Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Łukaszewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 maja 2024 roku

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

o r z e k a:

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

(...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności -(...)z siedzibą w W. (poprzednio (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty – (...) z siedzibą w W.) wytoczył powództwo przeciwko M. K. o zapłatę kwoty 2 991,69 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 14 lipca 2023 roku do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzona przez niego wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego należności z tytułu umowy o świadczenie usług telewizyjnych zawartej z CANAL+ (...) S.A. z siedzibą w W. (poprzednia nazwa: (...) S.A.). Powód nabył przedmiotową wierzytelność w drodze umowy o przelew wierzytelności zawartej z CANAL+ (...) S.A. z siedzibą w W.. Powód przesłał pozwanemu zawiadomienie o cesji wierzytelności wraz z wezwaniem do dobrowolnej zapłaty należności w terminie 7 dni. Wezwanie pozostało bezskuteczne, stąd wystąpienie na drogę sądową było konieczne, a roszczenie powoda jest uzasadnione tak co do zasady, jak i co do wysokości.

Pozwany M. K. nie złożył odpowiedzi na pozew i mimo należytego powiadomienia go o terminie, nie stawił się na rozprawie i nie żądał przeprowadzenia rozprawy w jego nieobecności.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W związku z niezłożeniem przez pozwanego odpowiedzi na pozew, niestawieniem się na rozprawie i brakiem jakichkolwiek wyjaśnień, Sąd zobligowany był do wydania w przedmiotowej sprawie wyroku zaocznego (art. 340 § 1 k.p.c.).

W takim przypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda dotyczące okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości, albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 k.p.c. w zw. z art. 340 § 1 k.p.c.).

Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego uwzględniającego roszczenie powoda może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73).

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tak więc w niniejszej sprawie na powodzie spoczywał obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a ponadto w myśl art. 232 k.p.c. ciążył na nim obowiązek wskazywania dowodów, z których wywodził skutki prawne. W sprawach cywilnych sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy czy też do uzupełnienia postępowania dowodowego o dowody, na których istnienie wskazują strony, lecz których nie przedstawiły. Obowiązek dowodzenia spoczywa bowiem na stronach.

Należy również podkreślić, że na mocy art. 1 pkt 65 ustawy z 9 marca 2023 roku o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, do Kodeksu postępowania cywilnego od 1 lipca 2023 roku wprowadzono nowe postępowanie odrębne – postępowanie z udziałem konsumentów, oznaczone jako Dział IIb. Jak wskazał projektodawca w uzasadnieniu ustawy z 9 marca 2023 roku, wprowadzenie nowego postępowania odrębnego – postępowania z udziałem konsumentów – stanowi wyraz wyjścia naprzeciw oczekiwaniom środowiska konsumentów co do zwiększenia zakresu ochrony ich praw. Kierunek ten jest zbieżny z przyjętym w państwach członkowskich UE.

Dotyczący ww. postępowania odrębnego art. 458 ¹⁵ k.p.c. określa zasady gromadzenia materiału dowodowego w zależności od statusu strony. W odniesieniu do konsumenta stosuje się reguły ogólne, tj. krańcowym terminem podniesienia twierdzeń i dowodów jest zatwierdzenie projektu planu rozprawy albo sporządzenie planu rozprawy w razie wyznaczenia posiedzenia przygotowawczego (art. 205 ¹² § 1 k.p.c.), albo moment zamknięcia rozprawy – gdy nie zarządzono przeprowadzenia posiedzenia przygotowawczego (art. 205 ¹² § 2 k.p.c.). Ta ogólna zasada może być modyfikowana stosownym zarządzeniem przewodniczącego na podstawie art. 205 ³ § 2 k.p.c. Natomiast na przedsiębiorcę, w przypadku gdy jest on stroną powodową reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika, przepis art. 458 ¹⁵ § 1 k.p.c. nakłada obowiązek powołania wszystkich twierdzeń i dowodów już w pozwie. Jak wyjaśniono w motywach legislacyjnych, nałożenie na przedsiębiorcę takich restrykcyjnych ciężarów procesowych ma wzmocnić pozycję konsumenta jako strony postępowania poprzez zapewnienie mu szybszego rozpoznania sprawy.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy zauważyć, że z treści pozwu oraz załączonej do niego umowy przelewu wierzytelności i zawiadomienia dłużnika o zmianie wierzyciela, wynika, iż dochodzona przez powoda wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego M. K. należności z tytułu umowy o świadczenie usług nr (...) zawartej w dniu 5 stycznia 2018 roku z CANAL+ (...) S.A. z siedzibą w W. (poprzednia nazwa: (...) S.A.), wynikających z not księgowych o nr (...) oraz z rachunków rozliczeniowych o nr (...), (...). Nie budzi wątpliwości Sądu, iż umowa powyższa jest umową konsumencką, albowiem jej stronami są przedsiębiorca i osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej, wobec czego w sprawie zastosowanie mają przepisy ww. Działu IIb Kodeksu postępowania cywilnego, w tym art. 458 ^{( 15)} § 1 k.p.c.

Tymczasem powód, zastąpiony przez profesjonalnego pełnomocnika, nie przedłożył Sądowi wspomnianej wyżej umowy o świadczenie usług nr (...) zawartej w dniu 5 stycznia 2018 roku pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W., a pozwanym M. K., na wykazanie faktu, iż pozwanego i poprzednika prawnego powoda łączyła ww. umowa o świadczenie usług, z której warunków pozwany nie wywiązał się. W aktach sprawy znajduje się jedynie umowa zawarta w dniu 5 stycznia 2018 roku pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W., a O. K., nie zaś pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W., a pozwanym M. K..

Brak ww. umowy uniemożliwia poczynienie przez Sąd ustaleń co do treści ewentualnej umowy zawartej przez pozwanego, ustalenia daty początkowej odsetek, wysokości odsetek oraz charakteru roszczeń i ich wymagalności.

Odnośnie inicjatywy dowodowej Sąd Rejonowy w Piszu w pełni podziela utarte orzecznictwo Sądu Najwyższego wyrażające się w tezie: „Rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).” (vide wyrok SN z 17 XII 1996r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76; podobnie również wyrok sądu apelacyjnego w Białymstoku z 21 X 2003 r., I A Ca 516/03, OSP 2004/9/118; wyrok SN z 7 X 1998r., II UKN 244/98, OSNP 1999/20/662).

W tym stanie rzeczy, uznając, iż powód nie dowiódł swojego roszczenia, Sąd powództwo oddalił.