Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

10 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w P., Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy M. P.

Protokolant: protokolant sądowy P. D.

po rozpoznaniu 10 kwietnia 2024 r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa: (...) spółka akcyjna z siedzibą B.

przeciwko: P. Z.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki 4161 zł (cztery tysiące sto sześćdziesiąt jeden złotych) wraz z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od 2 lipca 2022 r. do dnia zapłaty,

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  Uznaje, że powódka wygrała w 41%, zaś pozwany w 59% i z tego tytułu zasądza od pozwanego na rzecz powódki 949,97 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku,

IV.  Wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Asesor sądowy M. P.

UZASADNIENIE

Pozwem z 28 listopada 2023 r. (...) S.A. w W. wniosła o zasądzenie od P. Z. 9982,00 zł z odsetkami za opóźnienie oraz kosztami procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzone roszczenie wynika z umowy pożyczki nr (...) zawartej przez strony 21 czerwca 2019 r. Zgodnie z zawartą umową, całkowita kwota do zapłaty w wysokości 11592 zł i miała zostać spłacona w 36 ratach. Na pożyczkę złożyły się kapitał 5000 zł, opłata przygotowawcza 129 zł, prowizja 3971 zł oraz odsetki umowne w wysokości 1592 zł.

Pozwany odebrał odpis pozwu 2 lutego 2024 r. i nie wniósł odpowiedzi na pozew.

STAN FAKTYCZNY

P. Z. zawarł 21 czerwca 2019 r. z (...) S.A. umowę pożyczki nr (...) .

Pożyczkodawca udzielił na wniosek pożyczkobiorczyni pożyczki gotówkowej w kwocie 5000 zł. Pożyczka została udzielona na 36 rat.

Roczna Rzeczywista stopa oprocentowania wynosiła 89,90%.

Pożyczkobiorca zobowiązał się ponieść koszty w postaci prowizji pożyczkodawcy w kwocie 3971 zł.

Odsetki kapitałowe w wymiarze 9,8% były naliczane od pożyczki - czyli sumy kapitału i kredytowanych kosztów pożyczki (patrz pkt 1.1 i 1.2 umowy pożyczki)

Pożyczkodawca wskazał, że całkowity koszt pożyczki, czyli wszelkie koszty, które pożyczkobiorca był zobowiązany ponieść w związku z umową, wynosi 6592 zł, zaś całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę tj. suma całkowitego kosztu pożyczki i całkowitej kwoty pożyczki (całkowita kwota do zapłaty) wynosi 11592 zł. Termin spłaty pożyczki to 1 lipca 2022 r. P. Z. zapłacił 3 raty w kwotach 324 zł, 322 zł i 322 zł. Wobec braku spłaty rat pismem z 18 września 2023 r. wezwano P. Z. do zapłaty zaległych rat pożyczki. Korespondencję odebrano 25 września 2023 r.

Bezsporne, nadto: umowa pożyczki wraz z harmonogramem spłat(k. 5-13), potwierdzenie wypłaty pożyczki (k. 20-21), karta płatności P. (k. 14)

OCENA DOWODÓW

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy.

Wskazane wyżej dokumenty uznano za przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy gdyż ich prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania, jak również Sąd nie znalazł podstaw, aby czynić to z urzędu.

Zebranym w sprawie dokumentom Sąd przypisał znaczenie jakie wynika z art. 245 k.p.c. i z art. 2431 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. w przypadku kopii dokumentów i wydruków, w których było możliwe ustalenie ich wystawców. Ponadto wskazać trzeba, że wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Powszechnie przyjmuje się, ze wydruki komputerowe stanowią, bowiem "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku (por. wyrok SA w Krakowie z 8 lutego 2013 r., I ACa 1399/12, LEX nr 1362755, postanowienie SA we Wrocławiu z 12 października 2012 r., I ACz 1810/12, LEX nr 1223511). Podkreślić należy, że walor dowodowy przyznaje się wydrukom z poczty elektronicznej (wiadomość e-mail zawarta w wydruku komputerowym, nie jest dokumentem w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c., natomiast może być uznana za "inny środek dowodowy" w rozumieniu art. 309 k.p.c.).

