Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2023 r. w Kętrzynie

sprawy z powództwa R. W.

przeciwko M. W., K. W., I. W.

przy udziale Gminy Miejskiej K.

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

I.  nakazuje pozwanym M. W., K. W., I. W., wraz ze wszystkimi rzeczami ich prawa reprezentującymi, opuszczenie i opróżnienie z rzeczy lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku nr (...) przy ulicy (...) w K., dla którego Sąd Rejonowy w Kętrzynie prowadzi księgę wieczystą nr (...);

II.  nie przyznaje pozwanym M. W., K. W., I. W., prawa do lokalu socjalnego;

III.  zasądza od pozwanych M. W., K. W., I. W., solidarnie na rzecz powoda R. W., kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 marca 2023 roku powód R. W. wniósł o nakazanie pozwanym I. W., M. W. oraz K. W. opróżnienie ze swoich rzeczy ruchomych i wydanie powodowi lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku nr (...) przy ulicy (...) w K., dla której to nieruchomości lokalowej Sąd Rejonowy w Kętrzynie prowadzi księgę wieczystą nr (...). Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku wydanego w niniejszej sprawie do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazał, że jako pracownik (...) S.A. otrzymał z zakładu pracy mieszkanie służbowe w F., gdzie mieszkał wspólnie z żoną. Po jej śmierci do powoda wprowadził się, za jego zgodą, syn powoda wraz z rodziną– pozwani M. W., I. W., K. W. i syn dzisiaj już samodzielny. Następnie wskazał, że powód wszedł w związek z partnerką zamieszkałą w K., do której się przeprowadził pozostawiając syna z rodziną w mieszkaniu w F.. W tym czasie (...) S.A. zaproponował sprzedaż na preferencyjnych warunkach mieszkania w K. przy ul. (...) (za 5% wartości). Pozwani syn oraz synowa zaproponowali powodowi darowiznę kwoty potrzebnej do wykupu lokalu, w zamian za prawo korzystania z lokalu wyłącznie po kosztach jego utrzymania. Dodatkowo ustalili, że po upływie 5 lat powód daruje pozwanym mieszkanie w K. w zamian za odwrotną darowiznę mieszkania typu „kawalerka”. Wskutek tych uzgodnień powód nabył od (...) S.A. lokal mieszkalny przy ul. (...) w K. za cenę 6 043,88 zł (5% wartości rynkowej), w którym zamieszkał pozwani. Po jakimś czasie powód znalazł sobie lokal mieszkalny, którego cena wynosiła 120 000 złotych. Zwrócił się do syna o wykonanie wcześniejszych ustaleń, na co ten się nie zgodził grożąc, że zadłuży mieszkanie i zabierze je komornik. Innym razem pozwany oświadczył, że nie zwróci powodowi mieszkania, a po jego śmierci i tak on je odziedziczy. Doszło do skonfliktowania stron, powód w dniu 7 października 2022 roku wypowiedział pozwanym umowę użyczenia i wezwał do opróżnienia, opuszczenia i wydania mu lokalu zaznaczając, że do tego czasu będzie naliczał wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z jego mieszkania. W odpowiedzi, pozwana I. W. za pośrednictwem pełnomocnika oświadczyła, że wyprowadzą się z lokalu możliwie jak najszybciej, do czego starania już podjęli. Powód wyznaczył ostateczny termin 30 listopada 2022 roku do wydania mu lokalu, po czym pozwani pismem z 12 grudnia 2022 roku odmówili wydania lokalu twierdząc, że są właścicielami lokalu wskutek poniesienia kosztu jego nabycia, a powód miał być wyłącznie formalnym właścicielem, do czasu uzgodnionej darowizny lokalu na rzecz pozwanych w zamian za służebność mieszkania. Jednocześnie pozwani wezwali powoda do przeniesienia na ich rzecz lokalu w wykonaniu wcześniejszych ustaleń. W konsekwencji powód pismami z 24 stycznia 2023 r. ponownie wypowiedział pozwanym I. i M. W. umowę użyczenia lokalu i ponownie wezwał do wydania lokalu w terminie do 28 lutego 2023 r., czemu pozwani odmówili pismem z 7 lutego 2023 r.

