa, wynikająca z art. 417 k.c. powstaje zatem wówczas, gdy spełnione są łącznie jej trzy ustawowe przesłanki: bezprawność działania lub zaniechania przy wykonywaniu zadań z zakresu władzy publicznej, szkoda oraz normalny związek przyczynowy między bezprawnym zachowaniem a szkodą. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej władzy publicznej za niezgodne z prawem działanie przesłanka bezprawności oznacza naruszenie przepisów prawa, przy czym nie każde naruszenie będzie uzasadniało odpowiedzialność, ale jedynie takie, które stanowiło warunek konieczny powstania szkody i którego normalnym następstwem jest powstanie szkody w danych okolicznościach. ( tak: wyrok SN z 19.04.2012 r., IV CSK 406/11, Wyrok SN z 7.05.2010 r., III CSK 243/09)

Bezprawności działania pozwanego Skarbu Państwa powód upatrywał się w zarządzeniu wobec niego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie do wykonania warunkowo zawieszonej kary 1 roku pozbawienia wolności przy braku ku temu przesłanek, tj. naruszenia art. 75 § 2 kk, jednocześnie przy skierowaniu do niego zawiadomienia o posiedzeniu na nieprawidłowy adres, a co za tym idzie – przeprowadzeniu posiedzenia bez jego obecności, tj. naruszenia art. 178 § 3 kkw w zw. z art. 22 § 1 kkw.

Między stronami bezsporne było, że powód został prawomocnie skazany za przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego i że wobec niego orzeczono karę 1 roku pozbawienia wolności, którą warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 1 rok. Bezsporne również było, że wobec powoda orzeczono obowiązek przeproszenia pokrzywdzonej Prokuratury Regionalnej w W. oraz obowiązek naprawienia szkody przez dostarczenie pokrzywdzonej 30 licencji oprogramowania komputerowego.

Spór między stronami koncentrował się głównie wobec tego, czy zaszły przesłanki do zarządzenia do wykonania kary pozbawienia wolności wobec powoda oraz czy przeprowadzenie posiedzenia w tym przedmiocie, przy jednoczesnym skierowaniu zawiadomienia o terminie posiedzenia na błędny adres stanowiło bezprawne działanie władzy publicznej.

Biorąc pod uwagę opisane powyżej przesłanki odpowiedzialności deliktowej Skarbu Państwa za niezgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej, w pierwszej kolejności należało rozważyć, czy zarzucane przez powoda działanie pozwanego nosiło znamiona bezprawnego, bowiem jego zaistnienie było bezsporne. Kara 1 roku pozbawienia wolności została powodowi zarządzona do wykonania na podstawie art. 75 § 2 kk. Zgodnie z tym przepisem Sąd może zarządzić wykonanie kary, jeżeli skazany w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, w szczególności gdy popełnił inne przestępstwo niż podobne przestępstwo umyślne, za które orzeczono prawomocnie karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, albo jeżeli uchyla się od uiszczenia grzywny, od dozoru, wykonania nałożonych obowiązków lub orzeczonych środków karnych, środków kompensacyjnych lub przepadku. Opierając się na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie niniejszej bezsprzecznie należy stwierdzić, że w chwili wydania postanowienia, tj. w dniu 10 maja 2019 r. zaistniały przesłanki do zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności.