Tym samym, w ocenie Sądu, przedłożone przez powoda dokumenty, wydruki i pisma stanowiły wystarczający dowód na to, że pozwana zawarła umowę pożyczki, a kwota pożyczki została jemu wypłacona.

OCENA PRAWNY

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowiły przepisy art. 3 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. 2023.1028 t.j.) i art. 720 k.c.

Przechodząc do oceny zasadności wywiedzionego pozwu wskazać należy, że podstawę prawną żądania pozwu stanowiły przepisy art. 3 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim oraz art. 720 k.c.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Nie budzi wątpliwości, że zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne - art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Zdaniem Sądu, powód wykazał istnienie swojej wierzytelności. Powód w celu wykazania zwarcia i istnienia umowy pożyczki przedłożył wydruk umowy pożyczki zawierającej podpisy stron.

Sąd, biorąc pod uwagę materiał dowodowy zebrany w sprawie, jak i oświadczenia stron, nie miał wątpliwości, że pozwaną łączyła umowa pożyczki, na którą powoływał się powód.

Przedłożona przez powoda umowa określona jako umowa pożyczki pod względem prawnym stanowi niewątpliwie kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (dalej u.k.k.). Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy). Sąd ma przy tym na uwadze, że w niniejszej sprawie znajdują zastosowanie dotychczasowe przepisy u.k.k., czyli sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 6 października 2022 r. o zmianie ustaw w celu przeciwdziałania lichwie. Zgodnie z art. 10 ustawy z 6 października 2022 r. o zmianie ustaw w celu przeciwdziałania lichwie przepisów ustawy zmienianych m.in. w art. 1 w nowym brzmieniu nie stosuje się do umów zawartych przed dniem wejścia w życie tych przepisów. Wejście w życie art. 1 ww. ustawy nastąpiło w myśl art. 14 pkt 1 po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, czyli w dacie 7 listopada 2022 r.

Zdaniem Sądu, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwolił na przyjęcie, że doszło do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy stronami.

Pozwany nie wniósł odpowiedzi na pozew, ani nie stawił się na rozprawie, w konsekwencji Sąd wydał wyrok zaoczny, uznając za prawdziwe twierdzenia powoda.

Analizie podlegały jednakże postanowienia umowy w zakresie ich abuzywności, albowiem tej oceny Sąd dokonuje z urzędu.

Odnosząc się do roszczenia powoda w zakresie jego wysokości, Sąd uznał, że w tym względzie jego żądanie zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Wątpliwości Sądu wzbudziły bowiem niektóre postanowienia umowne co do ich zgodności z przepisami ustawy, a w konsekwencji - zakresu ewentualnej odpowiedzialności pozwanego. Strona powodowa domagała się w niniejszej sprawie zapłaty kapitału pożyczki, odsetek umownych, a także innego rodzaju należności wynikających z zawartej umowy. Zatem w pierwszej kolejności należało zbadać, czy tego rodzaju opłaty inne niż kapitał, były faktycznie powodowi należne.

Jak wynika z treści zawartej umowy pozwany zobowiązał się zwrócić na rzecz pożyczkodawcy kapitał pożyczki w wysokości 5000 zł, prowizję w kwocie 3971 zł, opłatę przygotowawczą 129 zł, wynagrodzenie za (...) - 900 zł oraz odsetki od wypłaconej kwoty pożyczki w wysokości 1592 zł. Umowa została przy tym zawarta z okresem spłaty w 36 ratach.

Tymczasem z art. 5 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim wynika, iż całkowity koszt kredytu stanowią wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności:

a) odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz

b) koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach, - z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta Z kolei art. 5 pkt 6a ustawy o kredycie konsumenckim wskazuje, że pozaodsetkowe koszty kredytu stanowią wszystkie koszty, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek.

Zgodnie z treścią art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim (w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy pożyczki), maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

w którym poszczególne symbole oznaczają:

(...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, K - całkowitą kwotę kredytu, n - okres spłaty wyrażony w dniach, R - liczbę dni w roku.

W kolejnych ustępach cytowanego artykułu wskazano, że pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu, a pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu.