W odpowiedzi na pozew pozwani, reprezentowani przez pełnomocnika, wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku wydanego w niniejszej sprawie do dnia zapłaty. W przypadku uwzględnienia powództwa wnieśli o orzeczenie o uprawnieniu wszystkich pozwanych do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego lokalu i nakazanie wstrzymania wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Gminę K. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Nadto o nieobciążanie pozwanych kosztami procesu.

W uzasadnieniu stanowiska pozwani zasadniczo przyznali chronologiczny ciąg zdarzeń podkreślając, że pozwany mieszkał w lokalu w F. od dziecka oraz jakiś czas po ślubie z żoną I. W., po czym wyprowadzili się na stancję. Podkreślili nadto brak zainteresowania powoda nabyciem lokalu od (...) S.A., do czego pozwani musieli go namawiać, którego duży metraż powód zawdzięcza wyłącznie zajmowaniu poprzedniego lokalu przez wieloosobową rodzinę pozwanego. Ostatecznie po namówieniu powoda pozwani zajęli lokal mieszkalny w K. przy ul. (...), przy czym początkowo na podstawie umowy najmu zawartej przez powoda z (...) S.A. Pozwani mieszkali w tym lokalu samodzielnie około 5 lat albowiem powód mieszkał u swojej partnerki. Co do uzgodnień stron pozwani zaprzeczyli, aby darowali powodowi pieniądze na nabycie lokalu, ale przelali je bezpośrednio na konto (...) S.A. oraz pokryli koszty zawarcia umowy, natomiast powód zobowiązał się nieodpłatnie przenieść na rzecz pozwanych własność lokalu w zamian za służebność mieszkania polegającą na prawie korzystania z jednego pokoju kuchni oraz łazienki. Jako ewentualność strony rozważały, że po przeniesieniu własności na rzecz pozwanych lokal zostanie sprzedany, a z ceny sprzedaży pozwani kupią powodowi kawalerkę, a pozostała część przeznaczą na własne potrzeby mieszkaniowe. Powód zgodził się z tymi warunkami. W przeciwnym wypadku pozwani nigdy nie zdecydowaliby się ponieść kosztów zakupu na rzecz powoda przedmiotowego mieszkania. Pozwani ponieśli koszt nabycia lokalu w łącznej wysokości ok 11 900 złotych. Nadto pozwani podali, że powód w dniu 28 listopada 2016 roku sporządził testament, w którym do całości spadku po sobie powołał syna M. W., co miało stanowić zabezpieczenie pozwanych na wypadek śmierci powoda przed uzgodnionym przeniesieniem własności lokalu. Pozwani traktowali lokal przy ulicy (...) w K. jak własność, czuli się pełnoprawnymi właścicielami. Przeprowadzili jego remont o wartości co najmniej 40 000 złotych, ponosili koszty jego utrzymania. Zaprzeczyli, aby pozwany M. W. miał wypowiadać w kierunku ojca wypowiedzi cytowane w uzasadnieniu pozwu, przyznali natomiast, że powód wypowiadał im umowę użyczenia, której zawarciu jednakowoż zaprzeczyli. Pismo I. W. z 26 października 2022 roku zostało sporządzone samodzielnie przez pełnomocnika, do którego stracili następnie zaufanie.

W konsekwencji profesjonalny pełnomocnik pozwanych stwierdził, że M. i I. W. są rzeczywistymi właścicielami lokalu, a nie powód. W przypadku niepodzielenia tego stanowiska w ocenie pełnomocnika powództwo winno podlegać oddaleniu w oparciu o zasady współżycia społecznego albowiem powód nadużywa swego prawa podmiotowego. Pozwani nie mają innego lokalu mieszkalnego, w którym mogliby zamieszkać. Wszelkie swoje oszczędności zainwestowali w ten lokal. Pełnomocnik podkreślił, że gdyby nie doszło do opisanego porozumienia z powodem, to pozwani nie zdecydowaliby się pokryć kosztów wykupienia mieszkania, nie inwestowaliby w nie, tylko zaciągnęliby kredyt i kupili inny lokal. Pozwany K. W. chociaż jest pełnoletni, to jednak nadal się uczy i pozostaje na utrzymaniu rodziców. Powód z kolei mieszka u partnerki i ma zapewnione własne potrzeby życiowe.