W sprawie ostatecznie bezsporną okolicznością było, że powód uczynił zadość obowiązkowi naprawienia szkody względem pokrzywdzonej jeszcze przed wydaniem wyroku przez Sąd karny I instancji. Jednak obok obowiązku kompensacyjnego wobec powoda orzeczono również obowiązek probacyjny w postaci przeprosin pokrzywdzonej. Powód spełnił ten obowiązek dopiero po zarządzeniu wykonania kary, dzień po zatrzymaniu i osadzeniu go w jednostce penitencjarnej. W ocenie Sądu zatem co najmniej w chwili zatrzymania zdawał sobie sprawę z niespełnionego obowiązku nałożonego nań wyrokiem. Ponadto powód był obecny przy ogłoszeniu wyroku Sądów obu instancji, zatem niezasadnym będzie przyjęcie, że o obowiązku przeprosin nie wiedział. Na uwzględnienie w oczach Sądu nie zasługuje również twierdzenie powoda, jakoby obowiązki nałożone na niego wyrokiem karnym spełnił niezwłocznie, bowiem z materiału dowodowego wprost wynika, że tak się nie stało. Powód wprawdzie wskazywał, że po zapadnięciu wyroku karnego przeprosił przedstawiciela pokrzywdzonej telefonicznie, jednak nie sprostał ciążącemu na nim ciężarowi dowodu, na tę okoliczność nie zaoferował bowiem nic poza swoimi twierdzeniami. W świetle przepisu art. 75 § 2 kk zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności wobec powoda nie nastąpiło z naruszeniem przepisów, a wręcz przeciwnie, stanowiło zgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej. Powód uchylał się od wykonania nałożonego na niego obowiązku przeprosin pokrzywdzonej, zatem skorzystanie przez Sąd z fakultatywnie przyznanego mu uprawnienia do zarządzenia wykonania kary nie stanowiło niezgodnego z prawem działania przy wykonywaniu władzy publicznej.

W tym miejscu należy na marginesie przytoczyć art. 11 kpc, zgodnie z którym w postępowaniu cywilnym Sąd wiążą tylko ustalenia wydanego w toku postępowania karnego prawomocnego wyroku skazującego i to tylko co do popełnienia przestępstwa. Takim orzeczeniem natomiast nie jest postanowienie Sądu karnego w przedmiocie nie zarządzania wykonania kary pozbawienia wolności wraz z uzasadnieniem, w którym stwierdzono, że niewykonanie przez skazanego obowiązku przeprosin pokrzywdzonej stanowi niewielkie jego uchybienie, niemające znacznego wpływu na zarządzenie wykonania kary. Ustalenia, a w zasadzie ocena prawna tej okoliczności Sądu karnego nie były zatem wiążące dla tut. Sądu i zostały odmiennie potraktowane.