Oceniając zgodność z prawem postanowień zawartej umowy pożyczki, należy jednocześnie mieć na względzie przepisy dotyczące klauzul abuzywnych.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione indywidualnie, nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Ustawodawca wskazał w art. 385 ¹ § 3 k.c., że nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Jednocześnie stosownie do art. 385 ¹ § 4 k.c. ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Oznacza to, że w znacznej liczbie przypadków ciężar dowodu będzie spoczywał na przedsiębiorcy udzielającym pożyczki. Oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny (art. 385 ² k.c.).

Opłaty przewidziane w umowie nie mogą być zatem, w świetle art. 385 ¹ § 1 k.c., kształtowane w sposób powodujący, że prawa i obowiązki konsumenta stają się sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy. Wszelkie opłaty, zwłaszcza określone jako "wstępne", "przygotowawcze" czy "administracyjne", zgodnie z ich nazwą i charakterem, winny odpowiadać rzeczywistym kosztom ponoszonym przez przedsiębiorcę za czynności, za które w umowie przewidziano ich pobranie, a więc czynności związane z zawarciem i obsługą umowy. Tego typu opłaty nie mogą służyć obchodzeniu przepisów o maksymalnych odsetkach kapitałowych, nie mogą być zatem źródłem dodatkowego (ukrytego) zysku dla pożyczkodawcy.

Jak wskazuje się w orzecznictwie "sprzeczne z dobrymi obyczajami są te postanowienia umowne, które godzą w równowagę kontraktową stron danego stosunku prawnego. Z punktu widzenia oceny ich abuzywności, muszą one także w konsekwencji rażąco naruszać interes konsumenta, przez co należy rozumieć nieusprawiedliwioną dysproporcję na niekorzyść konsumenta praw i obowiązków stron, wynikających z umowy". Do dobrych obyczajów uczciwości kupieckiej należy zaliczyć wymaganie od przedsiębiorcy wysokiego poziomu świadczonych usług oraz stosowania we wzorcach umownych takich zapisów, które dla zwykłego konsumenta są jasne, czytelne i proste, a ponadto by postanowienia umowne w zakresie łączącego konsumenta z przedsiębiorcą stosunku prawnego należycie zabezpieczały interesy konsumenta i odwzorowywały przysługujące mu uprawnienia wynikające z przepisów prawa (zob. Wyrok SA w Łodzi z 20 lipca 2021 r., I ACa 674/21, LEX nr 3231525.). Istotą dobrych obyczajów jest zatem "szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka, który w stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się rzetelnym informowaniem ich o uprawnieniach wynikających z umowy, a także niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można więc uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, bądź wywołania błędnego przekonania u konsumenta, przy wykorzystaniu jego niewiedzy lub naiwności" (zob. Wyrok SA w Warszawie z 17 stycznia 2019 r., VII AGa (...), LEX nr 2632238)

Z kolei przez "rażące naruszenie interesów konsumenta" należy rozumieć "nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym" (zob. Wyrok SO w Szczecinie z 5 września 2018 r., II Ca 956/18, LEX nr 2581378).

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie należało dokonać oceny umowy pożyczki w świetle wyżej wskazanych przepisów.

W ocenie Sądu, analizowana umowa pożyczki jest ważna w odniesieniu do kwoty pożyczonego kapitału i opłaty przygotowawczej, których wysokość wynika jednoznacznie z treści dokumentów załączonych do pozwu i pozostaje jednocześnie w zgodzie z treścią art. 359 § 2 k.c. Jednocześnie jednak, zdaniem Sądu, zadłużenie pozwanego w zakresie prowizji w kwocie 3971 zł jest niezasadne, gdyż postanowienie umowne zobowiązujące pozwanego do zapłaty ww. kwoty jest abuzywne i jako takie nie jest dla pozwanego wiążące (art. 385 ¹ § 1 k.c.). Podobnie opłata za "Twój pakiet" w kwocie 900 zł - w ogóle nie znajduje odzwierciedlenia w umowie, nie zmienia sytuacji konsumenta, nie było negocjowane i stanowi ukryty dochód pożyczkodawcy. Wadliwe zostały także sformułowane postanowienia umowy co do odsetek umownych, albowiem ich wysokość liczona była od kwoty pożyczki - czyli sumy kapitału i kredytowanych kosztów umowy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że kwota pożyczki udzielonej pozwanemu nie przekracza maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu określonej we wzorze.

