Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina Miejska K. wniosła o zasądzenie od pozwanych M. K., E. K. i A. B. kwoty 9 244,70 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 8 759,52 zł od dnia 1 marca 2023 r. i od kwoty 485,18 zł od dnia wniesienia pozwu z zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia pozostałych z obowiązku świadczenia do wysokości spełnionego świadczenia (in solidum) oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Strona powodowa wskazała, że pozwana M. K. była najemczynią lokalu przy ul. (...) w K. i umowa najmu została jej wypowiedziana pismem z dnia 7 lipca 2022 r. ze względu na pobyt pozwanych za granica od kilku lat, zaś wydanie przedmiotowego lokalu i opróżnienie z rzeczy osobistych nastąpiło 20 lutego 2023 r. W związku z tym, zdaniem strony powodowej, pozwane obowiązane są do zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za okres od stycznia 2022 r. do lutego 2023 r.

Od wydanego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym kurator dla nieznanych z miejsca pobytu pozwanych wniósł sprzeciw zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o ustalenie i przyznanie wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora każdej z pozwanych według norm przepisanych. Kurator w imieniu pozwanych podniósł, że skoro pozwane nie zamieszkiwały w przedmiotowym lokalu, to ich zobowiązanie z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za wskazany okres w ogóle nie powstało, a nadto, że strona powodowa nie udowodniła swojego roszczenia, ponieważ oprócz zastawienia zadłużenia trudno ustalić, w jaki sposób została wyliczona kwota zadłużenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strona powodowa i pozwana M. K. w dniu 20 września 1995 r. zawarły umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w K. przy ul.
Partyzantów.

dowód: umowa najmu – k.10

Sąsiedzi zamieszkujący pod adresem Partyzantów 34 i 36 wskazali, że od 4 lat nikt nie mieszka w lokalu nr (...) połączonym z lokalem nr (...) i nie odbiera poczty, bądź mieszkańcy pojawiają się raz na rok lub dwa lata.

dowód: protokoły z wywiadu środowiskowego – k.24 – 26

Pozwana M. K. przebywa za granicą.

dowód: pismo z dnia 20.02.2023 r. – k.15

Umowa najmu lokalu została wypowiedziana najemczyni pismem z dnia 7 lipca 2022 r. w związku z niezamieszkiwaniem przez nią w lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy, zachowaniem sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia, tj. do dnia 31 stycznia 2023 r. W piśmie wskazano, że po tym terminie lokal należy opróżnić i przekazać wynajmującemu.

dowód: pismo z dnia 07.07.2022 r. – k.12

W dniu 20 lutego 2023 r. do Zakładu Administracji (...) sp. z o.o. w K. wpłynęło pismo pozwanej M. K. z kluczami od przedmiotowego lokalu w związku z wypowiedzeniem jej umowy najmu. Pozwana wskazała w piśmie, że nie jest w stanie do końca lipca 2023 r. przyjechać do Polski i w związku z tym pozostawiła wolną rękę do dysponowania rzeczami pozostałymi w lokalu, który został częściowo opróżniony. W dniu 20 lutego 2023 r. lokal został wydany stronie powodowej.

dowód: pismo pozwanej – k.15, protokół zdawczo – odbiorczy – k.11

(...) Sp. z o.o. sporządziła zestawienie zadłużenia czynszowego na dzień 28 lutego 2023 r., wg którego zadłużenie od stycznia 2022 r. do lutego 2023 r. wynosi 8 759,52 zł, zaś odsetki od lipca 2021 r. do lutego 2023 r. 485,18 zł.

dowód: zestawienie zadłużenia – k.16

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Bezsporne było, że pozwana M. K. była najemcą lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w K. przy ul. (...).

Z przedłożonych dowodów wynika też, że pozwana nie zamieszkuje w lokalu, ponieważ mieszka za granicą, co potwierdzają protokoły z wywiadu środowiskowego oraz pismo samej pozwanej z 20 lutego 2023 r. Z tych względów uznać należało, że strona powodowa miała prawo wypowiedzieć umowę najmu lokalu pozwanej M. K., a po upływie okresu wypowiedzenia naliczać odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu. Wbrew twierdzeniom kuratora dla nieznanych z miejsca pobytu pozwanych, okoliczność, że pozwane nie zamieszkiwały w lokalu nie świadczyła o tym, że nie zajmowały one przedmiotowego lokalu. Mimo niezamieszkiwania w nim pozwane nie wydały lokalu stronie powodowej, a w lokalu znajdowały się ich rzeczy, co potwierdza jednoznacznie treść pisma pozwanej M. K. z 20 lutego 2023 r. i wskazuje na zajmowanie lokalu. Pozwana nie kwestionowała wypowiedzenia umowy najmu lokalu.