Idąc dalej, powód jako kolejny przejaw niezgodnego z prawem wykonywania władzy publicznej upatrywał w kierowaniu do niego korespondencji pod niewłaściwy adres w toku postępowania karnego. Sąd miał na uwadze okoliczność, że w istocie powód zarówno przy pierwszym przesłuchaniu w charakterze podejrzanego, jak i na rozprawie przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w dniu 26 września 2017 r. przesłuchiwany w charakterze oskarżonego jako swój adres do doręczeń wskazał ul. (...), B., natomiast korespondencja była kierowana pod adres ul. (...), S., gdzie nie była podejmowana. W tej kwestii zgodzić należy się z zarzutem powoda, że w istocie działanie takie stanowiło uchybienie Sądu karnego. Jak wynika z przepisów art. 178 § 3 kkw w zw. z art. 22 § 1 kkw powód jako skazany miał prawo wziąć udział w posiedzeniu w przedmiocie zarządzenia do wykonania kary pozbawienia wolności, jednak wskutek błędu Sądu został tej możliwości pozbawiony. Ta kwestia pozostaje jednak irrelewantna z punktu widzenia obowiązku odszkodowawczego Skarbu Państwa, bowiem jak wskazano powyżej – powód miał świadomość niespełnionego obowiązku probacyjnego. Z wniosku kuratora zawodowego o zarządzenie wykonania kary oraz uzasadnienia postanowienia z dnia 10 maja 2019 r. wynika, że to właśnie ta okoliczność, jak i niemożność ustalenia miejsca pobytu skazanego stanowiły podstawę zarządzenia wykonania kary. Okoliczność naruszenia skazanego prawa do obrony, bo z takiego punktu należałoby rozpatrywać pozbawienie go możliwości udziału w posiedzeniu mogłaby jednak stanowić zarzut w postępowaniu mającym na celu wzruszenie postanowienia z dnia 10 maja 2019 r., nie ma jednak znaczenia w niniejszym postępowaniu. Wspomnieć należy, że ostatecznie postanowienie to zostało uchylone i w następstwie Sąd postanowił nie zarządzać wykonania kary. Mając na uwadze całkowicie bierną postawę powoda w kwestii obowiązku przeproszenia pokrzywdzonej, który to spełnił dopiero po osadzeniu go w jednostce penitencjarnej, sam lekceważący stosunek do niego, a także całokształt okoliczności sprawy sprawia, że ten zarzut powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie uszło uwadze Sądu, że powód w toku postępowania karnego skrupulatnie unikał wskazania swego rzeczywistego i aktualnego miejsca pobytu, poprzestając jedynie na wskazaniu adresu do korespondencji, który to jest „wirtualnym biurem”, gdzie powód nie przebywał. Wszakże również i adres wskazywany przez powoda jako adres jego pobytu, tj. ul. (...), S. okazał się nieprawdziwy, bowiem powód został spod niego administracyjnie wymeldowany z powodu niezamieszkiwania już w dniu 22 stycznia 2018 r., czyli jeszcze przed zapadnięciem wyroku sądu karnego I instancji. Kurator sądowy po udaniu się pod ten adres celem dokonania wywiadu środowiskowego uzyskał informację od zamieszkujących tam wówczas rodziców powoda, że ten nie zamieszkuje w tym miejscu od przeszło 15 lat. Na uwzględnienie nie zasługuje również tłumaczenie powoda, który jako usprawiedliwienie braku korekty adresu rodziców jako miejsca faktycznego pobytu wskazywał, że nie pozostawał z rodzicami w dobrym kontakcie i nie miał wiedzy o sprzedaży przez nich mieszkania. Okoliczność ta tylko potwierdza naganne zachowanie powoda, który jako adres swego zamieszkania (nie do doręczeń), z pełną świadomością podał miejsce, pod którym faktycznie od wielu lat nie przebywał. Słusznie zatem zwrócił uwagę pozwany na naruszenie przez powoda art. 139 § 1 kpk. Zgodnie z tym przepisem, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania postanowienia z dnia 10 maja 2019 r., jeżeli strona, nie podając nowego adresu, zmienia miejsce zamieszkania lub nie przebywa pod wskazanym przez siebie adresem, w tym także z powodu pozbawienia wolności w innej sprawie, pismo wysłane pod tym adresem uważa się za doręczone. To na powodzie zatem spoczywał obowiązek każdorazowego informowania Sądu o zmianie miejsca swego pobytu, bądź też podanie prawidłowego i prawdziwego adresu, czego nie uczynił z tylko znanych sobie przyczyn. Przesłuchiwany w charakterze strony w sprawie niniejszej powód zeznał, że w roku 2018/2019 zamieszkiwał pod adresem ul. (...), B.. O zmianie miejsca zamieszkania nie ma żadnej wzmianki w aktach sprawy karnej właśnie z zaniedbania powoda. To powód wiedząc, że jest osobą prawomocnie skazaną za przestępstwo, wobec której postanowiono o zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, winien wykazać się inicjatywą w kwestii umożliwienia Sądowi chociażby przeprowadzenie wywiadu środowiskowego. Nie sposób przypisać w tym względzie miana uczciwości powodowi w stosunku zarówno do organów ścigania, jak i Sądu, gdy zapytany o miejsce zamieszkania podaje adres, pod którym faktycznie nie przebywa od wielu lat. Powód tłumaczył się również faktem, że w przeciągu kilku lat zamieszkiwał pod różnymi adresami. Tymczasem o takiej okoliczności nie poinformował Sądu karnego, poprzestając na wskazaniu adresu do korespondencji. W ocenie Sądu na uwagę zasługuje jednak fakt, że w postępowaniu karnym, w przeciwieństwie do postępowania cywilnego, wskazanie prawidłowego wyłącznie adresu do doręczeń może nie być wystarczające, z jednoczesnym pominięciem miejsca faktycznego pobytu, a to z uwagi na możliwe do zaistnienia skutki osobowe, jakich to przykładowo doznał powód. To zatem nie w działaniu pozwanego, a powoda należy upatrywać sprzeczności z prawem, właśnie przez zaniechanie wskazania prawidłowego adresu faktycznego pobytu. Ubocznie należy odeprzeć zarzut powoda, że Sąd karny błędnie skierował do niego zawiadomienie o posiedzeniu również pod stary adres spółki, tj. ul. (...), B.. Adres ten został wskazany przez powoda w przelewie uiszczanym tytułem grzywny. Powszechną praktyką sądów jest, że w razie niemożności osiągnięcia adresata, a w szczególności osoby prawomocnie skazanej, poszukuje się wszelkich sposobów dotarcia do niego, przy pomocy adresów znajdujących się w aktach sprawy, stąd też takie działanie nie powinno budzić zdziwienia, a tym bardziej zastrzeżeń.