Nie budzi jednak wątpliwości, że wprowadzenie do ustawy o kredycie konsumenckim konstrukcji pozaodsetkowych kosztów kredytu nie wyłącza możliwości badania, czy zapisy umowne przewidujące tego rodzaju koszty nie stanowią niedozwolonych klauzul umownych. Niemniej jednak w takim przypadku zapisy umowy mogą być uznane za klauzule abuzywne jedynie w wyjątkowym przypadku. W ocenie Sądu taki przypadek miał miejsce w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu postanowienie umowne, które zobowiązywało pozwanego do zapłaty 3971 zł tytułem prowizji należało uznać za abuzywne - naruszające dobre obyczaje i interes konsumenta poprzez obciążenie go opłatą stanowiącą 79% kapitału pożyczki. Prowizja nie stanowi świadczenia głównego w przypadku umowy pożyczki i podlega ocenie według ww. kryteriów abuzywności.

Sąd podziela stanowisko, że za główne należy uznać świadczenia stron objęte postanowieniami przedmiotowo istotnymi danej umowy (essentialia negotii), czyli świadczenia, które zmierzają do osiągnięcia celu umowy i pozwalają na identyfikację określonego typu stosunku prawnego (zob. np. wyrok SN z dnia 8 czerwca 2004 r., I CK 635/03, L.). Zgodnie z umową pozwany był zobowiązany nie tylko do zwrotu pożyczki, ale też - zapłaty prowizji, o której nie ma mowy w art. 720 § 1 k.c. Opłata taka nie należy do istotnych warunków umowy pożyczki, nie jest elementem pozwalającym na jej odróżnienie od innych umów, nie stanowiła zatem świadczenia głównego stron (świadczeniem takim było wydanie pożyczki przez pożyczkodawcę i jej zwrot przez pozwanego; zob. podobne stanowisko wyrok SN z 6 kwietnia 2004 r., I CK 472/03, LEX nr 125052).

Prowizja pomimo że nie przekraczała wysokości maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu, to jednak została ukształtowana w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i jednocześnie rażąco naruszała interes pozwanego. Jednocześnie, wierzyciel pierwotny zastrzegł w umowie odsetki umowne w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych uregulowanych w art. 359 § 2 k.c.

Z materiału dowodowego nie wynikało, aby prowizja miała na celu pokrycie jakichkolwiek dodatkowych kosztów związanych z realizacją umowy. Powód nie wskazał, jakie konkretnie czynności uzasadniały obciążenie pozwanego wynagrodzeniem prowizyjnym we wskazanej kwocie ani jakiego rodzaju czynności były na rzecz pozwanego wykonywane w związku z realizacją umowy pożyczki. Nawet jeśli wierzyciel pierwotny udziela pożyczek, co do których istnieje ryzyko braku spłaty, to jednak nie może tym ryzykiem w całości czy zasadniczej części obciążać swoich klientów. Zatem - stosownie do zapisów umowy - należało uznać, że prowizja ma być wyłącznie zyskiem wierzyciela pierwotnego, a obecnie powoda. Zapis umowy kształtujący wysokość prowizji godził w równowagę kontraktową stron, prowadził do zapewnienia wierzycielowi nadmiernych korzyści, przewyższających ewidentnie i rażąco korzyść uzyskaną przez pozwanego, a jednocześnie zmierzał do obejścia przepisów o wysokości odsetek maksymalnych i prowadził do naruszenia uzasadnionych ekonomicznych interesów pozwanego jako konsumenta i to również w sposób rażący - znacznie odbiegający od zasad uczciwego wyważenia praw i obowiązków stron. To odsetki kapitałowe, w wysokości limitowanej przez ustawodawcę, pełnią funkcję wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału. W okolicznościach niniejszej sprawy dodatkowy koszt pożyczki w postaci prowizji okazał się rażąco wysoki. Wskazać wreszcie trzeba, że nie jest rolą Sądu ustalanie, w jakiej wysokości pożyczkodawca był uprawniony naliczyć prowizję od udzielonej pozwanemu pożyczki. To powód, jako następca pierwotnego wierzyciela, powinien wykazać kryteria, jakimi wierzyciel ten kierował się ustalając przedmiotową opłatę i właściwie uzasadnić konieczność naliczenia wynagrodzenia w tej właśnie wysokości, której to powinności powód nie sprostał.