W przypadku nie podzielenia podniesionych argumentów pełnomocnik wniósł o orzeczenie o uprawnieniu pozwanych do lokalu socjalnego w myśl art. 14 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego albowiem aktualna sytuacja pozwanych oraz dotychczasowy sposób korzystania przez nich ze spornego lokalu przemawiają za orzeczeniem o ich uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu.

Postanowieniem z dnia 10 maja 2023 roku Sąd zawiadomił Gminę Miejską K. o toczącym się procesie w celu umożliwienia jej wstąpienia do sprawy. Gmina Miejska nie zgłosiła udziału i nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił co następuje:

Powód jest właścicielem lokalu mieszkalnego przy ulicy (...) w K., dla którego Sad Rejonowy w Kętrzynie prowadzi księgę wieczystą nr (...). Lokal ten nabył w dniu 28 listopada 2016 roku od spółki (...) S.A. z siedzibą w W., której był wieloletnim pracownikiem i uzyskał prawa emerytalne, za cenę 160 789 złotych. Sprzedający udzielił powodowi, jako emerytowi, bonifikaty 95 % ceny sprzedaży oraz dodatkowo ją obniżył z racji jednorazowej jej zapłaty, skutkiem czego powód nabył lokal za mniej niż 5 % jego wartości rynkowej (6 043,88 zł). Przed nabyciem lokalu powód był jego najemcą od wiosny 2013 roku.

Dowód: 1. umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i umowa sprzedaży - akt notarialny k. 27-35; 2. odpis zwykły księgi wieczystej (...); 3. zeznania stron k.134- 136.

Pozwany M. W. jest synem powoda. Z całą swoją rodziną (żona oraz dwoje dzieci) zamieszkiwali w tym lokalu od samego początku. Małżonkowie M. i I. W. byli faktycznie zainteresowani nabyciem lokalu od spółki (...) S.A. albowiem wcześniej zamieszkiwali w lokalu powoda w F., którego warunki mieszkaniowe były mniej korzystne. Z tego powodu brali udział w decyzji dotyczącej nabycia lokalu mieszkalnego w K. w ten sposób, że namówili powoda do jego nabycia, wspólnie z nim dokonali jego wyboru i samodzielnie ponieśli koszt jego nabycia. Jednocześnie strony, jako najbliższa rodzina, umówili się ustnie, że pozwani małżonkowie M. i I. W. będą mieli prawo całą rodziną zamieszkiwać w tym lokalu, a po pięciu latach uregulują stosunki własnościowe w te sposób, że pozwani (syn i synowa) nabędą powodowi kawalerkę, w zamian za co powód daruje im lokal mieszkalny przy ulicy (...) w K.. Przy takich ustaleniach pozwani zamieszkiwali w lokalu w K. w zasadzie samodzielnie (z przerwą 7 miesięczną zamieszkiwania wspólnego z powodem) albowiem powód mieszkał w lokalu swojej partnerki życiowej. Powód powołał pozwanego syna M. W. do spadku po sobie. Pozwani wyremontowali lokal mieszkalny.

Dowód: 1. przesłuchanie stron k. 134-136; 2. potwierdzenie przelewu k.56; 3. potwierdzenie wypłaty oraz faktura vat k.57-58; 4. kopia testamentu k. 59-60; 5. faktury vat (...)-74v.

W 2022 roku powód zwrócił się do syna o zrealizowanie ustaleń i nabycie mu lokalu mieszkalnego, czemu pozwany kategorycznie odmówił uznając żądanie za niezgodne z ustaleniami. Pomiędzy powodem a synem i synową powstał konflikt. W konsekwencji powód pismem z 7 października 2022 roku wypowiedział użyczenie lokalu i zażądał jego opróżnienia i wydania do 30 października 2022 roku. Pozwani żądanie takie skonsultowali z adwokatem, po czym wyrazili zgodę na wydanie lokalu prosząc jedynie o odroczenie terminu wydania lokalu. Powód przychylając się do prośby wyznaczył termin wydania lokalu na 30 listopada 2022 roku. Pozwani nie mogąc pogodzić się z koniecznością wydania lokalu udali się do innego pełnomocnika, który pisemnie odmówił wydania lokalu wywodząc z dotychczas zaistniałych okoliczności, że pozwani są rzeczywistymi właścicielami lokalu. W tym samym piśmie pełnomocnik pozwanych wezwał powoda do dobrowolnego nieodpłatnego przeniesienia własności na ich rzecz. Pismem z 24 stycznia 2023 r. powód ponownie wypowiedział umowę użyczenia lokalu mieszkalnego przy ulicy (...) w K. i wezwał do opuszczenia, opróżnienia ze swoich rzeczy i wydania przedmiotowego lokalu do 28 lutego 2023 roku.

