Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2023 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy R.

przeciwko B. B. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej B. B. (2) na rzecz powoda Gminy R. kwotę 13,21 zł (trzynaście złotych dwadzieścia jeden groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 306,49 zł (trzysta sześć złotych czterdzieści dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku kwotę 36,80 zł (trzydzieści sześć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Asesor sądowy

Sygn. akt I C 1533/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 14 marca 2023 roku

Pozwem z dnia 31 grudnia 2021 r. powódka Gmina R. domagała się zasądzenia od pozwanej B. B. (2) kwoty 13,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 kwietnia 2018 r. oraz zasądzenia kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazała, że pozwana był współużytkownikiem wieczystym nieruchomości będącej własnością powódki, w związku z czym zobligowana była do uiszczania opłat z tytułu użytkowania wieczystego. Pozwana nie uregulowała opłat z tytułu wieczystego użytkowania za rok 2018r., dlatego powództwo stało się konieczne.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 5 stycznia 2022 r. uwzględniono powództwo w całości.

W toku postępowania ustalono, iż miejsce pobytu pozwanej nie jest znane, wobec czego ustanowiono dla pozwanej kuratora w osobie adwokata D. S..

W sprzeciwie od nakazu zapłaty działający za pozwaną kurator wniósł o oddalenie powództwa i zwrot kosztów procesu, a nadto o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora. W uzasadnieniu podniósł zarzut niewykazania roszczenia co do zasady i wysokości. Zakwestionował moc dowodową przedłożonych dokumentów. Wskazał, iż wezwanie do zapłaty nie zostało pozwanej skutecznie doręczone. Podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

B. B. (2) jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w R., stanowiącego odrębną nieruchomość. Z powyższym prawem własności związany jest również współudział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości dla której Sąd Rejonowy w Rybniku prowadzi księgę wieczystą nr (...) będącej własnością powódki Gminy R..

dowód : wydruk z księgi wieczystej nr (...) k. 10-14, wydruk z księgi wieczystej nr (...) (online)

Pismem z 22 września 2021 r. powódka wezwała B. B. (2) do zapłaty kwoty 13,21 zł wraz z odsetkami tytułem należności za użytkowanie wieczyste gruntów gminy.

dowód : wezwanie do zapłaty k. 7, zwrotne potwierdzenie odbioru k. 8

Powyższe ustalenia znalazły podstawę w zgromadzonym w toku procesu materiale dowodowym. Przy ocenie przedłożonych do pozwu dokumentów, Sąd miał na uwadze, iż tylko część z nich stanowiła uwierzytelnione kopie zgodnie art. 129 § 2 k.p.c., jednakże przy ocenie tych dokumentów Sąd miał na względzie, iż w świetle aktualnie obowiązującej treści art. 77 ³ k.c., należało uznać je za dokumenty, które wprawdzie nie korzystają z domniemań z art. 245 k.c, ale nie są pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu art. 308 k.p.c. Wymaga podkreślenia, iż mimo, że pozwany kwestionował ich moc dowodową Sąd oceniał ten dokumenty prywatne mając na względzie całokształt dokumentów zgromadzonych w sprawie, mając na względzie, iż dane w nim zawarte są zbieżne z danymi wynikającymi m.in. z treścią księgi wieczystej, która korzysta z domniemania jawności i zgodności z rzeczywistym stanem prawnym.

Ponadto kurator pozwanej podniósł wprawdzie ogólny zarzut niewykazania roszczenia, jednakże należy go uznać za niewystarczający. Ogólnikowe zaprzeczenie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej za wyjątkiem wyraźnie przyznanych czy też postawienie zarzutu nieudowodnienia jej twierdzeń bez przedstawienia własnego stanowiska co do danej kwestii faktycznej, jak ta się przedstawia, nie czyni zadość obowiązkowi płynącemu art. 3 k.p.c. Strona winna się wypowiedzieć co do konkretnych twierdzeń i konkretnych dowodów dotyczących poszczególnych faktów, objętych treścią zdarzeń cywilnoprawnych, zwłaszcza gdy jej dotyczą, bądź w nich uczestniczyła a także przedstawić dowody na poparcie swych twierdzeń zgodnie z treścią art. 6 k.c. (tak: wyrok SA w Katowicach z dnia 14 grudnia 2021 r. V AGa 358/21). W świetle powyższego należało przyjąć, że brak jest podstaw do kwestionowania przedłożonych przez powódkę dowodów.

Ustalenia dotyczące treści księgi wieczystej Sąd poczynił posługując się jej treścią nie tylko z uwagi na częściowo załączone do akt sprawy wydruki, ale również uznając treść ksiąg wieczystych (m.in. KW nr (...)) za fakty znane z urzędu, mając na uwadze rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą prawną roszczenia powódki stanowił art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (dalej jako u.g.n.), zgodnie z którym za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Z kolei ust. 4 tegoż artykułu wskazuje, że opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok.

W niniejszym postępowaniu nie budziło wątpliwości, że przesłanki te zostały spełnione. Jak wynika z treści księgi wieczystej nr (...) pozwana jest właścicielem wyodrębnionego lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w R.. Z prawem powyższym wiąże się udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości, na której lokal jest położony. Z kolei jak wynika z treści księgi wieczystej nr (...) właścicielem wspomnianej nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste jest Gmina R.. W tym zakresie wykazanie odmiennego stanu faktycznego wymagałoby wykroczenia poza rękojmię publicznej wiary ksiąg wieczystych, do czego Sąd nie widział podstaw, zresztą kurator pozwanego nie kwestionował treści tychże ksiąg. Należy mieć na uwadze że obowiązki pozwanej, jak i termin ich realizacji w niniejszej sprawie określają powszechnie obowiązujące przepisy prawa (u.g.n.), a zatem w tak ustalonym stanie faktycznym właściwie nie sposób kwestionować zasadności roszczenia.