Mając na uwadze powyższy wywód, w ocenie Sądu działanie Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prezesa Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie nie było bezprawne, a zatem nie zaistniała pierwsza z koniecznych przesłanek odszkodowawczych z art. 417 § 1 kc.

Niezależnie od powyższego, odnosząc się z kolei do wskazywanego przez powoda rozmiaru doznanej przez niego szkody należy uznać, że powód nie wykazał jej wysokości, zgodnie ze spoczywającym na nim ciężarze dowodu wynikającym z art. 6 kc.

Powód domagał się zasądzenia na jego rzecz kwoty łącznie 14.796 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, na którą składało się: 9.256 zł tytułem utraconej wycieczki zagranicznej, 240 zł opłaty bagażowej oraz 5.300 zł tytułem utraconego zarobku za okres pobytu w jednostce penitencjarnej. Zgodnie z art. 361 § 2 kc w granicach normalnych następstw działania lub zaniechania powodującego szkodę, jej naprawienie obejmuje straty ( damnum emergens), które poszkodowany poniósł, jak również korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono ( lucrum cessans). Na straty, zdaniem powoda składały się koszty utraconej wycieczki zagranicznej wraz z opłatą bagażową, zaś utraconego zarobku upatrywał jako utraconych korzyści, należnych mu na podstawie umowy o współpracę.

Zgodnie z przedłożonymi przez powoda do akt dokumentami, wycieczka zagraniczna do Egiptu została zakupiona dla 4 osób: powoda, jego partnerki, jego matki oraz dziecka 2 letniego. Wskutek zatrzymania powoda na lotnisku przez funkcjonariuszy Straży Granicznej wszystkie te osoby na wycieczkę nie poleciały. Powód przesłuchiwany w charakterze strony wskazywał, że koszt wycieczki został pokryty ze środków jego i jego partnerki. Nie zasługuje na uwzględnienie żądanie zwrotu na rzecz powoda kosztów całej wycieczki, skoro wraz z nim miały w niej uczestniczyć 4 osoby.

Odnosząc się do opłaty bagażowej 240 zł należy wskazać, że na dowód jej poniesienia powód przedstawił kserokopię potwierdzenia zapłaty. Na tym dokumencie widnieje jednak odręczna data wystawienia 13 stycznia 2021 r., natomiast wylot miał odbyć się 15 sierpnia 2021 r. Powszechnie wiadomym jest fakt, że opłatę bagażową na lotnisku uiszcza się bezpośrednio przed lub po odprawie, w dniu wylotu. Nadto na potwierdzeniu zapłaty widnieje numer lotu, który w porównaniu z biletem lotniczym znajdującym się na tle kserokopii, był lotem na Zanzibar, nie zaś do Egiptu. Z tych względów w ocenie Sądu koszt ten nie został udowodniony jako rzeczywiście poniesiony.