Dowód: 1. przesłuchanie stron k. 134-136; 2. wypowiedzenie i wezwanie z 7 października 2022 r. k. 24, 3. kopia odpowiedzi na wezwanie k. 22; 4. pismo pełn. powoda z 8 listopada 2022 r. k. 21;

Pozwani M. W. i I. W. pracują zarobkowo. Pozwany M. W. pracuje w przedsiębiorstwie transportowym, przeciętnie otrzymuje wynagrodzenie w wysokości ok. 8 000 złotych miesięcznie. Pozwana I. W. pracuje w sklepie (...) w K., otrzymuje ok. 2 500 złotych miesięcznie. Pozwany K. W. uczy się w liceum weekendowym, szuka pracy. W grudniu 2023r. i styczniu 2024r.składa egzaminy z odbytych kursów i zamierza wyjechać za granice do pracy. Pozwani mają na utrzymaniu jeszcze córkę studiującą i mieszkająca na codzień w P..

Dowód: 1. zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu pozwanej k.102; 2. zaświadczenie o zarobkach pozwanego k. 103-104. 3. Przesłuchanie stron k. 124-136

Sąd zważył co następuje:

Przedstawiony stan faktyczny ustalony został na podstawie dokumentów wymienionych w poprzedniej części uzasadnienia oraz w oparciu o osobowe źródła dowodowe przede wszystkim w postaci przesłuchania stron.

Stan faktyczny zasadniczo nie był sporny. Strony zgodnie podali fakty dotyczące okoliczności nabycia własności lokalu mieszkalnego przez powoda, jak również podstawę zajmowania lokalu przez pozwanych. Sąd dał wiarę dowodom w postaci dokumentów, albowiem co do zasady nie były one kwestionowane przez strony, jak i sąd nie znalazł uzasadnionych motywów, ażeby odmówić im wiarygodności. Ich treść była zbieżna z faktami podanymi przez strony wobec czego te źródła dowodowe wzajemnie się uzupełniały. W ocenie Sądu zeznania świadków niewiele wniosły do sprawy. Przede wszystkim wiedza wszystkich świadków opierała się na wiadomościach uzyskanych od pozwanych, którzy obwiniają powoda o uległość względem nowej partnerki, determinującej ich zdaniem wysuwane przeciwko nim roszczenie. Świadkowie jako członkowie rodziny przejmują tę retorykę, dlatego Sąd podszedł do ich zeznań z dozą pewnej ostrożności. Zasadnicza niesporność faktów pomiędzy stronami pozwalała jednakże ustalić stan faktyczny w sprawie.

Krótkiego odniesienia się wymaga sformułowany przez pełnomocnika pozwanych w odpowiedzi na pozew, zarzut przysługiwania pozwanym własności lokalu mieszkalnego. Na rozprawie z 4 września 2023 r. pełnomocnik zajął stanowisko, że pozwani są nieformalnymi właścicielami, a powód nabył własność wyłącznie formalnie.

Tak sformułowany zarzut uznać należy za całkowicie chybiony. Na podstawie przedstawionych dokumentów – aktu notarialnego dokumentującego umowę wyodrębnienia lokalu mieszkalnego oraz przeniesienie jego własności, jak również odpisu zwykłego księgi wieczystej (...) (k. 25-35) bez najmniejszych wątpliwości należy stwierdzić, że powód wykazał fakt przysługiwania wyłącznie jemu prawa własności lokalu. Okoliczność nabycia własności dzięki środkom finansowym pozwanych jest całkowicie irrelewantna dla ustalenia osoby właściciela, którym w świetle wspomnianych dokumentów jest powód. Również poczynione pomiędzy stronami ustalenia dotyczące przyszłościowych i warunkowych przesunięć majątkowych nie uprawniały pełnomocnika do formułowania takiej tezy. W świetle przepisów art. 155, 157 i 158 k.c. prawo własności nieruchomości nabywa się na podstawie umowy zobowiązującej do przeniesienia własności, zawartej w formie aktu notarialnego, bezwarunkowej i bez zastrzeżenia terminu. Ustawa nie zna natomiast nieformalnego sposobu przeniesienia własności. Czynność prawna dokonana bez zachowania ustawowego formalizmu jest nieważna (art. 73 §2 kc).