Przechodząc do oceny żądania powódki co do wysokości należy wskazać, że ustawa co do zasady nie określa kwotowo wysokości roszczenia przysługującego powódce. Ustalona wysokość opłaty może bowiem ulegać zmianie, a procedura w tym zakresie ustalona została w art. 77-78 u.g.n. Z ww. przepisów wynika, ze aktualizacji opłaty można dokonywać nie częściej niż raz na 3 lata, uwzględniając zmianę wartości nieruchomości objętej użytkowaniem wieczystym. Poprawną formą wspomnianej aktualizacji jest dokonanie przez właściwy organ wypowiedzenia w formie pisemnej wysokości dotychczasowej opłaty w terminie do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego, dokonywanego równocześnie z przesłaniem oferty przyjęcia nowej wysokości opłaty rocznej.

Co istotne, możliwość kwestionowania żądanej w pozwie kwoty w toku niniejszego postępowania jest również ograniczona z uwagi na treść art. 78 ust. 2 u.g.n. Zgodnie z tym przepisem, użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości.

W świetle powyższego wszelkie zarzuty kuratora co do wysokości dochodzonego niniejszym pozwem roszczenia nie mogły być uwzględnione. Z akt nie wynikało, aby dokonana uprzednio aktualizacja wysokości opłaty została następnie zmieniona. Powódka była zatem niewątpliwie władna dochodzić od pozwanej kwoty 13,21 zł za rok 2018.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczeń powoda za rok 2018, w pierwszej kolejności należy wskazać jaki charakter mają opłaty roczne. Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem świadczenie w postaci opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu jest świadczeniem okresowym, o czym przesądza fakt, iż mimo że prawo to jest ustalane na określony w umowie okres czasu, od 40 do 99 lat, to wnoszone opłaty roczne, dotyczą poszczególnych lat korzystania z nieruchomości. Nadto opłata ta nie jest ustalana za cały okres, ale w poszczególnych latach może ona ulegać zmianie. Skoro opłata roczna powinna być uiszczana z góry za dany rok w terminie do 31 marca (art. 71 ust 4 u.g.n.), bieg terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę opłaty rocznej rozpoczyna się z dniem 1 kwietnia. Z tych względów roszczenia o zapłatę opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego, jako roszczenia okresowe ulegają przedawnieniu z upływem lat 3 i takiemu samemu przedawnieniu ulegają roszczenia odsetkowe. W okolicznościach niniejszej sprawy opłata roczna za 2018 r. winna być zapłacona do dnia 31 marca 2018 r., zatem trzyletni termin przedawnienia roszczenia o jej zapłatę rozpoczął bieg najwcześniej w dniu 1 kwietnia 2018 r. Z tym zatem dniem rozpoczynał bieg termin przedawnienia roszczenia, ze skutkiem na ostatni dzień danego roku kalendarzowego (art. 118 zd. 2 k.c.). Termin ten upływał zatem z dniem 31 grudnia 2021 r. Powódka pozew w sprawie niniejszej wniosła w dniu 31 grudnia 2021 r., a zatem jej roszczenie nie było jeszcze przedawnione.

Ze względu na powyżej przedstawioną argumentację, Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego, jakoby brak skutecznego doręczenia wezwania do zapłaty miał znaczenie w niniejszym postępowaniu, gdyż wymagalność roszczenia i zasadność roszczenia odsetkowego nie zależały od uprzedniego wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia, a wynikały wprost z ustawy, a zatem bez względu na wezwanie do zapłaty.

Wobec powyższego Sąd, na podstawie wyżej powołanych przepisów, uwzględnił powództwo w całości i zasądził od pozwanej B. B. (2) na rzecz powódki Gminy R. kwotę 13,21 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 4 kwietnia 2018 r.

O odsetkach Sąd orzekł w myśl art. 481 § 1 i § 2 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu. Opłata winna zostać uiszczona do 31 marca 2018 r. Jednakże z uwagi na treść art. 115 k.c. (31 marca – sobota; 1, 2 kwietnia – Ś. Wielkanocne) odsetki należało naliczać dopiero od 4 kwietnia 2018 r., gdy dopiero w tym dniu roszczenie powódki za 2018 r. stało się wymagalne.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. oraz na podstawie § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych . Koszty powódki wyniosły 306,49 zł i złożyły się na nie następujące kwoty: 30 zł opłaty od pozwu, 90 zł wynagrodzenia pełnomocnika powódki, 112,49 zł kosztów doręczenia komorniczego i 74,00 zł zaliczka na wynagrodzenie kuratora.

Natomiast o nieuiszczonych kosztach sądowych pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa rozstrzygnięto na mocy art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od pozwanego kwotę 36,80 zł tytułem wydatków pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa, obejmujących koszt wynagrodzenia kuratora
w części niepokrytej przez zaliczkę (110,80-74,00 zł zaliczki = 36,80 zł).

asesor sądowy P. D.

Sygn. akt I C 1533/22

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  kal. 21 dni lub z wpływem.

R., dnia 29 marca 2023 roku asesor sądowy P. D.