Powód nie udowodnił również zasadności utraconego wynagrodzenia. Zdaniem powoda za okres, w którym przebywał w jednostce penitencjarnej, tj. od dnia 15 sierpnia 2019 r. do dnia 28 sierpnia 2019 r., mógł otrzymać wynagrodzenie w kwocie 5.300 zł. W ocenie Sądu powód w odniesieniu i do tej okoliczności nie sprostał ciążącemu na nim rozkładowi ciężaru dowodu. W § 6 ust. 4 umowy o współpracę postanowiono, że zapłata wynagrodzenia nastąpi po doręczeniu przez konsultanta prawidłowo wystawionej faktury. Natomiast ust. 6 stanowi, że podstawą wystawienia faktury przez konsultanta będzie protokół odbioru prac, podpisany przez spółkę i potwierdzający liczbę roboczogodzin w danym okresie rozliczeniowym. Powód natomiast jako dowód należnego mu wynagrodzenia od spółki zlecającej przedłożył jedynie kilka faktur wystawionych przez niego. W ocenie Sądu przedłożone faktury stanowią jedynie o tym, że powód je wystawił, nie dowodzą natomiast zasadności kwot w nich wymienionych. Powód przede wszystkim nie przedłożył protokołu odbioru prac, który miał potwierdzać liczbę roboczogodzin, a jednocześnie być podstawą wystawienia faktury przez zleceniobiorcę, czyli powoda. Zasadność wysokości wynagrodzenia budzi poważne wątpliwości Sądu również z uwagi na całokształt postawy powoda, będącego prawomocnie skazanym za przestępstwo oszustwa oraz silne powiązania obu spółek zarówno z nim, jak i jego partnerką.

Twierdzenia powoda o szkodzie z powodu odwołanych targów w 2020 r. należy uznać za bezprzedmiotowe, skoro nie wiązały się z nimi żadne żądania odnośnie odszkodowania. Powód wskazywał, że poniósł szkodę związaną z nieodbyciem się targów, nie precyzując jednak bliżej tych twierdzeń. Na marginesie należy wspomnieć, że z przedstawionych przez stronę powodową wydruków e-maili od kontrahentów i jednocześnie uczestników targów wynika, że powodem ich niezadowolenia nie była słaba reklama i marketing (jak to twierdził powód), co rzekomo było spowodowane przez nieobecność powoda w kluczowym momencie planowania, tylko niedostateczna organizacja od strony technicznej. Faktem powszechnie znanym również jest, że rok 2020 był szczególnie trudny dla wszelkiego rodzaju wydarzeń towarzyskich, co niewątpliwie miało duży wpływ na nieodbycie się targów.

Podsumowując, dochodzone przez powoda roszczenie odszkodowawcze okazało się niezasadne przede wszystkim co do zasady, jak i również co do wysokości.

Powód domagał się również zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 70.000 zł za doznaną krzywdę za naruszenie dobra osobistego w postaci wolności. Naruszenia tego powód upatrywał się w niesłusznym osadzeniu go w jednostce penitencjarnej na okres od 14 sierpnia 2019 r. do 28 sierpnia 2019 r. Powód wskazywał, że w związku z niesłusznym osadzeniem doznał cierpień psychicznych, w związku z którymi powstał ubytek na jego zdrowiu psychicznym.