Dodać w tym miejscu trzeba, że zakwestionowane postanowienia umowy nie zostały uzgodnione indywidualnie z pozwanym. Okoliczności sprawy wskazują na to, że wierzyciel pierwotny, zawierając umowę z pozwanym, posłużył się przygotowanym wcześniej wzorcem umownym. Powód nie zaoferował żadnego materiału dowodowego, z którego wynikałoby, że umowa zawarta z pozwanym była szczegółowo z nim omówiona. Jak wynika z brzmienia art. 3851 § 4 k.c. ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Z zasad doświadczenia życiowego wynika, że w działalności polegającej na zawieraniu umów pożyczki, w celu usprawnienia tego procesu, powszechnie korzysta się z wcześniej opracowanego wzorca. Jedynie w niektórych częściach umowy doszło do zindywidualizowania osoby pożyczkobiorcy oraz warunków umowy - w zakresie wysokości pożyczki i terminu jej spłaty. Treść wielu innych postanowień jest charakterystyczna dla wzorców umownych. W ocenie Sądu, można było zatem przyjąć, że pozwany miał jedynie wpływ na to, czy zawrzeć umowę na warunkach proponowanych przez wierzyciela pierwotnego oraz na wysokość kwoty pożyczki, ewentualnie - okres spłaty. Nie miał natomiast wpływu na inne postanowienia umowy. Pozwany mógł bowiem przystąpić do umowy w zaproponowanym jemu kształcie bądź nie zawierać jej w ogóle. Logicznym jest zatem wniosek, że w rzeczywistości konsument nie ma wpływu na wysokość prowizji. Te elementy zostają mu niejako narzucone przez przedsiębiorcę.

Zgodnie z art. 353 ¹ k.p.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Wysokość prowizji godzi natomiast w zasady współżycia społecznego. Podobnie jak powyżej należało ocenić żądanie zapłaty wynagrodzenia za "Twój pakiet" w kwocie 900 zł, który w istocie niczego nie wnosił dla pozwanego. Żądanie odsetek kapitałowych także było błędne albowiem powód źle obliczył żądanie licząc od "pożyczki", czyli zgodnie z definicją zawartą w umowie (k. 4) kwoty 10000 zł, czyli w tym od abuzywnych kwot.

Z uwagi na powyższe, Sąd nie uwzględnił roszczenia powoda co do kwoty 5821 zł stanowiącej część prowizji wskazanej w umowie pożyczki.

W pozostałym zakresie, zgodnie z wyżej wymienionymi podstawami materialnymi, żądanie powoda Sąd uznał za uzasadnione, tj. w zakresie kwoty kapitału udzielonej pożyczki 5000 zł oraz opłaty przygotowawczej 129 zł, pomniejszonych o dokonane przez pozwanego spłaty 968 zł.

Odsetki od wskazanych należności Sąd zasądził zgodnie z treścią art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z żądaniem powoda.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie ww. przepisów, orzeczono jak pkt I i II wyroku.

Z uwagi na zaoczny charakter wyroku, w pkt IV sentencji nadano mu rygor natychmiastowej wykonalności.

KOSZTY:

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. i art. 98 § 11 k.p.c. w pkt III wyroku.

Powód przegrał niniejszą sprawę w 59% swojego żądania, zaś pozwany w 41%. Na koszty po stronie powoda złożyła się: opłata od pozwu 500 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1800 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej uiszczonej od udzielonego pełnomocnictwa - razem 2317 zł. Pozwany winien zwrócić powodowi 949,97 zł. Od kosztów procesu powodowi należą się również odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od daty uprawomocnienia się wyroku.

Asesor sądowy M. P.