Zgodnie z przepisem art. 18 ust., 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

W kontekście powyższego oraz dowodów zaoferowanych przez stronę powodową stwierdzić należy, po pierwsze, że strona powodowa nie udowodniła, kiedy doręczono pozwanej pismo wypowiadające umowę najmu, a co za tym idzie, od kiedy należało liczyć termin 6-miesięczny wypowiedzenia umowy. Brak jest wśród dokumentów dołączonych do pozwu potwierdzenia odbioru przez pozwaną pisma wypowiadającego umowę najmu pozwanej M. K. (wypowiedzenie nie było kwestionowane), po drugie, jak słusznie podniósł kurator dla nieznanych z miejsca pobytu pozwanych, brak jest wykazania sposobu wyliczenia należności dochodzonej pozwem. Z dokumentów nie wynika w żaden sposób, w jaki sposób wyliczono odszkodowanie miesięczne.

Strona powodowa mimo doręczenia jej odpisu sprzeciwu i wezwania do ustosunkowania się żadnego dowodu potwierdzającego sposób obliczenia odszkodowania nie przedstawiła składając jedynie pismo, w którym zmieniła okoliczności uzasadniające pozew wskazując, że dochodzone pozwem zadłużenie obejmuje należność główną z tytułu niezapłaconego czynszu za okres od stycznia 2022 r. do stycznia 2023 r. bezumownego korzystania z lokalu za luty 2023 r. wraz z odsetkami. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że niniejszym pozew strona powodowa dochodzi zapłaty zadłużenia w wysokości 9 244,70 zł na co składa się kwota 8 759,52 zł należności głównej za bezumowne korzystanie z lokalu wraz ze zużyciem wody oraz kwota 485,18 zł odsetek skapitalizowanych na dzień 28 lutego 2023 r. Wskazuje to na brak konsekwencji strony powodowej, która zmienia okoliczności uzasadniające pozew nie bacząc, że z zestawienia zadłużenia wynika, że należności za bezumowne korzystanie obejmują okres od stycznia 2022 r. do lutego 2023 i odsetki od lipca 2021 r. do lutego 2023 r. W treści pisma ustosunkowującego się do sprzeciwu strona powodowa nie wykazała ani w jakiej wysokości było naliczane odszkodowanie czy też czynsz miesięcznie. Brak jest dowodu w postaci analizy konta lokalu, czy też salda za wskazany okres. Rzeczą strony powodowej było przedłożenie miesięcznego wymiaru czynszu, z oznaczeniem jakie składniki stanowiły podstawę jego określenia. Dołączone do pozwu wezwania do zapłaty w żaden sposób nie określają miesięcznych należności przypadających od pozwanych.

Okoliczności te wskazują jednoznacznie, że strona powodowa nie uczyniła zadość wymogom przepisów art. 6 k.c. i art.232 zd. 1 k.p.c. uniemożliwiając stronie pozwanej, jak i sądowi weryfikację kwoty należności głównej, jak i odsetek. Z zestawienia zadłużenia nie wynika, czy za luty 2023 r. była naliczona pełna kwota odszkodowania, czy proporcjonalna do liczby dni zajmowania lokalu kwota (za 20 dni). Brak jest także możliwości określenia i weryfikacji prawidłowości naliczania odsetek, bowiem nie wynika od jakich kwot i terminów strona powodowa je wyliczyła i skapitalizowała,

Mając na względzie powyższe sąd oddalił powództwo w całości.

Sąd przyznał kuratorowi dla nieznanych z miejsca pobytu pozwanych wynagrodzenie w kwocie 2 214 zł (1 800 zł plus podatek VAT 23 %) i nakazał je wypłacić z zaliczki uiszczonej w kwocie 1 476 zł, a w pozostałej części w kwocie 738 zł tymczasowo z wydatków Sądu Rejonowego w Kłodzku nakazując jednocześnie uiszczenie brakujących kosztów sądowych przez stronę powodową na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku na mocy art.113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Sąd przyznał kuratorowi wynagrodzenie w wysokości jednej stawki minimalnej kosztów adwokackich powiększonej o podatek VAT, nie znajdując podstawy do przyznania ich niejako w potrójnej stawce oddzielnie co do każdej z zastępowanych pozwanych z uwagi na przedmiot sprawy i ich ewentualną odpowiedzialność solidarną.