W myśl art. 222 § 1 k.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Bezspornie pozwani korzystali z lokalu na podstawie umowy użyczenia, która bez wątpienia stanowiła tytuł prawny pozwanych do zamieszkiwania w lokalu przy ulicy (...) w K.. Rodzina powoda mieszkała tam za jego zgodą, co było okolicznością bezsporną, wobec czego uznać należało, że pomiędzy powodem, jako ojcem (teściem), a pozwanymi synem i synową, istniał stosunek użyczenia lokalu (art. 710 k.c.) na czas nieoznaczony. Strony co prawda uzgodniły trwanie stosunku użyczenia do czasu zawarcia umowy przenoszącej własność lokalu, jednakże bez wskazania konkretnego terminu jej zawarcia (po upływie 5 lat).

Wobec odrzucenia przez pozwanych propozycji powoda zmierzających do przeniesienia na ich rzecz prawa własności przedmiotowego lokalu, powód w dniu 7 października 2022 roku wypowiedział umowę użyczenia zachowując ostatecznie, z uwzględnieniem prośby pozwanych, blisko dwu miesięczny termin wypowiedzenia. Skutkiem tego użyczenie lokalu zostało zakończone z końcem listopada 2022 roku. Tym samym pozwani utracili tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego lokalu, a powód jako właściciel mógł od tego momentu żądać zwrotu lokalu (art. 718 § 1 k.c.).

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut pozwanych naruszenia przez powoda prawa podmiotowego.

Zgodnie z treścią art. 5 kc, nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Zasady współżycia społecznego to nieskodyfikowane powszechne normy postępowania, funkcjonujące aktualnie w społeczeństwie i mające na celu ochronę społecznie akceptowanych wartości lub dóbr niematerialnych. Zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 kc są pojęciem pozostającym w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki jej rozstrzygnięcia w wyjątkowych sytuacjach, które przepis ten ma na względzie. Dlatego do zastosowania tego przepisu konieczna jest ocena całokształtu szczególnych okoliczności danego rozpatrywanego wypadku w ścisłym powiązaniu nadużycia prawa z konkretnym stanem faktycznym. Z tej przyczyny w świetle art. 5 kc, na podstawie zasad współżycia społecznego, nie można konstruować dyrektyw o charakterze ogólnym. Zasady współżycia społecznego mogą stanowić podstawę dokonania korektury w ocenie nietypowego wypadku, nie służą jednak do uogólnień w sytuacjach uznawanych za typowe (zob. orzeczenie SN z dnia 28 listopada 1967 r., I PR 415/67, OSP 1968, z. 10, poz. 210).

Należy wskazać również, że w orzecznictwie na gruncie art. 5 kc wypracowano stanowisko, że w sprawach o wydanie nieruchomości na podstawie art. 222 § 1 kc, zastosowanie art. 5 kc jest co do zasady wyłączone, a jeśli je dopuścić, to całkiem wyjątkowo i po dokonaniu oceny całokształtu okoliczności danego wypadku w ścisłym powiązaniu nadużycia prawa z konkretnym stanem faktycznym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 1994 r., II CRN 127/94, Lex nr 82293; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 12 października 2017 r., I ACa 395/17, LEX nr 2464841). Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że ochrona własności jest zasadą konstytucyjną i z tej przyczyny należy odrzucić zbyt liberalne stosowanie w tym zakresie klauzuli generalnej określonej w art. 5 kc.

