Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 144/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Jank

Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Pietkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2022 r. w G.

sprawy z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w G.

przeciwko G. J.

przy udziale interwenienta ubocznego – Gminy M. G.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanej G. J., aby opuściła, opróżniła i wydała powodowi lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku przy ul. (...) w G.;

II.  orzeka, że pozwanej przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego i wstrzymuje wykonanie eksmisji do czasu złożenia pozwanej przez Gminę G. oferty najmu lokalu socjalnego;

III.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania;

IV.  Zasądza od pozwanej na rzecz interwenienta ubocznego kwotę 160 zł (sto sześćdziesiąt złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

I C 144/21

UZASADNIENIE

Stan faktyczny:

(...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w G. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w G. , który pozwana G. J. zajmuje bez tytułu prawnego.

Pozwana zamieszkiwała w lokalu z konkubentem, któremu przysługiwało do niego spółdzielcze lokatorskie prawo o lokalu. PO śmierci konkubenta pozwanej prawo to wygasło.

/okoliczno ści bezsporne/

Pozwana nie opuściła lokalu po śmierci konkubenta. Zamieszkując w nim opłaca wszelkie opłaty. Pozwana ma 59 lat. Utrzymuje się z pracy w charakterze sprzątaczki z wynagrodzeniem 2300 zł netto, przy czym z uwagi na toczące się wobec pozwanej postępowanie egzekucyjne kwota, jaka realnie otrzymuje miesięcznie to 1700 zł . Pozwana choruje na astmę oskrzelową i zwyrodnienie kręgosłupa . Nie ma możliwości zamieszkania w innym lokalu. Pozwana złożyła wniosek o przyznanie lokalu komunalnego jednakże z uwagi a przekroczenie kryterium dochodowego lokalu takiego nie otrzymała.

/zeznania pozwanej/

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny był pomiędzy stronami bezsporny, wobec czego rozstrzygnięcie sprawy zależało od prawnej oceny ustalonych powyżej okoliczności faktycznych. Ustalenia odnośnie wysokości sytuacji materialnej i życiowej pozwanej Sąd oparł na jej niezakwestionowanych zeznaniach.

Żądanie powoda opiera się na przepisie art. 222 § 1 k.c., który stanowi, że właściciel może żądać od osoby, która włada jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą.

Okoliczności faktyczne dające podstawę do zastosowania wskazanego przepisu były bezsporne – pozwana przyznała, że zamieszkuje w lokalu bez tytułu prawnego, a zatem żądanie eksmisji było w pełni zasadne.

Jedyną kwestią sporną było uprawnienie pozwanej do przyznania lokalu socjalnego – zarówno powód, jak i interwenient uboczny wnosili o nieprzyznawanie pozwanej takiego uprawnienia.

Rozważania rozpocząć należy od stwierdzenia, że pozwana niewątpliwie jest lokatorem w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, ponieważ zamieszkiwała w lokalu na podstawie tytułu prawnego – umowy użyczenia zawartej z konkubentem.

Zgodnie z przepisem art. 14 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy, zmianie Kodeksu Cywilnego oraz niektórych innych ustaw w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu albo braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy.

W stosunku do pozwanej po pierwsze nie zachodzi obowiązek stosowania przepisu art. 14 ust. 4 ustawy, zawierającego katalog osób bezwzględnie uprawnionych do otrzymania lokalu socjalnego, ponieważ pozwana nie należy do kręgu osób, o których mowa w art. 14 ust. 7 - lokal nie należy do publicznego zasobu mieszkaniowego, zaś pozwana nie zajmowała go na podstawie stosunku prawnego nawiązanego ze spółdzielnia mieszkaniową. Po drugie, nawet gdyby przepis ten należało stosować to pozwana nie spełnia żadnego z zawartych w nim kryteriów. Nie oznacza to jednak, że uprawnienie pozwanej nie przysługuje.

Zgodnie z przepisem art. 14.ust 3 ustawy Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

W przekonaniu sądu sytuacja materialna i rodzinna pozwanej, uzasadnia przyznanie jej uprawnienia do lokalu socjalnego. Po pierwsze należy zauważyć, że w stosunku do pozwanej nie sformułowano żadnych zarzutów co do niewłaściwego sposobu korzystania z mieszkania, czy chociażby zalegania z opłatami na rzecz spółdzielni. Bezsporne było, że pozwana regularnie opłaty te uiszcza w należnej wysokości. Dochody uzyskiwane przez pozwaną, nawet bez uwzględnienia zajęcia komorniczego, nie dają jej żadnej szansy na wynajęcie mieszkania w warunkach rynkowych. Faktem notoryjnym jest, że czynsze najmu lokali w T. i okolicach bardzo wzrosły w ostatnich czasach, wynoszą minimum 2000 zł miesięcznie. Pozwana, po zapłacie takiego czynszu prawdopodobnie nie byłaby w sanie uiszczać opłat niezależnych od właściciela, nie mówiąc o ponoszeni nawet najprostszych i okrojonych do minimum kosztów swego utrzymania. Pozwana ma prawie 60 lat i utrzymuje się ze skromnych dochodów uzyskiwanych dzięki własnej pracy. Nie jest osobą starającą się żyć na koszt państwa, zaś jej miesięczne wynagrodzenie jest na tyle niskie, że pozwala w ocenie sądu na bardzo skromne życie. Zmuszenie pozwanej do poszukiwania i wynajęcia mieszkania w warunkach rynkowych pozbawi ją szans nie tyle na skromne życie, co narazi ja na brak możliwości zaspokojenia swoich podstawowych potrzeb, takich jak zakup jedzenia czy lekarstw. Faktem powszechnie znanym są rosnące w ostatnich czasach ceny żywności czy różnego rodzaju usług. Postawienie pozwanej w sytuacji, w której 100 % swoich dochodów będzie musiała przeznaczyć na czynsz najmu oznacza skazanie jej de facto na bezdomność bądź skrajną biedę, ponieważ pozwana nie będzie w stanie kupić jedzenia, podstawowych środków czystości czy zapłacić np. za prąd.

W ocenie Sądu orzeczenie pociągające za sobą takie konsekwencje byłoby sprzeczne z elementarnym poczuciem sprawiedliwości.

Dlatego na podstawie art. 14 ust 1 i 3 ustawy o ochronie praw lokatorów Sąd przyznał pozwanej uprawnienie do lokalu socjalnego i wstrzymał wykonanie eksmisji do czasu złożenia jej oferty z zawarcia umowy najmu takiego lokalu

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k,p,c. zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 200 zł z tytułu opłaty od pozwu oraz 247 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz na rzecz interwenienta ubocznego kwotę 40 zł z tytułu opłaty od interwencji i 120 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.