Podstawę prawną żądania zadośćuczynienia stanowił art. 24 kc oraz art. 448 kc. Przesłankami ochrony dóbr osobistych są po pierwsze istnienie dobra osobistego, następnie zagrożenie lub naruszenie tego dobra i końcowo bezprawność zagrożenia lub naruszenia. Ciężar dowodu w procesie o naruszenie dóbr osobistych w zakresie wykazania braku bezprawności działania naruszyciela obciąża pozwanego - może bronić się wykazując, że nie działał bezprawnie. ( tak też: P. Nazaruk [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. J. Ciszewski, LEX/el. 2023, art. 24)

W sprawie niniejszej, w związku z ustaleniami poczynionymi dotychczas, bezsprzecznie pozwany sprostał ciężarowi dowodu wykazując, że jego działanie nie było bezprawne, zatem zbędnym będzie powtarzanie wcześniejszej argumentacji. W związku z tym, że nie została spełniona przesłanka konieczna do obciążenia pozwanego odpowiedzialnością za naruszenie dobra osobistego, żądanie powoda odnośnie przyznania mu zadośćuczynienia okazało się niezasadne. Oprócz tego powód nie udowodnił również rozmiaru krzywdy, jakiej doznał i uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Cierpienia psychiczne powoda, które mu towarzyszyły po zatrzymaniu nie zostały w ocenie Sądu przez niego dostatecznie udowodnione w takim rozmiarze, o jakim powód twierdzi. Powód na udowodnienie tych okoliczności przedstawił jedno zaświadczenie o odbytej konsultacji (...) krótko po zwolnieniu go z jednostki penitencjarnej. Rozpoznana u niego dolegliwość ((...)) nie uzasadnia przyznania zadośćuczynienia w żądanej wysokości. Powód nie udowodnił również w jakim stopniu doznał uszczerbku na zdrowiu psychicznym.

Wobec powyższego, brak jest podstaw do przyjęcia odpowiedzialności strony pozwanej na podstawie art. 417 kc i art. 24 kc. W tym stanie rzeczy powództwo jako niezasadne podległo oddaleniu.

Końcowo odnieść należy się do podnoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia. W ocenie Sądu nie jest on zasadny. Zauważyć należy, że w istocie, zarówno w judykaturze, jak i w doktrynie panują dwa różne stanowiska odnośnie relacji art. 442 ¹ § 1 kc i art. 118 kc. Zgodnie z pierwszym ze stanowisk, na które powoływał się pozwany, art. 442 ¹ § 1 kc ma charakter samodzielny i niezależny od art. 118 kc, stanowi wobec niego lex specialis, zatem koniec terminu przedawnienia nie zostaje przedłużony do ostatniego dnia roku kalendarzowego. Między stronami nie była sporna okoliczność, że powód o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia dowiedział się najpóźniej z dniem 28 sierpnia 2019 r., kiedy to nastąpiło zwolnienie z jednostki penitencjarnej. Zatem zgodnie z pierwszym poglądem roszczenie powoda uległoby przedawnieniu z upływem dnia 28 sierpnia 2022 r. Sąd rozpoznający sprawę w niniejszym składzie nie przychyla się jednak do tego poglądu.

Stanowisko przeciwne zaś głosi, że trzyletni termin przedawnienia roszczeń odszkodowawczych wynikających z czynu niedozwolonego, art. 442 ¹ § 1 kc powinien być rozpatrywany z uwzględnieniem brzmienia art. 118 kc, dzięki któremu koniec terminu przedawnienia ulegnie przedłużeniu do ostatniego dnia roku kalendarzowego. Zdaniem Sądu zatem termin przedawnienia w sprawie niniejszej upływał z dniem 31 grudnia 2022 r., nie zaś 28 sierpnia 2022 r. Pozew został nadany w polskiej placówce pocztowej operatora pocztowego w dniu 29 grudnia 2022 r., zatem zgodnie z art. 165 § 1 kpc z tym dniem uważa się za wniesiony do sądu. W ten sposób na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 kpc został skutecznie przerwany bieg przedawnienia.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 1 ¹ kpc. Zgodnie z tym przepisem strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do dochodzenia praw i celowej obrony. Stroną przegraną okazał się powód. Na koszty procesu strony pozwanej złożyło się wynagrodzenie radcy Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej w wysokości 5.400 zł ustalone na podstawie art. 99 kpc w zw. z § 2 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.

Mając powyższe na uwadze, należało orzec jak w sentencji.