W realiach niniejszej sprawy pozwani pomogli powodowi, nie bez widoku własnego interesu, nabyć lokal mieszkalny w K. przy ulicy (...). Z niewątpliwie uczynionych uzgodnień lokal ten liczący (wraz z piwnicą) bez mała 80 m ² powierzchni użytkowej, a nabyty niewielkim nakładem finansowym (mniej niż 5% rynkowej wartości), miał się stać własnością pozwanych (syna i synowej) w zamian za zapewnienie powodowi lokalu znacznie mniejszego, typu „kawalerka”. W wykonaniu tych uzgodnień, około 7 lat później, powód zwrócił się do powoda o zapewnienie mu lokalu wartego 120.000 zł. W nowych realiach rynkowej wartości nieruchomości powód poprosił o świadczenie nieprzekraczające wartością oferowanego w zamian przysporzenia, mierzonego nawet według cen dawnych. Lokal przy ulicy (...) w chwili jego nabycia posiadał wartość ponad 160 000 złotych, pozwani zapłacili za niego kwotę nieco ponad 6 000 złotych. Przez około 10 lat (jak wynika z treści odpowiedzi na pozew) korzystali z lokalu użyczonego im przez powoda, a do utrzymania tytułu prawnego do posiadania lokalu zabrakło woli pozwanych.

W tych okolicznościach żadna ze wskazanych w odpowiedzi na pozew okoliczności nie przemawia za oceną postępowania powoda jako nadużycia prawa podmiotowego. Z całą pewnością takiej oceny nie może uzasadniać całkowicie błędne i nieuzasadnione przekonanie pozwanych o posiadaniu prawa własności. Analiza stanowisk pozwanych (wyrażonych w odpowiedziach z 26 października 2022 r. oraz z 12 grudnia 2022 r.) sugeruje raczej wprowadzenie w błąd co do ich sytuacji prawnej.

W ocenie Sądu pozwani z widokiem własnego interesu współpracowali z powodem przy nabyciu lokalu, natomiast do realizacji ustaleń ostatecznie nie doszło z powodu pozwanych, którzy oczekiwali jeszcze większego profitu finansowego, aniżeli powód im zapewnił. Wobec takiej woli pozwanych powód miał podstawy wypowiedzenia umowy użyczenia lokalu, i domagania się wydania lokalu po utracie przez pozwanych tytułu prawnego do jego posiadania.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 222 § 1 k.c. i art. 718 § 1 k.c., sąd w punkcie I sentencji wyroku uwzględnił żądanie powoda w całości.

Po przesądzeniu obowiązku pozwanych opróżnienie i wydania lokalu powodowi, do rozważenia pozostała kwestia przyznania pozwanym prawa do otrzymania lokalu socjalnego. W każdym wypadku powstaje bowiem obowiązek orzeczenia w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy (wyrok SN z dn. 2005.04.22 II CK 655/04 LEX nr 148318).

W myśl art. 14 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu albo braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia najmu socjalnego lokalu ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 4 cyt. Ustawy Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec: kobiety w ciąży, małoletniego, niepełnosprawnego lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, obłożnie chorych, emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osoby posiadającej status bezrobotnego, osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały - chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

W ocenie Sądu pozwanym nie przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy lokalu socjalnego albowiem sytuacja materialna pozwanych pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie. Pozwani M. i I. W. uzyskują miesięczny dochód ok. 10 000 złotych. Mają na utrzymaniu dwoje dzieci. Pozwany K. W. uczy się w liceum weekendowym, jest w trakcie składania egzaminów z odbytych kursów, po czym zamierza wyjechać za granicę do pracy.

W ocenie Sądu sytuacja materialna pozwanych umożliwia samodzielne zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. Miesięczny dochód pozwanych jest na poziomie wyższym od minimalnego, co w świetle uchwały Rady Miejskiej w K. nr (...) nie kwalifikuje pozwanych do korzystania z najmu lokalu socjalnego wchodzącego w skład mieszkaniowego zasobu Gminy K.. Wobec powyższego Sąd w punkcie II sentencji wyroku orzekł o braku uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego.

W konsekwencji uwzględnienia powództwa, Sąd w pkt III wyroku – zgodnie z dyspozycją art. 98 §§ 1 i 1 ¹ kpc – zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 440 złotych, tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę złożyły się koszty opłaty sądowej od pozwu w kwocie 200 złotych, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 240 zł, ustalone na podstawie § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. Od kwoty zasądzonej tytułem kosztów procesu powodowi należały się odsetki ustawowe za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.